een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
24-03-2018
24 maart Eindelijk lente?
Ik had de 70-300 op mijn toestel gezet toen ik vertrok voor mijn dagelijkse wandeling. Gedurende de tocht kreeg ik deze keer toch echt wel het gevoel dat de lente begonnen was. Het mooie lente-licht dompelde grote en kleine dingen in een aangenaam sfeertje, in het bijzonder de kleine dingen, Bloempjes en blaadjes in tegenlicht kregen mijn volle aandacht en hoewel die lens dan niet meteen de meest logische keus zou zijn lukte het me toch om enkele bijzonder sfeervolle opnames te maken. Ingezoomd op 300 mm kon ik in dit beeld zowel het licht in de blaadjes, een aardige onscherpte in de achtergrond en enkele leuke normaliter aan macrofotografie gerelateerde lichteffecten te pakken krijgen.
Ik had een nachtzoektocht uitgestippeld voor het Spaarkaske van de vriendenkring van de Brugwachter. Met mijn geocache ervaring had ik er best enkel pittige passages en vragen in verwerkt en de wandeling bleek zeer in de smaak te vallen, het oplossen van de vragen net iets minder maar uiteindelijk was dat aspect van de tocht ook alleen maar bedoeld om de aandacht wat op scherp te houden. De gezelligheid was het allereerste doel. Dat lukte wonderwel gelukkig.
Het is erg moeilijk om in het stikkedonker een groepsfoto te maken met flits. Je ziet geen steek zonder flits namelijk, dus je moet maar gokken dat iedereen er goed op staat. De intensiteit van de flits laten afhangen van de automatische ETTL-stand lukt in zulke omstandigheden meestal ook niet al te best. Alles dan maar op manueel, en na enkele proefshots had ik de belichting ongeveer goed. Dat Phaido net de andere kant op keek bij deze opname en dat Mieke net haar ogen dicht had vind ik doodjammer maar op de andere shots waren dan weer andere, ergere, voor verbetering vatbare dingen te zien.
Fotograferen op locatie. Een van de punten in het werkprogramma van onze fotoclub is dat we allen individueel naar een bepaalde plek gaan om daar vrij te fotograferen. Zo kom je met meer gevarieerde foto's op de visie-momenten dan wanneer je allemaal samen ergens naar toe trekt. Blommerschot was deze keer gekozen als place to shoot en ik was hier al eerder geweest o.a. om een leuk reeksje geocachen op te pikken. Uiteraard had ik toen ook mijn toestel bij maar wat ik toen had vastgelegd was toch niet echt in functie van het clubgebeuren vond ik. Ik ben vandaag te elfder ure nog maar eens terug naar de locatie getrokken. Na de regen hoopte ik dat er voldoende plassen zouden zijn om het grote kruisbeeld dat daar staat in een spiegeling te vatten. Dat is me ook gelukt maar wat ik vandaag hier wil tonen heeft daar toch weinig mee te maken.
Op een bepaald moment kwam een amazone van uit de mooie laan achter het kruis en ik had ze al enkele keren stiekem gefotografeerd toen ze aan de andere kant het paadje indraaide naast de zandweg waar ik de wagen had geparkeerd. De tegenstelling vond ik een leuk beeld opleveren en dat wil ik hier dan ook tonen.
Op deze eerste dag van de lente brachten onze geocache-zoektochten ons vandaag naar buurgemeente Lille. De stralende zon van de voorbije dagen moesten we helaas missen maar als compensatie waren de temperaturen al iets milder en ook de wind was iets minder fel en ijzig en hij zat ook niet meer uit die vermaledijde noordooster hoek. Een mooi fietsrondje werd ons deel en we konden volop genieten van de prachtige Kempense natuur. Het Kindernouw was een van de gebieden waar onze tocht ons langs voerde.
Deze beschrijving vonden we op de site van de gemeente Lille. Het Kindernouw is een uniek geheel van laagveenmoeras, vochtige houtkanten, bossen en vijvers. Het gebied heeft zijn oude landschapstructuur goed behouden en is mede daarom beschermd als landschap...
Eenmaal onder het beheer van Natuurpunt mag je er niet meer in.. zo gaat dat. Van af de buitenkant van een hermetisch afgesloten ven kon ik dit panorama beeld maken ( samen gesteld uit 7 staande foto's ). Jammer dat het toegelaten formaat op deze pagina's verder uitvergroten niet toelaat want in de verte zou je anders de E34 met voorbij razende auto's kunnen zien. Maar misschien is het wel beter zo...
Dit is niet de eerste spiegeling die ik fotografeer en op deze pagina's plaats dit jaar en het zal zonder twijfel ook niet de laatste zijn. Ik ben er sowieso al door gefascineerd zolang ik fotografeer en dit jaar zal ik er nog wat extra aandacht aan besteden. Ik loop namelijk rond met het plan iets te doen met al dan niet omgekeerde spiegelingen en reflecties voor het volgende salon van onze fotoclub in het najaar. ik heb al een mooie verzameling maar er kunnen er best nog een heleboel bij, kwestie van de keuzemogelijkheid groter te maken.
Indien dit vragen zou oproepen... des te beter ! Wat mij betreft hoeft een spiegeling niet meteen herkenbaar te zijn, het abstracte, bevreemdende aspect vind ik zeker even leuk en zoals ik al eerder vertelde, het enige criterium waar ik rekening mee hou is dat ik het zelf mooi moet vinden.
Ik heb behoorlijk wat wandelachterstand in te halen. Het was sowieso de laatste tijd niet veel soeps met die tegenpruttelende, eerst rechter-, en dan linkervoet, en dan had ik vorige week absoluut geen tijd om er op uit te trekken omdat ik beloofd had alle fotoshoots voor de dansvoorstelling te doen... Ik ben nu dus aan een inhaalrace begonnen en het gaat gelukkig een beetje beter met mijn stappers. Het weer was weer zeer uitnodigend en in de loop van de late namiddag ben ik er weer op uit getrokken met Phaido.
Na het brugje in Nederlands Limburg gisteren ben ik het vandaag iets dichter bij huis gaan zoeken. Over onze thuisrivier de Kleine Nete hebben ze in de loop der tijden ook wel enkele interessante oeververbindingen gelegd. De Millekesbrug werd ooit aangelegd door een boer die Mil heette, zo gaat het verhaal, en later werd het bouwwerk door de gemeente Kasterlee opgewaardeerd tot een druk gebruikt onderdeel van een prachtig wandelnetwerk. Ik kom er ook graag en aan Phaido hoef ik het zeker geen twee keer te vragen.
Er waren trouwens vandaag meer wandelaars die hetzelfde idee hadden. ik zag ze voor me de brug oversteken en ik maakte van de gelegenheid gebruik om af te drukken.
Hehe... na een week dansgroepen fotograferen heb ik vandaag de nabewerking maar even opzij gezet en ben ik ondanks winterse temperaturen en ijzige oostenwinden toch maar met de geocache maatjes op pad gegaan. Het vrouwke en Phaido waren ook van de partij en dat maakte de pret dubbel zo fijn. Het Linjerbrökske ( GC73YYN ) is de naam van de multicache waar we ons op gestort hebben en na een kleine vijf kilometer konden we onze opdracht ook tot een goed einde brengen. Dit is een beeld van het brökske ( Nederlands Limburgs voor brugje neem ik aan ) en de maartse kou straalt er van af. Voor eventuele geocachende lezers wil ik er graag de coördinaten bijvoegen: N 51°12.197 en E 005°42.321. Dit is het een na laatste waypoint en als je dat zou willen kun je dus een heel stuk overslaan ( ) maar dat zou ik niet adviseren want dan mis je een hele mooie wandeling.
De titel is misschien een beetje misleidend. Dit is geen selfie, maar een foto van een selfie.
De laatste dag van een week groepen fotograferen bij Balance Health Center en de meest intensieve... van half tien deze morgen tot vier uur in de namiddag kwamen er nog een zevental groepen voorbij. Van elke groep drie, vier of vijf poses, van elke pose vier, vijf, zes shots... reken uit de nabewerkingstijd. Niet dat ik er over klaag, ik vind het gewoon leuk. En leuke fotos kon ik schieten, zeker weten. Ik ben zelf best tevreden met wat ik op mijn geheugenkaartje kreeg en tussendoor kon ik ook links en rechts onverwacht nog wel enkele, niet bij de opdracht horende, andere leuke shots scoren, een foto van juf Kaya bijvoorbeeld, die terwijl de andere danseresjes van haar groep nog geschminkt worden alvast een selfie wil maken met enkele van haar pupillen. Je moet altijd de vinger op de afdrukknop hebben...
Geen groepsfoto deze keer, hoewel ik er weer zat gemaakt heb vandaag in de reeks fotoshoots voor de dansvoorstelling "Beestenboel". Dit is een foto van één van de wolvinnen uit de laatste groep die ik vandaag voor de lens kreeg. Tussen twee verschillende poses stonden ze te overleggen en ik zag de kans schoon om even in te zoomen op een van de dames. Tezelfdertijd is dit ook een dank en een blijk van waardering voor het werk van de vrijwilligsters die de kledij verzorgen en er op toekijken dat de dansers er piekfijn geschminkt opstaan.
Voor de aardigheid wil ik vandaag ook eens een niet afgewerkte foto plaatsen uit de photoshoot week bij Balance Health Center. Toen de dames van deze groep stonden te overleggen met de dansjuf-choreografe welke pose ze zouden innemen heb ik in een impuls even helemaal uitgezoomd om een totaalbeeld te maken van de setting, een soort " the making of..."
Softbox links en rechts, zelf sta ik achteraan met de camera op statief naast, bijna onder mijn flitser die gemonteerd is in een grote paraplu. Het zwarte paneel dat als achtergrond dient is niet meteen kreukvrij zoals je ziet en bij elke opname komt daar het nodige selectiewerk en gausiaans vervagen bij kijken om er iets fatsoenlijks van te maken.
Een wél afgewerkte foto van deze groep wil ik graag morgen op mijn Facebook pagina plaatsen om te tonen hoe het uiteindelijk resultaat wordt.
Als ik heel eerlijk ben was ik vandaag liever met mijn geocachemaatjes mee naar Maasmechelen gereden om daar een rondje te gaan genieten van een van mijn andere hobbies. Maar ik had nu eenmaal beloofd dat ik alle fotoshoots van de groepen voor de beestenvoorstelling zou doen en ondanks het lokkende vroeg-lenteweer was ik dus plichtsgetrouw op post toen er vandaag een bende rupsen op de foto wilden. We blijven consequent zoeken naar poses die anders zijn dan de cliché schoolachtige groepsfotos en voorlopig blijft dat behoorlijk lukken. Dit beeld is geschoten van op een trapladderke en zo'n vogelperspectief biedt toch ook weer een originele kijk...
Het wordt een hele beestenboel, die dansvoorstelling van Balance Health Center. Ik mocht gisteren al de aapjes fotograferen en vandaag kreeg ik de kippen en de eenhoorns voor de lens. Van elke groep schiet ik meerdere opnames van diverse poses en bij de eenhoorns vond ik dit best wel een erg leuke.
Ik zal deze week vaak bij Balance Health Center te vinden zijn. De jaarlijkse dansvoorstelling staat weer te gebeuren en zoals ieder jaar wil ik ook nu weer graag de photoshoot voor al de groepen voor mijn rekening nemen. Vandaag was de eerste groep aan de beurt, de kleintjes, de "aapjes"...
Nadat de dansjuf ze in enkele aan hun optreden gerelateerde poses had gepositioneerd, vroeg ik ze bij het einde van de shoot om eens een enthousiaste "Tjakaaa" te roepen met bijhorende uitgestrekte handen. Het resultaat daarvan toon ik graag.
Fotografie heeft veel gezichten. Ik probeer voorlopig nog altijd mijn vizier zo wijd mogelijk open te houden, m.a.w. ik sta open voor alle richtingen. Uiteraard zijn er dingen waar ik me zeer door aangesproken voel. Dit is bijvoorbeeld helemaal mijn ding. Spiegelingen en dan liefst nog gepresenteerd op een onconventionele, op het verkeerde been zettende wijze, daar hou ik wel van. Ik zit er zelfs aan te denken daar iets mee te doen, bvb. in een audio-visuele fotoreeks, tijdens het volgende salon van onze fotoclub.
Het weer werd alsmaar beter in de loop van de dag en na de suspence van de laatste competitiedag van de nationale voetbalcompetitie op TV zijn we toch nog even een korte geocachewandeling gaan doen in De Liereman in Oud Turnhout. Het avondlicht werd steeds maar mooier en ik heb dan ook een hele resem opnames geschoten.
Bij deze omgekeerde spiegeling vind ik elke verdere uitleg eigenlijk niet nodig. Daar moet de kijker maar zelf naar op zoek gaan.
Het wordt helaas een beetje vaste prik. Ik kan 's morgens niet mee met het vrouwke en Phaido tijdens de ochtendwandeling. Leuk vind ik het allerminst maar ik wil de boel niet forceren, rust is de enige remedie om die linkerpoot weer een beetje operationeel te krijgen. In de loop van de namiddag moet ik er dan toch even uit, rustig en kort, met de nodige zorg om niks te forceren. Het daggemiddelde op mijn stappenteller is ondertussen gezakt van dik 10.000 tot 3 à 4000...
Mijn beste model loopt dan uiteraard met me mee, hij vindt dit een buitenkansje, en zelf maak ik van de gelegenheid gebruik om 'm voor de zoveelste keer in een fotogenieke pose vast te leggen. Elk nadeel heb zijn voordeel zei de heer Cruyf ooit...
We waren naar Budel geweest. Op de terugweg, in Lommel, zei het vrouwke: " Het is al laat, zullen we iets gaan eten in de Brugwachter, dan moet ik niet meer koken."
Ikke: " Mwah, zal ik jou eens meenemen naar Het Wild Zwijn, We komen daar wel vaker met de geocachevrienden, da's een leuk café en daar kun je ook lekker eten naar het schijnt."
Het vrouwke: "Oke!!!"
Een kwatier later. De dienster in Het Wild Zwijn: " Heeft U gereserveerd?"
Ikke:" Huh? Moet dat dan op vrijdagavond?"
De dienster van Het Wild Zwijn: " Meestal niet, maar vandaag is het zo druk, we hebben helaas geen plaats meer."
Ikke, tegen het vrouwke: " Dan gaan we maar naar Toke in de Korte Hei?"
Het vrouwke: " En als we eens een frietje oppikken? Da's lang geleden! "
... Een mens zou vergeten hoe lekker een eenvoudig frietje met een flinke dot mayonaise kan zijn, Een bijgekruide saté en wat kippennuggets erbij en het is feest. Soep hadden we nog van gisteren, da's dan toch een kleine invulling van het verplichte groentenaandeel. En om de schijn helemaal te redden hebben we ook nog een pot augurken op tafel gezet. Dessert, en drank moesten we maar uit de koelkast halen.
De meest onverwachte momenten zijn vaak de leukste. Als ikzelf een stilleven had moeten bedenken, bij elkaar zetten en fotograferen ergens in het bos, had ik het misschien ook zo wel gedaan. Ik hoefde hier evenwel helemaal niets voor te doen. Ik kreeg het zo in de schoot - of beter gezegd, voor de lens - geworpen. Dit tafereeltje stond gewoon op een fotograaf te wachten in onze Lichtaartse bossen. Ik heb hier zelf geen enkel verdienste aan, ik zweer het, behalve dan dat ik afdrukte toen ik er voorbij liep...
De foto van de omgekeerde spiegeling die ik gisteren toonde kon niet ieders appreciatie losweken merkte ik. Er was weer iemand die - anoniem uiteraard - een 1 op 5 score toekende... Het feit dat ik er even op terugkom toont eigenlijk al dat ik het me wel een beetje aantrek realiseer ik me... Ik zal het goedmaken. Van op ongeveer dezelfde plek, het midden van brug 9 over het kanaal Herentals-Bocholt in Lommel Barrier, ook gekend als Joe's bridge, heb ik vandaag een foto naar de andere kant in de aanbieding. Gisteren een 180° gedraaide uitsnede richting oosten, vandaag een oerconservatieve tegenlicht-avondopname vanaf de andere kant van de brug richting westen, dit is de kanaalkom.
Ik heb er geen idee van in welke kunststroming ik dit plaatje zou moeten onderbrengen. Ik vermoed impressionisme, maar ik ben geen kunstpaus he. Het is eigenlijk redelijk waarheidsgetrouw, zo was het echt... alleen heb ik de spiegeling - want dat is het - ondersteboven gezet. Dat doe ik wel eens vaker en als ik de toeschouwer op het verkeerde been kan zetten is dat lekker meegenomen. De enige regel die ik mezelf in dit soort aangelegenheden opleg is dat ik het zelf mooi moet vinden. En bij deze kan ik dat volmondig bevestigen....
Vandaag moest ik niet lang nadenken voor ik een titel gevonden had bij mijn dagelijkse foto...
Het was best aardig fietsweer en in Tielen, niet eens zo ver van huis, waren enkele nieuwe geocachen die dringend moesten gevonden worden. Meer heb ik niet nodig om er een namiddagje op uit te trekken. In de buurt van den IJsboer, moest ik gegevens verzamelen waarmee ik coördinaten kon berekenen om de verstopplaats te vinden. Uiteraard neem ik ook steeds de tijd om interessante fotomomenten te benutten. Als inwoner van Groot Kasterlee vond ik dat dit ook wel eens een plaatsje mocht krijgen op deze pagina's. We hebben niet alleen onze bossen, Bobbejaanland, de hoge Mouw en de Kabouterberg hier, ook het IJsboerke is al sedert jaar en dag een uithangbord waarmee we mogen uitpakken, laat het dan sedert een tijd overgenomen zijn door Glacio.
Als ik ga fietsen neem ik meestal alleen de camera en één lens mee. Occasioneel, als ik achter de vogeltjes en dergelijke aanga is dat de 70-300, minder vaak, maar architertuur-gericht is dat de 16-35 en een andere keer leg ik mezelf een bepaalde discipline op door de vaste 50 mm op de body te zetten, maar gewoonlijk heb ik de all-round 24-105 bij, zo ook vandaag. Bij deze opname vond ik dat wel een beetje jammer, ik had wel wat meer groothoek gewild, maar uiteindelijk is deze kadrering ook niet verkeerd meen ik.
 "Very Happy"){kind=icon}
