Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
12-04-2013
12 april Rozen
We hebben wat bloemekes in huis gehaald, sierrozen om morgen de tafel te versieren als we met de vrienden enkele weken te vroeg mijn verjaardag al gaan vieren. Voorlopig heeft Josee ze voor het raam gezet en ik vond dat ik maar eens iets moest doen met die schoonheden en de spiegeling ervan in het glas. Het mooiste leek het me als ik zou wachten tot het buiten donker was. Zo gezegd zo gedaan, maar na talloze experimenten met en zonder flash, met binnenverlichting aan of uit, met hele lange sluitertijd of zelfs een reeksje van drie verschillende belichtingen voor een HDR bewerking raakte ik er niet uit. Uiteindelijk koos ik voor één enkel klein spotje vlak naast de camera als lichtbron en na nog enig gestoei met Photoshop en Nik software kan ik leven met dit resultaat.
Ik ben vandaag weer met water aan het smossen geweest. Het idee kreeg ik eigenlijk toen ik mezelf een wijntje in schonk en bedacht dat ik ook maar eens moest gaan experimenteren met de mogelijkheden die het kolken van uitgegoten vloeistof in een glas kan opleveren. Het is niet origineel, ik weet het wel, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet mag proberen he. Het plan was om de beweging met een erg korte sluitertijd te bevriezen en zo veel mogelijk fotos te schieten in burst mode. Om dat in de praktijk te brengen ben ik uiteraard niet met wijn gaan werken, die vind ik veel te lekker om te verkwisten. Josee wist dat we uit de schooltijd van de kinderen ergens nog diverse kleurtjes ecoline hadden weggeborgen en enkele druppeltjes van de diverse tinten in steeds weer nieuwe flessen water leverden voldoende spul om leuke plaatjes te schieten. Dit is de keuze die ik maakte uit de blauwe reeks, andere kleurtjes zal ik op mijn facebookpagina zetten. Voor de liefhebbers van cijfertjes: sluitertijd 1/1000, Iso 200 en f 3,2 .
Driewerf hoera Fietsend onderweg van de Zegge richting Cafe Den Thys aan het Kempens Kanaal zag ik ter hoogte van de Molen in het Veld de gele pracht aan de overkant van de weg. Nu geloof ik het echt. Het wordt lente. Ik heb katjes gefotografeerd!!! Voor de aardigheid ben ik meteen gaan kijken in mijn blog van vorig jaar wilgenkatjes fotograferen is iets wat de rechtgeaarde natuurfotograaf ieder jaar hoort te doen vind ik en toen was het op 19 maart al raak. We lopen dit jaar dus zon drie weken achter. Maar als ik de vergelijking met vorig jaar even mag aanhouden dan herinner ik me maar al te goed dat we toen na een schitterende erg vroege lente een minder fraai vervolg kregen. Mag het dit jaar dan omgekeerd zijn? Het slechte weer hebben we wel voldoende gehad dacht ik, mogen we dan nu voortaan op enige kompensatie vanwege de natuur rekenen en hopen dat de weergoden, tot allerheiligen of zo, zich alleen maar langs hun goede kant laten zien?
Toen ik bijna struikelde over dit konijntje ergens in Retie op een plek waar in geen kilometer in de verre omtrek een huis te bekennen was ging ik me vragen stellen omtrent de mogelijkheid dat ik hier te maken had met een tot nu toe onbekende soort wild konijn ofwel met een van huis weg gelopen tam exemplaar dat in de vrije natuur voorlopig overleeft. Als het beestje zo stil blijft zitten telkens er gevaar opdaagt, vrees ik dat de escapade niet zo lang meer zal duren, er komen vroeg of laat wel eens lieden voorbij die met andere dingen schieten dan deze hobbyfotograaf en als die alsnog er niet in zouden slagen hem/haar af te knallen dan zijn er nog de vossen, roofvogels en andere valstrikken van het leven in het wild. Ren konijntje, ren
Facebook-vriend Frans Petrij maakte ons enkele dagen geleden attent op een YouTube-tutorial waarin haarfijn werd uitgelegd hoe je met weinig middelen vrij eenvoudig waterdruppels kunt fotograferen. Voor de geïnteresseerden: hier is het adres http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=fwExpFDUC9Y . Uiteraard wilde ik dat graag even uittesten en nadat ik deze morgen mijn krantje had gelezen, mijn bezoekjes had afgelegd, mijn dagelijkse cache gevangen en al enige inkopen had gedaan voor het feestje dat we aanstaande zaterdag gaan organiseren, ben ik met de druppeltjes aan de slag gegaan. En warempel, als je eenmaal de goede timing te pakken hebt is het niet eens zo moeilijk. Ik heb wel vijftig mooie druppels, dubbele druppels of zoals hier, driedubbele druppels kunnen vangen.
In het hobby-boerenbedrijf van schoonzoon Koen is er dezer dagen een explosie van jong leven. Het aandeel van kleinzoon Nicolas daarin is niet gering, want die doet ijverig mee in de beleving van de gang van zaken in de thuis-boerderij. De geiten en de schapen vallen onder zijn verantwoordelijkheid bij wijze van spreken. In de schapenpopulatie hebben de ooien allemaal al gelammerd, ik meen dat er ondertussen elf lammetjes rondhuppelen in de wei en nu was de eerste van de twee geiten aan de beurt om voor nakomelingschap te zorgen. Het werd een drieling en als pake Pol op bezoek komt dan wil die daar meer dan graag een foto van maken. Het was nog niet zo gemakkelijk om mama geit even uit haar beschermende positie weg te halen voor de foto, maar boer Nicolas wist precies hoe hij het moest aanpakken om de kleintjes in optima forma voor de camera te brengen. Pake Pol houdt ook van jong leven en hij laat zich op deze manier er heel graag van overtuigen dat het misschien nu toch echt wel lente wordt.
Josee verklaarde mij stapelgek, maar dat is niks nieuws, dat doet ze wel vaker, zeer onterecht trouwens. De kleinkinderen die ook mee op uitstap waren stonden doodsangsten uit, bang als ze waren hun opa voor altijd te verliezen. Maar ik voelde me weer 14 toen ik achter deze geocache aanging en merkte dat ze hem hoog in een boom hadden verstopt. Hoogtevrees heb ik nooit gekend en de GC3DB59 moest en zou ik uit zijn schuilplaats halen. Uit een fijne onbezorgde jeugd in Peer, waar we een grote tuin hadden herinner ik mij nog zeer goed hoe ik tot in de top van elke fruitboom klom om de laatste appel, peer, pruim of kers er af te halen. In die tijd was laagstamteelt nog niet zo algemeen en de klimtechniek die ik toen ontwikkeld heb zou me vandaag ook wel tot de gewenste hoogte brengen . dacht ik De kombinatie van een oplopend aantal levensjaren met een uit de hand lopend overgewicht bleek voor meer problemen te zorgen dan ik verwacht had. Uiteindelijk heb ik m toch te pakken gekregen terwijl Josee veilig op de grond bleef om fotos te maken. ( Altijd handig als je recente opnames bij de hand hebt in een overlijdensbericht J ) Ik ben zelfs een tweede maal naar boven gemoeten omdat ik de eerste keer vergeten had een pen mee te nemen om mijn naam op het logrolletje te schrijven, en toen dat dan, op de onderste tak, gebeurd was, moest ik het doosje ook nog op dezelfde plaats gaan terugsteken, zoals het een plichtsbewuste geocacher betaamt.
We hebben in de woonkamer een soort zitkuil en als de kids komen logeren is dat vaak het centrum van activiteit. Ze kunnen er TV kijken, ravotten en de grootst mogelijke wanorde creëren zonder de gang van zaken voor de overige bewoners al te ingrijpend te bemoeilijken. De twee jongsten zijn naar een spannende film aan het kijken terwijl een halve verdieping hoger de twee oudste meiden naar muziek aan het luisteren en het dansen zijn. Daar beneden hebben ze slechts één hoofdtelefoonaansluiting Pieter wil wel meeluisteren met zijn kleine zus die eerst was om dat ding op haar hoofd te zetten, maar hij wil tezelfdertijd toch ook niks missen van wat er op het scherm gebeurt. Zij heeft inmiddels wel in de gaten dat ik de camera weer eens op hen richt.
De verzameling fotos die geschikt zijn om in het jaarlijkse kleinkinderen-album te komen groeit snel aan tijdens elke vakantieperiode. We proberen zo veel mogelijk dingen samen te doen met de kids telkens ze enkele dagen komen logeren en natuurlijk is de camera nooit ver weg dan. Vandaag was het de beurt aan de twee oudste meiden om te poseren en dat doen ze ondertussen met de routine die je normaal gesproken alleen maar van volleerde fotomodellen verwacht. Bij elke fotogenieke plaats die we aandeden hadden ze zelf de meest onverwachte voorstellen omtrent hoe ze hier op de foto wilden Thuisgekomen wilden ze ook graag het bewerken in Photoshop meemaken en bekommentariëren en uiteindelijk hebben ze uit de vele mogelijkheden ook zelf voor deze opname gekozen.
Vakantietijd is synoniem van kindervreugdetijd in huize Pol en Josee. De kleinkids komen enkele dagen logeren. De vier uit Wuustwezel kwamen deze middag al en vanavond kwamen daar de twee uit Herentals ook nog eens bij dolle pret !!! Het is weliswaar nog altijd geen lekker lenteweer maar dat verhinderde ons toch niet om naar het park van Turnhout te trekken om samen van de buitenlucht te genieten. De kids zijn al even verslingerd op GPS-gerelateerde zoektochten als pake Pol en ze hebben zich helemaal kunnen uitleven. Een mooie kind-vriendelijke multi-cache heeft ons toch wel anderhalf uur bezig gehouden en toen de twee jongens daarna een wedstrijdje verspringen begonnen en er, als spektakelverhogende locatie, een gracht voor uitkozen, kroop ik natuurlijk achter mijn camera. Ik geef het eerlijk toe, ik heb zelfs even stiekem gehoopt dat ze er eens in zouden vallen, maar dat pleziertje hebben ze me niet gegund
Ik heb heel bewust behoorlijk overdreven in het bewerken van deze foto van het fietspad langs het Prinsenpark. De naam Prinsenpark laat waarschijnlijk ergens wel een belletje rinkelen. De meesten zullen zich de bospoeper wel herinneren J ( Voor mogelijke Nederlandse lezers: poepen betekent in Belgie niet hetzelfde als in Nederland. ) Ik vind dit zonder meer een erg mooi, bochtig traject doorheen een prachtig stukje Kempen, en dit is dan ook een route die ik vaak rijd. Vandaag hadden we best wel voldoende zon, maar die koude gure oostenwind maakte het er toch geen pleziertochtje van. Normaal gezien verwacht je dat alles hier al in fris lentegroen getooid is begin april, maar dat was hier duidelijk nog niet zo. Precies dat gevoel heb ik met deze pittige bewerking proberen weer te geven: harde schaduwen door de zeer aanwezige lage zon, gekombineerd met een onverwacht nog redelijk kale begroeing en ik hoop dat het schrale, kouwelijke gevoel dat de fietser ervaart als de wind je pal in het gezicht blaast er ook in herkend wordt.
Op 9 mei doet Jefke zijn eerste communie. Dus werd het hoogtijd dat we eens aan fotos gingen denken. Vandaag kon hij zich eindelijk even vrijmaken uit zijn drukke bezigheden om bij pake Pol op fotoshoot te komen. Dat ik iets uit die sessie zou gebruiken voor de dagelijkse blog vond ik op voorhand al vanzelfsprekend, maar tezelfdertijd was ik wel vatbaar voor het argument dat je de communiefotos pas op de dag zelf mag tonen. Gelukkig was grote zus Julie ook bij het gebeuren aanwezig en toen ik er van overtuigd was dat we zeker wel voldoende goede takes hadden van de feesteling alleen, wilden broer en zus graag nog wel even samen op de foto, dus gingen we nog even verder met onze bezigheid. Liever dan hier een van de afgevallen, dus per definitie mindere opnames van de communicant te tonen, kies ik er eentje uit die laatste serie. Omdat het tenslotte over kinderen gaat vond ik dat het voor een keer ook paste er een kleurig kadertje omheen te plaatsen.
Deze ochtend heb ik voor de eerste keer spijt gehad van het feit dat ik afgesproken had om een ritje te gaan doen met de motor. Temperaturen rond het vriespunt verwacht je nu eenmaal niet meer op de laatste dag van maart maar driewerf helaas Om het in motorrijderstaal te zeggen: Het was kleinpietjesweer J Een Paasrit om ergens paaseitjes te gaan rapen met de leden van de motorclub is evenwel een traditie geworden en alles was geregeld, dus tegen beter weten in vertrokken we toch maar voor een gure rit. Dat hebben we geweten! We hebben het weliswaar overleefd maar ik ben heel eerlijk als ik stel dat ik er deze keer echt geen lol aan beleefd heb! Ik vermoed dat mijn lotgenoten er ook zo over denken ( hoewel die dat misschien niet zullen toegeven ). Rond de middag hadden we een stop gepland in Begijnendijk in het eethuis uitgebaat door de zoon van een van onze ex-clubleden. Begijnendijk is in vogelvlucht nauwelijks 25 km, en langs de weg ongeveer 30 km van Lichtaart verwijderd, maar voor motorrijders is de kortste afstand tussen twee punten nu eenmaal geen rechte lijn, dus op dat ogenblik hadden wij er al 110 diepvrieskilometers opzitten. Onze dames waren daar ook naartoe gekomen met de wagen, voor één keer was ik daar jaloers op en toen we na een lekkere portie friet met bijlagen aanstalten maakten om weer de kou in te duiken heeft Josee deze opname gemaakt. Toen alles volbracht was, na meer dan 200 km afzien was de verkleuming wat mij betreft zo erg dat we de al even traditionele zondagsavond-pint maar geschrapt hebben voor een keer.
Mijn zoektochten brachten me vandaag in Vorselaar en verder nog: Pulderbos. Aan de windmolen moest ik van de GPS even stoppen en in plaats van mij te beperken tot het zoeken van de te vinden cache aldaar neem ik dan uiteraard het fototoestel ook mee op mijn queeste. Ik vind dit trouwens een hele mooie je gaat je dan beelden uit het verleden voor ogen halen, molenaars, bedrijvigheid, commercie Ik ben het even gaan opzoeken op het net: deze reus is gebouwd in 1840 Belgie was toen nauwelijks 10 jaar onafhankelijk, 173 jaar oud is ie!!! Moderne gebouwen worden opgetrokken met een verwachte levensduur van hooguit 50 jaar Tot 1953 is ie effectief in dienst geweest respect!!!
Ik wil uitzonderlijk een keer afwijken van de zelfopgelegde stelregel dat ik op deze blog elke dag een foto plaats die dezelfde dag gemaakt is. De foto heb ik vandaag wel bewerkt. Als je naar de site van de fotoclub gaat ( link hiernaast ) dan vind je bij mijn fotos onder Zierikzee, het origineel. Vandaag hebben we veel te vroeg afscheid moeten nemen van Ward. Hij was een van de stichtende leden van onze fotoclub en niet alleen een uitstekend fotograaf, een vat vol fotografische- en andere kennis, een attent luisteraar en hulpvaardige reddingsboei voor minder geroutineerde collegas, maar ook en vooral een warm mens en een vriend. Ik ben even in mijn archieven gedoken en heb een foto geselecteerd uit een gezamelijke foto-tocht die we vorige zomer maakten naar Zierikzee. Ik heb hem vastgelegd terwijl hij neerknielt om het beste standpunt te vinden voor de kompositie die hij in gedachten had. Collega Jos kijkt aandachtig toe. Ward was een verzamelaar en een kenner van oude toestellen en technieken. Hij had die dag een nog gebruiksklare camera uit het midden van de vorige eeuw meegebracht. Acht fotos kon hij daar mee maken, dan schiet je er niet zo maar op los. Overleggen, alles manueel instellen en al je fotografisch gewicht in de schaal werpen om s avonds met goede plaatjes thuis te komen is dan noodzakelijk. Hoeft het gezegd dat na de passage in de doka zijn opnames alle 8 top bleken te zijn, we hadden niet anders verwacht van Ward. Ik heb deze foto bewerkt om een beetje in de stijl van de oude technieken te blijven. Ward zou dit wel geapprecieerd hebben. We missen je nu al Ward.
We hebben ons ondertussen in die mate aangepast aan de nukken van het weer dat we, als het even droog blijft, en er ook maar een mini-streepje zon te zien is, zonder rekening te houden met heersende diepvriestemperaturen, er meteen op uit trekken. Al voor de middag reden we vandaag naar het natuurgebied De Tikkebroeken om een fikse wandeling te ondernemen. De laaggelegen wandelpaden waren hier en daar nog een beetje zompig en dan wil je wel eens aan de overkant van een grachtje verder wandelen omdat het daar droger is. Uiteraard had ik de camera in aanslag toen het vrouwtje als een jonge hinde de sprong waagde J
De zwakke weggebruikers fietsers horen daar zeker bij kunnen niet genoeg denken aan veiligheid en aan maatregelen om de risicos zoveel mogelijk te beperken. De bezorgdheid omtrent mijn lijfelijk welzijn heeft het vrouwtje er vorige week toe aangezet een opvallend kledingstuk voor mij te kopen. Met dit kleurtje rond mijn bovenlichaam is de kans dat ze me s avonds gezond en wel terug ziet vele malen groter, was de redenering. Zelf realiseer ik me dat de kans dat ik nog ooit bij verrassing een foto zal kunnen maken van een reiger, een reetje, een fazant of wat dan ook leuk diertje dat ik wel eens pleegde te verschalken, nu quasi nihil wordt. Onopgemerkt een geocache loggen zonder de aandacht van alle wandelende, fietsende of toevallig in de buurt rondhangende medeburgers te trekken wordt ook zo goed als onmogelijk. Medeweggebruikers zou ik er vanaf nu op willen wijzen dat als ze in de verte een fluorescerende oranje gloed zien naderen dat niet noodzakelijk hoeft te betekenen dat er ergens vuur is of dat de brandweer op komst is, aan een UFO denken hoeft ook niet, waarschijnlijk komt er gewoon een fietsende Pol hun kant op gereden. Toen ik deze middag vertrok voor een rondje gure wind trotseren, stond ze er op eerst dit plaatje te schieten, ik wed dat ze het er warm van kreeg.
Het zijn vaak details die ons doen en laten en onze beslissingen beïnvloeden en bepalen. Ik ben al zo vaak voorbij het IJsboerke in Tielen gefietst maar deze keer viel mij iets op, een detail dat mij opvallend en grappig genoeg leek om er een fotostop voor in te lassen. Er hing ijs over de letter K van het kunstwerk voor het hoofdgebouw. IJs op de naam van het IJsboerke je moet er maar op komen. Dat de reclamemensen van de firma daar niet zelf aan gedacht hadden, dat het de natuur moest zijn die dat voor elkaar kreeg, grappig. Ik maakte ook meteen de bedenking dat de wind vannacht waarschijnlijk uit een andere hoek zat, want het water stroomde nu over de letter E. Benieuwd wat dat morgenvroeg wordt als het weer eens flink gevroren heeft. Het lijkt wel of de weergoden willen zeggen dat sedert de overname door de multinationals het gemoedelijke Kempense er af is en dat het nu maar IJsboer moet zijn in plaats van IJsboerke.
De meeste sneeuw van gisteren mag dan ondertussen weer verdwenen zijn, de kou blijft maar duren. Ik vermoed dat deze meisjes er niet veel last van hadden, warm gekleed als ze waren met die wollen jas. Toen de dames mij zagen kwamen ze meteen naar me toe gelopen. Ik kreeg er warempel een warm gevoel van ondanks de gure wind, maar de camera bedienen met koude fikken viel me toch behoorlijk tegen. Gelukkig waren ze zeer meegaand qua poseren en verliep de sessie vlekkeloos. Toen ik, naar mijn inschatten, voldoende bruikbare opnames in de Eos had en ik weer richting warme nest wilde verder wandelen keken ze mij na met een verwijtende blik. Waarschijnlijk hadden ze gerekend op een of andere vorm van beloning, maar daar had ik nu toevallig weer niet aan gedacht. Ik kom nog wel eens terug schatjes...
Gatferdommemiljaardenondedj de vloek die ik niet kon onderdrukken deze morgen toen ik naar buiten keek nadat ik de gordijnen had open getrokken, durf ik hier nauwelijks neer te schrijven. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik de hele dag wilde gaan zitten kniezen he. Fietsen was niet echt aan te raden bij dit weer en geocachen gaan zoeken leek me ook al niet zo opportuun, dus heb ik maar een maartse winterwandeling ondernomen. In de Dressenstraat, vlak voor je aan het voetbal terrein van de Molenkring komt was ik even gestopt om iets te fotograferen dat ik redelijk belachelijk vind. In deze tijden van crisis heeft onze gemeente blijkbaar geld genoeg om langs elke uitvalsweg uit de dorpskernen ook de aardewegen en andere onverharde landelijke paadjes een bord te zetten met de mededeling dat 50km/h nu niet meer hoeft en dat je hier 70 mag. Toen ik mijn toestel uit de tas aan het halen was passeerden twee mensen die ook vonden dat je, ondanks het gure weer, toch maar beter eens de natuur in trekt. De man was attent genoeg om me aan te spreken met het voorstel dat ze even wilden wachten tot ik de foto gemaakt had, maar ik heb hem meteen geantwoord dat ze mochten doorlopen omdat ik een foto met mensen er op in dit geval nog leuker zou vinden. Ze hebben zich in alleszins voorbeeldig aan de snelheidsbeperking gehouden.
