een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
02-11-2018
02 november Avondkleuren
Ik was in de loop van de vooravond nog even een rondje gaan wandelen met Phaido en het leek er al de hele tijd op dat we een prachtige zonsondergang zouden krijgen. Als je naar het westen keek werden de kleuren steeds mooier. Uitwaaierende condensstrepen van vliegtuigen gecombineerd met avondrood en diepblauwe avondluchten, het was best spectaculair. Toen ik terug thuis was ben ik snel even naar binnen gelopen om mijn statief te nemen, dit soort beelden schiet je best met ietwat langere sluitertijd van af statief he. Voor onze deur langs de Kasterleesteenweg kon ik het spektakel nog te pakken krijgen in enkele foto's. Dit is er een van.
Tijdens ons fotosalon zijn alle leden regelmatig "van dienst"... Tijdens deze eerste dag had ik er voor geöpteerd gedurende twee tijdsblokken achter de toog te gaan staan. Ik weet heus wel hoe je een pintje moet tappen na al die jaren en een Duvel uitschenken is ook wel aan mij besteed. Met evenveel liefde wil ik de overige dranken serveerbaar maken, zelfs de waters, limonades en andere cola's en frisdranken. Door de drukke bezigheden was ik nog altijd niet aan fotograferen toegekomen en toen ik aan medeclubleden vroeg om dan maar een foto van mij te maken met mijn toestel waren er meteen enkelen bereid dat te doen. Zowel Alex als Ludo bezorgden mij een prima beeld waardoor ik (weeral) in keuzeproblemen kwam. Uiteindelijk ging ik voor dit iets closer beeld, zonder de auteur te vernoemen, de andere opname, met iets meer omgeving zet ik morgen wel op mijn Facebook-pagina.
Noteer dat de baard ondertussen al echte kerstman-afmetingen aan het aannemen is... of moeten we voortaan verplicht zeggen winterman-afmetingen???
Vanaf morgen gaat ons jaarlijks fotosalon door. Gisteren avond zijn we begonnen met de opbouw en vandaag hebben we verder gedaan en heb ik mijn foto's opgehangen. Veel meer kon ik niet bijbrengen... ik voelde me niet lekker en ben voortijdig naar huis gegaan. Om een fris hoofd te krijgen heb ik nog enkele rondjes gewandeld met Phaido maar echt beter werd het niet. Ik had ook geen camera meegenomen tijdens die tochtjes en me realiserend dat ik toch graag een foto wilde maken vandaag heb ik ik de hof van clublid Ludo een klein bloemeke geplukt en thuis ben ik daarmee aan de slag gegaan. Statief en macrolens waren zeer behulpzaam.
We waren vanmiddag naar Aarschot gereden om de eerste officiële kerstmanfoto's te maken en ook om eens een kijkje te nemen in het pand dat vanaf de 14de december het huis van de Kerstman wordt. Dat er nog veel werk is voor we op 1 december aan de inrichting kunnen beginnen is een understatement. Er wordt ons langs alle kanten verzekerd dat het allemaal in orde komt maar er is toch enige stress in aantocht.
Ik heb vanuit diverse standpunten enkele foto's geschoten om een idee te geven van de omvang en de indeling en mede door het feit dat ik alles in RAW fotografeer kan ik uit mijn beelden net iets meer halen in de Raw-converter. Het was in werkelijkheid net iets donkerder en zo maakte ik het mee dat, terwijl het vrouwke en mijn zus een eind verderop de situatie aan het becommentariëren waren en ik ze in de compositie inpaste, Phaido zonder dat ik het gemerkt had links ook in het beeld geslopen was hij had alleen maar oog voor het verre vrouwke. Omwille van de interactie vond ik dit de leukste van de serie.
Ik krijg het de komende tijd ontzettend druk. Vanaf morgen zie ik geen enkel gaatje meer om de traditionele jaarlijkse momenten van bezinning en het gedenken van onze dierbaren op de diverse begraafplaatsen in te plannen. Je kunt dan wel stellen dat je helemaal niet naar het kerkhof moet om even aan de overledenen te denken en dat het een obligaat gebruik is - en eerlijk gezegd vind ik dat ook wel een beetje - maar tradities en gebruiken zijn er nu eenmaal en het kan helemaal geen kwaad die in ere te houden. Rond Allerheiligen is het kerkhof-bezoek-tijd. We zijn dus vandaag in Peer geweest om even bij moentje, mijn grootmoeder en bij pa en ma te zijn. Voor een foto van de plek waar de urnen zijn opgeborgen maakte ik graag wat tijd.
Wandelgebied Thorpark, het Limburgse berglandschap in Genk. Je waant je warempel regelmatig ergens in de Ardennen of in het buitenland als je in de buurt van het vliegveldje van Zwartberg aan de wandel gaat. Er is daar een heus berglandschap ontstaan door het storten van het puin en afval, resultaat van jarenlange ontginning van de Genkse mijnen Zwartberg, Winterslag en Waterschei. Ondertussen zijn al die kunstmatige reliefvormen begroeid en een onderdeel van het groene hart van de provincie Limburg. Plateaus, hellingen, heuvels, valleien... ik viel van de ene verbazing in de andere wow tijdens onze geocache-zoektocht vandaag. Het is misschien wel de mooiste wandeling van het jaar geworden.
Boven op deze terril heb je een adembenemend uitzicht. Maar als twee wandelaars boven op de top staat te genieten levert dat van op de helling ook een mooi beeld op.
Vandaag hebben we een officieel einde gemaakt aan het bestaan van onze motorclub MTC Lichtaart. Ikzelf heb mijn machine al een hele tijd geleden voor onbepaalde tijd in de garage geparkeerd en er zijn nog wel enkele andere leden waar we mogen bij stellen dat de hobby over en uit is. De enkele leden die nog wél rijden kunnen dat verder ook doen zonder dat zoiets in clubverband hoeft. Het einde van de club wil uiteraard niet zeggen dat ons vriendenclubje uit elkaar valt, integendeel. Het einde van de club wil wel zeggen dat we het geld dat nog in de kas was nuttig moesten besteden. Het was niet moeilijk daar een goed doel voor te bedenken. We zijn met z'n allen gaan eten in Het Ganzennest. De niet aanwezigen hadden dik ongelijk... het was erg lekker. Voor we er aan begonnen vond ik het nodig een officiële einde-verhaal foto te maken.
Ze waren eigenlijk met z'n vijven maar die vijfde bleef aan de linkerkant zo ver van de andere paardjes dat ik uiteindelijk besloot om dit beeld maar op deze manier te kadreren... vier op een rij.
Als de pup Jul bij ons te gast is gaat ie mee als wij er op uit trekken natuurlijk. Onze dagelijkse wandeling voerde ons, zoals dat meestal het geval is, weer doorheen de Smallebroeken. Jul maakte deze keer kennis met de diersoort Paard. In een weide die voor zover wij het weten altijd helemaal braak lag en waar we de laatste tijd zeker geen dieren meer gezien hadden liepen nu plotsklaps vijf paarden. Ze waren duidelijk erg geïnteresseerd in ons, voorbijgangers, of was het in Jul? Een ander beeld, dat ik op mijn Facebook-pagina postte, lijkt dat te suggereren. Voor deze amateurfotograaf was de interesse alleszins wederzijds.
De wijn was goed en hij vloeide rijkelijk gisteren tijdens het etentje in Aarschot. Voordien waren er al de nodige bubbels en na afloop was dorst nog altijd niet gelest... Dat ik deze morgen niet echt fris achter mijn krantje kroop met enkele bokes en zwarte koffie was het logische gevolg.
Terwijl ik al suffend, koffie slurpend en alleen de vette titels van de krant lezend wakker aan het worden was stond plots Jul de pup voor de deur. Zoon Michael kwam hem even brengen met de vraag of wij vandaag konden hondensitten. Dat brengt leven in huis natuurlijk. Phaido kan wel goed opschieten met Jul maar al die drukte vindt ie toch maar niks en zelf was ik er in eerste instantie eerlijk gezegd ook niet blij mee... tot ik merkte dat Jul een meer dan gemiddelde belangstelling had voor mijn bokes en ik daar meteen de fotomogelijkheden van inzag. Op één na bracht ik alle bokes op een onbereikbare plaats in veiligheid en dat laatste boke legde ik zo dat het net wel of net niet te pakken was voor een smachtende Jul. Ik moest het enkele keren verleggen en telkens deed Jul verwoede pogingen. Evenveel keer schoot ik een reeksje foto's. Uiteindelijk heb ik een einde gemaakt aan de kwelling door hem zijn prooi te laten grijpen. Opvoedkundig helemaal fout, ik weet het maar ik kon het niet langer aanzien.
We waren vanavond naar Aarschot gereden voor een etentje met goede vrienden en ik was van plan tijdens de terugrit enkele nachtfoto's te schieten. Bij de diverse locaties die ik in gedachten had bleek er evenwel telkens iets te zijn dat mijn fotografieplannen dwarsboomde... niet genoeg licht, storend geparkeerde auto's, bouwconstructies en stellages die de site helemaal onfotografeerbaar maakten... kortom ik kwam thuis met een blanco kaartje.
Om deze blog toch van een dagelijkse foto te voorzien moest ik wel in het verleden duiken.
We schrijven 24 oktober 2012, precies zes jaar geleden alweer, reunie met misschien niet het beste bandje waar ik ooit in speelde maar zeker het leukste. Jack, helemaal rechts was voor de gelegenheid over gekomen uit de States, hij heeft ondertussen de strijd tegen de vreselijke ziekte verloren, Eddy, helemaal links, toen net aan zijn strijd begonnen en ondertussen genezen verklaard, en daar tussen in Theo, ikzelf en Jean... het is een beeld dat ik op deze "verjaardag" nog eens wil koesteren.
We waren vandaag een rondje rond Kasterlee gaan fietsen. Jackie en Annemarie hadden de fietsen van de wagen gehaald bij het gemeentehuis en zelf was ik met mijn stalen ros tot daar gereden. Kasterlee is niet zo ver. Na afloop van onze tocht hebben we naar goede gewoonte nog een natje genuttigd in een Kastels café. Terwijl we aan het genieten waren - we zaten aan het eerste tafeltje bij de voordeur - kreeg ik de klink in de gaten... als die kon praten.
Lokale vrienden-cafébezoekers kunnen me zonder twijfel vertellen over welk café het hier gaat.
Na een dag Limburg-fietsen wilde ik, voor ik weer naar huis reed, op het Lommelse industriegebied Kristalpark nog twee geocachen zoeken. Het grootste deel van dat enorme gebied is nog onontgonnen en braak liggend, de natuur gaat er nog altijd zijn gang. Een hele kudde gigantische windmolens verstrekt ondertussen al groene energie en binnenkort komt hier ook nog eens het grootste zonnepanelenpark van de Benelux, 300.000 zonnepanelen op 110 ha..., ze zien het groot daar in Lommel. Helemaal achterin, aan de overkant van de spoorweg parkeerde ik de wagen. Een van de cachen die ik zocht lag op de berm van de brug over de spoorweg en van op die plek had ik een mooi vergezicht. Het avondlicht en het wolkenspel boven de vlakte zorgden voor een prachtig kleurenspel. Ik vond het alleszins enkele foto's waard.
Da's al 3 weken dat de weermannen en -vrouwen ons willen laten geloven dat de laatste mooie dag er aan komt en ik trap er met graagte elke keer weer in... snel de fiets nog eens achter op de wagen nu het nog kan om ergens een rondje te gaan geocachen. Vandaag waren we, cachemaatje Jackie, zijn vrouwke Annemarie en ikzelf, in en rond Heist op den Berg.
We hebben genoten van de tocht maar qua fotografie was ik nog niet echt aan mijn trekken gekomen, veel te veel hooi op onze vork genomen. Gelukkig was er ook nog de terugrit. Toen ik met een oogst van 43 gevonden mystery-cachen bijna terug thuis was en ik in St. Jozef Olen over de brug reed zag ik dat het Kempisch kanaal er spiegelglad bij lag. Iedereen die mijn fascinatie voor spiegelingen kent zal begrijpen dat ik zoiets niet aan me kan laten voorbij gaan. Voorbij het kanaal eerste weg scherp rechts, parkeren en maar schieten... ( fotograferen bedoel ik he ). Brug, spiegeling, avondlicht... ikke weer blij.
Naar het schijnt komt er morgen alweer een laatste mooie dag aan. Ik heb alvast rondje Rotem op het programma gezet.
Ik hoop dat het niet vervelend wordt, de herfstfoto's vliegen je om de oren dezer dagen. In alle mogelijke Facebook-groepen, in de krant, als achtergrond bij het weerbericht... maar het is nu eenmaal herfst en de pracht die de natuur telkenjare weer etaleert in dit seizoen is dermate fotogeniek dat je al een olifantenvel moet hebben als hobby-fotograaf om er niet voor te vallen.
Ik ben trouwens vandaag nauwelijks het huis uit geweest ondanks het mooie weer. De dagelijkse Smallebroekenwandeling - zowat in onze achtertuin - kon ik Phaido niet ontzeggen. Het is wel een avondwandeling geworden, niet toevallig natuurlijk... het avondlicht is altijd net iets mooier. Ik kwam weer thuis met enkele leuke beelden. Het tegenlicht in het lover schilderde zulke mooie kleuren op deze locatie dat ik niet anders kon dan afdrukken.
Ik weet niet echt welke functie Ludo heeft in Hoevezavel. Ik veronderstel dat hij een gemeenteambtenaar is... iets met OCMW misschien. Feit is dat ie bijna altijd ook in het tehuis is op vrijdag, als wij er zijn om te wandelen en dat hij dan ook consequent op dezelfde plek aan de toog zit achter een pintje. Nadat ik nog enkele bewoners voor de camera gehaald had kreeg ik van een medewerkster het redelijk dwingend verzoek Ludo ook eens te fotograferen "voor hij met pensioen gaat". Daar ging ik graag op in. Even praten, wat grappen maken, ondertussen stiekem het flesje en het pintje naar een goede plaats verschuiven en het goede moment afwachten. Klik, de man en zijn pintje.
We zijn nu heel dicht bij ons fotosalon, nog 13 dagen. Passe-partouts, vellen plakpapier, al dan niet op maat gesneden, een buitenstaander heeft er geen idee van wat er allemaal nodig is om je werk zo optimaal mogelijk te presenteren. Voor dat soort spullen ben ik al jaren klant bij Arto in Kinrooi en als ik er toch naar toe rij om mijn bestelling op te halen breng ik ook voor enkele andere clubleden graag mee wat zij nodig hebben. Vandaag was Kinrooi-dag.
Natuurlijk knoop ik daar enkele andere activiteiten aan vast. Geocachen, wandelen, fotograferen, dat is voor deze jongen de perfecte combinatie. Ik vertrok redelijk vroeg deze morgen en was redelijk laat terug thuis. Ondertussen had ik dik 15000 stappen op de teller, 12 geocachen gevonden en een kaartje vol herfstfoto's. Zo wordt een tocht naar Kinrooi extra lonend.
Deze keer was de keuze aan het vrouwke om te beslissen welke zij de leukste uit de reeks foto's vond.
We proberen er voor te zorgen dat Phaido regelmatig in contact komt met zijn nieuwe vriendje Jul, kwestie van ze zo goed mogelijk aan elkaar te laten wennen. Je leest het goed: zoon Michael bevestigde ons dat de juiste schrijfwijze niet Juul of Jules is maar Jul. Dat wennen lukt vrij aardig moeten we meteen zeggen, Phaido is sowieso een allemans-vriend en van de angst die hij wel eens van andere, grote, honden heeft is er bij pup Jul nauwelijks sprake. Wel is het zo dat de bezadigde senior Phaido niet altijd opgezet is met het speelse, enthousiaste en dartele gedrag van Jul.
Ze horen kennis te maken op het territorium van de ene zowel als van de andere. Jul is al enkele keren bij ons in Lichtaart geweest en dus was het nu de beurt aan Phaido voor een tegenbezoek. Wij hebben natuurlijk niet de hele afstand van Lichtaart naar Herentals en terug gewandeld. We hadden de wagen ergens aan de Watervoort geparkeerd en zijn dan via het Ganzennest door het bos tot bij huize Jul gewandeld. Even snuffelen, een gemeenschappelijke korte pipi- en kaka-tocht, wat stoeien en toen Phaido aangaf dat het genoeg was even samen uitrusten op de bank. Dat gaf mij de gelegenheid enkele foto's te schieten.
Gisteren kwam hier een beeld voorbij uit de wandeling naar de Hoge Mouw in Kasterlee. Enkele andere opnames uit de oogst die ik meebracht zette ik op mijn Facebook-pagina en bij één ervan, een foto van de plaats waar de N19g de tunnel onder de Hoge Mouw induikt, vertelde ik dat het misschien een goed idee was om vandaag eens terug te komen met een statief tijdens het blauwe uurtje. Dat heb ik vandaag voor de voetbalwedstrijd ook gedaan en van op precies dezelfde plaats is dit toch wel een behoorlijk andere foto geworden...
De gegevens:
19h40. Canon Eos 5D Mk IV met EF 16-35 II bij 35 mm. ISO 100 - f 9 - 30 sec.
Het blijft maar nazomeren. Ook vandaag mochten we weer genieten van de zoveelste waarschijnlijk laatste mooie dag. Er komt er morgen nog trouwens een vertelde Frank zonet, dat wordt dan misschien de allerlaatste...
Met zulk mooi weer had ik er voor gekozen nog eens tot aan de Hoge Mouw in Kasterlee te wandelen, kwestie van me onder te dompelen in de steeds mooier wordende herfst. Phaido was uiteraard van de partij. In deze prachtige mooie dreef had ik mijn fototoestel uit de tas gehaald en zonder dat ik het hem gevraagd had ging hij als een volleerd model in het décor poseren. Qua kleur past ie er uitstekend in, camouflage wil ik het nog net niet noemen maar als deze plaat een puzzel zou zijn met 1000 stukjes zou je toch veel moeite hebben om zijn pels te onderscheiden van de gevallen bladeren...
Vijftig jaar geleden leerde ik een geweldige jongedame kennen waarmee ik de rest van mijn leven wilde doorbrengen, volgend jaar gouden bruiloft inderdaad. Vandaag is ze jarig. Over leeftijden gaan we het hier niet hebben. Wel over het feit dat ze er nog altijd goed uit ziet en dat ik er nog altijd even verliefd op ben.
Ik wilde bij deze gelegenheid graag een foto maken van mijn schatje. Phaido, dat andere lid van ons gezinnetje wilde absoluut mee op de foto. Visagistes en speciale make-up zijn aan het vrouwke niet besteed. Ze wil graag op de foto zoals ze is. Rimpels zijn er om te eren en daar sta ik helemaal achter. Toch heb ik met een erg groot diafragma de scherpte net iets meer op Phaido gelegd en dat is heel bewust.
). Brug, spiegeling, avondlicht... ikke weer blij. 
