Een vervolg op 2012in366fotos... Klik op de foto om een groter formaat te zien.
06-02-2013
06 februari Stadion Roda JC
Ik was vandaag in Nederlands Limburg, - mooie golvende streek voor de landschapsfotograaf trouwens - en puur toevallig kwam ik in Kerkrade voorbij het stadion van Roda JC gereden. Op zon moment kan ik het niet helpen dat ik mezelf gedwongen voel even de parking op te draaien en mijn fototoestel in stelling te brengen. En dan heb je weer hetzelfde probleem als eerder deze week met de Soeverein in Lommel: ik kreeg m er niet in een keer op. Dan maar weer dezelfde oplossing: een serie staande fotos die ik thuis tot dit panoramabeeld heb samengevoegd. Laat het even duidelijk zijn, ik sta in het midden van de lange zijde pal voor de hoofdingang. Het feit dat het links en rechts een beetje lijkt weg te draaien heeft puur met de bewerking te maken, maar ik vond het wel leuk zo. Het toont een beetje de grootsheid van deze voetbaltempel. Of daar ook elke week oogstrelend voetbal gespeeld wordt weet ik hoegenaamd niet. Wij Belgen hebben tegenwoordig alle redenen om aan te nemen dat we van de Nederlanders op voetbalgebied nauwelijks iets te leren hebben, maar op het gebied van de infrastructuur is dat zeker wél het geval. Ik was in mijn beroepscarrière al in veel Nederlandse stadions: PSV, Den Bosch, Ajax, Sparta, Feyenoord, Vitesse, Nac en ik vergeet er nog wel een paar, en ik ken geen één, maar dan ook geen enkele Belgische eerste of tweede klasser die over accomodaties beschikt zoals je die bij onze noorderburen aantreft.
De trein rijdt binnen op spoor 11 in de middenstatie in Antwerpen. Zeg niet Centraal Station in Antwerpen maar zeg Middenstatie anders verstaat geen mens waar je naartoe wilt. Als gepensioneerde rijd ik voordelig met bus en trein, waarom zou ik dan er ook geen gebruik van maken als ik mijn verzameling fotos van Antwerpse bezienswaardigheden weer eens wil uitbreiden. En onderwerp nummer één is dan het station zelf natuurlijk. Bij het wachten op het perron vóór het terug naar huis sporen, had ik sowieso al plannen om de toch wel bijzondere verlichting in een foto te vangen. Toen de trein naar Aarschot dan zo vriendelijk wilde zijn om precies door het plaatje wat ik voor ogen had het station binnen te rijden, heb ik niet geaarzeld om af te drukken. Bewegende trein met iets langere sluitertijd gefotografeerd in een verder scherp beeld terwijl het geheel in enigszins surrealistische kleuren baadt. Ik ben er best tevreden mee.
Ondertussen staat ze er al meer dan 10 jaar, de giga-evenementenhal De Soeverein in Lommel. Nationaal gezien kwam het gebouw waarschijnlijk het meest in de aandacht door dat de dienst voor de in Zwitserland verongelukte Lommelse kinderen daar gehouden werd. Indrukwekkende cijfers komen voorbij als we enkele gegevens spuien: De centrale arena is 5000 vierkante meter groot, er is plaats voor 8000 toeschouwers bij concerten, banketmogelijkheden zijn er tot 2750 personen. Impressionant, en toch vragen wij ons af of een stad(je) als Lommel aan zon kolos behoefte had, of de capaciteit ooit helemaal gebruikt zal worden en of het niet eerder een prestige object dan een functioneel iets is. Dat de akoestiek niet meteen de gemakkelijkste is om mee te leven zullen we maar even over het hoofd zien, is trouwens ook niet zo belangrijk voor een faciliteit die het voor een groot deel van massa-spektakels moet hebben J Architecturaal is het zeker een interessante realisatie, en voor fotografen een lekkere hap. Je moet al over een extreme groothoek lens beschikken om een liggend totaalbeeld te schieten in één opname. Ik koos vandaag voor een samengestelde panoramabewerking uit vijf elkaar gedeeltelijk overlappende staande shots.
Mijn eerste spin en mijn eerste macro-opname überhaupt dit jaar. Ik heb het beestje thuis binnen gevangen en omdat ik graag een wat meer natuurlijke opname had heb ik de bodem van een glazen bakje gevuld met grind, ik heb hem er in gezet en met de macrolens op de 50D heb ik enkele keren geschoten op het weerloze ding. Merk de erg kleine scherptediepte, zelfs met f 16 is niet de ganse spin scherp. Dat ik daarom de sluitertijd naar 1/13de moest brengen was geen bezwaar want hij zat roerloos stil. Na gedane arbeid heb ik m ook weer losgelaten, in de garage, want in tegenstelling met velen vind ik spinnen nuttige schepsels en hoef je ze helemaal niet dood te trappen, integendeel.
Dit is de Kasseman, ook bekend als de Dekshoevevijver of de Gemeentelijke Visvijvers van Geel. Ik kom er vaak en graag en omdat het vandaag best een aangename namiddag leek te worden had ik me voorgenomen daar op fotojacht te gaan. Een beetje fris hadden ze voorspeld, maar daar kan je je tegen kleden belangrijker vond ik dat er zulke mooie luchten waren en de kombinatie wolken, bomen, water en lage lichtinval leek mij veelbelovend. Toen ik eenmaal ter plekke was liep het toch enigszins anders dan ik had gedacht, de mooie luchten werden al snel zo dreigend dat er uiteindelijk geselende korrelsneeuw-buien uit vielen. Dat is niet goed voor man en apparatuur natuurlijk en dus ben ik maar weer terug naar huis gereden, niet zonder dat ik eerst toch de snelle verandering van de weersomstandigheden had vastgelegd. Dit was ergens midden in de evolutie: het laatste mooie lage late winterlicht in een stuk van de kompositie, terwijl, erg duidelijk, de lucht al vertelt wat er zo meteen gaat gebeuren.
Om interessante fotos te maken hoef je niet altijd de deur uit gelukkig. Door de laatste stuiptrekkingen van de griep toch min of meer aan huis gekluisterd, had ik de camera op statief gezet in een van de kinderkamers aan de achterkant van het huis, de 300 met de 1,4 converter er op, en door het raam - gelukkig is Josee een kei in het ramenlappen - heb ik deze namiddag de vogeltjes in de gaten gehouden. Dat het zowat de hele dag regende kon die fladderaars niet deren in hun zoektocht naar eten. Vroeger hadden we de mezenbollen en allerhande andere winter goodies in de bomen achter het grasveld hangen, maar dan maakten we het te vaak mee dat kraaien en eksters, eventueel na duikaanvallen en het verjagen van de eigenlijke doelgroep, met de buit aan de haal gingen. Dit jaar hebben we een dik touw gespannen tussen veranda en garage, een beetje dichter bij het huis en daar hebben die rovers niet van terug. Het wemelt dan ook van de koolmezen en, in mindere mate, pimpelmezen. Occasioneel zie ik ook wel eens een roodborstje op de grond zich aan de verspilde versnaperingen van de andere gulzigaards te goed doen, maar denkend aan de vele zwerfkatten hier vind ik dat dan weer minder geruststellend. Omdat de pimpelmezen veruit in de minderheid zijn en zich ook vaak laten overbluffen door de koolmezen heb ik vandaag voor deze opname gekozen. Partij kiezen voor de underdog noemen ze dat.
In mijn overmoed meende ik deze middag even dat ik de griep nu wel overwonnen had en ik ben naar Turnhout getogen om er enkele coördinaten te gaan controleren op eventueel aanwezige cachen. Na het eerste succesje had ik al begrepen dat ik me maar beter terug thuis aan de bemoedering van mijn schatje zou onderwerpen. Een opname voor de dagelijkse blog had ik ook nog niet gemaakt en dan zoek je eerst snel nog een fotogeniek onderwerp in de buurt. Deze kapel leek me wel wat. Het valt me nu trouwens op hoe vaak ik getroffen word door deze uiting van devotie in het vlaamse landschap. Dit is al de derde kapel dit jaar, das één op tien, vorig jaar waren het er in totaal acht heb ik snel geteld ik ben dus ondertussen nóg godsvruchtiger geworden (?) Op het net vond ik dat dit de kapel is van OLV van altijd durende bijstand, uit de eerste helft van de twintigste eeuw en toen ik door het deurraampje naar binnen piepte en het aantal dankbriefjes gericht aan Maria zag, kon ik niet anders dan concluderen dat hier nog al wat mirakels en bovennatuurlijke genezingen moeten hebben plaatsgevonden Bij mij heeft het alvast niet geholpen want ik ben thuis maar weer op de canapé gaan liggen.
Ook vandaag kan ik niet anders dan een foto van enkele dagen oud te plaatsen. Voelde ik me gisteren nog gewoon een beetje slappekes, dan heeft de griep nu in alle hevigheid toegeslagen, zodat mijn tijdsgebruik zich de voorbije uren hoofdzakelijk beperkt heeft tot platliggen en wc-pot zitten. Gelukkig had ik tijdens mijn tocht van eergisteren naast de zwanen en de artefacten van het klankenbos nog een heleboel andere onderwerpen vastgelegd. Dat we hier in een café zijn zie je meteen aan de foto. Dat het een oergezellig bruin café is blijkt al even duidelijk uit allerhande details. Je ziet een bruine stoel, het niet bijhorende krukje er achter en het al even zonevreemde tafeltje, de totaal voorbijgestreefde wet ter beteugeling van de dronkenschap uit 1939, die nog steeds in elk café aanwezig hoort te zijn en die ze hier ergens onderin tegen de wand hebben weggemoffeld, en de poes natuurlijk! Waar maak je het anders mee dat de huispoes - of noemen we ze cafépoes - zo onbezorgd op een stoel tussen de klanten haar middagdutje doet. Dit is een biotoop waarin ik graag vertoef! Poes mag wel van geluk spreken dat ik mijn omvangrijke derrière op de stoel naast haar liet neerploffen, want ik kreeg ze pas in de gaten toen ik al zat. Stel je voor mijn achterwerk zou misschien ook niet helemaal onbeschadigd uit de confrontatie gekomen zijn!
De foto die ik gebruikt heb om deze bewerking te maken is niet van vandaag, sta me toe het maar meteen te zeggen. Met dit rotweer ben ik de hele dag binnen gebleven, op een kort bezoek aan een plots in het ziekenhuis opgenomen goede vriendin na. Ik heb dus veel achter de PC gezeten en heb me o.a. geamuseerd met het ophalen van enkele photoshop-bewerkingen. Soms moest ik toch weer even in de handleidingen duiken, maar bij deze werkwijze bvb. kende ik het nog helemaal zonder hulp. Dit geintje heet Little Planet, het moge duidelijk zijn waarom. De uitleg er omtrent vind je door op YouTube als zoektermen Little planet en tutorial in te geven. Ik vond dat de zwanen die zo gracieus over de plassen van de Lommelse Sahara bewegen best een eigen planeetje verdienen. De flares links boven en rechts onder heb ik er achteraf nog bij gevoegd om toch een beetje warmte in deze dag te brengen
Ik heb vandaag met verwondering rondgelopen in het klankenbos in Neerpelt. Mijn geocache verslaving heeft me al op veel mij tot dan toe onbekende plekjes gebracht maar dit was toch wel een uitzonderlijke belevenis. Nadat ik mijn ding gedaan had en de GPS opgeborgen, ben ik uitgebreid van het opzet van het project gaan genieten. Ik heb een grote, rustige wandeling gemaakt door het bos en tussendoor allerlei klanksensaties en experimenten mogen ervaren. Het is niet de bedoeling in deze blog alle wetenswaardigheden van het klankenbos van naaldje tot draadje te gaan uiteenzetten, daar zou ik Google weer voor willen adviseren, of beter nog, ga er zelf eens kijken en luisteren. Wel wil ik even toch nog een keer de kruisbestuiving tussen mijn verschillende hobbies vermelden. Het fototoestel maakt mijn ontdekkings- en zoektochten ook altijd mee en de foto die ik vandaag wilde tonen is gemaakt van uit een enorme pijp. Als je er door de ronde deur in stapt en de wind blaast door het gat bovenin, zoals op een gigantische fluit, dan is het net of er een trein op drie millimeter van je oren voorbij dendert. Dit is een plek om deze zomer terug te bezoeken samen met de kleinkinderen.
Volgers van deze blog zullen zich zonder twijfel herinneren dat een jaar geleden rond deze tijd er een, volgens mij, vertederende foto voorbijkwam van een moeder en pasgeboren kind. Juul werd het ventje gedoopt en hij organiseerde vandaag zijn eerste verjaardagsparty. Uiteraard kreeg hij daarbij enige hulp, op die leeftijd hoef je nog geen allesomvattend eigen initiatief te verwachten. De voltallige familie was aanwezig en zeker het meest jeugdige deel daarvan maakte van het gebeuren een speels, jolig, enthousiast feestje. Toen de onvermijdelijke taart voorbij kwam wist Juultje in eerste instantie niet meteen wat ie met dat brandende kaarsje moest aanvangen, maar na dat ie hulp gekregen had van enkele net iets oudere feestvierdertjes was ie wel de eerste die met volle overgave in de taart dook.
Ik ben vandaag met enkele medeleden van onze fotoclub naar Rijen geweest, helemaal in Nederland, om een studiedag omtrent audio-visuele producties mee te maken. Met heen- en terugrit bij geteld waren we van voor negen uur s morgens tot zes uur s avonds van huis, en tijd om tussendoor zelf fotos te maken was er niet eigenlijk. Toen ik dus deze avond samen met het vrouwtje een hapje ging eten bij de italiaan in het dorp heb ik de camera voor een keer maar eens in de handen van de patron geduwd met de vraag of hij op het knopje wilde drukken. De tevreden brede glimlach die de aandachtige kijker ziet is de perfecte weergave van wat een goed wijntje en lekker eten met deze jongen kan doen Restaurant La Torre is een van onze regelmatige toevluchtsoorden als wij uit eten willen gaan. Voor veel meer geld zijn er in onze regio zeker betere restaurants te vinden, maar als je over een eerlijke prijs-kwaliteits verhouding praat zou ik toch deze zaak durven aanbevelen.
Ik realiseer me dat er de laatste tijd niet erg veel afwisseling zit in de fotos die ik dagelijks selecteer: sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. Tja, het is nu eenmaal zo als je buiten komt. We hebben in deze streken statistisch gezien gemiddeld maar een tiental sneeuwdagen per jaar en dat quotum hebben we ondertussen overschreden. Van af zondag gaat het dooien zeggen ze, ik vind het dus helemaal niet erg tot dan van de gelegenheid gebruik te maken. Vandaag ging ik een cache zoeken in het natuurgebied Schoutenheide, ver weg van doorgaande en andere wegen. Ik heb dus de wagen geparkeerd aan de Korte Heide en vandaar vertrekkend, een lange mooie wandeling gemaakt. Om toch een beetje afwisseling in de genre-keuze te brengen vond ik het deze keer leuk mijn trouwe GPS eens te fotograferen. Hij poseerde gewillig voor me op een plek waarvan ie zelf zegde dat we nog 1,43 km te gaan hadden tot de vindplaats. Fotografisch gezien was het de bedoeling het toestel er scherp op te krijgen en de kijker de rest van het verhaal te laten zien in de foto.
Ik kwam deze avond van de vergadering van de fotoclub en toen ik langs de Pastorie wandelde merkte ik dat ze waarschijnlijk een laat feestje hadden want de verlichting was nog ingeschakeld. Ik zag mijn kans schoon, ben vlug naar huis gelopen - ik woon er maar goed 100m vanaf tenslotte, niet iedereen woont vlak bij een sterrenrestaurant - en heb zonder verder veel na te denken de camera en statief gehaald om snel deze nachtopname te maken. Lichtaart by night !!!
Omdat het vrouwtje nog steeds een beetje ziekjes is ging ik de kleinkinderen van school halen in Herentals. Nu is er aan die wijkschool niet zo veel parkeergelegenheid en ik was vroeg vertrokken om zeker te zijn van een plaatske. Ik had iets te lezen meegenomen om de tijd te doden tijdens het wachten, maar eenmaal ter plekke, had ik een veel beter plan: het fototoestel heb ik ook altijd bij en waarom niet nog een keer de nabijgelegen kruisberg oplopen in deze winterse omstandigheden? De geschiedenis van de kruisweg en andere wetenswaardigheden zijn met een beetje slim googelen makkelijk te achterhalen. Met de zoektermen Herentals, Kruiskapel, Kruisberg, Kruisweg en Grafkapel kom je een heel eind.Ik kan me bij deze dus beperken tot het vermelden dat de omgeving er feeëriek bij lag in het lage, mooie winterlicht en dat het zeker een aanbevolen wandeling is in dit deel van de Kempense Heuvelrug. Vandaag was ik best tevreden met de meegebrachte fotos. Dit is de Kruiskapel en één van de staties uit 1837, helemaal boven op de berg.
Als Josee aan de huistelefoon zegt dat ik niet thuis ben en dat ze niet weet waar ik uithang en als ik mijn GSM ook niet opneem, dan is er een kans dat je me hier vindt. Dit is de vogelkijkhut aan de rand van de Snepkensvijver. In dit seizoen zijn hier niet zo veel vogels om te fotograferen maar dan leent het decor zich weer tot kijkbare opnames. Er zijn nog wel andere kijkhutten die ik regelmatig bezoek, maar de Snepkensvijver is op slechts een kwartiertje fietsafstand en dat is voldoende om er een van mijn absolute favorieten van te maken, samen met het gegeven dat dit een uitzonderlijk mooi gebied is natuurlijk.
Geroutineerde urbex-fotografen zullen waarschijnlijk eens meewarig glimlachen bij het zien van deze opname. Toen ik vandaag toevallig ( ? ) op deze locatie terecht kwam viel mij meteen op hoe mooi dit gebouw is. Ondanks het verval mag het wel duidelijk zijn welke pracht en praal het vroeger uitstraalde. Ik heb de wagen even aan de kant gezet, net lang genoeg om een goed standpunt in te nemen en deze foto te schieten. Tijd om meer uitgebreid op exploratie te gaan had ik niet. Misschien valt het ook wel zwaar tegen als je eenmaal binnen bent . Maar de kriebels om dat zelf eens te gaan uitzoeken zijn ondertussen toch maar mooi aanwezig. En mezelf kennende vrees ik dat die niet meer weg gaan tot ik daadwerkelijk ook het interieur met eigen ogen gezien heb. Wordt vervolgd vermoed ik.
Marie-Leen en haar beste vriendinnetje Lisa hadden dit jaar een best originele formule bedacht om hun gezamenlijk verjaardagsfeestje te organiseren. Eerst kwamen ze samen in het cafetaria van een plaatselijke manège - de dames houden van paarden - drankjes, hapjes en de traditionele cadeautjes horen immers bij een feestje, en daarna gingen ze in het natuurreservaat de Kooldries, een lange winterwandeling maken samen met de vriendjes en vriendinnetjes. Onderweg moesten ze dan regelmatig opdrachten vervullen en elkaar helpen of net proberen te misleiden spelletjes, vraagstukken, wedstrijdjes en tussendoor ook al eens een versnapering of een warme choco in de sportwereld zouden ze het teambuilding noemen, maar de meiden vonden het gewoon keitof. Wij ook trouwens want wij liepen de tocht mee achter onze camera. Een deel van het gezelschap konden we bij de ingang van het gebied even uit hun jeugdig enthousiasme halen om rustig te poseren voor een groepsfoto.
Goed of slecht weer, dat bestaat niet hooguit kun je spreken over goede of slechte kleding of beter nog, over aangepaste of niet aangepaste kleding. Flink ingeduffeld kan een fikse wandeling best aangenaam zijn bij deze vriestemperaturen. Ik ben er deze namiddag dus maar even op uit getrokken met de camera en deze vier jongedames waren blijkbaar even verrast van mij te zien als ik van hen. Nieuwsgierig hielden ze mijn doen en laten nauwgezet in de gaten. Je verwacht dat koeien in dit seizoen op stal staan toch? Maar aan deze exemplaren was in generlei mate te zien dat ze op enige manier last hadden van de kou. Ze zagen er weldoorvoed, goed verzorgd en zeker niet kouwelijk uit. Ik vermoed dat zon koeienpelske ook wel de nodige bescherming biedt als het echt guur wordt. Het leek wel of ze gingen poseren toen ik aanlegde om deze foto te maken.
De naam van dit beeld is Zhijwaarts. Een Januskop is een oeroud symbool voor tegenstellingen en overgangen, voor begin en eind, voor goed en kwaad, maar ook voor eenheid in verscheidenheid. De naam komt van de Romeinse god Janus, waar ook de maand januari naar genoemd is. Ergens in de bossen van de Nederlandse gemeente Reusel, over de grens bij Postel, in the middle of nowhere staat dit beeld. Het staat op de natuurlijke waterscheidingslijn tussen het bekken van de Maas enerzijds en dat van de Schelde anderzijds, maar tezelfdertijd zinspeelt het op de scheiding tussen Belgie en Nederland. De grens tussen de noordelijke en de zuidelijke Nederlanden, hier vlakbij, werd eigenlijk al vastgelegd bij de vrede van Munster in 1648 en na de afscheiding van Belgie in 1839 definitief bekrachtigd. De volger van deze blog zal ondertussen wel begrepen hebben dat ik hier verzeild raakte tijdens het uitoefenen van een van mijn hobbies en deze foto is dan weer het resultaat van een andere
