een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
07-05-2018
07 mei Toveren
Ik heb de ganse dag doorgebracht in zorgtehuis Coham in Ham. Ze hadden we weer gevraagd om alle bewoners te fotograferen, dit jaar was het thema "toveren". Ik had een leuk plekje uitgekozen waar ik twee softboxjes had neergezet en het animatieteam van het tehuis had gezorgd voor de nodige attributen. De lijst aflopend werden de bewoners een na een naar de set gebracht en ik kon ze allemaal in de mate van het mogelijke zo voordelig mogelijk op de foto zetten. Als er dan eens een hapering was in de continuë stroom van modellen ging ik zelf in de stoel zitten en vroeg ik het vrouwke om even op het knopje te drukken. Ook dit is helemaal in overeenstemming met het thema want na dat ik al de koffieautomaat had ontdekt en de frisdrankenmachine had ik me neergelegd bij een alcoholvrije dag maar toen vond ik eerst enkele glazen die me zeer bekend voorkwamen en daardoor getriggerd ging ik verder zoeken. In een verborgen hoekje vond ik zowaar een kleine onopvallende koelkast met het hemelse vocht.... da's ook toveren.
Op deze zonnige zondag hadden we afgesproken dat we het Kempen-event 2018 zouden bezoeken, een groots opgezet geocachegebeuren net over de grens, in Noord Brabant. Het zou er wel eens erg druk kunnen worden hadden we gehoord en dat bleek ook. We zijn er geen fan van om bij alle nieuwe cachen te gaan aanschuiven om onze namen in het logboekje te schrijven dus hadden we gekozen om het rustig aan te doen, wat gezellig rond te hangen op de event-locatie, wat te socializen, van de zon te genieten, iets te drinken en enige cachen te bezoeken waar wij van veronderstelden dat ze wel niet zo druk bezocht zouden worden. We hadden op de site de lijst van nodige attributen gelezen en een waadpak was daar bij vermeld. Laat dat nu een van de dada's van mijn cachemaatje Jackie zijn. Het plan was dus vandaag alvast die cachen te zoeken waar we dat pak konden gebruiken. Volgende week of zo, na de eerste drukte zouden we dan wel eens terug komen om een verdere hap te nemen uit het grote aanbod voor het event uitgebrachte nieuwe cachen. Dan moeten we de volgende keer dat pak niet meer meesleuren he...
Jackie is hier aan het werk als wader van dienst onder een brug waar een potje met logrol onder hing aan een kettinkje. Een makkie eigenlijk... en wie doet nu zo iets hoor ik de lezer vragen... Toch nog meer liefhebbers dan wij vermoed hadden, want vanavond toen ik thuis onze prestaties logde op de site merkte ik dat er toch al meer dan 30 mensen onder diezelfde brug gewaad hadden.
Enkele keren per jaar is er een kudde schapen aan het werk rond het Zilvermeer om de omgeving af te grazen. Ik ben er al meermaals gestopt om te fotograferen en uit gesprekken met de herders weet ik ondertussen dat het een firma is die meerdere kuddes heeft, enkele duizenden schapen en die worden dan verhuurd aan gebieden, verenigingen, steden en gemeenten die vinden dat begrazing nodig is. Ik had in de loop van de week al gemerkt dat de schapen er weer waren en toen ik vanavond terug kwam van een leuke geocachetocht in Kattenbos heb ik de wagen weer eens aan de kant gezet om er een tijdje rond te lopen en weer wat nieuwe beelden op mijn geheugenkaartje te zetten. Deze papa met twee dochtertjes had ook hetzelfde schaapjeskijkidee en ik heb ze even als extra objecten in een foto gebruikt. Ik denk dat ik bij deze geen last zal hebben van de nieuwe strenge privacy regels want ze zijn onherkenbaar in beeld he.
Ik betrap er mezelf op dat ik de laatste tijd vaak cliché-onderwerpen voor de lens haal. Dit is ook weer een vaak gefotografeerd onderwerp. Ik was nu eenmaal in Lommel - vrijdag wandeldag met de bewoners van Hoevezavel - en het weer nodigde uit om na gedane taak, familie- en vriendenbezoek en een drankje ook nog een avondwandeling te maken met Phaido. De Lommelse Sahara is dan een voor de hand liggende keuze en natuurlijk kom je dan ook aan de uitkijktoren, de touwer, zo genoemd omdat de zijkanten gedrapeerd zijn met om en bij de 3,5 km dik touw. Ik ben dit jaar sowieso nog meer dan anders bezig met spiegelingen omdat ik voor het komende salon van onze fotoclub plannen heb daarmee en dit beeld kon ik niet laten voorbij gaan.
Een koolzaadveldje achter een bos. Ik dacht dat ik alle bossen, velden, bomen en wegeltjes kende in de Smallebroeken. Onze jarenlange dagelijkse wandelingen hadden ons al naar elke vierkante meter van het prachtige stukje Kempisch landschap tussen Lichtaart, Kasterlee en de Hoge Rielen gevoerd meende ik maar vorige zondag had ik al een streepje geel doorheen een bos ontwaard en dat bleek koolzaad te zijn dat daar verborgen aan het groeien was. Vandaag ben ik daar wat meer uitgebreid gaan fotograferen en uit de oogst koos ik dit plaatje.
We zijn vanavond met z'n drieën naar Antwerpen gereden om onze avond- en nachtfotografie-vaardigheden weer eens aan de praktijk te toetsen. Het weer zat niet echt mee, lichte regen en wind tijdens het blauwe uurtje hadden we niet op ons verlanglijstje gezet maar we hebben ondanks de minder gunstige omstandigheden toch weer een aantal leuke plaatjes kunnen scoren. Het traject was: Linkeroever, voetgangerstunnel, langs de kaaien naar het MAS, fotograferen van op het MAS, terug langs de zelfde route en tenslotte panorama's van de skyline van Antwerpen vanaf de linkeroever. Toen regende het al een tijdje niet meer gelukkig.
Uit onze eerste doortocht van de voetgangerstunnel heb ik dit beeld gekozen: de tussenverdieping aan de rechteroever-kant. Hier kun je natuurlijk geen originele foto's meer maken. Iedere fotograaf heeft hier al van uit alle mogelijke posities gefotografeerd. Ik heb me dan ook geconcentreerd op beweging. Telkens er voorbijgangers waren heb ik van op statief met een sluitertijd van rond de 1 seconde de bewegende mensen vastgelegd in een soort schimmenparade. Dit is een van de beelden.
De uitgebloeide paardenbloem, een tijdje geleden gedurende enkele dagen de hoofdrolspeler in deze blog, is uiteraard ook een zeer fotografeerbaar onderwerp. Ik noemde ze in dat stadium van hun bestaan gewoonlijk ragebol. Maar als ik er de dikke Van Daele of de Wikipedia er op na lees lijkt dat niet correct... Bij gebrek aan een meer presieze benaming noem ik dit dan voortaan maar paardenbloempluizen.
Wie heeft dit vroeg nooit gedaan? Blazen, een wens uitspreken en afhankelijk van de manier waarop de pluizen snel of minder snel van de stengel verdwijnen, hopen dat de wens ook zal waarheid worden... Het vrouwke wilde alleszins eens blazen vanmiddag. Wat haar wens was en of haar wens ook is vervuld weet ik niet.
Schuin tegenover huize Pol en Josee is er nog een redelijk grote onbebouwde ruimte. Er staat sedert enige tijd een plakkaat dat het verkaveld is en dat er vier grote bouwplaatsen te koop zijn. Voorlopig is het ganse terrein begroeid met brem. Ieder jaar worden de struiken iets groter en in dit seizoen geeft dat een prachtig zicht. Zoiets moet je fotograferen natuurlijk, misschien kan dat volgend jaar niet meer. Brem op zich is uiteraard al heel erg mooi maar met een voorgrondobject er bij wordt het natuurlijk nog mooier. Daarom heb ik aan Phaido gevraagd of hij die rol even op zich wilde nemen. En dat deed ie, als volleerd geroutineerd model, volgaarne.
Na het feestje van gisteren hebben we onze woonkamer weer terug naar de dagelijks gebruik toestand getransformeerd. De grote feesttafels die we voor dit soort gelegenheden ooit kochten in een tweedehandshorecamateriaalzaak ( hoeveel punten zijn dit bij Scrabble? ) zijn weer netjes opgeborgen in de garage, maar voor we dat deden heb ik met twee ervan even een opstelling gemaakt die kon dienen om de roosjes die gisteravond de feestdis opvrolijkten te fotograferen.
Het zijn zware tijden. Een mens verjaart ieder jaar weer en daar horen ook telkens enkele feestjes bij. Niet dat wij daar afkerig van zijn, maar ik weet uit jarenlange ervaring dat achteraf daar ook de nodige katers achteraan komen.
Het vrouwke had heerlijk gekookt, we hadden meer dan voldoende drank in huis en ze waren er allemaal, het dames en heren, het vriendengroepje gegroeid uit onze motorclub. Toen sommigen onder ons al aan de koffie achteraf bezig waren bedacht ik plots dat dit misschien een gelegenheid was om iets te doen met een van de fotoclub opdrachten: "Laat je inspireren door een kunstwerk"... Over welk kunstwerk het gaat lijkt me vrij duidelijk he?
Het hoeft helemaal niet symbolisch of profetisch te worden opgevat maar de setting leek me wel leuk. Na enkele afspraken wilde iedereen wel even poseren aan de zelfde kant van de feesttafel en hoewel de omstandigheden 2018 jaar geleden in Palestina waarschijnlijk niet even gezellig waren en de personages ook niet exact dezelfde posities innemen als wat de heer Da Vinci neerschilderde in zijn Laatste Avondmaal meen ik toch dat de sfeer, met wat goede wil, ongeveer juist zit. Da Vinci was er trouwens ook niet zelf bij en moest een millenium later ook maar afgaan op van horen zeggen....
Toen ik vanavond langs het Heemerf reed in Kasterlee viel het me op dat het eigenlijk best goed verlicht was. Ik vond het alleszins een fotostop waard, ook al omdat ik in de loop van de dag nog nauwelijks iets gescoord had. De wagen geparkeerd dus en de camera op statief. Helemaal eenvoudig was het niet, ik moest over een haag. Het statief moest zo hoog dat ik live view moest gebruiken om te zien wat ik in beeld nam. Ik heb veiligheidshalve iets ruimer gekadreerd en dan de automatische scherpstelling zijn werk maar laten doen. Thuis in de nabewerking heb ik de opname een beetje bijgeknipt en dat dit een plaatje is dat in zwart wit hoort leek me ook voor de hand liggend. Uit pure nostalgie heb ik er ook nog een wit randje rond gezet.
Josee stond achter het fototoestel om op het knopje te drukken en ik liet me langs mijn beste kant zien, mijn voorkant.
We krijgen regelmatig trends, hypes, uitdagingen, challenges geserveerd via de sociale media en ik pikte gisteren iets nieuws op. Mannen met een baard laten zich in een allernieuwste gekkigheid op deze manier fotograferen. Er zijn al voorbeelden zat op het net en ik wil natuurlijk niet afzijdig blijven. Hij is net iets te onherkenbaar om 'm als profielfoto te gebruiken, maar nog een keer, ik zweer het, dit is mijn voorkant.
Alweer een jaar meer op de teller. Ik werd vanmorgen wakker gekust met verjaardagswensen. Het vrouwke prevelde er nog iets bij en "Klaboem!!!" ik lag daar te kwaken tussen de lakens. Ik heb er geen idee van in welk boek ze nu weer heeft zitten lezen maar ze heeft ergens de kikkerkusformule ontdekt, en die werkt blijkbaar niet alleen van kikker naar prins maar ook van prins naar kikker, correctie van man naar kikker... Als kikker vond ik het natuurlijk niet plezant in dat grote bed en ik ben vliegensvlug door het open raam naar de meest nabije plas gevlucht. Het vrouwke is mij vierklauwens achterna gehold ( met mijn fototoestel gelukkig ) en na dat ze me enkele keren had gefotografeerd in mijn nieuwe gedaante is ze tot het besef gekomen dat ondanks alle gebreken de vorige versie toch beter was. Ze heeft me daarom maar snel weer tot Pol gekust. De rest van de dag heb ik uitgebreid van mijn verjaardag genoten, met plezier de wensen in ontvangst genomen en bij deze wil ik iedereen daar ook van harte voor bedanken... Kwaak, kwaak...
Ik kon achteraf ook nog de exif gegevens te pakken krijgen die ze gebruikt heeft: 420 mm - 1/500 - f8 - ISO800
Ik was met Phaido en mijn fototoestel het bos in getrokken voor onze jaarlijkse afspraak met de klaverzuring. Ieder jaar staan hele percelen bos richting Goor en de Holle Weg uitbundig in bloei in deze periode van het jaar. Ik vrees dat ik deze keer te laat was ofwel was het net iets te fris want de spaarzame witte bloemekes die er nog waren hadden zedig hun kleedjes gesloten.
Niet getreurd evenwel. Alternatieven zat... Ik ken enkele plekskes in ons eigen Lichtaart waar je boshyacinten kunt vinden, daar hoef je helemaal niet voor naar het Hallerbos. Ze zijn niet met zoveel als ginds, maar we hebben er, en ze zijn even mooi en even leuk om te fotograferen. Ik heb ondertussen al een en ander op Facebook geknald maar ik heb nog wel enkele beelden. De foto die ik als eerste selecteerde is wat mij betreft fotografisch helemaal te verantwoorden: alleen het verdwaalde eenzame bloemeke in de voorgrond is scherp en al de rest, zeg maar 99% van de foto zit in de onscherpte. Ik hou daar zelf wel van, maar ik kan me voorstellen dat sommigen daar problemen mee hebben daarom heb ik een inzet van een detailopname in de foto ingebracht. Een duo-plaatje dus vandaag. Twee voor de prijs van één !!!
Toen we terug kwamen van de ochtendwandeling zag ik haar. Ze stond daar redelijk eenzaam de lichte bries te trotseren. Het bestaan had haar al getekend, een frisse beauty is het al een tijdje niet meer, maar echte schoonheid zit vanbinnen zeggen ze toch? In portretfotografie-termen zou ik dit een karaktertulp willen noemen.
Dan ben je samen met geocachemaatje Jackie aan het wandelen in onze mooie Lichtaartse bossen en dan zie je drie ruiters die je tegemoet komen. Al snel - was het door de hoed? - had ik gezien dat een van de drie Gust was. Ik ken Gust ( el lobo ) al lang als iemand die authentiek is, hij speelt geen rol, hij is zo, en dat waardeer ik in hem. Enkele tellen later waren we in gesprek, Jackie is ook een "paardenmens" namelijk en ze kennen elkaar. Gust was twee Oost-Vlaamse gelijkgezinden aan het gidsen doorheen onze regio en ik kon alleen maar belangstellend toehoren. Gelukkig had ik zoals bijna altijd de camera binnen handbereik en kon ik me ook nuttig maken door de drie ruiters te vereeuwigen.
Of het nog ooit goed komt tussen de Belgische spoorwegen en mezelf betwijfel ik. Na dat ik enkele weken geleden in het station van Herentals al eens drie kwartier zat te wachten in een trein naar Antwerpen die maar niet wilde vertrekken om dan eindelijk te vernemen dat er problemen waren op het spoor en dat de reizen voor de rest van de dag waren afgelast heb ik vandaag weer drie kwartier vruchteloos staan wachten bij een overweg om een foto te maken.
Ik was gaan fietsen deze morgen en in Geel zag ik een mogelijkheid om tussen twee bomen door met een opgepast-gevaarlijke-prehistorische-locomotief-verkeersbord op de voorgrond een voorbijrazende hedendaagse trein te pakken te krijgen. Ik weet dat er in beide richtingen meestal 2 treinen per uur zijn dus maximaal een kwartiertje wachten met dit mooie weer leek me niet te lang. Het werd dus veel langer. Toen ik alsnog besloot om maar verder te fietsen zonder buit, zag ik bij het kruisen van de overweg dat er enkele honderden meters verderop volop gewerkt werd aan het spoor. Geen treinen vandaag tussen Geel en Herentals vond ik later op het net... grrrrrr. Ik heb alsnog een foto gemaakt van de site. We zullen het voor vandaag moeten doen met de stoomtrein van het verkeersbord.
Op vrijdag zul je ons vaak in Lommel vinden, dat is namelijk de wandeldag in het zorgtehuis Hoevezavel. Na afloop van onze vrijwilligerstaak gaan we dan meestal naar de Brugwachter om daar een dagmenu te nuttigen overgoten met enige Duvels. Op een mooie dag als vandaag gebeurt dat op het terras. Kenny, neefje van het vrouwke, had precies hetzelfde plan. Zo kwam het dat ik Juul, achterneefje, voor de camera kreeg. Zoals dat bij het jonge volkje op die leeftijd wel vaker het geval is zit Juultje volop in de tandenwissel en hij wilde dat graag tonen. Ik kon het niet laten... klik !!!
Met zulk mooi weer kon ik niet anders dan er op uit trekken. Even op geocaching.com naar een interessante plaats zoeken, fiets achter op de wagen en gewapend met mijn camera om toevallig langskomende fotomomenten vast te leggen en mijn wandel/fiets-GPS die me wel zou vertellen waar de gezochte schatten te vinden waren ging het richting Meer.
Het geocaching gedeelte van de tocht was maar heel gewoontjes, niks speciaals maar van het weer en het fietsen heb ik des te meer genoten. Onderweg kon ik in de buurt van de transportzone Meer en het bijhorende industrieterrein dit windmolenpark in beeld nemen. Twaalf stuks tel ik er - misschien moet je de foto even vergroten... - en laat er nu toevallig ook vandaag weer een kudde paardenbloemen in beeld sluipen langs de onderkant, wat is dat toch met die paardenbloemen de laatste tijd?
Een criterium bedenken om telkens weer een foto van de dag te kiezen uit de oogst die ik bij elkaar fotografeer is vaak niet eenvoudig, laat staan een definitieve keus maken. Vandaag wil ik gewoon de lijn van de voorbije dagen doortrekken. Het is eindelijk lente en voor de derde dag op rij speelt een paardenbloem een prominente rol in mijn fotografie. Deze keer kwam ze piepen uit de muur van het kerkhof in Langdorp toen ik daar vanmiddag langs wandelde. Ik gunde haar alle aandacht door een erg groot diafragma te kiezen en zodoende de kruisen en graven in de achtergrond in de vervaging te zetten. Qua sfeer vind ik het plaatje zo wel oké.
 "Very Happy"){kind=icon}
