een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
24-08-2018
24 augustus Jefke in actie
Gardameer, Lazise. L'histoire se répète... de geschiedenis herhaalt zich. Op dezelfde vakantiestek waar wij vroeger met onze kinderen gingen varen en waterskiën gaat zoonlief Michael al sedert enkele jaren met zijn gezinnetje dezelfde dingen doen. Wij passen onze vakanties ook telkenjare aan en voor wij naar ons geliefde Zuid Tirol trekken gaan wij ook eerst weer enkele dagen van het Gardameer proeven. Dat komt goed uit want ik heb nog steeds een vaarbewijs en kan dus Michael trekken als die zelf achter de boot wil. De champ van het pak is evenwel kleinzoon Jefke. Als die zijn kunstjes verkoopt op de monoski maak ik honderden foto's en dan is het moeilijk kiezen. Deze spreekt voor zich.
Waarom de Italianen deze stad Mantova noemen en wij niet gewoon ook Mantova maar Mantua weet ik niet. Het is alleszins een mooie bestemming als je eens de iets ruimere omgeving van het Gardameer wilt verkennen. Nauwelijks 40 km van onze vakantiestek zaten we in een totaal andere wereld. Hoewel... het was er even warm, en ook hier waren de restanten van lang vervlogen tijden alom aanwezig. De omgeving was wel minder bergachtig en veel groener, resultaat van efficiente bevloeing met een ingenieus kanalensysteem. Ik vond het alleszins een aanrader.
In de slotgracht van een van de vele pallazo's waren er enkele onzichtbare danseressen hun kunstjes aan het vertonen. De jurken konden we wél nog zien en de spiegelingen ervan ook. Iedereen die mijn fotografische interesses kent begrijpt natuurlijk dat ik dit absoluut wilde fotograferen.
Dat ze in Italie erg hondvriendelijk zijn wisten we al langer, dat ze beweren het beste ijs van het universum te verkopen ook, en misschien is dat wel waar... maar dit hadden we nog nooit eerder gezien: een ijszaak speciaal voor honden.
Ik kan het niet genoeg vertellen. Het Gardameer is leuk. Het wordt nog veel en veel leuker als je ook het achterland gaat exploreren. Vandaag wilden we nog eens naar de Monte Baldo, bekend terrein. Onderweg kwamen we weer langs enkele plekken die al langer op mijn to-do lijst ( bucket list ) stonden en die hebben we ook weer kunnen afvinken. Het Santuario Madonna della Corona wilde ik al heel lang eens bezoeken, niet dat ik uit godsvruchtige redenen daar wat gunsten wilde gaan afsmeken maar uit interesse voor de onwaarschijnlijk gemotiveerde noeste arbeid van de middeleeuwers die dit huzarenwerk hebben voor elkaar gekregen. Tegen, en zelfs in een loodrechte rotswand, honderden meters boven de Brenner autoweg heeft men ooit dit wereldwonder gebouwd. Respect is het minste wat je hier voor kunt opbrengen. We hebben de wandeling er naar toe en terug helemaal afgelegd, zonder gebruik te maken van het pendelbusje en daar zijn we dan weer fier op.
Na de lange autorit van gisteren hebben we er vandaag een luie relax-vakantiedag van gemaakt... hoewel... met 16000 stappen op de teller kan je toch niet spreken van lui eigenlijk he? Maar goed, een beetje slenteren door Lazise, langs het meer, met Phaido op zoek naar kaka-locaties... het tikt aan op de stappenteller.
Tijdens de ochtendwandeling langs het meer zagen wij deze vogel die aandachtig de beweging in het water in de gaten aan het houden was. Op het eerste zicht dacht ik: een reiger, maar hij was toch veel kleiner. Dan ga je gissen... ibis??? mwah neen... en dan is er internet en blijkt het een kleine zilverreiger te zijn.
Ik heb 'm eerst van op afstand gefotografeerd en telkens weer een stapje dichterbij en weer klik, klik. Ik was al tot op zo'n 3 meter genaderd toen hij vond dat dit zijn privacy-grens was en hij weg huppelde naar een andere steen langs de oever. Op dat moment kon ik nog eens afdrukken.
Weissweiler, half zes in de ochtend. Op dit schandelijk vroege uur zitten wij in de wagen richting Gardameer, het vrouwke aan het stuur, ik er langs met slaapdronken ogen die toch nog net genoeg info doorspelen naar mijn fotogoesting om me uit mijn sluimertoestand te halen. De stoom die uit de koeltorens van de grote bruinkoolcentrale ziet er in de verte uit als een paddenstoelwolk van een nucleaire test en tegen de glorende ochtendlucht vond ik dat wel een mooi beeld.
Opm. 1. Wat is die tegenwoordig verplichte tussen-N ( in paddenstoel bvb. ) toch een onding.
Opm. 2. Bij het begin van onze vakantie had ik vandaag nog enige internet en laptop problemen, vandaar deze late en totaal onbewerkte dagelijkse update.
Ik kreeg een behoorlijk psychedelisch tafereel te zien door de voorruit van onze wagen. Gelukkig was dit niet in een gewone verkeerssituatie maar in de carwash, ik vrees dat de ruitenwissers het anders niet aan gekund hadden.
Ik ben niet meteen een grote fan van het wassen van auto's en als het echt nodig is rijd ik er liever mee doorheen een volautomatische carwash. Dat gaf mij vandaag de gelegenheid nog eens mijn camera aan het werk te zetten met een extreem hoge ISO-waarde. Of het een interessante of wereldschokkende foto is laat ik in het midden maar de prestaties van de EOS-5D Mk IV blijven me aangenaam verrassen.
Wat vroeger het gemeentelijk huisvuil stortterrein van Mol was werd in 1985 bedekt met enkele dikke zand- en kleilagen. Ondertussen heeft de natuur hier weer zijn gang kunnen gaan en is dit langzamerhand opnieuw een mooi stukje Kempense hei geworden. Ik was hier een tijd geleden al eens om een geocache te zoeken en ik herinnerde mij dit prachtige glooiende plekje als een voor-herhaling-vatbare wandelbestemming. Dit is, tussen haakjes gezegd, een van de leuke kanten van mijn geocache hobby: je profiteert van de terreinkennis van plaatselijke collega-hobbyisten die je naar onvermoed mooie locaties brengen.
Vrijdag is voor ons vrijwilligers-wandeldag met de bewoners van zorgtehuis Hoevezavel in Lommel en vandaag waren we een halfuur vroeger vertrokken omdat ik de stand van zaken in dat heidegebied eens wilde gaan bekijken. Misschien liepen er weer heideschapen te grazen en wie weet stond de heide al wel in bloei. Schapen hebben we niet gezien maar ik heb wel enkele prachtige foto's kunnen maken van een redelijk onbekend prachtig stukje Kempen.
Dit is een foto die in varianten ieder jaar weer terug komt, alleen is ie dit jaar drie weken te vroeg. Het hete weer van de voorbije weken heeft er voor gezorgd dat onze druivelaars nog meer hun best gedaan hebben dan anders. Niet alleen hangen er weer vele trossen heerlijke druifjes te wachten op snoepgrage monden maar waar we normaliter tijdens de tweede week van september rijpe druiven plukken zijn ze nu al rijp, hoog tijd om te oogsten dus. We kunnen ze niet allemaal zelf opeten en de voorraad Boerenjongens op rum en cognac die we vorig jaar hebben aangelegd is ook bijlange nog niet op. We hebben al enkele kennissen blij gemaakt, vandaag heb ik er weer een heel vergiet vol mee naar de fotoclub genomen maar het ziet er naar uit dat we meer hulp gaan nodig hebben om ze een zinvolle bestemming te geven.
Ik heb de ganse dag rondgelopen op de terreinen van FC De Kempen om te fotograferen bij het jaarlijkse toernooi voor jeugdploegen - De Kempencup - dat op traditiegetrouw op 15 augustus betwist wordt. Dat het toernooi hoog aangeschreven staat bewijst de lijst van ploegen die er voor ingeschreven hadden. Twintig ronkende namen stonden er op het wedstrijdschema en niet van de minste. Wat dacht je van PSV Eindhoven, Standard Luik, Antwerp, Beerschot, Lokeren, KV Mechelen en nog veel meer sportief geweld. Het was mijn taak om van al deze teams een ploegfoto te maken en verder het gebeuren de ganse dag lang te volgen en te documenteren met mijn foto's. Uiteraard heb ik na afloop ook de winnaars in beeld genomen. Dit zijn de vierende jonge aankomende vedetten van Standard de Liege.
Toen de laatste regenbui over getrokken was en het mooi uitklaarde in de loop van de namiddag bekropen mij de fietskriebels weer. Er stond op de kaart trouwens al enkele dagen een nieuwe geocache naar me te lonken in Tielen en daar kan ik meestal niet lang aan weerstaan. Niet zonder slag of stoot kon ik mijn geo-palmares met één eenheid aandikken. Voor de eventuele mede-hobbyisten onder de lezers wil ik hier graag bij vermelden dat de GC7TT5H Labyrinth een vette aanrader is, niet makkelijk, maar prachtig!
Om niet langs dezelfde weg terug naar Lichtaart te moeten fietsen koos ik ervoor om rond te rijden dwars door het jeugdkamp de Hoge Rielen. Uiteraard maak ik links en rechts altijd wel weer de nodige foto's, zo ook in dat mooie domein. Op de muur van één van de loodsen stond in koeien van letters wat daar gehuisvest was en ik vond dat wel mooi... Alle soorten fotografie mogen wat mij betreft aan bod komen. Het was niet eens zo gemakkelijk om met het felle licht en de combinatie van donkere en lichte tinten de goede belichting te vinden.
In de loop van de namiddag toog ik even richting Herentals naar fotomaatje Alex, hét adres voor eerste hulp bij het installeren van computerprogramma's als je de vereiste hardware niet zelf in je bezit hebt. Na gedane taak vertelde ik dat ik nog even de stad in ging op zoek naar een leuke foto van de dag. Alex suggereerde dat de volkstuintjes langs de Olympiadelaan misschien wel leuk zouden zijn. Dat leek me inderdaad een fijn plan.
Weinig bedrijvigheid in de tuintjes evenwel... Ik kon wat bloemekes, tomaten, een kudde zonnebloemen en nog wat details te pakken krijgen maar mijn goesting kon ik daarmee toch niet helemaal blussen. Aangekomen bij het tunneltje onder de spoorweg, richting Nederrij - een minder bekend plekje in Herentals - hoorde ik in de verte een trein naderen en dat leverde toch nog een beeld op waar ik mee kon leven. Let trouwens even op het bord dat de vrije hoogte aangeeft: 1,50 m... dat lijkt me alleszins een beetje overdreven - of moeten we onderdreven zeggen - maar het is zeker iets voor kleine mensen.
Op stap met de macrolens op mijn toestel, lettend op de kleine dingen. De natuur is nog steeds aan het bekomen van de felle droogte maar toch kreeg ik deze prachtige tijgerspin voor de lens.
Dames, voor jullie nu met z'n allen gaan gillen... dit zijn nuttige beesten, zoals alle spinnen trouwens. Ze lusten geen mensenvlees of bloed en ze bijten je niet. Ik heb liever een horde spinnen in de buurt dan een zwerm muggen of andere vervelende jeuk- of zoembeesten... En als ik een buitenkansje als dit krijg fotografeer ik ze ook graag.
Ik ben deze avond nog eens met Phaido door de Smallebroeken gelopen. Ondanks de regen die we de laatste dagen kregen, een "muggenpiske" eigenlijk vergeleken met wat nodig is, liggen de weiden er nog altijd hopeloos dor bij. De koeien komen dan ook nauwelijks aan voldoende voedsel en de boeren moeten bij voederen. Als er dan in de voederbakken - gigantische van één zijkant ontdane tractorbanden - een nieuwe voorraad eten is gebracht dan is het zorgen dat je er het eerste bij bent geblazen voor die beesten.
De foto is gemaakt bij fel avondlicht en is plaatselijk behoorlijk overbelicht maar ik vond 'm toch leuk genoeg om 'm hier te plaatsen. Op het komende fotosalon van onze club zal ie wel niet geraken...
Het was lang geleden dat we als vrijwilliger nog eens gewandeld hadden met de bewoners van Hoevezavel. De voorbije weken was het steevast te heet op vrijdag, de wekelijkse wandeldag. Er werd dan telkens wel een of andere alternatieve activiteit bedacht maar echt naar buiten bij 30° plus, daar waagden we ons niet aan. Vandaag hebben we gelukkig de draad weer kunnen oppakken. Voor en na de wandeling heb ik het gebouw weer eens met een architectuurfotografie-oog bekeken en uit de reeks foto's die ik van uit die invalshoek schoot koos ik voor deze spiegeling.
Het goede moment te pakken krijgen, daar draait het vaak om in de fotografie. En dat is vaak niet eens zo moeilijk als je een toestel hebt dat de mogelijkheid biedt om in een "burst" heel snel meerdere opnames na elkaar te maken.
We waren naar Loenhout gereden om de nieuwe woning van dochterlief en haar gezinnetje te gaan bekijken, ze zitten nog midden in de verhuis trouwens. Jefke, kleinzoon uit het gezin van zoonlief was er ook bij en op een gegeven moment betrapte ik hem er op dat ie zijn smartphone weer niet kon gerust laten. Ik probeer daar meestal een plagerige opmerking bij te maken maar deze keer wilde ik het anders aanpakken en hem stiekem fotograferen... Hij kreeg evenwel in de gaten wat ik aan het doen was... Op de vorige foto uit de snelle reeks die ik schoot kijkt ie nog vol aandacht op dat ding en op dit beeld zie je hoe hij met een mengeling van verwondering en betrapt zijn naar mij opkijkt. Da's die ene foto uit de reeks die ik bewaard heb.
Op bezoek bij goede vrienden. Paarden- en countrymens Gust en zijn vrouwke hadden ons uitgenodigd voor een etentje en een gezellige avond samen. Nadat we de dis alle eer hadden aangedaan zijn we nog even naar het domein gewandeld waar de paarden, de honden en de rest van de veestapel verblijven... wat een paradijs!!! Op de terugtocht liepen we langs het speeltuintje van de wijk. Op dat uur waren er geen kinderen meer, tijd voor de grote mensen om de speeltuigen te testen. Gust en Josee wilden graag Titanicske spelen op de grote houten speelboot.
Tja, bij dit beeld hoort eigenlijk geen verdere uitleg. Misschien toch even bevestigen dat ik deze foto niet zelf gemaakt heb, dat deed het vrouwke. Die krijgt ook langzamerhand last van het fotografievirus blijkbaar.
We zijn vandaag naar Tilburg gereden. Derk is lange tijd een enorm gewaardeerde collega geweest in de vele muzikale strijden die we gestreden hebben in onze professionele loopbaan. De manier waarop hij omgaat met de vreselijke ziekte waar hij mee vecht is bewonderenswaardig. We vonden het fijn vandaag bij hem en zijn vrouwke Annie op bezoek te mogen komen voor een babbel, een drankje ( voor mij nog altijd alcoholvrij ), een hapje en vooral veel warmte en gezelligheid. Samen met nog enkele andere oude kennissen hebben we herinneringen opgehaald en er een fijne avond van gemaakt. Toen we aankwamen lag dochter Nathalie, welke in vergevorderde gezegende toestand is, lekker te badderen in het zwembadje achter het huis. Verkoeling voor twee... ik vermoed dat de toekomstige kleindochter er ook van genoten heeft met dit warme weer. Voor mij was het dan weer een niet te missen fotomoment.
Of dit sport is voor het paard, voor de man, voor beiden of voor geen van beiden laat ik in het midden. Deze voormiddag hadden we er voor gekozen onze dagelijkse wandeling met Phaido in de bossen van Pulderbos te doen. Dat ik daar toevallig een rondje geocachen op de kaart gespot had was louter toeval natuurlijk.
In een mooie omgeving genoten we met volle teugen van zowel de wandeling als het zoeken. Een paard-man-sulky combinatie had er voor gekozen op het zelfde traject sprintjes te trekken en in beide richtingen kwamen ze ons regelmatig voorbij gestoven. Dat leverde mij enkele goede fotomomenten en even zovele leuke foto's op. Dat we na elke doortocht minutenlang met de zakdoek voor onze mond moesten lopen om het stof te overleven moesten we er wel bij nemen. Ach ja... De wereld is van iedereen?
