Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
19-03-2013
19 maart Voedertijd
Je kunt het niet echt een professioneel veebedrijf noemen, maar schoonzoon Koen hobbiet er flink op los qua boerenstiel. De familie koe, bestaande uit moeder, vader, dochter en tante, woont in de box naast de ( toch wel erg uit de kluiten gewassen ) pony. Als het voedertijd is wil die laatste graag zijn hapje meepikken uit de eetbak van de buren. De porties zijn gelukkig ruim genoeg bemeten om grensconflikten te vermijden. Van enige na-ijver of verdediging van het eigen rantsoen is dan ook helemaal geen sprake. Ik vermoed trouwens dat die beesten ook wel staan te popelen om eindelijk weer eens een geurige frisse wei op te mogen in plaats van in zon enge stal altijd maar datzelfde droge kostje voorgeschoteld te krijgen. Er zijn nog wel wat soorten die naar de lente verlangen.
Als er voldoende belangstelling is gaan we aanstaande zaterdag met de leden van onze fotoclub een soort initiatiedag organiseren voor mede-dorpelingen die hun fotografische prestaties naar een hoger niveau willen tillen. We denken dan aan een viertal workshops op locatie met theoretische en practische tips en begeleiding. De locaties hebben we inmiddels uitgekozen en dit is er een van. Ik ben er vandaag toch maar even zelf gaan kijken, kwestie van een beetje voorbereid te zijn. Het blauwe kapelletje van de boerinnenbond in de Pastoor Dergentstraat staat een vedettenrol te wachten komend weekend. Ik had vandaag de primeur.
Ik ga regelmatig eens kijken op het bed in de kinderkamer hoe ver het vrouwtje gevorderd is met die tutukes voor de danseresjes. De verzameling groeit en elk gereviseerd exemplaar dat ze goed voor de dienst verklaart wordt bij de verzameling gezet. Vandaag vond ik de tijd eindelijk rijp om daar eens mee aan de slag te gaan qua fotografie. Ik heb een van de speelgoed-beren in zon ding geplaatst eigenlijk was ie te klein en moest ik er een omgekeerde kookpan onder plaatsen, maar dat zie je toch niet in de foto en dan heb ik van uit diverse invalshoeken enkele fotos gemaakt van op statief, zonder flitsen dus. Daarmee houdt de fun niet op voor mij, verre van, dan begint ie pas ik heb er enkele Nik-filters op los gelaten en uit de experimenten heb ik uiteindelijk, na samenspraak met mijn schatje natuurlijk, gekozen voor deze nogal heftige bewerking.
Ding dong ik zat achter de computer te photoshoppen en nog voor ik de muis losgelaten had stond Josee al bij de voordeur. Drie meiden van de Chiro waren op pad gestuurd om enkele opdrachten uit te voeren. Ze hadden van op straat het speeltuig gezien dat wij in de hof neergepoot hebben voor de kleinkids. Of ze even op de schuifaf mochten en of we dan een foto wilden maken met hun GSM GSM? Daar had Josee toch enige problemen mee, lang genoeg om mij de gelegenheid te geven de 300 mm met de extender op de Eos te zetten en vanuit de keuken kon ik op mijn beurt het gebeuren in beeld nemen. Na enkele pogingen en een hoop gegiechel was er blijkbaar toch een geschikte opname in het toestelletje geraakt en toen ze gezamenlijk het resultaat aan het bekijken waren kon ook ik mijn foto van de dag schieten.
Josee is nog steeds druk bezig met het fatsoeneren, herstellen en op maat brengen van de tutukes voor de kleine ballerinas, en ikzelf ben nog steeds aan het experimenteren met zwart wit fotografie. Deze morgen kwamen die twee gegevens elkaar tegen. Ze zat aan het raam, ongeschminkt, in haar makkelijkste thuiswerkkleding, ijverig te naaien toen ik de living binnenkwam en ik zag meteen het mooie licht. Ze was zo druk bezig dat ze me niet eens opgemerkt had. Toen ik het fototoestel genomen had en wilde afdrukken kreeg ze me toch in de gaten. Vrouwen worden niet graag gefotografeerd als ze denken dat ze er niet op hun voordeligst uit zien en Josee is daar geen uitzondering op. De verwonderde, beetje verontwaardigde en afwijzende blik beloofde niet veel goeds maar ik heb toch afgedrukt. J Het kostte me daarna niet eens zoveel moeite om de bewerking die ik in gedachten had - low key, een poging tot clair obscur - voor elkaar te krijgen in Photoshop, en ik ben tamelijk tevreden met het resultaat, benieuwd of de onbevooroordeelde kijker m niet te donker vindt. Tot een echtelijke ruzie is het gelukkig niet gekomen hoewel mijn schatje blijft volhouden dat ze er niet goed op staat. Ik vrees dat ik straks toch iets moet goed maken.
Habemus Germania. ( Voor de Duitslandofielen: met onze oosterburen heeft dit niks te maken ) Op deze post-paus-electorale dag valt elke witte rookpluim natuurlijk dubbel op, in dit geval zelfs letterlijk, want ik zag er twee toen ik door St. Jozef-Olen reed met in de achtergrond de schoorstenen van Umicore. Normaal gezien vind ik zoiets een dissonant in het landschap maar samen met het beetje sneeuw dat er ook vandaag weer gevallen was leverde dat best wel een interessant plaatje op, goed genoeg voor een fotostop. Dan gaat een mens natuurlijk aan het fantaseren en verbanden leggen: ze willen op de fabriek natuurlijk een boodschap de wereld insturen! Ik heb even mijn huiswerk gemaakt en in de wikipedia gevonden dat ze daar o.a. Germanium maken, een soort halfgeleider ( atoomgetal 32 - symbool GE ) en die naam klonk me latijns genoeg om te gebruiken als vervangwoord in het ondertussen welbekende habemus papam. Voor zover ik me herinner uit de lessen latijn is papam hier een enkelvoudige accusatiefvorm en omdat bij woorden op um de accusatief onveranderd ook um is zou mijn observatie dus Habemus Germanium kunnen heten. Maar ik zie twee schoorstenen en twee rookpluimen, dus vraag ik me af of ik niet de meervoudsvorm moet gebruiken: Habemus Germania. Wat een uitleg toch, alleen maar om te verklaren dat ik zin had om dit te fotograferen en om er dan die titel boven te plakken. J
Papa en mama moeten vroeg weg voor het werk en dus blijven de kleinkinderen maar bij oma en opa overnachten. Die zorgen dan wel dat ze tijdig op school geraken s morgens, en die zien er ook op toe dat de hygiëne en de lichaamsverzorging niet verwaarloosd worden. Ik merkte dat de electronica waar de kids mee rondzeulen toch ook meerdere positieve kanten heeft. Zo hebben ze een app gedownload die ze begeleidt bij het tandjes poetsen. De I-Pad wordt tussen de twee wasbakken gelegd en onder deskundige digitale begeleiding gaan ze aan de slag. Niemand die ze er nog aan moet herinneren of dwingen, ze vinden het gewoon plezant. Ik wilde bij deze foto absoluut niet flitsen. Met al die spiegels en blinkende of weerkaatsende dingen in de badkamer had ik daar geen goed oog in. De sluitertijd dan maar wat langer, het diafragma wat groter, en de ISO naar boven ( ik vind 500 al hoog ) en de opname was dan ook niet zo gestoken scherp als ik wel gewild had. Na de nodige bewerkingen en enig gestoei met Nik Software, kan ik toch leven met dit eindresultaat. De bengels hebben me trouwens vandaag geleerd dat App de afkorting is van Applicatie en niet van apparaat, appel of applaus wist ik veel?
Er is geen slecht weer, alleen maar slechte kleding. Het moet zowat het meest door mij gebruikte cliché zijn als ik tegen beter weten in weer eens op pad wil gaan in barre omstandigheden. Ook vandaag heb ik dus een heerlijke lange wandeling gemaakt, samen met het vrouwtje trouwens, en de late winterprik heeft ons niet binnen kunnen houden. Verborgen schatten gaan zoeken in de sneeuw leek ons een beetje moeilijk, maar ook zonder Geocaching zijn er voldoende redenen om er op uit te trekken toch? De tocht voerde ons langs weggetjes en paadjes die we zo vaak nemen, en toen we door de Pastoor Dergentstraat liepen, richting Hukkelbergen, langs het kerkhof, kregen we puur toevallig de ingeving daar eens binnen te lopen. Misschien had de sneeuw wel voor fotografeerbare taferelen gezorgd We zijn het graf van Bobbejaan Schoepen gaan groeten, hebben nog wat rondgekeken, maar de stuifsneeuw en de kille wind waren niet van dien aard om ons lang op die locatie te houden. Net toen we onze wandeling wilden verder zetten zag ik het perceel waar onze Lichtaartse oud-strijders worden begraven. Temidden van het kleurloze wit en grijs dat overheerst op een plaats als deze in de winter, vielen de kleurtjes van de Belgische vlag toch wel heel erg op. Ik vond het een foto waard.
Tijdens mijn omzwerving doorheen de Lommelse bossen en natuurgebieden stond ik vandaag plots oog in oog met deze hinde. Voor alle duidelijkheid, er was een twee meter hoge afsluiting tussen ons in en daardoor voelde de schoonheid zich waarschijnlijk veilig en zette ze het niet op een lopen. Ik heb snel de camera tegen de draad gedrukt en enkele fotos gemaakt. Thuisgekomen bleek deze opname voldoende scherp om een uitsnijding te kunnen maken die precies paste tussen de mazen van de draad en zo lijkt het alsof ze in de vrije natuur rondloopt.
Zondagavond. Soms ontbreken er enkelen en dan zie je weer enige leden die er al een hele tijd niet bij waren, maar in principe is het zo dat we binnen het vriendenclubje in onze motorclub een vaste afspraak hebben dat we op zondagavond samen ergens iets gaan drinken of nuttigen. Vandaag hadden we afgesproken dat het restaurant Koningsbos onze plek van genieten zou worden. Met zn achten waren we present om van de cullinaire beloftes van het etablissement te genieten. Als fanatieke hobby-fotograaf onderbreek je dan even je smikkel-smikkel genot om de overige zeven collegas in het heetst van de strijd vast te leggen.
Dansen is de lust en het leven van de diverse generaties vrouwen in onze familie. Zowel mijn schatje Josee als schoondochter Sofie en kleinkind Julie zijn vaste klant bij Balance Healthcenter. Nu de nieuwe dansvoorstelling voor de deur staat zijn de repetities in volle gang en Josee heeft zich als vrijwilligster opgegeven om te helpen bij het kleden, en eventueel zal ze ook wat herstel- en naaiwerk doen bij het aanpassen en retoucheren van de outfits van de allerkleinste ballerinas. Ik wilde wel eens zon repetitie meemaken. Je weet maar nooit of er leuke fotos te schieten zijn. Al snel bleek het er toch allemaal nog wat te chaotisch aan toe te gaan in dit stadium van de voorbereiding. Ik kan maar beter bij de generale repetitie, in de zaal, met belichting en alles er op en er aan, gaan fotograferen lijkt me. Dat wil niet zeggen dat het fototoestel vandaag werkloos moest blijven he. Van op deze plek die ik strategisch uitgekozen had om te wachten tot het vrouwtje mee naar huis kon, zag ik plots dit viervoudige zelfportret. Dat er ook nog een Duvel in beeld staat is toeval natuurlijk. Dat er een matje ligt met Coca Cola Zero is waarschijnlijk het resultaat van enig professioneel photoshop-werk. J
De allerte fietser kijkt niet alleen naar het verkeer, de weg en de te volgen route, het observeren van de omgeving en de natuur rondom is al even belangrijk in het verhogen van het genieten-gehalte van de tocht. Ik zag deze kleine blauwe frisse bloemetjes langs het fietspad en ik vond het een tussenstop waard. Sneeuwklokjes en toverhazelaars hebben we al gehad, krokusjes zijn ondertussen een zo groot cliché dat ik die ook maar even voorbij fiets maar deze blauwe druifjes leken me toch wel erg vroeg hun bijdrage te willen doen in het ontwaken van de natuur. Thuisgekomen leerde de wikipedia me dat het inderdaad vanaf maart kan trouwens. Ik had alleen maar de Sigma 17-70 lens bij, maar eigenlijk heeft die wel behoorlijk wat macro mogelijkheden, je kunt er verrassend dicht mee op je onderwerp komen en nog scherp focussen en de scherptediepte bij f 2.8 is ook heel klein zodat de achtergrond mooi onscherp wordt. Voorbij komende collega-recreanten zullen het waarschijnlijk eigenaardig gevonden hebben dat er iemand op zijn buik in het gras lag met een fototoestel voor zijn neus, maar ik wilde de dappere vroege boodschappers van de lente nu eenmaal in zij-aanzicht en niet van boven af.
Sedert deze namiddag kan ik me levendig voorstellen wat de ontdekkingsreizigers meegemaakt hebben tijdens hun exploratie van de Afrikaanse brousse. Ik ben namelijk vandaag de jungle van de Tielense Balderij in getrokken om een aartsmoeilijke cache te zoeken. Temidden van plassen, al dan niet aangelegde vijvers, poelen, waters waar je enkeldiep, kniediep of nog dieper in weg kon zinken, kreupelhout, struiken, wolfijzers en schietgeweren heb ik langs diverse invalswegen geprobeerd het verstopte kleinood te benaderen. Modder, omgevallen bomen, een vaak nauwelijks doordringbaar gordijn van dorenstruiken, kortom alle mogelijke hindernissen had de bedenker in gedachten toen hij het de argeloze hobbyist zo moeilijk mogelijk wilde maken. Als je dan eindelijk bij je doel geraakt, na op enkele meters van de GPS-coordinaten voor de zoveelste keer op een dood spoor rechtomkeer gemaakt te hebben, omdat het water weer eens te diep was, dan smaakt de overwinning natuurlijk dubbel zoet. Met de bijgevoegde foto ambieer ik geen schoonheidprijs te winnen in een of andere wedstrijd, ik vond het wel de moeite waard een aandenken te bewaren van de plek die me zoveel ellende bezorgde om er uiteindelijk te geraken.
Binnen onze fotoclub vergaderen we elke week. We hebben dan vaak interessante onderwerpen op de agenda, gastsprekers en opdrachten, en, wat ook niet onbelangrijk is, we maken wel eens onderlinge afspraken omtrent wie er eventueel zin heeft om een of andere interessant geachte locatie eens mee te gaan bezoeken. Zo was ik meteen te vinden om in te gaan op het voorstel van collega Alex om samen eens naar het fort van Wommelgem te trekken. Ik was er nog nooit geweest en het moet gezegd, de verwachtingen werden ruimschoots ingelost. We hebben er een bijzonder geslaagde en vruchtbare fotografie-dag van gemaakt. Mijn oogst was rijk en afwisselend. Toen we op deze plek aangewandeld kwamen waren we allebei gecharmeerd door het mooie licht. Om beurten zochten we het beste standpunt en de meest geschikte kompositie. Dit leek me een mooi plaatje om vandaag als foto van de dag te tonen. Door de combinatie van invallend natuurlijk licht en kunstlicht, had ik het nog even moeilijk met de witbalans en dus koos ik maar voor de gemakkelijkste oplossing, namelijk een omzetting naar deze sepia-tint. De fotos van Alex zie ik morgen op de wekelijkse vergadering wel.
Ik heb dit jaar nog niet zoveel fietskilometers in de benen. Mijn trouwe tweewieler stond op enkele korte ritjes na al een hele tijd werkloos in de garage. Maar vandaag, met dit schitterend weer, hebben we met zn tweeën flink van jetje kunnen geven. Ik ben naar Wuustwezel gefietst want de boodschap dat het lammetjes-tijd is op de boerderij was ook tot in Lichtaart doorgedrongen. Kleinzoon Nicolas wil later boer worden en onder het goedkeurend toeziend oog van papa Koen houdt ie er ondertussen enkele schapen op na. Twee ooien hadden deze morgen al voor nakomelingschap gezorgd, en twee gezonde tweelingen kwamen de veestapel vergroten. Uiteraard wilde ik aan het fotograferen gaan en één familie wilde wel even pozeren. Net toen ik zover was had een van de youngsters al wel beslist dat die njam njam lekkere uier toch wel veel interessanter was dan de tweevoeter die daar met dat zwarte ding stond te zwaaien.
Ik had enkele dagen geleden een Travel Bug meegenomen uit een Geocache. Voor de onwetenden wil ik nog een keer proberen kort te verklaren wat er achter deze schijnbare geheimtaal schuilgaat. Geocaching is een ondertussen wereldwijd verspreid, al door meer dan 2.000.000 mensen gespeeld GPS-spel, een soort moderne schattenjacht. Iemand verstopt ergens iets, een cache, en zet de coordinaten op de Geocaching-website. Iedereen kan dit dan gaan zoeken en bewijzen dat men het gevonden heeft door zijn naam in een logboekje of een papiertje in de cache te schrijven en daarna op de site de vondst te bevestigen. Een van de vele opties in het spel is dat je ook iets op reis kunt sturen. Je bestelt bij de officiele geocaching-site een plaatje met een nummer, je krijgt ook een code en je bevestigt het plaatje ergens aan een prulletje, iets waardevol maakt niet uit. We noemen dat een travel-bug. Dat kan je dan achterlaten in een cache en een volgende bezoeker neemt dat dan mee naar een andere plek. Aan de hand van de logs van degenen die jouw travel bug meenemen kan je volgen waar die zich bevindt. De bug die ik had gevonden kwam uit Oostenrijk en het was eigenlijk alleen maar een sleutelhanger met daarop het woord Moxguat een soort oostenrijks-duits dialect dat betekent het ga je goed. Vandaag kwam ik in de buurt van het Duitse soldatenkerkhof in Lommel omdat daar ook iets verborgen was. Nadat ik met Moxguat even het kerkhof had bezocht, en uiteraard enkele fotos had gemaakt, vond ik het gepast en tegelijk symbolisch hem daar ook achter te laten. Hopelijk neemt iemand anders hem snel weer verder mee op reis en moet ie hier niet zo lang liggen als de meer dan 38.000 jonge mensen die hier voor altijd rusten Voor de insiders: Moxguat zit nu ( even toch ) in de GC38FR5.
WTC en MTC zijn goed bevriend in onze thuishaven. De wielertoeristen van WTC Lichtaart doen ieder jaar beroep op ons, leden van de motorclub MTC Lichtaart, om hun openings- en sluitingsrit van het seizoen te begeleiden en de groep fietsende sportievelingen doorheen de mogelijke valstrikken van het verkeer te loodsen. Dus ook op deze eerste zondag van maart verzamelden de diverse soorten tweewielers zich op het kerkplein om een nieuwe jaargang van onze respectievelijke hobbies gezamenlijk in te rijden. Met de autoriteit die ons wordt verstrekt door een armbandje in de nationale driekleur en het opschrift wegkapitein gecombineerd met een rond wit plaatje met rode rand aan een korte steel ( het verkeersbord C3 ) houden wij rigoureus alle voertuigen tegen die een mogelijke gevaar voor onze beschermelingen zouden kunnen betekenen. Enkele hectometers na het vertrek stond het vrouwtje met de camera langs de weg en zij kon dit plaatje schieten van ondergetekende die toevallig net voor de horde WTC-ers uit rijdt.
Nichtje Jill was gisteren een van de mede-wandelaars tijdens de nachtelijke dropping en zo kwamen we te weten dat zij vandaag met haar carnavalsvereniging zou deelnemen aan de stoet in Winkelomhei bij Geel. Nu is een carnavalsstoet gaan bekijken het allerlaatste waar ik aan zou denken als ik eens op een zaterdagmiddag niks te doen had, maar het feit dat Winkelomhei in de buurt is en het enthousiasme waarmee het ons was aangepraat waren voldoende om ons toch maar eens naar ginder te lokken. Ik heb nog al wat confetti en andere troep gezien maar het moet gezegd, bij de vele groepen waren er best enkele bijzonder geslaagde ludieke toespelingen op actuele gebeurtenissen. Ik beleefde evenwel net zo veel plezier aan het in de gaten houden van de toeschouwers. Deze oudjes zaten langs de weg te wachten tot de stoet voorbij zou komen. Ze hadden allemaal een mandje om snoep en lekkernijen in te verzamelen. Naast het storten van tonnen papiersnippers is het rondstrooien van snoep en kleine versnaperingen ook een verplicht nummer bij dit soort evenementen namelijk. Ik vraag me dan meteen af hoe die in hemelsnaam gaan rondkruipen om die snoep ook daadwerkelijk te verzamelen, maar wachten om met eigen ogen het antwoord op die vraag te zien wilde ik nu ook weer niet. Ik vond dit beeld trouwens ook al interessant genoeg om de Canon op te richten.
Met een beetje vertraging wilde ik bij deze verslag uitbrengen van onze activiteiten van gisteren avond, of beter gezegd, deze nacht. De schoonfamilie had ons uitgenodigd om deel te nemen aan een nacht-dropping, een wandeltocht met opdrachten waarbij je wordt afgezet op een onbekende plek en dan maar moet zien op de ook onbekende bestemming te geraken aan de hand van een laten we het maar voorzichtig uitdrukken verwarrende routebeschrijving. Bijgaande foto toont enkele aspecten van het gebeuren. De multimedia worden ingeschakeld om externe hulp te vragen terwijl de formulieren met de opdrachten worden geanaliseerd en wat belangrijk is: er is hier duidelijk sprake van consumptie van meegebrachte opkikkertjes. Enkele lotgenoten uit ons groepje hadden er aan gedacht jenever ( in diverse smaken ), pils en nog wat alcohol bevattende spullen mee te sjouwen. Het eindpunt van onze tocht bleek dan ook nog eens een stemmige kroeg te zijn die weinig last had van een verplicht sluitingsuur. Om een lang verhaal kort te maken Toen het vrouwtje mij eindelijk thuis in het veilige nestje had afgezet kon ik het knopje niet meer vinden om de computer op te starten. Deze morgen bleek dat evenwel toch nog steeds op dezelfde plaats te zitten raar.
Dit is mijn lief. Van alle lieven in deze categorie is zij mijn tweede liefste. Aan mijn oude Strat kan niks of niemand tippen natuurlijk, maar toch is deze misschien wel degene waar ik het liefste mee speel. Ik heb haar de laatste tijd schromelijk verwaarloosd, het is waar. Sedert wij officieel de gitaren en de microfoons aan de wilgen hebben gehangen wij genieten ondertussen van een welverdiend pensioen had ik niet meer naar haar omgekeken. Ik besteed nu wat meer tijd aan mijn lief van vlees en bloed en dan heb ik er ook nog enkele lieven uit andere sectoren bijgenomen, de meeste met als achternaam Canon. Maar nu de kogel door de kerk is en wij nog een aller-aller-allerlaatste afscheids-optreden gaan doen met het bandje waarmee we 46 jaar geleden Lommel en omstreken onveilig maakten heb ik de relatie met deze schoonheid weer nieuw leven ingeblazen. Als ik nu weer eens goesting krijg ga ik er even enthousiast mee spelen alsof ik nog 21 was. Op 8 juni mag iedereen naar enkele van mijn lieven komen kijken en luisteren in zaal Heide-Heuvel in Lommel. Ik zal er ook bijstaan, maar naast die schoonheden verbleekt mijn persoontje natuurlijk.
