27-11-2005 om 10:38 geschreven door poemakatje  

Kinband, keelband of strombandpinguïn (Pygoscelis Antartica)

Specifiek kenmerken: Kinbandpinguïns zijn vooraan wit met een witte keel en de rug is zwart. Ze zijn duidelijk herkenbaar door de smalle zwarte band over heel de keel breedte -de fameuze keelband. Ze zijn heel agressief en luidruchtig. Kuikens hebben een grijze rug en een witte buik.
Alternatief namen: Kindbandpinguïns worden ook keelband of strombandpinguïn en volgens de engels benaming soms ook steenkrakers genoemd door hun schrille kreten
Grootte: Volwassen Kindbandpinguïn zijn 70-75cm groot
Gewicht: Hun gewicht varieert gedurende het jaar, zijn de grootst vóór het ruien en het laagst bij het grootbrengen van de kuikens. Tijpisch gewicht is 3.5-5kg
Broedplaatsen of Rookerie:Kindbandpinguïns broeden op sub A,tarctische eilanden en op het Antarctische Peninsuela. Ze broeden in zeer grote kolonies. Er is een kolonie op de South Sandwich Island die meer dan 10.000 vogels omvat. De totale broedpopulatie wordt op meer dan 7.500.000 paren geschat:Status Stabiel
Broedgedrag: Kindbandpinguïn bouwen ronde "steennesten, ongeveer 40cm diameter en 15cm hoog in het centrum. ze leggen meestal twee eieren die beide worden uitgebroed, in "shiften" van 5à10dagen door beide ouders. De eiren komen uit na 33 tot 35 dagen en de jonge blijven 20à30 dagen in de nest, vooraleer ze naar de crèches gaan. De jongen ruien en gaan naar zee na 50à60dagen
Voedsel: Ze eten voornamalijk krill aangevuld met ongeveer 5% vis
 

24-11-2005 om 10:59 geschreven door poemakatje  

Adéliepinguïn (Pygoscelis Adeliae)
  
Specifiek kenmerken: Adélies zijn het stereotie voorbeeld voor een man in smoking. Ze hebben een witte buik en een zwarte rug. Ze hebben ook een witte ring rond de ogen die het meest gepronoceerd is tijdens de broedperiode. Jonge dieren kan men herkennen aan hun witte kin. Kuiken hebben een uniform grijs verenkleed. Bek is kort, roodachtig met zwart tips
Grootte: Volwassen Adélies zijn ongeveer 73 cm
Gewicht: Het gewicht varieert gedurende het jaar. Mannetjes wegen tussen 4.4 en 5.4 kg. Terwijl vrouwtjes lichter zijn tussen 3.9 en 4.8 kg
Broedplaatsen: Adélies broeden op rotsen overal rondom het Antarctische continent. De totale broedende populatie bedraagt meer dan 2.5 miljoen paren
status Stabiel
Broed gedrag: Adélies bouwen ruwe nesten van stenen. Ze leggen 2 eieren, die afwisselend door beide ouders worden uitgebroed gedurenden 32 tot 34 dagen (in shift van max 12 dagen). De kuiken blijven 22 dagen in het nest tot ze naar de crèche verhuizen. Ze rueien en gaan voor het eerst naar zee na 50à60 dagen. Ze zijn "trouw voor het leven"
Voedsel: Adélis eten bijna uitsluitend krill (99% van hun dieet)

24-11-2005 om 10:43 geschreven door poemakatje  

Koningspinguïn (Aptenodytes patagonicus)

Specifieke kenmerken: Dat is de tweede grootste soort. Ze hebben een veel kleuriker (meer oranje) gesloten vlek in de hals en één op de wang. Ze hebben een iets langere, dunne gebogen bek dan de keizerspinguïns. Ze hebben een zilvergrijze rug en een zwart bruin kop. Kuiken kunnen groter worden dan hun ouders en zijn meestal egaal bruin van kleur, af en toe zijn ze zilvergrijs. Vroeger ontdekker dachten soms dat de jongen een aparte soort waren.
Grootte: Volwassen vogels zijn 90cm groot, en de kuikens ongeveer 80cm
Gewicht Beide geslachten wegen 15-16kg bij het begin van de paartijd, maar vrouwtjes verliezen meer gewicht zodat op het einde de mannetjes 13 kg en de vrouwtjes ongeveer 11kg wegen.

Broedplaatsen: Koningspinguïns broeden in grote kolonies op verscheidene sub -Antarctische eilanden. Vermeldenswaard zijn de konolies op Crozet Island, Prince Edward Island, Kerguelen Island, South Georgia en Marcquarie Island. De totale broedpopulatie bedraagt meer dan 1.000.000paren
Status: Stabiel
Broedgedrag: Koningspinguïns hebben een uniek broedcyclus. Het neemt 14 tot 16 maanden in beslag om een ei te leggen en een jong groot te brengen. Daarom brengen de meeste paren maximaal twee keer een jong groot in drie jaar tijd. De broedcyclus bij het aan land komen van de volwassen vogels om te ruien en dan terug in zee reserves opdoen gedurende 20 dagen. De vrouwtjes leggen één ei, dat gedurende 54dagen afwisselend door beide ouders in de huidplooi wordt uitgebroed. De kuiken blijven 30 tot 40 dagen bij de ouders tot ze groot geneog zijn voor de crèches, terwijl beide ouders naar de zee trekken om voedsel voor jongen te vergaten. Tijdens de lange winterperiode krijgen de kuikens in de crèches maar één tot driemaal eten. Enkel de sterkste kunnen deze periode dan ook overleven. De kuikens ruien uiteindelijk en trekken naar zee oip een leeftijd van 10 tot 13 maanden
Voedsel: Koningspinguïns eten bijna uitsluitend vis, met raar of zelden één inktvisje of kreeftje

23-11-2005 om 09:26 geschreven door poemakatje  

010- Keizerspinguïn (Aptenodyte fosteri)

Specifieke kenmerke: Grootste soort van de pinguïns kan enkel verward worden met de koningspinguïn, maar wegens plaats van herkomst bijna niet mogelijk. Keizerpinguïns komen enkel voor op en rond het Antartische continent. Koningspinguïns vindt men daarentegen noordelijker. Onderscheid bestaat in de open (borst -een keelvlek lopen in elkaar over) oranje, eerder lichtgele vlekken in de hals. Lange, dunne gebogen snavel. Blauwgrijze rug en zwartblauwe kop. De kuikens zijn zilvergrijs met zwarte kop en wit gezicht. Ze kunnen tot 18 min onder water blijven.
Grotte: Volwassen Keizerspinguïns zijn tot 1.2m groot, kuiken zijn opvallend kleiner met hun 90 aan 1m
Gewicht: Ze wegen tussen de 30 en  40 kilo, sterk variërend naargeland de tijd van het jaar. Mannetje kunnen tot de helft van hun gewicht verliezen tijdens het uitbroeden van het ei












Broedplaatsen: Keizerspinguïns broeden op het vaste ijsvlak op Antarctica. De totale populatie wordt op 195.000 paren geschat
Status: Stabiel
Broedgedrag: Vrouwtje leggen één ei in de huidplooi op hun poten en geven het dan direct door aan het mannetje, die het tijdens de Antarctische winter (julie -augustus en -70°) gedurende ongeveer 64 dagen uitbroeden
Voedsel: Ze eten verscheidene vissen evenals kreefjes zoals krilled
 

21-11-2005 om 10:59 geschreven door poemakatje  

Pinguïns
 Pinguïns zijn niet vliegende zeevogels uitstekend aangepast aan het leven in extreem koude omstandigheden. Het grootste deel van hun leven brengen ze door in het water, jagend op vissen en pijlinkvissen, daarbij bewegen ze zich voor met behulp van hun peddel-vormig vleugels ze hebben een dikke mantel van korten, stijven, elkaar sterk overlappende veren, die het lichaam zijn stroomlijn geven, tevens waterafstotend zijn en goed warmte vasthouden. De meeste soorten komen alleen in de korte zomer aan land, om in kolonies te broeden. Op het land staan ze eigenaardig rechtop en hebben ze een waggelende. De meeste soorten vinden we in antarctische wateren, maar enkele komen ook meer noordwaarts voor, waar koude zeestromen diep in tropisch gebied doordringen. Alleen de Keizer, en de Adeliepinguïn brengen ook de winter op Antarctica door.
Lichaamsbouw: Pinguïns hebben een plomp lichaam met een korte staart. De korte, vlezige poten hebben zwemvliezen tussen de tenen en zijn zo ver van achteren geplaatst dat de dieren wel rechtop moeten staan. Bij het oversteken van sneeuw of ijsvelden willen ze wel sleetje rijden op hun buik en werken ze zich met vleugels en poten vooruit. Als ze zwemmen lijkt het wel of ze onder water vliegen met hun plaate, flipperachtige vleugels, ze sturen dan met hun poten. Pinguïns bezitten maar liefst drie waterafstotende, aan de top geoliede veren, en lucht die door het lichaam wordt opgewarmd. De meeste pinguïns zijn zwart of grijs vanboven en wit van onderen. Op de kop en hals zijn soms nog andere kleuren en versieringen te zien

Zwemmen: Pinguïns kennen 3 verschillende zwemtechnieken. Als ze niets te doen hebben zwemmen ze rustig aan het oppervlak, met de vleugels peddelen en met de kop en vaak ook de staar boven het water. Bij het voedselzoeken duiken ze onder en vliegen ze met grote snelheid door het water. Een duik duurt meestal niet langer dan een minuut, maar de grotere soorten kunnen soms wel 20 minuten onder water blijven. Dan is er nog derde techniek, waarbij de vogel met grote snelheid dicht onder het oppervlak zwemmen en regelmatig uit het water springen om adem te halen
Kolonie: De meeste pinguïns broeden in kolonies, die uit vele duizenden paren kunnen bestaan. Het nest wordt gemaakt van gras, veren of kiezelstenen, het vrouwtje legt er 1-2 eieren in. Bij sommige soorten gaat het vrouwtje dadelijk na het leggen naar zee om te eten, terwijl het mannetje het ei staande bebroedt door het tussen een speciale buikplooi en zijn voeten warm te houden, hij kan zo, met zijn ei, zelf wel een beetje lopen. Deze eerste broedperiode kan weken of zelfs maanden duren, al die tijd eet het mannetje niets, maar teert hij op zijn vetreserves. Daarna keert het vrouwtje terug en neemt het broeden op zich, zodat het mannetje naar zee kan om te eten

20-11-2005 om 12:20 geschreven door poemakatje  

                                                      Tinamoes
 Tinamoes zijn grondbewonende vogels, door hun plompe lichaam en kleine ronde vleugels lijken ze weel op hoenders. Ze hebben een kleine hart en raken daarom snel uitgeput als ze renne of vliegen. Ze komen talrijk voor in bossen, struwelen en graslanden in Zuid Amerika. Er zijn 47 soorten tinamoes in negen geslachten. De slecht vliegende, maar goed lopende tinamoe. Hij is klein, patrysachtige vogel die tot de meeste primitieve vogels ter wereld behoort. Toen zich ongeveer 150miljoen jaar geleden, halverwege de Jura, uit dinosauriers de eerste echte vogels ontwikkelden, leken deze waarschijnlijk sterk op de Tinamoe. Het zijn iet wat geheimzinnige dieren en er is opvallend weinig over ze bekend. Tinamoes trekken zelden ver werg en blijven meestal op de grond. Het zijn slechte vliegers en raken regelmatig gewond bij  de landing, omdat ze zo slecht kunnen sturen. Ze hebben voor hun afmeting kleine harten en longen, vandaar dat ze snel moe zijn en per keer niet meer van 500m kunnen vliegen. Hun voornaamste reactie op gevaar is het op rennen zetten of doodstil op hun plek blijven zitten. Hun bruingrijze verenkleed zorgt daarbij voor een goede camouflagen. De meeste tinamoe-soorten rusten op de grond en zijn overdag actief. Veel soorten leven buiten de paartijd solitair, maar van de kuiftinamoe is ooit een groep van honderd volwassen dieren waargenome. De meeste tinamoes zijn vooral herbivoren, hoewel sommige soorten veel insecten eten. De gekromde snavel wordt gebruikt om bessen te plukken te pakken, maar ook om in de grond naar ongewervelde dieren te zoeken. Sommige vogel springen tot een meter in de lucht om en insecten, terwijl soorten in drogere gebieden meer zaden eten. De meeste tinamoe-soorten komen veel voor, maar sommige zijn in gevaar. De magdalena tinamoe uit Colombia wordt bijvoorbeeld ernstig bedreig. Zijn natuurlijke leefgebied is verstoord en men neemt aan dat de resterende populaties zeer klein zijn geworden. Overigens werd in het jaar 2000 en soort herentdekt die al in geen 100jaar meer gezien was. Ongewoon voor vogels is dat het mannetje van de tinamoe voor de eieren en voor de jongen zorgt. De meeste mannetjes paren met verschillen vrouwtjes die alle hun eieren in zijn nest leggen. Direct na het leggen gaan de vrouwtjes op zoek naar een nieuwe partner. Bij sommige soorten leggen de vrouwtjes eieren in meerdere nesten. Het broeden duurt zo'n 16tot 20dagen, waarbij het mannetje de eieren met bladeren of vezen bedekt en naar voedsel zoekt

18-11-2005 om 10:13 geschreven door poemakatje  

18-11-2005 om 09:58 geschreven door poemakatje  

005- Bruine kiwi (Apteryx australis)

Hoogte tot 64cm
Gewicht tot 4 kg
Verkleed gelijk
Strek  Standvogel
Verspreiding Nieuw Zeeland
 De bruine kiwi of gewone kiwi heeft 2 op elkaar lijkend verwante die ook als kwetsbaar te boek staan, de kleine grijze kiwi en de grote grijze kiwi. De bruine, en levend overblijfsel dat zich miljoenen jaren geleden ontwikkelde, is even groot als een kip en legt eieren die bijna net zo groot zijn als die van een struisvogel. De kiwi is vrijwel blind en gebruikt, naast zijn scherpe gehoor en reukvermogen, zijn gevoelige snorharen om alleen in Nieuw Zeeland voor, kan niet vliegen en rust overdag uit in een ondergrond hol. Zijn wijde verenkleed lijkt op een vacht.  Kiwi's blijven hun hele leven bij elkaar en delen hetzelfde hol. In de lente maakt het mannetje de broedkamer klaar door deze met mos en gras te bekleden. Voor kiwi's zijn geluiden en geuren, veel belangrijker dan visuele signalen. Een baltsend paar fluit duetten, bromt en sist opgewonden, laat sterk ruikende uitwerpselen achter, springt op een jaagt elkaar na in rondjes. Het vrouwtje legt meestal 1 ei en soms 25 tot 30dagen later een 2de. Deze zijn enorm groot en vertegenwoordigen zo'n twintigprocent van haar totaal lichaamsgewicht. Eerst bebroedt het mannetje de eieren, terwijl het uitgeputte vrouwtje in een nabijgelegen hol slaapt. Het broeden duurt zo'n negentig dagen. Na 2tot3 weken zijn de jongen geheel onafhankelijk en slapen ze in andere holen. Ongeveer en half uur laten na zonsondergang komt de kiwi uit zijn hol te voorschijn en begint rond schuifelen over de grond op zoek naar voedsel. Hij beweegt langzaam maar zeker, zelf door dedichte vegetatie. Deze vogel waagt zich zelden ver in open gebied en rent naar beschutting zodra hij gevaar bemerkt. Met regelmatige intervallen uit hij verdragen kreten en fluit hij om het eigendomsrecht van zijn territorium te melden. Soms breken er gevecht uit waarbij de kiwi's naar elkaar grommen en met hun snavel klepperen. Kiwi's zoeken zorgvuldig de bosbodem af of alles wat eerbaar is, zoals ongewervelde dieren, gevallen zaden, verse blaadjes en besen. Hun voedsel bestaat echter voornamelijk uit de vlele kleine dieren die in de bodem en op het blafde rafal leven, zoals duizendpoten aardwormen, larven, krekels en spinnen. De vogel spoort zijn prooi op via zijn uiterste scherpe reukevermogen. Naar schatting leefden er 1200 jaar geleden zo'n twaalf miljoen kiwi's van allerlei soorten zonder inheemse vijanden in Nieuw Zeeland. Nu zijn dat er nog zo'n 70.000. De Maori's en Europeze kolonisten brandden hele stukken regenwou plat om er dorpen te bouwen. De vogel moest daardoor uitwijken naar struikgewas en ruig grasland, waar minder eten is en de jogen moelijker overleven. De bruine kiwi is nu beschermd, al neemt zijn leefgebied nog steeds af

15-11-2005 om 19:12 geschreven door poemakatje  

Kiwi's
De kiwi's zijn loopvogel die van nature alleen voorkomen in Nieuw Zeeland. Ze moeten niet verwaard worden met de gelijknamige fruitsoort, maar er is wel een verband: de oorspronkelijk uit Zuid China afkomstige kiwi- vrucht werd door Nieuw Zeelandse handelaren in de jaren 60 wereldwijd op de markt gebracht en zij gaven hem zijn huidige naam. De vogel kreeg zijn naam van de Maori's. De naam is afgeleid van de kreet mannetje tijden het paar seizoen en is dus een onomatopee. Volgens een Maori-mythe creëerde de god Tane de kiwi uit een kalebas. De inwoners van Nieuw Zeeland worden ook wel kiwi's genoemd en hetzelfde geld voor veel andere aan dit land gerelateerde zaken zoals bijvoorbeeld de Niuew Zeelandse dollar. De kiwi is een bedreigde diersoort en wordt sinds het einde van de 19e eeuw niet meer gegeten
Algemene beschrijving
Kiwi's zijn ongeveer even groot als een gewone kip en zijn dan ook met afstand de kleinste soort ratite. Het vermoeden dat bestaat dat ze evolutionaire
 gerelateerd zijn aan de casuaris dan wel de uitgestorven moa, maar dit is lang niet zeker. Voor de komst van de eerste mensen naar Nieuw Zeeland, vermoedelijk tussen de 10e en 14e eeuw, waren er geen zoogdiersoorten, zodat de ecologische niches die elders door hen gevuld werden, er ingenomen werden door vogels en in mindere mate door reptielen. Kiwi's konden zich er onbedreigd ontwikkelen en namen er de plaats in van mollen en egel. Er word geschat dat er toen 12 miljoen kiwi's waren. Tegenwoordig zijn er vermoedelijk nog zo'n 60.000. Kiwi's zijn sterk aangepast aan het leven op en in de grond. Ze hebben bijvoorbeeld wel vleugels, maar deze lijken geen functie te hebben. Ze zijn ongeveer 5cm lang en vrijwel onzichtbaar onder het verendek. De botten van de meeste vogels zijn om gewicht te sparen hol, maar die van de kiwi's lijken op haar. Kiwi's hebben geen staart en drinken zelden of nooit. De kiwi's is een schuwe nachtvogel met een zeer goed reukvermogen. Aan het uiteinde van zijn lange, scherpe snavel heeft hij neusgaten, wat zeer ongebruikelijk is voor vogel, die normaal gesproken vooral afgaan op hun gezichtvermogen. De kiwi daarentegen is vrijwel blind. Hij voeldt zich door deze snavel in de grond te steken om vormen, insecten en andere ongewervelden te vinden. Hij eet echter ook wel fruit, kleine krabben, amfibieën en rivierkreeften. Sommige soorten kiwi's kunnen sneller rennen dan een mens en zich met hun scherpe drie tenige poten verdedigen. Kiwi's zijn territorium vogels en vooral de grotere soorten kunnen soms erg slechtgehumeurd zijn. Kiwi's zijn monogaam en leven in paren. Het broedseizoen is voornamelijk tussen het eind van de winter en de zomer. De eieren worden gelegd in bestaande holle stammen en tussen boomwortels, maar ook wel in door het mannetje gegraven holen. In verhouding tot het lichaam van het vrouwtje is een kiwi ei het grootste vogelei het ter wereld, mogelijk uitzondering van de kolibrie. Kiwi's kunnen vermoedelijk tot ongeveer 20jaar oudworden. Zoals hierboven al aangegeven is de kiwi een bedreigde diersoort, maar in Nieuw Zeeland wordt door regering en andere organisaties veel gedaan om de soort te beschermen. Het voornaamste probleem is niet de aanwezigheid van de mens, maar die van rofdieren zoals katten en hermelijnen. Er word geschat dat 95% van de kiwi's het eerste levensjaar niet overleef. De bescherming wordt op meerdere manieren aangepakt. Kiwi's worden bijvoorbeeld verplaatst naar plekken waar weinig roofdieren zijn ofer wordt juist getracht het aan roofdieren te beperken. Ook worden wel kiwi eieren uit het nest gehaald, zodat de jongen kiwi het in het wild moeilijke eerste jaar in gevangschap kan doorbrengen en later weer uitgezet kan worden.

15-11-2005 om 18:51 geschreven door poemakatje  

04- Emoe (Dromaius novachollandia)

Hoogte tot 190cm
Gewicht tot 60kg
Verenkleed: geslachten gelijk
Trek standvogel
Verspreiding Australië
 De emoe zijn een famile van grote loopvogels uit Australië. Zij zijn verwant aan de Casuarissen en in de verte aan de andere struisvogelachtige. Er waren voor de komst van de Europeanen waarschijnlijk 3 soorten, waarvan alleen de eerste nu nog is overgebleven.
De emoe (Dromaius novaehollandia), met de ondersoort de Tasmaanse emoe (Dromaius novaehollandiae dimenensis), was een ondersoort van het vasteland en stierf rond 1850 uit
De Kangoeroe eiland emoe (Dromaius audiniaus) stierf rond 1827 als gevolg van de jacht en van de vele bosbranden. De emoe van het vastland werd in de jaren 1920 op het eiland uitgezet
De kleine Koningseiland emoe (Dromaius ater) was maar de halve grootte dan de Emoe (1) en werd rond 1806 tot uitsterven gebracht door begin door zeehonden jagers en zeelui
 De emoe is na de struisvogel de grootste nog levende vogelsoort en de grootste van Australië. De vogel bewoont de meeste gebieden van het continent, behalve gebieden die dicht door mensen bevolkt zijn, dicht bebost zijn of hartje woestijn. De vogel is 1.50m tot 2m hoger en weeg 60kg. Het mannetje is gewoonlijk wat kleiner. Emoes zijn nomadische vogels, zij trekken de regen achterna op zoek naar zoad, bloemen, fruit, knoppen scheuten, insecten, rupsen en alles wat verder tertafel komt. Zij kunnen grote afstanden afleggen in een snelle economische draf, maar indien nodig kunnen ze voor kort tijd 50km/h halen. De vogel paart in hartje zomer en broedt in de kolere maanden. Ze houden er een territorium op na dat zo'n 30km² kan bedragen. Als de dagen beginnen te korten ondergaat het mannetje hormonale veranderingen, verliest zijn eetlust en begint een ruw nest te bouwen van boombast, takjes gras en bladeren. Ruweg om de andere dag legt het wijfje een groot dikschalig groen ei dat wel een half kilo kan wegen. Na een ei of zeven wordt het mannetje broeds en de volgende acht weken eet noch drink noch ontslast hij zich. Hij staat alleen zo'n tien keer per dag op om de eieren te draaien. Als de eieren uitkomen is hij een derde van zijn gewicht kwijt. Het wijfje is er dan allang met andere kerels vandoor ondanks alle vaderlijke zorgen slagen vooral goanna's er vaak nog in eieren te stelen, maar gemiddeld halen zo'n vier van de vijf kuikens het tot de volwassenheid. De kuikens zijn nestvlieders, ze zijn zo'n 25cm hoog, zijn bruin gestreepten vander ledt ze nog een half jaar rond om ze te beschermen en te leren hoe te overleven. Hij pikt daarbij vaak ook adoptiefkinderen op. De kuikens groeien snel, tot een kilo per week en na ruim een jaar zijn ze volwassen. In het wild leven emoes zo'n jaar of tien, maar in gevangenschap kunnen ze meer dan het dubbele daarvan bereiken. De ratites of struisvogelachtigen waar emoes toe behoren zijn al erg oud. Emoes waren er waarschijnlijk al toen er nog dinosauriërs rondliepen, zo'n 80 miljoen jaar geleden. Zij zijn goed aangepast aan het hete contient waar ze op leven. Hun veren zijn licht gekleur, behalve de punten. Deze absorberen het zonlicht, maar ze zijn door het lichtere deel van de huid geïsoleerd. Het verenpak laat maar zo'n 2% van de zonnewarmte door. Emoes leven meestal alleen en schijnen niet veel behoefte aan gezelligheid te hebben. Ze komen soms wel in hele tropen tezamen, maar dat is meer omdat het vooradige voedsel ze bijeen brengt. De aboriginals hebben sinds lang de economische waarde van de vogel ontdekt, maar in de Westerse maatschappij in die realisatie veel recenter. Zij zijn lang als plaag en concurrent voor het vee gezien. In hun zelfs de oorloog verklaard. Het besef begint nu door te dringen dat het houden van emoes vaak minder schade doet aan de meer marginale gronden van het land. Bovendien houden de vogels insectenplagen onder de duim. De eieren en het vlees zijn nu gewilde producten en er zijn vele emoe fokkerijen in Australië en inmiddels ook op andere continent

13-11-2005 om 00:00 geschreven door poemakatje  

03- Helmkasuaris (Casuaris casuaris)
Hoogte tot 170cm
Gewicht tot 60kg
Verenkleed: Nieuw Guinea, Noordoost Australie
Kasuarissen zijn vogels van het tropisch woudgebied van Queenland en Nieuw- Guinea. Zij zijn (in de verte) verwant aan de struisvogel en (wat nauwer de emoe van Australische. Hoewel het vrij schuwe vogels zijn ze het niet verstandig ze te dicht te benaderen omdat zij dan erg agressief kunnen worden. Een schop van een kasuarispoot, met een scherpe, op een mes gelijkende klauw eraan kan een duidelijke verwonding opleveren. Het zijn vruchteneters. Zij zoeken op de grond naar gevallen vruchten of halen ze van laaghangende takken af. Ook paddestoelen, insecten kikkers, slangen en andere kleine diersoorten staan op het menu. Hun levenduur is vrij lang en wordt op 40-50jaar geschat.
Soorten: Helmkasuari van Australië en Nieuw Guinea
               Dwergkasuari (Casuarius bennetti) van Nieuw Guinea en Nieuw Brittanië
               Oranjehalkasuaris (Casuarius unappendiculatus)  van Nieuw Guinea
 De Noordelijke en de dwergkasuaris zijn vrijwel onbekende vogel. Zelfs van de duizelijke helmkasuari van het Australische Queensland is niet zo veel bekend, hoewel het na de struisvogel en de emoe de derde vogel naar grootte is. Hij word 1.50 tot 1.70m lang en zo'n 60kg zwaar en heeft een benen helm op zijn kop een unicum onder de vogel. Hij gebruikt de helm om zich beter door het struikgewas te kunnen voortbewegen. Het wijfje is het grootst en het meest duidelijk gekleurd. Hun poten hebben 3 tenen, waarvan de middelste van scherpe klauw heeft 12cm lang. Ze kunnen goed rennen tot 50km/h toe. Ze kunnen 1.50hoog springen en zijn uitstekende zwemmers. Het wijfje legt 3-8 blauwgroene eieren en laat het mannetje er voor zorgen. De eieren zijn 9 bij 14cm groot. De broetijd is 2maanden en daarna mag de vader nog 9 maanden voor de bruingestreepte jonge zorgen.
 De helmkasuari is een bedreigde vogelsoort doordat zijn van nature al niet erg leefgebied bedreigd wordt. De schattingen over het aantal nog in het wild levende vogels loopt uiteen van 1.500 tot 10000, omdat de vogel zo schuw isen moeilijk te tellen. In dierentuinen in Australië bevinden zich een 40 tal kasuarissen. Ook in de Smithsonian National Zoo in Washington DC zijn ze te bewonderen.

13-11-2005 om 00:00 geschreven door poemakatje  

Kasuarissen en Emoe
 Kasuaris
Deze grote, niet vliegende vogels uit Australië en Nieuwe Guinea hebben een lange hals, lange poten en kleine vleugels die onder hun dichte, haarachtige verenkleed verbogen liggen. Ze kunnen hard rennen maar ook goed zwemmen. Ze hebben drie tenen aan elke poot. Bij kasuarissen in de binnenste en uitgerust met een scherpe, wel 10cm lang klauw, waarmee ze dodelijk wonden kunnen toebrengen, de kip draagt een hoornen helm en aan de nek zitten vlezige lellen die afhankelijk van de stemming van de vogel van kleur veranderen.
 Emoe

08-11-2005 om 00:00 geschreven door poemakatje  

                                                                            Struisvogel (Struthio carmelius)

 

Hoogte: Tot 280cm                                    Gewicht: tot 160kg
Verenkleed: geslachten verschillen          Trek: Standvogel
Verspreiding West tot Oost Afrika bezuiden de Sahara, Zuidelijk Afrika
 Ooit waren Struisvogels wijd verspreid in Afrika en West Azië, maar thans zijn ze grotendeels beperkt tot het oosten en zuiden van Afrika, wel worden ze in andere delen van de wereld gekweekt. Wilde populaties leiden en zwervend bestaan en leggen grote afstanden af op zoek naar gras en ander plantaardig voedsel, ze leven doorgaans in groepen van gemengd geslacht, men ziet ze zelden alleen. In het broedseizoen brengen mannetjes een luide, diepe roep voor en voeren ze een uitgebreid baltsritueel op. Een nest kan wel 30 eieren bevatten, door verscheidene vrouwtjes gelegd. Beide gelsachten broeden, de eieren, komen na 40dagen uit, en daarna worden de jongen door het Mannetje begeleid
 
 

06-11-2005 om 00:00 geschreven door poemakatje  

Vogels zijn de meest geavanceerde vliegende dieren op aarde. Dankzij hun vliegvermogen konden ze overal komen, zelfs op afgelopen eilanden en op Antactica wat maar weinig dieren gelukt is. Vogel zijn warmbloedig, net als zoogdieren, maar ze leggen eiren, wat bij zoogdieren zelden voorkomt. Aanpassingen aan het vliegen zijn onder andere bezit van vleugels, een licht maar sterk skelet en een uiterst doelmatig ademhalingsysteem
Evolutie
Vogels stammen af van reptielachtige voorouders, mogelijk boombewonende insecteneten dinosauriërs. De gewoonte om in bomen te jagen bevorderde waarschijnlijk de ontwikkeling van tijpische vogelkenmerken zoals grote ogen, grijpporten en een lange snuit, die later tot snavel evolueerde. Die leefwijze heeft misschien ook tot de overgang van koud naar waarmbloedigheid geleid- een voordeel voor dieren die insecten eten, want insecten worden bij koud weer vaak inactief. Veren ontwikkelden zich uit de schudden van reptiloïde voorgangers, vermoedelijk eerst om warmte vast te houden, maar ongetwijfeld werde ze ook al heel snel gebruikt om te vliegen. Het oudste vogelfossiel is ongeveer 150miljoen jaar oud en dus afkomstig uit Jura tijdperk (205-142 miljoen jaar geleden). Deze vroegelachtige met de naam Archaeopteryx lithographica was ongeveer zo groot als een kraai en had zowel reptielachtige als vogelkenmerken, vleugels en veren waren al aanwezig, maar het dier had nog een snuit in plaats van een snavel, alsook kaken met tanden. Het is onduidelijk of Archaeopteryx actief kon vliegen, misschien was hij alleen tot glijvluchten in staat, want hij bezat geen kan op het borstbeen voor de aanhecting van vliegspieren. Gedurende het Krijttijperk (142-65 miljoen jaar geleden) ontstonden meer soorten vogel, die zich geleidelijk tot goede vliegers ontwikkelden. Het was dan ook in deze periode dat zich de directe voorouder van de huidige vogel ontwikkeld. Tegen het eind van het Krijt stierven de dinosauriërs uit. Het is nog onduidelijk waarom vogel deze periode wel wisten overleven, misschien heeft hun waarmbloedigheid ze door een periode van catastrofale klimaat verandering geholpen in ieder geval kwamen ze daana als groep tot grote bloei wat ook tot indrukking komt in hun huidige vermenrijkdom
Lichaamsbouw
Het vogellichaam bezit een aantal passingen om te kunnen vliegen. De romp is compact en sterk en bezit sterke spieren om de vleugels te bewegen. Ook de poten zijn gespierd, zodat een stevige afzet gemaakt en een harde landing gebruiken kan worden. De veren vergroten het vliegoppervlak, maar zorgen tevens voor bescherming en isolatie. Het skelet is opmerkelijk licht, maar toch stevig eigenschappen die voor een krachtige vlucht noodzakelijk zijn. Om het lichaamsgewicht zo laag mogelijk te houden zijn de botten soms sterk deduceert, in veel gevallen ook met elkaar vergroeid, aldus is een stijf geraamte ontstaan dan niet door zware spieren en pez en bijeengehouden hoeft te worden. De meeste vogelbotten zijn bol en hebben geen merg. Wel worden ze op punten waar grote krachten aangrijpen aan de binnenkant als het ware gesttit door een netwerk van balkjes, wat ze grot stevigheid verleent. Veel botten, waaronder het opperarmbeen bevatten luchtzakken, die in verbind staan met de luchtwegen. Een vogelvleugel is de anatomische tegenhanger van onze arm. Vogels hebben echter weinig vinger kootjes en sommige botjes uit de hand zijn vergroeid, wat de constructie als geheel veel stijver maakt. De gewrichten van de elleboog en pols kunnen slechts in één vlak bewegen, als gevolg daarvan kunnen vliegende vogels hun uitgestrekte vleugels alleen bij de schouder op en neer bewegin. Energie verspilling door onnodige bewegingen wordt aldus voorkomen. De enorme vleugelspieren zitten vast aan een kam middel op borstbeen. Een ander uniek kenmerk van vogel is hun lichte, buigzame snavel. Wordt de snavel geopend, dan beweegt hoofdzakelijk de onderkaak, net als bij zoogdieren. Maar bij vogelsoorten is de bovensnavel slechts marginaal verbonden  met de schedel en kan dus ook een beetje meegeven. De snavel is bedekt met een hoornlaag, deze is licht maar toch sterk en geeft de snavel zijn kenmerkende vorm. De snavelvorm van vogels is aangepast aan het voedsel dat ze eten. Zo hebben vinken een stevige, kegelvormige snavel waarmee ze zaden kraken, die van reigers is lang en dolkvormig om vis te vangen. Insecteneters zoals valken vinden we een fijne, puntige snavel bij vleeseters zoals valken vinden we een scherpe haaksnavel waarmee ze stukken vlees kunnen afschuren. Vogel hebben 2-4 tenen. Aantal zowel als plaatsing daarvan is afhankelijk van de leefwijze. De meeste vogels hebben 4 tenen, 3 Wijze naar voren één wijst naar achteren, een constructie, waarmee je goed een tak kunt vastgrijpen. Veel watervogels hebben zwemvliezen tussen de tenen. Evenals mensen verteouwen vogels op hun gezichtsvermogen en hun gehoor. Vooral uilen en roofvogels hebben een uitmunten gezichtsvermogen. De geurzin is bij vogel zelden van groot belang, gezien hun snelle, luchtige levenstijle
Ademhaling en bloedsomloop
Vogels zijn actieve wezen en hebben daarom een snelle stofwisseling. Ze bezitten een effiët ademhalingssysteem dat veel zuurstof uit de lucht kan halen, en een bloedvaatstelsel dat die zuurstof snel door het lichaam pompt. Vogel kunnen ook op grote hoogten, waar de lucht ijler is, actief blijven. Weliswaar hebben ze kleine longen, maar die zijn verbonden met luchtzakken die zich door het lichaam vertakken en meehelpen de longe te vullen en weer leeg te laten lopen. Het grote, naar verhouding snel kloppende hart werkt goed samen met de efficiënte ademhalingssysteem. Om actief te kunnen blijven moeten vogel hun lichaamstemperatuur op ongeveer 40°C constant houden. Ze moeten dus warmte verliezen beperken. Sommige vogel kunnen hun temperatuur laten dalen als ze tijdelijk niet genoeg energie hebben om het metabolisme op gang te houden, ze raken dan in een soort verstijving. Vogels die op grote hoogten leven zoals sommige kolibries verstijven 's nachts, andere vogels, waaronder sommige nachtzwaluwen en gierzwaluwen kunnen zelfs werkenlang in zo'n toestand overgaan.
Vliegen
Vogels zijn niet de enige dieren die kunnen vliegen, denk aan vleermuizen en insecten, toch ook vaak uitstekende vliegers. Een vogelsvleugel levert stijgvermogen op een wijze die doet denken aan een vliegtuigvleugels. Als de vogel voorwaartsbeweegt, stroomt de lucht sneller langs de bovenzijde van de vleugel dan langs de onderzijde in ontstaat er een drukverschil. Omdat de langzaamste stroom de grootste druk uitoefent resulteert een opwaartse kracht, dus een zeker stijgvermogen. Die kracht neemt toe met de oppervlakte van de vleugel een de sneheid waarmee deze voorwaarts beweegt

05-11-2005 om 00:00 geschreven door poemakatje