een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
12-10-2018
12 oktober De Pompoenentrein.
Dat Kasterlee de pompoengemeente bij uitstek is kun je toch nauwelijks ontkennen. Er zijn nog wel enkele plaatsen waar ze activiteiten rond pompoenen organiseren maar de dikste komt elk jaar uit Kasterlee. We hebben hier de pompoenmarkt, de pompoenschieting, de pompoenregatta en overal staan er in deze tijd van het jaar pompoenkunstwerken. In onze eigen deelgemeente Lichtaart staat er op het onlangs herdoopte Bobbejaan Schoepen Plein een pompoentrein.
Ik vond het nodig die vandaag eens langs alle kanten te bekijken en te fotograferen. Het leukste vond ik dit totaalbeeld waar zowel de trein als de omgeving met o.a. de bib en het opschrift "Je me suis souvent demandé", de titel van misschien wel het grootste internationale succes van Bobbejaan.
Herfst, dat is een titel die vele ladingen dekt. Voor fotografen is de mooiste lading de manier waarop de bladeren verkleuren en zich tooien in de prachtigste tinten. Eergisteren had ik deze boom gespot in al zijn glorieuze rode pracht maar ik had geen tijd om te stoppen. Ik had 'm op mijn dringend-te-fotograferen lijstje gezet en verlekkerde me al op mooie beelden. Gisteren had ik het te druk en toen ik er dan vandaag eindelijk naar toe trok was het... zo goed als voorbij. Zo snel kan het gaan.
Een andere lading dan maar: de bomen verliezen hun bladeren. Dat wordt hier ten overvloede getoond.
Toen ik hier enkele dagen geleden al eens stond met veel te hard licht had ik alvast toch enkele detail-foto's gemaakt. Een ervan het ik trouwens toen ook getoond op deze pagina's. Een poging om er dan 's avonds wat aan nachtfotografie te doen verliep ook niet erg vlot... geen statief mee gebracht en er was dan weer te weinig licht om uit de losse hand zelfs met ISO 6400 tot een aanvaardbaar resultaat te komen. Toen vertelde ik al dat ik snel, beter voorbereid, zou terugkomen.
Vandaag had ik zowel mijn statief meegebracht als het mooiste moment van het blauwe uurtje afgewacht om aan de slag te gaan en mijn camera pal voor de vlinder op te stellen. Dit is het resultaat.
"Dit zijn wij", dat is de naam van het herdenkingspark dat in Halen de bezetting van de Limburgse gemeenten door de Duitsers in 1914-18 gedenkt. 44 Betonnen Duitse Stahlhelmen, één voor elke bezette gemeente, vertellen elk hun eigen verhaal. Op het terrein waar de slag van de zilveren helmen plaats vond staan ze te getuigen van een donker verleden.
We kwamen er vandaag langs gefietst en hoewel daar geen geocache verstopt was stond dit wel op ons te-bezoeken lijstje. Ik heb er meerdere foto's geschoten, zowel details als totaalbeelden, en de keus was weer niet gemakkelijk. Dit beeld geeft misschien het beste overzicht, ook al omdat de twee mensjes die er op staan ( zoek ! ), mijn geocache gezellen Jackie en Annemarie, een idee geven over de afmeting.
We hebben er een viervoeter bij in de familie. Zoon Michael is dit weekend in het Nederlandse Schijndel een kersverse woef gaan ophalen. Het is een Hongaarse Viszla-pup en binnen de kortste keren heeft ie alle harten gestolen. Er is nog redelijk lang getwijfeld of het een Charel of een Jules zou worden maar uiteindelijk heeft die laatste naam het gehaald. Vandaag mochten wij voor het eerst hondensitten. Ze hadden hem tot hier in Lichtaart gebracht en dat gaf Phaido ook de gelegenheid kennis te maken. Het ziet er naar uit dat die twee goed overeen zullen komen.
En natuurlijk heb ik de nodige foto's overgehouden aan dit eerste bezoek.
We zijn vandaag gaan fietsen in en rond het Sunparks vakantiepark De Rauwse Meren in Mol Rauw. We hebben een aantal leuke geocachen gevonden en een aantal minder leuke, meer wil ik daar niet over kwijt en ook de foto-oogst was zeer gevarieerd. Uiteraard ben ik vrij rigoureus in het selecteren als ik thuis kom en na het wegfilteren van de minder geslaagde opnames had ik toch nog een vrij brede keuze om iets te kiezen om vandaag een stek te krijgen op deze pagina. In dit beeld zie je het mooie weer van de dag dat zeer aanwezig is en ook de eerste tekenen van de komende hopelijk mooie herfst en in de margrieten de restanten van een onvergetelijke prachtige zomer.
Ik wil mezelf nog steeds niet vastpinnen op één enkele soort fotografie. Ik blijf mijn interesse over alle mogelijke richtingen spreiden. In deze blog probeer ik dan ook regelmatig diverse stijlen en thema's aan te snijden, kwestie van de afwisseling er in te houden.
Ook voor details heb ik oog. Vaak zie je daarin wondere vormen, kleuren en fotomogelijkheden.
Op de plek waar vroeger de windmolen stond in het Lommelse gehucht Kattenbos hebben ze recent een kunstwerk neergezet, een vlinder die uit zijn cocon komt. Ik was er al eens langs gereden, had het gezien, had ook al enkele beelden van collega hobby-fotografen zien voorbij komen en ik vond dat ik daar dan ook maar eens moest gaan kijken. Met dit heerlijk nazomerweer was het licht evenwel te hard en de schaduwen van de omringende bomen te zeer aanwezig en ik zag dat ik dit beter eens op een ander tijdstip met ander licht kan fotograferen. Toch heb ik mijn tijd daar niet tevergeefs gespendeerd, ik heb er enkele details uit het kunstwerk gefotografeerd.
Ik ben er toen het al erg donker was, na ons feestje nog eens terug langs gereden om nachtopnames te maken maar ik had geen statief bij en de ISO-waarden liepen zelfs voor de 5D MK4 te hoog op om aanvaardbaar materiaal op te leveren. Om een beeld te tonen dat mijn kwaliteitscontrole kon doorstaan moest ik dus wel op een van die detailopnames terugvallen. Dan zou je denken dat je die beter in een reeks ziet en daar ben ik het helemaal mee eens maar in deze blog heb ik me nu eenmaal als regel opgelegd dat ik maar één foto per dag toon. Oke, dit is 'm dus. Een nachtopname staat op het to-do lijstje, die zal niet te lang op zich laten wachten... maar dan neem ik wel een statief mee.
Binnenkort zijn er weer gemeenteraadsverkiezingen en het is deze keer niet anders dan alle andere keren: op alle hoeken en kanten worden we om de oren en ogen geslaan met borden waarop breed glimlachende of stoer kijkende politiekers ons komen vertellen dat zij de beste optie zijn om de volgende zes jaar onze belangen te verdedigen. Ik heb de indruk dat het in Lommel nog net iets erger is dan elders. Ook op de plek waar wij tijdens de vrijdagse wandelingen met de bewoners van Hoevezavel gewoonlijk een pitstop inlassen stonden wij vandaag voor een muur vol beloften. Alle partijen schreeuwen op hun eigen gereserveerde bord " STEM OP ONS !!! "
Ik wil uiteraard zoveel moeite ook met een foto honoreren en mijn duit in het zakje doen in deze kiescampagne. Ik heb daarom deze plakatenverzameling in beeld genomen. De achterkant vond ik eerlijk gezegd leuker dan de voorkant en mijn standpunt heb ik dan ook heel bewust gekozen... Zo lijken ze allemaal hetzelfde... euhhh... lijken???
Eén keer per jaar wil de directie van de Lommelse zorgtehuizen de vrijwilligers samen bedanken voor hun inzet en dan worden we uitgenodigd op het vrijwilligersfeest. Vandaag werden we ondergedompeld in een tiroler-avond. We hebben lekker gegeten, meer gedronken dan strikt goed voor ons was, genoten van de sfeer, van het gezelschap en van de leuke muziek die ons ten gehore werd gebracht door een bijna authentieke tiroler blaaskapel.
Na afloop heb ik deze foto gemaakt en neen... dit is niet de band die ons de ganse avond entertainde. Dit zijn enkele dames van het personeel die - ook in tiroler kleding - even wilden doen alsof...
Met dank aan onze geocache hobby mochten we vandaag weer van een zoveelste wandellocatie genieten. Langs het kanaal in Arendonk, aan de linkerkant richting Turnhout zochten en vonden we een aantal geniepig verstopte containertjes. Aan de overzijde van het kanaal, onderdeel van het fietsknooppuntennetwerk, kwamen regelmatig fietsers van allerlei allooi voorbij en mijn fototoestel en ikzelf zijn in dat soort situaties altijd zeer alert en stand-by om interessante beelden te schieten.
Meetrekken is een techniek waarbij je het bewegend onderwerp probeert te volgen met de camera terwijl de achtergrond het gevoel van snelheid vertoont door die typische bewegingsvervaging. Bij gewone toeristische fietsers had ik al meteen in de gaten dat het effect niet spectaculair was maar telkens er een sportieveling, wielrenner of groep wielertoeristen voorbij kwam met wat meer snelheid kon ik naar hartelust oefenen. Het percentage geslaagde opnames was erg laag moet ik toegeven, het is ook niet gemakkelijk om met de zoomlens een snel bewegende fietser aan de overzijde van het kanaal te volgen en op precies dezelfde plaats in beeld te houden. Dat is namelijk de absolute vereiste om het onderwerp scherp te houden met een relatief lange sluitertijd.
Dit is een van de weinige beelden die mijn persoonlijke kwaliteitstest overleefd hebben. Zeer tegen mijn gewoonte in is hier absoluut helemaal geen Photoshop aan te pas gekomen, alleen een beetje uitgesneden om de fietser een tikkeltje uit het centrum te zetten. Dat er wat bewegingsonscherpte in de benen, de trappers en de broek zit is normaal en zelfs gewild... dat was een andere beweging en daar was ik niet mee bezig.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: 135 mm - F9 - 1/10 - ISO 160
Ik heb het voorrecht vrijwilliger te mogen zijn in zorgtehuis Hoevezavel in Lommel. Naast de wekelijkse wandelingen met de bewoners engageer ik me ook om alle mogelijke evenementen en gebeurtenissen te fotograferen en ook de jaarlijkse fotoshoot voor alle bewoners is een taak die ik met veel plezier op me neem. Een van de leuke nevenaspecten daarvan is dat ik erg veel fotomateriaal van oudere mensen in mijn archieven krijg en ik heb ook de toelating die te gebruiken, bijvoorbeeld bij tentoonstellingen van onze fotoclub. Ik heb dat ook al diverse keren gedaan en op ons volgende salon heb ik weer een prachtige reeks in petto. We hebben ons nog maar pas alweer door een algemene fotoshoot geworsteld en vandaag heb ik de nabewerking helemaal voltooid. De leukste foto's gaan in een aparte map en die zet ik meestal om in zwart wit. Handig om uit te putten als ik weer eens op een druilerige dag geen tijd heb gehad om effectief achter de camera te kruipen... zoals vandaag dus. Dit plaatje was een van de laatste beelden uit de reeks van 180 foto's die in november tijdens de week van de senioren aan de muur zal komen te hangen. Tijdens de tentoonstelling zullen ze allemaal in kleur zijn maar ikzelf ga liever voor zwart wit. De titel lijkt me de lading te dekken.
Ik ben weer eens aan het stoeien geweest met kleine scherptediepte. Toen ik terugkwam van de wandeling met Phaido zag ik langs het bospaadje tussen de Reffenakkers en de Hoogstraat deze bloem die haar uiterste best deed om mijn aandacht te vragen. Dat mag je in dit geval wel erg letterlijk nemen. Een subsoort van de paardenbloemachtigen ( vermoed ik ) was zo'n 70 cm hoog op een stengel gekropen. Die stengel had waarschijnlijk eerder een of meerdere zusters van de gefotografeerde schoonheid naar een nog hoger niveau gebracht want hij reikte nog een stuk hoger tot het punt waar hij afgeknakt was. Door het grote diafragma en de kleine scherptediepte verdwijnt dat in de onscherpte bovenin zoals ook de ganse achtergond, of moeten we hier zeggen ondergrond, onscherp is. Het enige wat er wél scherp op staat, is die bloem en dat is ook de bedoeling en precies wat ik zo leuk vind aan dit soort fotografie.
Street-photography, straat fotografie was eigenlijk niet echt mijn ding. Ik geneerde me altijd om dingen die ik zag en interessant vond vast te leggen. Toch betrap ik me er de laatste tijd steeds vaker op dat ik een verhaal zoek achter de plaatjes die ik schiet. Een beeld waarbij de kijker iets kan bedenken vind ik leuker dan een prachtig beeld van een mooi onderwerp dat al honderden keren gefotografeerd is.
We waren vandaag in Paal waar we een erg mooie geocachewandeling deden met ons clubje en uiteraard had ik onderweg al enkele leuke kiekjes gemaakt van de gang der zaken maar toen we na afloop op een terrasje nog iets aan het nuttigen waren zag ik aan de overkant deze scene. Twee dames zitten buiten met een glas wijn, het terras is eigenlijk al afgebouwd, getuige de stapels stoelen links en rechts, je denkt dat die dames daar gewoon zitten te roken, zoals dat wel vaker het geval is bij horeca-zaken maar dat is hier niet zo... ik vond het alleszins intrigerend genoeg om dit toch maar vast te leggen. Dat dit dan ook maar in zwart wit moest vond ik bijna vanzelfsprekend, kleuren leiden alleen maar af van de essentie.
Kleindochter Marie Leen heeft zich geëngageerd in een amateurtoneelgezelschap. Voor het eerst op het podium... dat wilden wij uiteraard met eigen ogen zien. Theatergezelschap New-Sils speelde een stuk van ene Pierre Soetewey: "Als bomen in de winter".
Als recensent zou ik stellen dat het als tragi-comedie een interessante problematiek aansneed - wij hebben er als vrijwilligers in een zorgtehuis wekelijks mee te maken - maar dat er wat ons betreft qua inhoud toch meer uit te halen was. Over het spel van de amateurs daarentegen kan ik alleen maar lovend spreken.
Marie Leen speelde een verpleegster in het tehuis en ze deed dat vol overgave. De mimiek die ik in deze scene kon te pakken krijgen bewijst dat ze zich helemaal inleefde in haar rol.
Het had erger kunnen zijn met de voorspelde ommekeer in het nazomer weer. Het was alleszins nog best aangenaam wandelweer en de vrijdagse tocht met de bewoners van Hoevezavel kon dus gewoon doorgaan. Een beetje frisser was het, inderdaad, maar onze passagiers waren allemaal een beetje beter ingeduffeld en wijzelf kregen het vanzelf warm genoeg door het duwen van de rolstoelen. Als we terug zijn van de wandeling krijgen we altijd nog iets aangeboden en het vrouwke koos deze keer voor een warme chocomelk. Niet meteen mijn ding, ik had iets met een grote rode D er op voor mijn neus staan toen ik deze foto schoot van mijn schatje.
Het was vandaag misschien wel de laatste echt mooie nazomerdag, een dag waarop je vroege herfstkleuren kunt combineren met diep blauwe luchten en als je dat dan 's avonds doet krijg je er helemaal gratis nog mooi licht bij. Ik moest vandaag wel een foto plaatsen uit de avondwandeling met Phaido in de Smallebroeken.
Ik was in de loop van de namiddag al wel gaan fietsen, geocachen en fotograferen in Corsendonk, idd. alweer Corsendonk. Tussen twee haakjes wil ik er, voor wie deze blog als een vervolgverhaal beschouwt, bij vertellen dat alle gezochte cachen ook gevonden werden, ook de extreem moeilijke... Toch vond ik in de foto-oogst van de avondsfeer iets wat me meer geschikt leek om de dag te herinneren.
Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week naar Corsendonk gefietst. Er zijn daar een aantal moeilijke geocachen waar je al je skills dubbel nodig hebt om ze te openen en te loggen. Voorlopig moet ik mijn meerdere erkennen in de legger van een aantal van die constructies. Maar ik geef niet op. Morgen is het nog een mooie fietstdag en dan trek ik er weer naar toe. De aanhouder wint. Het feit dat het succes voorlopig uitblijft bij de ene hobby belet me niet tezelfdertijd ook een andere hobby te beoefenen natuurlijk. Het fototoestel heb ik altijd paraat en toen ik deze mooie poort met achterliggende laan, prachtig licht en bijhorende schaduwen zag moest ik niet lang nadenken. Ik hou van symmetrie ... en dat hoeft niet altijd in de architectuur te zijn.
Op deze prachtige nazomer-dag hadden mijn geocachemaatje Jackie en ik afgesproken om te gaan fietsen in het Scheldeland bij Temse. Ik kan het iedereen aanbevelen, prachtige omgeving, rust en voor de geocachers erg veel leuke vondsten. Uiteraard is de Schelde zeer aanwezig in het landschap en bij diverse gelegenheden kreeg ik de mogelijkheid dat ook op de foto vast te leggen. Dit is bijvoorbeeld de plaats, in Wintam - gehucht van Bornem -, waar het kanaal Brussel-Schelde via een gigantische sluis in de Schelde uitmondt. Naast deze sluis mondt ook de Rupel uit in de Schelde en aan de overkant ligt dan Rupelmonde. Daar heb ik uiteraard ook de nodige foto's van meegebracht maar ik kan er nu eenmaal maar eentje per dag plaatsen...
Ik ben me nog steeds doorheen de foto's van de bewoners van Hoevezavel en het Kapittelhof aan het worstelen. Het wordt weer een prachtige tentoonstelling, dat durf ik nu al te beweren. Bij het fotograferen vorige week hebben we occasioneel ook wel eens andere beelden geschoten dan die waar we voor gekomen waren. De vijf frisse dames die in de Deux Chevaux hebben plaats genomen zijn geen bewoners van de zorgtehuizen, sta me toe dat even te preciseren. Ze wilden wel in de stijl blijven van de fotosessie.
Op een laddertje voor de auto kon ik dit plaatje schieten van uit vogelperspectief en het enige minpunt op de foto was de erg rommelige achtergrond. Die heb ik weggewerkt door alles rond de auto te selecteren en rigoureus te vervagen. Achteraf, terwijl ik dit zit in te tikken bedenk ik dat ik er gewoon asfalt had moeten in shoppen... misschien doe ik dat alsnog... ooit. Eerst zorgen dat de resterende opnames van de bewoners zo goed mogelijk tegen de muur komen tijdens de week van de senioren in november.
Er zijn steeds minder horeca-gelegenheden in den lande, ook in Lichtaart moeten wij het doen met nog slechts enkele overlevers... het feit dat wij onze reguliere zondagse samenkomsten steeds vaker in de Korte Hei, bij Toke, plannen heeft daar ook mee te maken, maar niet alleen daarmee natuurlijk. het is er gewoon gezellig. Op deze regenachtige zondag was het er vandaag veel minder druk als anders. Toen wij er rond achten aankwamen was er nog wat klandizie maar toen wij rond elven weer huiswaarts wilden waren wij warempel de laatsten... of toch niet, helemaal achterin zat nog één koppeltje te vergaderen... toch maar snel een foto...
