een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
20-12-2017
20 december De kerstshow
Als onderdeel van het Kerstman in Aarschot gebeuren hadden we vandaag een voorstelling voor kinderen geprogrammeerd in de grote tent op de markt. De kerstman, het kerstvrouwke en de kerstfamilie hadden een gevarieerd programma voorbereid en het jonge volkje genoot er ten volle van. Ik had mijn fototoestel in de handen van de mama van elfje Joels gestopt en uit haar oogst koos ik vandaag voor deze foto. vlnr: het kerstvrouwke, de kerstman, Phaido de kersthond, kerstdochter Elsa, en de elfjes Christina en Tink. Elfjes Merry Christmas, Joels en Rani waren even buiten beeld.
Nu de examens voorbij zijn en de kinderen strikt genomen nog naar school moeten krijgen we regelmatig klasjes op bezoek. Meestal zijn dat kleuters of leerlingen van het eerste of tweede leerjaar. Maar soms zijn ze ook iets rijper. Jongelui uit het tweede middelbaar kun je er moeilijk van verdenken dat ze nog in de Kerstman geloven en dan komt het er op aan ze voldoende te entertainen, het verhaal van de kerstman op een humoristische manier toch geloofwaardig te brengen en op elke rake opmerking een even rake repliek te geven. Het is dansen op een dunne koord, Fingerspitzengefühl... Met deze toffe groep lukte het uitstekend en dat was ook wel een beetje te danken aan Phaido die, als onderdeel van het verhaal, altijd alle harten steelt, en die vaak evenveel succes heeft als de kerstman. Dit is een groepsfoto van een erg sympathieke bende.
Het huis van de Kerstman is er voor jong en oud. Uiteraard zijn het de kinderen die het vaakst bij de Kerstman op bezoek komen, al dan niet vergezeld van papa, mama, pepee of memee maar er komen ook wel eens onverwachte of rare vogels binnen gevlogen. Dat politiekers die ook in Aarschot wonen hun nieuwe stadsgenoot komen bezoeken mag nog als bijna normaal worden beschouwd, dat die met de Kerstman op de foto willen ook misschien. Dat een aristocratische fotograaf uit de 19de eeuw er met zijn antieke fototoestel komt binnenvallen en dat er tezelfdertijd ook nog een echte bisschop ( of is het toch een valse? ) in het huis rondloopt is al iets minder vanzelfsprekend. Dat die dan samen met een van de kerst-elfen, de oudste kleindochter van de Kerstman nota bene, in de zetel van de Kerstman plaats nemen om door de Kerstman zelf te worden gefotografeerd mag toch wel als een mirakel worden beschouwd? ... of niet???
Je maakt wat mee als kerstman, Bezoekers van allerlei pluimages passeren de revue, beleefde kindjes en minder beleefde kindjes, attente ouders en minder attente ouders, plezierige volwassenen en aangeschoten minder plezierige volwassenen, ze komen allemaal op bezoek, de kerstman is er voor iedereen natuurlijk. Een enkele keer maak je een moment mee dat je iets dieper koestert, als een klein meisje vastberaden op je toestapt en haar tutje overhandigt aan de kerstman met de boodschap dat ze het niet meer nodig heeft en dat de kerstman het maar moet meenemen naar heel ver weg bijvoorbeeld. Vorig jaar mocht ik het ook al eens meemaken maar in de 2017-aflevering van "Het Huis van de Kerstman" in Aarschot was het vandaag al de tweede keer en we zijn nog maar twee dagen bezig. Ik denk dat ik er een verzameling van aanleg. Dit zijn de eerste exemplaren.
Dag één van het verblijf van de Kerstman in Aarschot.
Gezien het wetenschappelijk niet bewezen waarheidsgehalte van het onderwerp durf ik niet te beloven dat de inhoud van mijn hier getoonde foto's in de loop van de komende weken niet in de fake-news hoek zal geduwd worden. Ik had me echt moeten haasten om de opening van het huis van de Kerstman in Aarschot te halen en daarom had ik voor de motorfiets gekozen als vervoermiddel om zo snel mogelijk van Rovaniemi naar de Martelarenstraat te komen. Om de kadootjes ook ter plaatse te brengen had ik er een side-car aan gehangen.
Toen ik aankwam op mijn bestemming stonden er meerdere fotografen klaar om dat vast te leggen. Gelukkig kon ik een van de opnames te pakken krijgen en kan ik bij deze dag één van mijn verblijf in Aarschot met beeldmateriaal documenteren.
Ik ben vandaag de bewoners van Hoevezavel gaan verrassen met een bezoek als Kerstman. Op voorhand had ik al besloten dat ik daarvan geen foto op deze dagelijkse blog zou posten, in de komende weken zullen er al meer dan voldoende Kerstman-, kerstversiering- en kerstgebeuren-foto's voorbij komen vrees ik. Het vrouwke heeft weliswaar een karrevracht kiekjes van het bezoek van de Kerstman in het zorgtehuis gemaakt maar die bezorg ik wel aan de animatiedienst daar en die worden dan regelmatig geprojecteerd in de grote zaal en zo kunnen ook de bewoners er van genieten.
Met de foto die ik vandaag wél plaats strijk ik fundamentalistische maatjesharing-eters recht tegen de haren in vermoed ik. Eerst en vooral is het seizoen al enkele maanden voorbij en dan hoor je volgens rechtgeaarde kenners geen maatjes meer te eten en verder zijn er lieden die het weten kunnen die nu plotsklaps verkondigen dat er geen uitjes bij horen... Hahaha... In de Lidl ( of all places ) had het vrouwke alsnog voorverpakte maatjes gevonden. Ik heb ze, voor we naar Lommel vertrokken, deze middag met veel smaak genuttigd en ik heb er uitjes bij gedaan. Hehe, lekker tegendraads en ze waren hemels!!!
Ik had toevallig op de radio gehoord dat, door de overvloedige nattigheid van de voorbije dagen, de Nete buiten haar oevers was getreden in Grobbendonk. Ik wilde dus maar wat graag gaan kijken of dat een eind stroomopwaarts bij ons in de buurt ook het geval was. Kasterlee leek me een grote variëteit aan fotomogelijkheden te bieden en daar ben ik dan ook naartoe getogen. Ik kon inderdaad de nodige mooie plaatjes schieten in de buurt van de stuw, de kanoclub en het restaurant de Watermolen, maar uiteindelijk koos ik voor een opname van op de brug aan de Netevallei. Hier zie je best hoe verzadigd onze thuisrivier is. Hij blijft nog netjes binnen de oeverversterkingen maar het scheelt toch niet veel meer. Een selectie uit de overige foto's heb ik op mijn Facebook-pagina gezet.
In deze tijd van het jaar moesten we absoluut bij Annemarie en Jackie eens samenkomen om te zien hoe creatief en uitbundig ze hun huis weer in kerstsfeer hebben omgetoverd. Ons geocache-collectief "Het Blauw Kanneke" zit hier gemoedelijk verenigd rond de tafel en met de camera op statief en de timer op 10 seconden kon ik er zelf ook nog snel bij gaan zitten en Phaido bij me in de opname halen.
Ruw geschat zitten hier zo'n 50.000 vondsten samen en bij deze wil ik de leden-vinders ook allemaal bij naam noemen. Startend van Phaido hebben we met de klok mee: het vrouwke Josee, Inge, Miek , Eric, Eddy, Annemarie, Guido, Jacky, Danny en ikzelf. Het was weer gezellig en geocache-verhalen, -praatjes, -plannen en -oplossingen waren nooit ver weg. Natjes en droogjes waren er ook in overvloed alleszins en zoals het hoort hebben we ons uiterste best gedaan om alles op te eten en te drinken. Door de ontoereikende inzet van mijn collega's zijn we daar niet in geslaagd helaas, er was nog over. Ik heb zelf nochtans mijn uiterste best gedaan...
Ik ga eigenlijk nooit in op uitdagingen of challenges op Facebook. Zeven dagen lang natuurfoto's, zwart wit foto"s of stilleven foto's plaatsen en iedere dag iemand anders nomineren om dat ook te doen, het is aan mij niet besteed. Melige berichten delen binnen de zeven seconden dat je de beste, liefste of dierbaarste zoon, dochter, echtgenote, moeder, vader of papegaai hebt laat ik met veel plezier aan me voorbij gaan, de lucht is nog nooit op mijn hoofd gevallen als straf trouwens. Ook van gehypte challenges van fysieke aard wil ik niks weten... maar vanmiddag kwam er iets voorbij waar ik niet omheen kon.
Ik had enkele plaatjes op Facebook gezet van Phaido die aan het rollebollen was in de sneeuw. Fotomaatje Alex had daar op gereageerd: "Nu het baasje nog... " Tja, daar kon ik niet aan weerstaan. Als geroutineerde saunaganger leek het me niet eens zo'n zware opdracht, ik heb wel vaker in de sneeuw gerold. Maar daarbij had ik toch uit het oog verloren dat je behoorlijk opgewarmd bent als je uit een saunacabine komt en dat was nu niet het geval. Het was... friskes !!!
Het was al in de vooravond toen ik op ons besneeuwde tuinpad ging liggen en het werd reeds een beetje duister. Ik had de camera ingesteld op ISO 3200 en met 2/3 stop overbelichting ( voor de sneeuw ) en f 4 kwam de sluitertijd op 1/320ste. Dat was kort genoeg om mijn bibberen te bevriezen. Het vrouwke hanteerde met veel plezier de camera.
Gisteren hadden we al een eerste winterprik te verduren gekregen en tegen de avond dachten we dat ie kortstondig en voorbij was maar toen ik er deze morgen uit kwam sneeuwde het opnieuw en stevig ook. Na de nodige koffie, mijn krantje en enkele dwingende aanmaningen van het vrouwke en Phaido zijn we dan toch maar de sneeuwbui en de winterwind in gedoken om onze ochtendwandeling af te haspelen. De camera had ik thuis gelaten. Ik vond het niet opportuun om hem aan de elementen bloot te stellen.
Maar als je dan in het bos bent en alle feeërieke wintertaferelen voorbij gerold komen heb je daar toch spijt van. Gelukkig is er dan de iPhone waarop je tegenwoordig kunt terugvallen. Hoewel ik niet echt overtuigd ben van de door sommigen geloofde superbe fotografische mogelijkheden van dat ding moet ik toegeven dat de beelden vaak bruikbaar zijn, zeker als er genoeg licht is en als je onderwerp niet te fel beweegt.. Er komen misschien nog wel sneeuwlandschappen voorbij deze winter en hopelijk kan ik daar dan van genieten zonder die zure wind die de sneeuw overal in, onder en tegenaan blaast. Vandaag doen we het met dit beeld van een stilstaande Phaido in onze mooie Lichtaartse bossen.
Een fotograaf gezocht om wat familiefotos te maken van Derk, beste vriend en brother in arms van vele veldslagen in de muziekwereld.
Ze hadden het mij eigenlijk niet willen vragen omdat ze heel terecht ingeschat hadden dat ik het er moeilijk mee zou hebben. Binnen een vriendenkring kun je op de sociale media niks geheim houden natuurlijk als het er eenmaal op beland is en toen de vraag mij toch ter ore kwam moest ik slechts 5 minuten nadenken alvorens ik besliste het te doen...
Derk had zijn vreselijke ziekte overwonnen - dachten we - maar enkele weken geleden bleek dat hij hervallen was en dat hij niet meer zou genezen. Ik ben samen met het vrouwke deze middag met een bang hart naar Tilburg gereden om een hele reeks foto's te maken van Derk en zijn gezin. Al bij al werd het een erg fijne namiddag. We zijn eerst een hapje gaan eten, en het restaurant, meer bepaald het nog niet in gebruik genomen deel ernaast, bleek een perfecte locatie te zijn om een erg gevarieerde fotoshoot te doen. Derk en Annie, zoon Bas en dochter Nathalie met vriend... het is een familiefoto die me nauw aan het hart ligt en waarvan ik het maken niet snel zal vergeten.
Vandaag was het de eerste dag dat de kerstman zijn taak moest waarnemen in Aarschot. Er zullen zonder twijfel in de loop van deze maand nog wel de nodige Santa Claus fotos voorbij komen. Voor de kerstman zijn intrek neemt in zijn huis in de Martelarenstraat was het vanzelfsprekend dat hij ook enkele sponsors van het Huis-van-de-Kerstman project een bezoekje zou brengen. Deze namiddag heb ik dus een tijdje rond gelopen in de Unikamp. Het was er druk !!! Ik had gevraagd of er iemand van het personeel eventueel mee kon lopen met mijn fototoestel om enkele foto's te maken. Een jonge dame die beweerde ook zo'n Canon camera te hebben nam de dienst waar en de resultaten waren best OK moet ik zeggen. Ik had de 50 mm lens er op gezet en misschien was het beter geweest de fotografe enige zoom-vrijheid te geven want fotograferen met een vaste brandpuntlens is niet vanzelfsprekend. Ik had daarenboven op relatief veilig gespeeld door de ISO-waarde op 1600 in te stellen en een erg groot diafragma van 3,2 te kiezen. Qua sluitertijd wist ik dat je zelfs binnen in de winkel dan altijd kon rekenen op een sluitertijd van zeg maar 1/250. Dat bleek ook en daaraan verbonden wist ik dat de scherptediepte erg klein zou zijn zoals je trouwens kunt zien aan de dame in de voorgrond links en de achtergrond van de kerst entourage in de winkel. Maar zoals ik al vertelde, al bij al deed mijn onbekende foto-assistente het niet onaardig en als er iets aan te merken zou zijn op dit beeld neem ik daar zelf alle verantwoordelijkheid voor.
De Shetland pony's die we dagelijks begroeten in de Smallebroeken deden hun uiterste best om weer eens deze blog te halen. Ik vermoed dat ze meer geïnteresseerd waren in Phaido die een eindje voor ons uit liep dan in mijn camera, maar de manier waarop ze eensgezind dezelfde richting uitwandelden liet met toch maar besluiten ze voor de zoveelste keer te fotograferen. We kennen de eigenaars ondertussen en weten dat het echt taaie dieren zijn die van winterse toestanden helemaal geen last hebben, integendeel... en als je het ons vraagt, ze zien er echt wel goed doorvoed uit.
Het was een beetje voor de hand liggend dat ik vandaag uitgebreid mijn herstelde 16-35 zou aan allerlei testen onderwerpen. Toen het vrouwke deze avond nog even naar Herentals wilde om wat noodzakelijke spullen te kopen zag ik mijn kans schoon om mee te rijden om wat blauwe-uurtje-foto's te maken. Eigenlijk waren we al iets te laat maar ik kon de blauwe tinten in de lucht toch nog te pakken krijgen en de sterretjes rond de lichtpunten die deze lens bij een klein diafragma zo prachtig te voorschijn tovert waren nog even mooi als voor de herstelling. Dit is de markt van Herentals met een heleboel geparkeerde auto's helaas, de kerstboom en de lakenhal in de achtergrond, lichtstrepen van voorbijrijdende auto's, spiegelingen van de verlichting op de natgeregende ondergrond en sterretjes, sterretjes, sterretjes !!!
Ik ben deze morgen naar Nederweert gereden om mijn herstelde 16-35 lens op te halen. Ik had 'm domweg laten vallen omdat ie niet goed op de body geklikt was en het Canon Service Center in Nederweert heeft 'm liefdevol weer tot leven gebracht voor de niet onaardige prijs van 180 . Laat ik het er maar op houden dat ik plaatsen ken waar die herstelling duurder zou geweest zijn...
Zoals dat meestal het geval is probeer ik het aangename aan het nuttige te paren en enkele hobby's te combineren. Ik had al op voorhand op de geocache-site gekeken of er niets te scoren was in Nederweert en jawel... daar lag een beloftevol fietsrondje op me te wachten. Fiets op de fietsdrager dan maar en met de herboren 16-35 op de body ( goed vastgeklikt deze keer ) in de fietstas heb ik enkele uren doorgebracht op fietspaden langs rustige waterkes en kanalen. Uiteraard heb ik de lens uitgebreid op de proef gesteld en hij doet het weer als de beste. Ikke happy.
Op deze Sinterklaasavond past het eigenlijk niet om over Kerstmis te praten. Da's lulkoek natuurlijk, als Kerstman sta ik op mijn rechten, na 11 maanden vakantie maak ik bij deze een come-back. Het vrouwke denkt er ook zo over merk ik want bij thuiskomst na een dagje geocachen zag ik deze avond dat de kerstversiering al flink aan het aangroeien is in huize Pol en Josee. Ik kon het dan ook niet laten de eerste quasi volledig in Kerstsfeer aangeklede delen van ons nestje vast te leggen. Misschien volgt er later wel meer, maar dat hangt helemaal van de creativiteit van mijn schatje af.
Ach ja, een mens zoekt al eens een uitvlucht om enkele fleskes Duvel uit de koelkast te nemen. Zo leek het plan om een familiefoto te maken van de verschillende formaten Duvelglazen mij een geldig argument om die ook maar eens te vullen. Vader Duvelglas als stoere 33-er staat achteraan links, moeder Duvel in het nieuwe 25 cl-glas dat bedoeld is voor Duvel uit de tap staat er langs - terloops even opmerken dat dit niet mijn favoriet is want Duvel uit de tap zal toch altijd die typische gist uit het flesje missen?!?... - en vooraan de kleine Duvel, een proefglaasje, ook niet echt aan mij besteed. Ik vond het wel een vertederend plaatje.
Na gedane arbeid ga ik de opengemaakte flesjes ook verder nuttigen. Gezondheid.
Voor we terug naar huis reden na een geweldig weekend in de Ardennen met onze vriendenclub wilden we nog even langs Bohan omdat we via de multimedia vernomen hadden dat een goede vriendin daar toevallig ook was. Phaido staat natuurlijk op zijn rechten 's morgens en een ochtendwandeling langs de Semois was dan ook redelijk vanzelfsprekend. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid enkele leuke fotos te schieten. Deze file zwanen die rustig stroomopwaarts voorbij gepeddeld kwamen was een niet te missen plaatje natuurlijk.
Na een mooie wandeling in en om Lafôret zijn we deze namiddag naar Bouillon gereden en als ik heel eerlijk ben viel het mij een beetje tegen en ik was niet de enige die er zo over dacht. Ik was er vroeger wel ooit geweest met de motor, maar een snelle tussenstop is niet hetzelfde als een namiddag verkennen mochten we met de ganse groep ervaren... De dames uit ons gezelschap waren niet meteen super-enthousiast over de shopping-mogelijkheden, de zoekers naar toeristische highlights bleven toch wel op hun honger zitten en het culinaire gedeelte van ons bezoek bleek ook al niet om over naar huis te schrijven... Maar goed... de rit er naar toe van uit Vresse was best leuk en op de terugweg maakten wij een tussenstop op het uitzichtpunt bij Rochehaut waar al honderdduizenden voor ons een tussenstop gemaakt hebben. De gekende meander van de Semois heb ik ook gefotografeerd bij deze. Het was eigenlijk al een tikkeltje te duister om een goed belichte, heldere panoramafoto te schieten maar de nevel in de verte en de avondkleuren vond ik ook wel de nodige charme hebben.
Het eerste weekend van december is traditiegetrouw gereserveerd voor de winter-culinaire uitstap van de motorclub. In deze tijd van het jaar doen we dat niet op twee maar op vier wielen, de dames mogen ook mee en de wagen is nu een meer comfortabel en ook wel wat veiliger vervoermiddel. Ik was in september al eens in dit hotel geweest en het leek mij qua omgeving, prijs-kwaliteitsverhouding en bereikbaarheid wel een interessante bestemming voor ons clubje. Iedereen was het er mee eens en vandaag kwamen we allemaal afgezakt naar La Sapinière in Lafôret, deelgemeente van Vresse sur Semois. Tussen vijf en half zes, toen wij al een tijdje ingechecked hadden en we nog aan het wachten waren op de laatste aankomers wilde ik wel eens met de camera de omgeving gaan verkennen en eventueel het hotel in beeld nemen. Phaido vond de zoektocht naar een geschikt standpunt best leuk, en wat hem betreft had het waarschijnlijk nog wel wat langer mogen duren maar uiteindelijk vond ik dit wel oke...
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
