Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
27-05-2013
27 mei Gemeenschappelijk bloemenbezoek
Het kan dan toch nog: een beetje zon en een mooie lentedag
in mei. En precies dan zitten wij in die kelder te repeteren. Gelukkig lassen
we regelmatig een pauze in we worden allemaal een dagje ouder en dan kunnen
we uitblazen en van de rust genieten aan de vijver in de tuin naast de studio.
Met dit weer is daar ook een en ander gaande natuurlijk. Het water klatert, de
vogeltjes vliegen af en aan en de insectjes groot en klein wriemelen, kruipen,
fladderen en zoemen dat het een lieve lust is. Ik mocht zowaar al enkele
libellen observeren en die doen ook hun best om van het mooie weer te
profiteren om aan voortplanting te doen. Bij de libellen gaat dat blijkbaar
gewoon tijdens de andere dagelijkse bezigheden. Ze vliegen met elkaar verbonden,
bezoeken bloemekes, gaan op waterplanten zitten en som, zeer soms, duurt dat
net lang genoeg om de jagende fotograaf de gelegenheid te geven voldoende
scherp te stellen.
Zondag: vrije dag, zondag, ontspandag, dag om er op uit te
trekken, een flinke wandeling te maken, een fietstocht, een ritje met de
motorfiets, de wagen of wat dan ook qua vervoermiddel. Muzikanten die
binnenkort een reunieconcert gaan geven moeten natuurlijk repeteren maar dat
neemt niet weg dat wij vooraf, tussendoor en nadien ook wel even kunnen
bekijken wat er in de wijde wereld gebeurt. Zo werden wij vandaag
gekonfronteerd met twee lieden en een viervoeter die ritje en vervoermiddel
op deze manier kombineerden. Ik vond het alleszins een foto waard. De passagier
lijkt het allemaal wel leuk te vinden. De stuurman, rijder, menner of hoe je
die man ook mag noemen kijkt net iets grimmiger zondag, ontspandag J
Al bij al werd het vandaag best nog een aanvaardbare mooie
lentedag. Zo veeleisend zijn we ook niet meer na al de ellende die we de
laatste tijd hebben moeten meemaken. Deze morgen konden we onder een prettig
zonnetje een mooie wandeling doen langs de Aa, toevallig zat daar ook nog iets
verborgen deze namiddag was er het schoolfeest in Herentals en ook daar hadden
ze niet te klagen over het weer, en deze avond toen wij in de buurt van Lommel
samen met Jack en de vrouwen een tocht gingen maken bleef het ook nog droog! Wat
wil je meer? Toen wij deze jonge tortelduiven zagen opduiken uit een geocache-landschap
wisten wij het zeker: het is lente !
Een mens kan niet de hele dag repeteren, tussendoor ga je
ook even relaxen. Een fijne plek om dat te doen is de vijver naast de studio
waar we dezer dagen ons doorheen ons repertoire aan het worstelen zijn. Dit is
een foto van Jack, onze bassist die speciaal voor deze reunie uit Omaha
Nebraska is komen overvliegen. Enige uitleg is hierbij misschien wel handig.
Jack is de vissen aan het fotograferen met zijn smartphone. Toetsenist Jean
heeft namelijk nog al wat vissoorten die rondzwemmen in zijn vijver. Haaien en
walvissen vind je er nog net niet maar verder is de keus behoorlijk groot. Ik
sta aan de overkant en fotografeer de spiegeling van Jack in het water. En dan
heb ik de foto ook nog op zn kop gezet, 180° gedraaid dus, zo dat Jack weer
rechtop lijkt te staan en de vissen op hun rug zwemmen. Et voilà !!! Een beetje
bizar misschien, maar ik vond het wel een leuk plaatje opleveren
Als we gaan repeteren zou mijn goede vriend Juul, de
huishond, ook wel graag mee de studio in willen. Hij komt regelmatig eens rond
de hoek kijken, maar ik begrijp m helemaal als hij afgeschrikt door die
scheurende gitaren, die bonkende drumklappen en die dreunende bas bovenaan de
trap blijft staan. Het duurde trouwens niet lang voor ik doorhad dat ie op die
manier eigenlijk vrij natuurlijk en met veel expressie stond te poseren klik
!!!
Ik was onverwacht vroeg terug thuis uit Lommel vandaag. De
repetities lopen nog niet op kruissnelheid. Vanaf morgen wordt dat anders vrees
ik, maar dit gaf mij wel de gelegenheid om in te gaan op het voorstel van
enkele mede fotoclub leden om een avondje Turnhout mee te maken. Alles
welbeschouwd hadden we de weersomstandigheden niet mee, - wie verschiet daar
nog van dezer dagen -, maar natte straten en pleinen kunnen ook fotogeniek zijn
en uiteindelijk kregen we toch wel de nodige afbeeldingen op de geheugenkaartjes.
Deze opname van de Nieuwe Kaai is gemaakt helemaal in het begin van de tocht, toen het nog niet zo
nat was en nog voor het befaamde blauwe uurtje op zn best was.
Ik
heb mijn goeie ouwe trouwe Strat maar weer eens van onder het stof gehaald. Verrassend
hoe weinig ik m gemist heb sedert we de gitaren aan de wilgen hebben gehangen.
En toch, nu we weer gaan repeteren voor dat aller-, aller-, allerlaatste
reunieconcert, en ik m weer uit zijn koffer haalde, met iets wat op
schuldgevoel lijkt, voelde ik de oude liefde weer opborrelen. Wat is dit toch
een fijn instrument, een echte originele oude made in the USA, geen
Mexikaanse, Taiwanese of Koreaanse namaak brol Eens een stratocasterspeler,
altijd een stratocasterspeler. Ik heb m vertroeteld met een grote poetsbeurt
en nieuwe snaren van het merk Elixir, alleen het beste is goed genoeg voor een
klepper als deze en nu mag ie eerst dik twee weken mee de studio in waar we
dat sixties en seventies repertoire nog eens gaan doornemen en dan mag ie op 8
juni voor de laatste keer mee het podium op. Ik vermoed dat ie er evenveel
plezier aan gaat beleven als ikzelf.
Wat daarna met hem gaat gebeuren, daar heb ik nog weinig zicht op verkopen doe
ik m nooit, deze niet !!! Misschien komt er nog wel eens ooit een aller-,
aller-, aller-, aller-, allerlaatste afscheidsconcert vanuit het rusthuis J
De
leden van onze fotoclub zijn een week of twee geleden aan nacht- en avondfotografie
gaan doen in Geel. Omdat het weer mij toen echt te gortig leek heb ik maar
afgehaakt, iets wat ik achteraf bekeken beter niet gedaan had, als ik de mooie
fotos zie waarmee ze terugkwamen. Collega Alex had er bijvoorbeeld een bij die mij
bijzonder charmeerde, ook al omwille van de bewerking. Het is de foto van het
beeld De Grote Man van Jef Gysen, dat staat op het dakterras van de
gerestaureerde Halle.
Als je dan hetzelfde ook eens wil proberen, van uit hetzelfde standpunt en ook
voorzien van een soortgelijke bewerking gaat dat natuurlijk op imiteren lijken,
maar ik zie het eerder als een studie. Ik zou de fotografen onder de bezoekers trouwens
willen aanraden de Website van Alex ( http://www.alex-leys.be/
) eens te bekijken. Hij geeft bijna dagelijks tips en verduidelijking rond
allerlei fotografische themas en ik zou liegen als ik vertelde dat ik er nog
niks van opgestoken heb Ik moest deze avond toch langs Geel en ik heb van de
gelegenheid gebruik gemaakt om het statief ook maar even op die plek neer te
poten. Een half uurtje photoshop-plezier later had ik iets waar ik mee kan
leven. Voor alle duidelijkheid: die lucht was deze avond niet écht zo he manneuhhh
Vorige vrijdag overspoelden de weermannen en-vrouwen van
onze TV-zenders ons nog met onheilsberichten omtrent het weekend. Misschien zou
het zaterdagnamiddag even wat beter worden maar verder was er niets anders in
zicht dan doffe ellende. Wij besloten dan maar die zaterdagmiddag uit te kiezen
om een grote wandeling te maken. Gisteren had ik het daar over in deze blog
trouwens. Deze morgen lagen de kaarten evenwel heel anders: toen ik rond een
uur of half tien boven water kwam zag ik een schitterend lenteweertje aan de
andere kant van het venster Wij hebben al lang als leefregel dat je in zon
geval alles laat vallen en van het mooie weer gaat genieten. Zo vaak waren we
dit jaar nog niet aan het feest he. Ons wandelclubje was weer snel bij elkaar
getelefoneerd en het Koersels kapelleke werd deze keer ons doel. Het moet van
mijn kindertijd geleden zijn dat ik daar nog geweest was en de hernieuwde
kennismaking viel erg mee moet ik zeggen. De bossen en de natuur in die streek
zijn nog steeds even mooi en qua toeristische infrastructuur hebben ze ook niet
stil gestaan daar. Deze uitkijktoren, die wij met zn allen beklommen ( de een
al wat vlotter dan de andere ), is daar een mooi voorbeeld van.
We hadden het goed gehoord. In de loop van de namiddag zou
het even beter worden, misschien zouden we de zon zelfs even te zien krijgen
Genoeg positivisme om ons er toe aan te zetten om met ons ondertussen toch wel
min of meer vaste wandelclubje iets te plannen op en rond de Blekerheide in
Lommel. Het werd een tocht die ik aan iedereen zou willen aanbevelen en de fun
die we samen hadden om de route precies te berekenen door het oplossen van de
vragen van de mystery geocache Raadseltje raadseltje maakte er een zeer
geslaagde namiddag van. Tegen het einde van de tocht merkten Josee en ikzelf
dat twee derde van ons groepje achter bleef, dat gaf mij de gelegenheid om
zonder dat ze het in de gaten hadden met de 300 mm wijd open ons gezelschap even
op de plaat te zetten.
De Aa. De meesten kennen dit riviertje alleen maar uit de
kruiswoordraadsels neem ik aan. In het Nederlandse Noord-Brabant hebben ze ook
een Aa naar het schijnt, maar wij hebben het over de Aa die bij Grobbendonk in
de Nete uitmondt. Voor ons is het een mooi wandelgebied vlak bij de deur. In de
zeventiger jaren werden er enkele sluisjes op de rivier gebouwd om de
waterstand te regelen, wij noemen dat saskes. Dit is er zo een. Op de plaats
waar het Laakske in de Aa stroomt konden wij deze middag tijdens een zeldzaam
droog moment een succesje scoren bij het uitoefenen van een andere hobby. J Het fotograferen van
dit mooie gebied viel me ook niet zwaar moet ik zeggen
Op een redelijk droog gebleven blad van de wilde wingerd
tegen onze garage zat langs de wind- en regenluwe kant deze vlieg. Met temperaturen
die eerder winters aandoen zat er weinig leven in en ik kon met de macrolens
tot op 20 cm komen zonder dat ze er van door ging. Ik heb uit de hand maar snel
een foto gemaakt en daarna ben ik nog wel het statief gaan halen, heb de camera
er op gezet, en ik was bezig met scherpstellen in live view toe ze wegvloog nog
voor ik kon afdrukken. Gelukkig had ik die eerste opname nog en bij nader
inzien vind ik die ook niet verkeerd.
In
was in de streek van de Molse en Lommelse zandputten aan het schatten zoeken,
toen ik niet zo ver van een plas deze oldtimer zag geparkeerd staan. En
warempel... die herken ik !!! Ik kan me nauwelijks voorstellen dat er twee identieke
exemplaren van dat merk, dat model en in die kleur rondrijden in onze
kontreien. Die buurt wordt wel vaker gebruikt door fotografen om op locatie de
nodige buiten-opnames te maken.Van
bruidspaar of entourage kon ik geen glimp opvangen helaas.
Enkele jaren geleden mocht ik zelf een bruiloftsreportage maken en het
bruidspaar werd toen ook in deze wagen voorgereden. Ik ben het even gaan
opzoeken in mijn archieven, het was in juli 2009. Op de nummerplaat na is er na
4 jaar niets veranderd aan de Ford, hij ziet er nog altijd even mooi uit. Zelfs
de bloemen op de motorkap zijn ondertussen nog niet verwelkt. J
Voor de aardigheid heb ik een kleine collage gemaakt. De onderste foto is van toen,
de bovenste van nu. Tussen in heb ik het bruidspaar gezet, om ook het interieur
even te tonen , ik neem aan dat Kenny en Ellen het me niet kwalijk nemen dat hun
mooiste dag anno 2013 nog eens in deze blog opduikt.
Ik voel in het voorjaar wel vaker de behoefte opkomen om de
macrolens op mijn toestel te zetten en de wriemelende en zoemende beestjes en
de piepkleine bloemekes of plantjes te fotograferen. Maar zeg nu zelf, de weergoden
lijken niet echt zinnens om hun lentegezicht op te zetten. Veel mogelijkheden
om in de macrofotografie te duiken zijn er nog niet geweest. Als we dan eens
enkele dagen hoopvolle temperaturen toegewezen krijgen is het de daaropvolgende
tijd weer huilen met de pet. En huilen dat deden zelfs deze pluizenbollen deze
avond. Een zwart bord als achtergrond en een groot stuk plastiek om mijn voorkant
droog te houden waren voldoende om mij deze opname te bezorgen. Regentranen die
duidelijk laten zien dat ook de natuur dit maar niks vindt. Frank mag op TV nog
zo vaak als ie wil zeggen dat de natuur water nodig heeft wij hopen op beter
weer. Wij eisen beter weer Frank !!!
Het zijn barre tijden, en dan zouden wij over deze maar niet
losbarstende lente kunnen uitwijden, maar we willen het hebben over de horeca,
de terrasjes, het fiets- en wandeltoerisme, kortom die leuke dingen waar wij
Belgen en meer specifiek, wij gepensioneerden zo mee begaan zijn. Toevallig
kwam ik deze middag aanbeland aan de Blauwe Kei in Lommel bij de gelijknamige
horecazaak. Normaal verwacht je daar, midden mei, rond een uur of twee een
gonzende bedrijvigheid, en moet je al goed uitkijken om een plaatsje te vinden
waar je de fiets en daarna het vermoeide achterste kunt neerzetten. Ik had het
tot vandaag nog nooit meegemaakt dat daar niemand, nobody, personne, geen
levende ziel te bekennen was, en geloof me, ik kom daar vaak voorbij. Het
terras stond keurig netjes uitgestald te wachten op die niet opdagende
passanten, lampjes brandden, bordje wij zijn open en de koffie staat klaar
en zo maar niks, noppes tja, zoals ik al zei: het zijn barre tijden voor de
exploitanten.
Deze man is gelukkig, dat zie je zo.
Op terugreis van het Zwarte Woud met de motorclub hadden we een pitstop gepland in
het XXL restaurant Waldgeist in Hofheim am Taunus. De verhalen over giga porties
steak, schnitzel, worst, spare ribs en andere Grill Tellers of hamburgers met
een diameter van 30 cm wilden we zelf wel eens op hun waarheidsgehalte gaan
testen.
De grote motivator en pleitbezorger van ons bezoek is al een tijd een vrij
rigoureus dieet aan het volgen, maar bij deze gelegenheid wilde hij graag toch nog één
keer zondigen. Een Schnitzel van 500 gr. ( en dat is niet eens de grootste
maat die daar te verkrijgen is ) was verleidelijk genoeg om even de dreiging
van de weegschaal te vergeten. Uiteraard had ik de camera schietensklaar toen de
wapens ter hand genomen werden om het grote gevecht te beginnen. Uiteindelijk
heeft ie het gevecht verloren want er kwam een doggy bag aan te pas en niet
alleen bij hem J
Wij gingen vroeger op schoolreis naar de waterval van Coo.
Daar moest ik onwillekeurig aan denken toen we vandaag, tijdens onze omzwervingen
doorheen het zuidelijke Zwarte Woud even over de Zwitserse grens terecht kwamen
bij de Rheinfall in Schaffhausen. Daar hebben we ook allemaal ook wel ooit van
gehoord, tijdens de les aardrijkskunde bijvoorbeeld, en als je er dan in het
echt bij staat, dan blijkt dat toch van een net iets ander kaliber te zijn. We
hebben een flinke wandeling gespendeerd aan het bekijken van het natuurfenomeen
langs beide kanten van de Rijn en met een vol geheugenkaartje zijn we terug in
het hotel aanbeland vanavond. Het opzet van deze dagelijkse blog vraagt maar om
één foto, en eigenlijk vinden we dat in
dit geval jammer en zeer beperkend. Deze plaat geeft volgens ons best goed weer
hoe indrukwekkend het allemaal wel was, maar van uit vele andere standpunten
was dat ook zo. De keuze was weer moeilijk, en het toeval speelde weer een
grote rol.
Na de drukte van gisteren zijn we vandaag toch maar de
motorclub achterna gereisd naar het Zwarte Woud. Vriendelijke mensen zijn dat
wel, die Zwarte Wouders. Overal hangen borden, bordjes, lichtreclames en andere
billboards om ons welkom te heten. Willkommen van hier en willkommen van
ginder bikers willkommen !!!De meest
originele vonden we in Oberharmersbach waar ze zowaar een hele openlucht
hotelkamer voor ons langs de straat hadden gezet. Dat de meubels enigszins
buitenmaats waren kon Josee niet tegenhouden de pot eens te proberen.
Het zijn drukke dagen. De medeclubleden van onze motorclub
zijn deze morgen vertrokken naar het Zwarte Woud. De medeclubleden van de
fotoclub hadden vandaag een leuke mogelijkheid tot interessante fotos bij de
koningsschieting van de plaatselijke gildes. Maar in huize Schrijvers moest
alles wijken voor het communiefeest van Jefke, de enige recht-in-lijn
voortzetter van de familienaam. De fotos heb ik uiteraard al een hele tijd
geleden gemaakt, en de collage in photoshop ook. Maar het hoort natuurlijk dat
je dat niet naar buiten brengt vóór de grote dag. Vandaar dus dat we vandaag
onze kleinzoon graag laten fungeren als fiere feesteling en onderwerp van de
upload van de dag.
We hadden met de leden van de fotoclub afgesproken deze
avond aan nachtfotografie te gaan doen in Geel. Het weer zag er echt niet goed
uit toen ik rond half negen vertrok naar de parking van het OC waar we
afgesproken hadden. Met zn drieen hadden we het er, tegen beter weten in
eigenlijk, toch op gewaagd, maar na een beetje ronddrentelen en afwachten was
ik de eerste om de knoop door te hakken en te konstateren dat het eigenlijk
geen zin had. Terug naar huis dan maar. Voor mijn dagelijkse foto had ik wel
mijn hoop gesteld op dat gebeuren, maar toen ik thuis de oprit opdraaide kreeg
ik al meteen een alternatief. Aan het einde van de regenboog vind je een pot
goud, volgens het gezegde... welnu het ultieme bewijs dat dit een mythe is
diende zich zo maar gratis aan. Ik heb door het open raampje van de wagen snel
een foto gemaakt om voor altijd aan te tonen dat er aan het einde van de
regenboog een frituur staat. Eigenlijk had ik dat als goede Belg al eerder
moeten weten
