een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
17-02-2019
17 februari De maan
Redelijk drukke dag vandaag. Ik ben o.a. met fotomaatje Alex naar de salons van enkele fotoclubs in de buurt geweest om eens te gaan proeven van het werk van de collega's. Dan nog even op bezoek bij het nageslacht en na het avondeten kwam ik weer tot de vaststelling dat ik nog een maagdelijk geheugenkaartje had. Even snel iets bedenken...
Het was alweer een tijdje geleden dat ik mijn toestel nog eens op de maan gericht had en op zulke heldere avond viel ik redelijk snel voor de verleiding.
Dit is geen vrolijk beeld. Als ex-motorrijder weet ik maar al te goed dat de gevaren overal loeren en dat je dubbel goed moet opletten en risico's vermijden. Toch zie je het ieder jaar weer, tijdens de eerste mooie dagen - en vandaag was er zo een - komen de motorrijders naar buiten en telkens zijn de kriebels voor enkelen te sterk en de beheersing in de rechterhand ( die met de gas-hendel ) te weinig onder controle.
We waren vandaag opnieuw naar de Wulp en het Hageven getrokken om de gisteren met de fiets uitgestippelde route voor de zoektocht deze keer eens te wandelen en meer details te noteren. De laatste honderden meters van de tocht lopen langs de drukke Luikersteenweg en toen we die weg opdraaiden zagen we het. Hij was totaal versperd, er was een ongeval gebeurd, en het zag er best erg uit. Politie, brandweer, mug, ziekenwagen, dit voorspelde weinig goeds. Motorrijder gecrashed, hoorden we. Als voetganger konden wij wel passeren en hoewel ik het niet helemaal oke vind om ramptoerist te spelen had ik mijn toestel in aanslag en voor ik daarover nagedacht had, stonden er al enkele beelden op mijn geheugenkaartje. Ik ga die zeker niet op Facebook knallen, uit respect, maar als kroniek van wat ik elke dag meemaak en zonder omstaanders of herkenbare nummerplaat in beeld wil ik deze opname hier wel tonen.
Wat een prachtige vroeg-lentedag was me dit, absoluut abnormaal, maar mij niet gelaten, ik heb er van genoten. Ik was in de loop van de voormiddag naar de begrafenis van mijn laatste overblijvende nonkel geweest in Bocholt en van de gelegenheid gebruik makend, omdat ik toch die kant op ging, had ik met schoonbroer Swa afgesproken om alvast eens wat mogelijkheden te gaan verkennen voor de jaarlijkse zoektocht van het spaarkaske. Ze hadden zelf aangegeven dat het deze keer richting noord-oost zou gaan en dan spreken we over het Hageven en de Wulp. Onvermijdelijk kwamen we daar op een gegeven moment in kontakt met de Galloway runderen. De eerste foto die ik kon schieten vond ik achteraf gezien de leukste. Ik kreeg onverwacht in tegenlicht een silhouet te zien. Was het de associatie met de grote Osborne-stieren die je naast de Spaanse autowegen ziet, wie weet, maar ik drukte meteen af zonder na te denken, met de instellingen die nog in mijn toestel zaten van een vorige opname en het resultaat bevalt me zeer. Ik heb uiteraard nadien nog meerdere opnames gemaakt en enkele daarvan heb ik op Facebook gezet maar, zoals ik al eerder aangaf, er kan er maar één de mooiste zijn.
Je kunt er niet onderuit: 14 februari... Valentijn !!! De commercie heeft het er in geramd! Ik hou me meestal ver weg van dit soort verplichte nummers maar dit jaar is toch echt wel een speciaal jaar. Vijftig jaar geleden slaagde ik erin de meest fantastische jongedame die ik me kon inbeelden of wensen voor het altaar te krijgen. Goud, inderdaad. Eigenlijk hoort elke dag Valentijnsdag te zijn maar voor één keer loop ik mee met de mainstream. Love you schatje...
Het vrouwke was deze namiddag gaan shoppen met vriendin Els. Aan mij is zoiets niet besteed weten mijn vrienden wel en ik was dus met Phaido aan de wandel in de Smallebroeken toen ik een telefoontje kreeg dat de dames klaar waren met dat geshop en dat ze zin hadden om misschien nog iets te gaan consumeren in De Korte Hei... ja dat zag ik dan weer wél zitten.
Tijdens het genieten van een Duvelke zag ik de zon steeds lager spiegelen in de vijver en ik besloot hetzelfde beeld dat ik al vaker heb gefotografeerd nog maar eens te schieten, deze keer knal in tegenlicht. Ik moest wel bijna 2 stops onderbelichten maar achteraf vond ik het effect wel leuk zo. Ik heb er in de nabewerking nog wat mee gespeeld en over het eindresultaat ben ik niet ontevreden.
Tja, zo zie je maar... ik ben dus geen plantenknobbel, geen bloemoloog of geen botanicus. Ik zat er flagrant langs de 8ste februari. Het waren wel degelijk krokusjes die daar zo vroeg in het seizoen te voorschijn kwamen. Vandaag, met dit mooie weer, deden ze nog net iets meer hun best en ik heb een nieuwe foto gemaakt om mijn eigen ongelijk te bewijzen.
Alles is al wel eens gefotografeerd natuurlijk en zeker in de Smallebroeken, het decor van onze dagelijkse wandelingen, wordt het moeilijk voor mij om nog een origineel beeld te schieten. Dan denk je aan fotografen-wijsheden zoals probeer eens een ander standpunt, vogel- of kikkerperspectief en dat laatste heb ik dan vandaag maar eens gedaan. Het leverde een aantal leuke opnames op. Bij deze vertelde het vrouwke meteen dat ze hem erg mooi vond en dat is voor mij reden genoeg om hem tot foto van de dag te promoveren.
Nee, ik doe niet mee aan toernee minerale, ik wil wel eens een tijdje zonder, maar niet verplicht in februari omdat iedereen het dan doet. Aperol Spritz is het ook niet trouwens, hoewel de kleur er op lijkt te wijzen. Ik ben wel even voorzichtig met alcohol want na alweer een doktersbezoek en een antibiotica-kuur ondergaande, wil ik me wel even van het spul distantiëren. Ik heb namelijk vroeger ooit een allergische reactie ondergaan door alcoholgebruik na antibiotica-inname. Ik bedenk daarom alternatieven. Dit is de mix waarmee ik mijn vochtgehalte gedurende de dag op peil hou. Cider is het niet, hoewel het glas er op zou kunnen wijzen. Dit is Crodino, alcoholvrij aperitief gemengd met Schweppes tonic. Ik vind het... drinkbaar (bij gebrek aan the real thing). In de loop van de traditionele zondagavond-bijpraatsessie met de vrienden heb ik deze avond trouwens toch één enkel Duvelke genuttigd en ik heb daar deze keer geen knalrood indianenhoofd van gekregen.
Het wordt een beetje eentonig. Mijn leefwereld situeert zich de laatste tijd bijna helemaal binnenskamers in huize Pol en Josee. Na een tweede doktersbezoek en de beslissing om uiteindelijk toch maar aan de antibiotica te gaan voel ik me echt nog niet beetje beter. Ook vandaag bestond het kleine percentje van de tijd dat ik de neus eens even buiten de deur stak uit een ingekorte wandeling door de Smallebroeken. Op het punt waar we meestal kiezen voor kort of lang gingen we hier naar links, kort dus... foto.
Toen het vrouwke deze voormiddag thuis kwam van de wandeling met Phaido vertelde ze dat ze al krokusjes gezien had. Ik was alweer niet meegegaan, - de verkoudheid wil maar niet wijken -, maar krokusjes begin februari dat wilde ik toch wel eens met mijn eigen ogen zien, ik dacht eerder dat het wel sneeuwklokjes zouden zijn. Na de middag zijn we daarom nog eens terug op pad getrokken en ik had de de macrolens op mijn toestel gezet. Sneeuwklokjes waren het alleszins niet maar krokussen, daar heb ik toch ook mijn twijfels over of het zou een of andere exotische variëteit moeten zijn. Het was niet echt de meest fotogenieke setting maar ik heb ze toch gefotografeerd, misschien is er wel een botanicus bij de lezers die mij kan informeren over het merk van deze dappere winterbloeiers.
Ik heb me vandaag nog eens gewaagd aan een omgekeerde spiegeling, een van mijn dada's. Hoewel, echt omgekeerd is ie niet eigenlijk, bij dit soort fotografie maak ik meestal een gewone rechtopstaande foto, snij de bovenkant en af en draai de onderkant - de spiegeling dus - ondersteboven, zo dat ie rechtop lijkt te staan. In dit geval is dit de volledige foto, zonder uitsnijden. Ik heb gewoon bijna recht naar beneden gefotografeerd in die plas, mezelf net buiten beeld gehouden. Maar ik zet 'm toch in de map omgekeerde spiegelingen...
Was het vorig jaar of alweer twee jaar geleden dat deze boom tijdens een voorjaarsstorm besloot te gaan liggen? Ik weet het niet meer zo zeker, feit is dat het al lang geleden is dat we er tijdens de ochtendwandeling voor het eerst aarzelend onderdoor liepen, bang dat ie verder zou vallen. Hij was namelijk aan de overzijde van het pad tussen twee andere bomen blijven hangen en het geheel zag er redelijk labiel uit. Ondertussen hangt ie nog steeds koppig in exact dezelfde positie en denken we zelfs al niet meer aan mogelijk gevaar als we er alle dagen fluitend onderdoor trekken. Ik vind het trouwens wel eigenaardig dat nog niemand de moeite genomen heeft om hem op te ruimen of hier een andere oplossing voor te bedenken... terug rechtzetten zal wel niet lukken vrees ik, dan toch maar een zaag of een bijl?
Een van de vaak gemaakte fouten in de portretfotografie is dat je met een te kleine brandpuntsafstand aan de slag gaat. Dan moet je zo dicht op je onderwerp kruipen dat de lichaamsdelen die het dichtst bij je lens zijn onnatuurlijk groot lijken. Lacherig noemen we dat wel eens dikke-neuzen-foto's. Toen ik vandaag tijdens een kort rondje Smallebroeken voorbij de wei met de paardjes kwam kreeg ik de kans om dit eens bewust in de praktijk te brengen. Toen deze nieuwsgierige shetlander op 20 cm van mijn lens was drukte ik pas af... het resultaat is wel heel speciaal.
Weer een dag zonder buitenlucht. Wandelen is er niet bij, ik blijf hoesten, kuchen, pruttelen en rochelen en ik heb echt niet de puf om er op uit te trekken. Wat doet een mens dan om fotografisch gezien toch aan zijn trekken te komen?
Ik heb enkele experimenten uitgevoerd met dingen die ik toevallig in het visier kreeg of die mij nauw aan het hart liggen. Het vrouwke was gaan winkelen en ze had toevallig (?) een 5 liter verpakking rode wijn meegebracht, altijd handig om een grog mee te brouwen of zo. Ik wilde wel eens proberen te fotograferen hoe de eerste druppels in een klas zouden petsen. Een eenvoudige opstelling was gauw bedacht en het grootste probleem was nog het feit dat er binnen toch weinig licht bleek te zijn. Ik moest al naar ISO 6400 om bij een diafragma 4 een sluitertijd van 1/400 over te houden, naar mijn smaak eigenlijk nog iets te lang want ik had de vallende straal toch iets meer "bevroren" willen zien, maar goed het was een experiment en de ervaring neem ik ook weer mee. Nu nog die wijn verder aanvallen...
De cross en voetbal op één scherm en Photoshop op het andere... ik heb de ganse dag binnen gezeten, bezig met het selecteren en bewerken van de foto-oogst van gisteren terwijl ik met een half oog ook de sportieve activiteiten in de gaten hield. Ik vind het vanzelfsprekend dat ik nog een gisteren geschoten en vandaag bewerkte foto van de fotoclub-activiteit van gisteren toon. Julie is niet alleen een gedreven danseres maar ook een guitige tiener die haar neus niet ophaalt voor ander modellenwerk.
We hebben met de fotoclub een weekend gewijd aan studiofotografie. De club heeft best wel een aardige hoeveelheid materiaal maar we gebruiken het eigenlijk veel te weinig. Vorige donderdag tijdens en na de wekelijkse vergadering hebben we nog eens enkele settings opgebouwd, achtergronden, schermen, diverse soorten flitsers, softboxen, accessoires, kortom alles wat bij studiofotografie komt kijken hebben we weer eens uit de kast gehaald. We hadden Sven Lambin uitgenodigd, een gerenommeerde studiofotograaf, en die heeft ons een 4-tal uren met kennis overdonderd en verder was het ganse weekend onderverdeeld in tijd-slots waarin iedereen zijn ding kon doen. Ik had kleindochter Julie gevraagd als model. Ze volgt kunstaccademie en is goed op weg om een uitstekende balletdanseres te worden. Daar wilde ik graag mijn fotografie aan toetsen. Dit is een van de vele prachtige beelden die ik kon schieten.
Het was weer net iets witter vanmorgen. Er was dus opnieuw een dun laagje bijgevallen. Ik had alweer de ochtendwandeling met Phaido aan me laten voorbij gaan, de hoestbuien vertelden me dat ik maar beter binnen bleef, maar naarmate de dooi inzette - en ik min of meer uitgehoest was - vond ik later toch de moed om een klein rondje Smallebroeken te wandelen... Phaido super content natuurlijk.
Ik las deze morgen nog in de krant dat weidedieren eigenlijk weinig last hebben van de kou zolang het niet erger wordt dan minus 5 à 10 graden. Ik had dan vandaag ook net iets meer begrip voor de boer die zijn koeien in de wei had gelaten dan gisteren. Ik heb ze zelfs een plaatsje gegund in deze groothoekopname.
Er was zowaar een dun laagje sneeuw gevallen vannacht. De voormiddagwandeling met Phaido heb ik aan me laten voorbij gaan, ik voelde me veel te slappekes. Het vrouwke is alleen met Phaido de Smallebroeken in getrokken. Het was wel mooi vertelde ze toen ze terug kwamen en dan knaagt er toch iets. In de loop van de namiddag ben ik dan warm ingepakt in een wollen trui en een wollen sjaal, samen met Phaido en de Eos natuurlijk, toch ook maar een frisse neus gaan halen. Qua temperatuur viel het nogal mee maar toch was ik vrij snel nat van het zweet, verkoudheidszwaktezweet, en ik heb het rondje Smallebroeken niet afgemaakt, ik ben ergens bij de shetlandpaardjes teruggedraaid. Toen had ik de schapen in de wei naast Nelly's boomgaard al gefotografeerd en dat leek mij de meest geschikte foto voor vandaag. Die beesten zitten ook warm ingepakt in de wol.
Het valt niet mee elke dag minimaal één foto te scoren als je met een weerbarstige verkoudheid worstelt en je niet de puf hebt om er op uit te trekken. Ik heb met de camera in aanslag achter het raam zitten wachten op de voorspelde sneeuw. Enkele verdwaalde mini-vlokjes kwamen weliswaar een keer spaarzaam naar beneden maar de witte pracht of noem het wat mij betreft de grote overlast was er niet bij. Ik ben zelfs even naar buiten geweest om wat te praten met de sneeuwschop die helemaal werkloos, gefrustreerd langs de voordeur stond. Als troost heb ik ze even gefotografeerd.
PS. In de loop van de avond, terwijl ik voetbal aan het kijken was, is er blijkbaar toch iets gevallen. Ik zag net op de stoep een velleke sneeuw van zeker 2 sigarettenvloeikes dik...
En weer was de verkoudheid sterker dan de goesting om er op uit te trekken. De enige fotoactiviteit die ik kon opbrengen was vanmorgen. Ik zag de druppeltjes erg mooi blinken in het tegenlicht in onze huisberk voor de deur. Ik heb de macrolens op mijn toestel gezet en heb gespeeld met grote diafragma's, kleine scherptedieptes en die mooie macro cirkeltjes.
Met dank aan dat rode busje dat langs de straat geparkeerd stond en dat wat vage kleur in het geheel bracht.
