een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
12-09-2018
12 september De boomgaard
Als wij aan de wandel gaan dan maken we graag een praatje met mensen die we onderweg tegen komen, ietwat uit de middelmaat springende figuren hebben onze voorkeur. Zo maakten we al een hele tijd geleden kennis met Nelly, een dame uit Berlaar of daaromtrent. Ze heeft een boomgaard op de hoek van de Smallebroeken en ze komt regelmatig naar haar eigen stukje Lichtaart. Nelly is erg begaan met gezondheid, voeding, natuur, ecologie, bio, kruiden... en als we zien dat ze weer in haar kleine paradijsje is lopen we binnen door de poort en we leren steevast weer vanalles bij.
Een klein paradijsje is het er inderdaad, fruitbomen en andere bomen, struiken, kruiden ( onkruid bestaat niet ), bloemen, alles groeit en bloeit daar in een schijnbare wanorde. Schijnbaar, want er zit wel degelijk een logica in. De ene soorten beschermen de andere vaak tegen ziektes, insecten en ander onheil. Het doet me alleszins telkens even denken aan vroeger. Mijn ouders en grootouders hadden ook zulke tuinen, niet die akelig, bijna wiskundig, boekoudkundig geordende percelen van tegenwoordig.
Vandaag bleek dat er al een heleboel appels waren afgevallen de laatste dagen en die waren zeker nog goed consumeerbaar, zeker om er bvb. appelmoes van te maken. Na de wandeling zijn we er dus met de wagen terug naar toe gereden om een lading mee naar huis te nemen.
Vrouwke raapt, Phaido waakt en baasje fotografeert.
11 september Hondenpoepzakje met inhoud naast iPhone
Ik heb geen buitensporige mentale inspanning gedaan om een creatieve titel te bedenken voor deze foto. Op zich stelt ie ook niet zo veel voor, dit is gewoon één van de vele foto's die ik tegenwoordig schiet om de 85 mm 1.2 lens beter te leren kennen, let op de mooie, erg kleine scherptediepte trouwens. Technisch gezien ben ik hier best blij mee.
Toch zit er ook wel wat inhoud in de foto en dan heb ik het niet over wat er in het poepzakje zit. Dit zijn twee dingen die me vandaag hebben bezig gehouden en bij gebrek aan andere wereldschokkende beelden vond ik dat dit ook moet kunnen op deze blog. Ik kon mijn iPhone al enkele dagen niet meer opladen en pas vandaag vond ik de tijd om daar eens door een deskundige naar te laten kijken. Het bleek dat er gewoon wat vuil in de opening voor de connector zat en in een mum van tijd was het euvel verholpen. Ik moest ook helemaal niks betalen in de Repair Corner in Heist op den Berg. Over klantvriendelijkheid gesproken... warm aanbevolen !!!
Het rechtse item op de foto, dat is andere koek. Eerst wil ik terloops vertellen dat ik het qua vorm minimaal even mooi vind als de rode gedrochten die Arne Quinze in Oostende heeft neergelegd maar daar gaat het niet over.
Tijdens de wandeling met Phaido werd ik totaal onverwacht en onterecht de huid vol gescholden door een of andere gefrustreerde hondenhater die vond dat die beesten overal schijten en dat ze dat maar thuis in hun eigen hof moeten doen enz. enz. Ik droeg nota bene een pas gevuld, nog warm zakje met me mee. Nu heb ik zelf ook niet de langste lont van de wereld en ik heb die pipo duchtig zijn vet gegeven en hem vriendelijk ( tja, vriendelijk...euuuh ??? ) verteld dat wij altijd opruimen wat Phaido ergens achterlaat. In het heetst van de woordenwisseling heb ik er ook nog mee gedreigd de inhoud van het zakje in zijn gezicht te smeren maar dat was eerder een grappig bedoelde retorische uitspraak. Uiteraard heb ik dat niet gedaan, de foto van de dag zou er trouwens heel anders hebben uitgezien...
Middels hoogtechnologische apps had mijn fotomaatje Alex berekend dat ik vandaag, maandag 10 september, voor de 5000ste keer een blog zou plaatsen. Ik heb idd. sedert 1 januari 2005 geen dag overgeslaan. Alex heeft het aftellen ( zie reacties op de vorige dagen ) trouwens verkeerd ingeschat want meestal plaats ik net voor middernacht pas iets over de voorbije dag en lezers zien dus qua datum de blog met een dag vertraging. Dit is dus nummer 5000.
Het begon eigenlijk allemaal heel amateuristisch. Ik fotografeerde al wel digitaal, met een Sony - weet-ik-veel-welk-type-nummer - en ik zat ook al op internet, ik maakte en onderhield toen zelfs de sites van onze Motorclub en van Pol en Josee, het muzikaal duo waarmee we aan het uitbollen waren na een lange professionele carrière en daarop reserveerde ik ook een pagina voor de foto van de dag.
Toen ik overschakelde van het toenmalige Belgacom - nu proximus - naar telenet ging de voor mij gereserveerde webspace inclusief alles wat er op te vinden was helaas verloren in de nevelen van de digitale eeuwigheid. De eerste jaren van mijn blog-geschiedenis zijn daarom op het net helaas niet meer terug te vinden. Gelukkig heb ik zelf nog alle foto's en info.
In het begin was er nog geen sprake van albums die je op het net kon laten afdrukken dus deed ik dat maar zelf. Op maandelijks veranderende, zelf geprinte, achtergronden plakte ik telkens weer in een vakje een ook zelf afgeprinte foto van de dag. De teksten waren nog erg kort en summier, over de smaak van de achtergronden en de kleur van de kadertjes wil ik anno 2018 graag schuldig pleiten maar om deze 5000ste te vieren wilde ik toch graag pagina één, 1 januari ( en 2 januari ) van het album 2005, nog eens tonen. Bij het fotograferen van de pagina is er blijkbaar enige lichtweerkaatsing op de onderste foto geslopen, waarvoor mijn excuses.
Hoewel de verleiding groot was om vandaag naar de vliegshow te gaan in Kleine Brogel hebben we er voor gekozen toch maar iets rustigere oorden op te zoeken. We zijn gaan fietsen en geocachen in de fruitstreek, Hoepertingen om precies te zijn. Het weer was super, het gezelschap ook ( vaste cachemaatjes Jackie en Annemarie ) en zowel de route als de gezochte en gevonden cachen waren bovengemiddeld van kwaliteit... wat wil een mens nog meer op een prachtige zondag als deze?
Als je dacht dat de perenpluk ondertussen voorbij is en dat er nu nog alleen appels geplukt worden is dit een bewijs van het tegendeel. Bij tussenstop nummer zoveel zijn Jackie en Annemarie druk aan het zoeken op de door de GPS aangegeven locatie, terwijl ik even verderop gelopen ben om het tafereel van tussen de rijpende peren te vereeuwigen. De grote bakken waarin ze volgende week zullen terecht komen staan al te wachten.
We bezochten vandaag met enkele leden van onze fotoclub de beeldentuin Hugo Voeten in Geel. Ik was zeer onder de indruk en kon meerdere kunstwerken mooi in beeld nemen. Daar waren voldoende kandidaten bij om op deze pagina te figureren als foto van de dag. Ik vermoed dat de andere leden van de club wel ongeveer dezelfde foto's gemaakt hebben. Daarom koos ik deze keer voor een ander onderwerp, een beeld dat ik in een flits in een ooghoek zag voorbij komen. Jan, een van onze leden fotografeerde zijn dochter wel erg close. Het moest heel snel... omdraaien, richten, niet nadenken, klik... Hij is niet 100% scherp, maar ik vind het zelf wel een prachtige opname, zeker omdat het meisje er zo mooi, onbevangen op staat. De camera, en een stukje krullebol van Jan zijn voldoende om het een verhaal mee te geven.
Ik raak nog steeds meer en meer onder de indruk van de mogelijkheden en de prestaties van mijn 5D Mk IV. Deze opname is gemaakt met ISO 3200, kwestie van voldoende korte sluitertijd te kunnen houden met verminderend licht in de avond. Ik heb zelfs helemaal geen ruisreductie moeten toepassen...
Lander, neefje van het vrouwke verjaarde vandaag en na de wekelijkse wandeling met de bewoners van Hoevezavel waren we uitgenodigd op het feestje. Er was nog al wat (erg) jong volk aanwezig en er werd behoorlijk wat afgestoeid, geravot, geschommeld en gesprongen op de speeltoestellen. Natuurlijk loop ik dan met de camera schietgraag rond in de buurt. Ik vond het vanzelfsprekend vandaag te kiezen voor een foto waarop de feesteling de hoogste sprong maakt.
Het weer was niet zo schitterend vandaag. maar dat belette me niet om in momenten van fotogoesting even de camera ter hand te nemen en wat rond het huis te lopen op zoek naar onderwerpen. Ik betrap me er op dat ik zoiets de laatste tijd wel vaker doe met de 85mm 1.2 lens er op. Experimenteren met extreem grote diafragma's en zeer beperkte scherptediepte is leuk... de man en zijn speeltjes. De gele zonnebloemachtige schoonheden die ieder jaar weer vanzelf terugkomen voor onze voorgevel leken me interessant genoeg om ze in beeld te nemen. Ik heb scherp gesteld op het hart van deze bloem en dat is ook het enige wat scherp is in de foto. Dat vind ik ruim voldoende.
Dit soort beelden schiet ik graag, symmetrie gecombineerd met een interessant aandachtspunt op een sterke plaats in de compositie. Toen ik hier langs kwam zag ik mijn kans schoon, ik moest wel meteen raak schieten want anders zou die visser zeker iets in de gaten krijgen en onnatuurlijk, of misschien wel moeilijk gaan doen. Toen ik thuiskwam en het beeld op de PC bekeek merkte ik dat ik wellicht 10 of 20 cm. meer naar rechts had moeten staan. Qua symmetrie is ie niet 100% en daar baal ik goed van maar verder vind ik 'm wel interessant genoeg om vandaag als foto van de dag te fungeren. Ik had trouwens ook niet zo veel keus vandaag.
Jefke, de een na jongste van het kleinkinderenheir werd vandaag 13, we moeten nu dus toch echt wel Jef beginnen zeggen eigenlijk. We reden in de loop van de vooravond even naar Herentals om te feliciteren en natuurlijk ging Phaido ook mee. Minouche, een van de twee huispoezen was binnen toen wij er aan kwamen en hoewel Phaido daar geen enkele interesse voor betoonde vluchtte de poes toch de trap op en vanop relatief veilige hoogte bleef ze angstvallig de situatie in de gaten houden. Dat gaf mij de gelegenheid enkele keren ongestoord aan te leggen. Het weinige licht dwong mij tot een erg groot diafragma om een aanvaardbare sluitertijd over te houden, de scherptediepte wordt zo wel zeer klein maar dat geeft de foto nog net dat tikkeltje extra vind ik.
We moesten even naar Herentals deze namiddag. Bleek dat het kermis was in de stad. Daar hebben we geen probleem mee, we vinden altijd wel een andere parkeerplaats en een eindje lopen is helemaal niet zo erg. Integendeel, misschien zouden er zich wel fotomogelijkheden aanbieden op de foor. Na gedane zaken zijn we er dus eens uitgebreid gaan kijken. Hoewel... er was bitter weinig te zien, wel voldoende kramen en attracties maar het voornaamste ontbrak: publiek, mensen, bezoekers... Overal hoorde je wel de kakafonie van door elkaar heen jengelende kermismuziek maar alle kramen, molens, tenten en andere toestellen en speelcasino's stonden er behoorlijk werkloos bij. Uiteraard heb ik links en rechts een en ander gefotografeerd. De hond van de uitbaatster van deze schietkraam bijvoorbeeld trok meteen mijn aandacht en toen ik teken deed dat ik hem wilde fotograferen ging mevrouw er parmantig langs poseren terwijl ze tezelfdertijd toch de twee jongedames in de gaten hield die misschien wel enkele schoten wilden komen afvuren...
Vandaag heb ik wat lopen experimenteren met de 85 mm 1.2 lens. Daar moet je behoorlijk nauwkeurig mee scherpstellen om de foto's te maken die je voor ogen hebt. Niet makkelijk dus. Toen ik in de loop van de vooravond nog een beetje van het zonneke aan het genieten was samen met mijn beste vriend nam het vrouwke mijn fototoestel ter hand met de instellingen die er toevallig in zaten en zij maakte warempel de beste foto van de dag. Ere wie ere toekomt.
Derk en Annie zijn vandaag 25 jaar getrouwd. Wij waren uitgenodigd op het zilveren bruiloftsfeest en daarom zijn we dus vanavond naar Tilburg gereden. Derk was jarenlang de geluidsman van ons bandje en we konden erg goed met elkaar opschieten. We zijn altijd goede vrienden gebleven. Er waren nog behoorlijk wat ex-muzikanten uit de toenmalige muziek-scene aanwezig en we konden weer behoorlijk bijpraten en oude herinneringen ophalen.
Derk is erg ziek en hij weet dat hij niet meer zal genezen, alle aanwezigen wisten dat ook natuurlijk en dat maakte het toch wel een iets ander feest. Ik heb een foto gemaakt van de bruidstaart. Daarop is een kopie van de officiële trouwfoto in de topping ingewerkt en een nog oergezonde Derk staat er op samen met zijn stralende Annie. Vijfentwintig jaar later zien we er allemaal net iets anders uit, Derk net iets meer, maar dat is een detail.
Het is de traditionele kom-weer-bij-je-positieven-dag geworden na de vakantie. Na mijn krantje - de voorbije twee weken moet ik nog inhalen, maar dat is voor later - ben ik achter de computer gedoken om mijn foto-oogst een beetje te bekijken, te selecteren en te fatsoeneren. Nieuw werk was er niet bij vandaag, maar ik val graag terug op een beeld uit de voorbije veertiendaagse.
Ik zag namelijk toevallig in het Nieuwsblad, in een artikel gewijd aan interessante observaties van vogel- en andere fladdersoorten, een foto van een kolibrievlinder, redelijk zeldzaam blijkbaar. Ik vond het niet eens zo'n denderende foto, ik heb 'm enkele dagen geleden toevallig ook te pakken gekregen - in Lazise weliswaar - maar de vleugeltekening is identiek. Hij vliegt zonder op de bloem te landen terwijl hij met zijn lange tong/slurf of wat dan ook de nectar uit de bloemen zuigt. Die tong/slurf of wat dan ook het ik wel gezien, maar fotograferen kon ik 'm niet... dat beest bleef maar andere posities innemen. Maar zelfs zonder tong/slurf of wat dan ook beschouw ik dit als een waardevolle trofee: mijn eigen kolibrievlinder. Dit is het beste beeld uit een burst van een tiental opnames met 1/4000 ste sec.
Voor we de terugrit naar huis aanvatten, wilden we nog de wekelijkse donderdagmarkt meepikken in Schlanders. Dat is in niks te vergelijken met de drukke giga markten in de bekende toeristenoorden maar het is er gezellig en we lopen er wel eens bekenden tegen het lijf. Na zoveel jaren Schlanders kennen we ondertussen wel wat dorpelingen en andere regelmatige bezoekers. We vinden er ook altijd wel iets en hoewel winkelen, shoppen en rondslenteren op markten niet echt mijn favoriete bezigheden zijn loop ik in Schlanders iedere keer weer mee met het vrouwke als ze op speurtocht gaat. Als ik haar dan zelfvoldaan met haar oogst terug naar het hotel zie stappen kan ik het niet laten een laatste vakantiefoto te maken.
Het paste weer allemaal mooi samen vandaag. Wandelen, natuur, bergen, geocachen, fotograferen... als je daar allemaal van kunt genieten op hetzelfde moment dan mag je niet klagen.
Voor de tocht die we voor vandaag gevonden hadden op geocaching dot com moesten we eerst met de wagen naar Zwitserland, dat is gelukkig vlakbij. Het gehuchtje Valchava is amper een kleine 40 km. verwijderd van Schlanders. De beschrijving en de commentaren van het geocacherondje Senda Trafögl dat we daar gespot hadden waren dermate lovend dat we er graag onze een na laatste vakantiedag aan wilden spenderen. We hebben het ons niet beklaagd. Een pittige wandeling, met mooie vergezichten en listig verborgen cachen hield ons meer dan 4 uren bezig. Ook Phaido had het weer helemaal naar de zin. Er waren onderweg gelukkig plekken zat waar hij aan verfrissing toekwam. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook water gedronken heb... en het smaakte zelfs best goed...
Het was weer een meer dan gevulde dag. In de voormiddag liepen we mee met de gids bij de kunst-historische Führung door Schlanders en in de loop van de namiddag hielden we het bij een jaarlijks verplicht nummer, met de wagen het Martell Dal in tot einde weg en dan een klim naar de Zufallhütte op 2264 m. Ik zou een maand lang leuke foto's kunnen plaatsen met de oogst van deze dag maar uiteraard beperk ik me tot één enkel exemplaar. Dit is een opname van één van de vele beekjes die we tijdens de klim en de afdaling links een rechts zagen. Een iets langere sluitertijd, geen statief maar camera tegen de bodem van de brug geklemd dan maar om hem min of meer onbeweeglijk te houden en het resultaat mag best gezien worden wat mij betreft.
Zoals we al eerder vertelden is Schlanders een klein beetje onze tweede thuis geworden. Er zijn weinig plekjes of wandelingen waar we nog niet zijn geweest. Ook vandaag begaven we ons op zeer bekend terrein. Langs de berg naar Vezzan, daar iets nuttigen en dan door de appelboomgaarden terug naar het hotel, dat was de planning. Fotomogelijkheden zat tijdens de tocht. Baasje loopt voorop, draait zich regelmatig om en als de gelegenheid zich voordoet legt hij een mooi moment vast. Phaido volgt plichtsbewust en het vrouwke is daar vlak achteraan. Daarna komen Monique en Swa, maar om het in wielertaal te zeggen, die staan niet op de foto.
We hebben vandaag de trein genomen van Schlanders naar Laas, handig als je in het hotel een kaart krijgt die je alle openbaar vervoer gratis laat gebruiken ( Phaido moest wel 3 betalen ). Het plan was om naast de Etsch ( Adige voor de Italianofielen ) de terugtocht naar Schlanders te wandelen via wandelweg 18. Al bij het begin van de wandeling vonden we dat er toch wel erg veel fietsers en mountainbikers op dezelfde route waren en wij hebben er dan maar voor geopteerd de 18A te volgen enkele etages hoger, langs de berg. Dat hebben we geweten, best pittig. We kregen in ruil voor onze inspanningen, vooral in het tweede deel van onze tocht, wel de nodige indrukwekkende vergezichten voorgeschoteld, heerlijk voer voor de schietgrage hobby-fotograaf.
We zijn aan het tweede blok van onze vakantie begonnen. Na een week Gardameer, met als enige minpunt dat het eigenlijk te warm was voor een modale lage-lander, zijn we vandaag naar Schlanders gereden, onze tweede thuis. Langs minder bereden kleinere wegen hebben we rustig die 200 km afgehaspeld en toen we rond half drie bij de Goldene Rose aankwamen hebben we meteen een wandelingetje gedaan, kwestie van Phaido even zijn ding te laten doen. Dat was trouwens een gouden idee, want eenmaal terug in het hotel begon het te regenen en dat doet het nu, na het avondeten en de obligate grote Forsten, nog steeds. Thomas, de kastelein wilde graag even op het knopje van mijn toestel drukken voor we tussen de lakens kropen.
Gardameer, Lazise. L'histoire se répète... de geschiedenis herhaalt zich. Op dezelfde vakantiestek waar wij vroeger met onze kinderen gingen varen en waterskiën gaat zoonlief Michael al sedert enkele jaren met zijn gezinnetje dezelfde dingen doen. Wij passen onze vakanties ook telkenjare aan en voor wij naar ons geliefde Zuid Tirol trekken gaan wij ook eerst weer enkele dagen van het Gardameer proeven. Dat komt goed uit want ik heb nog steeds een vaarbewijs en kan dus Michael trekken als die zelf achter de boot wil. De champ van het pak is evenwel kleinzoon Jefke. Als die zijn kunstjes verkoopt op de monoski maak ik honderden foto's en dan is het moeilijk kiezen. Deze spreekt voor zich.
