Hij heeft z’n hele leven geprobeerd aan de bak te komen als gitarist, zanger en liedjesschrijver, ik heb er steeds mezelf in herkend.

Ik vraag me trouwens nog steeds af of het iets geworden is met dat groepje van hem…met z’n maatjes Paul, George en Ringo...niets meer van gehoord.

Hoe dan ook, in de eerste zin van dit geschrijf komt het erop neer dat we met z’n allen onszelf voorbij lopen.

“Ik bel je nog” of “ik stuur je een mailtje” zijn de vervangers geworden van “vanavond om zes uur bij Pol aan den toog”.

Het huis moet afbetaald worden, de kinderen gebracht en opgehaald, de opslag verdiend en overuren gemaakt want we hebben nog steeds geen plasmascherm-tv en de buren zitten al aan hun tweede !

Nog een geluk dat we de warme winter en de afsmeltende ijskappen hebben of er was niks meer om over te praten tussen de verplichtingen door.

Als freelancer en fulltime observeerder van het menselijk gedrag (lees : luie donder met een café als kantoor) gun ik mezelf wel eens de tijd om wat gas terug te nemen.

Ik moet toegeven, het lukt me al langs om minder ; uit economische noodzaak wint de gebonden gehaastheid van mijn agenda het meer en meer van het bohemien bestaan als liedjesboer.

Terwijl ik van de ene afspraak naar de andere vlieg en me zorgen maak over het einde van de maand en haar venijnige onverwachte kosten, verlies ik iets heel belangrijks uit het oog…

…Mijn anders zo elegante vrouwtje waggelt door het huis als een pinguïn, stoot alles omver en kan zelf haar schoenen niet meer strikken.

Deze symptomen vertoon ik ook nogal eens na een avondje Gantoise maar zij heeft er een veel mooiere reden voor.

Op dit moment is mevrouw Burgelman namelijk 7 maanden zwanger van mijn derde spruit.

Om de paar minuten vertoont haar buik bewegende builtjes waarachter dan volgens ons handen en/of voetjes zitten.

Rond deze tijd verhuist het kindje van een dure zetel met veel beenruimte in een Fly Emirates-toestel naar zo een  knie-tegen-oor-bankje van Ryanair en dat laat zich schijnbaar voelen.

Zaterdag wurmde ik me met vrouw, kinderen en mijn humeur onder het vriespunt door de massa in de Delhaize en merkte dat vrouwlief in andere sferen verkeerde.

Gebrek aan tijd en alledaagse zorgen smelten in haar hoofd als sneeuw voor de zon bij elk teken van leven in haar bolle buik.

Ik wou dat er een usb-kabeltje naar mijn buik kon geïnstalleerd worden zodat ik het ook eens mocht voelen.

Ik kan me voorstellen dat je dan werkelijk alles relativeert.

Na de rush van deze maandagmorgen heb ik mezelf een zware taak opgelegd : de komende twee maanden zal ik genieten van deze zwangerschap en al de rest zoveel mogelijk vergeten.

Twee dagen na de bevalling mag ik me weer zorgen maken i.v.m. de belastingen, de sociale zekerheid, de huishoudkosten en…een extra mondje om te voeden.

Help !