Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
05-11-2013
05 november De Nete
Deze voormiddag was duidelijk het beste deel van de dag. We
hadden goed geluisterd naar de weervoorspellers en de dagelijkse wandeling werd
meteen na het ontbijt en het krantje aangevat. De Nete, onze thuisrivier, was
deze keer het decor en dat was natuurlijk grotendeels omwille van het feit dat
daar in de herfst vaak sfeervolle beelden te schieten zijn. De storm van enkele
dagen geleden had evenwel al een groot deel van de bomen langs de oevers net
iets kaler achtergelaten dan ik verwacht had, maar toch vond ik het nog de
moeite waard om van af het bekende houten brugje tussen
Houtum en Hinnekensbergen de sfeer even vast te leggen. En ja, ik heb achteraf het resultaat even
gekieteld in photoshop das een onlosmakelijk onderdeel van de fotografie
geworden toch?
Dag één na het fotosalon. We hebben vier goed gevulde, soms redelijk
hektische dagen overleefd en nu hadden we eindelijk tijd om enkele dingen te
doen die we noodgedwongen voor ons uit hadden moeten schuiven. Naar de garage
met de wagen om die kapotte zijruit te laten vervangen bijvoorbeeld , en
aansluitend verder rijden naar Limburg om te doen wat de meesten al tijdens het
weekend gedaan hadden, namelijk even een bezoekje brengen aan de plekken waar
onze overleden dierbaren rusten. Allerheiligen
en Allerzielen zijn van oudsher de dagen van het jaar waarop wij in onze streken onze doden herdenken. Nu
vind ik zelf dat je beter het ganse jaar door regelmatig eens bij de meest
uiteenlopende gelegenheden in stilte terugdenkt aan vrienden, kennissen en
familieleden die ons voorgingen, dan dat je op die verplichte eerste dagen van
november op een kerkhof tegen een zerk gaat staan praten, maar de traditie
heeft haar rechten
Op de begraafplaats van Lommel, waar de ouders van Josee rusten, hebben we even
staan mijmeren bij het graf. Ze worden niet vergeten, we denken nog vaak aan
hen maar of ze in de hemel veel plezier zullen beleven aan die bloemstukjes?
Ik durf het te betwijfelen Gouden tijden voor de bloemisten, dat wel.
Het was best druk op ons fotosalon. Tussen alle andere
bezigheden heb ik gelukkig ook nog wat tijd gevonden om links en rechts wat
rond te fotograferen. Het publiek, de zaal, de collegas ach je vindt altijd
wel iets leuks als je rondkijkt. Neem nu Alex en Guy Guy krijgt het na drie
zware dagen blijkbaar even moeilijk en moet wat uitpuffen. Alex daarentegen
lijkt nog vol leven te zitten en wijst de koffie aan als de reden daarvan. De
brandblusser tussen beiden heeft uiteraard geen enkele symbolische of wat dan
ook voor andere betekenis en het gele plaatje met daarop Uw snor, laat ze
staan is op geen van beiden toepasbaar vermoed ik. Zomaar een shot van twee toffe
vrienden - collegas en dat moet ook eens een keer kunnen in deze dagelijkse
blog.
Het vrouwtje is naar Intratuin geweest en ze heeft andere
plantjes gekocht om in de groene bakken achter het huiste zetten, een mij tot nu toe onbekende, maar
volgens haar redelijk populaire soort. Bergthee of gaultheria is waar ze deze
keer voor gevallen is en ik moet toegeven dat het een goede keuze is. Het
altijd groene kleine plantje wordt vaak gebruikt in kerststukjes vertelde ze en
daar zullen de mooie rode besachtige vruchtjes en de prachtig gerande en
verkleurende bladeren wel voor iets tussen zitten. Uiteraard ben ik daar meteen
met het fototoestel op gedoken, eerst een overzichts foto, dan één bak, dan een
close up en toen ik zag dat er een mooie druppel aan een van die blaadjes hing
was dat interessant genoeg om de macrolens er nog maar eens op te zetten. Dit
is het resultaat.
We hebben hier binnen onze fotoclub weer een heel jaar naar
toe geleefd. Het resultaat van een jaar clubwerking, fotograferen, beoordelen,
kiezen, wikken en wegen, van geschikte passe-partouts voorzien en daarna inkaderen, wordt vandaag, morgen en
overmorgen aan de gemeenschap getoond. We waren vanaf woensdagavond druk in de
weer met de opbouw en om alles op zijn plaats te krijgen, panelen, belichting, tafels
en stoelen, drank ( onze bezoekers willen uiteraard niet de hele tijd dorst
lijden tijdens het rondkijken ), de inrichting van de projectieruimte er komt
nogal wat bij kijken, maar vele handen maken het werk licht. Om tien uur deze
morgen waren we zo ver, de grote zaal van het OC in Lichtaart was helemaal
klaar om het publiek te ontvangen. Met de 17 mm die ik op de camera had zitten
kon ik net niet breed genoeg om de hele breedte van de tentoonstellingsruimte
te vatten, maar ik heb aan Sinterklaas een 15 mm besteld... volgend jaar
misschien.
Zondag avond, als de laatste bezoekers weg zijn moeten we trouwens dathele zootje ook weer afbouwen en opruimen
want er staan dan weer andere dingen te gebeuren in het OC.
Na een dag
als gisteren had ik het echt nodig mijn hoofd even leeg te maken. Deze
voormiddag wilde ik uiteraard nog present zijn bij de opbouw en de
voorbereidingen van het jaarlijks salon van onze fotoclub, maar daarna ben ik
gaan fietsen. Josee kon de dagelijkse wandeling met Phaido wel alleen af en ik
ben tegen de wind in vertrokken. ( altijd handig als je na de aanvankelijke
grinta met de wind in de rug kunt terugkeren ) Niet toevallig kwam ik weer
langs de abdij van Tongerlo en dat is sowieso voor elke amateur-fotograaf een
onderwerp waar je niet voorbij kunt. Dus ook deze keer heb ik weer een geheugenkaartje
vol geschoten. Kiezen is moeilijk dan en dus heb ik dat maar aan het vrouwtje
over gelaten. Ik kan me in haar keus wel vinden. Knal tegenlicht, de zon
achter de sluierbewolking, toch nog enige doortekening in die wolken, een zwerm
meeuwen om wat leven in de brouwerij te brengen en ondanks het tegenlicht toch
voldoende doortekening in toren, muren en andere abdij-onderdelen
We zijn met
de Wuustwezelse tak van de kleinkids deze namiddag naar het Zilvermeer geweest.
Het was een prachtige herfstdag, de bestemming bleek het bezoek meer dan waard,
de kids, oma en pake Pol, Phaido, iedereen had het uitermate naar zijn zin,
kortom, de perfecte dag. Tot we terug op de parking kwamen. Een stuk krapuul
bleek de zijruit van onze wagen ingeslaan te hebben, en was er vandoor met de
handtas van het vrouwtje, een paar centjes en nog wat kleinigheden. Op zich
geen onherstelbaar verlies, maar de kosten voor de herstelling, de plotsklaps
totaal in de war gestuurde weekendplanning en het administratieve gedoe om alle
papieren, kaarten en bewijzen weer in orde te krijgen zetten toch een flinke
domper op de herinnering die wij aan deze uitstap zullen overhouden. De foto
die we hierbij plaatsen maakten we toen er nog geen vuiltje aan de lucht was.
Ik was de
wilde wingerd die tegen de garage groeit al een tijdje in het oog aan het
houden. De herfst zorgde er voor dat hij elke dag iets mooier werd. Het ogenblik
dat ik er een foto van zou kunnen maken op het toppunt van zijn uitbundige
kleurenpracht was dichtbij wist ik. Maar
toen kwam die storm gisteren en het merendeel van de mooist verkleurde bladeren
sneuvelde onder de krachtige rukwinden met als gevolg dat op één dag tijd de
muur er al flink doorheen kwam piepen. Als ik dus alsnog iets van zijn prachtige
herfsttooi wilde tonen dan moest het nu maar. Gelukkig was het niet één en al
kommer en kwel met het weer vandaag en kon ik tijdens een zonnige opklaring
even naar buiten met de camera.
Het was een behoorlijk
hectische dag en toen ik me realiseerde dat ik nog helemaal niks gedaan had aan
mijn zelfopgelegde dagelijkse fotografietaak was het al redelijk laat. Gelukkig heb ik voor zon soort noodsituaties het
gedroomde model in huis, het vrouwtje wil altijd wel poseren en hoewel zij
meestal vindt dat ze dan eerst even de badkamer in moet voor enig opmaak- en
schilder- en verkleedwerk kon ik er haar van overtuigen dat voor het idee dat
ik nu uitgebroed had dit helemaal niet nodig was. Hoe kan ik haar meer eer
aandoen dan haar te laten fungeren als keukenprinses, een rol waar ze gewoon
zichzelf moet spelen ( mijn voluptueuze prachtige lichaam is het beste bewijs
van het feit dat ze dat in werkelijkheid ook is !!! )
Ik heb de camera op statief gezet bij de doorgang tussen keuken en living en
met alle instellingen vastgezet op manueel heb ik enkele fotos gemaakt die ik
dan, omdat de achtergrond altijd hetzelfde was ( statief he ) en ook de
belichting onveranderd bleef, gewoon over elkaar heen kon monteren in
Photoshop.
Ook als we een
avondje Antwerpen inlassen in het ontspanningspatroon vindt deze jongen het
absoluut noodzakelijk de camera mee te nemen. Nadat we dus een droogje en een
natje genuttigd hadden en voor we verder het nachtleven in doken heb ik van de
gelegenheid gebruik gemaakt om enkele gekende toeristische highlights ook eens
bij nacht te fotograferen. Een statief had ik helaas niet mee gesleurd, dus moest
de ISO-waarde maar omhoog naar 1600 en dat is echt op de grens van wat de ruisgevoeligheidme toestaat bij de 50D. Uit de hand maakte ik
o.a. deze opname van enkele gevels op de grote markt en bij de nabewerking
thuis kwam een onverwacht positief aspect van zwart-wit fotografie even ter
hulp. Een van de eigenaars van die gevels had het namelijk nodig gevonden zijn
perceel te belichten in een onuitstaanbare, de sfeer totaal bedervende
paars-mauve kleur. Met een eenvoudige zwart wit omzetting ben je zonder verdere
problemen van die dissonant af. En achteraf gezien komt de aandacht zo toch
weer net iets meer bij de gevels te liggen dan bij de nachtleven kleurtjes en
dat was toch de bedoeling.
Licht, daar
gaat het om in de fotografie.
Dit is een plek waar we zo ongeveer elke dag voorbij wandelen met Phaido
tijdens ons rondje Smallebroeken. De immer naar mooie komposities speurende
hobbyist in me heeft de ogen altijd wagenwijd open om eventuele fotogenieke
mogelijkheden te onderkennen. En dan zie je dit. De lage herfstzon is nog net
krachtig genoeg om doorheen de al fel uitgedunde bladeren de herfstkleuren van
mooi tegenlicht te voorzien. Het mysterieuze donkere bos en de heiige doorkijk
naar de er naast liggende wei kunnen het herfstgevoel alleen maar vergroten. Een
percentje meer nevel zou de voorzichtig in beeld kruipende lichtharpen ook nog een
beetje duidelijker gemaakt hebben, maar je kunt niet alles willen natuurlijk.
Humor is
overal. Je moet het alleen maar zien ( of willen zien ).
Neem nu vanmiddag. We hadden de Gijmelberg bij Aarschot uitgezocht voor onze
dagelijkse wandeling met Phaido, niet toevallig omdat daar een en ander
verborgen zat natuurlijk. Zien we daar dat bord. Het staat er echt. Ik zweer
het, het is er niet in gephotoshopped ( dat was een klein kunstje geweest
trouwens ), neen, er staat wel degelijk Alleen voor notarissen. Nu kan ik me
nauwelijks voorstellen dat het speeltuintje in de achtergrond daarmee bedoeld
wordt, dus het slaat wel degelijk op die glasbak. Het is uiteraard van oudsher
geweten en gekend dat de notabelen van een dorp of stad, zeg maar de dokter, de
burgemeester, de pastoor, eventueel de onderwijzer en natuurlijk de notaris,
verantwoordelijk zijn voor een niet gering percentage van de wijnconsumptie van
de gemeenschap. Maar om nu een glasbak te zetten alleen voor notarissen, dat is
voor mij een brug te ver.Ze hebben er
nota bene een sticker opgeplakt van wat de notarissen wel en niet mogen drinken.
Wat niet mag kon ik van op die afstand niet goed zien, interesseert me ook
nauwelijks, maar wat wel mag, dat is rode wijn, ik meen een bierflesje te
herkennen en witte wijn of bubbels. Over discriminatie gesproken. Ik ga aan het
gemeentebestuur van Kasterlee vragen een glasbak te plaatsen met het opschrift
Alleen voor gepensioneerde muzikanten met een afbeelding van een
Duvel-flesje er op.
Het gebeurt
niet zo vaak dat ik voor een dame op de knieën ga. Ik kan me zelfs niet
herinneren of ik dat gedaan heb toen ik Josee ten huwelijk vroeg alweer zon 44
jaar geleden Zal wel niet, want het was van moetens. J
Soms gebeurt het dat je dermate overweldigd bent door een jonge schoonheid dat
je toch een knie op de grond zet, al is het maar om een iets lager standpunt in
te nemen bij het fotograferen. De eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat ik
eigenlijk van in het begin een dikkeneuzenfoto in gedachten had. Dat is het
effect wat je krijgt als je te dicht bij je onderwerp zit bij een portretfoto,
dan worden de onderdelen die het dichtst bij de camera zijn buiten proportie
vergroot. Bella was nieuwsgierig genoeg om er in te trappen vrouwen he.
Het is vrij
logisch dat iedereen die zich al dan niet professioneel met fotograferen
bezighoudt dezer dagen herfstfotos maakt. Je ziet ze dan ook in alle maten en
gewichten opduiken in tijdschriften, achtergronden, websites en andere sociale
media. Origineel uit de hoek komen wordt behoorlijk moeilijk tussen alles wat
voorbij komt. Ik heb het vandaag eens als volgt geprobeerd.
Dit is een foto van de spiegeling van Phaido in een plas, en die heb ik dan 180°
gedraaid. Alleen de spiegeling is zichtbaar, je wordt dus op het verkeerde been
gezet door het feit dat Phaido onder water lijkt te lopen en, in tegenstelling
tot wat wij gewend zijn te zien, de bovenkant van de foto dichterbij lijkt dan
de onderkant. De afbeelding van de echte Phaido op de foto heb ik er dus
afgeknipt. De herfstsfeer blijft volgens mij ook op deze manier voldoende aanwezig.
De titel Onderwaterhond dekt uiteraard de lading niet, maar die vond ik wel
goed klinken J
Hij is het
aan het leren onze Phaido. Uiteraard gaat ie mee als het baasje op geocache
jacht gaat. Ik heb de indruk dat ie begint te begrijpen dat ik iets zoek als ik
met de GPS in de hand ergens de omgeving aandachtig begin af te speuren. Hij
doet dan ook of ie, net als ik, heel intens bezig is, maar voorlopig is het nog
weinig doelgericht, hij krabt wel wat in de grond en snuffelt aan stammen en
struiken maar het echte slimme speurwerk moet ie nog in de neus krijgen. Als ik
dan uiteindelijk gevonden heb wat ik zocht is ie wel even opgewonden en wil ie
ook zien wat er in zit. In dit geval was het een behoorlijk grote cache vandaag
in het Pidpabos. Ik had nog enkele travel-bugs in mijn bezit en die kunnen van
af hier verder hun reis voortzetten de wijde wereld in. Eerst moet Phaido nog
eens goed de geur opsnuiven je weet maar nooit wat ie daar in de toekomst mee
doet.
Het is
herfsttijd, paddenstoelentijd.
Ik durf mezelf zeker niet als paddenstoelenkenner te betitelen. Zoals iedereen
weet ik dat er giftige en niet giftige soorten zijn, dat het vaak moeilijk is
te bepalen welke eetbaar zijn en welke niet en dat er een grote kans op vergissingen
is, zelfs bij absoluut als veilig ingeschatte soorten. Josee is ooit in het
ziekenhuis beland na het nuttigen van een portie zelfgeplukte kastanjeboleten
of eekhoorntjesbrood daar zal wel een vermomde satansboleet tussen gezeten
hebben. Als je geen expert bent blijf je er beter af dus.
Zwavelkopjes zie je overvloedig op dood hout in onze bossen en, wat minder
geweten is, helaas zijn die redelijk giftig. Enkele van hun naaste verwanten en
look-alikes staan dan weer bekend om hun hallucinerende werking en die worden
in de volksmond paddos genoemd. Daar liggen dan ook problemen op de loer omdat
onwetende paddo-zoekers wel eens de verkeerde paddenstoelen zouden kunnen plukken in
de hoop een heerlijke trip te maken. Dat zou dan wel eens een trip naar het
toilet kunnen worden
Ik zal me dus vooralsnog maar beperken tot het fotograferen ervan.
Ik volg het nieuws via diverse kanalen. Limburger van
geboorte maar al meer dan een half leven in de provincie Antwerpen wonend, kan
ik het toch niet laten van tijd tot tijd eens op de site van hbvl ( Het Belang
Van Limburg ) te kijken, zeker als mij dat door Limburgse vrienden wordt
ingefluisterd. Zo lazen wij dat er vorige week in Winterslag bij Genk een grote
pompoenwedstrijd was en dat de winnende pompoen van ene G.V. uit Genk maar
liefst 99 kg woog. Ze noemden dat een reuzenpompoen. Ocharme.
Laat het nu toevallig deze week pompoenmarkt zijn in Kasterlee en ook in ons
eigenste niet voor niets pompoendorp genoemde woonplaats is er bij die
gelegenheid een internationaal gerenomeerde pompoenweging. We zijn niet tot het
einde gebleven, maar rond de tijd dat wij besloten een frisse pint te gaan
kopen in een van de vele horecagelegenheden stond de teller van de koploper op
net iets onder de 600 kg en toen moesten de echt zware kanonnen nog komen. Ze
kunnen daar in Genk precies toch beter voetballen dan pompoenen kweken he. Op de
foto zie je de spanning op de gezichten van de toeschouwers, de leden van het
pompoengenootschap en enkele zware jongens die nog liggen te wachten op de
weging.
Aan de lange rij dieren en beesten, groot en klein, die al
voor mijn lens passeerden heb ik vandaag een soort toegevoegd, een zeer
zonevreemd exemplaar, een immigrant... Ik neem aan dat deze nieuwsgierigaard
geen onderdeel van de inheemse fauna is tenminste. Ik hou het er op dat het een
lama-achtig dier is, daar schijnen nog al wat verwante soorten van rond te
lopen. Ik zou niet weten hoe ik ze uit elkaar moet houden: de alpaca, de
vicugna, de lama of de guanaco. Feit is dat ik deze middag tijdens een
wandeling in het gehucht Hessie bij Mol Ezaart plots twee exotische viervoeters
zag grazen achter een stevige afsluiting. Toen ik de camera tegen de draad
drukte om door een van de mazen een foto te maken was deze schoonheid zo
vriendelijk heel even voor me te poseren. Ik ging eerst voor een close up maar
voor een totaalbeeld had ik geen tijd meer, hij kwam namelijk snel tot helemaal
vlak bij en of dat was om te imponeren, te dreigen, om aangehaald te worden of
uit sympathie zal ik nooit weten. Ik meen dat ik ooit gelezen heb dat die
beesten spuwen en daar wilde ik mijn apparatuur niet aan blootstellen. Ik heb
dan ook snel maar enkele stappen achteruit gedaan. Bij de volgende fotos die ik
maakte zat er dus wél groene draad op de voorgrond en die waren dus niet
bruikbaar vond ik. Gelukkig had ik deze al.
Hoe deze sprinkhaan vanmiddag op een van de witte
tuinstoelen belandde in onze hof is me een raadsel. Zon beest verwacht je daar
toch in de lente of de zomer? Nu ben ik natuurlijk geen sprinkhanoloog en het
zal wel zo zijn dat sprinkhanen ook doorheen dit seizoen en het volgende moeten
om in het voorjaar weer op te duiken, maar waar blijven die dan ondertussen?
Tijdelijk op de witte tuinstoelen dus net lang genoeg om mij de gelegenheid te
geven de macrolens op mijn toestel te zetten en enkele keren aan te leggen om
hem er goed op te krijgen. Zo schuin frontaal is de scherptediepte zelfs met
f16 natuurlijk niet groot genoeg om hem helemaal scherp te hebben, maar laten
we die plaatselijke onscherpte vooraan en achteraan de charme van de
macro-fotografie noemen. Een ander intrigerend aspect van deze foto vind ik de gedeeltelijke
spiegeling in het glanzende wit van de stoel. Waarom is die lichter dan de
sprinkhaan zelf? Spiegelingologen mogen me altijd een mailtje doen, of even
reageren onderaan rechts J.
Ik had het er al vaker over dat ik graag diverse hobbies
samen voeg in één activiteit. De nieuwste variant is: wandelen en geocachen met
Phaido en het fototoestel in aanslag houden. Phaido vindt het ondertussen best
fijn dat ie in de wagen overal mee naar toe mag. Als ik een locatie heb
uitgezocht waarvan ik via de geocaching-site weet dat er iets verborgen is en
waarvan ik via Google Earth vermoed dat het er wel eens prettig wandelen zou kunnen
zijn trekken we er samen op af. Zo zochten en vonden we vandaag een cache in de
buurt van een vervallen fabriek naast een van de Kempense kanalen en in de
omschrijving had ik gelezen dat de legger vroeg om zeker niet verder te gaan
dan de cache-locatie omdat het privéterrein is Ja, dat klinkt als muziek in de
oren van de amateur-fotograaf die toch ook wel enige interesse heeft in urbex
en aanverwanten. Ik heb dus braaf het plaatje met VERBODEN TOEGANG
gerespecteerd en 15 m. verder ben ik via een andere ingang toch op het terrein
geraakt en heb ik al eens vluchtig poolshoogte genomen, lang genoeg om alvast
enkele fotos te maken en om er van overtuigd te geraken dat het de moeite loont
om hier eens wat meer uitgebreid rond te dolen. Deze avond eens een rondvraagje
doen om te informeren of ik enige gelijkgezinden kan warm maken
