Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
04-10-2013
04 oktober Pompoenmaand
De pompoenkoorts stijgt in Groot Kasterlee. Oktober is
sowieso de pompoenmaand en dat geldt in ons dorp nog meer dan elders. Ze noemen
ons niet voor niets de pompoenpapeters. Binnen enkele weken is er de
pompoenmarkt, de week daarna de poempoenregatta, alle telers omringen hun
dikste exemplaren met de beste laatste zorgen in de hoop hoog te scoren in de
grote pompoenweging, overal zie je allerhande versieringen met pompoenen en
Josee heeft eergisteren pompoensoep gemaakt. J
Toen we deze avond nog een rondje gingen wandelen met Phaido (werelddierendag
vandaag, dus mocht het wat meer zijn ) had
ik de camera en statief meegenomen. Ik wilde het pompoenkunstwerk dat elk jaar
op het kerkplein staat graag fotograferen in het donker. Als je de sluitertijd
maar lang genoeg maakt worden zelfs de straatlantaarns die toch op redelijke
afstand staan echte schijnwerpers. Dertig seconden duurde deze belichting en
omdat ik altijd in RAW fotografeer kon ik de witbalans thuis nog aanpassen in
de omzetting. Verder heb ik alleen een beetje vignettering toegevoegd in de
hoeken.
Sedert de dood van Leentje, de moeder van Josee zijn wij
trouw in het rusthuis Hoevezavel blijven komen als vrijwilliger, gewoon omdat
wij tijdens de periode dat Leentje daar verbleef ook wel gezien hadden hoe zeer
vrijwillige handen en benen daar nodig zijn en hoe zeer de bewoners kunnen
genieten van die welgekomen extra mogelijkheden.
Ieder jaar weer worden wij vrijwilligers daarvoor ook in de bloemetjes gezet door
directie en personeel. Met een feestmaaltijd, de nodige drank er bij en een
entertainend programma drukken zij hun waardering uit voor onze inzet. Het
amuzements-gedeelte werd deze keer verzorgd door ene Karel Declercq die ons de
show België binnenste buiten presenteerde. Toen die in de huid kroop van
premier Di Ruppo en onze schoonbroer ( voor de Nederlanders: zwager ) Swa
uitkoos om even mee te stoeien zaten wij natuurlijk op de eerste rij om daar
een foto van te maken.
Ik ben deze morgen nog eens naar de Rielenkapel gereden. Ik
ben nog steeds aan het worstelen met de projectie-reeks die ik aan het in
elkaar knutselen ben voor het fotosalon namelijk. Er was nog één shot die ik in
gedachten had en die nog niet goed genoeg uit de vorige pogingen gekomen was
naar mijn smaak. Elke woensdagmorgen zit de kapel bomvol voor de wekelijkse misviering
en een aantal gelovigen volgt het gebeuren sowieso liever buiten via de
luidsprekers, omdat ze het, naar ze me vertelden, binnen te benauwd vinden met
zoveel volk in die kleine kapel. Bij de H. Communie komt de priester dan naar
buiten om ze daar de hostie te geven. Ik had al een paar keer geprobeerd dat
goed in beeld te krijgen maar ik had alleen nog maar weinig zeggende ruggen, en
een vleugje priester er boven. Deze keer had ik met de mensen even een
gesprekje gehad en gevraagd me wat ruimte te gunnen en dat werkte wonderwel. Ik
reed naar huis met enkele geslaagde shots. De opname die uiteindelijk in de
projectie zal belanden wil ik voorlopig nog even niet tonen, maar dit vond ik
ook wel okee als tweede keuze
Het is alweer een hele tijd geleden dat ik er toe kwam de
Wuustwezelse tak van de kleinkinderen voor de camera te krijgen. Vandaag was
het studiedag voor de leerkrachten in Het Scholeke en dan wordt er beroep
gedaan op oma en pake Pol om voor de niet geplande opvang te zorgen. Wat doe je
dan om ze de broodnodige buitenlucht te gunnen en ze van voor TV, laptop en
I-Pad weg te houden? Juist ja, je neemt ze mee om tijdens een gevarieerde
boswandeling enkele geocachen te gaan zoeken. Ze zijn ondertussen voldoende
bekend met het spel en ik moet ootmoedig toegeven dat ze er veel fanatieker
tegenaan gaan dan ik zelf. Phaido ( ik heb inmiddels, rijkelijk laat, in zijn
boekje gezien dat je die naam met PH schrijft ) was ook van de partij en de
kids kennen hem ook al langer. Een hechter en meer toegewijd team kon ik me
niet wensen. Na de zoveelste vondst vond ik het tijd om een groepsfoto te
maken. De toevallig voorbijkomende paddestoelen zijn een extra element in het
plaatje om subtiel aan te geven dat we nu toch wel echt op de grens van de
herfst zitten ondanks de erg mooie dagen die we de laatste tijd mochten
meemaken.
Hehe, het laatste weekend van september is voorbij, morgen
is het alweer oktober. Nu kunnen we s morgens weer naar Herentals zonder in de
file te staan, en s avonds weer naar Kasterlee zonder tussen de geel zwarte
nummerplaten te moeten aanschuiven. Zo zien toeristen-dagjesmensen het dus
nooit. De ingang van Bobbejaanland gesloten !
Je zou mensen kunnen opdelen in twee groepen: zelf hoor ik
bij de hondenvrienden en mijn liefste zus Lilly is een fervente
kattenliefhebber. Uitgenodigd op een feestje in huize Lilly en Dreeke vonden
wij het dan ook raadzaam om vandaag Faido maar eens alleen thuis te laten. Katten
en honden samen, dat is vragen om problemen he. Bij thuiskomst bleek het
experiment geslaagd trouwens, maar daar gaat het nu niet over.
Mon en Lisa zijn de twee huispoezen bij mijn zus ( de alerte lezer snapt het verband
tussen die twee namen hopen we ? ) en ze zijn zeer verschillend. Kater Mon
verdwijnt uit beeld zodra er bezoek komt en kattin Lisa daarentegen is de
nieuwsgierigheid zelve, ze wil alles zien, uittesten, en proberen. Tijdens het
aperitief wilde Lisa natuurlijk controleren of de feesttafel wel goed versierd
was en al even vanzelfsprekend had ik dat in de gaten en had ik het
fototoestel paraat.
De U9 van VC Herentals moesten op verplaatsing naar de buren
van Poederlee, een beladen duel. Het ging er bij wijlen fel aan toe en er werd
vlot gescoord. Tijdens de wedstrijd heb ik het niet zo gevolgd, ik was te druk
bezig met fotograferen, maar achteraf heb ik gehoord dat ze met 6-7 gewonnen
hebben na dat ze eerst met 3-0 achter stonden. Onze Jef scoorde enkele knappe
doelpunten trouwens.
Of het geholpen heeft om deze zege tot stand te laten komen laat ik in het midden,
maar het feit dat ze er een supporter en een nieuwe mascotte bij hebben zal
zeker wel een extra stimulans geweest zijn.
J Na de groepsfoto samen met de tegenstrevers wilden ze ook nog graag poseren
samen met Faido in zijn rood-witte outfit.
Ik kan me best voorstellen dat Faido even denkt: Amai, als
dat alle dagen zo is, dan ga ik terug naar moeke Miet
We hebben ons voorgenomen hem zo veel mogelijk mee te nemen bij alles wat we
ondernemen. Deze morgen ging ie mee naar een stockverkoop van meubels, we
krijgen daar elk jaar een uitnodiging voor en hebben er al enkele toffe dingen
op de kop getikt. Voor we de zaak binnen gingen eerst toch een wandeling
gemaakt met hem i.v.m. zijn natuurlijke behoeftes en hij deed kaka als op
commando. Komplimentje gekregen van het winkelpersoneel dat we zon toffe brave
hond hadden daarna. Deze namiddag hebben we dan de vrijdagse
vrijwilligerswandeling met de bewoners van het rusthuis gedaan Faido als een
volleerde begeleider zonder trekken braafjes langs een rolstoel. Daarna zijn we
aan de Blauwe Kei in Lommel enkele geocachen gaan zoeken, weer een fikse
wandeling. Lekker weertje en prima locatie voor een foto. En tenslotte zijn we
deze avond samen naar de maandelijkse vergadering van de motorclub geweest.
In tegenstelling tot het baasje heeft hij geen Duvel gedronken maar hij ligt nu
wel uitgeteld in zijn mand J
Toen pake Bert een jaar geleden veel te vroeg van ons heen
ging vreesde moeke Miet dat ze alleen niet voor Faido, de golden retriever,
zou kunnen blijven zorgen. Wij hadden toen al meteen laten weten dat wij de
hond wel in ons gezinnetje wilden opnemen. We hebben vroeger altijd honden in
huis gehad en na een periode zonder, vonden we toch dat we er weer aan toe
waren. We wilden ook niet aandringen want misschien was Faido wel de ideale
huisgenoot om moeke Miet over die zonder twijfel erg moeilijke periode heen te
helpen. Moeke Miet is helaas steeds minder goed te been, en op de buren kan ze
ook niet konstant beroep blijven doen om het dier uit te laten dus groeide het
besef dat het misschien toch beter was voor Faido dat hij een nieuwe thuis
kreeg. Vandaag zijn we hem gaan ophalen. Dit is een foto van het afscheid. Ons
hart brak maar Faido zal het goed hebben in huize Pol en Josee, dat hebben we
moeke Miet beloofd, en als ze hem te erg mist mag ze hem altijd komen bezoeken
of gaan wij haar bezoeken samen met Faido. Ondertussen mag hij morgen al
beginnen met ons uit te laten
Tijdens het Allerheiligen-weekend vindt het jaarlijkse salon
van onze fotoclub plaats. De fotos die de leden daar zullen tonen zijn
ondertussen al gekozen en de overige voorbereidingen zijn in volle gang. Zelf
heb ik vandaag nog enkele opnames gemaakt die in mijn geplande dia-reeks zouden
kunnen passen en ondertussen denken wij ook aan onze sponsors. De plaatselijke
zelfstandigen die ons financieel steunen krijgen in de zaal de nodige
publiciteit in een doorlopende dia-projectie. Logos, fotos, en ander
reclamemateriaal wordt ons ter beschikking gesteld en als het nodig is gaan wij
zelf bruikbare opnames maken. Bij het Italiaanse restaurant La Torre waar wij
vaste klant zijn en waar ik dus de logische kontaktpersoon was werd mij een
gedrukte flyer in de hand geduwd met de vraag dit maar in te scannen en dan te
projecteren tja, zelfs met de hele photoshop-truukendoos wijd open was die
scan niet projecteerbaar. Ik ben dan maar zelf een nieuwe foto gaan maken deze
avond en ik heb het ontwerp van de flyer zo close mogelijk proberen te benaderen,
inclusief de kitcherige versierinkjes. De klant is koning
Enneuhhh een beetje reclame mag he, adres en telefoonnummer staan er op,
prijs-kwaliteit gezien is dit zeker een zaak die ik wil aanbevelen.
Ik zat mijn krantje te lezen deze morgen, zo rond een uur of
negen voor mijn doen redelijk vroeg
toen het vrouwtje terug kwam van de winkel en nog voor ze binnen was had ik al
in de gaten dat er iets speciaals was. Ik moest dringend meekomen, er was iets
moois te zien en misschien was dat wel een foto waard. Kijk, dan ben ik meteen
al een beetje meer wakker. Schoenen aangetrokken, de camera meegegrabbeld en
een minuut later stonden we op het kerkplein waar we zagen dat er een invasie
geweest was van een of andere spinnensoort en die hadden op ongeveer elke
struik, bloem of plant een spinrag achter gelaten. De ochtenddauw had het
schouwspel nog iets meer feeëriek gemaakt en ik ben inderdaad ijverig aan het
fotograferen gegaan. Deze foto is gemaakt in volle tegenlicht. De sfeer van de
ochtend met de laatste restanten van de nevel, de zon die de spinsels extra in
het licht zet en het standbeeld van de Wannes, onze dorpsherder, die dat
allemaal al eerder gezien heeft waarschijnlijk, meer had ik niet nodig om me
uit te leven met mijn vriend de Eos. Er is niks verkeerd met eens een keertje
wat vroeger uit je bed komen merk ik weer.
Dit is Jef, een bekend figuur in de horecawereld in onze
regio. Om hem niet te verwarren met de andere Jeffen uit onze kennissenkring
noemen wij hem wel eens Jef Moustache, de reden mag duidelijk zijn
Jef is kastelein en hij is een imperium van oergezellige kroegen aan het
uitbouwen. Het oude stationsgebouw in OLV Olen, kortweg Het Stationneke, De
St. Sebastiaenshoeve in Olen en de St. Hubertushoeve in Lichtaart kregen
ondertussen andere namen: de Hemel, de Hel en het Vagevuur Qua inrichting
dragen ze alle drie de zeer herkenbare stempel van de baas. De meest
onverwachte, hilarische, rommelige, kitcherige, oude en door anderen
weggegooide spullen hangen, staan en liggen alom, overdadig alles op te smukken.
Jef zelf is een vat vol humor en als ie begint te vertellen is er geen ophouden
aan. De ene grol en grap na de andere komt voorbij, soms een beetje belegen,
soms een beetje aangebrand maar altijd ad rem en op het goede moment in de
conversatie gegooid. Dat ie ook niet vies is van enige showelementen bewees ie
deze namiddag weer eens in het Stationneke waar hij tijdens het voorbij
denderen van een goederentrein een gesmaakte impressie van een karikaturale
stationschef neerzette.
Leven in evenwicht en in harmonie met de natuur. Het is een
nobel streefdoel en er zijn niet zoveel medemensen die er in slagen het ultieme
zen-gevoel in hun leven te importeren.
Er zijn er die roepen, er zijn er die vloeken, er zijn er die bidden, er zijn
er die zich verliezen in drank of drugs, er zijn er die mediteren, er zijn er
die zich nergens iets van aan trekken, er zijn er die geloven, er zijn er die
niet geloven, er zijn er die een sigaret opsteken, er zijn er die zich te
pletter vreten, er zijn er die koppig zijn, anderen dan weer veel te flexibel, er
zijn er die zich zelf kastijden er zijn veel mogelijke manieren om de
dagelijkse beslommeringen aan te pakken, je af te reageren of je emoties onder controle
te krijgen.
Neem nu onze goede vriendin Ellygorett die knuffelt bomen, en ze beweert dat
ze daaruit energie put Niet eens zo gek eigenlijk. Er zijn miljoenen mensen
die in dingen geloven die, objectief gezien, veel ongeloofwaardiger zijn dan het fijne gevoel dat
je zou overhouden aan het knuffelen van een boom. Ik wil hier geen verhandeling
schrijven over de grote wereldgodsdiensten, maar wat mij betreft wil ik de
volgende keer wel eens naast Ellygorett gaan staan en proeven van die
boomknuffelarij.
Om de zoveel maanden moet ik het wel eens hebben over de
werken aan de Noord-Zuid verbinding in Kasterlee. In de loop van deze blog heb
ik het er al enkele keren over gehad, maar het is nu eenmaal iets waar we
dagdagelijks mee bezig zijn. Wanneer zullen we eindelijk eens van die ellende
verlost zijn? We komen er zo ongeveer alle dagen wel langs gereden met de
wagen, maar dan is er weinig gelegenheid om alles eens goed te bekijken, laat
staan te fotograferen. Als je er met de fiets voorbij komt heb je alvast geen
parkeerprobleem en tijdens het weekend liggen de werken ook stil. Dat gaf ons
dus vandaag de best mogelijke gelegenheid om eens een positie te kiezen op
meestal verboden terrein om op ons gemak deze foto van de gang van zaken te maken.
Ze schieten goed op als je het ons vraagt. Nog enkele maanden en we kunnen naar
Geel zonder dat we door de dorpskern van Kasterlee moeten
Je moet er soms wat voor doen als je een geocache wilt
loggen. In dit geval hadden we snel een idee waar ie verborgen zat: aan de overkant
van de beek was een buis tegen een boom bevestigd en die hing daar zo onlogisch
en doelloos dat de verdenking meteen die richting uitging. Ik waagde me over de
metalen constructie die daar ooit een of andere functie moet hebben gehad en
zag dat de bodem van de buis was dichtgemaakt. Onderin zat er iets wat rammelde,
mijn vermoedens werden steeds sterker hoe krijg je dat er uit?
Gelukkig laten sommige mensen wel eens wat plastiek-afval rondslingeren in het
bos en met een gevonden colaflesje - misschien lag dat er niet helemaal
toevallig bedenk ik plots - kon ik water
uit de beek scheppen en in de buis gieten, waardoor een filmrol-potje naar
boven kwam, niet hoog genoeg evenwel om het na de eerste geut te kunnen grijpen
Dan nog maar eens bijvullen dacht ik, maar er waren twee gaatjes in de buis
geboord onderin, waardoor het water wegstroomde. Tja, de gaatjes dichthouden en
tezelfdertijd water gaan scheppen dat lukte me niet natuurlijk. Toen besliste
het vrouwtje om ook maar de oversteek te wagen om me te helpen. Wat een schatje
is ze toch. Vingertjes op de gaatjes, bijvullen, het containertje kwam
bovendrijven en ik kon zonder verdere problemen mijn naam in het logboekje
schrijven. Ik was eerst terug aan de andere kant en toen het vrouwtje dapper achter
me aan kwam had ik de camera al vast J
Voor
niet-kempenaars moet ik misschien even uitleggen wat een mastentop is neen,
dat is geen vlaggenmast of versierde top van een banier die tijdens parades
wordt meegedragen of zo, in onze kempense bossen liggen ze met duizenden op de
grond. Mastentoppen zijn dennenknoppen.
De mensen die lang geleden ooit café De Mastentop in Kasterlee begonnen uit
te baten hebben dus een zeer streekeigen naam voor hun zaak bedacht. Dit soort
overpeinzingen maakte ik toen we deze middag, tijdens onze fietstocht, hier
even stopten, Josee voor een warme chocomel en ik voor een ander drankje J.
Ik denk niet dat ik ooit de toog van de Mastentop gezien heb zonder klanten die
er gezellig zitten te keuvelen, de krant te lezen en één of andere al dan niet
alcoholische versnapering te nuttigen en ik mag zeggen dat ik hier al menig
uurtje gesleten heb. Dit unieke moment moest natuurlijk vast gelegd worden. Zelfs
de Fonne, de sympathieke kastelein was even weg van zijn werkplek om enkele
mede-klanten te bedienen die achterin aan een tafeltje zaten. Hoeft het gezegd
dat wij De Mastentop graag aanbevelen als top-bestemming bij een bezoek aan
groot Kasterlee?
Merk trouwens de giga-mastentop op die tegen de houten bekleding hangt Volgens
de Fonne is het een echte dat zal dan wel van een sequoia of een andere mij
onbekende reuzensoort zijn zeker?
Wij waren eergisteren al eens tot boven geklommen om een
vraag te bedenken voor de zoektocht. Nu de kids van de verjaardagsparty vandaag
met de GPS de Herentalse bossen introkken om de schat te zoeken vonden wij dat
we de begeleiding tijdens de klimpartij maar moesten over laten aan zoonlief,
de vader van de jarige. Ik zou wel beneden blijven om een foto te maken van de
groep als ze naar me zwaaiden over de reling. En ook deze keer was het niet
gemakkelijk qua belichting. Dat ik twee verschillende shots nodig had om deze
plaat te schieten mag wel duidelijk zijn, één voor de lucht en een voor al de
rest Het miezerde heel zachtjes en ik moest de camera net iets te lang bijna
vertikaal omhoog richten. De resultaten van de vochtigheid op de lens zie je
helaas in de donkere delen maar ik vond de sfeer wel precies wat ik in
gedachten had. Voor een A3-formaat zou ik getwijfeld hebben, maar op deze
paginas en in deze resolutie kon ie best vond ik.
Ik had het gisteren en eergisteren al gehoord, meende ik. Er
zat een verdacht rateltje in het geluid als de motor van de wagen draaide. Met getrainde
muzikantenoren hoor je vaak meer dan de doorsnee burger dacht ik nog en ik
maakte me er niet te veel zorgen om. Vandaag werd dat rateltje plots een
volwassen ratel, het alarmlichtje van de laadstroom ging ook oplichten en
daarna continu branden. Ik moest nog een heel eind en ik waagde het er maar op,
een diesel draait ook zonder stroom immers? Toen ik de stommiteit beging nog
even in de Gamma binnen te wippen voor enkele kleinigheden en ik de motor stil legde
was het kwaad geschied. Terug vertrekken lukte niet meer accu helemaal leeg
!!!
Pechverhelping gebeld, die waren binnen de kortste keren ter plekke en ze
wisten me snel te vertellen dat waarschijnlijk een lager van de alternator de
geest gegeven had, ter plaatse repareren was uitgesloten dus moest er getakeld
worden. Geen kleine ingreep bleek in de Honda garage. Ik ga mijn trouwe beestje
enkele dagen moeten missen. Gelukkig hadden ze een vervangwagen voor me. Geen
slecht woord dus over Honda, integendeel. Hoewel ze hebben me toch wel een
paarse wagen mee gegeven zeker voor een Antwerp-supporter is dat zo wat het
ergste wat er is ik rij de volgende dagen wel met de fiets.
Jefke is eerder deze maand jarig geweest en woensdag geeft
ie een feestje voor de vriendjes. Naast de traditionele pannekoeken en andere
lekkernijen vond ie het fijn om met de meute het bos in te trekken en in beste
geocache-traditie op schattenjacht te gaan. Vandaag hebben we dat minutieus
voorbereid. Het wordt een fotozoektocht met allerhande opdrachten en een finale
schat waarvoor ze een code moeten berekenen die nog wat extra inventiviteit en denkwerk
vraagt.
De toeristentoren, wereldberoemd in Herentals mocht natuurlijk niet ontbreken
op de route. Oma en pake Pol hebben zich vanmiddag nog eens helemaal tot boven
gehesen om daar een vraagje te bedenken. Terwijl oma de horizon afspeurt richt
pake Pol zijn camera op zijn schatje J.
Het was technisch gezien niet eens zon makkelijke foto, licht langs alle kanten,
maar onder die relatief lage zoldering was het verschil in helderheid tussen binnen
en buiten toch wel erg groot. Gelukkig zijn er dan mijn geliefde Nik filters
en andere pseudo-HDR-toestanden om de belichting onder kontrole te krijgen.
Elke dag een foto en er iets over vertellen er zijn wel
eens dagen dat ik het er moeilijk mee heb of dat ik pas op het allerlaatste
moment iets kan bedenken, kijk maar naar de druivelaar van eerder deze week. Er
zijn ook dagen dat ik zon overdaad aan fotos mee naar huis breng dat ik niet
weet welke kiezen. Vandaag was zon dag.
Maarten, zoon van vriend Paul Creemers, kon op het circuit van Mont St. Guibert
nationaal kampioen motorcross worden, en er was een bus ingelegd om mee te gaan
supporteren. Ze moesten het me geen twee keer vragen. Ik kwam deze avond thuis
met zon 700 fotos enigszins te begrijpen natuurlijk als je bij elke sprong
een burst schiet van 4 of 5 fotos. Omdat onze held het inderdaad haalde en met
de nationale driekleur naar huis mocht zegt iets me dat ik een foto van Maarten
in actie moet plaatsen vandaag als eerbetoon. Anderzijds heb ik me niet beperkt
tot fotos van die ene rijder natuurlijk. Ik heb behoorlijk wat zeer geslaagde
shots van o.a. Kevin Strijbos, een van onze internationale toppers. Kiezen is
moeilijk. Daarom doe ik het nu eens niet en plaats ik voor één keer, twee
fotos op één dag. Voor alle duidelijkheid Maarten is Nr 87, Strijbos is nr 4.
