een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
28-09-2017
28 september Twee Phaidos
Ik had tijdens de ochtendwandeling vergeten mijn fototoestel mee te nemen. Dan zie je natuurlijk enkele uitdagend mooie paddenstoelen. In de loop van de vroege namiddag ben ik dan opnieuw de Smallebroeken ingetrokken, Phaido vond dat niet erg want die mocht alweer mee, maar van fotograferen kwam ook deze keer niks in huis. Onderweg zag ik in de verte iets blonds met een kwispelstaart en toen we dichterbij kwamen ging ie liggen, precies zoals Phaido altijd doet als hij onbekende mensen of honden ziet in het bos. We hebben het van op afstand even aangezien en toen zijn we toch maar dichterbij gegaan. We hebben kennis gemaakt met Phaido twee. Ze konden het blijkbaar goed met elkaar vinden, de beide Golden Retrievers. Phaido houdt altijd wel een beetje reserve met vreemden - sinds ie ooit gebeten is door een Duitse Herder is ie op zijn hoede - maar al bij al hebben ze zeker een kwartier samen gespeeld. Het baasje van Phaido twee was nergens te bekennen. Erger... toen we beslisten verder te gaan kwam ons nieuwe vriendje vrolijk met ons meegelopen. Verloren? Weggelopen? Gedumpt? Wie zal het zeggen. Ik besliste maar naar het vrouwke te bellen en te vragen ons op te pikken met de wagen, dan zouden wij de vondeling wel bij de dierenbescherming afzetten in de hoop dat ie gechipt was en de eigenaar zo kon getraceerd worden. Toen het vrouwke met de wagen tot bij ons kwam zette ons nieuwe vriendje het evenwel op een lopen en kwam er een abrupt einde aan onze ontmoeting... en aan onze paddenstoelenzoektocht.
Ik heb de voorbije dagen mijn stappenteller schromelijk op zijn honger laten zitten. Nu ik me weer wat beter voel heb ik deze middag maar een extra wandeling ingelast om het week- en maandgemiddelde alsnog ietwat op te krikken. Tijdens mijn tocht doorheen de bossen tussen Balance Health Center - waar ik me door het vrouwke had laten naar toe voeren - en thuis kwam ik ook weer aan fotograferen toe. Ergens diep verscholen in het groen zag ik dit weekendhuisje. Of het er legaal staat laat ik in het midden. Anders dan de meeste andere, die ondertussen verplicht afgebroken zijn staat het er nog alleszins. Wat kan het mij schelen trouwens. De eigenaars hebben er zeker een kleurig geheel van gemaakt. Ik denk dat ze alle restjes verf van vele klussen hebben mee gebracht om met rode, gele, groene, oranje en andere tinten hun verblijf op te vrolijken.
Ik voel me nog altijd een beetje ziekskes, ben zelfs niet mee gaan wandelen met het vrouwke en Phaido deze morgen. Wat doet ne mens dan naast een beetje lamlendig op de canapé liggen? Fotos afprinten voor het salon, inderdaad, op het gemakske, sudokus oplossen en ik wilde toch ook eens iets anders proberen. We hebben een vriendin die puzzels in elkaar knutselt in haar vrije tijd namelijk en ik dacht "da kan ik ook...", geen geavanceerde werkstukken met twee- of drieduizend stukskes zoals Annemarie, neen, ge moet klein beginnen he. Dit eerste probeersel van 6 bij 4, samen goed voor 24 stukken, heb ik bijna klaar. Ik denk dat ik al zie wat het gaat worden. Ik zou hem "Paniek" willen noemen.
Voor de Photoshoppers: dit zijn 25 lagen. Ik kan hem natuurlijk ook helemaal door elkaar schudden, maar dan wordt het een stuk moeilijker om de inhoud te herkennen he.
Dag drie van mijn zelf opgelegde alcoholvrije periode en lap... ik voel me een beetje ziekskes. Een keel als schuurpapier, hoofdpijn, flanellen knieën... na de ochtendwandeling ben ik, ondanks het zeer lokkende prachtige nazomer-weer niet meer de deur uit geweest en fotograferen was er niet bij vandaag. Dan grijp ik om de dagelijkse routine niet te onderbreken maar weer naar een oudere foto. Ik ben trouwens volop bezig met het reorganiseren van mijn ondertussen gigantische fotoverzameling. De overstap naar iMac is nog niet helemaal voltooid en zodoende neus ik op een dag als vandaag dan maar door oudere mappen om alles netjes gesorteerd te krijgen en waar nodig naar de prullebak te sturen. Dit beeld komt uit de shoot van vorige week toen ik met fotomaatje Alex enkele dagen in Lommel was om in het zorgtehuis alle bewoners te fotograferen in een middeleeuws decor. De fotos zijn ondertussen al overhandigd aan de animatiedienst en nu selecteer ik de allerbeste uit de reeks om te bewaren. Deze foto van Luc is daar zeker bij. Ik mag hem een vriend noemen, we plagen elkaar wel eens als het met onze respectievelijke favoriete voetbalteams even wat minder gaat. Hij zal het zeker niet erg vinden dat ik dit op deze pagina's toon: Luc als vrolijke boter karnende middeleeuwse keuterboer.
Nu de herfst voor de deur staat en het vandaag weer zulk prachtig nazomer-weer was realiseerde ik me dat het vandaag misschien een van de laatste dagen was dat ik de wilde bloemekes die me al weken lang stonden uit te dagen in al hun pracht kon fotograferen. Het zijn maar piepkleine schoonheden maar met de macrolens op mijn toestel ben ik na de ochtendwandeling nog eens terug gelopen naar de Reffenakkers, nauwelijks 100 m. van mijn voordeur, en ik heb er enkele opnames van gemaakt. Het merk of de soortnaam ontgaat me weer volledig. Misschien zijn het wel geen wilde bloemekes, maar ontsnapte tamme
Het leek er op dat het al een beetje herfst was toen we deze morgen gewoontegetrouw onze dagelijkse wandeling deden in de Smallebroeken. Het was nog een beetje frisjes, dauw op de vele spinnenwebben, enkele bomen die zich al voorzichtig een herfsttooi aan passen, paddenstoelen alom en er hing een lichte nevel, ideale omstandigheden om wat extra tijd uit te trekken om te fotograferen. De wandeling duurde dan ook iets langer dan gewoonlijk en ik was weer erg tevreden met de inhoud van mijn geheugenkaartje bij thuiskomst. Bomen in de mist, paddenstoelen, koeien in de mist... maar vooral de dauw-bedekte spinnenwebben schreeuwden om mijn aandacht. Ik heb er een aantal in beeld genomen en één keer kon ik ook nog de spin zelf erbij te pakken krijgen en dat is de foto die ik vandaag uitkoos.
22 september Het afgrijselijk gebouwen vretend monster
Nu het nieuwe Hoevezavel eindelijk helemaal klaar is komt de afbraak van het oude gebouw ernaast ook op volle toeren. Ze waren er eigenlijk een jaar geleden al voorzichtig aan begonnen maar het leek daar een beetje stil gevallen. De mogelijke urbexplannen waar we een tijdlang mee rondliepen moeten we nu maar definitief opbergen want ineens gaat het snel. Vandaag zijn we na de wekelijkse wandeling met de bewoners nog eens achter onze camera aan gelopen om de stand van zaken te documenteren. We werden er geconfronteerd met het afgrijselijk gebouwen vretend monster. Het gele gedrocht had zich een weg gebaand boven op het puin tot de plaats waar eens de eerste verdieping was en met zijn beweeglijke lange nek en naar alle kanten grijpende sterke kaken richtte het in een snel tempo een ware ravage aan. Het einde is nu echt heel dichtbij.
Dat een winkel gespecialiseerd in erotische artikelen zijn opwindend geachte kledij komt showen op de Aarschotse Fashion Night vind ik helemaal normaal. Ook dat aspect van het zeer brede kleding gamma mag wat mij betreft aan bod komen. Of dat dan ook echt opwindend is laat ik in het midden. Het zien van de modellen die dat allemaal aan het wellustig toekijkend publiek kwamen tonen was dat alleszins wel in enige mate. Dat er aansluitend nog een erotische show in het programma moest vind ik al een beetje minder vanzelfsprekend maar ik wil geen extremistische heilige zedenpreker zijn en de pret niet bederven dus kan ik er wel mee leven. We zijn wel kieskeurig en kwaliteitsbewust natuurlijk. Als de betreffende act dan erg langdradig is, een aaneenschakeling van suggesties van krachtpatserige standjes en nietszeggende herhalingen van al eerder getoonde nietszeggende poses... dan heeft het bij mij alleszins niet de bedoelde uitwerking. Gelukkig was de belichting vaak heel subtiel en ik kon uit één van de scenes dit naar mijn smaak toch wel geslaagd beeld plukken. Je kunt er weer een verhaal bij bedenken. Mijn interpretatie zou kunnen zijn dat hier net een stomende vrijpartij heeft plaats gevonden, maar de minder opwindende werkelijkheid is dat dit gewoon nevel is die uit een rook machine komt.
Dit is duidelijk een beeld dat ik niet zelf gemaakt heb. Ik heb wel op veel het knopje van mijn camera gedrukt vandaag maar een dergelijk mooi miniatuurtje zag ik er niet uit te voorschijn komen.
Ik vermoed dat dit zelfs geen foto is. In de tijd waaruit dit plaatje stamt bestonden er zelfs geen fototoestellen. Wel liepen er toen enkele supergetalenteerde schilders rond die zeer realistische afbeeldingen produceerden. Vermoedelijk moeten we, om dit te situeren, het in de schilderkunst gaan zoeken. Ik meen hier een van mijn voorvaderen te herkennen, Leopoldus Scriptores samen met zijn medewerkster Theresia Sartora. Door de kennis verworven uit mijn jarenlang bestuderen van het werk van de middeleeuwse meesters meen ik te mogen concluderen dat dit een schilderij is van een van de leerlingen van P.P. Rubens, iemand uit de school van Visualis, namelijk Alexis Tabelleysius.
Hiermee loopt het hoornaarsverhaal definitief ten einde. Nadat we een dikke week geleden beslist hadden dat het toch raadzaam was ze maar te vernietigen en de brandweer de klus vakkundig geklaard had, waren we met de nodige nieuwsgierigheid achtergebleven. Ze hadden ons verteld dat we na enkele dagen het nest er gerust mochten afhalen, de beesten zouden allemaal in het hoornaars-hiernamaals zijn en het product waarmee ze daar naartoe gespoten waren zou helemaal onschadelijk zijn voor mens en dier. Vandaag heeft onze nieuwsgierigheid het gehaald. Het was nog een hele klus om dat gigantische nest van onder de dakrand van de garage uit de wilde wingerd te slopen. Er zaten een stuk of zes lagen raten in, samengesteld uit zeshoekige kamertjes waarin hoornaar-babies op het geboren worden aan het wachten waren. Ik heb uiteraard elke stap van de afbraak fotografisch vastgelegd en ik moet toegeven dat ik onder de indruk was van zowel het kunstwerk als van de afmetingen van die krengen. Dit is een nog niet helemaal volgroeide pop die ik uit een gaatje kon peuteren. Om de grootte beter te kunnen inschatten heb ik er als referentie een één Euro muntstuk langs gelegd.
Hoevezavel. We kwamen er ooit terecht doordat de mama van het vrouwke er haar laatste dagen mocht verblijven. We zijn er nadien als vrijwilliger altijd weer blijven terugkomen. Al snel bleek dat naast animeren, wandelen en bezigheidstherapie er nog een manier was om me nuttig te maken. Als hobbyfotograaf werd ik binnen de kortste keren geaccepteerd als de persoon die wandelingen, feesten en gebeurtenissen in beeld bracht en mijn fotos werden dan ook gebruikt in het tijdschriftje De Klepperman, bij projecties en bij festiviteiten. Regelmatig kwamen er ook bijzondere opdrachten voorbij. Ik herinner me bijvoorbeeld dat ik tijdens het jaarlijks fotosalon van onze fotoclub ooit een paneel volgehangen heb met een selectie uit een reeks van een tweehonderdtal fotos "Senioren in Glitter en Glamour". Vandaag - en aanstaande woensdag ook trouwens - was ik opnieuw in de weer om alle bewoners te fotograferen. Het thema was deze keer "De Middeleeuwen" en ik prijs me gelukkig dat ik deze keer de hulp kreeg van mede-fotoclublid Alex. Die zorgde voor de logistieke ondersteuning door ter plekke meteen van elke shot een 10x15 afdruk te fatsoeneren en af te printen.
Maar vooral wil ik bij deze mijn respect uitdrukken voor het animatieteam. Als ik ooit - je weet maar nooit, de tijd staat niet stil - in een zorgtehuis terecht kom, hoop ik daar even gemotiveerde en gedreven medewerkers te treffen. Het team waar wij vandaag mee samenwerkten wilde na 120 fotoshoots met niet altijd even makkelijk te motiveren of in een aanvaardbare pose te zetten bewoners, verkleedpartijen en vaak moeilijke fotomomenten zelf ook nog op de foto in de kledij die we de hele dag al de bewoners hadden aan gepast. Voor één keer wil ik ze één voor één bij naam noemen. vlnr. Marcia, Linde, Tom, Chris, Lotte, Heidi, Peter en Jef... en dan vergeet ik nog enkele vrijwilligers die al naar huis waren en Theresia die drie maanden lang al die kleren in elkaar naaide. Respect.
Nostalgie is het woord dat het best het gevoel omschrijft dat me bekroop toen ik vanmiddag nog eens een spiegeltent binnen stapte. Het is Lichtaart kermis dit weekend en sedert enkele jaren staat er ook weer een danstent. Vroeger, heel vroeger... zeg maar een halve eeuw geleden was dat vaste prik in elk dorp op elke kermis. Ik ben er vrij zeker van dat een erg groot percentage van de amoureuze relaties in of achter zo'n tent begonnen is in die jaren. Zelf heb ik als jonge muzikant ook honderden keren opgetreden in de tenten van Van Bael, Klessens of Meylemans en vandaag kwamen de lokale levende legenden The Vikings hun rock&roll-kunstjes nog eens vertonen in de meest geschikte omgeving: de spiegeltent. Ik ben driftig met de camera aan het zwaaien geweest en uit de oogst koos ik voor een overzichtsfoto. Voor iedereen die te jong is om het vroeger zelf meegemaakt te hebben: zo ziet dat er langs de binnenkant uit.
Hoewel we al een hele tijd samen wandelen, samen mysteries oplossen, samen genieten van de ons door geocaching.com aangeboden zoekopdrachten was het ons nog nooit gelukt ons volledige groepje samen op de foto te krijgen.
Bij gelegenheid van het Grenslandevent in Budel waren we er allemaal en ik vond het dan ook absoluut nodig om even een voltallige groepsfoto van ons geocachers-collectief "Het Blauw Kanneke" te maken. Dat ik daarvoor een van de obers van het café "De Wielerbaan" nodig had om op het knopje te drukken wil ik best vermelden maar uiteraard is het me bij deze in de eerste plaats om de inhoud van het plaatje te doen. De operator van dienst had gelukkig een vrij stabiele afdrukvinger...
Vrijdag, wandeldag met de bewoners van Hoevezavel. Het zag er allemaal goed uit op de buienradar, in de loop van de vroege namiddag zou er een regenvrije periode zijn en na kontakt met het personeel en bevestiging dat de wandeling zou doorgaan zijn we naar Lommel gereden. De regenvrije periode duurde precies tot tien voor twee, net voor we zouden vertrekken... en toen gingen de hemelsluizen weer open. Ontgoocheling, niet in de laatste plaats voor de bewoners. Dan komen de alternatieven vanzelf. Een groep ging aan het quizzen, andere vrijwilligers wilden graag met de bewoners een spelletje kaarten en er liep ook nog een foto-amateur rond die dat alles vastlegde...
Ik heb deze plaat voor de gelegenheid weer eens omgezet naar zwart wit, zonder kleurtjes vind ik het beeld sterker.
Donderdagavond is fotoclubavond. We zijn volop in de voorbereiding van ons jaarlijks fotosalon dat traditiegetrouw doorgaat tijdens of rond het Allerheiligenweekend. Vandaag was het de eerste dag waarop de leden hun werk dat in aanmerking komt voor de presentatie in de grote zaal konden presenteren. Zoals altijd wordt er dan eerlijke gefundeerde commentaar gegeven en ontspinnen er zich geanimeerde discussies omtrent wat wél en wat niet en waarom. Uiteindelijk raken we er altijd wel uit en tussendoor zag ik ook de kans om even wat fotos te schieten van het gebeuren.
Terug thuis na een geslaagde en bijzonder goed gevulde wandel- en geocache driedaagse in Vresse sur Semois. Dan weet je wel dat deze jongen na de ochtendwandeling met Phaido zich voor de PC heeft neergezet om de rest van de dag de gevonden cachen te loggen en de gemaakte fotos te selecteren, te bewerken en te optimaliseren. Tijd om te fotograferen was er niet vandaag en ik vind het een verworven recht om de resultaten van mijn Photoshop-ijver te beschouwen als foto van de dag. Ik moest niet lang twijfelen om vandaag te kiezen voor deze panorama opname van de Semois, samengesteld uit zes staande fotos. Van dit uitzichtpunt heb ik eerder vandaag ook al een liggend 3x2 beeld op mijn Facebook pagina geplaatst maar een panoramabeeld zegt natuurlijk zoveel meer. Het formaat moest ik gezien de gebruiksvoorwaarden die bloggen.be oplegt weliswaas drastisch beperken. Je hoort hier onder de 1,5 Mb te blijven terwijl de originele Jpg omtrent 50 Mb groot is. Toch vind ik dit zelfs erg verkleind nog zeer genietbaar. Voor meer details moet je maar eens aanbellen bij huize Pol en Josee.
Na een meer dan geslaagde wandel-geocache driedaagse in Vresse sur Semois wilden we op de terugweg naar huis ergens nog eens de rit onderbreken om wat stappen op de teller te zetten. De site geocaching.com was weer zeer behulpzaam om ons in de buurt van het plaatsje Pondrôme ( wie heeft daar al ooit van gehoord? ) te wijzen op de wandeling Le Bois du Chi. Ook vandaag, voor de derde dag op rij, hebben we absoluut geen hinder gehad van het voorspelde extreem slechte weer. Stel je voor... we hebben zelfs even met het idee gespeeld er voor thuis te blijven...
Tijdens deze zeer gevarieerde wandeling kwamen we onder andere ergens in het bos langs een plek waar we een zicht hadden op een dreefje. Lieden die deze blog en mijn foto-interesses volgen weten wel dat ik dit niet kon laten voorbij gaan zonder het toestel uit de rugzak te halen. Ik heb nog een hele reeks geschoten van ons gezelschap in diverse combinaties maar deze pure symmetrische shot vond ik toch de leukste van de oogst. Wie bekenden in dit decor wil zien verwijs ik graag naar mijn Facebook pagina. ( morgen... )
We zijn twee dagen helemaal in het zuiden van het land geweest om te wandelen en uiteraard ook de nodige geocachen op te pikken... wel in die volgorde. Van de aangezegde code geel op weergebied hebben we eerlijk gezegd niks gemerkt. We hebben weer een prachtige dag mogen beleven. In de voormiddag deden we de "Prommenade des legendes" en daaruit plukte ik deze foto. Cachemaatje Jackie was niet eens nodig geweest om van dit mooie uitzicht op de Semois een geslaagde opname te maken maar het is natuurlijk wel een pluspunt als je iemand mee in de compositie kunt nemen.
Een kleine randopmerking bij deze foto is dat we, toen we allebei langs een erg steile en glibberige talud tot boven geklommen hadden, tot de vaststelling kwamen dat er langs de andere kant een breed wandelpad was...
Tijdens onze zoektochten doorheen het land waren wij vandaag ik de buurt van Bouillon. Op de Ardeense hoogten waren wij weer eens op zoek naar verstopte dingen. En die hebben we gevonden, veel zelfs... Tijdens onze activiteiten werden we op een bepaald moment in de gaten gehouden door een groepje jonge meiden. Die vroegen zich kennelijk af wat die vreemde individuen daar aan het doen waren. Toen mijn aandacht even afdwaalde van het intense zoekwerk en ik even de andere kant opkeek zag ik ze. Gelukkig heb ik de camera meestal binnen handbereik.
Sedert ik ooit een minder prettige ervaring had met het verwijderen van een wespennest ben ik niet meer zo happig om de strijd aan te gaan met die beesten en toen ik enkele dagen geleden weer een gigantisch nest onder de dakrand van de garage ontdekte wist ik niet zo goed wat ik er mee aan moest. De hard zoemende beestjes bleken daarenboven een stuk groter dan gewone wespen en meneer Google leerde me al snel dat ik deze keer te maken had met hoornaars. Die zijn niet zo agressief las ik ook en ik heb er even aan gedacht ze maar te laten. Toen ik deze week evenwel in de krant las dat in Eindhoven een zwerm hoornaars een groep wandelaars had aangevallen met vier ziekenhuisopnames als gevolg ben ik toch maar naar de brandweer gestapt en die zijn vanmiddag de boel vakkundig komen opruimen.
 "Very Happy"){kind=icon}
) 
