Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
30-05-2016
duivelse rit
slechts 10 ! gegadigden voor de zaterdagrit in nochtans ideale omstandigheden er werd gekozen voor een non-stop rit van zo'n 75 km ten einde nog het grootste deel van de wedstrijd van de duivels te kunnen meepikken in het lokaal (het werden er uiteindelijk bijna 90) onder supervisie van baankapitein rich vertrokken we richting damme het was vooral remi die zich, in volle voorbereiding voor portugese avonturen, liet opmerken met enkele snedige versnellingen waarop de meesten onder ons geen pasklaar antwoord vonden via de uitkerkse polders werd dan, niet met ieders goedkeuring, gekozen voor een passage langs de windluwe driftweg alwaar we noel , die dringend een opkikker nodig had, bijna aan de deur van zijn stamcafé aan de hippodroom konden afzetten na 5 minuten van de eerste helft van debruyne en co op Zwitserse bodem hadden we genoeg gezien en zochten we al vlug ons plekje op het terras op , waar we , met de ondertussen geopende luifel, nog volop konden genieten van een aangenaam lentezonnetje.
de bookes gingen vlot binnen en iets om door te spoelen kregen we er ook bij
hopelijk gunstige weergoden voor de komende week !
toch een 16 man aan de start waaronder de voornaamste kleppers met uitzondering van onze dienaar (turnles) en cyber john (uurwerk kapot) de wind was mild en liet een aardig tempo toe paul reed lek net voor stuivekenskerke maar voor de rest geen noemenswaardige feiten te vermelden johnny , die een tijdje out was wegens allerhande mallaien , had slecht gedoseerd en kreeg een tik op de eerste beste brug de pizza's waren het lange wachten waard en de whats app stond weer roodgloeiend
er zijn plannen om op zaterdag 11 juni naar wissant te gaan voor rit + fruits de mer
Zestien Placora's staan op de afspraak onder een bewolkte maar toch zwoele hemel. We hadden met zeventien kunnen zijn, maar Cyber John Beton kan er niet op tijd zijn. Na vijf minuten wachten vertrekken we dan maar richting Westrozebeke voor de klassieker der klassiekers, de Keuneleute.
Het zijn vooral Henk en Geert G. die het tempo aangeven. Kamp Zuid en Noord slaan de handen in elkaar. We kiezen voor de iets bredere wegen, gezien de omvang van de groep. Even voor Zande eerste oponthoud wanneer Danny G. plat rijdt. En het zal niet bij deze ene keer blijven, waarde lezer. Bereidt u voor op een serie platte banden in dit relaas.
Christ heeft veel last van de graspollen die in de lucht hangen. In Koekelare besluit hij om rechtsomkeer te maken.
Alle respect ook voor Noël, die moedig volhoudt hoewel het terrein zeker niet de zijne is.
In Westrozebeke aangekomen genieten we van een 'Super' bediening en van Keizer Karels. Cyber John Beton blijkt dan toch onderweg te zijn en probeert vruchteloos aansluiting te vinden.
Wanneer we willen vertrekken blijkt nu Postman Pascal met een platte band te moeten afrekenen. Nummer twee, dus. We hebben nu de wind in de rug; het gaat dus goed vooruit. Even denken we dat we er toch eentje te veel op hebben, wanneer we een identieke tweeling kruisen!
Voorbij Hooglede is het weer prijs. Remi rijdt op een kei, de rest kunt u raden. Renaud VDW zal de winnaar van de dag worden met al die lekke binnenbanden.
Hoewel bijwijlen de koptrekkers moeten ingetoomd worden, kan iedereen goed volgen. Maar in Bekegem is het alweer van dat. Het is nu onze materiaalman zelve, Postman Dan, die met een bandbreuk moet afrekenen. Werkelijk niemand wordt gespaard. Rich, Noël en uw dienaar besluiten om rustig verder te rijden en zo de liefhebbers de kans te geven om zich nog eens uit te leven.
Niet dus, want drie kilometer verder staat ook Noël aan de kant met .......... Dus rijden we maar als gruppo compatto naar het lokaal. Het is al kwart over zes (!) wanneer we ons op het terras kunnen neervleien.
Paul J. en Steve Stamper verdienen ook een bijzonder vermelding, want zij hebben er twee ritten opzitten met 185 km + onder de wielen. Respect!
Acht Placora's met vurige tongen staan klaar om op een kille maandagochtend een ritje te maken. Onder de kundige leiding van Renaud VDW rijden we via Oudenburg, het kanaal en Brugge richting Meetkerke om dan over Houthave en Stalhille terug richting Oostende te rijden.
Een prachtig ritje van 60 km dat meer dan aanbevelenswaardig is.
We zijn niet de enigen op de baan, en zo kunnen we tot tweemaal toe genieten van het zog van collega's. Het dient gezegd dat vooral Renaud Viaene en Peter het kopwerk op zich nemen. De rest van het gezelschap kan zich dus rustig achter hun brede rug nestelen en genieten van het voorbij glijdende landschap.
In het lokaal worden we verwelkomd door de PDF en Ronny alias Mr Carson.
De blauwzwarte titel wordt kort becommentarieerd, maar veel woorden worden er niet aan vuil gemaakt. We zijn het er over eens dat het volgend jaar KVO aan de beurt is. Standard Luik - Anderlecht - Gent - Brugge en dus is de volgende halte op de E 40 duidelijk.
Wil iedereen WhatsApp of de blog in de gaten houden voor volgende woensdag. In geval van slecht weer zal de foto shoot vanzelfsprekend niet doorgaan.
Hoewel de weergoden ons niet echt goed gezind waren en de aprilse grillen hun reputatie alle eer aandeden fietsten we men z'n allen toch zo'n kleine 8600km bij elkaar. Maandwinnaar is Daniël Vanderwal met 586 voor de inmiddels naar de heimat verdwenen Paulino. In de totaalstand leidt Renaud voor Daniël VdW en Wim Willaert. Alleen bij Antoine blijft de teller op 0 staan... insiders beweren evenwel dat niemand meer 'in het zwart' rijdt dan onze Toone, wedden dat hij binnenkort 'een schoon toerke' kent!
Met temperaturen die de Calpe-norm ver overschrijden is de opkomst groot. Negentien Placora's in zomeruitrusting vertrekken om 18u00 voor de woensdagrit. Na enkele honderden meters wordt onze peloton opnieuw 'versterkt' door een omvangrijke delegatie Eastenders. Nu hebben wij niets tegen onze confraters, maar de afspraak die gemaakt werd is duidelijk: we rijden apart. En die wordt niet gerespecteerd...
De gevolgen laten zich raden: wanneer wij onze collega's vragen zich achteraan de groep te plaatsen krijgen we boze blikken en verwijten naar het hoofd geslingerd. Bovendien wordt er gewrongen dat het een aard is en rijden we met een rotvaart (en de wind in de rug) richting Spaarbekken. Er volgt dan een afsplitsing, enfin het is een zootje.
Langs de IJzer laat uw dienaar met opzet een gat vallen om het tempo toch enigszins te breken. Op de terugweg, met de wind op kop, wordt alles op een lint getrokken. Van waaiervorming is er geen sprake, waardoor wie achteraan rijdt in de problemen komt. Bij deze dan ook een oproep aan onze locomotieven om eens achteruit te kijken. In waaier twee en drie kan er vaak nuttiger werk en inspanningen geleverd worden dan vooraan.
Zo gebeurt het dat even voorbij St. Pieterskapelle Leo de rol moet lossen. Het is dan nog D.B. die hem bijstaat en hem terug bij de groep zal brengen. Hij blijkt nogmaals dat het begrip 'wachten' bij sommigen een andere betekenis heeft. Zij worden dan ook vriendelijk verzocht editie 14 van Van Dale te raadplegen.
In horten en stoten gaat het dan verder naar het lokaal, niet vooraleer er zich tussen Wilskerke en Leffinge nog een incident voordoet waarbij een Eastender door een ongelukkig manoeuvre drie Placora's bijna in het decor keilt.
In het lokaal gekomen lucht Leo zijn terecht ongenoegen: "Zo kan het niet verder". Uw dienaar zal dan ook zijn verantwoordelijkheid opnemen en zijn collega van de Eastenders contacteren om hem aan de afspraken te herinneren. Verder moet het duidelijk zijn dat, wie met Placora rijdt, vertrekt onder het motto 'samen uit, samen thuis'. Wie op andere manier wil rijden, die is daar vrij toe: er zijn clubs waar snel rijden geen probleem is.
Maar het is niet allemaal kommer en kwel: Renaud trakteert omdat zijn oudste zoon eindelijk van straat is en hij er een mooie dochter bij heeft. De verhalen van Kamp Noord en Kamp Zuid worden in geuren en kleuren verteld, waarbij Jessie voor een gestage toevoer van gerstevocht zorgt.
Nog enkele praktische afspraken: op 21 mei vindt de La Chouffe-classic plaats. Wie deze klimrit wil rijden, neemt contact op met Paul Jonckheere. Volgende woensdag, 18 mei, zal er om 18u00 een ploegfoto genomen worden naar aanleiding van de aankoop van de nieuwe uitrusting. Iedereen dus in de correcte uitrusting op het appèl. Tot zaterdag!
dag1: Fiif dagen Fryske fietsen ûnderfinings... of het wedervaren acht Placora's boven de Moerdijk. Met zijn zevenen verzamelen we aan de Bell&Bo-parking, Pascal M. moet dan toch werken en zal pas na vier uur kunnen vertrekken. Remi en Ronny gaan nog wat Belgisch gerstenat opslaan in de Colruyt - je weet immers maar nooit - terwijl de fietsen en sporttassen worden ingeladen. De klok wijst 10.30 als een kwijlende postman Dan ons komt uitzwaaien. Mede door zijn onfeilbare gps en dito-coyote loodst Christ ons met de assistentie van co-piloot Rich loodst Christ zijn busje op het derde rijvak voorbij alles wat wielen heeft. In Meert maakt hij een ommetje van 7km om de file te vermijden en dat lukt nog ook, voorziene aankomst 15.30u, en zo zal geschieden. Na 140km bereiken we dan onze bestemming,het bungalowpark "It Wiid" ,wat zoveel betekent als "In de Wijde Wereld"gelegen in het prachtige natuurgebied "Alde Faenen"... en wijd is het er. Honderden huisjes omzoomd door een wirwar van kanaaltjes, pontonetjes en bruggetjes... Nr 512 is het onze, volgens Hollandse normen vrij groot, en vooral kraaknet. De kamerverdeling verloopt ook al feilloos. Ronny en Leo delen de kamer beneden, de rest de twee kamers op de verdieping waar men toch wel erg zuinig is geweest op de kastruimte... het hele zootje op de grond dan maar! Tijd voor verkenning. Ronny vult zijn winkelkarretje in de lokale Coop om onze frigo vol te stouwen. Een eerste terrasje - er zouden er nog volgen! - wordt gezocht en de Hertog Jan is al meteen de bevestiging dat er naast Heineken ook nog bier wordt verkocht bij onze Noorderburen. We kiezen voor een restaurantje, hoe kan het anders, aan het water. Ons 'Bevergems' dialect is dermate onverstaanbaar dat wij steevast door de Friezen in het Duits worden aangesproken al doet Christ in het skoon Mjeeins verwoede pogingen om het tegendeel te bewijzen. Een attente dienster komt ons duidelijk maken dat het op 5 mei bevrijdingsdag is en dat op de vooravond om 20.00u twee minuten lang heel sereen de oorlogsslachtoffers worden herdacht. Dat weten we dan ook weer en verklaart waarom 's anderendaags bij onze passage tot in het kleinste gehucht overal Friese en tricolore vlaggen de geveltjes tooien. Terug in onze stulp laat Pascal weten dat hij ergens rond Zwolle dobbert, ondertussen postuleert Ronny alsmaar meer voor een gastrol in Downton Abbey. 'Onze butler' -zo spreken we hem voortaan aan- tovert met zwier een gin-tonic met knabbel uit de mouw. Vooral Leo is gecharmeerd door dit afsluitertje, iets nieuws beweert hij?!... we doen navraag bij Anita. Ondertussen is ook Pascal gearriveerd na enig zoekwerk omwille van een tilt geslagen gps. Onze verloren zoon werkt nog enkele boterhammen naar binnen vooraleer onze kazematten op te zoeken.
dag2: Terwijl vroege vogel Ronny al lang naar de bakker is, wordt in nr 512 inmiddels duidelijk dat een herschikking van de slaapplaatsen zich opdringt. Het gesnurk van ondergetekende heeft Remi gedwongen met matras en het hele zootje naar de living af te dalen. De wallen onder Leo's ogen verraden dat er in kamer 1 een gelijkaardig probleem zich voordeed. Werk dus voor de reviewcommissie. Ondertussen genieten we van een op zijn minst restaurantwaardig ontbijt en bereiden we ons voor op de eerste rit richting Sneek. Geert heeft een knooppuntenrit uitgestippeld van zo'n 110km door Remi in zijn fietsgps overgebracht. De eerste kilometers verlopen langs grindweggetjes. Het is een topweekend en bijgevolg in het fietsvriendelijke Friesland redelijk druk, gelukkig zijn de velostrades navenant. 23° en een licht briesje dat weliswaar aanwakkert... meer moet dat niet zijn. Via knooppunten 56-41-32 of was het 56-58-14... - zal me worst wezen - bereiken we na exact 60km Elfstedenburcht Sneek. Terrasje met broodje weet-ik-veel nog een sight-seeing in het historische centrum. Op de terugweg moet Remi's machientje bijtijds worden bijgestuurd en ontvouwt Geert zijn wegenkaart. We doorkruisen prachtige dorpjes, hoewel Christje vooral prachtige achterwielen ziet. De laatse 20 km waren er voor hem misschien te veel aan maar dan mag hij zijn verzuurde beentjes laten rusten op ons zonovergoten terras,zich te goed doend aan een frisse Ricard. 's Avonds spreken we af aan het eethuis van de camping.
dag3: Snurkproblematiek van de kaart! Leo leende oordopjes aan Remi en deelt voortaan living met Geert. Ontbijt om U tegen te zeggen met spek en ei... busje in richting Harlingen. Bedoeling is de overzet te nemen naar Terschelling om op dit eiland zo'n 75km te fietsen. Hoewel 26/man + 14/fiets lijkt ons wat overdreven. Onze planning valt bijgevolg in het Waddenwater en een herbekijken dringt zich op en waar kun je dat beter doen dan op een terrasje... Het wordt pittoreske Hindeloopen, ook al één van de elf, bekend om zijn laag bruggetje en zijn klunentraject. Het heeft enige voeten in de aarde om het beginknooppunt te vinden maar Remi's oververhitte gps leidt ons naar 26-14-38 of was het 27-14-43...? Stevig briesje maar staalblauwe hemel. De eerste kms rijden we op een breed grindpad op de dijk met prachtig zeezicht dan zakken we onder het goedkeurend oog van honderden grazende présalés de uiterwaarden in waar aan 'stuurboord' hier en daar een 'prente' ligt te zonnen in de achtertuin. Via Makkum en Workum bereiken we ons doel. Aan het haventje nestelen we ons op het terras van herberg 'Frysk Flagge'. 8 maal Grolsch van de tap, oerhollandse bitterballen als knabbel en een heerlijk broodje-zootje. Nog even op wandeltempo het hoofdstraatje door, brugje over en wind in 't gat richting Harlingen. Als Christje niet in de drank zit, dan zit hij in de wielen maar doorbijter als hij is bereikt ook hij na 90 bloedhete km. het terras aan de haven. Bij een heerlijke Wieckse witte in gegivreerd glas geeft Rich deskundige uitleg als een stel sleepoten een gigantisch scheepscasco binnenloodsen... indrukwekkend. Busje op en richting ons stulpje waar Ronny zijn culinair hoogtepunt van de reis voorbereid en bewijst dat de teloorgang van de RMT geenszins aan zijn kwaliteiten van chef-store te wijten was.
dag4: Heerenveen, via Drachten, 95km staat op het programma. De zon is nog steeds prominent aanwezig maar met de dag steekt Aolus een tandje bij. Via knooppunten 26-73-48 of was het 26-69-14...? Tussenstop in Drachten om te pinnen want "de pot", dient gespijsd. De brede fietspaden geven een veilig gevoel al moet je aan de rotondes toch opletten, Friezen nemen hun voorrang! In de verte doemt het silhouet van het Abe Lenstra-stadion al vlug op. Precies vijftig op de teller als we in de historische binnenstad halthouden aan 't posthuus waar we na de inmiddels traditionele bitterballen een broodje te verwerken krijgen dat zelfs een breedsmoelkikker niet aankan. We besluiten de terugweg wat in te korten en het pontje te nemen... 't is eens iets anders. Daar rijpt evenwel het idee om 's anderendaags een bootje te huren en Ronny eens niet achter et fornuis maar aan het roer te zetten. Een laatste fietsdag naar hoofdstad Leeuwarden zien de meesten niet meer zitten. De Italiaan die we 's avonds in Eernewald met een bezoek vereren krijgt nauwelijks een voldoende en bevestigt eens te meer dat Holland culinair niet zo veel te bieden heeft.
dag5: Bootje komt zo. Een nagelbijtende Remi- Club speelt immers vandaag- vergezelt skipper Ronny naar de bootjesloods. Gezien de drukte en onze late beslissing hebben we niet meer zo veel keus. Onze stalen rossen zijn al veilig en wel gestald in Christjes remorque als we een oranje ding van pakweg zo'n 6m lang zien aanvaren. Bootsman Remi is inmiddels zijn meertouw kwijt en moet zich vastklampen aan ons steigertje om ons te laten instappen. Stabiel is wat anders en gierend van het lachen nemen onze plaats in. De 4-takt wordt op gang getrokken en we stellen alle vertrouwen richting Grou in onze skipper. Half varend Friesland steekt ons voorbij... maar onder het motto 'hebben we niet de grootste boot, we hebben toch de meeste leute', bereiken we Grou. Al bij al blijkt ons idee niet eens zo slecht te zijn geweest want de wind is echt serieus komen opsteken. Na ons zoveelste broodje op ons evenveelste terrasje is het zoeken naar onze 'schuute' die inmiddels tussen twee kanjers van yachten is aangemeerd. Pascal krijgt er zowaar de slappe lach van. 14.30u... KVO trapt af terwijl zowel aan stuur- of backboord zonnende 'prenten' onze aandacht van het prachtige landschap afleiden. 0-1 Goddeau! Remi veert recht, een eerste golf spoelt letterlijk over de voorsteven. Later zal het enthousiasme wegebben maar de rest van het voetbalverhaal kent u... Peter Vandenbempt en radio1 houden ons gezelschap tijdens de avondapero en Remi wordt ongeveer zot bij Izquierdo's tweede. Een sms-je van onze PDF met "FCB champion" er bovenop als uitsmijter van een fantastische vijfdaagse waarin de kameraadschap en sportiviteit zegevierden. Bedankt Placoravrienden, bedankt weergoden, bedankt whats-appers van kamp Zuid.
dag6: Probleem -en fileloze terugreis met ommetje langs de afsluitdijk!
vanwege jullie riceleider graag nog even een dikke proficiat aan alle deelnemers van de calpe reis die , elk naar eigen vermogen, gegeten en gedronken (en ook wat gefietst) hebben alsof hun leven er vanaf hing t hotel was picobello , de fietsorganisatie onberispelijk en t gezelschap fantastisch zeker voor herhaling vatbaar de geluiden uit kamp noord klinken even positief zodat het voor de placora groep in het algemeen een zeer vruchtbare week is geweest
meer moet dat niet zijn
ps woensdagavond op post : traktatie op mijn kersverse schoondochter !!
Terug thuis van een toch wel schitterende stage in Calpe staan er op zondagmorgen vijf Calpe-gangers, samen met Renaud VDW en DB om 9u30 onder een stralende zon op de vertrouwde plaats van vertrek.
Het is Renaud VDW die de leiding neemt voor deze 'losrijdtrit'. Nu ja, los rijden is in deze een relatief begrip. Krachtpatser Henk voelt de benen niet, Cyber John, door sommigen John Beton genoemd, en Steve Stamper maken deel uit van het zestal en dan weet u het wel. Aanvankelijk wordt er nog een rustig tempo aangehouden, maar eens in het Tudor-bos wordt het tempo opgetrokken en zakt de snelheidsmeter niet onder de 32 per uur.
55 km of 1u50 later staan we aan het lokaal en kunnen we ons laven aan wat wij een hele week hebben moeten missen. De eerste traktatie is op kosten van Renaud VDW, die nogmaals zijn verjaardag viert.
Hopelijk kunnen we woensdag nog genieten van de heersende Calpe-temperaturen en plukken we de compensatievruchten!
Guadelest. De naam van dit pittoreske dorpje in de bergen zegt u waarschijnlijk niets. Ik moet u eerlijk bekennen, waarde lezer, dat het bij mij ook geen belletje deed rinkelen. Tot gisteren, want dan maakte ik samen met mijn dierbare eega en de familie Danny G. een autoritje naar dit toeristisch oord.
Onderweg raken wij onder de indruk van de mooie zichten en de steile klim die naar de nederzetting leiden. Uw dienaar maakt argeloos de opmerking dat hij zou danken voor het aanbod mocht er gevraagd worden om deze route met de fiets te doen.
U kunt het dus al raden waar de rit van vandaag naartoe ging. Inderdaad, Guadelest! Onze begeleiders beweren bij hoog en bij laag dat het een eenvoudige, gelijklopende beklimming is. Zij mogen evenwel rekenen op sceptische blikken van uw dienaar die er het zijne van denkt.
Edoch, het loopt niet allemaal zo'n vaart. Groep C vertrekt blij gemutst, versterkt met JP Bakker en Hank die het gedoe in Groep B beu zijn. En om Pilot Pascal plezier te doen mogen we ook een Nederlander, Kees dan nog wel, in ons gezelschap verwelkomen.
Het dient gezegd dat de eerste kilometers aan een pittig tempo worden afgelegd, maar eens afgedraaid van de grote weg gaat het er rustiger aan toe. De beklimming zelf beslaat zo'n 7 km, en al bij al valt het best mee. JP Bakker, Danny G. en uw dienaar werken de klim gezamenlijk af. Geen vrouwelijk schoon mee op deze rit, dus Danny G. probeert zich rustig te houden, wat niet helemaal lukt. Pascal en Hank etaleren als vanouds hun klimmerscapaciteiten.
Bij de bevoorrading komen ook de andere groepen aan. Steve Stamper neemt van de gelegenheid gebruik om van groep te veranderen en ook met de C's verder te rijden. Nog geen twee kilometer voorbij de bevoorrading heeft hij al af te rekenen met bandenpech. Dat gebeurt als je er helemaal doorzit.
De afdaling is er eentje om van te genieten. Er wordt opnieuw fiks doorgetrokken richting Calpe, met Pilot Pascal als locomotief. Iedereen veilig en wel in het hotel en meteen het einde van een schitterende fietsstage. Hopelijk genieten de vrienden in Kamp Noord evenzeer. Zij die op Temptation Island zijn achtergebleven hebben iets gemist. Maar ja, daar zijn dan ook compensaties voor .
Morgen is het weer vroeg dag, want om 5u30 vertrekt de bus richting vliegveld. We landen even na de middag in Oostende. Benieuwd wat de vorm zal geven volgende week.
Dag 4 is een rustdag dus veel valt hier niet veel over te vertellen, tenzij dat Paul J. en Cyber John een solo-ritje rijden. De rest van het gezelschap gaat op toeristische uitstap naar respectievelijk Benidorm en Valencia. Het is wel duidelijk dat voor velen de dag zonder fiets niets te vroeg komt.
Dag 5 dan. Onzekerheid troef, want niemand weet op welke manier hij de rustdag verteerd heeft. Wie zal dikke poten hebben? Renaud, Pilot Pascal, Danny G. en uw dienaar nemen het zekere voor het onzekere en besluiten om Groep C te vervoegen. 80 km en 1060 hoogtemeters lijkt hen meer dan genoeg. JP. Bakker en Henk kiezen voor Groep B, 110 km en 2040 hoogtemeters. De rest van het gezelschap doet het nog straffer en gaat voor een rit van 130 km en 2100 hoogtemeters.
Over groepen A en B kan ik u jammer genoeg weinig melden, gezien wij op het moment des schrijven elkaar nog niet hebben ontmoet. U zult het, beste lezer, moeten doen met het relaas van Groep C.
We rijden met gezapig gangetje landinwaarts. Maar gezien Calpe in een put ligt moet er tijdens de eerste kilometers geklommen worden. We hernemen de klim van dag 1 en stellen tot onze grote voldoening vast dat het al heel wat beter gaat. Wat volgt is een leuke rit door de fruitgaarden. Vooral Pilot Pascal etaleert zijn goede vorm en bewijst dat hij in Groep C zijn plaats meer dan waard is .
Eerste echte proef van de dag is een klim van een 5-tal kilometer met een stijgingspercentage tussen de 4 % en 6 %. Er rijden vier dames mee in de groep en die laten zich niet onbetuigd. Eentje probeert zelfs om resoluut naar de kopgroep te rijden, maar dit laat Danny G. niet zo maar gebeuren. Hij bijt zich vast in het wiel van de snelle deerne maar moet na enkele honderden meters toch de rol lossen, krijgt een klop van de hamer en verdwijnt reddeloos in de achtergrond. Uw dienaar kan niet anders dan vaststellen dat zijn schoonbroer de leeftijd om achter jonge vrouwen aan te zitten gepasseerd is.
Boven gekomen op de top weet begeleider Jan ons te melden dat er even verderop een bron is waar we onze bidon kunnen vullen. Renaud merkt terecht op dat de enige bron waar Placora's komen Café De Bron is. De goede man kan dus niet anders dan een terras te zoeken. Lieve lezer, ik nodig u bij deze ook uit om de FB-pagina van onze club te bezoeken met de volgende opgave: waaraan herkent u de Placora's (en het antwoord is niet dat ze allemaal dezelfde uitrusting dragen).
Na ons gelaafd te hebben vatten we dan het laatste deel van de rit aan. Eerst moet er nog een klein hellinkje genomen worden om dan in vliegende vaart via de Poggio (zie dag 1 en 2) richting hotel te rijden. Tijdens de laatste kilometers begint het echter te regenen, wat de wegen spekglad maakt. De Placora's bereiken veilig het hotel, maar twee van onze vrouwelijke metgezellen komen onzacht in aanraking met de tarmac, gelukkig zonder veel erg. Pilot Pascal is opgelucht dat de snelle schoonheid niet bij de slachtoffers is.
Morgen laatste rit, maar niet voor Renaud. Hij keert een dag eerder terug naar Sunny Belgium want zaterdag huwt Patrice. Wij wensen hem en Sally een schitterende dag en willen hem bij deze ook van harte danken voor de manier waarop hij zijn rol als Rice Leader heeft vervuld. Renaud mag dit nog doen!
Na twee dagen van kennismaking, tijd voor de koninginnenrit. Renaud, Henk, JP Bakker, Pascal, Danny G. en uw dienaar willen het er op wagen om 110 km te rijden en 1600 hoogtemeters te overwinnen.
De overige Placora's doen er nog een schepje bovenop en gaan mee met de A-groep voor 130 +. Voor hun wedervaren moet u, beste lezer, nog even geduld oefenen. Hier alvast het relaas van een dagje genieten en afzien van het B-team.
We vertrekken onder een stralende zon en perfecte temperatuur richting de lokale Poggio. Henk heeft al gauw af te rekenen met problemen met het versnellingsapparaat. Oud-prof Franky De Gendt overschouwt de situatie en spreekt Henk streng toe: "Niet trunten, op het middenblad (we rijden immers allemaal met een tripel) kan je deze beklimming best aan." Onze krachtpatser is enigszins uit zijn lood geslagen, en besluit dan maar gedwee om te doen wat hem opgelegd is.
Op de top worden we voorbijgereden door Bjorn Leukemans en vrienden. Werkelijk, le tout beau monde is hier om te fietsen! We rijden dan verder richting de locatie waar een deel van de Blue Lagoon, cultfilm uit 1980 is opgenomen. Iedereen weet dat Brooke Shields de vrouwelijke hoofdrol vertolkte, maar geen mens die weet wie haar mannelijke tegenspeler was. Na een korte Googlesessie kan uw dienaar u melden dat het ene Christopher Atkins betreft; volgens mijn eega mag hij er best wel wezen; maar ja, de varkens zijn er ook.
Verder nu met het relaas van de rit. De achterband van JP Bakker blijkt te lossen; dit euvel wordt onmiddellijk verholpen door onze mecanicien die, hoe kan het anders, ook Daniel heet! JP krijgt van de eerste keer een nieuw wiel, net als bij de profs!
We vervolgen nu onze weg naar de feitelijke uitdaging van de dag, de Bernia-pas, die we na 72 km zullen beklimmen. Danny G. en uw dienaar kijken elkaar bedenkelijk in de ogen, maar besluiten uiteindelijk om toch de uitdaging aan te gaan, al was het maar om de hoon van de ploegmakkers niet over ons te krijgen. Groepsdruk heet zoiets.
Het weze gezegd, het beste is er bij uw dienaar af. Bij de eerste meters al moet hij de groep laten gaan, en hij zal ze pas 12 km verder terug mogen begroeten. Tania Montagna, onze begeleidster, blijft mooi bij hem om hem moed in te spreken.
Een powergel blijkt dan toch effect te hebben, want de tweede helft van de klim gaat een stuk beter. Het kan ook zijn dat het minder steil is...
Boven gekomen wordt de traditionele groepsfoto genomen. Na een toch wel gevaarlijke afdaling stort de bende zich met een rotvaart van 50 + onder aanvoering van Henk richting Calpe.
Na een verkwikkend avondmaal en dito nachtrust staan alle Placora's fris en monter aan de start van dag 2. Hoewel, Henk is iets te kwistig geweest met de olijfolie met als gevolg dat de afwezige wc-borstel op de kamer niet langer gemist wordt.
Met uitzondering van Danny G. en uw dienaar, die het nog altijd iets kalmer aan willen doen, kiest het volledige gezelschap voor de B- of de A-groep, respectievelijk 95 of 130 km! De twee schoonbroers houden het bij een kleine 70, maar toch met de Col de Rates in het parcours.
Aan een gematigd tempo hijsen we ons op de lokale Poggio (met pechvogel van de dag JP Bakker die er plat rijdt), om dan te genieten van het Spaans Plat en zo tot aan de bevoorrading te rijden. Daar vinden we de B-groep terug. Pilot Pascal heeft spijt van zijn sportieve uitspattingen van gisteren en besluit om zich ook bij het C-team te voegen.
De Col de Rates is een beklimming van 6 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 5%, maar met toch stukken van 8%. Uw dienaar zet zich in het het zog van Pilot Pascal en zonder al te veel problemen bereiken we de top, waar we alweer door onze B-vrienden begroet worden. Foto's worden alom genomen om later met Kerstmis aan de kleinkinderen te kunnen tonen. U vindt hiervan een neerslag op WhatsApp.
Onze begeleider van de dag is Freddy De Gendt, tweemaal de Tour en eenmaal de Vuelta uitgereden. Geen sukkelaar dus. We krijgen heel wat wielerverhalen te horen die ons wegwijs maken in het duistere wielermilieu.
Op de terugweg wordt ons aangeboden om bij de lokale wijncoöperatieve te stoppen, maar dit slaan we vriendelijk af.
We eindigen met een heerlijk lange afdaling en komen zonder kleerscheuren aan bij ons luxe-hotel, waar de dames ons aan het zwembad opwachten. Ondertussen is ook Paul J. er bij gekomen; hij staat te popelen om op de fiets te springen, maar zal tot morgen moeten wachten.
En morgen kiezen we met z'n allen voor de B- of de A-ploeg. Dat worden respectievelijk 113 of 139 km. Nu eerst de nodige calorieën opdoen en grote dodo doen.
Daar ondergetekende de onhebbelijke gewoonte heeft om op 1 mei de rode loper uit te leggen brengt u, gezien de grote risicofactor hieraan verbonden, zeker begrip op voor dit laattijdig verslagje. Acht vlaklanders op het appel waarvan 5 Friezen, 1 Portugees en een door het WhatsApp-belletje dolgedraaide depaneur. Gelukkig is er ook Renaud VdW die zich al gauw in een Antoine-rol wringt en gps-van-dienst wordt. Vestimentair is de uniformiteit ook ver te zoeken, van onvervalste winteroutfit to zowaar de eerste korte Placorabroeken met assorti sokjes. Wind is er -of wat dacht je- ook; zelfs zo'n 3 à 4 volgens sailsman Ron. Alleen heerst er wat onduidelijkheid uit welke richting die eigenlijk komt; we houden het tenslotte op variabel met een duidelijk overwicht uit het N. Zoiets omschrijft onze dienaar meestal als "Noar Sluus op... boets op de freize". Alleen al het plan om ergens halfweg een terrasje in de zon op te zoeken pepte de inmiddels onderkoelde gemoederen wat op. Er wordt voor de tweede opeenvolgende week voor Lapscheure gekozen wat bij de afwezige Wim W. toch wat argwanende reacties opwekte. Een molentje van 6 dat voorbeeldig ronddraait aan zo'n 30 -32 tot aan Scheepsdale, vervolgens de doorsteek naar de Damse vaart en dan richting Inges hometown. Aan het desolate terras van St. Cornelius kunnen moeilijk voorbij gezien Lapscheure buiten dit en een uit het Zwin verbannen ooievaar die de schoorsteen van de pastorie er rechtover heeft ingepalmd; weinig te bieden heeft. Al zullen er daar wel anders over denken. Er is inderdaad ook nog de waardin die zich met haar 124 lentes maar al te graag door Ronny laat assisteren bij het serveren van de Brugse Zotten. Een verkleumde Paulino neemt het voortouw op de terugweg maar langs kleine met kiezel bezaaide wegen waar Christus, laat staan Placora's ooit passeerden proberen we de kustbaan te bereiken om de inmiddels naar het NW gedraaide wind toch maar enigzins in het voordeel te hebben. Aan kilometer 65 heb ik de eer om achteraan lek te rijden en amper 5 km verderop mag Renaud zijn 42ste opgelapte bandje uitproberen.Voeg hierbij nog enkele obligatoire plaspauses en een oponthoud in Dudzele omwille van een wielerwedstrijd dan heb je zowat alle ingrediënten van de accidentrijke terugrit. In Wenduide bereiken we dan eindelijk de Driftweg. Met een leegloper, vooraan dit keer, slaat ondergetekende in zijn Bredene af... 95km op de teller. Het zal de ooievaar een zorg zijn!
Na een vermoeiende dag 0 tijdens de welke de transfer Oostende - Calpe plaatsvond, alsook het in ontvangst nemen van het aluminium ros, stonden de Placora's om 9u30 op de afspraak voor rit 1.
Vooraf was een stevig ontbijt genuttigd, waarbij John het goede voorbeeld gaf door een niet onaanzienlijke hoeveelheid krachtvoer tot zich te nemen.
Er was de keuze tussen drie afstanden, waarbij het merendeel van de blauwe garde het aangewezen vond om het op de eerste dag kalm aan te doen en voor de trip van 75 km te kiezen. Steve Stamper besloot evenwel de Placora-eer hoog te houden en resoluut voor de lange 115 km trip te kiezen.
Om toch te weten welk vlees ze in de kuip hadden, lieten onze begeleiders ons eerst een klim van 8 km afwerken. De Placora's doorstonden de proef met verve, wat niet van alle mederijders kon gezegd worden.
Na enig overleg werd dan besloten om in twee groepen te rijden en de mindere goden een alternatief aan te bieden. En zo gebeurde het dat wij in het zog van Tania Montagna door de sinaasappelgaarden zoefden, genietend van de lentezon. Cyber John gaf het tempo aan, met de hele Placora trein in zijn spoor.
Na 35 km werd halt gehouden aan de bevoorrading, waar niemand minder dan Serge Baguet himself ons begroette. Opnieuw kort overleg met als gevolg dat Renaud, John en Pascal samen met onze berggeit 95 km gingen rijden, terwijl JP Bakker, Danny G., Henk en uw dienaar nu samen met de winnaar van een Tourrit hun weg vervolgden.
Tijdens het tweede deel van de rit kregen we nog drie klimmetjes onder de wielen geschoven. De eerste etappe werd afgesloten met een spectaculaire afdaling van de lokale Poggio. Iedereen netjes terug in het hotel, waar enkele minuten later ook de andere groep arriveerde, niet vooraleer Renaud door de Guardia Civil op het matje was geroepen voor op de dijk te rijden.
Na het nuttigen van een recuperatiedrankje begaven we ons dan naar een terras, de rest kunt u wel raden.
.
