Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
04-07-2013
04 juli 3 pk
We hebben deze namiddag de Wuustwezelse afdeling van de
kleinkinderen terug naar huis gebracht. Op de boerderij is altijd wel iets te
fotograferen. Moeder geit met 2 jonge geitjes, nieuwsgierig konijn in hok,
schapen, koeien, poezen, honden, kleinzoon Pieter die als een volleerde
chauffeur met de tractor rondsjeest, rare sprongen van de kids op de trampoline
ik had weer een vol geheugenkaartje bij thuiskomst. Ik koos voor een foto van
de drie brabanders die ver weg, achter in de wei vredig stonden te grazen. Met
de 300 er op had ik geen enkel probleem om die een beetje dichter bij te halen.
Het was alweer zon mistroostige, deprimerende natte dag, zon
dag waarop je 1000 kilometer verder naar het zuiden zou willen zitten. Dan
blijf je binnen wat met de kleinkids ravotten, wat voor de PC zitten om enig
achterstallig sorteer- en shopwerk te doen in de fotoverzameling en wat op het
net rond te neuzen. Maar als de mail dan voor de zoveelste keer is doorgenomen
en je nog eens doorheen facebook gescrolled hebt en het weer dan in de namiddag
toch iets vriendelijker lijkt te worden trek je er alsnog op uit... met Josee en de kleinkids en de wagen.Die laatste heb ik enkele keren geparkeerd op
een plek van waar uit een korte wandeling volstond om de dagelijkse geocachen
te gaan plukken. Natuurlijk heb ik tijdens dit soort activiteiten ook altijd
het fototoestel schietensklaar en de fotograaf in mij vindt dan allicht een
onderwerp om vast te leggen. Deze drie ganzen bijvoorbeeld, ergens tussen Retie
en Postel, leken mij in het al iets gedempte licht samen met hun gerimpelde spiegeling
wel een mooi plaatje op te leveren zo is de dagelijkse fotohonger ook weer
gestild.
In 1973 heb ik als muzikant, en Josee als zangeres,
gedurende 9 maanden alle dagen opgetreden in Bobbejaanland, toen nog in de show
van Bobbejaan Schoepen zaliger himself. Ik nam aan dat we toen onze portie
pretpark voor de rest van ons leven opgebruikt hebben in één ruk want
sedertdien zijn wij er nooit meer geweest. Tot vandaag met de kleinkids op
bezoek hebben wij ons nog eens een keer laten verleiden. En het moet gezegd,
het was een aangename hernieuwde kennismaking. Er is in al die jaren zoveel
veranderd dat het te veel is om op te noemen, veranderingen ten goede, zeer
zeker. We hebben zowat alle moderne nieuwe attracties lijfelijk mogen ervaren
samen met de ontembare bende, en noch de Sledgehammer, noch de Typhoon, noch
enig ander modern rollercoaster-achtig tuig hebben we aan ons laten voorbij
gaan. Alleen die oude zwiermolen betrouwde ik niet. Ik schat elk van die
kettingen met haakjes, waar zon bakje aan hangt, in voor goed 25 kg en als je
4 kettingen per bakje telt dan ga ik daar met mijn volslanke lijf vlot overheen
Dus ben ik dan maar beneden gebleven om de kleinkids te fotograferen. J
De vakantie is begonnen en dan komen de kleinkinderen op
bezoek. De eerste vier zijn ondertussen geland. Om te beletten dat die kids de
ganse dag voor allerhande beeldschermen zitten - TV, PC en tablets hebben een
enorme aantrekkingskracht op die generatie - trek je er op uit. Ze zijn allemaal behoorlijk
gek op geocachen. Ik geef het toe, ik heb dat wel een beetje in de hand gewerkt.
Dus had ik een rondje uitgestippeld in de buurt van Turnhout, voor de
ingewijden: de Schoppen-reeks. Een tiental van die dingen zitten daar verstopt en
die had ik allemaal al gevonden. Dat gaf mij de gelegenheid ze de GPS in de
handen te stoppen, ze zelf te laten zoeken en dan, van op de achtergrond, de boel
te sturen en in de gaten te houden. Toen ik ergens bij nummer vijf als hint had
meegegeven dat het een klimboom was, zaten ze er al alle vier in voor ik zelf ter
plekke aangekomen was en mijn fototoestel uit de tas had gehaald.
Of je een kerkhof ooit echt leuk kunt vinden laat ik in het
midden. Maar vandaag kwam ik wel redelijk dicht bij dat gevoel moet ik
toegeven.
Ik had de wagen op de parkeerplaats gezet aan de kerk van Bel, een piepklein
plaatsje tussen Mol, Geel en Meerhout, en toen ik mijn GPS achterna wandelde op
zoek naar mijn dagelijks geocache-pleziertjezag ik dat, zoals dat wel vaker het geval is in die dorpjes, er rond de
kerk een oud kerkhof aangelegd was. Wat opviel was de enorme kleurenpracht van de
begroeing tussen de graven. Tja, dan wint mijn aangeboren nieuwsgierigheid het
van de richting die de kompasnaald van de GPS aanwijst. Het hek bleek niet op
slot en eenmaal binnen zag ik een infobord waarop vermeld was dat hier bij
wijze van vernieuwend experiment er wilde bloemen gezaaid waren en dat er niet
gemaaid zou worden. Ik vond het enig, prachtig en eigenlijk ook wel ergens een
symbolische troostende gedachte. Als ik ooit op zon plek kom te liggen
vroeg of laat zal dat wel zou ik er vrede mee hebben dat op mijn buik
klaprozen, margrieten en korenbloemen bloeien. Liever dat dan beton in ieder
geval.
De boys van Flying Shoe mochten vandaag Het Park-Blues
gebeuren openen in Lommel. Ik wilde dat natuurlijk met eigen ogen ( en eigen
camera ) zien. Ik moet eerst even stellen dat ik zeer genoten heb van een
uitstekend optreden en meteen erna vertellen dat het behoorlijk moeilijk
fotograferen was daar. Ten eerste zat Alexander, de drummer vaak buiten de
podiumverlichting en kwamen de medebandleden er ook bijna konstant voor staan, -
een drumpodium ware handig in zon geval -, ten tweede is een rookmachine soms
een leuke gadget maar als die altijd dezelfde muzikant in een mistgordijn zet
vind ik het eerder een spelbreker en ik wilde wel álle bandleden er op als ik
ze op de foto zette verder zijn die gasten zo beweeglijk dat ik echt wel een
redelijk korte sluitertijd nodig had als ik enige kans wilde maken op
aanvaardbaar scherpe fotos. Het tegenlicht van de spotlights was dan nog eens
een bijkomende handicap. Ik heb zitten experimenteren met diverse lenzen en uit
de volgens mij geslaagde plaatjes koos ik deze opname die gemaakt is met de 50
mm. Voor de geïnteresseerden de verdere exif-gegevens: f 1,8 1/100 ISO 640
Er staat geschreven en gedrukt dat ge moet krabben waar het
jukt
Ik heb vandaag mogen kennis maken met een van de minder prettige mogelijke
gevolgen van geocachen. Als je al te enthousiast op zoek gaat naar een
verborgen schat en je duwt bladeren, takken, struiken opzij, dan kan het zijn
dat je onverwacht in aanraking komt met enig ongedierte. Zeker als dat in de
buurt is van eikenbomen zou het eigenlijk raadzaam zijn uit te kijken naar de
aanwezigheid van zogenaamde processierupsen. Daar had deze jongen even niet aan
gedacht dus. Ik vermoed dat ik een hele karavaan van een boom heb geveegd met
beide polsen. Eerst had ik nog niks in de gaten, maar onderweg naar huis begon
het al een beetje te jeuken. Thuis gekomen werd het steeds maar erger en nu ik
deze tekst aan het intikken benmoet ik
tussen elke twee letters tien keer krabben op alle plaatsen
Het was alweer zon twijfelgeval, maar de weersomstandigheden
leken me net goed genoeg om er toch maar op uit te trekken met mijn
trouwe tweewieler. De mooie wolkenlucht was trouwens een extra stimulans om alvast
op fotografisch gebied enige plannen te maken. Qua geocachen daarentegen moet
ik steeds maar verder fietsen om nog iets te vinden dat ik nog niet gelogd heb.
Zo belandde ik vandaag dus via Herentals en het fietspad dat het oude
treintracé richting Aarschot volgt toch weer terug in Olen en toen ik daar over
het sluizencomplex fietste zag ik net een flinke jongen de linker sluis
binnenvaren. Op het net vond ik dat de Rebel uit Brugge 86 m lang en 10 m breed is. Om zo'n kanjer te zien in de sluis van 10 m diepte - dat is het verval van het Albertkanaal op die plaats - laste ik graag een stop in. Ik heb de nodige fotos gemaakt natuurlijk en
thuis gekomen heb ik er deze uitgepikt om een keer de binnenscheepvaart in
de kijker te zetten. Ik fiets tenslotte bijna dagelijks ergens wel een stukje
langs onze Kempense kanalen, en als onderwerp mocht dat dus ook wel eens.
Op deze woensdag waren wij, vrijwilligers al vroeg op post
in rusthuis Hoevezavel. De jaarlijkse uitstap naar de Moffel stond vandaag
geprogrammeerd en dan zijn er altijd handen te kort om alle bewoners veilig tot
in Lommel Werkplaatsen te brengen. Nog voor we met de rolstoelen op weg gingen
had ik al een foto geschoten waar alle mooie shots van de wandeling, het eten,
het plezier, het dansen tijdens de uitstap niet tegen op konden. Jaak, een van
de oudste bewoners, en achterneef van Josee trouwens, was zoals gewoonlijk al druk doende om de tuin
te onderhouden. Uitstapjes, daar houdt ie niet van, hij heeft belangrijker
zaken te doen. Jaak zit op zijn 97ste nog vol energie en toen we hem
zo bezig zagen en een praatje met hem gingen maken, camera natuurlijk in
aanslag, stopte hij niet eens met zijn bezigheid. De dennen die in de tuin
staan verliezen namelijk dennenappels en die moeten opgeruimd worden. Wij
konden hem midden in de beweging op de foto krijgen.
De dag dat ze Jaak deze klus uit zijn handen nemen gaat ie dood. Als ze hem zo
verder laten doen wordt ie 120.
Dit is het landschap waar ik me graag doorheen beweeg, de
habitat van de fotograferende fietser.Onze Antwerpse - en wat mij betreft ook de Limburgse en de Nederlandse
-Kempenis het gedroomde terrein om er regelmatig een dagje met de tweewieler en
de spiegelreflex op uit te trekken. Landelijk, rustig en gezegend met een
uitstekend fietsknooppuntennetwerk biedt deze streek genoeg om ook de
meestveeleisende recreant tevreden te
stellen.
Deze foto maakte ik net na de middag,nauwelijks enkele kilometers onderweg richting Turnhout. Op het
autovrije fietspad tussen knooppunten 32 en 33, zeg maar tussen de Hoge en de
Lage Rielen vond ik dit plekje een fotostop waard. Ik ben extra diep door de
knieen gegaan om de enkele huizen in de verte achter de begroeing te krijgen en
thuisgekomen heb ik lang getwijfeld tussen de full-colour of de zwart wit
omzetting. Uiteindelijk sprak die laatst mij toch weer het meest aan.
Aan de roep van de jaarlijkse grote avondmarkt in de Koning
Leopoldlaan in Lommel konden wij niet weerstaan. Met ons vaste clubje waren we
iets over zessen al present. We hadden de wagen alvast bij Polien van de Witte
neergezet, kwestie van na het slenteren zeker te zijn van een plek om wat na te
praten.
De regen die ons in de loop van onze wandeltocht overviel was niet alleen goed
om ons tot een geforceerde aankoop van een zogezegd onverslijtbare paraplu te
overhalen à rato van 20, maar die zorgde er ook voor dat we net iets vroeger
dan gepland in het café belandden. Naast de Kroon is in Lommel ook de
Lindenboom zon echt authentiek sedert mensenheugenis nauwelijks veranderde
bruine kroeg. Ik herinner mij als gisteren hoe ik daar als Perenaar binnen
geloodsd werd in 1966 door de Lommelse mede-bandleden toen ik daar mijn stek
gevonden had om mijn muzikale ding te doen. Het café ziet er anno nu nog
precies hetzelfde uit. Polien zelf is weliswaar een beetje ouder geworden,
ergens achter in de tachtig zeggen ze, maar ze is nog steeds de zelfde goedlachse
kranige gastvrouw. Zoals Polien moesten er meer zijn. Klik eens op de link aan
de linkerkant van deze blog trouwens.
Deze namiddag deden we een zoektochtje rond Mol. Bij het
volgen dan de GPS-aanwijzingen kregen we in de buurt van de Miramar ( voor de
niet-inboorlingen: een van die grote waterplassen, voormalige
zandwinningsputten in de streek ) een prachtig landhuis in cottage stijl in de
gaten, een fotostop waard. Enig opzoekwerk op het net leerde ons dat dit Villa
de Schans is, gebouwd in 1897 als zomerverblijf van baron Edmond van Eetvelde.
Tegenwoordig is het een luxe vergaderzaal en ontvangstruimte voor hooggeplaatste
bezoekers van Sibelco. De centen van de zandwinning stromen nog steeds
rijkelijk binnen nemen wij aan
Het zijn drukke tijden. Wij werden vandaag op twee feesten
verwacht. De barbecue van de fotoclub is iets wat ik normaal gezien niet zou
willen missen, maar we hadden al eerder toegezegd dat wij op het feest van
Thierry en Martine zouden aanwezig zijn. De gulden middenweg was dus dat wij
van vier tot zes zouden gaan apperitieven bij de fotocollegas en dan verder
feesten bij onze andere vrienden. De foto van de dag komt uit de eerste party.
Toen waren we nog redelijk nuchter namelijk
Ze hadden enkele oude volksspelen gepland om het gebeuren op gang te trekken en
bij deze gelegenheid werden er twee teams gevormd die blokjes moesten omver
werpen of zo iets. Ik heb de spelregels niet zo goed begrepen, maar ik vond het
wel fijn om te fotograferen. Team A is aan zet en André werpt zijn stok terwijl
v.l.n.r. Ludo, Vicky, Guy, Jos en Gust gespannen toekijken. Topsport in de oude
kloostertuin van Lichtaart.
Waar het hart van vol is loopt de mond van over zegt het
spreekwoord. Daar zijn uiteraard de nodige varianten op te bedenken en het mag
dan ook geen verwondering baren dat ik soms de onweerstaanbare drang voel opkomen
om een foto te maken van dit hemelse vocht.
Zon of regen, als ik onder mijn pergola zit met zoiets voor mijn neus hoef ik
niet ver te kijken om gelukkig te zijn. In fotografietermen vertaald wil dat
dan zeggen: groot diafragma om de achtergrond wazig te maken. Dat wazige dat
lukt met het ventje ook wel als ie maar genoeg van dit spul gevoederd krijgt en
verder is er nog Photoshop om niet relevante dingen wat minder kleur, kontrast
en scherpte mee te geven.
Kenners zullen meteen merken dat ik er zo eentje ben die de bodem in het flesje
laat, daar dan nog eens extra mee walst om tenslotte dat troubele extra lekkere
en voedzame restant bij in het glas te kieperen.
Proost!
Kijk, da vind ik nu erg zie Iedereen weet ondertussen wel
dat geocachen een van mijn hobbies is, ik ga graag op zoek naar verstopte
dingen. Coordinaten in de GPS, en dan te voet, met de fiets of occasioneel ook
wel eens met de wagen tot op een parkeerplaats en dan de natuur in. Vaak moet je lang zoeken en vind je de
schat, soms ook niet, maar dan heb je tenminste het plezier van het zoeken
gehad. Vandaag liep het anders
Van op afstand had ik hem al zien hangen, zoekplezier: nul, maar in een boom die schuin over een
beek groeide. Nu ben ik niet te beroerd om al eens te doen of ik nog 20 ben en
wat meters omhoog te klimmen- fotos
daarvan kwamen al eerder voorbij in deze blog trouwens maar deze was toch net
iets te moeilijk en te gevaarlijk vond Josee. Toen ik alsnog aanstalten maakte
om het te proberen dreigde ze met hel en verdoemenis en echtscheiding en
gesloten deuren. Ik heb dan maar wijselijk beslotendeze te laten voor wat ie is en mijn pijlen
op andere doelen te richten.
Da vind ik nu erg zie
Indien binnenkort iemand op de site van geocaching.com ziet dat ik de GC3984P
toch gelogd heb wil dat zeggen dat ik er eens een keer alleen op uitgetrokken
ben
Het vrouwelijke deel van onze familie is zeer bezeten door
het dans-virus. Zowel het vrouwtje, de schoondochter als kleindochter Julie
zijn vaste klant in Balance Health Center. Julie volgt zelfs klassiek én modern
ballet. Bij gelegenheid van de laatste les van het seizoen en de overhandiging
van de getuigschriften mochten wij mee komen om te kijken naar de prestaties
van onze oogappel. Nu ben ik zelf niet zon danser, ook geen fanatieke liefhebber,
maar als het er op aan komt het gebeuren te fotograferen dan sta ik graag op de
eerste rij. Dat was ook vandaag het geval. Soms tot ergernis van de andere
mamas, papas of grootouders vrees ik, maar voor een goede foto wil ik wel eens
de ellebogen gebruiken J
. Ik moet toegeven dat ik behoorlijk onder de indruk was van zowel wat het
artistieke als het fysieke gedeelte van de vertoning. Ik zorgde er steeds voor dat ik Julie goed in
beeld kon houden, moest daarom wel eens van positie veranderen, maar ik kwam
thuis met een geheugenkaartje vol mooie beelden. Het was dus weer moeilijk
kiezen
Dat was wel ff schrikken gisteren. In de vooravond hoorden
we dat Jefke opgenomen was op spoed in het ziekenhuis van Herentals. Hij had
een ongevalletje gehad op school. Snel kwam er een foto op Facebook en we
konden zien dat ie een flinke wonde had aan zijn been. Hij was tegen een
agressieve steen of een boosaardige tak aangelopen of iets dergelijk. De
versies lopen nogal uiteen Soit, de behandelende dokter heeft een prima klus
gedaan. Kan zo naar het naaiatelier. Vandaag is ie alweer thuis en al bij al
valt het nog al mee. Hij houdt zich flink en we hopen met zn allen dat hij er
geen gewoonte van maakt. J
Collega fotofanaat Alex belde in de loop van de vooravond of
ik geen zin had om mee te gaan naar Lommel om wat aan avond- en nachtfotografie
te gaan doen, hij had bij een vorig bezoek wat inspiratie opgedaan endat wilde hij nu maar eens in de praktijk
brengen. Mijn terreinkennis zou ook van pas kunnen komen trouwens.
En of ik dat wilde We hebben er een vruchtbare avond van gemaakt en... louter toevallig Jzijn we op een bepaald moment toch wel
in café De Kroon beland zeker
Alex had zijn fisheye lens, -een extreme groothoek-, bij en hij vond het niet
erg dat ik die ook eens op mijn toestel zette. Dan krijg je dit soort beelden. De vervorming
moet je er bij nemen maar om van zeg maar zon 50 cm voor de tapkranen zowel de
linker als de rechtermuur, een zelfportret in de verchroomde centrale steun en
een trappist inschenkende juffrouw, die zich buiten beeld waande , in beeld
te krijgen heb je dit soort glaswerk nodig. Ik heb dit zonder flitsen gefotografeerd op 3200 ISO en al bij al vind
ik het ruisniveau, weliswaar na toepassing van Nik Define, nog zeer aanvaardbaar
Lommel stond dit weekend vol standbeelden, levende
standbeelden...
De beste artiesten uit het genre die er in Europa te vinden waren tekenden
present in Lommel vandaag. Je kon er over de koppen lopen, maar wat er te zien
was bleek dan ook van topklasse. Fotos maken zonder toeschouwers op de
achtergrond bleek niet zo makkelijk, en hoewel ik vaak door de knieen ben
gegaan om bomen en lucht achter mijn onderwerpen te krijgen heb ik toch meestal
moeten kiezen voor close-ups, zoals bijvoorbeeld bij dit beeld van een
verrukkelijke jonge dame. Het is een uitsnede uit een veel grotere plaat, maar ontdaan
van alle afleiding rondom vond ik dat dit de beste manier was om die schoonheid
te tonen.
Er zijn allerhande manieren om feestjes te organiseren, maar
een pottenbakkersparty, daar hadden we nog nooit van gehoord. Als er nu een p
zou staan in dat woord ipv. een b dan konden we tenminste meepraten J. Julie had samen met
haar vriendinnetjes iemand laten komen die hen alles zou vertellen over klei,
draaischijven en de mooie gebruiksvoorwerpen die je er mee kan maken. Hoeft het
gezegd dat zo iets behoorlijk wat leven bracht in huize Pake Pol en Oma. Ze
hadden er zin in en ze beleefden er veel plezier aan merkte ik, ook die ene
jongeheer die tussen de dametjes wat verloren liep. Ze taterden, giechelden, probeerden,
probeerden opnieuw, draaiden, smosten, knoeiden, ze werden zowaar ook soms even
serieus en slaagden er allemaal in zeer toonbare handgemaakte dingen in elkaar
te klussen. Dat ik daar graag met de camera tussen door laveerde mag duidelijk
wezen Een close up van de handen van
onze kleindochter leverde mij dit plaatje op. De zwart wit omzetting deed ik
met de filter Wet Rocks uit Silver Efex Pro van Nik Software.
