een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
05-02-2019
5 februari Close up.
Een van de vaak gemaakte fouten in de portretfotografie is dat je met een te kleine brandpuntsafstand aan de slag gaat. Dan moet je zo dicht op je onderwerp kruipen dat de lichaamsdelen die het dichtst bij je lens zijn onnatuurlijk groot lijken. Lacherig noemen we dat wel eens dikke-neuzen-foto's. Toen ik vandaag tijdens een kort rondje Smallebroeken voorbij de wei met de paardjes kwam kreeg ik de kans om dit eens bewust in de praktijk te brengen. Toen deze nieuwsgierige shetlander op 20 cm van mijn lens was drukte ik pas af... het resultaat is wel heel speciaal.
Weer een dag zonder buitenlucht. Wandelen is er niet bij, ik blijf hoesten, kuchen, pruttelen en rochelen en ik heb echt niet de puf om er op uit te trekken. Wat doet een mens dan om fotografisch gezien toch aan zijn trekken te komen?
Ik heb enkele experimenten uitgevoerd met dingen die ik toevallig in het visier kreeg of die mij nauw aan het hart liggen. Het vrouwke was gaan winkelen en ze had toevallig (?) een 5 liter verpakking rode wijn meegebracht, altijd handig om een grog mee te brouwen of zo. Ik wilde wel eens proberen te fotograferen hoe de eerste druppels in een klas zouden petsen. Een eenvoudige opstelling was gauw bedacht en het grootste probleem was nog het feit dat er binnen toch weinig licht bleek te zijn. Ik moest al naar ISO 6400 om bij een diafragma 4 een sluitertijd van 1/400 over te houden, naar mijn smaak eigenlijk nog iets te lang want ik had de vallende straal toch iets meer "bevroren" willen zien, maar goed het was een experiment en de ervaring neem ik ook weer mee. Nu nog die wijn verder aanvallen...
De cross en voetbal op één scherm en Photoshop op het andere... ik heb de ganse dag binnen gezeten, bezig met het selecteren en bewerken van de foto-oogst van gisteren terwijl ik met een half oog ook de sportieve activiteiten in de gaten hield. Ik vind het vanzelfsprekend dat ik nog een gisteren geschoten en vandaag bewerkte foto van de fotoclub-activiteit van gisteren toon. Julie is niet alleen een gedreven danseres maar ook een guitige tiener die haar neus niet ophaalt voor ander modellenwerk.
We hebben met de fotoclub een weekend gewijd aan studiofotografie. De club heeft best wel een aardige hoeveelheid materiaal maar we gebruiken het eigenlijk veel te weinig. Vorige donderdag tijdens en na de wekelijkse vergadering hebben we nog eens enkele settings opgebouwd, achtergronden, schermen, diverse soorten flitsers, softboxen, accessoires, kortom alles wat bij studiofotografie komt kijken hebben we weer eens uit de kast gehaald. We hadden Sven Lambin uitgenodigd, een gerenommeerde studiofotograaf, en die heeft ons een 4-tal uren met kennis overdonderd en verder was het ganse weekend onderverdeeld in tijd-slots waarin iedereen zijn ding kon doen. Ik had kleindochter Julie gevraagd als model. Ze volgt kunstaccademie en is goed op weg om een uitstekende balletdanseres te worden. Daar wilde ik graag mijn fotografie aan toetsen. Dit is een van de vele prachtige beelden die ik kon schieten.
Het was weer net iets witter vanmorgen. Er was dus opnieuw een dun laagje bijgevallen. Ik had alweer de ochtendwandeling met Phaido aan me laten voorbij gaan, de hoestbuien vertelden me dat ik maar beter binnen bleef, maar naarmate de dooi inzette - en ik min of meer uitgehoest was - vond ik later toch de moed om een klein rondje Smallebroeken te wandelen... Phaido super content natuurlijk.
Ik las deze morgen nog in de krant dat weidedieren eigenlijk weinig last hebben van de kou zolang het niet erger wordt dan minus 5 à 10 graden. Ik had dan vandaag ook net iets meer begrip voor de boer die zijn koeien in de wei had gelaten dan gisteren. Ik heb ze zelfs een plaatsje gegund in deze groothoekopname.
Er was zowaar een dun laagje sneeuw gevallen vannacht. De voormiddagwandeling met Phaido heb ik aan me laten voorbij gaan, ik voelde me veel te slappekes. Het vrouwke is alleen met Phaido de Smallebroeken in getrokken. Het was wel mooi vertelde ze toen ze terug kwamen en dan knaagt er toch iets. In de loop van de namiddag ben ik dan warm ingepakt in een wollen trui en een wollen sjaal, samen met Phaido en de Eos natuurlijk, toch ook maar een frisse neus gaan halen. Qua temperatuur viel het nogal mee maar toch was ik vrij snel nat van het zweet, verkoudheidszwaktezweet, en ik heb het rondje Smallebroeken niet afgemaakt, ik ben ergens bij de shetlandpaardjes teruggedraaid. Toen had ik de schapen in de wei naast Nelly's boomgaard al gefotografeerd en dat leek mij de meest geschikte foto voor vandaag. Die beesten zitten ook warm ingepakt in de wol.
Het valt niet mee elke dag minimaal één foto te scoren als je met een weerbarstige verkoudheid worstelt en je niet de puf hebt om er op uit te trekken. Ik heb met de camera in aanslag achter het raam zitten wachten op de voorspelde sneeuw. Enkele verdwaalde mini-vlokjes kwamen weliswaar een keer spaarzaam naar beneden maar de witte pracht of noem het wat mij betreft de grote overlast was er niet bij. Ik ben zelfs even naar buiten geweest om wat te praten met de sneeuwschop die helemaal werkloos, gefrustreerd langs de voordeur stond. Als troost heb ik ze even gefotografeerd.
PS. In de loop van de avond, terwijl ik voetbal aan het kijken was, is er blijkbaar toch iets gevallen. Ik zag net op de stoep een velleke sneeuw van zeker 2 sigarettenvloeikes dik...
En weer was de verkoudheid sterker dan de goesting om er op uit te trekken. De enige fotoactiviteit die ik kon opbrengen was vanmorgen. Ik zag de druppeltjes erg mooi blinken in het tegenlicht in onze huisberk voor de deur. Ik heb de macrolens op mijn toestel gezet en heb gespeeld met grote diafragma's, kleine scherptedieptes en die mooie macro cirkeltjes.
Met dank aan dat rode busje dat langs de straat geparkeerd stond en dat wat vage kleur in het geheel bracht.
Ik heb in de loop van de avond nog enkele foto's van een wandeling over de Meir omgezet naar zwart wit. Het zijn harde tijden voor straatmuzikanten, in dit seizoen zijn de vingers erg snel onderkoeld en hetzelfde geldt voor de instrumenten. Snaren ontstemmen en ook het vervoer wil wel eens voor problemen zorgen. Deze pianist heeft een creatieve oplossing bedacht om zijn piano tot op zijn werkplek te brengen. Hij heeft een kruising tussen zijn fiets en zijn instrument gecreëerd, een soort pianofiets en ondanks het feit dat hij niet helemaal zuiver en toonvast klonk - lag het aan de vingers of aan de stemming? - had hij best veel succes.
Deze vrolijke jongeman is Jens en hij komt ons de mosselen serveren die we besteld hadden. Telkenjare zijn wij van de partij als de Barrierse Rietschieters, de carnavalsvereniging van nichtje Jill, hun mosselfestijn organiseren om wat extra middelen in kas te krijgen. Dit jaar wordt het project van de groep iets met astronauten hoorden we en om de praalwagen, kledij en attributen te sponsoren gaan wij graag aan de mosselen. Meer dan 600 sympathisanten waren vandaag van de partij om te smikkelen en het goede doel te steunen en die gingen zeker niet met honger naar huis want ze waren lekker en de porties waren royaal !!!
Vandaag zijn we met 4 leden van de fotoclub naar Rijen (NL) geweest om de studiedag rond AV reeksen mee te maken en onze eigen inzendingen te horen bespreken. Fotograferen was er niet bij en dus moest ik vanavond nog snel iets scoren. Het verkeer langs de Kasterleesteenweg is altijd een mogelijk onderwerp natuurlijk en inzonder de lijnbus, het nr. 305 naar Leuven met bushalte net voor onze voordeur leek me interessant. Ik had opgezocht dat ie om 20h36 zou voorbijkomen. Uiteraard wilde ik 'm niet fotograferen als ie stilstond bij de halte en daarom ben ik met de camera op statief een eindje terug gelopen richting Kasterlee en in de bocht heb ik enkele minuten staan wachten. Ik had maar één kans maar hij was raak. Met een sluitertijd van 30 seconden kwamen er nog de nodige andere voertuigen voorbij om voor wat extra rode en witte strepen te zorgen, maar het mooiste vond ik toch die vette groene van het nummer op de zijkant van de bus.
Ik ben vandaag de deur niet uit geweest. Ondanks de vele verwijtende blikken van Phaido vond ik dat binnen blijven, geen extra kou vatten, gecombineerd met consequent de medische noodhulp innemen misschien de te volgen weg was. En het moet gezegd, ik heb de indruk dat er een positieve evolutie is. De foto-oogst van vandaag gebeurde door het raam richting tuin ( what's in a name ) waar een poes onder de besneeuwde ligstoelen zat te wachten of er misschien niks te scoren was qua hapjes.
In de hoop wat actie te kunnen vastleggen heb ik Phaido daarna even tot aan de geopende achterdeur gebracht, maar poezen interesseren hem niet blijkbaar en hij was sneller terug binnen dan dat ie buiten was geraakt... Weg extra fotomogelijkheden. Ik doe het dan maar met deze.
Ik ben uiteindelijk toch maar naar de dokter gestapt. Die verkoudheid wilde maar niet wijken en een beetje tegen beter weten in heb ik medische hulp gezocht. Het belangrijkste wat ik me herinner uit het gesprek met de dokter is dat er geen efficiënt geneesmiddel bestaat tegen een zware verkoudheid... gewoon uitzieken is wat er meestal gebeurd. Toch heeft hij mij enkele spullen uit het medische noodhulp-repertoire voorgeschreven. Ik noem ze even - en dan moet ik spieken - Pholco-Méréprine, een vieze rode siroopachtige substantie die je uit een bijgeleverde plastic borrel hoort te drinken bij het eten, tegen droge hoest en prikkelhoest staat er op, dan hebben we Acetylcysteine, een wit poeder dat in water opgelost oranje wordt en dat warempel naar appelsien smaakt, slijmoplossend, niet verkeerd vind ik... en voor noodgevallen, als ik echt geen adem meer krijg heb ik ook nog Onbrez breezhaler meegekregen een soort puffer maar die heb ik nog niet moeten gebruiken.... Wie bedenkt en onthoudt er eigenlijk die namen?
Dat er bij enkele van die medicijnen vermeld wordt dat voorzichtigheid geboden wordt in combinatie met alcohol is een door het vrouwke bedachte list vermoed ik...
Best aangenaam wandelweer deze morgen, koud maar een heerlijk winterzonnetje maakte de wereld erg mooi. Warm ingeduffeld heb ik de verkoudheid even vergeten en tijdens een korte wandeling kon ik o.a. deze volhardende herfstbladeren, die me zo heerlijk zonbeschenen toelachten, te pakken krijgen. Puur goud in het tegenlicht vond ik. Met de 70-300 op mijn camera kon ik van op enige afstand een plek zoeken waar ik steun vond tegen een boom en waar ik tezelfdertijd de lens uit de invallende zonnestralen kon houden.
Canon 5D Mk IV... EF 70-300 IS USM bij 300 mm... ISO 1000... F 5,6... 1/320
Hij heeft er weer uitbundig van genoten. Toen het in de loop van de late voormiddag begon te sneeuwen hadden we de ochtendwandeling al achter de rug. Wie schetst de verbazing van Phaido toen we hem na de middag weer eens buiten lieten en hij zich in een volledig wit decor bevond. Het eerste rollebollen in de sneeuw heb ik gemist omdat ik de camera niet mee naar buiten gebracht had maar het vervolg leverde ook de nodige leuke beelden op. Phaido die zich als een jong veulen amuseert in de sneeuw, die zich rolt, die rent en die de sneeuw blijkbaar erg lekker vindt, getuige daarvan dat tongetje...
Ik heb vandaag enkele honderden bloedmanen zien voorbij komen op de social media, een enkele redelijk scherp, het merendeel helaas niet om aan te zien. Een gecombineerde super-bloedmaan maansverduistering, het was in alle kranten en nieuwsberichten breed uitgesmeerd aangekondigd en uiteraard wist ik dus dat het vannacht ging gebeuren en bijna even uiteraard was ik van plan me ook in de kou te begeven achter mijn statief met camera voorzien van grootste zoom plus extender en uiteraard wist ik wel hoe je de maan moet fotograferen, heb ik al meermaals gedaan, bewijzen op verzoek...
Het is zelfs zo dat deze gepatenteerde langslaper echt geen wekker nodig heeft als hij voor één keer er eens super vroeg uit wil. Ik was dus ook iets over 4 uur klaar wakker... toch wel, zeg maar een dik uur te vroeg voor het interessant beloofde te worden. Ik besloot alsnog om nog even terug te gaan liggen langs het lekker warme vrouwke en ja hoor... rond half tien uur deze ochtend vond ik mijn camera en statief precies op de plaats waar ik alles had klaar gelegd, ongebruikt. Dat bracht mij dan weer op het idee mijn strijdmakker in alle moeilijke en minder moeilijke fotografietijden, de 5D Mk IV, eens als onderwerp te gebruiken. De foto is gemaakt met mijn andere camera he... Dat is nog altijd de 6D maar er ligt een Fuji op de loer...
Sedert het plein naast het OC is omgedoopt tot Bobbejaan Schoepenplein staat er in een dag en nacht brandende lichtreclame " Je me suis souvent demandé " op de voorkant van de bib, de titel van een van de internationaal meest bekende nummers van Bobbejaan.
Met het mooie weer vandaag kon ik echt niet binnen blijven en ondanks de voortwoekerende verkoudheid ben ik met de camera het dorp in getrokken, ook al omdat ik de plaats van onze fotoclub activiteit, fotograferen op locatie, nog eens wilde bezoeken. Onderweg er naar toe zag ik de spiegeling van de kerk in de ramen van de bib en plots kreeg die titel voor mij een hele andere invulling...
Eerst wil ik om begrip vragen over het feit dat er helaas al enkele dagen niet meteen de meest spectaculaire foto's voorbij komen op deze pagina. Met een beetje relativiteringszin moet ik er dan meteen bijvoegen dat zoiets misschien op de andere dagen ook niet het geval is... maar toch... Ik blijf maar flink verkouden en de wil om lange, creatieve fototochten te ondernemen kan ik maar niet opbrengen. Vandaag werd het een half rondje Smallebroeken en rechtsomkeer weer naar huis. Ik had ondertussen één ( 1 ) foto op mijn geheugenkaartje, niks bijzonders eigenlijk, een mooie boom.
Ik heb er thuis gewoon een Nik filter overheen gegooid, een oud sfeertje opgeroepen en klaar.
Ik mag hopen dat ik in de loop van de volgende dagen weer wat meer puf heb.
Veiligheid eerst. Het plaatselijke gemeentebestuur heeft bij de uitgang van de lagere school de nodige kleurige afsluitingen geplaatst om er voor te zorgen dat de jeugd bij het naar school gaan of bij het verlaten van de school niet zomaar onder de sporadisch voorbijkomende boze auto's loopt. Auto's zie je hier trouwens sowieso weinig behalve bij het begin en het einde van de klas als de papa's en mama's hun kroost komen brengen en ophalen, met de auto natuurlijk...
Ondanks de aanslepende verkoudheid - het gaat nog steeds niet beter - trek ik er toch elke dag even op uit om enkele beelden te schieten in de buurt.
Die veiligheidsdingen zijn me al meermaals opgevallen en vandaag heb ik ze eens gefotografeerd, origineel in kleur natuurlijk en daarna heb ik ze in zwart wit omgezet. Omdat ik daar ook niet helemaal tevreden over was heb ik selectief de kleurtjes toch weer terug opgehaald, dat is waar het om gaat tenslotte.
Om de zoveel tijd komt er weer een nieuwe rage, een zgn. challenge voorbij op de social media en zo maken we het nu mee dat BV's en anderen foto's publiceren van 10 jaar geleden naast foto's van nu, de Tien Jaar Challenge. Ik kon niet achterblijven natuurlijk en ik heb daar een eigenzinnige interpretatie aan gegeven. Het vrouwke heeft op de afdrukknop gedrukt met de instellingen die ik bedacht had. De scherptediepte is vrij klein door het grote diafragma, maar als je niet wil flitsen moet dat wel om een voldoende korte sluitertijd over te houden. De scherpte zou iets meer naar voor gemogen hebben om mijzelf ook iets scherper te hebben maar dat is iets wat ik het vrouwke zeker niet kan verwijten, integendeel. Het idee is alleszins duidelijk dacht ik. Op de foto die in Photoshop op het scherm staat zie je een Pol in de studio, 10 jaar geleden kaal geschoren en zonder baard, in zijn toenmalige habitat en in de stoel voor het scherm zit een snipverkouden Pol die de 10 jaar oude foto dringend een kleurtemperatuur-update moet geven.
