een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
07-12-2017
07 December Herentals - De Markt
Het was een beetje voor de hand liggend dat ik vandaag uitgebreid mijn herstelde 16-35 zou aan allerlei testen onderwerpen. Toen het vrouwke deze avond nog even naar Herentals wilde om wat noodzakelijke spullen te kopen zag ik mijn kans schoon om mee te rijden om wat blauwe-uurtje-foto's te maken. Eigenlijk waren we al iets te laat maar ik kon de blauwe tinten in de lucht toch nog te pakken krijgen en de sterretjes rond de lichtpunten die deze lens bij een klein diafragma zo prachtig te voorschijn tovert waren nog even mooi als voor de herstelling. Dit is de markt van Herentals met een heleboel geparkeerde auto's helaas, de kerstboom en de lakenhal in de achtergrond, lichtstrepen van voorbijrijdende auto's, spiegelingen van de verlichting op de natgeregende ondergrond en sterretjes, sterretjes, sterretjes !!!
Ik ben deze morgen naar Nederweert gereden om mijn herstelde 16-35 lens op te halen. Ik had 'm domweg laten vallen omdat ie niet goed op de body geklikt was en het Canon Service Center in Nederweert heeft 'm liefdevol weer tot leven gebracht voor de niet onaardige prijs van 180 . Laat ik het er maar op houden dat ik plaatsen ken waar die herstelling duurder zou geweest zijn...
Zoals dat meestal het geval is probeer ik het aangename aan het nuttige te paren en enkele hobby's te combineren. Ik had al op voorhand op de geocache-site gekeken of er niets te scoren was in Nederweert en jawel... daar lag een beloftevol fietsrondje op me te wachten. Fiets op de fietsdrager dan maar en met de herboren 16-35 op de body ( goed vastgeklikt deze keer ) in de fietstas heb ik enkele uren doorgebracht op fietspaden langs rustige waterkes en kanalen. Uiteraard heb ik de lens uitgebreid op de proef gesteld en hij doet het weer als de beste. Ikke happy.
Op deze Sinterklaasavond past het eigenlijk niet om over Kerstmis te praten. Da's lulkoek natuurlijk, als Kerstman sta ik op mijn rechten, na 11 maanden vakantie maak ik bij deze een come-back. Het vrouwke denkt er ook zo over merk ik want bij thuiskomst na een dagje geocachen zag ik deze avond dat de kerstversiering al flink aan het aangroeien is in huize Pol en Josee. Ik kon het dan ook niet laten de eerste quasi volledig in Kerstsfeer aangeklede delen van ons nestje vast te leggen. Misschien volgt er later wel meer, maar dat hangt helemaal van de creativiteit van mijn schatje af.
Ach ja, een mens zoekt al eens een uitvlucht om enkele fleskes Duvel uit de koelkast te nemen. Zo leek het plan om een familiefoto te maken van de verschillende formaten Duvelglazen mij een geldig argument om die ook maar eens te vullen. Vader Duvelglas als stoere 33-er staat achteraan links, moeder Duvel in het nieuwe 25 cl-glas dat bedoeld is voor Duvel uit de tap staat er langs - terloops even opmerken dat dit niet mijn favoriet is want Duvel uit de tap zal toch altijd die typische gist uit het flesje missen?!?... - en vooraan de kleine Duvel, een proefglaasje, ook niet echt aan mij besteed. Ik vond het wel een vertederend plaatje.
Na gedane arbeid ga ik de opengemaakte flesjes ook verder nuttigen. Gezondheid.
Voor we terug naar huis reden na een geweldig weekend in de Ardennen met onze vriendenclub wilden we nog even langs Bohan omdat we via de multimedia vernomen hadden dat een goede vriendin daar toevallig ook was. Phaido staat natuurlijk op zijn rechten 's morgens en een ochtendwandeling langs de Semois was dan ook redelijk vanzelfsprekend. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid enkele leuke fotos te schieten. Deze file zwanen die rustig stroomopwaarts voorbij gepeddeld kwamen was een niet te missen plaatje natuurlijk.
Na een mooie wandeling in en om Lafôret zijn we deze namiddag naar Bouillon gereden en als ik heel eerlijk ben viel het mij een beetje tegen en ik was niet de enige die er zo over dacht. Ik was er vroeger wel ooit geweest met de motor, maar een snelle tussenstop is niet hetzelfde als een namiddag verkennen mochten we met de ganse groep ervaren... De dames uit ons gezelschap waren niet meteen super-enthousiast over de shopping-mogelijkheden, de zoekers naar toeristische highlights bleven toch wel op hun honger zitten en het culinaire gedeelte van ons bezoek bleek ook al niet om over naar huis te schrijven... Maar goed... de rit er naar toe van uit Vresse was best leuk en op de terugweg maakten wij een tussenstop op het uitzichtpunt bij Rochehaut waar al honderdduizenden voor ons een tussenstop gemaakt hebben. De gekende meander van de Semois heb ik ook gefotografeerd bij deze. Het was eigenlijk al een tikkeltje te duister om een goed belichte, heldere panoramafoto te schieten maar de nevel in de verte en de avondkleuren vond ik ook wel de nodige charme hebben.
Het eerste weekend van december is traditiegetrouw gereserveerd voor de winter-culinaire uitstap van de motorclub. In deze tijd van het jaar doen we dat niet op twee maar op vier wielen, de dames mogen ook mee en de wagen is nu een meer comfortabel en ook wel wat veiliger vervoermiddel. Ik was in september al eens in dit hotel geweest en het leek mij qua omgeving, prijs-kwaliteitsverhouding en bereikbaarheid wel een interessante bestemming voor ons clubje. Iedereen was het er mee eens en vandaag kwamen we allemaal afgezakt naar La Sapinière in Lafôret, deelgemeente van Vresse sur Semois. Tussen vijf en half zes, toen wij al een tijdje ingechecked hadden en we nog aan het wachten waren op de laatste aankomers wilde ik wel eens met de camera de omgeving gaan verkennen en eventueel het hotel in beeld nemen. Phaido vond de zoektocht naar een geschikt standpunt best leuk, en wat hem betreft had het waarschijnlijk nog wel wat langer mogen duren maar uiteindelijk vond ik dit wel oke...
Ik reed deze avond terug naar huis na een namiddagje geocachen met mijn maatje Jackie. Het was al redelijk donker, iets later geworden dan gepland eigenlijk, en ondanks het feit dat ik wist dat het vrouwke thuis zat te wachten met het avondeten kon ik niet anders dan even stoppen bij deze windmolen in Luycksgestel. De Deen heet ie en zoals je op de foto kunt zien is ie geboren in 1839.
Het bij fotografen alom gekende blauwe uurtje is, zoals je ziet, ook bij regenweer even mooi. Ik ben elke keer weer blij verrast om te zien hoe de lucht zo prachtig blauw kleurt bij lange sluitertijden. Het feit dat de molen zo mooi in de schijnwerpers stond was natuurlijk ook niet onbelangrijk in mijn beslissing om toch maar even te stoppen en de camera op statief te zetten.
In de loop van de dag werd het dan toch langzaamaan iets beter wat het weer betreft en we hebben in de loop van de namiddag daarvan gebruik gemaakt om nog eens door de Smallebroeken te lopen. De nattigheid van de laatste dagen had de nodige grote en minder grote plassen nagelaten en dan is de uitdaging groot om me op spiegelingen te storten, een van mijn foto-dada's. Mijn modellen heb ik ook altijd bij de hand en die poseren beiden even bereidwillig.
Een tijdje geleden vertelde onze vriendin Paula dat ze al sedert jaaaaaren iedere dinsdag in de Brugwachter komt om samen met een groepje gelijkgezinden te aquarellen in het zaaltje op het eerste verdiep. Heee... da's toevallig ook onze vaste prik als we in Lommel zijn, zowel voor de natjes als voor de droogjes en we hadden haar daar nog nooit gezien. Logisch natuurlijk, wij komen daar zelden of nooit op dinsdag en de dames zitten boven te schilderen terwijl wij altijd beneden blijven.
Vandaag moesten we naar Budel in Nederland en passeerden we langs Lommel. Met voorbedachte rade zijn we toch maar eens langs de Brugwachter gereden om een hapje te gaan eten en een kijkje te nemen op het eerste. En jawel, daar zaten ze. Ze waren eigenlijk net klaar met schilderen. Er lagen links en rechts nog wat werken te drogen, de borstels, kleurtjes en andere accessoires slingerden nog wat rond en dat gaf mij de gelegenheid een shot te maken van Paula in een volgens mij best gezellig aquarel-atelier. Ze hadden blijkbaar ook gebruik gemaakt van geprojecteerde beelden want de beamer stond nog op zag ik. Het scherm was al ingepakt en de laptop ook want naast het merk stond er ook "geen signaal" op de muur. Dat heb ik nog ooit ergens gezien... ( dit laatste is voor insiders )
Ik had geen opzetflitser bij dus het moest met een hoge ISO-waarde. ISO 2000 - f5,6 - 1/25
Er is best wat tijd overheen gegaan en stiekem is er ook behoorlijk wat werk aan geweest maar eindelijk is het familiealbum van het vrouwke en haar broer - de familie Strackx - klaar. Het verzamelen van die oude foto's, het inscannen, fatsoeneren in Photoshop, een album samenstellen en uiteindelijk ook bestellen, het was een hele klus.
Ik heb de smaak nu wel goed te pakken en ik ben ondertussen begonnen aan een album over ons tweeën, het vrouwje en ik. Dat wordt weer veel opzoekwerk. Tijdens al die jaren in de muziek-bizz zijn er veel foto's gemaakt van ons en we hebben er zelf wel een heleboel in ons bezit maar ik ben er zeker van dat er nog veel meer zijn die we nog nooit gezien hebben en die ergens in een lade bij kennissen liggen te rusten. Bij deze dus een oproep naar iedereen die oud fotomateriaal van Josee of van mezelf heeft. Het is de bedoeling dat het een zo volledig mogelijk overzicht wordt van onze carrières. Na het inscannen worden alle foto's gegarandeerd teruggegeven.
Dit is alvast een leuk beeld van ons beiden in het Witte Paard in Blankenberge. Dat moet in 1972, -73 of -74 geweest zijn, ongeveer 35 kg geleden en het verschil is uitsluitend aan ondergetekende te danken.
Het was alweer een hele tijd geleden dat we onze breakdance champ nog eens aan het werk gezien hadden. Toen we hoorden dat er vandaag een interessante battle was in Leuven en we dat aan onze lege agenda toetsten was de beslissing om daar een kijkje te gaan nemen snel gemaakt. Het was er druk, te druk eigenlijk. Ik meende een goed plaatsje uitgekozen te hebben met eventueel de mogelijkheid om op de bank te gaan staan, maar dat bleek zelfs niet voldoende om onze held aan het werk te zien met voldoende vrij zicht om hem te fotograferen. Niet alleen stond het jonge volk in dichte drommen rond de actie maar zij die geen plek hadden gevonden op de eerste, tweede of derde rij kwamen langs alle kanten onder, boven, voor, tegen mij aan gelopen, gevlogen of gewrongen en er was veel trefzekerheid nodig om zelfs maar de afdrukknop te raken, laat staan goede fotos te maken.
Gelukkig kon ik tijdens de pauze, tussen de qualificaties en de finales, rustig enkele moves fotograferen in de gangen. Ik vertelde al eerder dat dit topsport is meen ik en dat blijkt nog maar eens uit dit beeld. Als je deze pose uitvoert en je kunt dan schijnbaar zo relaxed in de lens kijken dan doe ik daar mijn petje voor af. Mijn enige verdienste bij deze foto is dat ik op het goede moment op het knopje drukte want zo kan hij natuurlijk geen eeuwigheid blijven staan.
Het is echt ontroerend te zien hoe Phaido overal zijn knorretje mee sjouwt. Toen we hem in huis namen, da's ondertussen ook alweer vijf jaar geleden, kreeg hij van ons een knuffelzwijntje. Een naam voor de troetel was snel gevonden toen we er eens op knepen. Punt is wel dat Phaido zelf er nog nooit in geslaagd is om knorretje te laten knorren, zo voorzichtig draagt hij het in zijn bek overal mee naar toe. Hij speelt er ook niet mee, het is voldoende dat hij het bij heeft en in de buurt kan neerleggen. Soms vinden we knorretje ook wel eens voor de deur van de slaapkamer als we opstaan, naast de WC, langs de stoel voor de PC of ergens waarvan hij weet dat wij er gaan langskomen. Hij is dan telkens erg opgewonden als wij er wél in slagen knorretje te laten knorren... Toen hij vanavond zalig lag te soezen op zijn matje met knorretje naast zich heb ik het tafereeltje maar eens gefotografeerd.
Al sedert tijden krijgen we enkele keren in de week het bezoek van een bijzondere gast. Een groene specht vindt onze tuin blijkbaar een vruchtbare plek om regelmatig neer te strijken en wat rond te kijken, te huppelen, te pikken en te pikken. Toen het vrouwke deze middag riep " Hij is er weer !" wist ik dus ook meteen waar ze het over had. Een korte blik door het keukenraam bevestigde mijn vermoeden. In de wetenschap dat ie daar wel een tijdje zou blijven heb ik eerst de 300 mm plus 1,4 x extender op mijn toestel gezet en dan heb ik door het raam enkele keren raak geschoten. Gelukkig schieten wij fotografen niet met kogels maar met een camera... :)
Het feit dat het vrouwke een echte keukenprinces is wil niet zeggen dat we nooit eens van een niet thuis bereide maaltijd genieten. Er zijn nogal wat aanbevelenswaardige restaurantjes in de buurt die wij graag bezoeken en ook van fast-food zijn wij niet per definitie afkerig. Op zijn tijd een frietje steken is trouwens niet zo ongezond als ze ons altijd hebben willen laten geloven blijkt nu plots. Ook hoog op ons favo-fast-food-lijstje staat het pita-kebab assortiment. Een van onze vroeger vaak bezochte kebab zaken was Oriënt in Tielen en toen die een hele tijd geleden de deuren sloten ging dochter Suzanne de mobiele toer op. Ze staat nu elke donderdag met haar kraam aan de kerk in Lichtaart en om de zoveel weken lopen wij er ook eens langs om de telefonisch bestelde lekkernijen te gaan afhalen. Met al die groenten erbij is dat zeker ook niet ongezond.
We hadden dus vanavond afgesproken dat het kebab zou worden en toen het vrouwke klaar stond om een grote en kleine groente-kebab op te halen dacht ik er plots aan dat ik mijn foto van de dag nog niet gemaakt had. Ik ben dan maar mee gegaan met camera en statief. Een avond- of nacht-opname impliceert natuurlijk ofwel een torenhoge ISO-waarde ofwel een langere sluitertijd en omdat de personen in de foto zich niet allen wilden aanpassen aan dat laatste gegeven zit er wel enige bewegingsonscherpte in sommige onderdelen. Echt storend vond ik het niet evenwel... aan de kijker om te oordelen.
Met zulk prachtig herfstweer wilde ik, na een bewust ingekorte ochtendwandeling, in de loop van de namiddag nog wat meer gaan genieten van de natuur, de herfst en onze mooie Kempen. Ik had op de geocaching site snel een beloftevolle wandeling gevonden en in de GPS gezet en we togen vol goede moed naar Halle Kempen. We hebben het ons niet beklaagd. Niet alleen was het inderdaad mooi wandelen daar, de zonder enige uitzondering alle gevonden geocachen waren mooi meegenomen natuurlijk en we hadden onderweg ook enkele leuke ontmoetingen. Een groepje ruiters die merkten dat ik aan het fotograferen ging bleken tijdens het gesprek dat vanzelf volgde goede kennissen te zijn van vrienden van ons... Iets verderop volgde nog een leuke kennismaking.
Al tijdens het begin van onze wandeling hadden we in de verte enkele malen het geluid van een jachthoorn gehoord. Het vrouwke had nog geopperd dat we toch maar een beetje voorzichtig moesten zijn met Phaido want met jagers in de buurt weet je maar nooit. De georganiseerde jacht met hoorn en alles er op en er aan is evenwel verboden in België wist ik en onze vrees bleek ook snel helemaal ongegrond. Na een tijdje kwamen we de man die de jachthoorn bespeelde ook tegen en hij bleek lid te zijn van een jachthoornspelers vereniging. Tijdens zijn wandelingen door het bos nam hij altijd zijn instrument mee om in de voor hem ideale omgeving te oefenen. We hebben een hele tijd staan praten en uiteindelijk wilde hij voor ons ook even een privé stukje blazen. Uiteraard heb ik daar enkel fotos van gemaakt.
Dan werden in de loop van de namiddag de hemelsluizen toch nog dicht gedraaid.
Het vrouwke was met Monique en Jill naar het shopping center in Wijnegem en zodoende had ik de ganse dag het huis voor mij alleen samen met Phaido. Na een natte ochtendwandeling zijn we er na de middag nog eens op uitgetrokken om wat beter te genieten van een relaxerende droge tocht doorheen de Smallebroeken. De herfst loopt op zijn laatste benen maar de mooie kleurtjes zijn toch nog voldoende aanwezig om ze als kompositie element te gebruiken in een foto. Een ander element is het gebruik van lagen en daar heb ik bij deze ook eens aan gedacht. Less is more en eenvoud siert.. ik vind het zelf wel mooi zo.
Eigenlijk zou een mens op dagen als vandaag gewoon in bed moeten blijven liggen. Man, man, man... ik geloof dat we in de loop van de dag geen enkel helemaal droog moment hebben gekend. Motregen, druilerige regen, iets hardere regen en ook nog wat verdwaalde plensbuien er tussendoor, je zou er depressief van worden. Het was duidelijk niet het meest ideale weer om er met de camera op uit te trekken. Ik heb dan maar binnenshuis een onderwerp gezocht. Tja, zelfs de orchideeën voor het raam in de keuken hielden het niet droog... al moet ik toegeven dat ik een beetje geholpen heb met de vernevelaar-spuit voor ik deze foto maakte :) .
De fotomodellen die ik het vaakst voor mijn camera krijg zijn uiteraard het vrouwke en onze woef Phaido. Vaak kan ik ze samen te pakken krijgen en meestal is dat ook geposeerd. Soms gebeurt het dat ik stiekem een scene in beeld kan nemen zonder dat een van mijn modellen dat in de gaten heeft.
Het vrouwke heeft steeds vaker ook fotoambities. Dat kan ik alleen maar toejuichen en ik ben de eerste om te beamen dat ze "het" ook ziet. Ik heb zelf ook al menige opname gemaakt na een insteek van haar. Voorlopig gebruikt ze nog altijd haar iPhone als apparaat om vast te leggen wat ze wil vastleggen en in dit geval kon ik de gelegenheid niet laten voorbij gaan zonder ook zelf op het knopje van de Eos te drukken. Het vrouwke geeft aanwijzingen aan Phaido hoe hij moet poseren... dit kon ik niet laten liggen.
Ik wist van de vorige keer dat het een hele klus zou worden, daarom had ik vorige maand mijn fotomaatje Alex gevraagd om me te helpen. Nadat we alle bewoners van de Lommelse zorgtehuizen Hoevezavel en Kapittelhof hadden gefotografeerd - dik 250 foto's - waren we al naar de receptie bij de opening van de seniorenweek en de tentoonstelling van de foto's geweest. Het was er evenwel te druk toen om het resultaat van ons werk ook zorgvuldig te fotograferen. Niet getreurd, de tentoonstelling zou enkele weken blijven hangen voor iedere bewoner zijn eigen foto zou krijgen. Vandaag waren we in Lommel en we hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog eens binnen te wippen in Hoevezavel. Het was er, zoals verwacht deze keer minder druk en ik kon de diverse gangen waar al die foto's waren opgehangen rustig fotograferen. In deze kroniek van de dagelijkse gang van zaken in het leven van een hobbyfotograaf is er zeker ook plaats voor dit moment van voldoening en - laat ik het maar toegeven - ook wel enige fierheid.
 "Very Happy"){kind=icon}
