een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
14-05-2018
14 mei Lovelocks
Het is een gekend fenomeen, in vele wereldsteden worden er door verliefde paartjes slotjes gehangen aan bruggen, hekken en andere constructies waarna de sleutel wordt weggegooid. Zo wordt de eeuwigdurende liefde bezegeld. In de buurt van het Mas in Antwerpen heeft men ook een plaats gecreëerd voor deze symboliek. Op geocache zoektocht in Antwerpen kwamen we daar vandaag ook terecht, een van de sloten was een vermomde geocache warempel. We hebben 'm gevonden maar we kregen 'm helaas niet open. De hint was niet duidelijk genoeg... of misschien zijn wij niet verliefd genoeg.
Ik vond wel dat mijn geocache maatjes Jackie en Annemarie maar eens moesten poseren - Annemarie was trouwens jarig - en dat deden ze graag.
Als je me gisteren zou gevraagd hebben wat een Lanz Bulldog is zou ik het antwoord schuldig gebleven zijn. Ik heb wel een Bulldog in de garage staan, maar da's een motorfiets van het merk Yamaha, iets heel anders. Deze ouwe rakker hoorden we al van verre aankomen toen we na gedane geocache-taak op het punt stonden binnen te gaan in café Het Macheltje om van een welverdiende Duvel te genieten. Hij stopte warempel ook bij Het Macheltje en de bestuurder liet gewoon zijn motor draaien toen hij naar binnen kwam. Dat triggerde mijn nieuwsgierigheid nog iets meer dan al het geval was. Het was.niet erg moeilijk om in gesprek te raken met de man. Zo vernam ik alles over de restauratie en de werking, ook over de moeizame startprocedure. Het zou ons te ver voeren om in deze blog dat allemaal uit te leggen. Zoek het maar eens op. Google op "Lanz Bulldog" en je komt al een heel eind. Een hele reeks foto's heb ik er wel aan over gehouden, zeker toen de eigenaar bij het vertrek nog enkele extra gasstoten gaf... hoezo Euro-6 norm?
Er waren voldoende redenen om deze avond eens naar Turnhout te rijden om wat avond-foto's te maken. Primo: alles is beter dan een avond Eurovisiesongfestival, secundo: ik had in de loop van de dag nog nauwelijks gefotografeerd, en tertio: de omgeving die is gekozen voor de volgende "fotograferen op locatie"-activiteit van de fotoclub is in Turnhout en daar wilde ik vanavond tijdens het blauwe uurtje al eens op verkenning gaan. Dat laatste viel alvast een beetje tegen. Ik zal daar binnenkort overdag eens naar toe moeten. Het blauwe uurtje heb ik dan maar verder uitgemolken in de omgeving van de Nieuwe Kaai en het aspect "blauw" werd nog eens extra in de verf gezet door de sfeerverlichting die onder de banken gemonteerd is. Ik weet niet of het sfeerverhogend werkt tijdens een romantische avond met je lief op een bank langs het water maar qua fotomogelijkheid kon ik het niet laten liggen.
"BOENK !!!", een doffe dreun tegen het raam. "Wat was da?"... "Geen idee."... "Ga es kijke..."
Tussen de toekomstige bloemen en het te hoge gras lag ze, onbeweeglijk, met de vleugeltjes gespreid. Ik ben geen ornitholoog maar ik denk toch dat dit een vrouwtjes merel is. Hoe ze tegen ons raam terecht gekomen was is me een raadsel. Daar is geen doorkijk die merelvrouwtjes de indruk geeft dat ze er doorheen kunnen vliegen, misschien heeft ze de spiegeling van de lucht en de bomen als vluchtweg gezien voor een of andere bedreiging? Er lopen hier behoorlijk wat katten rond en op het pas gemaaide gazon strijken er regelmatig allerhande merken van vogels neer. Ik heb de schijnbaar bewusteloze stakker voorzichtig opgenomen om te proberen ze weer tot leven te wekken. Maar hoe doe je dat? Kunstmatige ademhaling? Koud water? Lang nadenken was niet nodig want toen we net binnen waren begon ze in paniek zo hard te kwetteren dat mijn oorschelpen, die toch wel iets gewoon zijn, er van trilden. We zijn dan langs de achterdeur de tuin in gegaan. Daar staan op strategische plaatsen enkele schalen en kommetjes met water voor onze gevleugelde bezoekers. Ik heb ze voorzichtig op de rand van zo'n schaal gezet en een beetje water over haar kopje laten druppelen. Ze bleef zitten, lang genoeg om mij de gelegenheid te geven om mijn fototoestel te halen en met de lens die er toevallig opzat, de 70-300, een foto te maken. Dan ben ik terug naar binnen gelopen met het voornemen, iets zorgvuldiger, een opname te maken met een kleine scherptediepte en daarom wilde ik de 85 mm/1.2 er op te zetten. Toen ik daarmee buiten kwam was ze evenwel al gaan vliegen. Ik mag hopen dat ze geen al te grote schade heeft opgelopen. Het merelbestand is de laatste tijd aan het herstellen na de ziekte van vorig jaar, maar ze zijn toch nog altijd redelijk zeldzaam.
De verenigde Lichtaartse gildes hadden onze fotoclub gecontacteerd met de vraag of we het niet leuk zouden vinden wat foto's te komen maken op de koningsschieting. Ja natuurlijk interesseert dat deze jongen. Ik was dus deze namiddag present aan de sportvelden aan de Molenstraat en er viel inderdaad een en ander te fotograferen. De arme gilde hanteert de buks en die schieting ging redelijk vlot. De leden van de rijke gilde doen hun ding met pijl en boog op de staande wip en als absolute leek had ik nooit gedacht dat de hoofdvogel zo hoog zou zitten. Het duurde en duurde en duurde en toen ik wegens een ontembaar knorrende maag rond kwart over zes naar huis trok was de winnende pijl nog altijd niet geschoten. Ik had ondertussen al wel de nodige mooie plaatjes. Een origineel standpunt zoeken voor sommige shots blijft een van mijn stokpaardjes en ook deze keer ben ik daar ik geslaagd meen ik. Van op de grond achter de schutter kreeg ik het ganse tafereel mooi in beeld: de schutter en zijn boog, de hoogte van de wip en als je goed kijkt zie je zelfs de net afgeschoten pijl.
De vooravond van Hemelvaartdag gaan we met de fotoclub traditiegetrouw ergens aan avond- en nacht fotografie doen. Hemelvaardag valt namelijk altijd op donderdag, onze vaste wekelijkse vergaderdag en dan willen we natuurlijk niet gebonden zijn aan clubactiviteiten. Vandaag hadden we gekozen voor Mechelen als stad om te exploreren. Gelukkig waren er leden die een en ander hadden voorbereid want mijn kennis van de avond- en nacht-bezienswaardiheden van Mechelen was vrijwel nihil. Van de parking naar het stadscentrum via een wandelpad over vlonders langs en op de Dijle... de start was alvast veelbelovend. Ondanks het feit dat je daar op een bewegende ondergrond staat kon ik, door de ISO waarde op te drijven toch een voldoende korte sluitertijd krijgen om een scherpe opname te maken bij het prille begin van het blauwe uurtje.
Onze geocachetochten voerden ons vandaag naar Haspengouw, meer bepaald Hoepertingen. Enkele weken geleden maakte men in geocacheland het Borgloonse event mee en dan komen er traditiegetrouw ieder jaar weer vele nieuwe zoekopdrachten in die regio. Wij wachten dan meestal tot de grote drukte voorbij is en vandaag was het dan zo ver. We konden heel erg genieten van een fijn - misschien wel iets te warm - fietstochtje. Gelukkig vonden we onderweg enkele reddingsboeien waar we iets te drinken kregen. Op het einde van de tocht, terug gekomen bij de parking wilden we nog enkele multi's te pakken krijgen, voor de gelegenheid hadden ze hier blijkbaar een nestje samen gelegd. Bij kasteel Mariagaarden dacht ik toch ook nog even aan die andere hobby. Ik ben weer eens op de grond gaan liggen om uit een kikkerperspectief de kerk van Hoepertingen in beeld te nemen door de poort van het kasteel.
Ik heb de ganse dag doorgebracht in zorgtehuis Coham in Ham. Ze hadden we weer gevraagd om alle bewoners te fotograferen, dit jaar was het thema "toveren". Ik had een leuk plekje uitgekozen waar ik twee softboxjes had neergezet en het animatieteam van het tehuis had gezorgd voor de nodige attributen. De lijst aflopend werden de bewoners een na een naar de set gebracht en ik kon ze allemaal in de mate van het mogelijke zo voordelig mogelijk op de foto zetten. Als er dan eens een hapering was in de continuë stroom van modellen ging ik zelf in de stoel zitten en vroeg ik het vrouwke om even op het knopje te drukken. Ook dit is helemaal in overeenstemming met het thema want na dat ik al de koffieautomaat had ontdekt en de frisdrankenmachine had ik me neergelegd bij een alcoholvrije dag maar toen vond ik eerst enkele glazen die me zeer bekend voorkwamen en daardoor getriggerd ging ik verder zoeken. In een verborgen hoekje vond ik zowaar een kleine onopvallende koelkast met het hemelse vocht.... da's ook toveren.
Op deze zonnige zondag hadden we afgesproken dat we het Kempen-event 2018 zouden bezoeken, een groots opgezet geocachegebeuren net over de grens, in Noord Brabant. Het zou er wel eens erg druk kunnen worden hadden we gehoord en dat bleek ook. We zijn er geen fan van om bij alle nieuwe cachen te gaan aanschuiven om onze namen in het logboekje te schrijven dus hadden we gekozen om het rustig aan te doen, wat gezellig rond te hangen op de event-locatie, wat te socializen, van de zon te genieten, iets te drinken en enige cachen te bezoeken waar wij van veronderstelden dat ze wel niet zo druk bezocht zouden worden. We hadden op de site de lijst van nodige attributen gelezen en een waadpak was daar bij vermeld. Laat dat nu een van de dada's van mijn cachemaatje Jackie zijn. Het plan was dus vandaag alvast die cachen te zoeken waar we dat pak konden gebruiken. Volgende week of zo, na de eerste drukte zouden we dan wel eens terug komen om een verdere hap te nemen uit het grote aanbod voor het event uitgebrachte nieuwe cachen. Dan moeten we de volgende keer dat pak niet meer meesleuren he...
Jackie is hier aan het werk als wader van dienst onder een brug waar een potje met logrol onder hing aan een kettinkje. Een makkie eigenlijk... en wie doet nu zo iets hoor ik de lezer vragen... Toch nog meer liefhebbers dan wij vermoed hadden, want vanavond toen ik thuis onze prestaties logde op de site merkte ik dat er toch al meer dan 30 mensen onder diezelfde brug gewaad hadden.
Enkele keren per jaar is er een kudde schapen aan het werk rond het Zilvermeer om de omgeving af te grazen. Ik ben er al meermaals gestopt om te fotograferen en uit gesprekken met de herders weet ik ondertussen dat het een firma is die meerdere kuddes heeft, enkele duizenden schapen en die worden dan verhuurd aan gebieden, verenigingen, steden en gemeenten die vinden dat begrazing nodig is. Ik had in de loop van de week al gemerkt dat de schapen er weer waren en toen ik vanavond terug kwam van een leuke geocachetocht in Kattenbos heb ik de wagen weer eens aan de kant gezet om er een tijdje rond te lopen en weer wat nieuwe beelden op mijn geheugenkaartje te zetten. Deze papa met twee dochtertjes had ook hetzelfde schaapjeskijkidee en ik heb ze even als extra objecten in een foto gebruikt. Ik denk dat ik bij deze geen last zal hebben van de nieuwe strenge privacy regels want ze zijn onherkenbaar in beeld he.
Ik betrap er mezelf op dat ik de laatste tijd vaak cliché-onderwerpen voor de lens haal. Dit is ook weer een vaak gefotografeerd onderwerp. Ik was nu eenmaal in Lommel - vrijdag wandeldag met de bewoners van Hoevezavel - en het weer nodigde uit om na gedane taak, familie- en vriendenbezoek en een drankje ook nog een avondwandeling te maken met Phaido. De Lommelse Sahara is dan een voor de hand liggende keuze en natuurlijk kom je dan ook aan de uitkijktoren, de touwer, zo genoemd omdat de zijkanten gedrapeerd zijn met om en bij de 3,5 km dik touw. Ik ben dit jaar sowieso nog meer dan anders bezig met spiegelingen omdat ik voor het komende salon van onze fotoclub plannen heb daarmee en dit beeld kon ik niet laten voorbij gaan.
Een koolzaadveldje achter een bos. Ik dacht dat ik alle bossen, velden, bomen en wegeltjes kende in de Smallebroeken. Onze jarenlange dagelijkse wandelingen hadden ons al naar elke vierkante meter van het prachtige stukje Kempisch landschap tussen Lichtaart, Kasterlee en de Hoge Rielen gevoerd meende ik maar vorige zondag had ik al een streepje geel doorheen een bos ontwaard en dat bleek koolzaad te zijn dat daar verborgen aan het groeien was. Vandaag ben ik daar wat meer uitgebreid gaan fotograferen en uit de oogst koos ik dit plaatje.
We zijn vanavond met z'n drieën naar Antwerpen gereden om onze avond- en nachtfotografie-vaardigheden weer eens aan de praktijk te toetsen. Het weer zat niet echt mee, lichte regen en wind tijdens het blauwe uurtje hadden we niet op ons verlanglijstje gezet maar we hebben ondanks de minder gunstige omstandigheden toch weer een aantal leuke plaatjes kunnen scoren. Het traject was: Linkeroever, voetgangerstunnel, langs de kaaien naar het MAS, fotograferen van op het MAS, terug langs de zelfde route en tenslotte panorama's van de skyline van Antwerpen vanaf de linkeroever. Toen regende het al een tijdje niet meer gelukkig.
Uit onze eerste doortocht van de voetgangerstunnel heb ik dit beeld gekozen: de tussenverdieping aan de rechteroever-kant. Hier kun je natuurlijk geen originele foto's meer maken. Iedere fotograaf heeft hier al van uit alle mogelijke posities gefotografeerd. Ik heb me dan ook geconcentreerd op beweging. Telkens er voorbijgangers waren heb ik van op statief met een sluitertijd van rond de 1 seconde de bewegende mensen vastgelegd in een soort schimmenparade. Dit is een van de beelden.
De uitgebloeide paardenbloem, een tijdje geleden gedurende enkele dagen de hoofdrolspeler in deze blog, is uiteraard ook een zeer fotografeerbaar onderwerp. Ik noemde ze in dat stadium van hun bestaan gewoonlijk ragebol. Maar als ik er de dikke Van Daele of de Wikipedia er op na lees lijkt dat niet correct... Bij gebrek aan een meer presieze benaming noem ik dit dan voortaan maar paardenbloempluizen.
Wie heeft dit vroeg nooit gedaan? Blazen, een wens uitspreken en afhankelijk van de manier waarop de pluizen snel of minder snel van de stengel verdwijnen, hopen dat de wens ook zal waarheid worden... Het vrouwke wilde alleszins eens blazen vanmiddag. Wat haar wens was en of haar wens ook is vervuld weet ik niet.
Schuin tegenover huize Pol en Josee is er nog een redelijk grote onbebouwde ruimte. Er staat sedert enige tijd een plakkaat dat het verkaveld is en dat er vier grote bouwplaatsen te koop zijn. Voorlopig is het ganse terrein begroeid met brem. Ieder jaar worden de struiken iets groter en in dit seizoen geeft dat een prachtig zicht. Zoiets moet je fotograferen natuurlijk, misschien kan dat volgend jaar niet meer. Brem op zich is uiteraard al heel erg mooi maar met een voorgrondobject er bij wordt het natuurlijk nog mooier. Daarom heb ik aan Phaido gevraagd of hij die rol even op zich wilde nemen. En dat deed ie, als volleerd geroutineerd model, volgaarne.
Na het feestje van gisteren hebben we onze woonkamer weer terug naar de dagelijks gebruik toestand getransformeerd. De grote feesttafels die we voor dit soort gelegenheden ooit kochten in een tweedehandshorecamateriaalzaak ( hoeveel punten zijn dit bij Scrabble? ) zijn weer netjes opgeborgen in de garage, maar voor we dat deden heb ik met twee ervan even een opstelling gemaakt die kon dienen om de roosjes die gisteravond de feestdis opvrolijkten te fotograferen.
Het zijn zware tijden. Een mens verjaart ieder jaar weer en daar horen ook telkens enkele feestjes bij. Niet dat wij daar afkerig van zijn, maar ik weet uit jarenlange ervaring dat achteraf daar ook de nodige katers achteraan komen.
Het vrouwke had heerlijk gekookt, we hadden meer dan voldoende drank in huis en ze waren er allemaal, het dames en heren, het vriendengroepje gegroeid uit onze motorclub. Toen sommigen onder ons al aan de koffie achteraf bezig waren bedacht ik plots dat dit misschien een gelegenheid was om iets te doen met een van de fotoclub opdrachten: "Laat je inspireren door een kunstwerk"... Over welk kunstwerk het gaat lijkt me vrij duidelijk he?
Het hoeft helemaal niet symbolisch of profetisch te worden opgevat maar de setting leek me wel leuk. Na enkele afspraken wilde iedereen wel even poseren aan de zelfde kant van de feesttafel en hoewel de omstandigheden 2018 jaar geleden in Palestina waarschijnlijk niet even gezellig waren en de personages ook niet exact dezelfde posities innemen als wat de heer Da Vinci neerschilderde in zijn Laatste Avondmaal meen ik toch dat de sfeer, met wat goede wil, ongeveer juist zit. Da Vinci was er trouwens ook niet zelf bij en moest een millenium later ook maar afgaan op van horen zeggen....
Toen ik vanavond langs het Heemerf reed in Kasterlee viel het me op dat het eigenlijk best goed verlicht was. Ik vond het alleszins een fotostop waard, ook al omdat ik in de loop van de dag nog nauwelijks iets gescoord had. De wagen geparkeerd dus en de camera op statief. Helemaal eenvoudig was het niet, ik moest over een haag. Het statief moest zo hoog dat ik live view moest gebruiken om te zien wat ik in beeld nam. Ik heb veiligheidshalve iets ruimer gekadreerd en dan de automatische scherpstelling zijn werk maar laten doen. Thuis in de nabewerking heb ik de opname een beetje bijgeknipt en dat dit een plaatje is dat in zwart wit hoort leek me ook voor de hand liggend. Uit pure nostalgie heb ik er ook nog een wit randje rond gezet.
Josee stond achter het fototoestel om op het knopje te drukken en ik liet me langs mijn beste kant zien, mijn voorkant.
We krijgen regelmatig trends, hypes, uitdagingen, challenges geserveerd via de sociale media en ik pikte gisteren iets nieuws op. Mannen met een baard laten zich in een allernieuwste gekkigheid op deze manier fotograferen. Er zijn al voorbeelden zat op het net en ik wil natuurlijk niet afzijdig blijven. Hij is net iets te onherkenbaar om 'm als profielfoto te gebruiken, maar nog een keer, ik zweer het, dit is mijn voorkant.
Alweer een jaar meer op de teller. Ik werd vanmorgen wakker gekust met verjaardagswensen. Het vrouwke prevelde er nog iets bij en "Klaboem!!!" ik lag daar te kwaken tussen de lakens. Ik heb er geen idee van in welk boek ze nu weer heeft zitten lezen maar ze heeft ergens de kikkerkusformule ontdekt, en die werkt blijkbaar niet alleen van kikker naar prins maar ook van prins naar kikker, correctie van man naar kikker... Als kikker vond ik het natuurlijk niet plezant in dat grote bed en ik ben vliegensvlug door het open raam naar de meest nabije plas gevlucht. Het vrouwke is mij vierklauwens achterna gehold ( met mijn fototoestel gelukkig ) en na dat ze me enkele keren had gefotografeerd in mijn nieuwe gedaante is ze tot het besef gekomen dat ondanks alle gebreken de vorige versie toch beter was. Ze heeft me daarom maar snel weer tot Pol gekust. De rest van de dag heb ik uitgebreid van mijn verjaardag genoten, met plezier de wensen in ontvangst genomen en bij deze wil ik iedereen daar ook van harte voor bedanken... Kwaak, kwaak...
Ik kon achteraf ook nog de exif gegevens te pakken krijgen die ze gebruikt heeft: 420 mm - 1/500 - f8 - ISO800
 "Very Happy"){kind=icon}
