een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
04-10-2018
04 oktober The band
Eén keer per jaar wil de directie van de Lommelse zorgtehuizen de vrijwilligers samen bedanken voor hun inzet en dan worden we uitgenodigd op het vrijwilligersfeest. Vandaag werden we ondergedompeld in een tiroler-avond. We hebben lekker gegeten, meer gedronken dan strikt goed voor ons was, genoten van de sfeer, van het gezelschap en van de leuke muziek die ons ten gehore werd gebracht door een bijna authentieke tiroler blaaskapel.
Na afloop heb ik deze foto gemaakt en neen... dit is niet de band die ons de ganse avond entertainde. Dit zijn enkele dames van het personeel die - ook in tiroler kleding - even wilden doen alsof...
Met dank aan onze geocache hobby mochten we vandaag weer van een zoveelste wandellocatie genieten. Langs het kanaal in Arendonk, aan de linkerkant richting Turnhout zochten en vonden we een aantal geniepig verstopte containertjes. Aan de overzijde van het kanaal, onderdeel van het fietsknooppuntennetwerk, kwamen regelmatig fietsers van allerlei allooi voorbij en mijn fototoestel en ikzelf zijn in dat soort situaties altijd zeer alert en stand-by om interessante beelden te schieten.
Meetrekken is een techniek waarbij je het bewegend onderwerp probeert te volgen met de camera terwijl de achtergrond het gevoel van snelheid vertoont door die typische bewegingsvervaging. Bij gewone toeristische fietsers had ik al meteen in de gaten dat het effect niet spectaculair was maar telkens er een sportieveling, wielrenner of groep wielertoeristen voorbij kwam met wat meer snelheid kon ik naar hartelust oefenen. Het percentage geslaagde opnames was erg laag moet ik toegeven, het is ook niet gemakkelijk om met de zoomlens een snel bewegende fietser aan de overzijde van het kanaal te volgen en op precies dezelfde plaats in beeld te houden. Dat is namelijk de absolute vereiste om het onderwerp scherp te houden met een relatief lange sluitertijd.
Dit is een van de weinige beelden die mijn persoonlijke kwaliteitstest overleefd hebben. Zeer tegen mijn gewoonte in is hier absoluut helemaal geen Photoshop aan te pas gekomen, alleen een beetje uitgesneden om de fietser een tikkeltje uit het centrum te zetten. Dat er wat bewegingsonscherpte in de benen, de trappers en de broek zit is normaal en zelfs gewild... dat was een andere beweging en daar was ik niet mee bezig.
Voor de geïnteresseerden de gegevens: 135 mm - F9 - 1/10 - ISO 160
Ik heb het voorrecht vrijwilliger te mogen zijn in zorgtehuis Hoevezavel in Lommel. Naast de wekelijkse wandelingen met de bewoners engageer ik me ook om alle mogelijke evenementen en gebeurtenissen te fotograferen en ook de jaarlijkse fotoshoot voor alle bewoners is een taak die ik met veel plezier op me neem. Een van de leuke nevenaspecten daarvan is dat ik erg veel fotomateriaal van oudere mensen in mijn archieven krijg en ik heb ook de toelating die te gebruiken, bijvoorbeeld bij tentoonstellingen van onze fotoclub. Ik heb dat ook al diverse keren gedaan en op ons volgende salon heb ik weer een prachtige reeks in petto. We hebben ons nog maar pas alweer door een algemene fotoshoot geworsteld en vandaag heb ik de nabewerking helemaal voltooid. De leukste foto's gaan in een aparte map en die zet ik meestal om in zwart wit. Handig om uit te putten als ik weer eens op een druilerige dag geen tijd heb gehad om effectief achter de camera te kruipen... zoals vandaag dus. Dit plaatje was een van de laatste beelden uit de reeks van 180 foto's die in november tijdens de week van de senioren aan de muur zal komen te hangen. Tijdens de tentoonstelling zullen ze allemaal in kleur zijn maar ikzelf ga liever voor zwart wit. De titel lijkt me de lading te dekken.
Ik ben weer eens aan het stoeien geweest met kleine scherptediepte. Toen ik terugkwam van de wandeling met Phaido zag ik langs het bospaadje tussen de Reffenakkers en de Hoogstraat deze bloem die haar uiterste best deed om mijn aandacht te vragen. Dat mag je in dit geval wel erg letterlijk nemen. Een subsoort van de paardenbloemachtigen ( vermoed ik ) was zo'n 70 cm hoog op een stengel gekropen. Die stengel had waarschijnlijk eerder een of meerdere zusters van de gefotografeerde schoonheid naar een nog hoger niveau gebracht want hij reikte nog een stuk hoger tot het punt waar hij afgeknakt was. Door het grote diafragma en de kleine scherptediepte verdwijnt dat in de onscherpte bovenin zoals ook de ganse achtergond, of moeten we hier zeggen ondergrond, onscherp is. Het enige wat er wél scherp op staat, is die bloem en dat is ook de bedoeling en precies wat ik zo leuk vind aan dit soort fotografie.
Street-photography, straat fotografie was eigenlijk niet echt mijn ding. Ik geneerde me altijd om dingen die ik zag en interessant vond vast te leggen. Toch betrap ik me er de laatste tijd steeds vaker op dat ik een verhaal zoek achter de plaatjes die ik schiet. Een beeld waarbij de kijker iets kan bedenken vind ik leuker dan een prachtig beeld van een mooi onderwerp dat al honderden keren gefotografeerd is.
We waren vandaag in Paal waar we een erg mooie geocachewandeling deden met ons clubje en uiteraard had ik onderweg al enkele leuke kiekjes gemaakt van de gang der zaken maar toen we na afloop op een terrasje nog iets aan het nuttigen waren zag ik aan de overkant deze scene. Twee dames zitten buiten met een glas wijn, het terras is eigenlijk al afgebouwd, getuige de stapels stoelen links en rechts, je denkt dat die dames daar gewoon zitten te roken, zoals dat wel vaker het geval is bij horeca-zaken maar dat is hier niet zo... ik vond het alleszins intrigerend genoeg om dit toch maar vast te leggen. Dat dit dan ook maar in zwart wit moest vond ik bijna vanzelfsprekend, kleuren leiden alleen maar af van de essentie.
Kleindochter Marie Leen heeft zich geëngageerd in een amateurtoneelgezelschap. Voor het eerst op het podium... dat wilden wij uiteraard met eigen ogen zien. Theatergezelschap New-Sils speelde een stuk van ene Pierre Soetewey: "Als bomen in de winter".
Als recensent zou ik stellen dat het als tragi-comedie een interessante problematiek aansneed - wij hebben er als vrijwilligers in een zorgtehuis wekelijks mee te maken - maar dat er wat ons betreft qua inhoud toch meer uit te halen was. Over het spel van de amateurs daarentegen kan ik alleen maar lovend spreken.
Marie Leen speelde een verpleegster in het tehuis en ze deed dat vol overgave. De mimiek die ik in deze scene kon te pakken krijgen bewijst dat ze zich helemaal inleefde in haar rol.
Het had erger kunnen zijn met de voorspelde ommekeer in het nazomer weer. Het was alleszins nog best aangenaam wandelweer en de vrijdagse tocht met de bewoners van Hoevezavel kon dus gewoon doorgaan. Een beetje frisser was het, inderdaad, maar onze passagiers waren allemaal een beetje beter ingeduffeld en wijzelf kregen het vanzelf warm genoeg door het duwen van de rolstoelen. Als we terug zijn van de wandeling krijgen we altijd nog iets aangeboden en het vrouwke koos deze keer voor een warme chocomelk. Niet meteen mijn ding, ik had iets met een grote rode D er op voor mijn neus staan toen ik deze foto schoot van mijn schatje.
Het was vandaag misschien wel de laatste echt mooie nazomerdag, een dag waarop je vroege herfstkleuren kunt combineren met diep blauwe luchten en als je dat dan 's avonds doet krijg je er helemaal gratis nog mooi licht bij. Ik moest vandaag wel een foto plaatsen uit de avondwandeling met Phaido in de Smallebroeken.
Ik was in de loop van de namiddag al wel gaan fietsen, geocachen en fotograferen in Corsendonk, idd. alweer Corsendonk. Tussen twee haakjes wil ik er, voor wie deze blog als een vervolgverhaal beschouwt, bij vertellen dat alle gezochte cachen ook gevonden werden, ook de extreem moeilijke... Toch vond ik in de foto-oogst van de avondsfeer iets wat me meer geschikt leek om de dag te herinneren.
Vandaag ben ik voor de tweede keer deze week naar Corsendonk gefietst. Er zijn daar een aantal moeilijke geocachen waar je al je skills dubbel nodig hebt om ze te openen en te loggen. Voorlopig moet ik mijn meerdere erkennen in de legger van een aantal van die constructies. Maar ik geef niet op. Morgen is het nog een mooie fietstdag en dan trek ik er weer naar toe. De aanhouder wint. Het feit dat het succes voorlopig uitblijft bij de ene hobby belet me niet tezelfdertijd ook een andere hobby te beoefenen natuurlijk. Het fototoestel heb ik altijd paraat en toen ik deze mooie poort met achterliggende laan, prachtig licht en bijhorende schaduwen zag moest ik niet lang nadenken. Ik hou van symmetrie ... en dat hoeft niet altijd in de architectuur te zijn.
Op deze prachtige nazomer-dag hadden mijn geocachemaatje Jackie en ik afgesproken om te gaan fietsen in het Scheldeland bij Temse. Ik kan het iedereen aanbevelen, prachtige omgeving, rust en voor de geocachers erg veel leuke vondsten. Uiteraard is de Schelde zeer aanwezig in het landschap en bij diverse gelegenheden kreeg ik de mogelijkheid dat ook op de foto vast te leggen. Dit is bijvoorbeeld de plaats, in Wintam - gehucht van Bornem -, waar het kanaal Brussel-Schelde via een gigantische sluis in de Schelde uitmondt. Naast deze sluis mondt ook de Rupel uit in de Schelde en aan de overkant ligt dan Rupelmonde. Daar heb ik uiteraard ook de nodige foto's van meegebracht maar ik kan er nu eenmaal maar eentje per dag plaatsen...
Ik ben me nog steeds doorheen de foto's van de bewoners van Hoevezavel en het Kapittelhof aan het worstelen. Het wordt weer een prachtige tentoonstelling, dat durf ik nu al te beweren. Bij het fotograferen vorige week hebben we occasioneel ook wel eens andere beelden geschoten dan die waar we voor gekomen waren. De vijf frisse dames die in de Deux Chevaux hebben plaats genomen zijn geen bewoners van de zorgtehuizen, sta me toe dat even te preciseren. Ze wilden wel in de stijl blijven van de fotosessie.
Op een laddertje voor de auto kon ik dit plaatje schieten van uit vogelperspectief en het enige minpunt op de foto was de erg rommelige achtergrond. Die heb ik weggewerkt door alles rond de auto te selecteren en rigoureus te vervagen. Achteraf, terwijl ik dit zit in te tikken bedenk ik dat ik er gewoon asfalt had moeten in shoppen... misschien doe ik dat alsnog... ooit. Eerst zorgen dat de resterende opnames van de bewoners zo goed mogelijk tegen de muur komen tijdens de week van de senioren in november.
Er zijn steeds minder horeca-gelegenheden in den lande, ook in Lichtaart moeten wij het doen met nog slechts enkele overlevers... het feit dat wij onze reguliere zondagse samenkomsten steeds vaker in de Korte Hei, bij Toke, plannen heeft daar ook mee te maken, maar niet alleen daarmee natuurlijk. het is er gewoon gezellig. Op deze regenachtige zondag was het er vandaag veel minder druk als anders. Toen wij er rond achten aankwamen was er nog wat klandizie maar toen wij rond elven weer huiswaarts wilden waren wij warempel de laatsten... of toch niet, helemaal achterin zat nog één koppeltje te vergaderen... toch maar snel een foto...
Ik heb deze foto vandaag gemaakt, niet met de camera, ik geef het toe, maar wél in Photoshop. Ik kreeg vandaag de vraag om uit de fotoshoot die ik op 15 juli deed met de boys van Common Strangers ( kijk op die datum in deze blog ) een bandlid uit foto A te vervangen door zijn afbeelding uit foto B. Dan denk je als fervente Photoshopper... da's een makkie. Met een draadraster-achtergrond, bandleden en een fotograaf die niet op precies dezelfde plaats stonden bleek dat evenwel niet zo simpel te zijn. Ik heb de ganse trukkendoos moeten opentrekken en gelukkig heb ik ondertussen enige kennis en ervaring in het manipuleren van beeldmateriaal.
Ik meen dat de operatie geslaagd is en ik hoor graag wie er in deze foto vervangen is door zijn alter ego.
Het is nog niet zo lang geleden dat wij Belgen ons collectief achter onze vlag schaarden. Tijdens het WK voetbal waren zwart geel rood zeer populaire kleuren. Ik moet toegeven dat ik zelf ook een vlag voor het venster gehangen heb.
In de Brugwachter ligt ze nog steeds over de lichtkoepel boven de brasserie.
Zoals iedere vrijdag zijn we ook vandaag weer onze vrijwilligerstaak gaan vervullen en hebben we een frisse wandeling gemaakt met de bewoners van Hoevezavel en ook zoals iedere vrijdag zijn we daarna een dagmenu gaan nuttigen in de Brugwachter. We zaten precies onder die koepel en het duurde toch even voor ik in de weerspiegeling in de lepel de Belgische kleuren zag. Fotomogelijkheden !!! De lepel zal ik op Facebook gooien en de recht omhoog gefotografeerde dakkoepel reserveer ik voor deze pagina.
Zoals ik gisteren al aangaf ben ik vandaag opnieuw naar Lier gereden met de fiets achterop om, met een deze keer wél van de goede gegevens voorziene GPS, een tweede poging te wagen een geslaagde geocache/fiets-tocht te ondernemen tijdens één van de laatste mooie nazomerdagen. Zonder in details te vervallen: het was inderdaad de moeite waard.
Bij een van de locaties waar de GPS mij naar toe bracht, de uitgang van een maïsdoolhof, zat een echtpaar met kind op een bankje toe te kijken hoe ik niet meteen de zoekopdracht tot een goed einde kon brengen. Toen ik een hint vroeg bleven ze maar zwijgen. Oke, dat is hun goed recht. Toen ik daarna vroeg of ik een foto mocht maken zegden ze ook geen neen... Ik beschouwde dat als een toestemming.
Ik was helemaal niet blij met de gang van zaken vandaag. Mooi weer, dus ik wilde wel ergens een rondje gaan fietsen. Een snelle zoektocht op geocaching.com vertelde me dat er in de buurt van Lier behoorlijk wat moois te rapen viel. Ik had dus routine-matig de nodige gegevens gedownload en in mijn wandel GPS gezet en ben met de wagen, fiets achterop, naar de coördinaten van de geplande eerste stop gereden. Daar aangekomen bleek dat ik helemaal geen gegevens had in de buurt... domweg een verkeerde file in dat ding opgeslaan... dom, dom, dom!!! Dan voel je je behoorlijk schlemielig.
Dan sta je daar en ga je toch maar wat fietsen. Ik wist wel dat er ergens een interessante kinder-struisvogelboerderij in de buurt was en de wegwijzers er naar toe had ik snel gevonden. Ik ben dan maar een tijdje portretten van die fotogenieke beesten gaan schieten. Dit vond ik zelf de leukste.
Met nog een super-mooie dag in het verschiet ga ik zeker morgen nog eens terug naar die regio en ik heb nu al, na meerdere controles, de correcte data in mijn toestel opgeslaan.
Is Alex plots gehandicapt en zit hij zichzelf te troosten met een Duvel in een rolstoel? Het zal wel niet zo vaak meer voorkomen dat ik de woorden Alex, Duvel en rolstoel in een zin kan gebruiken ( mag ik hopen )...
Neen dus. Ik was bij fotomaatje Alex om wat digitale fototechnische toverkunsten te plegen en na lang zwoegen vonden we dat we wel een versnapering verdiend hadden. Waar versnaper je beter mee dan met een Duvel? En die rolstoel hoor ik je vragen... Ook daar is een verklaring voor.
Leentje, halve trouwboek van Alex is onlangs zwaar en zeer ongelukkig gevallen en ze heeft haar been gebroken op twee plaatsen. Die rolstoel is nu even een onmisbaar hulpmiddel qua mobiliteit. Omdat Leentje gewoon in de zetel zat is Alex maar even in de werkloos geparkeerde stoel gaan zitten, zonder verdere bijbedoelingen. Ik laat zulke kans natuurlijk nooit voorbij gaan als ik de camera binnen handbereik heb, en dat is zo ongeveer altijd!
Ik mag aannemen dat de meesten ondertussen wel weten dat Kasterlee ( waar ook Lichtaart als deelgemeente bij hoort ) het pompoenen- en het kabouterdorp is. De foto van vandaag komt van de kabouterberg.
Ik had in de loop van de dag tijdens de wandeling met Phaido al wat paarden en koeien gefotografeerd in de Smallebroeken maar een hoera-dit-is-'m-gevoel had ik nog niet. Toen ik in de vooravond even naar Kasterlee fietste om een opgeloste mysterie-cache te loggen en ik bij het terugfietsen voorbij de kabouterberg kwam bedacht ik plotsklaps dat hier ook nog wel enkele leuke beelden te schieten waren. De inmiddels wel gekende luchtwortels van de dennen blijven zowel de spelende kinderen als de onderwerpen zoekende fotografen fascineren. Men moet dit niet verwarren met de luchtwortels van mangroves in de tropen, dit zijn gewoon wortels die ooit, toen de dennen aangeplant werden, onder de grond zaten maar door de wind-erosie werden de duinen waarop ze stonden gedeeltelijk weggeblazen en afgetopt zodat de wortels bloot kwamen te liggen, dit tot groot plezier van de kinderen en ook wel van de fotografen dus. Of de bomen er gelukkig mee zijn, dat is een ander verhaal. Ik zie er steeds meer die er bij zijn gaan liggen of die op het punt staan er bij te gaan liggen.
We hadden ook weer erg mooi avondlicht trouwens, bovenin zie je dat ook nog, maar in dit geval koos ik er toch voor de wortels goed te belichten.
Als je niet meteen de betekenis van de titel door hebt willen we graag even helpen. Dit zijn romeinse cijfers. Het getal dat je hier leest is dus... 130, juist ja!
Mijn allerliefste zus en haar ventje vierden vandaag het feit dat ze samen precies 130 jaar jong zijn. Wij mochten meevieren en dat hebben we vol overgave gedaan. Er was voldoende te smikkelen en te drinken, zus had weer haar expertise in het organiseren van feesten aangewend en ook het gezelschap was meer dan genietbaar.
Natuurlijk heb ik weer de nodige leuke shots kunnen scoren. Het moment waarop Lilly en Dreeke elkaar een dikke kus geven na de obligate speech bijvoorbeeld, kon ik precies goed te pakken krijgen.
Onze vriend Rudi verjaart deze week en het feestje dat daar bij hoort wordt logischerwijs in het dichtst bijzijnde weekend gepland. Dat wil geen enkel lid van ons vriendenclubje missen natuurlijk. Het weer was best nog goed genoeg om het aperitief buiten te serveren en de hedendaagse trends volgend kwam er nogal wat Aperol Spritz voorbij zoals uit deze opname blijkt.
Aan de overkant van de grote tafel kon ik drie van onze dames samen in beeld krijgen terwijl zij de vakantiefoto's aan het bekijken en becommentariëren waren.
