Met de slotzin van de mensen in ons dorp sluiten wij ook ons Malinees verhaal af, binnen enkele uurtjes stappen we op de vlieger opweg naar ons belgenlandje! Maar eerst een verslagje van de afgelopen dagen...
Maandagmorgen zijn we rustig opgestaan, even langer geslapen want een fris hoofd was belangrijk... Waarom? We hadden nog een doel te bereiken!!! Shop till the mony is op!!! (Of betergezegd shop till the CFA's are op!) .
Na ons ontbijt in de B&B zijn we met ons drietjes eerst boodschappen gaan doen in de supermarkt (bij wijze van ook wat essentiele zaken te kopen met de laatste CFA's). In de winkel werden we lichtjes overgoten met een Belgisch gevoel... Lay's, Lu, Cote do'r, Kinderbueno, Nivea en nog zoveel andere Belgische productjes (zelfs everyday, het belgische colruyt merk!).
Vanuit de winkel namen we een taxi naar 2 marktjes, die ook volgens An van de B&B ook goed te voet te bereiken waren... Maar 1 uurtje wandelen! (In t° boven de 40°C verkiezen we tochwel een taxi) In onze taxi waren we heel blij dat we voor de optie taxi waren gegaan want anders hadden we dat marktje nooit gevonden. net bij een modderplas zette de taxichauffeur ons af en zei hier begint de markt ( het leek meer op een bouwwerf dan op een markt maar na het eerste winkeltje waren we toch al onder de indruk). we hadden van souveniertjes niks meer ECHT nodig waardoor het afpingelen verassend goed ging. kirsten en jolien waren ontzettend volhardend en de verkopers zeiden dat we op ambetante senegalezen leken. wij antwoorden gewoon ' belgische vrouwen zijn nooit gemakkelijk'. maar bij terugkeer erg voldaan van onze buit het voelde elke keer aan als een overwinning. na ons enkele weken in het zak te laten zetten hebben we het wel geleerd. :D we zeiden dan ook redelijk vaak 'we zijn al 7 weken in mali , we kennen de prijs'. toen we alle kraampjes van de eerste markt gezien hadden en we al begonnen tellen of we nog genoeg over hadden om 's avonds te eten zochten we een 2de taxi die ons naar de artisanale markt wou/kon brengen. helemaal ingeburgerd als we zijn staken we gewoon onze arm omhoog naar elke auto die geel was (iets wat we de eerste week nooit gedurft hadden) en pingelden we af en dreigden een andere taxi te zoeken (hoewel dit de eerste taxi was die ons mee wou nemen van de tien) maar het lukte ! 1000 cfa armer stonden we met wandel instructies op de artisanale markt.
Op de artisanale markt werd de missie alleen maar groter, nogmeer kraampjes, nog minder CFA's!!! Met het motto van ons Jolientje "alleen drinken is noodzakelijk" gingen we op pad. Linda vond de sleutelhangers die ze zo leuk vond na 6 weken pingelen ook voor de juiste prijs. Jolien heeft zelfs nogmaar 10% van de eerste prijs (dat verlichtte de pijn van haar afwezigheid op hakketakken hopelijk een beetje!) moeten geven voor een kraal (die ook wel véél te duur geprijst was!). Kirsten had bijna roze slippers gekocht (het feit dat ze gehoord had dat er thuis ondertussen een grotere schoenenkast staat werkte motiverend), maar het pingelen duurde zo lang, dat ze ze op het laatste toch nietmeer wou!
Toen we naar huis wilde zij er een man tegen ons dat we de taxi verderop moesten nemen, want op de plaats waar we stonden zou het onmogelijk zijn. Maar hij kende ons nog niet, in amper 3 minuten hadden we een taxi versiert!!!
Terug bij Tounga vroeg An ons hoe de marktjes waren meegevallen, en we waren héél trots te vertellen dat we echte koopjes hadden kunnen doen! (En voor ons ego goed te doen hebben we er maar niet verder aan gedacht dat we al die keren dus wel teveel hebben betaald) 's Avonds hebben we nog wat gegeten en een fris doucheke genomen. Om de overgang van Koutienso naar Bamako niet te groot te ervaren, heeft het lot ervoor gezorgd dat we hier ook een avondje zonder internet en elektriciteit zaten, maar we waren dat nu wel gewoon!
Vandaag wensen we alle vrouwen een megasuperfantastische vrouwendag!!!! Hier in Mali zou het goed gevierd worden hebben we gehoord, maar eigenlijk hebben we er in Bamako niet veel van gezien. In ons dorp zou er vandaag wel een heus feest zijn, waar de vrouwen zelfs kledij aangepast aan de dag dragen. Onze vrouwendag brachten we vooral binnen door, de temperatuur was super warm! In de kamer in de B&B waar de airco al de hele dag opstaat is het 36°C. We sliepen lekker uit (buiten vroege vogel Jolien gerekend!), kregen bezoek van een Belg met de vraag of we wat van zijn bagage mee konden nemen naar Belgie, zochten lekker eten in de buurt van de B&B (er werden zelfs frietjes als ontbijt gegeten!!!!), maakte de valiezen, namen een uitgebreide douche en vulde de blog aan. Dit dan ook nog voor de laatste keer!
Vanavond gaan we nog wat eten zoeken, nog een laatste doucheke en klaar zijn we! Om half 12 vertrekken we naar de luchthaven en zullen morgen om 15.55 uur terug op Belgische grondgebied zijn. Het idee eraan geeft ons een glimlach want tegen de vlucht kijken we toch een beetje op (zo hopen we nogsteeds dat we tot belgie geflitst worden). Maar Jolien zegt net dat het feit dat ze nog 2 vliegtuigmaaltijden krijgt haar wel vrolijker maakt, we kijken alvast uit naar de smeltende kip die we op de vlucht hiernaartoe kregen!
So long, farewell, vaarwel, auf wiedersehn, goodbye, au revoir, kambufo.....
Hier zijn we weer met een verslagje van de afgelopen dagen
Donderdag morgen zijn we (ik, Jolien en Linda) samen met Thalia (onze Antwerpse juf) naar Segou vertrokken. Om half 7 stonden we op onze bus te wachten aan de weg nadat we afscheid hadden genomen van de zusters in het klooster.
Opweg naar de weg kwam Wassa de vroedvrouw van ons dorp nog afscheid nemen van ons, met een short en handschoenen aan kwam ze uit het dispensarium gelopen (er was dus ondertussen iemand aan het bevallen, maar ze kwam toch snel iets zeggen, zo gaat dat hier ;-) ).
Toen we aan de weg stonden kwamen Sanne en jasmien (de ergos) en Ine en Valerie (de vroedvrouwen) ook nog afscheid nemen, en voor we het wisten, helemaal niet naar afrikaanse norm stond daar binnen het half uur een bus die ons mee kon nemen naar Segou.
De rit naar Segou is vlot verlopen, enkel een platte band onderweg, maar dat was toch nog redelijk snel gefixt!
Om half 11 zaten we in de auberge te wachten op onze kamer. De rest van die dag hebben we het rustig gehouden. We hebben gewandeld in Segou doorheen de winkelstraaten (en ons nog laten verleiden tot wat souveniertjes), en ons pad wat verbreed door Jolien die in haar reisgids vanalles had gevonden over een pottenbakkersmarktje kort aan de Niger (waar je goedkope koopjes kon doen), en verder wat geplonst aan het zwembad (de afkoeling konden we gebruiken want het is goed te voelen dat de temperatuur hier stijgt!)
Vrijdag zijn we naar een stoffenfabriek geweest. Het was echt heel mooi daar, je kon zien hoe ze van het begin tot het einde stoffen maken en verven. Op het einde was het dan ook aan onszelf om een stuk stof te beschilderen.
Ieder moest een patroon kiezen, erna kreeg je de uitleg wat jou gekozen patroon wilde zeggen. Ik en Linda hadden een patroon over een Konining in Segou, dit stond teken voor kracht, Jolien haar patroon stond symbool voor huwelijk (??? Ik probeer dat nog te verklaren waarom het lot besliste dat juist dat patroontje in haar handen terechtkwam ) en ons Thalia haar patroon had een verband met dansen, en gelijk die kan shaken snapte ik dat verband dan weer net héél goed
Zaterdag kregen we extra gezelschap in Segou, onze lieve vroedvrouwen zijn ons nagereisd naar Segou om hier samen nog het laatste weekend door te brengen. Om 11 uur waren ze hier, we hebben samen even geplonst in het zwembad en even iets gegeten.
Om 3 uur zijn ik, Jolien, Linda en Thalia dan vertrokken naar onze tocht met de pirogue (een klein kanobootje), om een tocht op de Niger te maken. Het was leuk, we hadden een mooi uitzicht en een beetje wind op de boot deed ons goed!
We gingen een pottenbakkersdorp bezoeken maar er was niet zo heel veel te zien, of laat het ons anders zeggen, onze gids heeft ons nietveel laten zien. Hij ging overal met de mensen praten, ging 2 keer bij dezelfde mensen binnen en kon niet veel over de dingen van het dorp vertellen. Hij had ook een gekke uitleg ervoor, hij zij dat het moeilijk was omdat hij niet zo goed Frans kon, wat we niet snapten voor een gids, dus vroeg Jolien in welke taal hij het anders dan deed (dat bleek toch Frans te zijn :s niet te snappen!) dus besloot Jolien maar eens een examen af te nemen om zijn kennis over het pottenbakkersdorp te testen. Helaas, hij was wel wat gebuisd, hij wist weinig vragen te beantwoorden. Ook in het dorp zij hij steeds dat we moesten zeggen wat we er wilde zien (moeilijk als je ergens nog nooit geweest bent).
Maargoed, de boottocht was wel een leuke ervaring en dan hebben we daar maar dubbel van genoten.
Jolien en Linda hebben hun gewaagd aan het aanraken van de Niger, maar ik besloot wijselijk mijn handen in de boot te houden want ik heb hier horen waaien dat er krokodillen in het water kunnen zitten (die volgens ons Thalia dan weer niets doen bij toeristen, alleen maar een beetje kijken als je niet te kort komt!). Maar als Mozes niet naar de berg gaat, gaat de berg naar Mozes (of hoe zeggen ze dat), in mijn geval was het: als Kirsten de Niger niet raakt, raakt de Niger Kirsten wel met de hulp van Jolien welliswaar die mij besprenkelde met Niger water waardoor ik het toch heb gevoeld :p
Op de terugweg hebben ik, Linda en Thalia ons volledig overgeven aan Jolien die het besturen van de boot had overgenomen van de Malinees, ze deed het heel goed! Maar zoals meestal loopt er bij ons iets mis, en opeens viel de boot stil in het midden van de Niger!
De bootman dacht dat de naft op was (daar zaten we mooi!) maar uiteindelijk bleek dat we in een vissernet waren gevaren, waardoor de motor verstrengeld was geraakt in het net. Na een tijdje prutsen eraan was alles los en kon de trip gewoon verder worden gezet. We hebben genoten van de mooie ondergaande zon!
Op onze laatse avond in Segou hebben we ook een feestmaal gegeten! Iets verderop hadden we 2 weken terug gezien dat je op zaterdag na half 8 je eigen pizza kon gaan samenstellen. We hebben dat dan ook meteen eens geprobeerd. En Heerlijk was het daar! En ook heel gezellig met ons allemaal (de vroedvrouwen, de juf , een Limburger die we in het internetcafé leerde kennen en wij).
Smorgens vroeg ging dan weer de wekker af want we hadden een bus om te halen. Gelukkig is opstaan met een melodietje als walking on sunshine altijd wel gezellig als je weet dat je een warme dag tegemoed gaat. Na het ontbijt was het afscheid nemen van de meisjes en hup de taxi in naar de bus. De bus viel super goed mee; er waren raampjes , geen platte banden en een tv waarop een film te zien was !!! zelfs dat is mogenlijk hier in mali.
Eenmaal aangekomen bij toungaTours was het snel naar toilet valiezen neer en eten. we vonden een restaurantje op aanraden van de andere studenten waar we meteen besloten van de komende dagen onze laatste cfas uit te geven. Dat laatste bleek misschien zelfs niet nodig want bij het brengen van onze fles water zei de ober dat er een meneer was die aanbood ons eten te betalen. We bedankten vriendelijk maar twijfelden naderhand toch eventjes toen we flessen champagne op de kaart zagen staan. Misschien maar goed dat we onze kans verkeken hadden want deze temperaturen en alcohol ? dan kreeg die meneer misschien nog wel eens waar hij op hoopte toen hij ons het aanbod gaf. Nu allemaal de douche in en vroeg ons bedje in want morgenvroeg gaan we Bamako ontdekken (en ontbijten bij amadine)
