U heeft intussen allemaal wel begrepen dat ik niet verjaar
op 10 september. Desalniettemin bedankt voor de verjaardagswensen op mijn
zogeheten 'prikbord'. Graag verwijs ik u door naar 30 april 2012, de dag waarop
u mijn prikbord mag onderkladden met eender welke vorm van wens aan het adres
van mijzelf. Ik was namelijk het slachtoffer van een f(acebook)rape. Mocht dit
fenomeen u niet bekend zijn, verwijs ik u graag door naar deze
WikiAnswers-pagina (http://anse.rs/oNbro9).
Om iemand van het vrouwelijke geslacht te beoordelen op haar
fysieke capaciteiten, hadden enkelen van mijn vrienden vriendelijk verzocht
(triple alliteration!) om met mijn gegevens in te loggen op het door de duivel
bezeten Facebook. Nietsvermoedend typte ik mijn paswoord in, geheel niet bewust
van het feit dat deze gekke geile bende in staat was mij te frapen tot ik er
virtueel van zou beginnen bloeden.
Twee uur na mijn frape te Olen, die ik, mens van vlees en
bloed zijnde, nog niet eens had gevoeld, al moet ik bekennen dat mijn zadel
verdachte bewegingen maakte, kwam ik aan te Herentals met de intentie nog even
binnen te wandelen in zaal 't Hof waar het zoveelste sfeerloos fuifje
plaatsvond. Alvorens de keet te betreden, parkeerde ik mijn Norta Revolution
veilig aan een nabijgelegen winkelketen waarvan ik de naam niet zal vernoemen.
Ik begaf mij richting de partyscene maar werd tegengehouden door een naamgenoot
wiens naam ik niet vernoemen zal. Hij wenste mij een gelukkige verjaardag. Ik
schrok. Immers, ik was niet jarig (u weet intussen wel dat ik verjaar op 30
april, toch?). Terwijl de man zijn hoogtechnologische (of toch vergeleken met
mijn old skool Nokia) gsm bovenhaalde en wat facebook-statussen en dito
interesses citeerde, begon het allemaal stilletjes door te dringen. Blijkbaar
was zelfs de Indische politicus Adolf Lu Hitler Marak plots één van de mensen
die mij geïnspireerd heeft. Vanaf dan ging ik, zoals het cliché wil, niet enkel
door een emotionele rollercoaster maar door een heel emotioneel pretpark met de
naam Bobbefrapeland. Er was niet erg veel volk dus in een mum van tijd had ik
alle attracties gehad: de Frapoon, de El Frapo, de Big Frape, de Bob
Frape-Express, de Frapemolen (die frapete i.p.v. draaide), de Dreamfraper, de
Frape Away, de Fraping Orca, de King 'Fraper' Kong, de Frapy Bob, de
Wildwaterfrape, de Sledgefraper en tot slot het Reuzenrad (fout gespeld op de
website van Bobbejaanland, maar dat terzijde).
Terwijl de nachtmerrie zich in mijn hoofd voltrok, was ik
blijkbaar 't Hof helemaal doorgewandeld en terug naar buiten gegaan, alwaar een
goede, niet al te alerte vriend mij opwachtte. Naarstig zocht ik naar een
hoekje waar ik even wat ogen kon gaan uithuilen. Gelukkig had ik er genoeg
reserve op zak. Ik kroop op mijn ros (zijnde mijn fiets) en fietste daar waar
ik altijd geborgenheid vind, met name frituur "De Wijngaard" alwaar
Hezen Ben ons vriendelijk ontving en ons voorzag van de nodige spijzen. Niet
veel later lag ik met een door bitterballen gevuld buikje in mijn knusse bedje.
Rond de middag op 10 september, mijn valse verjaardag, werd
ik bruut ontwaakt uit mijn fantastische droom waarin ik goede vrienden had die
de kans hadden om mij te frapen maar het niet deden om zo mijn imago niet te
schaden. Dit is echter in strijd met de legendarische woorden van de alwetende
Maximiliaan die ooit zei dat ik, Jens Vercammen, mij voor niets meer hoef te
generen. Het is dankzij deze woorden dat ik besloten heb het grootste deel van
mijn frape te laten staan. Ik ga m.a.w. de littekens niet verbergen en proberen
mijn gewone leventje weer op te pikken, hoe moeilijk dat ook zal zijn.
Wel twijfel ik aan de vriendschap van twee vrienden: één
ervan is een blank jongetje met een enorm pensje (Oprah is er niks tegen), twee
puntige tetjes die het meest tot recht komen in een strakke sweater en
bovendien een kale aars; de andere omschrijf ik het best als hevig bebaarde en
ex-twinfucking geograaf met een door het woord 'cumshot' geobsedeerde familie,
denk ik. Om te kijken of het wel degelijk vrienden waren, checkte ik
logischerwijs de Wikipage betreffende 'Friendship'. Hoofdzakelijk één kenmerk van
vriendschap heeft nu mijn volledige aandacht opgeëist, namelijk: "Positive reciprocity a relationship is based on equal
give and take between the two parties."
Hiermee besluit ik mijn betoog dat hopelijk een en ander
heeft opgehelderd.
Moeten we nu blij zijn? Dat was de eerste gedachte die door
mijn hoofd racete toen ik op dinsdag 18 januari (de dag na de legendarische
Basta-aflevering ) vernam dat de VMMa besliste om niet langer belspelletjes uit
te zenden. In eerste instantie was iedereen, met uitzondering van de
tewerkgestelden in de belspelsector, dolblij met deze maatregel: geen bedrog
meer, niet langer elke morgen, middag en nacht die vervelende belspelletjes,
enz. Maar moeten we echt blij zijn? Enkel om het feit dat er nog steeds jong
talent rondloopt dat op een creatieve, humoristische wijze een deftig
tv-programma kan creëren, hoeven we echt blij te zijn.
Natuurlijk is het een goede zaak dat dit bedrog eindelijk
een einde kent, maar is het niet louter een druppel op de hete plaat van
corruptie en bedrog? De meerderheid van
de bevolking had intussen toch wel begrepen dat de belspelletjes niet geheel
pluis waren. Ze werden nl. meermaals (terecht overigens) door de pers in een slecht
daglicht geplaatst. Op het einde bleven er slechts enkele trouwe kijkers bellen
wat nog altijd wel (relatief) grote bedragen opleverde voor de bedriegers
achter de schermen.
Is het hebzucht dat hen drijft? Waarschijnlijk wel. In
plaats van de kleine dingen te leren appreciëren en met 10 euro op café te gaan
met vrienden, spenderen ze dat geld liever aan zo'n belspelprogramma vanwege de
kleine kans die bestaat dat ze meer geld terug zullen krijgen. Hebzucht
regeert; bij zowel de mensen die erin blijven trappen, als de mensen die die
mensen erin luizen. Dat zal heus niet veranderen door het afschaffen van deze
belspelletjes. Bovendien lijdt die hebzucht tot bedrog en corruptie. Het gaat
dan niet enkel over fiscaal- en financieel-gerelateerde zaken, maar ook o.m.
over populisme. Denk bijvoorbeeld maar aan onze goede vrienden Adolf Hitler en
Benito Mussolini. Wanneer hun regimes stopgezet werden konden we oprecht blij
zijn. Belspelletjes zijn heus niet zo belangrijk. Beschouw ze als zakkenrollers
(maar dan via de telefoon en televisie); die komen ook niet elke keer in het
nieuws als ze iets stelen. Het is maar een kleinigheid in deze wereld vol
corruptie en bedrog.
Ontkennen dat belspelletjes bedrog zijn is daarentegen ook
weer pure onzin. Bart van de Bossche, een belspelpresentator, zei diezelfde
dinsdag nog in de krant dat hij niet wist dat er kwaad opzet in het spel was.
Verder zei hij ook nog over de onmogelijk oplosbare opgaves van de
belspelletjes dat "mensen voor een kruiswoordraadsel ook moeten
nadenken". Als een hoogbegaafd, wiskundig iemand er zowat anderhalf jaar
over moet doen om een zogeheten belspelsleutel
te bekomen, is dat wel degelijk het bewijs dat dit echt een vorm van puur
bedrog is, zij het niet zo grootschalig.
Ten tweede is het nog bijlange niet gedaan met geld (via
telefoon) spenderen (of moeten we zeggen verkwisten) aan televisie. Zelfs in Blokken loopt er al enkele jaargangen
een kijkersvraag waar vast en zeker massa's mensen aan deelnemen voor zoveel
eurocent per SMS. Datzelfde geldt voor de liveshows van al die talentenjachten
op de commerciële zenders, om nog maar te zwijgen over de gsm-games op JIM en
TMF. Misschien nog wel het ergste is AstroContact
waar mensen ook per oproep een bepaalde som moeten neertellen en in ruil
daarvoor verzint de een of de andere troela wat over hun toekomst.
Ten derde hebben we niet de minste reden om blij te zijn op
gebied van televisie. De belspelletjes zijn vervangen door de zowaar nog
afschuwelijkere teleshoppingprogramma's. Soms wordt ook gewoon de
radio-uitzending van Q-Music over tv uitgezonden, wat natuurlijk ook niet beter
is. De belspelletjes waren af en toe nog amusant, net omdat ze zo vervelend
waren. Vergelijk het met uitlachtelevisie à la Temptation Island: zo fout dat het net grappig wordt. Zo was er
ooit op VijfTV een beller die zowaar 2 maal in de uitzending geraakte en i.p.v.
een antwoord te zeggen vroeg aan de presentatrice of ze haar borsten niet wou
laten zien. Ongelooflijk pijnlijk en triest, maar toch vermakelijker dan TellSell of TekTV-Shop.
Misschien kunnen 2BE en VTM binnenkort i.p.v. zulke onzin
uit te zenden in de toekomst gewoon een zwart scherm tonen met daarop de tekst:
Het is nu geen tijd om tv te zien. Doe
eens iets nuttig! Helaas is dit geen optie. Gelukkig is er toch een goed
alternatief voor iedereen die per se televisie wil zien, m.n. de digitale
zender Acht, een verademing in het
huidige televisieaanbod.
Niemand zal ze missen. Niemand zal erom malen dat ze weg
zijn. De belspelletjes waren slechts een klein, irrelevant hoofdstuk in de
geschiedenis van bedrog en tv. Dat ze weg zijn is niets om immens blij van te
worden, maar toch: alle beetjes helpen.
