Ik had het al enkele keren aangegeven. de datalimiet die toegestaan is bij deze blog was bijna opgebruikt. Vorige week was het dan zo ver. Met enkele ingrepen, o.a. het drastisch verkleinen van enkele oudere fotos kon ik het einde uitstellen maar dat kon niet blijven duren natuurlijk. Ik heb dan ook een nieuwe blog aangemaakt: "Pols Fotoblog" ( De titel moest anders om voor de hand liggende redenen :) )
Vandaag heb ik de omslagfoto van mijn facebookpagina veranderd en dezelfde foto wil ik graag plaatsen als laatste van Polsfotodagboek en als eerste van Pols Fotoblog. In deze tijd van het jaar koos ik voor wat pretentieloze bloemekes. Het hoeft niet altijd spectaculair te zijn.
Misschien is het een overbodige vraag maar toch durf ik te suggereren www.bloggen.be/polsfotoblog aan de favorieten toe te voegen zo dat je niet steeds op de oude paginas terecht komt. Merciekes.
Het vrouwke en Phaido waren thuis gebleven, het zou erg heet worden en met ons geocacherscollectief Het Blauw Kanneke hadden we een fikse fiets-cache-tocht in gedachten. Cupke, Jackie, Scuba Diver en hun respectievelijke dames, Dagger en ikzelf als tijdelijke vrijgezel, we hebben er samen een geweldige dag van gemaakt. Alles wat we op het programma hadden gezet hebben we ook met succes te voorschijn gehaald en dan zijn er natuurlijk de leuke rand aspecten van zo'n tocht...
Limburg profileert zich al langer als meest fietsvriendelijke Belgische provincie en als geboren Limburger maar wonend in de provincie Antwerpen heb ik er eigenlijk weinig moeite mee toe te geven dat dat waarschijnlijk ook wel zo is. De fietsvreugde wordt uiteraard mede bepaald door het groot aantal fietscafés en horecazaken dat je onderweg tegenkomt. We hebben enige ervaring op dat punt en je mag ons vrij geloven als we stellen dat dit nergens anders in Europa zo is. We hebben uiteraard enkele malen gebruik gemaakt van het aanbod en dorst hebben we zeker niet geleden. Dit is een beeld van de gezelligheid bij de Ballasthoeve. Ik had er nog nooit van gehoord, maar mijn gezellen ook niet... en die wonen allemaal in die regio nota bene... Dat soort verborgen schatten ontdekken sluit natuurlijk nauw aan bij het geocachen. :)
Open deur dag bij Renault in Aarschot vandaag. We hebben er nog maar net een nieuwe wagen gekocht en we hadden dus eigenlijk weinig redenen om er naar toe te gaan, maar uit sympathie en ook al omdat mijn zus en haar ventje Dreeke - mijn fotomentor - het evenement organiseerden wilden we er toch even bij zijn.
Niels Albert, bij alle wielerliefhebbers zonder enige twijfel gekend, was daar ook aanwezig. Hij is een goede kennis van mijn zus en Dreeke en zodoende hadden we de gelegenheid om een iets beter dan snel snel oppervlakkig contact te maken. Naast zijn functie als wielerploeg-leider heeft ie ook nog een fietsenzaak en de electrische tuigen die hij verkoopt wilde hij graag hier demonstreren en in the picture zetten. Ik heb met een van die blitse ( dure ) dingen enkele rondjes mogen rijden en dat gaat vooruit als een raket... man, man, man. Voorlopig wil ik het evenwel toch nog bij het ouderwetse zelf tegen de wind en bergop stompen gedoe houden, maar je weet maar nooit of ik ooit zal kiezen voor deze net iets minder inspanning vragende manier van recreatief voortbewegen.
Ik had al enkele fotos geschoten toen we het idee kregen eens samen een wedstrijdje sprinten op de rollen te houden en dat door Dreeke te laten fotograferen. Ik had geen enkele ambitie om dat te winnen natuurlijk en het resultaat was daar ook erg duidelijk in maar ik heb toch maar mooi een bewijs dat ik het ooit tegen de kampioen opnam.
Sta me toe eerst nog even te vertellen dat het maximum aan toegestaan data-gebruik bereikt is op deze blog en dat ik zo snel mogelijk een nieuwe blog zal aanmaken. Voorlopig heb ik weer wat ruimte gecreëerd door eerder geplaatste fotos te verkleinen. Hopelijk lukt het op deze manier nog even om alsnog fotos te tonen. Op de bijlage onder het tekstje klikken werkt ook.
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel. Ze hadden aan de vrijwilligers gevraagd een half uurtje eerder te komen want het zou vandaag een iets langere wandeling worden. De grot in het Mariapark in Lommel Werkplaatsen was de bestemming, reken dan maar op drie kwartier heen, even lang terug en tussendoor ook nog een uurtje verblijf. Op het einde werd het nog een hindernissenparcours door de enorme plassen die als souvenir van de hoosbuien van deze voormiddag waren achtergebleven maar we hebben alle rolstoelen met passagiers toch netjes tot voor de grot kunnen duwen. Dat iedereen, ook de vrijwilligers op de rijen achter de rolstoelen, zo aandachtig naar het altaar voor de grot zit te kijken heeft heel misschien wel iets met devotie te maken maar ik vermoed dat het eerder komt door het feit dat het personeel daar de drankjes, de snoepjes en de gebakjes aan het klaarzetten was.
Om deze paginas gevarieerd te houden probeer ik een balans te zoeken tussen dingen die ik graag fotografeer, toevallig voorbij komende fotomogelijkheden of het fotograferen van de gewone gang van zaken in het leven van een gepensioneerde levensgenieter met veel hobbies.
Vandaag wilde ik het hebben over de mobiliteit en de logistiek als fervente geocacher. In de buurt van onze thuisbasis hebben we ondertussen alles wat er te vinden is al wel op ons palmares staan. We moeten dus steeds verder weg en het vervoer wordt dus een niet onbelangrijk item. Als we met de vrienden gaan wandelen is het niet zo moeilijk: samen in de wagen tot op de parking zo dicht mogelijk bij het vertrekpunt. Als we een fietstocht hebben uitgezocht als doel van de dag wordt het een beetje moeilijker. Op de modale fietsdrager kun je meestal 2 fietsen kwijt en dat is ook waar ikzelf en mijn vast cachemaatje Jackie het mee moeten doen. Ingeval de fietsgroep groter wordt moeten we dus, ofwel met meerdere wagens rijden, ofwel een beroep doen op plooifietsen die dan weer in de koffer kunnen. Laat Annemarie, halve trouwboek van Jackie nu net een nieuwe electrische plooifiets gekocht hebben. Maria in het kapelleke op de parking van het rondje dat we vandaag op het programma hadden was een tijd lang getuige van het gevecht om dat ding zo efficiënt mogelijk in de koffer te krijgen.
Eigenlijk waren ze met z'n tweeën. Ze zaten een beetje te musiceren, te jammen in de Papenkelder onder de toeristentoren in Herentals, zo maar.
Gisteren was Gust thuis aan de deur geweest om me te vragen of ik geen zin had om vanavond mee te komen spelen, vrijblijvend, zonder veel ambitie en zonder verplichtingen. Dat ik daar geen zin meer in had en waarschijnlijk ook niet meer de kunde na zoveel jaren geleden de gitaren aan de wilgen te hebben gehangen kon ik hem maar moeilijk doen geloven, maar toch is het zo. Ik heb trouwens ook helemaal geen eelt meer op mijn vingertoppen...
Toch ben ik er naar toe gegaan vanavond, alleen om te kijken en te genieten, en dat heb ik uitgebreid gedaan. Er was niet veel volk, maar als start van een initiatief dat voortaan elke eerste woensdag van de maand zal doorgaan was het alleszins zeer geslaagd. Ik zal er de volgende keer zeker weer bij zijn.
Om het gebeuren te illustreren heb ik gekozen voor een foto van de gitarist die in de achtergrond de sterren van de hemel zat te spelen, eigenlijk is ie naar eigen zeggen een bassist... niet dat zijn collega zanger-gitarist het minder waard zou zijn, integendeel, maar dit vond ik de meest sprekende foto die ik schoot. In vrij donkere omstandigheden, zonder flitsen zijn de exif gegevens nogal extreem maar ik ben toch erg blij met dit shot.
De paardjes in de wei in de Smallebroeken zijn wel vaker onderwerp van mijn fotografische interesse. Zeker als de groep vergroot is en er jong leven rond dartelt. Het is opvallend hoe vertederend jonge dieren zijn en hoe schattig. Ze zullen niet zo talrijk zijn, de wandelaars die hier voorbij komen en die niet even de tijd nemen om van de aanblik te genieten. Vorige zondag bijvoorbeeld was er een door de Kastelse Pompoenstappers georganiseerde wandeling en hoewel deelnemers aan dat soort evenementen er meestal flink de vaart in houden hebben we er toch meer dan één gezien die daar een pauze inlaste. Dat ze dan een smartphone of een fototoestel bovenhaalden kon mij ook niet verwonderen. Ik heb dat vandaag ook gedaan trouwens. Ik had de 70-300 op mijn toestel gezet en ik heb me een kwartiertje laten gaan. De keuze was moeilijk maar er is hier slechts plaats voor één per dag. Dit is het geworden. Mama houdt de kroost van dichtbij in de gaten en een tante is ook in de buurt. De rest van de selectie zal ik even op Facebook gooien.
Vroeger konden we vanuit het poortje achter onze tuin door het bos langs een mooi pad richting Smallebroeken wandelen. Toen men een tiental jaren geleden de natuur een handje meende te moeten helpen door enkele zogezegd niet inheemse soorten te vernietigen veranderde dat in een mum van tijd. Het bos, het pad is ondertussen een ondoordringbaar maquis van hulst, braamstruiken en andere doornige gewassen geworden. We moeten voor onze dagelijkse wandeling een ommetje maken via de Reffenakkers en het achterliggende paadje langs het bos. Hulst associeren we allemaal met Kerstmis natuurlijk, met rode bollekes en groene prikblaadjes, maar in dit seizoen is ie nog helemaal fris groen, de bollekes ook, zoals blijkt uit deze foto.
Enkele dagen geleden zag ik bij het zoeken doorheen mijn oude mappen een foto van de vrouwelijke helft van onze kleinkinderenschaar. Ik vond het toen leuk om die meteen op Facebook te zetten met de bedenking dat de tijd toch wel erg snel gaat... nauwelijks 5 jaar geleden !!!
Vandaag hadden we de volledige bende weer eens op bezoek en ik heb dan ook gebruik gemaakt van de gelegenheid om, met het oog op het komende kleinkinderenalbum 2017, mijn verzameling actuele kleinkinderenfotos aan te vullen. Ik heb onder andere ook geprobeerd dezelfde foto waar ik het over had opnieuw te maken, vijf jaar later. Dit is 'm... het zijn ondertussen flinke dametjes geworden...