een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
13-03-2018
13 maa De Eenhoorns
Het wordt een hele beestenboel, die dansvoorstelling van Balance Health Center. Ik mocht gisteren al de aapjes fotograferen en vandaag kreeg ik de kippen en de eenhoorns voor de lens. Van elke groep schiet ik meerdere opnames van diverse poses en bij de eenhoorns vond ik dit best wel een erg leuke.
Ik zal deze week vaak bij Balance Health Center te vinden zijn. De jaarlijkse dansvoorstelling staat weer te gebeuren en zoals ieder jaar wil ik ook nu weer graag de photoshoot voor al de groepen voor mijn rekening nemen. Vandaag was de eerste groep aan de beurt, de kleintjes, de "aapjes"...
Nadat de dansjuf ze in enkele aan hun optreden gerelateerde poses had gepositioneerd, vroeg ik ze bij het einde van de shoot om eens een enthousiaste "Tjakaaa" te roepen met bijhorende uitgestrekte handen. Het resultaat daarvan toon ik graag.
Fotografie heeft veel gezichten. Ik probeer voorlopig nog altijd mijn vizier zo wijd mogelijk open te houden, m.a.w. ik sta open voor alle richtingen. Uiteraard zijn er dingen waar ik me zeer door aangesproken voel. Dit is bijvoorbeeld helemaal mijn ding. Spiegelingen en dan liefst nog gepresenteerd op een onconventionele, op het verkeerde been zettende wijze, daar hou ik wel van. Ik zit er zelfs aan te denken daar iets mee te doen, bvb. in een audio-visuele fotoreeks, tijdens het volgende salon van onze fotoclub.
Het weer werd alsmaar beter in de loop van de dag en na de suspence van de laatste competitiedag van de nationale voetbalcompetitie op TV zijn we toch nog even een korte geocachewandeling gaan doen in De Liereman in Oud Turnhout. Het avondlicht werd steeds maar mooier en ik heb dan ook een hele resem opnames geschoten.
Bij deze omgekeerde spiegeling vind ik elke verdere uitleg eigenlijk niet nodig. Daar moet de kijker maar zelf naar op zoek gaan.
Het wordt helaas een beetje vaste prik. Ik kan 's morgens niet mee met het vrouwke en Phaido tijdens de ochtendwandeling. Leuk vind ik het allerminst maar ik wil de boel niet forceren, rust is de enige remedie om die linkerpoot weer een beetje operationeel te krijgen. In de loop van de namiddag moet ik er dan toch even uit, rustig en kort, met de nodige zorg om niks te forceren. Het daggemiddelde op mijn stappenteller is ondertussen gezakt van dik 10.000 tot 3 à 4000...
Mijn beste model loopt dan uiteraard met me mee, hij vindt dit een buitenkansje, en zelf maak ik van de gelegenheid gebruik om 'm voor de zoveelste keer in een fotogenieke pose vast te leggen. Elk nadeel heb zijn voordeel zei de heer Cruyf ooit...
We waren naar Budel geweest. Op de terugweg, in Lommel, zei het vrouwke: " Het is al laat, zullen we iets gaan eten in de Brugwachter, dan moet ik niet meer koken."
Ikke: " Mwah, zal ik jou eens meenemen naar Het Wild Zwijn, We komen daar wel vaker met de geocachevrienden, da's een leuk café en daar kun je ook lekker eten naar het schijnt."
Het vrouwke: "Oke!!!"
Een kwatier later. De dienster in Het Wild Zwijn: " Heeft U gereserveerd?"
Ikke:" Huh? Moet dat dan op vrijdagavond?"
De dienster van Het Wild Zwijn: " Meestal niet, maar vandaag is het zo druk, we hebben helaas geen plaats meer."
Ikke, tegen het vrouwke: " Dan gaan we maar naar Toke in de Korte Hei?"
Het vrouwke: " En als we eens een frietje oppikken? Da's lang geleden! "
... Een mens zou vergeten hoe lekker een eenvoudig frietje met een flinke dot mayonaise kan zijn, Een bijgekruide saté en wat kippennuggets erbij en het is feest. Soep hadden we nog van gisteren, da's dan toch een kleine invulling van het verplichte groentenaandeel. En om de schijn helemaal te redden hebben we ook nog een pot augurken op tafel gezet. Dessert, en drank moesten we maar uit de koelkast halen.
De meest onverwachte momenten zijn vaak de leukste. Als ikzelf een stilleven had moeten bedenken, bij elkaar zetten en fotograferen ergens in het bos, had ik het misschien ook zo wel gedaan. Ik hoefde hier evenwel helemaal niets voor te doen. Ik kreeg het zo in de schoot - of beter gezegd, voor de lens - geworpen. Dit tafereeltje stond gewoon op een fotograaf te wachten in onze Lichtaartse bossen. Ik heb hier zelf geen enkel verdienste aan, ik zweer het, behalve dan dat ik afdrukte toen ik er voorbij liep...
De foto van de omgekeerde spiegeling die ik gisteren toonde kon niet ieders appreciatie losweken merkte ik. Er was weer iemand die - anoniem uiteraard - een 1 op 5 score toekende... Het feit dat ik er even op terugkom toont eigenlijk al dat ik het me wel een beetje aantrek realiseer ik me... Ik zal het goedmaken. Van op ongeveer dezelfde plek, het midden van brug 9 over het kanaal Herentals-Bocholt in Lommel Barrier, ook gekend als Joe's bridge, heb ik vandaag een foto naar de andere kant in de aanbieding. Gisteren een 180° gedraaide uitsnede richting oosten, vandaag een oerconservatieve tegenlicht-avondopname vanaf de andere kant van de brug richting westen, dit is de kanaalkom.
Ik heb er geen idee van in welke kunststroming ik dit plaatje zou moeten onderbrengen. Ik vermoed impressionisme, maar ik ben geen kunstpaus he. Het is eigenlijk redelijk waarheidsgetrouw, zo was het echt... alleen heb ik de spiegeling - want dat is het - ondersteboven gezet. Dat doe ik wel eens vaker en als ik de toeschouwer op het verkeerde been kan zetten is dat lekker meegenomen. De enige regel die ik mezelf in dit soort aangelegenheden opleg is dat ik het zelf mooi moet vinden. En bij deze kan ik dat volmondig bevestigen....
Vandaag moest ik niet lang nadenken voor ik een titel gevonden had bij mijn dagelijkse foto...
Het was best aardig fietsweer en in Tielen, niet eens zo ver van huis, waren enkele nieuwe geocachen die dringend moesten gevonden worden. Meer heb ik niet nodig om er een namiddagje op uit te trekken. In de buurt van den IJsboer, moest ik gegevens verzamelen waarmee ik coördinaten kon berekenen om de verstopplaats te vinden. Uiteraard neem ik ook steeds de tijd om interessante fotomomenten te benutten. Als inwoner van Groot Kasterlee vond ik dat dit ook wel eens een plaatsje mocht krijgen op deze pagina's. We hebben niet alleen onze bossen, Bobbejaanland, de hoge Mouw en de Kabouterberg hier, ook het IJsboerke is al sedert jaar en dag een uithangbord waarmee we mogen uitpakken, laat het dan sedert een tijd overgenomen zijn door Glacio.
Als ik ga fietsen neem ik meestal alleen de camera en één lens mee. Occasioneel, als ik achter de vogeltjes en dergelijke aanga is dat de 70-300, minder vaak, maar architertuur-gericht is dat de 16-35 en een andere keer leg ik mezelf een bepaalde discipline op door de vaste 50 mm op de body te zetten, maar gewoonlijk heb ik de all-round 24-105 bij, zo ook vandaag. Bij deze opname vond ik dat wel een beetje jammer, ik had wel wat meer groothoek gewild, maar uiteindelijk is deze kadrering ook niet verkeerd meen ik.
Wat de titel betreft werd ik lichtelijk geïnspireerd door Raymond van het Groenewoud, dat mag wel duidelijk zijn.
De dames hebben lekker plaatsgenomen op een rustbank terwijl de heren van het gezelschap over het brugje zo'n 50 m verder de eindlocatie van een leuke multicache aan het loggen zijn. Op zondag is het traditiegetrouw geocachedag met ons collectief Het Blauw Kanneke. Het vrouwke kon niet mee vandaag, die zit dus niet bij het ladies-clubje.
We hadden een relatief korte maar leuke multicache op het programma gezet vandaag, de essentie van wat geocachen eigenlijk hoort te zijn, namelijk het ontdekken van onvermoed leuke plekjes waar je anders nooit zou zijn terecht gekomen. Het Pastoorsven in St Huibrechtslille is zo'n plek. De wandeling was niet eens zo lang, zo'n 3 km - meer zou ik met mijn voetproblemen niet aangekund hebben trouwens - maar we hebben er zeer van genoten. Dat ik helemaal op het einde de meegenietende dames ook nog op deze manier te pakken kreeg was nog een lekker toetje voor deze fotograferende jongen.
De laatste dag van de winterprik zo vertelden ons alle weermannen en vrouwen. Het was dus waarschijnlijk de laatste keer dat we sneeuw zagen deze winter, ik mag het hopen trouwens, en Phaido zal ook weer minimaal drie seizoenen moeten wachten voor hij weer kan rollebollen in de sneeuw. Hij blijft dit wonderbaar vinden. Als we hem 's morgens uit laten en hij ziet het witte spul, dan staat ie eerst enkele seconden verbluft te kijken en dan gaat ie er zich in rollen en wentelen en keren dat het een lieve lust is om te zien. Ik had niet toevallig de camera al bij de hand toen we van morgen de deur open trokken.
We moesten onlangs met de fotoclub de werken van een bevriende club jureren. Er waren behoorlijk wat foto's van schapen bij. Ik vermoed dat die gasten gezamenlijk een herder met kudde zijn gaan opzoeken, als clubuitstap of zo, en dan allemaal met vergelijkbare opnames zijn terug gekomen. We hebben dat over elkaars schouder mee fotograferen vroeger ook wel eens mee gemaakt, maar we zijn daar van afgestapt. Enfin, ik was niet erg enthousiast en ik herinner me dat ik niet gul was met de punten.
En daar stond ik dan, tijdens een frisse namiddagwandeling in de Smallebroeken, langs een wei waar twee schapen de kou stonden te trotseren. Was het omdat ze gezelschap zochten, uit nieuwsgierigheid of wilden ze ons iets zeggen of vragen? Ze kwamen alleszins snel naar ons toegelopen toen we er voorbij wandelden. Ze hadden een warme jas aan, dat wel, maar iets vertelde me dat ze toch ook liever in een warme stal zouden gelegen hebben. Toen ze zo stonden te poseren kon ik niet anders dat ze even een fotoshoot te gunnen.
Ik moet vandaag helaas teruggrijpen naar een foto van gisteren. Door mijn verkoudheid ontbrak de puf om er op uit te trekken nog altijd. De ijzige kou en de wind, gecombineerd met mijn nog steeds weerbarstige achillespees en hiel waren ook niet echt bevorderlijk om me de deur uit te krijgen.
Om de sneeuwklokjes te fotograferen was ik gisteren bij het kasteeltje Le Paige in Herentals, Daar staan er massa's wist ik. Uiteraard maak ik dan van de gelegenheid gebruik om de camera ook op diverse andere onderwerpen te richten natuurlijk. Het kasteeltje zelf is eigenlijk al zo vaak gefotografeerd dat je er nauwelijks nog een originele opname van kunt maken. Ik heb het eens op deze manier geprobeerd. In principe hou ik niet zo van invallende perspectieflijnen en ik probeer die meestal te vermijden en occasioneel probeer ik de perspectiefwerking ook wel te verwijderen of op z'n minst te verminderen in de nabewerking. maar als je dan toch voor perspectief gaat, doe het dan extreem dacht ik: de groothoek er op en van dichtbij schuin naar boven.
Voor iedereen die niet vertrouwd is met onze regio zal ik morgen een iets meer conventionele foto van Le Paige op mijn Facebook-pagina zetten want die heb ik uiteraard ook gemaakt.
Het is nog steeds van uit een zeer gehandicapte uitgangspositie dat ik elke dag toch weer een minimum aan fotografie probeer te doen. De mobiliteit is er lichtjes op vooruit gegaan door de gedwongen rust, maar de verkoudheid woekert verder. Deze voormiddag heb ik een tijdje achter het raam gezeten en ik heb zowaar weer enkele vogeltjes te pakken gekregen maar ik wilde toch zo graag weer eens de deur uit... al was het met de wagen. Binnen blijven hoeft niet las ik evenwel op het net, da's alleen maar goed om anderen niet te besmetten.
Sneeuwklokjes, die wondere bloemekes die miraculeus geen last schijnen te hebben van de kou, daar wilde ik wel eens mee aan de slag. Ik heb ze vroeger ooit gefotografeerd toen ze dapper in de sneeuw overeind bleven en vandaag wilde ik graag zien of ze ook tegen deze ijzige vriestemperaturen bestand zijn. Jawel dus.
Groot diafragma, één klokje scherp en al de rest is voor rekening van de bokeh-eigenschappen van de lens...
Alsof ik nog niet voldoende gehandicapt ben met die weerbarstige achillespees en hiel ben ik sedert gisteren ook nog snipverkouden, ik reutel, rochel en kuch gelijk een oud Trabantje... Geen sprake van wandelingen of fietstochten, gewoon thuis uitzieken, mijn stappenteller staat vandaag op... 's kijken... 288 !!! Da's een absoluut laagterecord en ik ben niet van plan dat nog ooit te benaderen, laat staan te evenaren.
Wat doet een mens dan? Ik moest sowieso eigenlijk al lang een nieuwe profielfoto maken voor mijn facebook-account, ik stond daar nog altijd als Kerstman te kijk. Daar heb ik me dan vandaag maar mee bezig gehouden. Dat ik mezelf zelden serieus neem en flink kan relativeren mag nu ook weer blijken uit deze "selfie".
Als je stelt dat het dezer dagen best friskes is buiten dan is dat een understatement. Nu kun je me bezwaarlijk een koukleum noemen maar bij het zicht van deze koene bootslieden kreeg ik toch wel enkele plaatsvervangende rillingen. Ik stond op het brugje aan de vistrap in Herentals, bij "de Hut", om er eens rond te kijken en niet geheel toevallig had ik de teletoeter op mijn toestel zitten. Het was er erg rustig, zeker met dit weer, weinig beweging ook, wat verdwaalde meeuwen en enkele eenden, mannetjes, woerden dus, die samentroepten en van tijd tot tijd de vrouwtjes lastig vielen. Ik had er al enkele gefotografeerd, niks wereldschokkends en ik hield het eigenlijk voor bekeken maar net toen ik terug naar de parking wilde stappen zag ik in de verre verte beweging op de Nete. Er kwamen warempel enkele kano's aangepeddeld. Nu is de afvaart van de Kleine Nete een populaire toeristische attractie in onze regio, maar dan ga je er toch van uit dat zoiets in het warme seizoen gebeurt, niet in de vrieskou. Het leverde me alleszins weer een plaatje op dat net iets interessanter is dan de zoveelste meegetrokken opname van een overvliegende watervogel.
We waren vandaag op bezoek bij mijn zus die een appartement heeft op de kaaien in de buurt van 't Steen in Antwerpen. Uiteraard is dat voor ons een flink stuk nostalgie, wij hebben hier ook ooit gewoond, onze kinderen zijn hier geboren en wij houden nog steeds van die stad... stiekem even vermelden dat ik ook forever Antwerp-supporter gebleven ben.
Natuurlijk zijn we samen aan de wandel gegaan. Noorderterras, 't Steen, Zuiderterras, Groenplaats, Grote Markt, Consciencepleintje, iets drinken in de Muze - nostalgie in het kwadraat, daar heb ik 45 jaar geleden nog ooit muziek gespeeld... kortom, we hebben een fijne dag beleefd. De foto-oogst was dan ook weer zeer groot en gevarieerd. Dit vond ik een hele sterke. Omhoog lopend naar het Zuiderterras waren we daar precies op het goede moment om de reling, de schaduwen en het beeld in de achtergrond in mooi licht te pakken te krijgen en dat ook nog eens zonder dat er storende medewandelaars in beeld kwamen gelopen...
" Met de neus in dezelfde richting". Een betere titel kon ik niet bedenken bij deze foto. De aalscholvers aan de jachthaven in Herentals zorgden voor de perfecte visualisering van dit gezegde. Ik had vorige week al min of meer beloofd dat ik hier nog eens zou terug komen. Ik had toen duidelijk de verkeerde lens op mijn toestel om de aalscholvers, die op de oever met de vleugels wijd in de avondzon zaten te drogen, te fotograferen. Deze avond ben ik er weer eens gaan kijken, gewapend met de 300 mm plus een 1,4 X extender. Aalscholvers waren er zat, vele tientallen zelfs, ongezien !!! Maar... die verdomde beesten vertikten het om op de oever te komen zitten met de vleugels wijd. Integendeel, het was alsof ze een afspraak gemaakt hadden om ook deze keer buiten de comfortzone van het lensbereik te blijven. Ze bleven maar heen en weer drijven op het kanaal en uit de vele groepsfoto's kon ik deze uitsnede halen, niet meteen wat het oorspronkelijke plan was maar met zulk alternatief ben ik ook niet ontevreden.
Het nieuwe bandje van neefje Nick staat ondertussen stevig in de steigers. Een tijdje geleden had ik ze al eens gefotografeerd omdat ze wat promotie materiaal wilden en nu hadden ze me samen met nog wat kennissen en collega's gevraagd om eens een repetitie bij te wonen om wat gefundeerde kritiek en wat advies te geven. Dat vond ik best leuk en uiteraard gaat het fototoestel altijd mee, niet zozeer om nieuwe promofoto's te maken - daar prikken we wel weer eens een andere dag en een andere locatie voor - maar gewoon omdat ik het niet laten kan dit soort activiteiten vast te leggen. Uit een hele reeks zeer gelijkende actiefoto's koos ik dit plaatje en ik paste daar weer hetzelfde procédé op toe als ik ook bij de vorige shoot gedaan had: de kleur voor 60% weghalen en een ietsje contrast toevoegen. In de nabewerking besloot ik in laatste instantie de gitaren toch maar weer hun originele kleur terug te geven.
Heerlijk, droog, zonnig winterweer. Fijn om te gaan wandelen denk je dan, maar met een onderstel dat nog altijd niet meewil moet de lichaamsbeweging dan maar gezocht worden met behulp van de fiets. Gelukkig lukt dat nog opperbest. Fietsendrager op de auto, fiets er op en weg wezen... Het Nederlandse Vessem, net over de grens richting Eindhoven, was het doel van onze tocht vandaag en we hebben er ten volle van genoten. De thuisblijvers hadden weer ongelijk. Na een fiks rondje fietsen met uiteraard de nodige gevonden geocachen bezochten we nog de site van het Groot- en het Kleinmeer, een zgn. earthcache. Op zulke uitgelezen mooie punten kun je niet anders dan genereus gebruik maken van de 32 gigabyte die je in je fototoestel hebt zitten. Het mooie late licht was natuurlijk ook zeer behulpzaam.
 "Very Happy"){kind=icon}
