een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
30-11-2018
Hotel Wolff
De Vulkan-Eiffel is een regio waar we vroeger met de motorclub meermaals en iedere keer weer met veel plezier doorheen reden... met het vriendenclubje dat uit de motorclub is overgebleven komen we hier graag terug. Het Wolffhotel in Kopp is een weekend lang onze tijdelijke thuis. En thuis voelen we ons... heerlijk eten, mooie kamers en lieve dames die ons voorzien van al dat lekkers. Ze wilden graag op de foto. Gezien de reisomstandigheden is dit een beeld dat zowat recht uit de camera komt. Geen flits, erg hoge ISO-waarde, geen ruisreductie en toch slaagt die Mark IV er elke keer weer in daar moeiteloos een goede prent uit te puren...
Dat de Kersttijd er langzamerhand aankomt zie je overal. Als commercieel denkende Kerstman vond ik dan ook dat ik niet moest wachten tot de grote kindervriend met zijn zwarte helpers het land uit was om al wat actie te ondernemen.
De foto van gisteren die Facebook-omslagfoto zou worden is ondertussen weer terug naar af. Dat heeft alles te maken met het feit dat ik gisteren in één adem ook vertelde dat ik maar eens mijn profielfoto moest veranderen. Kerstman gerelateerd leek me tijdelijk een beste keuze. Daar ben ik dus vandaag mee bezig geweest. Bij het resultaat van wat ik in elkaar knutselde vond ik dan weer dat er een andere, beter geschikte achtergond hoorde. De eerste poging tot nieuwe profielfoto zie je hierbij. De er bij passende nieuwe omslagfoto, daar moet je voor naar mijn Facebook-pagina en dan liefst op een PC of een laptop, want op een smartphone past ie weer niet.
Maar toch houdt het verhaal hier niet op. Toen ik de nieuwe profielfoto wilde op zijn plaats zetten bleek alles toch net iets te klein uit te vallen en heb ik er alsnog voor gekozen een uitsnede te maken maar hier heb ik gelukkig meer plaats en kan ik het originele plan tonen.
PS 1. Ik zegde wel degelijk kindervriend met zijn zwarte helpers en niet kleur- of roetpieten, waarvan akte.
PS 2. Ik praat ook over de Kersttijd en niet over wintertijd, zoals ik ook over kerstmarkt zou praten en niet over wintermarkt. Helemaal belachelijk vind ik dat onze Amerikaanse medewereldburgers het tegenwoordig hebben over Happy Hollidays i.p.v. Merry Christmas... man man man... mogen wij nog tradities in ere houden... onschuldige niet racistische tradities???
PS 3. Sinterklaas is een heilige he, de kerstman niet.
Om de zoveel tijd wil een mens zijn omslagfoto op Facebook eens veranderen, meestal in functie van het seizoen of gewoon omdat je de oude moe gezien bent. Ik wil niet beweren dat ik speciaal op zoektocht ben gegaan naar een geschikte vervangfoto. Ik vond Phaido in de herfst ook wel mooi en die mocht nog wel een tijdje blijven. Dat ik vandaag constant heb lopen te speuren naar iets bruikbaars is dus zeker niet het geval maar toen ik zag dat deze varens zo mooi hun veranderende kleuren etaleerden op het bladerentapijt wist ik wel meteen, hé, dat zou wel eens geschikt kunnen zijn als omslagfoto.
Misschien moet ik nu mijn profielfoto ook maar eens aanpassen want die 73-jarige kikker past ook niet meer in het seizoen...
Ik ben geen golf-fanaat, ik ken er eigenlijk niks van en ik vind dat eerlijk gezegd ook geen sport, maar er zullen wel afwijkende meningen zijn, toegegeven. Dat neemt niet weg dat er zich wel eens gelegenheden kunnen aandienen waarbij er fotomogelijkheden opduiken tijdens het voorbij wandelen van... golf-activiteiten.
Tijdens onze geocache zoektocht van vandaag volgden we een, ons door de GPS aangeduid als officieel wandelpad, dat ons langs, omheen en even ook tussen de tee's, de greens en de overige fasciliteiten van golfclub Nuclea voerde in Mol, in de buurt van Sas 6 en de nucleaire site. Dat ik de camera altijd in aanslag heb is geweten ondertussen en als ik een beeld zie dat het fotograferen waard is druk ik af natuurlijk. Bij deze dus weer een aanvulling bij vele soorten, vakjes en activiteiten die op deze pagina's nog niet eerder voorbij kwamen.
Ik weet niet of we dit mogen onderverdelen bij portretfotografie. Wat mij betreft wel, wie zegt er immers dat je alleen portretten mag of kunt maken van mensen?
Jul was vandaag weer te gast in huize Pol en Josee en na alle geraas en geravot, eigen aan de jeugdige leeftijd van de temperamentvolle pup, wil ie ook wel eens iets rustiger in een, door het vrouwke met oude handdoeken beschermde, zetel gaan zitten om naar buiten te kijken. Ideaal moment om hem eens iets closer in beeld te nemen.
Een selectie van de overige beelden zet ik morgen wel op Facebook, al was het maar om te tonen hoe moeilijk de keus weer was om er één uit te selecteren.
Het was alweer een tijdje geleden dat we er met ons geocache-collectief Het Blauw Kanneke nog eens samen op uit getrokken waren. Vandaag hadden we een wandeling gepland in het natuurgebied De Most tussen de Keiheuvel en Kerkhoven. Eerst en voor al moet ik vertellen dat het een prachtige wandeling werd in een voor mij tot nu toe onbekend stukje Noord Limburg. Vervolgens wil even een beetje tegengewicht aanbrengen voor de bewering dat Noord Limburg helemaal uitgedroogd is... Hier was het nat, ik was meer dan gelukkig dat ik gekozen had voor mijn zware wandelschoenen. Man, man, man, wat moet dat worden als het eens overal enkele dagen na elkaar flink geregend heeft. Ik was eigenlijk ook wel blij omtrent het feit dat ik in laatste instantie beslist had Phaido maar niet mee te nemen...
Bij ons groepje zijn er zeg maar drie hondjes die wel eens mee aan de wandel gaan. Ford was er vandaag niet bij omdat baasje Eddy forfait gegeven had. zoals al vermeld had ik Phaido thuis gelaten bij het vrouwke maar Noël had wél zijn Laika meegebracht, zoals Phaido ook een Golden Retriever en zoals algemeen geweten een ras dat van water en nattigheid houdt. Laika zag er na de wandeling niet meteen aaibaar meer uit. Ik vermoed dat ze het zelf wel leuk gevonden had maar ik weet wel zeker dat de baasjes bij thuiskomst behoorlijk wat was- en fatsoeneerwerk hadden voor ze hun woef weer mee in huis konden toelaten. Daar ben ik dus aan ontsnapt.
Ik heb de wagen nog eens geparkeerd in de buurt van het kanalenkruispunt bij de sas 4-toren in Dessel. Het plan was uiteraard weer wat leuke avondfoto's te maken. In eerste instantie vond ik het verschil in kleurtemperatuur tussen de gele straatlampen en het witte licht van de andere lichtbronnen een beetje jammer maar bij nader inzien moet ik na het bekijken van de foto's mijn mening herzien. De manier waarop de koud belichte toren hier tussen de warm belichte herfstbomen in beeld komt bijvoorbeeld vind ik helemaal oke.
We zijn vandaag naar de afscheidsviering van tante Wies geweest. Het gloednieuwe crematorium Stuifduin, anex aula, anex koffietafellokalen en zelfs anex een cafetaria voor het geval je tijdens een kerkhofbezoek zin hebt in een plek om iets te nuttigen, was de plaats waar we met de familie weer eens samen waren.
Ik kon de verleiding niet weerstaan om even naar buiten te lopen toen het blauwe uurtje zich aandiende. Eenmaal buiten bleek het iets te vroeg maar ik heb toch maar de camera op statief gezet en over de foto die ik kon maken ben ik toch best tevreden.
Elke keer als we met Phaido vertrekken voor de dagelijkse wandeling en we draaien vlak bij ons huis de Reffenakkers in richting Smallebroeken, komen we langs een afsluiting waar twee honden achter zitten. Er zijn spleten en kieren genoeg om oogcontact te maken. De ene hond is een zenuwepees-keffertje, een Jack Russel, die constant blaft zolang we in de buurt zijn en, het contrast kan niet groter zijn, de andere is een gigantische goedmoedige lobbes, een soort Mastino, die ons jaloers en vragend aankijkt door elke opening die hij vindt. Ik meen in zijn ogen telkens te lezen dat ie ook graag mee zou willen met ons als we aan de wandel gaan, maar dat kan helaas niet, zeker nu wij regelmatig een tweede viervoeter onder onze hoede hebben nl. de pup Jul.
Station Herentals, perron 2. Ik zat te wachten op het vrouwke en haar vriendin Martine. Ze waren met de trein een dagje naar de Libelle beurs waren geweest in Mechelen. Zes Euro vijftig voor een senioren retour-ticket, daar kan geen ander vervoersmiddel tegen op... Ik moest ze komen oppikken en uiteraard had ik mijn camera meegenomen. Enkele aankomende en vertrekkende treinen had ik al op mijn geheugenkaartje en ondertussen dacht ik aan een incident van één jaar geleden...
Ik wil bij deze gelegenheid even mijn hart luchten omtrent iets wat tijdens de terugrit met de trein gebeurde toen het vrouwke ook met Martine naar Mechelen was geweest naar dezelfde beurs.
Jongelui zijn opgegroeid met PC's, smartphones, apps en voor hen is het gebruik ervan vanzelfsprekend en gemakkelijk. Onze generatie evenwel probeert ook de nieuwe technologieën te volgen maar we hebben er meer moeite mee, begrijpelijk toch? Het vrouwke had de app van de NMBS op haar smartphone gedownload en ze was er behoorlijk fier op dat ze zelf een ticket geboekt had en dat ze gewoon maar haar smartphone moest tonen aan de conducteur om te bewijzen dat ze betaald had voor haar reis. Grote flater... Je boekt om 9 uur 's avonds een reis naar Mechelen en je vergeet de datum één dag op te schuiven naar morgen... Mag ik om enig begrip vragen?
Het gebeurt niet vaak, maar soms loop er ook eens een conducteur te werken op de trein en precies die dag kreeg het vrouwke kontrole. Ze toonde haar betaalbewijs en nadat zorgvuldig alle details bestudeerd waren kwam het harde vonnis: verkeerde datum, opnieuw betalen, met meerprijs wegens tijdens de reis, en een extra boete er bovenop... Argumenteren dat het aantoonbaar was dat die reis geboekt was om 9 uur 's avonds, dat er geen mogelijkheid was om nog retour naar Mechelen te gaan dezelfde dag op dat uur werd gewoon van tafel geveegd... verkeerde datum, boete !!! Lievemoederen hielp niet, het vrouwke was een bedriegster !!! Medereizigers die allen verontwaardigd reageerden werden tot zwijgen aangemaand en uiteindelijk heeft het vrouwke gewoon betaald om van het gezeik af te zijn.
Ik vind dit nog altijd schandalig. Je hoort tegenwoordig steeds vaker dat treinbegeleiders worden belaagd en/of aangevallen en mij hoor je niet zeggen dat dit hoort in onze samenleving. Maar stel dat ik toen in de plaats van het vrouwke zou geweest zijn dan zou ik primo, zeker niet betaald hebben, secundo, mijn polsen hebben aangeboden om me dan maar geboeid naar de gevangenis te laten brengen als misdadiger, hopend dat er ergens nog logisch denkende mensen rondlopen bij NMBS/gerecht/politie... en tertio, ik zou het niet erg gevonden hebben als die conducteur ergens zonder getuigen tegen een deur gelopen was of zonder aanwijsbare reden gestruikeld.
Zo, dat ben ik ook weer kwijt.
Toen de dames vandaag van de trein stapten kon ik ze met een sluitertijd van 0,5 seconde te pakken krijgen, en ze lijken daardoor als schimmen voorbij te zweven, de boze spoorwegwereld achter zich latend.
Nu de drukke voorbereidingen voor ons jaarlijkse kerstevent "Het huis van de Kerstman" op volle toeren beginnen te draaien - vrijdag is er al de eerste acte de présence bij gelegenheid van de avondshopping in Unikamp - wilde ik mijn zusje even voor de camera halen en ere wie ere toekomt: het is zij die de stuwende kracht achter het hele gebeuren is. Ik zegde wel degelijk zusje, want er is een behoorlijk leeftijdsverschil. Ik was de oudste thuis en Lily was een nakomertje, ik ben zelfs haar peter.
Zusje is er dit jaar in geslaagd de enige echte kersttruck naar Aarschot te halen. Op 30 december zal die gedurende 6 uur geparkeerd staan voor het huis. Dat daar allerhande activiteiten zullen worden aan vast geknoopt is vanzelfsprekend.
Wij vonden het leuk om daarrond een aangepaste fotoshoot te doen en na afloop kon ik zus ook zo ver krijgen even in het décor te stappen.
Vanmorgen is tante Wies van ons heen gegaan. Nauwelijks drie jaar geleden vierde ze nog samen met nonkel Louis hun diamanten bruiloft en toen mocht ik een heel album vol fotograferen van het feest en alles er rond. De familie koos voor deze foto uit het album als beeld voor het aandenken. Gelukkig had ik hem nog ergens op een externe harde schijf bewaard.
Ze was al lang hartpatiente en jaren geleden kreeg ze in Leuven een nieuwe hartklep die evenwel te groot bleek. Daardoor moest 's anderendaags opnieuw een kleinere worden ingeplant. In 2013 bleek ook haar andere klep te lekken en weer was een ingreep nodig, in Aalst deze keer, die slaagde wonderwel maar de strijd had toch wel veel van haar lichaam geëist. Langzaamaan ging ze achteruit...
Ze was helemaal op nu en vorige week had ze uitdrukkelijk om euthanasie gevraagd, liefst zo snel mogelijk... Deze morgen is het gebeurd. We blijven met een onwezenlijk gevoel achter.
Ik ben geen ochtendmens, dat is algemeen geweten. Dan krijg je de boodschap, anex vraag, dat zoon Michael iedere zondagochtend om 10 uur naar de puppyklas gaat met Juleke en of ik niet geïnteresseerd ben om eens te komen kijken. Man, man man... het heeft de nodige moeite gekost, maar we hebben het gered. Herentals 10 uur, check !!!
Het was de moeite waard, dat wil ik er meteen aan toevoegen. We hebben zelf ook enkele keren die stap in de opvoeding van onze woefkes meegemaakt en we herkennen het socialiseren, het kennismaken met andere hondjes, het leren hindernissen niet als angstaanjagend te zien, het aanleren van de basisbevelen, het spelen en belonen... Als langs-de-zijlijn-staander kon ik deze keer ongehinderd fotograferen en dat leverde enkele leuke beelden op.
Alweer mochten we een prachtige wandeldag beleven. Ik kon dus ook niet binnen blijven deze namiddag. Qua geocachen had ik helemaal niks voorbereid maar dat hoeft niet altijd natuurlijk. Het vrouwke en Phaido wilden wel mee op stap en vlak bij de deur is ook voldoende wandelplezier te rapen.
Op een gegeven moment zagen we in de verte dit tweespan naderen. Ik had tijd genoeg om de camera uit de tas te halen, in aanslag te houden en af te drukken precies op het moment dat ze doorheen een streep zon tussen twee bosranden reden.
Ze had een mini mini mini mini rokje aan en witte laarsjes aan haar voeten. Ze had een zonnebril vanboven op haar neusje staan en een gezicht vol zomersproeten... Ik vermoed dat je een flink stuk boven de vijftig moet zijn om je deze hit van Tony Corsari nog te herinneren. Ons leek het alleszins een prima idee om dit nummer in de show te brengen die we voor de bewoners van Hoevezavel in elkaar geknutseld hadden bij gelegenheid van de week van de senioren. Het vrouwke wilde heel graag nog eens een minirokje aantrekken, op de witte laarsjes na - rode dan maar - konden we het beeld vrij tekstgetrouw samenstellen en Swa, broer van het vrouwke, bewees dat hij beter Tony Corsari kan interpreteren dan de sirtaki dansen.
Ik ben in de loop van de dag meer bezig geweest met het selecteren, fatsoeneren of deleten van de meegebrachte oogst uit Glow Eindhoven dan dat ik zelf aan fotograferen toegekomen ben. Ik val dus terug op een beeld waar ik vandaag mee bezig was. Door de extreme drukte hadden we ons meer gericht op het randgebeuren gisteren maar uiteraard heb ik ook wel de nodige beelden die echt in de map Glow 2018 thuis horen.
Bij deze constant van kleur en figuratie veranderende bol vond ik dit koppel bijzonder interessant in tegenlicht. Eigenlijk is deze foto mijn tweede keuze want de eerste keus kreeg ik niet gemaakt. Ik had veiligheidshalve dit beeld al even vast gelegd voor ik het statief op de laagste stand wilde zetten om ze helemaal in de bol te zetten en het silhouet effect nog meer te gebruiken. Toen ik eindelijk bijna zo ver was stonden ze op en ging mijn plan weer terug naar af. Maar deze vind ik ook wel leuk...
Het lichtfestival Glow in Eindhoven, het was al de derde keer dat ik er naar toe ging. Vriendin Martine, die fotografie studeert aan het HIK, had ons als gasten uitgenodigd om mee te gaan tijdens hun uitstap. Fotomaatje Alex en ikzelf ook natuurlijk, wij zijn altijd wel te vinden voor een locatie die mogelijkheden biedt. De prijs van de busreis bleek ruimschoots onder de gecombineerde optelsom van parking en brandstof te zitten en dan hoef je niet eens zelf te rijden.
Deze editie van Glow leek ons nog net iets drukker dan wat wij bij de vorige keren mee maakten en eigenlijk was het meestal echt TE DRUK. Ik heb me dan ook meestal bezig gehouden met het fotograferen van mensen, details en toevallige street-fotografie toestanden, liever dan het uitgestippelde circuit te volgen en overal tussen duizenden toeschouwers en evenveel hobby-fotografen te staan, om nog maar te zwijgen over de massa's smartphone-fotografen die te pas en te onpas voor je komen staan.
Op een plein waar kleuren en beelden naar alle kanten werden geprojecteerd kon ik in fel tegenlicht deze bezoekers en hun schaduwen fotograferen op een kleurrijke ondergrond.
Geocachen was tot nu toe synoniem voor wandelen of fietsen voor mij. Vandaag kwam daar een andere ervaring bij. We hadden op geocaching dot com een multicache gespot van een kleine 50 km waarbij vermeld was dat het aangeraden was het traject ofwel met een mountainbike ofwel met een 4x4 af te leggen. Mijn cachemaatje Jackie had voor de gelegenheid zijn Pajero van stal gehaald en door dat het ondertussen enkele dagen geregend heeft was dat ook echt nodig. We hebben de nodige modder doorploegd.
Een saillante bijkomstigheid was dat we onze fietsen achterop hadden gezet omdat we die na afloop nog nodig meenden te hebben voor een ander rondje. Voor we daar aan konden beginnen moesten we er evenwel eerst de smurrie afhalen die er vingerdik op zat.
Het begin of het einde van onze dagelijkse wandeling, afhankelijk van de richting waarin we ze lopen... het was weer eens wat anders vandaag: een doornatte Dressenstraat. De boeren hebben er om gesmeekt, wijzelf vonden ook dat het nu eigenlijk wel mocht maar nu het eindelijk eens flink geregend heeft vannacht en het nog steeds motregende deze morgen waren we de nattigheid alweer moe en waren we stiekem weer aan het sakkeren. Maar ook in deze natte omstandigheden blijft de herfstpracht helemaal overeind. De kleuren lijken soms nog net iets intenser en de spiegelingen in de plassen krijg je er gratis bij natuurlijk.
Honderd jaar geleden eindigde Den Grooten Oorlog. Een van mijn grootvaders en de broer van een van mijn grootmoeders mochten de overwinning niet meer mee maken, de ene door tyfus geveld in de loopgraven, de andere door een shrapnel. Vier jaar geleden was er al veel aandacht voor de verjaardag van het uitbreken van de oorlog en vandaag was die aandacht nog wat groter, zo lijkt het toch, bij de verjaardag van de wapenstilstand. Jammer genoeg zal het waarschijnlijk ook deze keer weer zo zijn dat die aandacht in de loop van de volgende dagen snel zal verdwijnen. Nooit meer oorlog is blijkbaar een kreet die maar anderhalve generatie stand houdt. De opruiende, racistische en haat zaaiende taal van sommige kortzichtige zelfverklaarde leiders, nationaal en internationaal, die dan weer graag gedeeld wordt op de sociale media door dumbo's, onbekwaam om zelf even na te denken of bronnen te checken, lijkt ons zonder omwegen weer naar een nieuwe, deze keer misschien wel definitieve catastrofe te leiden...
Deze lange inleiding vond ik nodig om te vertellen dat op deze 11de november, de gemeente Kasterlee beslist had om aan de Klein Plaats, nauwelijks enkel honderden meters van onze voordeur, een Vredesboom te planten en feestelijk in te huldigen. Uiteraard wilde ik er bij zijn en een momentopname er van hoort ook thuis op deze blog om een toch wel bijzondere dag te gedenken.
Een korte post scriptum toch nog... bemerkenswaardig hoe enkele kilometers noordelijker net over de grens op elf november de grote carnavalsgekte begint... toch twee verschillende volkeren?
