Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
14-11-2013
14 november Herfst, gezien door de 50 mm lens
Ik ben nog eens op pad gegaan met de 50 mm op mijn toestel.
Als je een lens met vast brandpunt gebruikt dan ben je verplicht om anders te
kijken en dan moet je ook heel andere onderwerpen kiezen. Als zoomen niet kan
dan is voor- of achteruitlopen de enige mogelijkheid die je hebt om iets groter
of kleiner in beeld te krijgen. Uiteraard ligt het voor de hand dat je dan,
zeker in het bos, meer op details gaat letten. In dit seizoen is het niet zo
moeilijk kleurrijke dingen voor de lens te krijgen die er om schreeuwen om
gefotografeerd te worden. Neem nu zon simpele tak met enkele verkleurende
herfstbladeren... Ik had eigenlijk de achtergrond nog iets rustiger, iets meer
in de onscherpte willen hebben en de 50 mm bood me ook die mogelijkheid met een
diafragma van 1,4 maar dan werd het achterste blad van mijn onderwerp ook meteen
al behoorlijk minder scherp en dat wilde ik absoluut vermijden. Het is nu al
maar net scherp genoeg daar achter dat steeltje vind ik. Zo zie je maar dat ook
in het fotograferen het vaak belangrijk is een compromis te vinden. In dit
geval heette dat compromis: diafragma 3,5.
Er zijn zo van die dagen dat je blij bent dat je tijdens de
ochtendwandeling snel een foto hebt gemaakt. Ik hoef maar naar gisteren te
refereren. Gedurende de rest van de dag was het weer niet van dien aard om uit
te nodigen tot fotografie en er boden zich ook geen extra mogelijkheden aan
Omgekeerd zijn er dan ook weer dagen dat er zoveel gebeurt en dat je het jammer
vindt dat je moet leven met de beperking van één foto per dag die je jezelf
hebt opgelegd binnen de grenzen van deze blog. Het begon al deze morgen,
grootoudersfeest in Het Scholeke in Wuustwezel: fotos, fotos, fotos dan hadden
we deze namiddag afgesproken met Alex en Leentje om samen naar Lommel te rijden
op gemeenschappelijke fotosafari. We vertrokken langs de Sas 4-toren, fotos
dan ging het via de Maat, en de Blauwe Kei telkenmale fotos naar Lommel.
Uiteraard deden we café De Kroon aan, fotos de woensdagse markt, fotos eten
in de Brugwachter en daarna bezoek aan de Del-fy studio waar ze net aan het
opnemen waren, fotos van accomodaties, de zangeressen, de cantine Kortom, de keuze was moeilijk deze keer.
Uiteindelijk ging ik voor een shot van Phaido tijdens de markt. Onze anders zo
rustige troetel is plots een en al excitatie als hij dit kleine schattige
teefje in de gaten krijgt tja, hoe zou je zelf zijn, wij zijn ook jong geweest
Wat een miezerige dag werd het weer vandaag. Toen we onze
wandeling begonnen deze voormiddag was het weliswaar grijs, maar toch nog droog
helaas bleef dat niet duren.
Een paadje dat we altijd al tot onze favorieten gerekend hebben en dat we veel
te lang nauwelijks bewandeld hebben is de route langs de Rulloop, van achter vakantieverblijf
St. Lutgardis tot de brug bij Ossengoor. Nu Phaido zijn plaatsje heeft gekregen
in ons leven is dit weer bijna dagelijkse prik geworden. Vandaag lag het er
maar vettig bij, waarschijnlijk ook al omdat hier vorig weekend een
georganiseerde wandeltocht langskwam, en de vele sporen daarvan waren nog zeer
merkbaar. Tijdens een droog moment kon ik toch de camera even uit de tas halen alvorens
de druilerigheid weer naar beneden kwam.
Verder vond ik in de loop van de dag weinig onderwerpen om me op fotografisch
gebied over te verheugen Ik heb nog even getwijfeld of ik de camera zou
meenemen naar de avond rond straatfotografie, georganiseerd door de FGA in
Zoersel, maar daar als enige staan zwaaien met je toestel tussen allemaal beroeps-
en de betere amateurfotografen leek me welbeschouwd ook not done en ongepast.
Ik was trouwens ook niet echt onder de indruk van wat ik er te zien kreeg: een
fotograaf die gedurende twee uren plaatjes kwam tonen met als achterliggende
gedachte kijk eens hoe goed ik kan fotograferen ( waar ik trouwens soms mijn
bedenkingen bij had ) i.p.v. een met beelden geïllustreerde verhandeling rond
straatfotografie waar ik eigenlijk op gehoopt had ( Ze hadden er wel Duvel gelukkig )
We zijn al meer dan een maand aan het druiven plukken, eten,
persen en weggeven. Nu de voortschrijdende herfst en de recente stevige wind komaf
hebben gemaakt met de bladeren, merken we pas goed hoe gul onze druivelaars ook
dit jaar weer zijn geweest. Er hangt nog genoeg lekkers aan om ook dit jaar
weer de nodige bokalen boerenjongens te maken.
Toen we inmiddels al weer meer dan 10 jaar geleden van onze Nederlandse vrienden
Kees en Hannie twee druivenranken kregen hadden we er geen idee van dat ze ons
zo overvloedig vrucht zouden schenken. Onze toenmalige woefkes Fons en Joep
hebben ze enkele keren behoorlijk mismeesterd. We hebben ze wel vier keer
moeten verplanten, en ten langen leste hebben we ze maar vóór het huis geplant,
waar de honden niet konden komen. En toch hebben ze het overleefd en zijn ze levenskrachtiger
dan ooit vermoed. Ieder jaar beleven we
een waar druiveninfarct. Zoals al gezegd zijn we voorbij het eet- en persgedeelte
ondertussen ze komen me neus en oren uit , genoeg is genoeg maar naar de
alcoholische metamorfose kijk ik alweer likkebaardend uit.
Voor de volledigheid volgt het recept. Op een zacht vuurtje losse men al
roerend een goede halve kilo suiker op in twee deciliter water. Daaraan voegt
men naar keuze een fles cognac, rum of jenever toe en een dikke kilo zorgvuldig
van de steeltjes gehaalde en gewassen druiven. Het geheel aan de kook
brengen, niet laten doorkoken en in bokalen overgieten. Luchtdicht afsluiten en
de wilskracht opbrengen er enkele maanden af te blijven alvorens het snoepen
kan beginnen.
Niet gebruiken vóór het autorijden J
Sommige folkloristische feesten zijn zeer streekgebonden en
worden heel anders ingevuld in verschillende landen, regios, dorpen en
gehuchten. Het feest van Sint Maarten ( Sinte Merte ), wordt in grote delen van
Limburg en zeker in Lommel al van oudsher tot groot jolijt van jong en oud
gevierd met forse vreugdevuren. Waar vroeger de medemens al dan niet vrijwillig
en meestal bij verrassing zwart gemaakt werd met de asse van die vuren, houdt
de traditie heden ten dage stand, zij het in enigszins afgezwakte vorm. Er wordt
nog lang en fanatiek hout gezocht, gespaard, en gestapeld - iedere buurt wil de
grootste hebben -, de brand wordt er ook in gestoken op 11 november ( of de
vooravond zoals vandaag in de Barrier ) en bij het nuttigen van de nodige
eenheden alcohol, en enige boterhammen met spek, worstenbroodjes of andere
hapjes is het geëvolueerd naar een gezellig samenzijn voor de ganse buurt. De
brandstapel van Gerard en Tiest wordt elk jaar imposanter, deze keer vermoed ik dat er een rekord
gevestigd is. Om een uur of zeven ging de vlam er in en toen wij rond half tien
naar huis moesten omdat wij de kleinste van de kleinkinderen meegenomen hadden
brandde hij nog volop.
Op de foto: Gerard, die al sedert Barrier-kermis in juli driftig aan de stapel
aan het bouwen was en in wiens hof het feest doorgaat, verder Hannelore die even poseert voor ze aan
Gerard gaat vertellen dat ze ook een boterham met spek wil, op de rug gezien,
Tiest, die mede verantwoordelijk is voor drank, stemming en goed verloop en, op
de achtergrond, rond het vuur, enkele van de drinkende, etende en keuvelende buren
en vrienden.
Ik zou me beter maar eens beraden omtrent de vraag of ik er
wel goed aan gedaan heb Phaido op te nemen in ons gezinnetje. De helft ( of
meer ) van de knuffels die Josee in de loop van een dag uitdeelt, en die
vroeger grotendeels voor mij bestemd waren gaan nu naar hem
Nu weet ik wel dat als Josee in haar zetel aan het raam gaat zitten, ik daar
met mijn 120 kg beter niet op ga liggen en dat de 30 kg van Phaido beter te
verdragen zijn, maar toch Hij beleeft er zichtbaar plezier aan, en daar zal ik
mee moeten leren leven.
Ikke jaloers? Bah nee
De mogelijkheden om prachtige wandelingen te maken in onze
Lichtaartse bossen zijn zeer uitgebreid. Het gebeurt niet zo vaak, maar
occasioneel gaan wij ook wel eens aan de andere kant van het dorp, zeg maar,
tussen Lichtaart en Herentals, onze dagelijkse portie zuurstof tanken. Niet zo
ver van de Diestweg, onzichtbaar achter de begroeiing voor de toevallige
passant, staat dit buitenverblijf, of moeten we zeggen ex-buitenverblijf, want
het verval begint nu echt wel toe te slaan.
Het is al enkele jaren verlaten en het verwondert me eigenlijk dat ik er nooit
eerder aan gedacht heb in foto-onderwerp-termen en het verwondert me al
evenzeer dat ik er nog nooit meer uitgebreid poolshoogte ben gaan nemen. De
deur stond open en wars van de alles-wat -niet-te-vast-zit-nemen-we-mee
verhalen was ik ten derde male zeer verwonderd dat binnen nog bestek, servies
en dergelijke, redelijk zichtbaar aanwezig waren. Om ook aan dat andere manco
iets te doen heb ik met de camera tegen een boom geklemd om wat steun te
zoeken, met een relatief lange sluitertijd ( 1/25 ) in dat donkere bos, deze
opname gemaakt. In de nabewerking heb ik, omwille van de sfeer, de kontrasten
een beetje opgepept en een likje vignettering toegevoegd in de hoeken.
Onder het motto Humor is overal, je moet het alleen maar
zien heb ik al vaker fotos gemaakt en gedeeld met de rest van de wereld. In
de hoop ergens een glimlach los te weken wil ik graag tonen waar ik vandaag
weer tegen aan liep. Ik vind dit namelijk een opvallende, lachwekkende,
makabere kombinatie.
Op de hoek van de Leistraat en de Tielense Steenweg in ons dorp is er een
pizzeria , La Torre ( met de warme aanbeveling van deze bourgondische
smulpaap trouwens ), ernaast heeft de
begrafenisondernemer zijn stek Omdat de reclameborden van beide zaken naast
elkaar hangen leest de overal-humor-spotter: Funerarium Take away . Om het
nog leuker te maken heb ik het wandelende groene mannetje van de
verkeerslichten mee in beeld genomen, dat kun je met beide borden kombineren
natuurlijk, en als kers op de taart lijkt het er op dat, in de spiegeling, er
uit het funerarium ook nog zon groen mannetje wegloopt. Een geest die een
lichaam heeft verlaten en er alleen van door gaat of zo iets? Een zombie? Halloween?
Kijk, als ik daar voorbij wandel, dan krijg ik een brede grijns op mijn gezicht,
dan slaat mijn fantasie op hol en dan haal ik de camera boven.
Ik neem aan dat mijn vrienden, kennissen en toevallige
voorbij komende geïnteresseerden wel op de hoogte zijn van mijn voorliefde voor het beste bier van de wereld en omliggende galaxies: nl.
Duvel.
Wij zijn deze avond gaan eten met Alex en Leentje in Het Castelijnshof in
Halle Zoersel, erg lekker gegeten trouwens, een aanrader, en voor één keer wil
ik graag een foto plaatsen die niet door mezelf of Josee geschoten is. Alex,
die als enige zijn toestel mee naar binnen genomen had, een Nikon nota bene, heeft
mij gefotografeerd met mijn favoriete drink in de hand voor een poster van .
mijn favoriete drink. Dat zag ik wel zitten voor deze blog.
Deze voormiddag was duidelijk het beste deel van de dag. We
hadden goed geluisterd naar de weervoorspellers en de dagelijkse wandeling werd
meteen na het ontbijt en het krantje aangevat. De Nete, onze thuisrivier, was
deze keer het decor en dat was natuurlijk grotendeels omwille van het feit dat
daar in de herfst vaak sfeervolle beelden te schieten zijn. De storm van enkele
dagen geleden had evenwel al een groot deel van de bomen langs de oevers net
iets kaler achtergelaten dan ik verwacht had, maar toch vond ik het nog de
moeite waard om van af het bekende houten brugje tussen
Houtum en Hinnekensbergen de sfeer even vast te leggen. En ja, ik heb achteraf het resultaat even
gekieteld in photoshop das een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie
geworden toch?
Dag één na het fotosalon. We hebben vier goed gevulde, soms redelijk
hektische dagen overleefd en nu hadden we eindelijk tijd om enkele dingen te
doen die we noodgedwongen voor ons uit hadden moeten schuiven. Naar de garage
met de wagen om die kapotte zijruit te laten vervangen bijvoorbeeld , en
aansluitend verder rijden naar Limburg om te doen wat de meesten al tijdens het
weekend gedaan hadden, namelijk even een bezoekje brengen aan de plekken waar
onze overleden dierbaren rusten. Allerheiligen
en Allerzielen zijn van oudsher de dagen van het jaar waarop wij in onze streken onze doden herdenken. Nu
vind ik zelf dat je beter het ganse jaar door regelmatig eens bij de meest
uiteenlopende gelegenheden in stilte terugdenkt aan vrienden, kennissen en
familieleden die ons voorgingen, dan dat je op die verplichte eerste dagen van
november op een kerkhof tegen een zerk gaat staan praten, maar de traditie
heeft haar rechten
Op de begraafplaats van Lommel, waar de ouders van Josee rusten, hebben we even
staan mijmeren bij het graf. Ze worden niet vergeten, we denken nog vaak aan
hen maar of ze in de hemel veel plezier zullen beleven aan die bloemstukjes?
Ik durf het te betwijfelen Gouden tijden voor de bloemisten, dat wel.
Het was best druk op ons fotosalon. Tussen alle andere
bezigheden heb ik gelukkig ook nog wat tijd gevonden om links en rechts wat
rond te fotograferen. Het publiek, de zaal, de collegas ach je vindt altijd
wel iets leuks als je rondkijkt. Neem nu Alex en Guy Guy krijgt het na drie
zware dagen blijkbaar even moeilijk en moet wat uitpuffen. Alex daarentegen
lijkt nog vol leven te zitten en wijst de koffie aan als de reden daarvan. De
brandblusser tussen beiden heeft uiteraard geen enkele symbolische of wat dan
ook voor andere betekenis en het gele plaatje met daarop Uw snor, laat ze
staan is op geen van beiden toepasbaar vermoed ik. Zomaar een shot van twee toffe
vrienden - collegas en dat moet ook eens een keer kunnen in deze dagelijkse
blog.
Het vrouwtje is naar Intratuin geweest en ze heeft andere
plantjes gekocht om in de groene bakken achter het huiste zetten, een mij tot nu toe onbekende, maar
volgens haar redelijk populaire soort. Bergthee of gaultheria is waar ze deze
keer voor gevallen is en ik moet toegeven dat het een goede keuze is. Het
altijd groene kleine plantje wordt vaak gebruikt in kerststukjes vertelde ze en
daar zullen de mooie rode besachtige vruchtjes en de prachtig gerande en
verkleurende bladeren wel voor iets tussen zitten. Uiteraard ben ik daar meteen
met het fototoestel op gedoken, eerst een overzichts foto, dan één bak, dan een
close up en toen ik zag dat er een mooie druppel aan een van die blaadjes hing
was dat interessant genoeg om de macrolens er nog maar eens op te zetten. Dit
is het resultaat.
We hebben hier binnen onze fotoclub weer een heel jaar naar
toe geleefd. Het resultaat van een jaar clubwerking, fotograferen, beoordelen,
kiezen, wikken en wegen, van geschikte passe-partouts voorzien en daarna inkaderen, wordt vandaag, morgen en
overmorgen aan de gemeenschap getoond. We waren vanaf woensdagavond druk in de
weer met de opbouw en om alles op zijn plaats te krijgen, panelen, belichting, tafels
en stoelen, drank ( onze bezoekers willen uiteraard niet de hele tijd dorst
lijden tijdens het rondkijken ), de inrichting van de projectieruimte er komt
nogal wat bij kijken, maar vele handen maken het werk licht. Om tien uur deze
morgen waren we zo ver, de grote zaal van het OC in Lichtaart was helemaal
klaar om het publiek te ontvangen. Met de 17 mm die ik op de camera had zitten
kon ik net niet breed genoeg om de hele breedte van de tentoonstellingsruimte
te vatten, maar ik heb aan Sinterklaas een 15 mm besteld... volgend jaar
misschien.
Zondag avond, als de laatste bezoekers weg zijn moeten we trouwens dathele zootje ook weer afbouwen en opruimen
want er staan dan weer andere dingen te gebeuren in het OC.
Na een dag
als gisteren had ik het echt nodig mijn hoofd even leeg te maken. Deze
voormiddag wilde ik uiteraard nog present zijn bij de opbouw en de
voorbereidingen van het jaarlijks salon van onze fotoclub, maar daarna ben ik
gaan fietsen. Josee kon de dagelijkse wandeling met Phaido wel alleen af en ik
ben tegen de wind in vertrokken. ( altijd handig als je na de aanvankelijke
grinta met de wind in de rug kunt terugkeren ) Niet toevallig kwam ik weer
langs de abdij van Tongerlo en dat is sowieso voor elke amateur-fotograaf een
onderwerp waar je niet voorbij kunt. Dus ook deze keer heb ik weer een geheugenkaartje
vol geschoten. Kiezen is moeilijk dan en dus heb ik dat maar aan het vrouwtje
over gelaten. Ik kan me in haar keus wel vinden. Knal tegenlicht, de zon
achter de sluierbewolking, toch nog enige doortekening in die wolken, een zwerm
meeuwen om wat leven in de brouwerij te brengen en ondanks het tegenlicht toch
voldoende doortekening in toren, muren en andere abdij-onderdelen
We zijn met
de Wuustwezelse tak van de kleinkids deze namiddag naar het Zilvermeer geweest.
Het was een prachtige herfstdag, de bestemming bleek het bezoek meer dan waard,
de kids, oma en pake Pol, Phaido, iedereen had het uitermate naar zijn zin,
kortom, de perfecte dag. Tot we terug op de parking kwamen. Een stuk krapuul
bleek de zijruit van onze wagen ingeslaan te hebben, en was er vandoor met de
handtas van het vrouwtje, een paar centjes en nog wat kleinigheden. Op zich
geen onherstelbaar verlies, maar de kosten voor de herstelling, de plotsklaps
totaal in de war gestuurde weekendplanning en het administratieve gedoe om alle
papieren, kaarten en bewijzen weer in orde te krijgen zetten toch een flinke
domper op de herinnering die wij aan deze uitstap zullen overhouden. De foto
die we hierbij plaatsen maakten we toen er nog geen vuiltje aan de lucht was.
Ik was de
wilde wingerd die tegen de garage groeit al een tijdje in het oog aan het
houden. De herfst zorgde er voor dat hij elke dag iets mooier werd. Het ogenblik
dat ik er een foto van zou kunnen maken op het toppunt van zijn uitbundige
kleurenpracht was dichtbij wist ik. Maar
toen kwam die storm gisteren en het merendeel van de mooist verkleurde bladeren
sneuvelde onder de krachtige rukwinden met als gevolg dat op één dag tijd de
muur er al flink doorheen kwam piepen. Als ik dus alsnog iets van zijn prachtige
herfsttooi wilde tonen dan moest het nu maar. Gelukkig was het niet één en al
kommer en kwel met het weer vandaag en kon ik tijdens een zonnige opklaring
even naar buiten met de camera.
Het was een behoorlijk
hectische dag en toen ik me realiseerde dat ik nog helemaal niks gedaan had aan
mijn zelfopgelegde dagelijkse fotografietaak was het al redelijk laat. Gelukkig heb ik voor zon soort noodsituaties het
gedroomde model in huis, het vrouwtje wil altijd wel poseren en hoewel zij
meestal vindt dat ze dan eerst even de badkamer in moet voor enig opmaak- en
schilder- en verkleedwerk kon ik er haar van overtuigen dat voor het idee dat
ik nu uitgebroed had dit helemaal niet nodig was. Hoe kan ik haar meer eer
aandoen dan haar te laten fungeren als keukenprinses, een rol waar ze gewoon
zichzelf moet spelen ( mijn voluptueuze prachtige lichaam is het beste bewijs
van het feit dat ze dat in werkelijkheid ook is !!! )
Ik heb de camera op statief gezet bij de doorgang tussen keuken en living en
met alle instellingen vastgezet op manueel heb ik enkele fotos gemaakt die ik
dan, omdat de achtergrond altijd hetzelfde was ( statief he ) en ook de
belichting onveranderd bleef, gewoon over elkaar heen kon monteren in
Photoshop.
Ook als we een
avondje Antwerpen inlassen in het ontspanningspatroon vindt deze jongen het
absoluut noodzakelijk de camera mee te nemen. Nadat we dus een droogje en een
natje genuttigd hadden en voor we verder het nachtleven in doken heb ik van de
gelegenheid gebruik gemaakt om enkele gekende toeristische highlights ook eens
bij nacht te fotograferen. Een statief had ik helaas niet mee gesleurd, dus moest
de ISO-waarde maar omhoog naar 1600 en dat is echt op de grens van wat de ruisgevoeligheidme toestaat bij de 50D. Uit de hand maakte ik
o.a. deze opname van enkele gevels op de grote markt en bij de nabewerking
thuis kwam een onverwacht positief aspect van zwart-wit fotografie even ter
hulp. Een van de eigenaars van die gevels had het namelijk nodig gevonden zijn
perceel te belichten in een onuitstaanbare, de sfeer totaal bedervende
paars-mauve kleur. Met een eenvoudige zwart wit omzetting ben je zonder verdere
problemen van die dissonant af. En achteraf gezien komt de aandacht zo toch
weer net iets meer bij de gevels te liggen dan bij de nachtleven kleurtjes en
dat was toch de bedoeling.
Licht, daar
gaat het om in de fotografie.
Dit is een plek waar we zo ongeveer elke dag voorbij wandelen met Phaido
tijdens ons rondje Smallebroeken. De immer naar mooie komposities speurende
hobbyist in me heeft de ogen altijd wagenwijd open om eventuele fotogenieke
mogelijkheden te onderkennen. En dan zie je dit. De lage herfstzon is nog net
krachtig genoeg om doorheen de al fel uitgedunde bladeren de herfstkleuren van
mooi tegenlicht te voorzien. Het mysterieuze donkere bos en de heiige doorkijk
naar de er naast liggende wei kunnen het herfstgevoel alleen maar vergroten. Een
percentje meer nevel zou de voorzichtig in beeld kruipende lichtharpen ook nog een
beetje duidelijker gemaakt hebben, maar je kunt niet alles willen natuurlijk.