Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
08-06-2013
08 juni Twee meiden
Van ons laatste optreden heb ik zelf geen fotos kunnen maken
natuurlijk, maar ik neem aan dat daar binnenkort op allerhande media wel de
nodige plaatjes van zullen verschijnen. We hebben nog al wat fotografen zien
voorbij komen, niet in het minst enkele leden van onze eigen fotoclub... Waar ik wel tijd voor had, dat is vóór ons
optreden even kijken waar onze oudste kleindochters uithingen. Die mochten
namelijk voor de eerste keer mee naar een optreden van pake Pol. Tijdens het
voorprogramma waren ze ergens op een net iets rustiger plekje gezellig aan het
bijpraten en zien we daar ook geen smartphone? Er is een generatie die daarmee opgroeit,
binnen de kortste keren zijn wij écht helemaal ouderwets
Ik realiseer me dat dit al de derde keer is dat ik deze
knappe gast in beeld breng de laatste twee weken maar hij bezorgt me elke keer
een onweerstaanbare kriebel in mijn rechter wijsvinger als ik mijn fototoestel
vast heb en hij zich weer eens als een volleerd artiest langs een onverwachte
kant laat zien. Op de laatste dag van onze repetities in de studio Del-Fy in
Lommel zijn we er uiteindelijk toch in geslaagd Juleke in de vijver te krijgen.
Het lekkere zomerse weer van deze namiddag was daar meer dan behulpzaam bij
mogen we wel stellen. Verder was een kleine stok die we in het water gooiden
voldoende om een verfrissende plons te triggeren. Ik ben niet zeker of de
vissen dit plezierig vonden, en Jean was ook al zeer bezorgd over zijn
waterplanten, maar Juleke vond het wel plezant want na de vangst van de stok
ging ie er nog eens in.
We zijn ondertussen al dik veertien dagen aan het repeteren
en het is verrassend en tezelfdertijd bemoedigend hoe snel we de draad weer
opgepikt hebben. Zaterdag is de grote dag. Dan gaan we nog één keer onze
muzikale kunstjes vertonen. Hoog tijd om de bezoeker ook eens een kijkje te
gunnen in de habitat van de zich op het laatste reunie-afscheidsconcert
voorbereidende oude rockers. Drumstel, gitaargeweld, keyboards, wat microfoons
voor de zang en dan is er ook nog de bas, achter het fototoestel. Daar doen we
het al twee weken mee. Onze vrouwen zullen blij zijn als ze ons volgende week
terug krijgen. ( vermoed ik toch )
Ik heb vandaag een dagje niksdoen ingelast. Gisteren voelde
ik me niet zo lekker - terechte schrik voor een verkoudheid met al die
snotteraars in de kennissenkring - en omdat de repetities sowieso goed
opschieten hebben we gezamenlijk besloten er voor 24 uur de riem af te halen om
dan morgen met verse energie er weer tegenaan te gaan. Van achter het raam, van
uit mijn luie zetel kon ik me toch enigszins blijven overgeven aan mijn
fotografieverslaving. De kolonie kauwen die in de buurt rondhangt en die regelmatig
neerstrijkt vlak bij de deur heeft een hele tijd mijn aandacht vastgehouden en
uiteindelijk heb ik er ook enkele aanvaardbare opnames van kunnen schieten. Als
ik dit plaatje zo bekijk moet ik verdorie ook wel vaststellen dat ik een van
deze weken nog eens het gras zal moeten afrijden maar dat zijn zorgen voor
later, vandaag is mijn luie dag J
Na de repetitie ging ik nog even langs bij Nick, de
leadgitarist van Flying Shoe, het bandje dat zaterdag in ons voorprogramma
speelt. Telkens ik daar op bezoek ga weet ik dat ik weer met het fototoestel de
tuin in zal trekken, want ze houden er erg veel van de vogeltjes. Die worden dan
ook de ganse winter door flink bijgevoederd, en ook als die barre periode
voorbij is houdt dat niet op. Je kunt er bijna altijd een uitgebreide en gevarieerde
populatie fladderaars voor de lens krijgen. Nu hebben de eekhoorntjes uit de
buurt ook weet gekregen van die voederpraktijken en die komen dan ook
regelmatig mee aan tafel. Dit koppel kon ik vandaag betrappen terwijl ze zich uitgebreid
te goed deden aan een heerlijke maaltijd.
Rudi stond deze avond ineens voor de deur. Zoiets gebeurt
wel vaker natuurlijk maar wat hij kwam tonen was dan weer niet zo alledaags.
Rudi is een van de meest actieve leden van onze motorclub en hij heeft
ondertussen naast zijn 21ste eeuwse spul ook een kleine verzameling tweewiel-oldtimers
in zijn garage staan. Blijkt dat hij nu zijn werkterrein heeft uitgebreid, want
daar pronkte warempel een pracht van een MG B. Jawel, een ouwe sportwagen met
vier (4) wielen is het nieuwste speeltje. Ik kon enkele nostalgische gevoelens
niet onderdrukken bij het aanschouwen van die schoonheid. Jack, de trouwe mini
schnauzer die trots op de rechter voorzetel poseerde was voor mij de perfecte
reden om mijn fototoestel te voorschijn te toveren, maar ik had daar wel andere
plannen mee. Ik wilde namelijk het moment vastleggen waarop Rudi zich in dat
ding zou wringen. Hij is weliswaar de laatste tijd dank zij een volgehouden
kuur flink vermagerd moet ik niet zonder enige afgunst toegeven, en van de
grootste is hij ook al niet, maar de lenigheid om zijn toch nog altijd niet
mannequin-slanke lichaam op de bestuurderszetel van een MG B te krijgen had ik
hem niet toebedeeld. Ik zal er maar meteen bij vertellen dat het gelukt is. Het
begin van de poging zie je hier.
Onze goede vriend Juul weigert nog altijd obstinaat met ons
mee naar beneden te gaan als we de trap afdalen onder de studio om te
repeteren. Als we een break nemen evenwel wil ie er absoluut bij zijn. Hij legt
zich ook gemakkelijk in een van de zetels als wij even uitrusten, maar hij
houdt ons wel in de gaten, en zodra iemand van ons aanstalten maakt om een bal,
een stok of een ander object waaraan enig spelplezier zou kunnen vastzitten vast
te nemen, is ie een en al aandacht en er is niet veel nodig om verrassend veel
energie over je heen te krijgen. Er is nog een tweede manier om zijn aandacht
te vangen, dat is over eten praten, met een wafelpapiertje ritselen of de deur
van de koelkast openmaken maar dat zal ie wel van zijn baasje hebben.
Zaterdag is de enige dag in de week waarover we beslist
hebben dat we niet zouden repeteren voor ons concert. De familie heeft ook haar
rechten. We zijn op onze vrije dag dan ook naar het schoolfeest van de
Wuustwezelse verzameling kleinkinderen geweest. Ik had mezelf een plekje
uitgezocht helemaal achteraan, en minder goede herinneringen uit vorige jaren
indachtig had ik een trapladdertje meegenomen en met het statief in de allerhoogste
stand kon ik met de 70-300 op de camera over alle toeschouwers heen ongehinderd
zoveel fotos schieten als ik wilde.
De kids hebben alle vier hun allerbeste beentje voor gezet, en ik zou echt niet
weten welke groep, welk kleinkind ik er uit moet lichten. Het had evengoed
Hannelore, Marie Leen of Nicolas kunnen zijn maar min of meer toevallig houden
we het vandaag bij Pieter en zijn klasgenoten. De act waarin ze de Village
People opnieuw tot leven brachten vond ik bijzonder geslaagd. Ze zijn er alle
vijf, de typetjes.
U kijkt naar ruim meer dan een halve ton aan puur talent. The
Lonely Boys. De naam klinkt even sixties als de lading die hij dekt. Bijna 50
jaar geleden waren wij wereldberoemd in Lommel en omstreken, de oerband van
alle rockbandjes in de regio, de schrik van alle moeders met jonge mooie
dochters om het met een cliché te zeggen: wij waren jong en mooi, nu, ongeveer
een halve eeuw later, zijn we nog alleen maar ( vul zelf in )
Voor de vijfde keer al doen we binnenkort een reunie-concert dat we zelf
bestempelen als het laatste. Deze keer zou dat wel eens de waarheid kunnen
zijn, tenzij we ooit in hetzelfde rusthuis belanden en dan nog eens samen Zilverdraden
tussen goud of Ik heb eerbied voor jouw grijze haren zouden spelen. Voorlopig
is het nog altijd niet zo ver gelukkig en willen we op 8 juni in de
parochiezaal van den Heuvel in Lommel nog één keer rocken zoals vroeger. Tussen
de repetities door zag ik de kans schoon om even de camera op statief te zetten,
alle bandleden bereid te vinden de stramme lijven in een zitpositie te wringen
tegen de achtermuur van de cantine bij de studio en nog eens een groepsfoto te
maken. V.l.n.r. Jean, toetsenist en drijvende kracht achter studio Del-fy in
Lommel, Theo, de enige lichtgewicht ( vergeleken met de anderen toch ) en
bijzonder getalenteerd sologitarist, Jack, bassist, voor de gelegenheid
overgevlogen uit Omaha Nebraska, Eddy, drummer die in het gewone leven een
horecazaak uitbaat in Gambia, en tenslotte deze jongen die gitaar speelt en de
meeste zangpartijen voor zijn rekening neemt. We zijn er bijna klaar voor. Nog één
week repeteren.
Ik meen niet dat ik het leven wat zwartgallig inzie de
laatste tijd, de voorbereidingen voor het afscheidsconcert lopen prima in ieder
geval, misschien is het wel gewoon een artistieke bevlieging, maar feit is dat
ik vandaag voor de tweede dag op rij gekozen heb voor een zwart-wit opname.
Na de repetitie kon ik het weer niet laten even een ommetje te doen om onderweg
een geocache te gaan zoeken. Ik parkeerde de wagen dus ergens tussen Mol en
Geel aan een spoorwegovergang en wandelde een eind het zandweggetje op dat het
groen in liep en dat me door de GPS werd aangewezen als zijnde de te volgen weg
om bij mijn doel te raken. Onderweg viel me dit bouwsel op en ik heb dan ook
niet geaarzeld om het aan mijn verzameling toe te voegen. Een beetje
experimenteren met enkele filters in photoshop leverde dit behoorlijk aangedikt
dramatisch beeld op. Met dank aan Silver Efex Pro 2 van de firma Nik.
De kleinkinderen zijn waarschijnlijk het meest
gefotografeerde onderwerp door hobby-fotografen die zoals wij de leeftijd
bereikt hebben waarop de eigen kinderen ook voor nakomelingen gezorgd hebben. Helemaal
onbevooroodeeld kan je moeilijk zijn in het beoordelen van fotos die je er van
maakt. Je gaat onwillekeurig toch een beetje met je hart kijken
Deze opname is eigenlijk een beetje een toevalstreffer. Ik had net de
lichtsterke 50 mm op het toestel gezet om wat te experimenteren en toen ik
Jefke daar zag zitten met die ondeugende blik waarmee hij me in de gaten hield
drukte ik zonder verder na te denken af. De Eos stond ingesteld op Iso 400 en f
1,4 en dat bleek precies goed om zonder flitsen en met een niet al te lange
sluitertijd voldoende licht te hebben. Toen ik het resultaat zag op de PC wist
ik ook meteen dat ik hier een zwart wit van wilde maken.
Ik vind m zelf prachtig en, zoals ik eerder aangaf, of dat in alle
objectiviteit is vind ik niet eens belangrijk.
We hadden net een break en zaten, met een frisse pint, gezellig te keuvelen bij de
vijver, ondertussen onze vaste stek tijdens de pauzes, toen we plots een enorme
knal hoorden. Er is iets gebeurd vóór op straat wisten we meteen en we zijn dan
ook zo snel als onze niet meer zo jeugdige benen het toelieten naar de plaats
des onheils gespurt. Ik had sowieso mijn camera bij de hand dat gebeurt wel
vaker als we bij de vijver zijn en ik was er dus als de kippen bij om de
situatie ter plekke vast te leggen. Rijp voor de sloop, deze mooie Audi als je
het mij vraagt
Uit verhalen van automobilisten die achter de ongelukswagen reden bleek dat er
helemaal geen tweede auto bij betrokken was. De bestuurder is waarschijnlijk
onwel geworden of in slaap gesukkeld en is zonder vaart te minderen recht op
een boom geknald. Die ging niet opzij en dan krijg je dit soort blikschade. De
weerbarstige boom is trouwens ook niet helemaal onbeschadigd uit de confrontatie
gekomen. De ambulance heeft de bestuurder naar het ziekenhuis gevoerd, maar die
hebben we toch nog zelf zien instappen. We nemen aan dat ie het wel zal
overleven. Zijn wagen evenwel
Het kan dan toch nog: een beetje zon en een mooie lentedag
in mei. En precies dan zitten wij in die kelder te repeteren. Gelukkig lassen
we regelmatig een pauze in we worden allemaal een dagje ouder en dan kunnen
we uitblazen en van de rust genieten aan de vijver in de tuin naast de studio.
Met dit weer is daar ook een en ander gaande natuurlijk. Het water klatert, de
vogeltjes vliegen af en aan en de insectjes groot en klein wriemelen, kruipen,
fladderen en zoemen dat het een lieve lust is. Ik mocht zowaar al enkele
libellen observeren en die doen ook hun best om van het mooie weer te
profiteren om aan voortplanting te doen. Bij de libellen gaat dat blijkbaar
gewoon tijdens de andere dagelijkse bezigheden. Ze vliegen met elkaar verbonden,
bezoeken bloemekes, gaan op waterplanten zitten en som, zeer soms, duurt dat
net lang genoeg om de jagende fotograaf de gelegenheid te geven voldoende
scherp te stellen.
Zondag: vrije dag, zondag, ontspandag, dag om er op uit te
trekken, een flinke wandeling te maken, een fietstocht, een ritje met de
motorfiets, de wagen of wat dan ook qua vervoermiddel. Muzikanten die
binnenkort een reunieconcert gaan geven moeten natuurlijk repeteren maar dat
neemt niet weg dat wij vooraf, tussendoor en nadien ook wel even kunnen
bekijken wat er in de wijde wereld gebeurt. Zo werden wij vandaag
gekonfronteerd met twee lieden en een viervoeter die ritje en vervoermiddel
op deze manier kombineerden. Ik vond het alleszins een foto waard. De passagier
lijkt het allemaal wel leuk te vinden. De stuurman, rijder, menner of hoe je
die man ook mag noemen kijkt net iets grimmiger zondag, ontspandag J
Al bij al werd het vandaag best nog een aanvaardbare mooie
lentedag. Zo veeleisend zijn we ook niet meer na al de ellende die we de
laatste tijd hebben moeten meemaken. Deze morgen konden we onder een prettig
zonnetje een mooie wandeling doen langs de Aa, toevallig zat daar ook nog iets
verborgen deze namiddag was er het schoolfeest in Herentals en ook daar hadden
ze niet te klagen over het weer, en deze avond toen wij in de buurt van Lommel
samen met Jack en de vrouwen een tocht gingen maken bleef het ook nog droog! Wat
wil je meer? Toen wij deze jonge tortelduiven zagen opduiken uit een geocache-landschap
wisten wij het zeker: het is lente !
Een mens kan niet de hele dag repeteren, tussendoor ga je
ook even relaxen. Een fijne plek om dat te doen is de vijver naast de studio
waar we dezer dagen ons doorheen ons repertoire aan het worstelen zijn. Dit is
een foto van Jack, onze bassist die speciaal voor deze reunie uit Omaha
Nebraska is komen overvliegen. Enige uitleg is hierbij misschien wel handig.
Jack is de vissen aan het fotograferen met zijn smartphone. Toetsenist Jean
heeft namelijk nog al wat vissoorten die rondzwemmen in zijn vijver. Haaien en
walvissen vind je er nog net niet maar verder is de keus behoorlijk groot. Ik
sta aan de overkant en fotografeer de spiegeling van Jack in het water. En dan
heb ik de foto ook nog op zn kop gezet, 180° gedraaid dus, zo dat Jack weer
rechtop lijkt te staan en de vissen op hun rug zwemmen. Et voilà !!! Een beetje
bizar misschien, maar ik vond het wel een leuk plaatje opleveren
Als we gaan repeteren zou mijn goede vriend Juul, de
huishond, ook wel graag mee de studio in willen. Hij komt regelmatig eens rond
de hoek kijken, maar ik begrijp m helemaal als hij afgeschrikt door die
scheurende gitaren, die bonkende drumklappen en die dreunende bas bovenaan de
trap blijft staan. Het duurde trouwens niet lang voor ik doorhad dat ie op die
manier eigenlijk vrij natuurlijk en met veel expressie stond te poseren klik
!!!
Ik was onverwacht vroeg terug thuis uit Lommel vandaag. De
repetities lopen nog niet op kruissnelheid. Vanaf morgen wordt dat anders vrees
ik, maar dit gaf mij wel de gelegenheid om in te gaan op het voorstel van
enkele mede fotoclub leden om een avondje Turnhout mee te maken. Alles
welbeschouwd hadden we de weersomstandigheden niet mee, - wie verschiet daar
nog van dezer dagen -, maar natte straten en pleinen kunnen ook fotogeniek zijn
en uiteindelijk kregen we toch wel de nodige afbeeldingen op de geheugenkaartjes.
Deze opname van de Nieuwe Kaai is gemaakt helemaal in het begin van de tocht, toen het nog niet zo
nat was en nog voor het befaamde blauwe uurtje op zn best was.
Ik
heb mijn goeie ouwe trouwe Strat maar weer eens van onder het stof gehaald. Verrassend
hoe weinig ik m gemist heb sedert we de gitaren aan de wilgen hebben gehangen.
En toch, nu we weer gaan repeteren voor dat aller-, aller-, allerlaatste
reunieconcert, en ik m weer uit zijn koffer haalde, met iets wat op
schuldgevoel lijkt, voelde ik de oude liefde weer opborrelen. Wat is dit toch
een fijn instrument, een echte originele oude made in the USA, geen
Mexikaanse, Taiwanese of Koreaanse namaak brol Eens een stratocasterspeler,
altijd een stratocasterspeler. Ik heb m vertroeteld met een grote poetsbeurt
en nieuwe snaren van het merk Elixir, alleen het beste is goed genoeg voor een
klepper als deze en nu mag ie eerst dik twee weken mee de studio in waar we
dat sixties en seventies repertoire nog eens gaan doornemen en dan mag ie op 8
juni voor de laatste keer mee het podium op. Ik vermoed dat ie er evenveel
plezier aan gaat beleven als ikzelf.
Wat daarna met hem gaat gebeuren, daar heb ik nog weinig zicht op verkopen doe
ik m nooit, deze niet !!! Misschien komt er nog wel eens ooit een aller-,
aller-, aller-, aller-, allerlaatste afscheidsconcert vanuit het rusthuis J
De
leden van onze fotoclub zijn een week of twee geleden aan nacht- en avondfotografie
gaan doen in Geel. Omdat het weer mij toen echt te gortig leek heb ik maar
afgehaakt, iets wat ik achteraf bekeken beter niet gedaan had, als ik de mooie
fotos zie waarmee ze terugkwamen. Collega Alex had er bijvoorbeeld een bij die mij
bijzonder charmeerde, ook al omwille van de bewerking. Het is de foto van het
beeld De Grote Man van Jef Gysen, dat staat op het dakterras van de
gerestaureerde Halle.
Als je dan hetzelfde ook eens wil proberen, van uit hetzelfde standpunt en ook
voorzien van een soortgelijke bewerking gaat dat natuurlijk op imiteren lijken,
maar ik zie het eerder als een studie. Ik zou de fotografen onder de bezoekers trouwens
willen aanraden de Website van Alex ( http://www.alex-leys.be/
) eens te bekijken. Hij geeft bijna dagelijks tips en verduidelijking rond
allerlei fotografische themas en ik zou liegen als ik vertelde dat ik er nog
niks van opgestoken heb Ik moest deze avond toch langs Geel en ik heb van de
gelegenheid gebruik gemaakt om het statief ook maar even op die plek neer te
poten. Een half uurtje photoshop-plezier later had ik iets waar ik mee kan
leven. Voor alle duidelijkheid: die lucht was deze avond niet écht zo he manneuhhh
