Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
17-09-2013
17 september Pech
Ik had het gisteren en eergisteren al gehoord, meende ik. Er
zat een verdacht rateltje in het geluid als de motor van de wagen draaide. Met getrainde
muzikantenoren hoor je vaak meer dan de doorsnee burger dacht ik nog en ik
maakte me er niet te veel zorgen om. Vandaag werd dat rateltje plots een
volwassen ratel, het alarmlichtje van de laadstroom ging ook oplichten en
daarna continu branden. Ik moest nog een heel eind en ik waagde het er maar op,
een diesel draait ook zonder stroom immers? Toen ik de stommiteit beging nog
even in de Gamma binnen te wippen voor enkele kleinigheden en ik de motor stil legde
was het kwaad geschied. Terug vertrekken lukte niet meer accu helemaal leeg
!!!
Pechverhelping gebeld, die waren binnen de kortste keren ter plekke en ze
wisten me snel te vertellen dat waarschijnlijk een lager van de alternator de
geest gegeven had, ter plaatse repareren was uitgesloten dus moest er getakeld
worden. Geen kleine ingreep bleek in de Honda garage. Ik ga mijn trouwe beestje
enkele dagen moeten missen. Gelukkig hadden ze een vervangwagen voor me. Geen
slecht woord dus over Honda, integendeel. Hoewel ze hebben me toch wel een
paarse wagen mee gegeven zeker voor een Antwerp-supporter is dat zo wat het
ergste wat er is ik rij de volgende dagen wel met de fiets.
Jefke is eerder deze maand jarig geweest en woensdag geeft
ie een feestje voor de vriendjes. Naast de traditionele pannekoeken en andere
lekkernijen vond ie het fijn om met de meute het bos in te trekken en in beste
geocache-traditie op schattenjacht te gaan. Vandaag hebben we dat minutieus
voorbereid. Het wordt een fotozoektocht met allerhande opdrachten en een finale
schat waarvoor ze een code moeten berekenen die nog wat extra inventiviteit en denkwerk
vraagt.
De toeristentoren, wereldberoemd in Herentals mocht natuurlijk niet ontbreken
op de route. Oma en pake Pol hebben zich vanmiddag nog eens helemaal tot boven
gehesen om daar een vraagje te bedenken. Terwijl oma de horizon afspeurt richt
pake Pol zijn camera op zijn schatje J.
Het was technisch gezien niet eens zon makkelijke foto, licht langs alle kanten,
maar onder die relatief lage zoldering was het verschil in helderheid tussen binnen
en buiten toch wel erg groot. Gelukkig zijn er dan mijn geliefde Nik filters
en andere pseudo-HDR-toestanden om de belichting onder kontrole te krijgen.
Elke dag een foto en er iets over vertellen er zijn wel
eens dagen dat ik het er moeilijk mee heb of dat ik pas op het allerlaatste
moment iets kan bedenken, kijk maar naar de druivelaar van eerder deze week. Er
zijn ook dagen dat ik zon overdaad aan fotos mee naar huis breng dat ik niet
weet welke kiezen. Vandaag was zon dag.
Maarten, zoon van vriend Paul Creemers, kon op het circuit van Mont St. Guibert
nationaal kampioen motorcross worden, en er was een bus ingelegd om mee te gaan
supporteren. Ze moesten het me geen twee keer vragen. Ik kwam deze avond thuis
met zon 700 fotos enigszins te begrijpen natuurlijk als je bij elke sprong
een burst schiet van 4 of 5 fotos. Omdat onze held het inderdaad haalde en met
de nationale driekleur naar huis mocht zegt iets me dat ik een foto van Maarten
in actie moet plaatsen vandaag als eerbetoon. Anderzijds heb ik me niet beperkt
tot fotos van die ene rijder natuurlijk. Ik heb behoorlijk wat zeer geslaagde
shots van o.a. Kevin Strijbos, een van onze internationale toppers. Kiezen is
moeilijk. Daarom doe ik het nu eens niet en plaats ik voor één keer, twee
fotos op één dag. Voor alle duidelijkheid Maarten is Nr 87, Strijbos is nr 4.
Deze voormiddag zag het er naar uit dat we een totaal
uitgeregende dag zouden krijgen, maar in de loop van de namiddag werd het toch
iets vriendelijker op weergebied. Ik heb het er maar op gewaagd en ben tot aan
de Kasseman gefietst. Geen toeval natuurlijk, er is altijd wel iets te
fotograferen en, ook niet onbelangrijk, bij sas 7 is een prima café waar ik kon
schuilen als het zou gaan regenen en als het niet zou gaan regenen ook J
We kregen zeer uiteenlopende weertypes te verwerken, vaak meerdere
tezelfdertijd: donkere dreigende wolken, terwijl toch de zon even er door kwam
priemen. Dit plaatje kon ik niet aan me laten voorbij gaan, mooi licht, ik heb
even er aan gedacht wat meer in te zoomen op de visser, maar uiteindelijk leek
me het totaalbeeld toch interessanter.
Uit
de reeks minder bekende beroepen dit is de passe-partout-snijder. De datum van
ons fotosalon komt dichterbij en dan wordt het tijd om de werken die we willen
presenteren in te kaderen. We hebben ooit enkele clubavonden gewijd aan
workshops rond dat toch niet onbelangrijk onderdeel van het
fotografie-gebeuren, maar het materiaal moet nog altijd worden aangekocht
natuurlijk. In Belgie zijn er niet zo veel zaken meer waar je daar voor terecht
kan. Arto-productions in het Limburgse Kinrooi is al een hele tijd onze
huisleverancier, en laat Ronny, de sympatieke zaakvoerder nu ook nog zeer
onderlegd zijn in het tot passe-partout snijden van de vellen karton. Hij heeft
daar trouwens ook de meest gesofistikeerde apparatuur voor. Hoewel wij dus
geacht worden dat zelf te kunnen, behoor ik tot degenen die vinden dat je het
precieziewerkje van het verstek in de hoeken en de schuine kantjes maar beter
kan overlaten aan de echte specialisten. Ik ben dus vandaag naar Kinrooi
gereden met een boodschappenlijstje van de club en er waren er nog die hun
bestelling door Ronny lieten uitsnijden, liever dan het risico te lopen op
verknoeide vellen duur karton, bloedende vingers en gefrustreerde
levenspartners.
Toen ik deze avond rond 10h30 thuis kwam van de vergadering
van de fotoclub realiseerde ik me ineens dat ik nog geen foto gemaakt had voor
de dagelijkse blog. Ik was de hele dag te druk bezig met het monteren van een
dia-reeks voor het salon. Dan wordt plan B in gang gezet. Ik heb gelukkig altijd
wel enkele fotos in mijn achterhoofd die ik ooit wil maken.
De druivelaars rond het huis beginnen er echt smakelijk uit te zien, rijkelijke
trossen hangen zwaar door en we moeten ons bij wijze van spreken bukken om op
straat te geraken. Binnen enkele dagen zullen we weer aan het plukken, persen, smullen,
opleggen, boerenjongens maken zijn. De obligate fotos, daar was ik ook nog niet
aan toe gekomen, dus kwam die optie nu goed van pas. Waarom geen nachtopnames
eigenlijk, daaraan had ik nog niet eerder gedacht
Vanuit de open voordeur zag ik enkele bomen voor het huis wel flauw verlicht
door de straatlantaarns maar alle detail in de druivelaars was ver te zoeken
door het tegenlicht. Licht in de hal was ook geen optie, en flitsen nog minder.
Ik heb de camera dan maar op statief gezet en de druiven belicht met een
zaklamp. Na een testfoto en het aanpassen van enkele cijfertjes kwam ik tot
deze instellingen: 13 sec. f7,1 Iso 100.
Aan de schoolpoort gaan ophalen, dat hoeft niet meer.
Er is een gedeeltelijk verkeersvrije en verder verkeersarme route van huis naar
school en terug. Maar als papa en mama beiden het weer te druk hebben, dan zorgen
oma en pake Pol nog altijd wel voor opvang als ze thuiskomen. Het verschil kan
niet groter zijn. Julie komt rustig, zwaaiend en kushandjes gevend in een gezapig
tempo aangefietst, maar dan is Jef al lang thuis, die heeft er het uiterste uit
geperst, stoep op stoep af, voorwiel omhoog en tussendoor nog enkele andere
kunstjes uithalend benieuwd hoe lang deze nieuwe fiets het weer uithoudt.
Een tijd geleden kon ik al eens in de Rielenkapel omdat er
toevallig iemand aan het kuisen was. Ik was toen net een interessant onderwerp
aan het zoeken om een projectie rond te maken tijdens het jaarlijks fotosalon
van onze club en dit leek mij wel iets. Ik moest even zoeken om de juiste
mensen te pakken te krijgen, maar dan lukte het om een afspraak te maken en
vandaag kon ik er opnieuw in om naar hartelust te fotograferen. Zonder mensen
in beeld kon ik natuurlijk mijn tijd nemen om van op statief het hele interieur
vast te leggen. Het Wees Gegroet dat erg mooi, bijna caligrafisch op de wand
is geschilderd, wordt de rode draad en ik heb alles wat daar binnen fotografeerbaar
is op mijn geheugenkaartje staan ondertussen. Dit is een HDR bewerking van drie
belichtingen. De tonemapping heb ik bewust heel sober gehouden. Morgen ga ik
nog eens terug want dan is er toevallig een mis en misschien levert dat ook nog
enkele interessante beelden op.
We ontkomen er niet aan, sneller dan we denken zal het weer
herfst zijn. Qua kleurenpracht wordt dat hopelijk weer een vruchtbare tijd voor
het fotograferende deel van de mensheid, maar ook vandaag, toch nog altijd begin
september, kreeg ik een onderwerp voor de lens dat me al een beetje in de sfeer
bracht.
Schoonheid zit overal, je moet het alleen maar willen zien, hoor je wel eens
Deze zwammen die een afgezaagde boomstronk gebruiken als voedingsbodem vond ik
interessant genoeg om er even bij stil te staan. Prachtig toch? Ik heb er even
aan gedacht er in photoshop enkele filters op los te laten en er een abstrakt
kunstwerk van te maken, maar bij nader inzien leek het mij zo ook mooi genoeg,
ik heb alleen het kontrast een klein beetje verhoogd.
Op de tweede zondag van september gaat traditiegetrouw de
jaarlijkse bloemencorso door in Loenhout. Ondertussen is het evenement
cultureel Vlaams erfgoed geworden en ook deze keer wilden wij dat niet missen. Elke
buurtschap of wijk van de gemeente bedenkt, plant en realiseert in de maanden
voorafgaand aan de grote dag de meest gedurfde, creatieve, mogelijke of
onmogelijke praalwagen en die worden dan allemaal opgesmukt met miljoenen,
speciaal voor de gelegenheid geteelde kleurrijke dahlias.
Dit is wagen nummer 33, Testvlucht van buurtschap Notelaar, een van de vele
adembenemende kunststukken die voorbij kwamen. Wie de uiteindelijke winnaar
werd hebben wij niet meer meegekregen, toen waren we alweer richting andere
plannen, maar wat ons betreft mochten ze allemaal winnen, de kois, de cobra, de
snowboarders, de kathedraal, de zwiermolen, de slak of nog een andere, noem
maar op, wij hebben gewoon genoten. En dat we op fotografie-gebied ook aan onze
trekken kwamen mag duidelijk zijn, ondanks het moeilijke, steeds veranderende
licht.
Er wonen eksters in de buurt. Hoeveel het er zijn, daar heb
ik het raden naar, ze lijken allemaal op elkaar he. Rond de tijd dat de
jongeren gaan uitvliegen wordt het vaak best druk in onze tuin, ze komen op het
gras rondhangen, op zoek naar eten vermoed ik. Ik heb daar geen bezwaar tegen,
de verhalen over eieren pikken, juwelen stelen en jonge zangvogels roven zijn
ofwel onwaar ofwel schromelijk overdreven volgens de wikipedia. Ik laat ze. Ze
zijn sowieso behoorlijk schuw, ze vliegen al kwetterend weg nog voor je de deur
hebt opengemaakt bij wijze van spreken. Als er zich dan toch eens een
gelegenheid tot fotograferen voor doet zal ik het niet laten natuurlijk. Deze
kreeg ik te pakken door het raam van een van de slaapkamers. Hij had me niet in
de gaten en hij bleef rustig zitten in de buurt van een ligstoel. De
achtergrond moest ik er maar bijnemen. Ik heb de verzadiging van het gras ( nu
ja, gras ? ) en het in beeld zijnde deel van de ligstoel flink naar beneden
gehaald en alleen de vogel ongemoeid gelaten in de bewerking. Nog flink wat
vignettering in de hoeken er boven op en zo gaat de aandacht naar mijn gevoel helemaal
naar het onderwerp en niet naar de bijkomstigheden.
In de loop van de namiddag kregen we enkele regendruppels
over ons heen, maar veel stelde het niet voor. Toen we in de vooravond van uit
Lommel weer huiswaarts reden dachten we in de verte de eerste tekenen te zien
van een mogelijk klank en lichtspel. Dit soort dramatische bloemkoolwolken zijn
meestal de voortekenen van onweer namelijk. In de veronderstelling dat ik later
op de avond nog wel meer spectaculaire luchten zou kunnen te pakken krijgen, en
daar ben ik als amateurfotograaf echt wel gevoelig voor, stopte ik
veiligheidshalve hier toch ook al eens om enkel fotos te maken. Deze twee
paarden vertellen het aan elkaar: slecht weer op komst. Gelukkig maar dat ik
deze shots alvast op het geheugenkaartje had, want naarmate we dichter bij huis
kwamen klaarde de hemel weer helemaal uit en was er van bliksem of donder in de
verste verte geen sprake meer. De spectaculaire luchten die ik in gedachten had
waren dus ten zuid oosten van Lommel te vinden.
Morgen toch eens checken of ze het in het zuiden van Limburg droog gehouden
hebben
Beducht als ik was voor de tropische temperaturen die
nationale Frank en Sabine ons hadden aangekondigd voor deze namiddag, had ik
mijn dagelijkse lichaamsbeweging er al redelijk vroeg op zitten. Josee wilde in
de voormiddag ook gaan fitnessen in Balance Health Center en gedurende die tijd
kon ik mooi een kort tochtje maken richting Herentals langs de Snepkensvijver
en terug langs het Zwart Water. De kans om op die plekken een of ander diertje
te verschalken in een interessante pose is groot genoeg om er telkenmale ik er
voorbij fiets te stoppen. Deze kikker vond het niet nodig zich uit de voeten te
maken toen ik er de camera op richtte.
Toeval of niet, deze avond zag ik op het journaal dat in Vlaanderen meer dan de
helft van de reptielen en de amfibieën bedreigd is. Ja, dat zal wel als je niet
op de vlucht slaat als er een potentieel gevaar boven je komt staan zwaaien met
iets waarvan je niet weet of het geen zwaar schiettuig is
Op een heerlijke nazomerdag als vandaag is het zalig fietsen
langs het Kempisch Kanaal. En er is ook altijd wel iets te beleven en te
fotograferen voor de allerte hobbyist.
Al van ver konden we zien dat er behoorlijk wat bedrijvigheid was in de buurt
van de Larumse brug. Enkele jongeren lapten het zwemverbod feestelijk aan hun
laars deden wij ook vroeger en ze vierden, naar eigen zeggen, op hun manier
het einde van de zomer. Ze maakten daar ook de nodige fotos en filmopnames bij
en ze vonden het helemaal niet erg dat ik ook even mijn toestel bovenhaalde. Ik
kwam nog even in de verleiding om de Eos te richten op de frisse jongedame die
een eindje verderop lag te genieten in bikini maar uiteindelijk vond ik de
brugspringerij van de waaghalzen toch interessanter het zal de leeftijd wel
zijn.
Ik had geen zwembroek bij, van dat soort exploten was ik vroeger ook niet vies namelijk,
maar Josee is in zon geval sowieso een beperkende factor telkens ik iets wil
doen wat zij te gevaarlijk vindt houdt ze me wel in bedwang met dreigende
echtscheiding, op Duvel-loos dieet zetting en verdere beperkingen van sommige
lichamelijke genoegens. Ach ja, ik durf wel eens vergeten dat ik geen 20 meer
ben. Maar al fotograferend kon ik toch ook, zij het passief, aan de pret
deelnemen. Jammer dat die jongedame niet wilde springen en al even jammer dat
ik de 300 mm niet bij had, dan had ik misschien toch nog even de andere kant op
gericht. J
Ik heb weer eens een flinke fietstocht ondernomen vandaag.
Ik wil sowieso de noodzakelijke dagelijkse beweging blijven nemen en omdat ik
weer behoorlijk last heb van de rechterknie, lijkt mij fietsen minder belastend
dan wandelen. De bestemming werd Westerlo en omstreken, een retourtje van zon
60 km. Als je dan via de abdij van Tongerlo terug richting Oevel en zo verder
naar huis wil rijden kun je evengoed dwars door de abdij fietsen dan er omheen,
zo zie je nog eens iets en heb je de gelegenheid om voor de dagelijkse fotos te
zorgen. Rond vier uur in de namiddag was het licht al niet meer zo hard en ik
kon een mooie serie bijeen schieten. Het enige probleem kwam vanavond. Een
keuze maken was weer moeilijk. De kerk, de abdijgebouwen, het binnenplein, de buitenmuren
dat alles is al genoegzaam bekend en al zo vaak gefotografeerd, daarom koos ik
vandaag voor dit gedeelte dat ze De oude hoeve genoemd hebben. Boven de rode
deur met de venstertjes hangt een bordje waar dat op staat namelijk J. Jammer genoeg laat de
resolutie van de fotos bij deze blog niet toe dat voldoende uitvergroot in
beeld te brengen.
Ieder jaar als het september wordt dan zijn ze er weer.
Die grote gele bloemen die Josee ooit zaaide of plantte dat weet ik al niet
meer komen telkens opnieuw, zonder dat we er iets extra voor moeten doen,
gratis weer de voorkant van ons huis versieren. Vraag me niet naar het merk, in
de bloemologie ben ik niet zo goed, maar ik vind ze wel mooi genoeg om er,
zodra ze in bloei staan, samen met mijn fototoestel enige tijd aan te
spenderen. Als er dan nog een bezoeker is, dan wordt het plaatje dubbel
interessant natuurlijk.
Een tweede foto uit de jaarlijkse BBQ van de motorclub. Toch
is dit er eentje die ik rustig mag dateren op 1 september. Toen het feest op
zijn einde liep in de zeer kleine uurtjes waren we inderdaad al een heel eind
in de nieuwe dag. Wij willen, als beschaafde burgers, natuurlijk de locatie
waar wij gefeest hebben in een propere toestand achter laten. We zorgen er dan
ook voor dat de boel opgekuist is en dat de afwas gedaan is. We vinden altijd
wel enkele leden die al die klussen willen klaren. De Jakke was afwasser van
dienst en zoals meestal verschool ik me zelf ook nu weer achter de camera.
De jaarlijkse barbecue van de motorclub is een van de
hoogtepunten van het clubleven. Zonder ceremonieel, plichtplegingen of verdere
formaliteiten gezellig samenzijn met gelijkgestemden en eerst een aperitiefje gebruiken,
dan even overleggen over de invulling van de activiteiten gedurende de volgende
weken, en daarna heerlijk smikkelen en enige met mate (?) genuttigde drank meer moet dat niet zijn om een mens gelukkig
te maken. Terwijl iedereen zijn plekje nog zocht tijdens de aanloop naar de
verdere gebeurtenissen sloop de wakkere fotograaf natuurlijk even naar buiten
om te zien of het bakken naar wens verliep. Enkele ribbekes werden op deze
manier van onaanvaardbaar aanbakken gered, er zou later nog veel meer lekkers volgen,
maar voor de eerste ronde zag dit er alvast veelbelovend uit. Klik !!!
We zagen deze avond op TV nog een Belg de beslissende
strafschop missen in de supercup tussen Chelsea en Bayern, maar in de toekomst hebben
we alvast een kandidaat international die ze er probleemloos intrapt. De
keeper, ook fotograaf van dienst, had geen schijn van kans tegen deze loeier
afgevuurd door Lander. Het truitje weet ie alvast alle eer aan te doen en als
ie deze overtuiging, enthousiasme, en spelvreugde kan vasthouden is de
aflossing van de wacht alvast verzekerd tegen de tijd dat de huidige gouden
generatie het laat afweten.
Een mens wil nu eenmaal regelmatig eens andere horizonten
verkennen. En als je dan ondergedompeld geweest bent in de pracht van Toscane,
zn landschappen en het mooie licht, van het Garda Meer met de cypressen, de
citroenen, de waterpret en de stemmige stadjes, van de grootsheid van de Alpen
en je komt dan terug in de eigen heimat, dan zie je nog veel beter hoe mooi het
ook bij ons is eigenlijk. De eenvoudige dingen die je jaar in jaar uit rond je
ziet merk je nog nauwelijks op tot je ze een tijdje moet missen. De heide
begint weer te bloeien, onze uitgestrekte dennenbossen, de lijsterbessen, de
kontrasterende gele bloempjes en onze impressionante lage landen luchten veel
meer heb je toch niet nodig om ook van de stille Kempen te blijven houden?