een vervolg op Polsfotodagboek, klik op de foto voor een groter formaat. Helaas is het op het ogenblik nog steeds onmogelijk te reageren op deze blog. Ondanks diverse pogingen om dit probleem te melden bij de webmaster is er voorlopig nog geen antwoord of verbetering. Frustratie troef. Ik denk er aan een nieuw platform te zoeken om mijn dagelijkse ei kwijt te kunnen.
Een e-mail sturen kan gelukkig nog wel.
07-08-2017
07 augustus Shit happens...
Gdvd... laat ik toch wel de 16-35, een van mijn meest gebruikte en beste lenzen, vallen zeker... Hij zat niet goed vastgeklikt op de camera veronderstel ik en toen ie naar beneden tuimelde kon ik 'm nog gedeeltelijk stoppen met een van vroeger onthouden voetbalbeweging - doodmaken boven op de voet, maar hij tikte toch tegen de tegelvloer... ergens een piepklein lipje een fractie van een millimeter geforceerd en nu past hij niet meer op de body. Shit happens. Dat wordt een reparatie, andere vatting vermoed ik...
We hebben vandaag weer eens een heerlijke geocache wandeling gedaan in de buurt van Ter Spegelt, tussen het Belgische Postel en Eersel in Nederland. Ene Puttervink - ik ken de meneer of mevrouw alleen maar met zijn/haar geocache-pseudoniem - heeft daar de omgeving vol gelegd met interessante zoekopdrachten, en het was niet de eerste keer dat we daar achter onze wandel-GPS aan liepen. Deze keer gingen we op zoek naar trollen en bij het einde van de tocht, toen we uiteindelijk de trollenkoning gevonden hadden waren we vlak bij een hoeve waar enige bio-horecafaciliteiten aan vast zaten. Zonder geocachen zouden we deze plek nooit ontdekt hebben. Ik vind het wel de moeite waard om dit even aan de wereld te vertellen. De hoeve Panberg in Eersel is een bezoek waard, echt waar. Zoek het even op. Google of Facebook zullen zonder twijfel snel meer info verstrekken. Dit is een beeld van het decor en ons gezelschap... iedereen is druk in gesprek maar mijn allerbeste vriend heeft in de gaten dat het baasje een foto aan het maken is.
Het is wat het is... Nog maar eens de oude wijsheid bovenhalen: het beste fototoestel is datgene wat je bij hebt. Het was goed balen... we zouden bij Jackie en Annemarie binnen wippen en dan samen naar Cupke - Erik - rijden om zijn 50ste verjaardag wat extra in de luister te zetten. Vergeet ik toch wel mijn camera bij Jackie thuis zeker... De leuke beelden die ik in gedachten had bleven dus in de planning hangen en de noodoplossing, de iPhone 5S, bleek weer maar eens erg slappekes uit de hoek te komen qua fotografische eigenschappen. Dat Erik Abraham gezien heeft moge blijken uit de plastron die hij in ontvangst mocht nemen als een van de cadeaus, hij gaat die trouwens een week lang dag en nacht dragen meende ik te horen. Ik had ook graag enkele kwalitatief betere beelden meegebracht, maar zoals ik al zei: het is wat het is...
Na de wekelijkse vrijwilligerswandeling met de bewoners van Hoevezavel was het vrouwke nog wat gaan shoppen met schoonzus Monique. Ik was met haar broer Swa rechtstreeks naar de Brugwachter gereden waar we op het terras in afwachting dat de dames uitgeshopt waren onder het genot van enkele duvelkes de wereldproblemen doornamen en probeerden op te lossen.
Het botvink-koppeltje dat quasi altijd onbeschaamd op het terras, tussen de klanten en op de tafels rond hangt, maar dat zich nooit laat zien als ik de 300 mm op mijn toestel heb zitten, was ook nu weer niet van de partij. Weer geen botvink op de blog vandaag dus maar vroeg of laat krijg ik ze wel te pakken. Gelukkig had ik die lens er nu dus wél op zitten en het toestel in aanslag toen de dames opdaagden. Toen ik het vrouwke als een jong veulen zag aangedarteld komen wist ik hoe laat het was...
Er zijn zo van die dagen dat ik nauwelijks aan fotograferen toe kom. Tijdens de ochtendwandeling had ik weliswaar zoals altijd het fototoestel bij en ik heb links en rechts ook wel iets geschoten omdat het nu eenmaal een aan me zelf opgelegde regel is, zeg maar een verplicht nummer en dat levert zelden echt goede beelden op, de inspiratie was er niet. Als je dan de rest van de dag achter de PC zit en er alleen maar achter uit komt om naar de vergadering van de fotoclub te gaan wordt het moeilijk om iets interessants te bedenken als onderwerp van de dag.
Anderzijds zijn er ook dagen, zoals gisteren bijvoorbeeld, dat de leuke dingen zich opstapelen en de fotomomenten legio zijn. Dan is het jammer dat je je moet beperken tot één beeld per dag. Sta me toe dan maar naar iets van gisteren terug te grijpen. Het was de eerste woensdag van de maand en dus trokken we weer eens naar de Papenkelder onder de toeristentoren in Herentals. Twee muzikanten die wat akoestisch zitten te musiceren, wat toffe muziekjes brengen en wat samenzang uit de ronde proberen te puren, meer moet dat niet zijn voor een gezellige avond. Ik tast nog altijd graag de grenzen af van de mogelijkheden van de 6D en van erg hoge ISO-waarden ben ik niet vies bij weinig licht. Dit plaatje zou ik niet afdrukken op A3 formaat maar als sfeerbeeld binnen de geboden mogelijkheden van deze blog vind ik het prima.
O ja... het kleine rode fotograpje? Ik kon het niet laten...
De personen in de voorgrond fotografeer ik tegenwoordig nogal vaak. Dat is niet zo verwonderlijk want dat zijn eigenlijk mijn vaste geocachemaatjes. Daar was het me deze keer eigenlijk niet om te doen, wel om de achtergrond. Café Sas 5 is een hele tijd gesloten geweest en nauwelijks enkele dagen na de heropening kwamen wij er langs gefietst en konden we het niet laten even een pitstop in te lassen. Een Duvelke op het terras zou het worden maar al snel was een onaangekondigde regenbui de spelbreker die ons naar binnen stuurde. Op een gewone woensdagmiddag zie je een vol café en er waren ook nog de nodige die-hard bezoekers die, onder de grote schermen op het terras, buiten de buien trotseerden. Een gouden zaak als je het ons vraagt.
Als gepensioneerde heb je altijd tijd te kort. De vele hobby's eisen hun tol, fotobewerking is tijdrovend en als je dan ook nog eens niets kan weigeren als vrienden je hulp inroepen dan wordt de berg wel eens onoverzichtelijk, zeker als je zoals ondergetekende een gepatenteerde dead-line werker bent, een uitsteller tot het écht moet.
Toch moest ik er even uit deze namiddag, ik moest het hoofd even leegmaken. Samen met Phaido en de Canon naar de Dekshoevevijver, een uurtje wandel- en fotoplezier gunde ik mezelf alsnog. De oogst viel me enigszins tegen moet ik toegeven, je hebt van die dagen. Ik zag wel de nodige eenden, zwanen, aalscholvers, een reiger aan de overkant en dat bleek niet het enige potentiele onderwerp te zijn dat net iets te ver af bleef. Ik had de 70-300 er op zitten en daar had ik ook nog eens een 1,4x extender bij gezet, samen goed voor een zoomvermogen van 420 mm dus, wat toch niet niks is maar die beesten wilden niet binnen comfortafstand komen. Dit is zowat het meest interessante beeld dat ik meebracht: een fuut met jong. Helemaal ingezoomd heeft die lens een grootste diafragma van 5,6, met extender er op wordt dat 8,0. Het licht was niet optimaal, ik moest al naar ISO 800 om een sluitertijd van 1/160 over te houden. Dat dit uit de hand nog redelijk scherp is valt me dan nog mee.
Ik ben vandaag niet aan fotograferen toegekomen, wat niet wil zeggen dat ik niet met fotografie bezig geweest ben. Integendeel, gisteren was de foto-oogst dermate omvangrijk dat ik bijna de hele dag nodig had om me daar doorheen te werken. Selecteren, fatsoeneren en optimaliseren... het werk na het afdrukken is veel arbeidsintensiever dan het fotograferen zelf. Uiteraard heb ik gisteren niet alleen paarden, koetsen en familie voor de lens gehad. Als je naar Bokrijk gaat loop je ook zonder dat er een speciaal evenement plaats vindt van de ene fotomogelijkheid in de andere. Reken maar dat ik mijn ogen goed open heb gehouden en de Canon constant in aanslag. Ik zit er na gisteren serieus aan te denken een serie te maken over oude ambachten, de aanzet is alvast gegeven. Ik moest weinig moeite doen om enkele fotos te schieten van figuranten in het openlucht museum. Deze houtbewerker bleef gewoon geconcentreerd bezig zonder zich aan de fotograaf te storen. Dat ik dit in zwart - wit om zou zetten was bijna vanzelfsprekend vind ik.
Iedere zondag in de vakantieperiode is er in het provinciaal domein Bokrijk een bijzonder evenement. Vandaag hadden ze er een historische koetsenparade gepland. Het gezinnetje van dochterlief voelt zich dan aangesproken en als fotograferende vader, schoonvader en grootvader leek het mij ook wel interessant om dat eens mee te maken.
Het werd een leuk dagje Bokrijk. het weer zat mee, na vier dunne druppeltjes rond half elf bleef het de rest van de dag droog, meer zelfs, de zon kwam er regelmatig door. Ik heb een geheugenkaartje van 16 gigabyte vol geschoten in de loop van de dag. Koetsen, paarden, aangepaste kledij en natuurlijk de cliché-Bokrijk opnames... Het was weer moeilijk er een uit te selecteren. Ik koos bewust eens niet voor een foto van de kleinkinderen deze keer. Hun papa en mama mogen ook eens in de picture vond ik. De Brabanders Sofie en Klaartje mochten mee in het plaatje en de Mechelse groentenkar uit 1900 is achterin ook gedeeltelijk in beeld. Ik zal op mijn facebookpagina nog wel een meer uitgebreide indruk van het evenement posten.
De omschakeling van PC naar Mac vergt toch meer moeite, tijd, geduld, en hulp van vrienden dan ik oorspronkelijk had ingeschat. Het uitgangspunt is dat ik het deze keer vanaf het begin helemaal goed wil doen, volgens de regels en niet via zelf ontdekte routines die ook blijken te werken. In de loop van vorige week zat ik samen met fotomaatje, computer-wizzard en Mac-fanaat Alex dingen te installeren toen we allebei er geen erg in hadden dat we eigenlijk een verkeerde externe drive aan het formatteren waren. Paniek !!! Daar stonden schatten aan oude fotos op... Gelukkig was er dan het computer-wizzard gedeelte uit de specificaties van mijn maatje. Hij is er in geslaagd de schijf met inhoud te redden en dat was nog niet eens zo eenvoudig vertelde hij. Oef. Eind goed, al goed. Zo zijn al die oude familiefotos niet verloren en kan ik verder werken aan mijn plan om van de honderden vergelijkbare beelden, die ik ooit vond in een oude schoendoos, een album te maken. Er was vaak het nodige fatsoeneer-werk nodig om ze weer toonbaar te maken maar ik ben er bijna doorheen, gelukkig is er niks verloren en kan ik verder werken. Dit is een plaatje van mijn toen nog erg jonge vrouwke trouwens. Met dank aan Alex dus.
In elk dorp of gehucht was er vroeger wel een jaarlijkse kermis. Het overaanbod aan festiviteiten en digitale mogelijkheden heeft er voor gezorgd dat er nauwelijks nog interesse is voor die traditionele volkse feesten. In Lommel-Barrier slagen ze er voorlopig toch enigszins in sommige tradities in ere te houden. Bij gelegenheid van Barrier-Kermis richt de plaatselijke wielerclub telkenjare enkele wedstrijden in en we hebben het vandaag met eigen ogen kunnen zien... daar komt veel volk op af. Ongeveer 130 renners hadden ingeschreven en het aantal toeschouwers langs de weg was ook indrukwekkend moet ik toegeven. Net voor de start was ik wat verderop gaan staan om met de telezoom alvast dat onderdeel mee te pikken. Nog voor de renners vertrokken waren stuitte ik al op dit leuk beeld. Net voor het allemaal losbarstte, met de meest gretige deelnemers op de eerste rij en de starter - Swa, broer van het vrouwke - die aangeeft dat er 16 rondes te gaan zijn, had ik al een beeld te pakken waarvan ik vond dat het op deze paginas niet zou misstaan.
Neen er is niks mis met me, ik ben niet ziek, heb geen hoofdpijn, geen kater en ik heb geen halve strip Dafalgan genomen. Ik heb vandaag wél een foto gemaakt waaruit je zou kunnen afleiden dat het weer raak was gisteravond.
Ik zat al een tijd te broeden op een eindbeeld voor onze fotoreeks rond Rock Stenen en vandaag heb ik een mogelijk, geschikt, grappig bedoeld beeld geënsceneerd. Na twee dagen van keiharde rockmuziek gecombineerd met excessief alcoholgebruik stelde ik me voor dat nogal wat festivalbezoekers op deze manier zijn wakker geworden the day after. De wekker op tien over elf, het toegang verlenend bandje als souvenir nog rond de pols, een strip Dafalgan waar 4 tabletten uit gedrukt zijn, het doosje met de naam goed herkenbaar in beeld en het onvermijdelijk bijhorende glas water... genoeg elementen om een kater van hier tot in Kamsjatka te suggereren.
Misschien hadden we er met de fotoclub beter aan gedaan een andere datum te kiezen om het Kikkerkwartier in de Hoge Rielen aan te duiden als locatie voor onze regelmatig weerkerende opdracht Individueel fotograferen op locatie. Ooit was het domein militair gebied maar tegenwoordig is het wijd en zijd bekend als een van de grootste nationale jeugdverblijfplaatsen. Zeker in deze tijd van het jaar krioelt het hier van het jonge volkje die hier verblijven in tenten, slaapblokken of andere accommodaties. Overdag genieten die natuurlijk uitgebreid van de natuur, de bossen en het groen en als je dan als lokale hobby-fotograaf naar hier afzakt om rustig wat beelden te schieten ben je zelden alleen. Morgen moeten we de fotos die we geschoten hebben tonen op de club en zoals dat meestal het geval is bleek ik ook nu weer een deadline-werker te zijn. Op de laatste dag heb ik in de loop van de namiddag hier een uurtje rond gelopen. Macro, groothoek... insecten, vlinders, libellen of de omgeving, ik zou ter plekke wel zien wat het toeval zou bieden. De spelende jeugdgroepen nam ik liever niet in beeld, voor je het weet word je versleten voor pedofiele gluurder...
Ik koos vandaag voor een opname van de vijver met het loopbrugje. Zelfs voor de meeste mensen uit de streek is dit waarschijnlijk een onbekend plekje en dat wil ik bij deze even in de kijker zetten.
Bij waypoint 6 konden we een aluminium plaatje met de coördinaten van waypoint 7 niet vinden en dat was bijzonder frustrerend... einde verhaal wat betreft onze zoektocht naar de geocache GC5PAPC 'Knuppelpaden en koeienvlaaien'. Jammer jammer, want de wandeling in het domein Kiewit net ten noorden van Hasselt was echt de moeite waard. In de cachebeschrijving hadden we menen te proeven dat dit een bijzonder fijne tocht zou worden. Ze hadden ons vijvers, knuppelpaden, een kinderboerderij, vogelkijkhut, allerlei soorten dieren, speeltuigen, educatieve activiteiten voorgespiegeld en zelfs loslopende Galloway runderen met de bijhorende koeienvlaaien zouden ons deel worden. Loslopende Galloway runderen hebben we inderdaad gezien, een hele kudde. Fotomoment dus... Dit is een panorama samengesteld uit 10 staande fotos. Het is jammer dat op deze site de mogelijkheid tot inzoomen op de foto niet bestaat, na op de foto te klikken wordt ie al iets groter maar dat is nog altijd zeer mini vergeleken met de originele. Toch vind ik 'm ook op dit piepkleine formaat zeker het bekijken waard.
We komen hier zeker nog eens terug, er ligt immers nog een niet gevonden cache op ons te wachten en een hoop wandel- en fotoplezier.
Onze huwelijksverjaardag kan ik ook op deze pagina's niet onopgemerkt laten voorbij gaan. Een fotoblog vraagt dan om een... foto natuurlijk. Ik heb vanavond het statief met fototoestel maar voor de zetel gezet en het vrouwke gevraagd er in plaats te nemen. Ik zou er dan langs gaan zitten na de timer op 10 seconden gezet te hebben en dan zouden we kissie kissie doen. Schmink of opmaak vonden we niet nodig, het vrouwke ziet er immers altijd stralend uit. Het werd toch een moeilijke bedoening.
Omdat ik niet wilde flitsen moest het diafragma erg groot worden om met het kunstlicht een voldoende korte sluitertijd te verkrijgen. Dan wordt het scherpstellen een vrij secure zaak. Ik had echt wel de nodige pogingen nodig voor er een aanvaardbaar scherpe foto te zien was. Telkens ik naast haar ging zitten veranderde er wel weer iets in de positionering en 10 cm verkeerd is funest met die instellingen. Erg was dat niet, want telkens was er weer kissie kissie. Er waren trouwens ook nog enkele wél scherpe opnames tussendoor die onbruikbaar waren door het giechel kissie kissie effect. Uiteindelijk is het dan toch nog gelukt. Ik heb ondertussen de smaak goed te pakken en we zullen eens zien of dit vervolgd wordt.
Rock Stenen zit er op. We zijn met een aantal fotografen van de club enkele dagen in de weer geweest om de opbouw, de voorbereiding en het festival zelf te fotograferen. Morgen gaan we nog even enkele plaatjes maken van het afbreken van de grote tent en dan zullen wij uit de massa fotos een selectie maken voor een AV reeks die we tijdens ons jaarlijks fotosalon gaan projecteren.
We waren uiteraard op zoek naar beelden die voor de lokale bezoekers herkenbaar zijn, opvallende figuren, details, groepen, grappige situaties... noem maar op, maar dat neemt niet weg dat ik als muziekliefhebber tussendoor ook wel enkele leuke bandjes gezien, gehoord en gefotografeerd heb. Bang Bang Bazooka was mij tot nu zeer onbekend. Wat mij betreft was het een van de highlights van de tweedaagse en ik wil dan ook graag dit shot delen. De energie die van de heren uitstraalt druipt er af, de zanger, de hyperkinetische gitarist en de bassist kreeg ik te pakken zonder microfoon voor hun gezicht en zelfs de drummer heb ik mooi in beeld gekregen, voor één keer zat ie eens niet in de nevel van het rookmachien. Geïnteresseerden moeten absoluut eens googelen naar Bang Bang Bazooka en dan op YouTube kennis maken met de groep.
Het was de eerste dag van het eigenlijke Rock Stenen festival vandaag. Met de leden van de fotoclub waren we al eerder hier om de opbouw, de verdere inrichting, op donderdag de kaartavond, en op vrijdag de discofuif mee te maken en te fotograferen maar vandaag was het the real thing. Ik heb een aantal leuke bandjes gehoord, gezien en gefotografeerd, maar daar is het ons als fotoclub deze keer niet om te doen. Wij willen mensen fotograferen, mensen die elk op hun eigen manier het festival beleven. Het is niet echt mijn ding, sta me toe dat eerst te stellen maar al doende ben ik er langzamerhand achter gekomen dat je het niet stiekem van op een afstand moet doen, gewoon op een groep afstappen en dan zelfverzekerd vertellen dat je de fotograaf van dienst bent en dat het hun beurt is om op de foto te gaan is blijkbaar al een benadering die de meeste deuren opent. Ik heb alleszins een aantal prachtige fotos meegebracht. Hier zie je bijvoorbeeld dat rock-muziek de nodige emoties kan losmaken en dat ook mannen niet te bekakt zijn om die te tonen.
Als je wel vaker op deze paginas komt dan weet je dat ik dit fotograpje wel eens toepas en dat ik het ook leuk vind. Van een foto met spiegeling hou ik alleen de spiegeling over door 'm op een goede plek uit te snijden. Dan draai ik het plaatje 180° en ik hou meestal een beeld over dat op z'n minst de toeschouwer even in twijfel brengt.
We wandelden vanavond nog even langs de vaart tussen de brug van Retie en de Pannenkoekenboot en aan de overkant kwamen regelmatig groepjes fietsers voorbij, leuke onderwerpen voor de schietgrage hobbyfotograaf natuurlijk. Omdat het kanaalwater toch nog niet echt helemaal spiegelglad was vond ik het spiegeleffect maar zozo, het procédé dat ik eerder aanhaalde toepassend vond ik het meteen weer wél de moeite waard. Onderin is er voldoende scherpte uit de rechtstreekse opname, zij het onderste boven, de waterlijn is met enige goede wil ook goed te herkennen en bovenin hou ik het op een lichtelijk impressionistische weergave van de werkelijkheid, geholpen door de nog licht golvende waterspiegel. Het is niet de eerste keer dat ik dit soort fotografie op deze paginas plaats en zonder twijfel ook niet de laatste.
Ach ja, ik moest een titel verzinnen voor deze foto. Een beetje blauw en wit erbij vond ik minder goed klinken...
Van uit Scherpenheuvel vertrokken we deze morgen voor een fietstocht doorheen het Hageland, Eigenlijk hadden we beter voor een moutainbike gekozen, maar dat is een vaststelling achteraf natuurlijk. Vanzelfsprekend was de route bepaald door een groot aantal geocachen die we onderweg wilden oppikken. Het werd een prachtige tocht doorheen een erg groen stukje Vlaanderen, behoorlijk heuvelachtig is het er ook, hoewel je dat bij het zien van deze foto niet meteen zou denken. De wegen waarover we het overgrote deel van de tijd fietsten waren wel te vergelijken met wat we hier zien, vaak ook smaller... Ik heb enkele keren langs de fiets gelopen mede door de vaak steile hellingen over ruw terrein, en ik ben niet te beroerd om dat toe te geven.
De foto-oogst bestond voornamelijk uit landschappen en dit vond ik wel een leuke.
De aanloop naar Rock Stenen komt nu helemaal op volle toeren en ik krijg steeds meer respect voor de mannen die dat allemaal voor mekaar krijgen. Bij deze temperaturen zulke faciliteiten opbouwen is niet niks en het ziet er daarenboven echt helemaal professioneel uit. Wij volgen de evolutie op de voet met de leden van de fotoclub.
Vandaag kwam ik op het terrein toen ze o.a. het gedeelte dat de zogenaamde lounge zal worden aan het klaarstomen waren. Met paletten werden makkelijke zetels in elkaar geklust en tijdens een welverdiende pauze werden die ook meteen in gebruik genomen. Dat gaf mij dan weer de gelegenheid een shot te maken dat waarschijnlijk de AV-reeks van de fotoclub niet zal halen maar dat ik wel leuk vind.
 "Very Happy"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
