Hier dan weer wat nieuwtjes (met vertraging natuurlijk op zn Zitas)
Het is nu dinsdag 1 april en ben weer maar eens terug in Bright verzeild geraakt. Maar eerst over de resterende dagen op Kangeroo Island. Ze zijn uiteindelijk pas die maandag teruggekomen (en in plaats van 1 alpaca hadden ze 4 alpacas mee, ze konden niet kiezen). De backpackers die zouden toekomen, zijn maandagavond laat rechtstreeks naar het office gereden en hebben we pas dinsdagmorgen gezien. Ze hadden pizza meegebracht dus moesten ook geen eten maken. Maandag dan het office gekuist en in de late namiddag naar hun huis gegaan. Blijkbaar hadden we flink voor de dieren gezorgd, geen sterfgevallen of dergelijke. s Avonds dus pizza gegeten, wat tv gezien en dan terug naar het office waarin ik dan 1 nacht op een matras geslapen heb in de living. Yan hadden ze die vrijdag eruit gezet en mee naar Kingscote genomen. Was beetje vanalles gebeurd en ze waren het beu.
Dinsdagmorgen dan eindelijk op de eilandtrip vertrokken. Met Tarryn, 3 dagen. Mijn oorspronkelijk plan was om haar 1 dag mee te nemen en dan zou zij woensdag op een officiële eilandtrip gaan met de bus die ze geboekt had. Maar Katja en Paul vonden het stom en hebben dus gebeld met Sealink (de ferrymaatschappij die ook dus vanalle andere dingen doet), om haar credit dat ze betaald had over te zetten naar een overtocht voor een ferry voor hun en haar dan cash terugbetaald. Waardoor ik dus 3 dagen met Tarryn rondgereden heb. Alles ok behalve het feit dat ze gewoon niet zweeg, ik weet alles van haar, van Canada, haar familie, Maar goed, we hebben mooie dingen gezien, in Flinders Chase National Park geslapen 1 nacht en daar vanalles bezocht en veel gewandeld, de tweede nacht in Vivonne Bay geslapen en in de zee gezwommen (Tarryn volledig, ik tot aan het hoofd want was bril vergeten af te zetten) en de laatste dag een hele lange strandwandeling gemaakt en naar Kingscote gereden waar zij dan om 16u de shuttle naar de ferry in Penneshaw heeft genomen. Ik heb dan een nachtje in de buurt van Kingscote doorgebracht in een caravanpark en genoten van de rust. Had een vers visje gekocht en heeft erg gesmaakt
s Avonds telefoon van Katja, dat ik de nieuwe backpacker moest oppikken in het hostel in Kingscote de volgende dag, Stephen een 23 jarige Schot. De twee andere backpackers die ze hadden waren na 2 vertrokken, ze wilden enkel met dieren werken en niet kuisen s morgens. Vrijdagmorgen dus Stephen opgehaald en een lading bevrozen ratten voor de slangen. Vrijdag was dan mn laatste dag en avond. Nog mee op toer geweest, en dan eten gemaakt voor de barbecue s avonds met hulp van Poppy en Sunny (die erg eenzaam was nu haar vriend Tarryn weg was en mij dan maar als nieuw speeltje beschouwde). Was wel leuk s avonds, een kampvuur gemaakt ook en dan rond 23u terug naar het office. Ik in mijn busje geslapen en dan zaterdag was ik vrijgesteld van huizen kuisen omdat ik vertrok Rond 10u dan naar boven gegaan, met Katja zitten babbelen en dan de fout gemaakt om iets over het mosselrecept te zeggen dat aan de muur hing. Was een Hollands recept (met wortel enzo, vreemd) van Floris. En dan gilde ze dat ik Belgisch ben en wij ook mosselen eten en dat ze diepvries mosselen had en ik nog een nacht moest blijven. Ze had ook de film Papillon gekocht vlak na dat ik vorige keer vertrokken was met dat ik dat zon goed boek vind en nu vond ze dus dat we mosselen gingen maken en Papillon gingen zien s avonds. Maar heb voet bij stuk gehouden, was al geboekt om de 16u30 ferry (wat ik wel had kunnen veranderen). Was gewoon wat te veel, was erg leuk ze allemaal terug te zien, maar allemaal zo chaotisch.. Heel mn systeem van het busje was in de war en was dan ook nog is ziek toen ik eindelijk terug op het vasteland was. Heb de 1e twee nachten zelfs microgolf maaltijden gekocht, die ik niet eens opkreeg, en dat wil al wat zeggen
Het goede is wel dat ik nu eindelijk zekerheid heb. Vier jaar geleden dacht ik echt dat ik hier kon wonen, en door zo plots terug te gaan naar België ben ik dat gevoel steeds blijven hebben. Nu weet ik dus dat het niet meer zo is en is het gevoel eindelijk weg dat ik hier terug naar toe moest. Beetje ingewikkeld uitgelegd he maar vind de woorden niet echt.
Het moment dat ik van het eiland kwam, begon ik ook wat heimwee te krijgen, niet in die mate dat ik mn ticket zou veranderen ofzo, maar ga toch blij zijn als ik vertrek. Heb de antwoorden die ik zocht, en eerlijk gezegd ben ik het rijden en altijd onderweg zijn een beetje beu
Zaterdagavond de 22e was ik dan terug in Victor Harbour, daar nachtje geslapen en ziek geweest. De volgende dag tot in Kaniwa gereden, op de Western Highway tussen Bordertown en Nhill. Gelukkig mijn patatje en 2 ajuinen niet weggesmeten aan de grens, want was weer geen controle. Dan ontdekte ik de Grampians, een 150km verder op de kaart, een groot nationaal park. Daar ben ik dan van maandag de 24e tot woensdag de 26e gebleven in Halls Gap. Was supermooi, veel gewandeld, een Aboriginal centrum bezocht en een kleine berg beklommen. Dacht enkel de Grand Canyon wandeling te maken, maar van daaruit was dan een connectie naar de The Pinacle wandeling was maar 2,5km maar wel ernstig omhoog. Dacht een klein stukje te doen, tot ik een mooi uitzicht had, maar ben dan maar tot boven geklommen. Erg lang heeft het geduurd Maar was wel mooi Maar steil en een brandend zonnetje. Erg veel kniepijn in het afdalen, maar is al weer beter nu.
Heb ginder dan besloten om terug te komen naar Mount Buffalo, waar ik de laatste keer niet opgereden ben omdat er zoveel rook was en ik toch niets zou zien. Heb nog 1 tussenstop gemaakt tussen Bendigo en Shepparton op een vreemde gratis kamping, maar gelukkig was hij dus gratis.
Dan in Myrtleford besloten om eerst een avond terug in het NugNug Reserve te slapen aan de voet van Mount Buffalo. Toen ik daar was, dan maar besloten wat langer te blijven omdat ik niet goed meer weet waarnaartoe. Dit weekend een tweetal dagen terug naar Pia en George, maar heb nog heel de week dus uiteindelijk ben ik van vrijdag 28 maart tot vanmorgen in NugNug gebleven. Het oud mannetje, de verantwoordelijke die s morgens het geld komt halen, kende mij nog van een maand een half geleden en ik mocht gratis stroom gebruiken hij wist ook nog dat ik uit Belgie kwam, dat George in Lavington woont en kende mijn busje nog. Dus 20 dollar voor 4 nachten kamperen. Flink vond ik het. Gisteravond dan heeeel erg dapper geweest en een koude douche genomen, denk dat het ijswater uit de bergen was dat eruit kwam. Hart heeft in elk geval paar keer stilgestaan. Maar ik was proper. En wat kleertjes gewassen in mijn emmer, echt gekampeerd, deed goed. De 1e nacht heb ik in mijn tentje geslapen, maar alles was heel vochtig de volgende ochtend en de 2e nacht dus in het busje terug. Gelukkig maar want vlak nadat ik ging slapen is het beginnen regenen tot de volgende namiddag. Tent vol water, alles wat te drogen hing doornat Erg vooruitziend vond ik mezelf, temeer dat er een schitterende sterrenhemel stond toen ik in bed kroop. Heb ook 3 avonden een kampvuur gemaakt, iedereen deed het en was een beetje jaloers de 1e avond wilde het maar niet lukken, dus ik de volgende dag dan maar zipjes gaan kopen erg flauw, maar ik had toch vuur. Hout gaan sprokkelen in het bos, voet omgeslagen toen ik natuurlijk veel te veel vasthad en van een klein rotsje sprong, maar is al minder dik. Sta er eigelijk van versteld dat het niet eerder is gebeurd.
Vanmorgen dan naar Bright gereden, hier blijf ik 1 nacht en dan morgenvroeg uiteindelijk de Berg op. Tot vrijdagmorgen maar want met het Paasweekend nu gaat het er erg druk zijn. Vrijdagnamiddag fietsen de junioren de berg op (gekken!!) en zaterdagmorgen is er een internationale loopwedstrijd naar boven (nog gekker!). Ga nu een zwemmetje doen in de rivier (is beetje frisjes denk ik maar na de ijsdouche kan ik alles aan. En dan een op een Belgisch bier geïnspireerde Dubbel drinken in de lokale brouwerij hier. Denk dat het misschien een beetje als een dubbele Grimbergen zal proeven. Benieuwd!
Voila, dit is het zowat, Volgende week donderdag moet de auto binnen in Melbourne (wordt nog erg spannend om naar daar te rijden) en zaterdag de 10e neem ik mijn vlucht terug. En hopelijk storten we niet neer in zee maar daar denken we niet aan! Hoop dat alles goed gaat met iedereen en tot gauw!!
Zaterdagmiddag vorige week dus aangekomen op het eiland. Deze keer stond ik dapper klaar en aan dek de hele tijd voor een foto van dolfijnen maar niets. Denk dat ik in een flits 1 gezien heb, maar was veel te snel.. Had een kleine pizza gekocht welk een heel avontuur was om te eten met een schip dat nogal golven nam en een strenge wind. Maar het was lekker.
Na veel gemanoeuvreer van de ferry geraakt (een steward heeft me erin gereden omdat ze mij oorspronkelijk in een miniem plaatsje wouden zetten, en heb direct volmondig ja gezegd toen hij voorstelde dat hij het deed het is hem ook niet gelukt maar ja. Dan naar Kingscote gereden, het hoofdstadje en daar eventjes rondgehangen. Dan de gravelroad naar Stokes Bay genomen, welk niet zo erg slim was met het busje In mijn herinnering was het veel korter (wat het ook wel is met een goede auto), maar deze keer heb ik er toch bijna 2u over gedaan. Dan ook wel zeer traag gereden. Uiteindelijk aangekomen rond 17u, ze dachten al dat ik verdwaald was. Was erg fijn weerzien met Katja en Paul, veel moeten knuffelen enzo en zeggen dat het raar is om terug te zijn etc.. Dan zag ik een mini Poppy, baby Sunny dus van 4 jaar geleden ..erger, het is gewoon erger dan Poppy. Nog meer energie, kleiner dan Poppy toen was dus moet constant op gelet worden. En Poppy zelf is nog steeds dezelfde maar gaat gelukkig naar school nu dus valt best mee. Twee erg verwende kinderen.
Zaterdagavond waren er dan vrienden uit Walawa (400km verder) op bezoek, Fiona en Craig. Die brachten het avondeten mee en verbleven blijkbaar in het Office beneden bij hun huizen die ze verhuren. Ze kwamen terug met een wasmand, dus wist niet direct wie of wat ze waren. Toen had ik al onraad moeten ruiken. Dacht hier dus enkele dagen te blijven (als vriend gewoon, niet als wooffer) en dan een toer van het eiland te doen. Maar ja, het is dan beetje anders uitgedraaid. Ten eerste is het veel te druk, ben denk ik wel wat veranderd in de voorbije 4 jaar en kan er gewoon niet meer tegen. Constant mensen, vanalles te doen, stress om de toeristentours, de huizen, en zo veel meer. De 1e nacht heb ik hier geslapen (in mijn busje wel, want binnen is het nog een grotere chaos). De volgende dag kwamen dan de wooffers, Taryn van Canada (19jaar) en Yan van Duitsland (19jaar), leken alletwee best ok. Yan vonden ze verschrikkelijk, deed zijn werk slordig en blablabla. Die 1e dag vooral met het monster gespeeld (toen ik Katja vroeg of ik wat kon doen zei ze Could you look after Sunny? En dan ook Poppys kamer opgekuist (wat erger dan een zwijnestal was en ik heb ervaring met rommelige kamers) Tegen de avond zei Katja plots dat er een huis vrij was voor een nacht dus als ik zin had om 1 nacht in een bed te slapen ik dat zeker moest doen. Tegen zondagnamiddag, na het spelen en kuisen moest ik gewoon weg, was allemaal beetje veel. Dacht op mijn gemakje naar het strand te gaan en daar wat te zitten en misschien zwemmen, maar Paul wou met de boot gaan vissen met Poppy en wou dat ik meekwam. Een heel verhaal verzonnen dat ik niet graag viste omdat ik de vis niet kon dooddoen en blabla maar het kwam erop neer dat hij niet alleen met de kinderen kon gaan en geen wooffer wou meenemen. Dus ik ja gezegd, maar dan wou Sunny naar het strand en niet op de boot.. het is dus geëindigd dat Paul en Poppy met de boot zijn gaan vissen en ik met Sunny naar het strand moest .tot zo ver de ontspanning. Plots verscheen dan in de branding de boot, en riep Paul dat ik aan boord moest komen met Sunny. Dus alles in mijn handdoek gerold, Sunny op mijn arm genomen en zo tot aan de boot gewaad, het water kwam tot aan de borst. Maar we hebben het gehaald. Dan waren zij aan het vissen (niets gevangen, behalve 2 minivisjes die ze terug hebben gesmeten tot we gingen vertrekken en Paul de lijn aan mij gaf om in te halen omdat we terug moesten. Toen heb ik dus (jaja ik) een vis ge vangen en opgegeten savonds met gember en ajuintjes in de oven. Erg lekker, maar niet zo makkelijk te fileren.
De volgende ochtend (maandag 10 maart) wist ik niet goed wat doen, aangezien ik gast ben volgens Katja dus dan maar naar hun huis gebeld om te vragen wat ik moest doen. Naar boven komen of de wooffers helpen met de huizen kuisen. Sinds die dag kuis ik dus elke dag paar huizen in de voormiddag, ben ik chauffeur van en naar Pauls Place, help ik met de tours en speel met monsters. Was niet echt hoe ik het me voorgesteld had. En is wel erg spijtig aangezien dit de plek was waar ik al zo lang terug naar uitkeek.
Woensdagavond was het dan terug een etentje met vrienden van hun, waar Katja dan plots savonds vroeg of ik op hun dieren en huis kon passen omdat ze er plots aan dacht dat ze dit weekend van vrijdag tot zondag naar Adelaide moesten. Iets met een show van Hans Zimmerman en haar broer. Had niet echt gedacht dat het ging doorgaan met dat ik van niets wist/weet, maar hier zit ik dan, gelukkig samen met Taryn.
Ging oorspronkelijk woensdagmorgen op een tripje rond het eiland vertrekken, dacht het een beetje te breken de tijd die ik hier was, want werd zoals gezegd al een beetje gek.
Maar dan vond Katja dat ik beter deze week op rondreis kon gaan, waardoor ze dan meer tijd hadden om mij alle dieren uit te leggen. Het is dus geëindigd dat ik vrijdagnamiddag een minitoer heb gekregen, en een lijst waar vanalles opstaat , met de dierennamen op, welk zeer moeilijk is als je de dieren niet kent. Zeker bij de kangeroos die ziek zijn en speciale dingen nodig hebben en bij de vogels die er allemaal hetzelfde uitzien. Hebben ook enkele babykangeroos onder onze hoede en een mini baby possum die melk nodig hebben. Zou er allemaal geen probleem mee hebben moest ik weten wat ik deed. Maar ja, we doen ons best.
Ga het hierbij laten, oogjes vallen dicht, en morgen drukke dag. Er komen blijkbaar ook 3 nieuwe backpackers toe, moeten eten maken voor iedereen, het office kuisen (waar ik niet eens in geslapen heb), en nog vanalles. Dus vroeg opstaan!
Volgend weekend (als ik in alle rust terug op het vasteland ben) verder verloop van het Kangeroo Island avontuur.
Dikke kussen
Na de grote oversteek met de ferry (45min) van Sorrento naar Queenscliff, begon de grote zoektocht naar The Great Ocean Road, 1 pijl in het midden van Queenscliff die de richting aangaf, en dat was het. Na halfuurtje rondgereden te hebben dan toch maar terug naar het stadje en een plannetje gaan vragen. En plots zat ik erop. Gewoon een tweebaansrijvak, dat vaak langs de kust loopt, maar ook vaak ommetoertjes in de bergen maakt. Gelukkig niet al teveel truckers. Is wel één van de spijtige dingen als je alleen rijdt, dat je nooit de kans hebt echt goed rond te kijken. Waardoor je, als je dan vaak stopt voor uitzichten en fotootjes je erg lang over niet zoveel kilometers doet.
Eerste nacht een 20km inlands van Lorne geslapen, stond een erg mooie gratis kamping in mijn boek. Maar die dan uiteindelijk vinden was wat anders. Reed Lorne bijna binnen, en dacht dat ik al te ver was. Maar plots dan toch een pijl naar de weg (de C151:)! Dus begonnen aan de klim, was een Reserve aan Mount Clay, zag er niet al te hoog uit. Na klein halfuurtje omhoog te gaan dacht ik om te keren, dus mezelf aan de kant gezet toen ik een kleine 50m een bordje zag, een miniem bordje wel te verstaan. Dus ernaar toe gewandeld, en het was idd de camping. Stond 1 familie als ik toekwam in de late namiddag en tegen dat ik ging slapen een 60tal mensen. Erg gegeerd zijn ze, de gratis kampings.
Volgende dag tegen de namiddag in Apollo Bay aangekomen, een ex-hippiestadje waar er nog wel wat rondlopen. Was net het jaarlijks festival, maar 110 dollar voor 1 avond en kende niemand op de affiche dus heb ik dan maar niet gedaan. Wel beetje rondgelopen , was ook een Couleur Cafe achtig marktje rondom. Een turkse pizza gegeten, een gigantisch ijsje waar ik daarna beetje ziek van ben geweest en dan verder gereden. Wou tot in Princetown geraken, een 70km verder om te slapen. Het klonk en zag er op de kaart wel leuk uit, maar bestond uit 6 huizen, een pub en dat was het zowat. Wel hele goede keuken op de gratis kamping, met verlichting savonds, pombak etc. Had enkele dagen daarvoor beetje teveel groenten gekocht in een lokale groenten barak en heb dan maar avond gekookt, provencaalse saus gemaakt, koude schotel voor de volgende dag en spruiten gekookt en worst gebakken. Erg productief was ik.
Toen moest ik nog aan het 12 Apostels National Park beginnen. Waar erg veel wandelingen zijn en stopplekken, dus tegen savonds ben ik welgeteld 17km verder geraakt tot in Port Campell. Daar een nacht doorgebracht, in de zee gezwommen voor de 1e keer, maar vooral moe geweest van mijn zonneslagje en het vele stappen die dag.
Op naar Portland dan, een 15km daarvoor was weer een gratis kamping, een beetje de heuvels in. Erg fijne plek, beetje een tafelberg achtig, veel bomen, veel schaduw en vrij veel volk maar goed. Savonds naar een gitaar en zang man gaan luisteren (op afstand), met ondergaand zonnetje en glaasje wijn. De volgende ochtend kwam hij (de gitaarman) dan zeggen dat moest ik nog een nacht blijven ik er gerust mocht komen bijzitten. Hij en zijn vrouw waren een jaar lang Australië aan het doorkruisen, veel verhaaltjes bij de koffie. Maar dacht dat ik al veel te lang gelanterfant had en besloot dan toch maar door te rijden.
Dan toch in Mount Gambier beland, een dikke 200km verder, waar ik dan maar gestopt ben omdat er zoveel te zien was. Is een stad die aan 2 (oorspronkelijk 4) meren ligt, gevormd door kraters van vulkanen. Het ene meer Blue Lake is ongelooflijk. Je zou denken dat een meer altijd blauw is (water = blauwachtig) maar dit sloeg alles, een blauw zoals je op schilderijen ziet. Turquoise achtig, echt heel erg mooi. Waren veel grotten ook en sinkholes (oorspronkelijke grotten waarvan het dak is ingestort en er een schuine krater overblijft waar ze dan tuinen van gemaakt hebben). Bij één zon sinkhole stond There might be bees.. Dapper ikje dus toch naar beneden en in het begin zag ik niets. Maar toen, bleken de wanden van de krater vol maar dan ook vol bijen kolonies te hangen. Heb er toch helemaal rondgewandeld. Ook al was het een stad, het was een fijne.
Even een klein intermezzotje dan ivm het niet vervoeren van patatten, ajuin, look, honing, planten, groenten, fruit, de lijst is lang, tussen staatsgrenzen. Heeft te maken met de fruitvlieg die de gewassen kapot maakt. Zuid Australië is dan ook nog de strengste staat wat dit betreft, omdat ze helemaal fruitvlieg vrij zijn.
Vorige keer hebben ze bijna alles afgenomen uit mijn frigo en auto dus deze keer was ik er klaar voor. Frigo bijna leeggegeten, alles wat vers was gekookt (gevroren, gekookt, verwerkt mag wel). Mijn laatste citroen en appelsien in een flesje geperst, enkel 2 sjalotjes en een hele bol look had ik over Die dan braaf in de quarantine bin gedropt voor ik aan de grens kwam en toen nix!! Geen controlepost, niets noppes nada.
Dan maar terug patatjes etc gekocht, die ik dan eergisteren bij het naar Kangeroo Island komen, weer moest dumpen zucht zucht. Denk dat ik vanaf nu maar patatten voor 1 dag koop. Ook mijn potje honing heb ik aan een gezin gegeven. Ach ja.
Vanuit Mount Gambier ben ik via de Princess Highway naar boven gereden, toch 400km gedaan die dag. Geslapen in de buurt van Tailem Bend aan Langhorne Creek, gratis kamping maar lag vlak naast de weg en was omgegeven door praatgrage oude mensen. Ben dan maar om 20u30 in mijn busje gekropen, nog een aflevering van Game of Thrones gezien en goed geslapen.
Volgende ochtend gestopt in Victor Harbour, om in het Visitor Centre al de ferry te boeken voor in de namiddag. Maar alles zat vol, was blijkbaar Adelaide Cup dat weekend en dus verlengd weekend met vandaag (maandag erbij). Dan de ferry zaterdagmiddag om 12u genomen (8maart) en hier ben ik dan, terug op KI. Dit weekend (vrijdag, zaterdag en zondag) moeten Katja en Paul (en de kinderen gelukkig!!) naar Adelaide en trek ik dus in het huis, om op de dieren te passen en ze te voederen. Beetje zenuwachtig want zijn veel dieren erg erg veel. Maar heb dus wel internet dit weekend, en zal dan wat meer schrijven en wat fotos op facebook zetten!
Hele dikke kussen
De volgende dag ben ik doorgereden naar ninety mile beach, welk niet aangeraden was door een oude man in Paynesville die zei dat het enkel maar strand was zover je kon zien..:) Toch maar de afslag genomen ernaar en het was super. Inderdaad een erg lang strand, maar je kon prachtige wandelingen in de duinen maken of met je voetjes in het water langs het zeetje.
Maar eerst dus het grooote verhaal van de bosbrand. Aangezien ik dus niet zo graag over de grote highways rijd met het gammele doch betrouwbare busje, had ik een route langs kleine wegjes uitgestippeld. Na een 30km over geasfalteerde landwegen gereden te hebben zag ik wat verderop rook, klein in omvang, maar toch rook. Het was al twee dagen wat bewolkt met flink wat wind dus dacht ik niet direct aan bosbrand. Ergens in de buurt van die brand moest ik dus rechtsaf (en de brand was ook aan de rechterkant), in plaats van mezelf helemaal op te jutten dacht ik wat verder door te rijden (aangezien er ook nog nergens brandweer te zien was). Maar hoe korter ik kwam des te meer ik ervan overtuigd geraakte dat er toch iets aan de hand moest zijn. Oorspronkelijk dacht ik aan een soort verbrandingsfabriek of zoiets. Toen ik dus de afslag naderde en stilletjes in de straat keek, vlogen de vlammen over de weg, een 100m verder. Nu weet je dat mijn kleine busje niet zo snel rijdt, maar na een piepende U turn is hij met 110km/u weggevlogen! Mn hart ging echt razendsnel, had al allerlei visioenen van een vlammenzee in de achteruitkijkspiegel.. Toen ik na een kwartiertje aan de afslag naar Paynesville terugkwam, kwam de brandweer net toe! Mannen vlogen uit de wagens, chaos alom. Maar al bij al heb ik dus erg veel geluk gehad. Lesje geleerd, zie je ergens rook, rijd er niet naartoe maar draai direct om. Ze zijn hier erg snel met wegen afzetten en dergelijke dus dacht echt dat er geen gevaar was. Zo zie je maar.
Nadat ik dan braaf terug naar Bairnsdale gereden was en daar dan de Princes Highway genomen had, kwamen er erg veel (tientallen) kleine 4x4 brandweerwagens uit de andere richting. Heeft toch even geduurd eer ik wat gekalmeerd was.
Dus nachtje op een gratis kampplek (Paradise Beach) geslapen, en dan s ochtends na vertrek op Golden Beach, gestoken door een wesp. In Mijn Voet.. Hoewel mijn voeten erg goed beschermd zijn door eelt, is ze erin geslaagd tussen de twee eeltlagen in te steken. De eerste uren ging nog, rijden deed minder pijn dan stappen, maar s avonds kwam de echte zwelling. Kreeg mijn sandaal niet meer dicht, licht koortsje etc.. Een stomme wespensteek ja. Meestal duurt het toch wel 2 weken eer de zwelling mindert bij mij, maar doordat het in mijn voet was, heeft het maar kleine week geduurd. Maar toch was het niet zo aangenaam.
De nacht doorgebracht in Inverloch, niet zoveel bijzonder, wat aan het strand gezeten, en gewandeld. Maandagochtend dan vertrokken met bestemming Phillip Island. Om 12u s middags worden in San Remo, het dorpje aan de brug naar Phillip Island de pelikanen gevoederd, dus om 11u30 zat ik daar flink (toen nog alleen) te wachten. Een koffie gaan halen, en een goede plek gezocht. Toen kwamen de bussen toe, schoolkinderen, veel Aziaten, van enkele voorbijgangers naar een honderdtal mensen. Was wel indrukwekkend. Ook een stingfish gezien, vermoed dat het een pijlstaartrog is, erg gigantisch zijn die.
Dan de brug over naar Phillip Island. 29 op 9 km groot, met 1 vrij groot dorp en enkele kleinere. Daar dan tot donderdagochtend op kamping gezeten, de wespensteek laten uitwerken en wat tochtjes gemaakt. Naar The Nobbies, een centrum vanwaar je met heel veel moeite de grootste zeehondenkolonie van Australie kan zien (1,5km ver in zee), maar wel heel mooie wandelingen gemaakt. Daar ook de mini pinguins gezien in hun houten kistjes (slapen overdag). Was al enige tijd aan het wandelen tot ik dan toch besloot om iemand te vragen welke vogels daar in zaten, en bleken het dus de mini pinguins te zijn. Ook naar het Koala Conservation Centre geweest, waar je via boardwalks echt tussen de bomen vlakbij de koalas wandelt. En naar het Woolamai strand + omringde wandeling geweest, is blijkbaar één van de beste surfstranden ter wereld, maar geen surfer gezien die dag.
Donderdagochtend dan vertrokken, nog naar het National Vietnam Museum geweest en naar Churchill Island, een miniem eilandje verbonden met een brugje aan Phillip Island. Daarop bevindt zich dus nog een werkende Heritage Farm, boeren zoals 100 jaar geleden.
Veel te lang gewandeld en dus wat laat vertrokken naar Sorrento waar ik de ferry naar Queenscliff ging nemen (om Melbourne te vermijden). Pas om half 7 aangekomen en de laatste vertrok om 18u.. Dan uiteindelijk wat rare slaapplek (wel vlak naast de zee) gevonden, maar heel slecht geslapen, veel door mn gordijntjes moeten gluren voor de rare geluiden enzo. In de staat Victoria is het zo dat je erg veel stopplaatsen hebt waar er ook een bordje staat met No Sleeping in Vehicles. Als er enkel een bordje met No Camping staat, kan je altijd aanvoeren dat je niet kampeert maar gewoon parkeert. Dus ja dat was een van de weinige plekken waar niets stond. s Ochtends snel vertrokken en ergens anders mn auto op orde gezet en wat rondgereden op het Mornington Peninsula. Dan om 11u de ferry genomen richting Great Ocean Road!
Maar daarover volgende keer meer! Erg moe nu, zonneslag van mijn 1e keer zwemmen in zee en morgen toch wel (hopelijk) wat ver rijden. Dacht nu (2 maart) al op Kangeroo Island te zijn, maar is nog een 700 km. Dus met goed geluk ben ik overmorgen toch ergens in de buurt.
Dikke kussen!
La Pita
Hier ben ik weer, weer even geleden maar het internet is wat schaars.
Maandag ben ik dan verder gereden naar Lavington, op de vreselijke Olympic Highway, mooie weg maar levensgevaarlijke autos en truckers die erop rijden. Maandag late namiddag aangekomen, Pia tevergeefs proberen bellen en wat rondgedwaald in Lavington Shopping Square Rond 17u bedacht ik dat het vrij stom was daar te blijven hangen aangezien Lavington niet zo aantrekkelijk is, grote straten vol autowinkels, erg Amerikaans allemaal. Dan maar naar Lake Hume gereden, waar ik de vorige keer ook wel wat tijd heb gespendeerd, erg gigantisch meer, met aan de dam een picknickplek, bankjes, groen gras!, en zuchtjes wind. Daar eindeloos gewacht, gewandeld, gebeld, maar noppes. Geen Pia, ook geen nummer van George meer aangezien hij bij zijn nieuwe vriendin is ingetrokken. Geen adres van Pia want had mijn inbox gewist wegens teveel smsjes. Dan bericht naar papa gestuurd of hij misschien aan Georges nummer kon geraken en dat dan ook gekregen. Het probleem was dat het nummer dat je uit Belgie vormt, veel verschil vertoont met hetgene je hier moet vormen voor een landline. Uiteindelijk hem aan de lijn gehad, lang lang gesprek (veel hetzelfde, de mens is dan ook al 86 jaar) en afgesproken om de volgende ochtend langs te gaan.
Een slaapplek had ik dan nog niet, aan het meer mag je niet parkeren (wat ik de week erna toch is gedaan heb hihi). Ze hadden dan gezegd dat er een gratis parking was beneden aan het meer, daar in het donker naartoe gereden maar eens daar besloten dat het toch wel erg afgelegen was en dan maar ergens aan een park in Lavington gaan staan. Rare mens ontmoet toen ik vroeg of het wel ok was om daar te staan, waar ik niet vanaf geraakte, maar nadat hij mij had uitgevraagd voor een etentje ben ik vlug in mijn busje gekropen. Hij heeft daar de hele nacht gestaan, erg vreemd. s Ochtends aan die gratis kampplek spek met eitjes gaan maken en op naar uncle George. Veeel gebabbeld, zijn vriendin Simonne is lichtjes vreemd maar heel vriendelijk. Ze heeft ook een erg mooi huis. Vandaaruit naar Pia gereden (die gebeld had naar George omdat ze het vreemd vond dat ik er nog niet was, blijkbaar had ze problemen met de gsm), het was haar oudste zoon zijn verjaardag,en dus s avonds bbq met veel pintjes. De volgende dag was Pia erg moe en is ze smiddags in bed gekropen toen ik naar de garage was om de sigaretten aansteker in de auto te laten maken (gps).
Dan maar een briefje achtergelaten dat ik 2 nachten ging kamperen aangezien ze de volgende dagen moest werken van 6u sochtend tot savonds. Nog even (lang) met George gebeld om de plannen mee te delen en vertrokken naar Beechworth. Een oud gezellig mijnwerkersstadje (waar ik al geweest was hoor), heb dan nachtje caravanpark gedaan om auto op te laden en mezelf is uitgebreid te wassen en wat kleertjes erbij. Daar grote wandeling langs het meer gemaakt en goed gesnurkt. En! Ook aangevallen door een possum savonds als ik mijn boek dat bijna uit was aan het uitlezen was terwijl mijn afwas op de grond stond te wachten!! Vreselijk monster, niet afgeven, ik moet er erg grappig hebben uitgezien met mijn handdoek aan het slagen en ksst ksst roepend Maar heb gewonnen, hij is uiteindelijk in een boom gevlucht.
Volgende dag naar Bright (waar ik ook al geweest was, maar het was de tijd van de grote hitte en de bosbranden met veel rook overal en daar is het wat koeler). Bright ligt aan de voet van het erg mooie Mount Buffalo National Park, waar ik eerst naartoe dacht te gaan maar door de rook had ik toch niet ver kunnen zien. 2 erg grote wandelingen gemaakt, gezwommen in de rivier en geslapen op de parking waar ik vorige keer ook had geslapen. Ik was even binnengewipt in het informatiecentrum waar ze mij een kampplek aanraadden op de weg naar Lake Buffalo, het NagNag Reserve. 5 dollar per nacht, uitgebaat door vrijwilligers en ook weer mooi Aan een klein kreekje, wat afgelegen, was geen kat door ik daar kwam. s Avonds dan een familie met 6! Kinderen toegekomen met een gigantische tent waardoor ik niet meer zo alleen was. In de namiddag even naar Lake Buffalo gereden, ook erg groot, waar ik dan een hele tijd met Harley Davidson achtige man heb liggen praten. Ik had een waterski ritje kunnen krijgen (hij vergezelde zijn vriend met diens vrouw en 2 kinderen), maar heb dan toch bedankt..
Zaterdag dan stilletjes teruggereden omdat Pia die dag maar enkele uren moest werken en ook zondag thuis was. Haar smiddags gebeld vanuit Yackandandah, niet ver vanwaar ik die vreselijke aardbeitjes plukte toen. Blijkbaar was haar schema omgegooid en moest ze zaterdagnamiddag werken en zondag. Was ik dus voor niets teruggereden. Die nacht dus aan Lake Hume geslapen en zondag bij George op bezoek.
Maandag dagje Pia en in de late namiddag vertrokken naar Jingellic, een kampingplek een 100km verder die Pia aanraadde. Was ongelooflijk mooi, vlak naast de rivier, gratis, groen en schaduwrijk. Echt prachtig en echt iets voor mij. Weer een oude man als vriend met een nog oudere hond, die diabetes had. Daarmee een wandeling gemaakt, gezwommen (nadat ik me verzekerd had dat er niets gevaarlijks in de rivier zat), wat pintjes gedeeld savonds en ik ben dan in de pub wat gaan eten (was 2e keer dat ik ging uiteten, normaal kook ik altijd zelf). Daar aan de praat geraakt met Simon, de schapenscheerder van de omgeving. Was uitgenodigd om de volgende ochtend met hem mee te gaan (om 5u sochtends!), om schapen te leren scheren. Maar heb ik dan maar afgeslagen. Had Pia beloofd tegen de middag (woensdag) terug te zijn en was wel even rijden.
Dus woensdag vertrokken, niet langs de Hume Highway zoals ik gekomen was maar rustig langs het Lake Hume terug. Waar ik aan de kant ben gezet door de politie (erg spectaculair, met zwaailichtjes enzo). Het was gewoon een routinecontrole, denk omdat ik in zon Hippie Camper met bloemen erop rondrijd.. Heb moeten blazen, paspoort, visum en rijbewijs controle. Hartje ging toch wel een beetje tekeer, was helemaal in orde maar toch. Als de politie je in the middle of nowhere tegenhoudt met kogelvrije vesten, pistolen etc denk je direct het ergste. Maar was dus ok.
Woensdag weer bbq bij Pia en Ziggi, in de namiddag waren George en Simonne op bezoek en savonds haar ex collega met haar man en zoon. Vreselijke familie!! Pia lag om 20u30 al in bed (erg vroeg eruit), Ziggi en ik dan nog wat zitten praten, vooral over zijn paard tocht toen hij jong was en van Melbourne naar Queensland is gereden. Twee jaar hebben ze erover gedaan, met pakpaarden en al, werkend onderweg en teruggelift met truckers. Superverhalen vond ik het.
Donderdagochtend vertrokken, gestrand in Bright, wegens sneeuw op Mount Hotham op de Great Alpine Road die ik nam om naar de kust te rijden. Toen al erg veel stress, is een erg erg lange weg naar de top (40km erg omhoog) tot bijna 2000m. Wat gewandeld in Bright, niet zoveel gedaan. Smorgens getankt, nogmaals gaan vragen of de weg ok was en het was. Met een klein hartje dat begonnen aan de klim, viel echt wel mee, b ehalve als je aan de buitenkant moest rijden zonder vangreling! Gelukkig geen gigantische vrachtwagens op de weg en eigelijk ook niet veel verkeer. Was prachtig daarboven, erg koud, maar mooi. Dacht misschien een nachtje te blijven maar de 2 dorpen waar je doorrijdt zijn enkel skidorpen vol chalets en skiliften. Dan maar doorgereden tot aan de kust.
Zit nu (zaterdag 22 feb) in Paynesville, aan de meren die in verbinding staan met de zee. Hier geslapen op een parking aan de supermarkt. En het theesalon heeft internet Straks neem ik de ferry (te voet denk ik) naar Raymond Island, is een echt koala eiland dus daar een wandeling maken en wat koala fotos hopelijk. Dan denk ik naar 90 Mile Beach te rijden, niet zo heel veel verder, weet het nog niet echt. Heb een boek gekocht met alle kampings van Australie, waaronder heel veel gratis kampings. Is super, zijn toiletten, meestal douches, en is toch iets veiliger als je alleen reist.
Voila, dit was het. Denk dat ik alles :)heb Tot volgende keer!!
Hidyhow
Normaal had ik gisteren al wat geschreven maar zit nu in het stadje Young, ergens op de Olympic Highway richting zuiden waar zo niet al te veel of geen internet is.
Een klein reconstructietje van de afgelopen week
De vlucht was vreselijk, behalve het eten. De eerste naar Abu Dhabi viel nog mee (6uurtjes), toen zat ik gelukkig aan het raam zodat ik kon slapen. Maar dan..de lange vlucht. Zat ik in het middenpad tussen een koppel met een baby op schoot en een babbelziek meisje. Gebroken was ik. Elke keer ik dan indommelde kreeg ik een por van het kind of begon het kieken weer te spreken. Ik kan dus niet slapen op een stoel, het hoofd moet ergens tegen kunnen liggen. Wat dus niet het geval was.
Dan was ook het op foto mooi uitziende kamertje dat ik voor 3 nachten geboekt had, de grote van een schotelvod en was het daar om te stikken, zeker met de uitgang van de dampkap (van een chinees) restaurant net naast mn raam. Maar toch heb ik die eerste dagen telkens tot de middag geslapen. Het viel echt goed mee Sydney, het was lang genoeg, maar veel beter dan vorige keer toen ik er doodongelukkig was en na 2 nachten op de bus gesprongen ben. Heb heel veel gewandeld, ben de 1e dag erg verbrand geraakt (jaja, eergisteren heb ik dan eindelijk zonnecreme gekocht), de 2e dag uitgeregend net toen ik naar Bondi Beach wou gaan, wat ik dus terug niet gedaan heb. Een paar museumpjes bezocht, verschillende parken bezocht,
Woensdag was dan De dag, toen ik het busje mocht ophalen. Heb een bijkomende verzekering aangepraat gekregen, maar ben er toch blij mee. De kans om een dier te raken, of geraakt te worden is vrij groot zoals ik vorige keer bewezen heb. Daarbij kreeg ik dan een gps, kampingtafel en 2 stoelen. Gelukkig was de gps er om Sydney uit te geraken, heb maar 1x op een kruispunt gestaan waar ze ernstig moesten toeteren op mij. Als je alleen bent is kaartlezen en rijden niet echt gemakkelijk, buiten steden gaat het wel.
Het busje is een wrakje, licht uitgedrukt. Hij rijdt en zal blijven rijden hopelijk.. Maar de frigo denkt dat hij een vriezer is (waardoor ik de 1e dag tot de ontdekking kwam dat de boontjes en wortelen die ik gekocht had bevroren waren..), de tafel heb ik met behulp van iemand anders moeten ontkoppelen om een bed te kunnen maken (krijg ze niet teruggezet, wat niet erg is want eet altijd buiten, maar moest het nu regenen?), het bestek stamt uit WOI, en nog paar dingetjes. Het schakelen is ook wat moeilijk, maar we beginnen elkaar te kennen nu, en het begint te lukken.
Op naar de Blue Mountains dan. Ik ben dan maar in 1 ruk naar daar gereden, precies of ik bang was om te stoppen en terug te vertrekken. De beklimming langs waar ik naar boven moest, was niet zo goed gekozen, een vrij kleine erg erg steile weg met haarspeltbochten en een nerveuze auto achter mij die vond dat ik te traag ging.. Maar ik ben er geraakt met veel gebrul van de motor en zweethandjes Daar ben ik doorgereden tot het heel kleine maar erg mooie stadje Leura. Erg pittoresk, met veel oude gebouwen en veel rustiger dan Katoomba (de hoofdstad van de Blue Mountains). De 1e nacht heb ik op een picknick plek gestaan aan de Gordon Falls. Erg veel luidruchtige Kockatoos (papegaaien) in de bomen maar voor de rest zalig plekje en rustig. Die avond ben ik dan in het restaurant/brasserie Bon Ton een uurtje gaan internetten voor een mail naar Mam en Zus te sturen en toen is het gebeurd.. Teruggereden naar mijn kampplaatsje, gekookt, gegeten, gelezen wat rondgewandeld, geslapen (wel rugpijn 1e nacht van de harde plank onder de matras, maar dat is voorbij nu), opgestaan. Toen dacht ik water te gaan kopen om de lange wandeling naar de Gordon Falls te maken en toen zag ik.. dat mn portemonnee weg was .
De enige plek die ik kon bedenken waar hij was was bij Bon Ton, van de vorige avond, daarna ben ik recht naar de kampplek gereden. Dus eerst naar daar, maar het was een andere ober en die vertelde dat hij niet bij de verloren voorwerpen lag.
Na 2x de auto binnenstebuiten gekeerd te hebben, ben ik vertrokken naar de politie. Telefonisch aangifte moeten doen (niet zo gemakkelijk om alles te spellen in het Engels) en dat was het. Meer konden ze niet doen. Ik heb contact gehad met de Hounouring Counsil van Belgie, erg vriendelijke man maar echt veel kon hij ook niet doen. Heb enkele flesjes water gekregen en 20dollar van de mevrouw aan de receptie. Moest ik geen eten meer gehad hebben had ik dat ook nog gekregen waarschijnlijk. Nogmaals teruggereden naar mijn kampplek van de vorige avond, goed in de bosjes rondom gekeken in de hoop dat moesten ze mijn portemonnee gestolen hebben uit de auto terwijl ik even naar het toilet was, hij weggegooid was met enkel het geld eruit. Maar niet dus. Terug naar Bon Ton hopend dat het misschien de eigenaar van de vorige avond was maar nee. Na lang doelloos rondgeslenterd te hebben en me slecht te voelen nog even bij het politiekantoor langsgegaan om te zien of hij misschien binnen gebracht was, rond 17u savonds was het dan al 10 minuten nadat ik vertrokken was bij de politie en in mijn auto was gestapt, kwam er telefoon: de politieman hij was even blij als ik, gilde het half uit dat de eigenaar van Bon Ton gebeld had dat hij de portefeuille had!!! Hij had hem in zijn kluis gestopt met dat er zoveel belangrijke spullen inzaten. Naar daar gevlogen, en de man kwam al buiten. Schaamde zich dood om zijn ober dat die niet gebeld had om is te informeren. Had al naar Apollo (het verhuurbedrijf van de auto) gebeld, maar die hadden mijn nieuw australisch nr niet, naar NAB, de australische bank waar ik vorige keer bijzat en waarvan ik de visakaart meehad.
Heb dus een gigantisch glas wijn gekregen, lookbroodjes met dipsausje als voorgerecht, een heel lekker visje met groentjes en een koffie..van het huis allemaal. Het was me het dagje wel! Heb van de ontlading puur niet kunnen slapen savonds.
Gelukkig had ik mijn kaarten en paspoort etc nog niet geblokkeerd, dacht sowiso te wachten tot de banken in Belgie opengingen (rond 17u hier) voor ik wat deed anders hadden ING toch geen geld meer kunnen overmaken moest mijn kaart geblokkeerd zijn. Het was echt allemaal net op tijd in orde Heb wel afgezien die dag, hartje heeft overuren gemaakt en erg erg kwaad op mezelf geweest.
Ben dan nog tot zondagmiddag in de Blue Mountains gebleven, heel veel gewandeld in de hitte en zaterdagavond naar een Ukelele festival in Katoomba geweest. Was erg leuk, heel mooie muziek (de meeste groepen toch) en heb dan maar een CD gekocht. Had overdag mijn auto al klaargemaakt om in te slapen en ergens illegaal op een parking in Katoomba gezet, zodat ik er direct kon inspringen en de gordijntjes dichtdoen.
Zondagmiddag dan vertrokken richting Lavington naar Pia en uncle George. Zit nu dus op de Olympic Highway, veel kleiner dat de Hume Hwy maar wel maar 2 rijvakken. Moet dus regelmatig uitwijken voor de 18 wielige monstertrucks die niets of niemand ontzien, zeker geen klein hippie busje met bloemen op. Totaal uitgeteld hier gestrand in Young, de hitte is echt vreselijk en je ziet de rook van in Victoria zelfs tot hier hangen. En is toch 500km verder, wat wil zeggen dat het echt wel erg moet zijn. Gelukkig is hier een klein zwembadje aan de camping waar ik al dankbaar gebruik van het gemaakt. Gisteren spaghettisaus gemaakt en gegeten en wat rondgewandeld in het stadje. Dan om 21u laatste duikje in het zwembad genomen en erg goed geslapen. Sta bijna op het punt verder te rijden naar Lavington, nog een 300km maar zal er wel even overdoen.
Zo dat was het dan, heeft lang geduurd voor er wat opkwam maar is dan toch direct veel geworden he
Hele dikke kussen!!
(het meisje dat vanaf nu haar portemonnee als een leeuwin haar jong in het oog houdt)
ps: dit is maandag geschreven, maar heb nu pas internet. Volgende update volgende week!! (Nu ben ik even in Beechworth en dit weekend terug naar pia en uncle george)
Haai daar iedereen!!! Klein berichtje om te zeggen dat ik zeer binnekort een zeer lange blog ga schrijven maar heb gewoon geen tijd gehad de laatste tijd. Bij deze wens ik jullie dus ook allemaal een heel gelukkig nieuwjaar!! Dikke kussen!!!!
Zalig Kerstfeest Zalig Kerstfeest!!! Hier bijna alles achter de rug, nog aan het wachten op telefoontje van mijn familietje.. Veel gekookt vandaag, lekker gegeten (veel te veel) en morgenmiddag begint het allemaal opnieuw bij familie van Paul hier vlakbij. Mooie 'handtas' van Noah gekregen (zelf gekozen bij gebrek aan inspiratie bij hem), oorbelletjes en leren armbandje van Nathalie en een uur een half quad ride van Paul en Katja bij KI Adventures de 4e januari. Yihaa!!!! Geniet ervan in het koude Belgie (mis het wel een beetje) en gedraag jullie een beetje:) Dikke dikke dikke zoenen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXx
Het weer begint hier eindelijk beter te worden, gisteren echt heel warm geweest. Heb nu al 4 verschillende bruin (en lichtjes roos) tinten op m'n rug door verschillende kledingstukken die ik draag.
Is zo vreemd dat het hier morgenavond kerstavond is, als Paul Merry Christmas tegen de toeristen zegt gaap ik hem altijd aan. Niet alleen dan hoor:)
Heb echt heel veel geluk gehad om hier terecht te komen, Paul en Katja zijn echt ongelooflijk fijne mensen en hier in ons huisje met Nathalie en Noah (nu officieel een koppel) loopt het ook erg goed.
Theis (dit is dus de juiste schrijfwijze) is eergisteren vertrokken richting Sydney. Hij gaat daar Deens Kerstmis vieren in een Deense Kerk met traditioneel eten etc. Mis hem al beetje want is echt fijne jongen en het evenwicht in de groep was perfect. Iedereen kwam (nog steeds hoor:) goed overeen. Misschien zien we elkaar wel terug in West Australia in februari ergens.
Maar dan nu eerst mijn fantastisch goed nieuws!! Tromgeroffel tromgeroffel!!! Zijn jullie al nieuwsgierig? HihiWel dan: in plaats van geen job, heb ik er nu 2 !!!!!!!!!! Ik viel ook achterover... Maar laat me eerst vertellen wat de jobs zijn misschien. Eerst en vooral ga ik dus betaald worden voor mijn wwoof werk! Dit gebeurd zeeer zelden en is dus niet volgens de regels van wwoofing, maar aangezien ik zo goed ben, wordt ik dus betaald. Dit klinkt erg dikkenek, maar het waren Paul's exacte woorden. Enkele dagen geleden (zondag denk ik) hadden we eigelijk gedaan met werken, maar aangezien ik maar bleef vragen of er nog iets te doen was, zei Paul dat ik mee met hem moest komen naar de schapen shed om te zien hoe de schapen gevoederd worden die daar binnen zitten. Daar aangekomen vroeg hij plots of ik nog steeds een job wou na 15 januari (normaal mijn laatste dag bij hen). Toen ik natuurlijk volmondig ja zei, vertelde hij me dat ze dus voor de echt goede wwoofers een budget hebben om deze te betalen (zijn er maar enkele per jaar). Hij en Katja hadden over mij zitten praten en besloten dat ik dus in deze categorie thuishoor. Enthousiast, leergierig, actief,... waren enkele van de woorden die vernoemd werden. Ze verdelen hun wwoofers steeds in 3 categorieën: top middle bottom. En ik zit in de top top zoals hij zei:) Oh i feel good!Het zou dus om 200 dollar per week gaan in januari, wat een 800 dollar zou opleveren tegen dat ik vertrek. Op zich niet heel veel, maar ik heb natuurlijk wel onderdak en geen kosten buiten tabak:)
De enige voorwaarde is dat ik blijf tot eind januari, wat ik er zeker voor over heb. Na Nieuwjaar wordt het erg druk (toeristen groepen van rond de 100 man, gisteren hadden we er 75 en dat was al erg veel) en aangezien Nathalie de 7e vertrekt en Noah de 10e, hebben ze iemand nodig die alles weet (en baas mag spelen over de nieuwe backpackers:)) gedurende de 2e helft van januari en het einde van de schoolvakantie.
Noah wordt ook betaald (hij was de 1e dit jaar en ik dus de 2e), maar bij hem was het pas na 4 weken en bij mij dus al na 2 weken een half! Noah zei dat dit heel erg snel was:) Denk dat ze me wel heel erg leuk vinden... Katja wil me ook een man op het eiland zoeken, zodat ik hier trouw en blijf wonen. Zal dan toch een heel erg goede moeten zijn:)
Ben nu dus ook verlost van de huishoudelijke taken at Paul's Place, en mag constant buiten werken. Heb gisteren voor het eerst met een kettingzaag mogen werken (ja fisje, van anderen mag ik dus wel:)) het was niet echt heel goed, maar binnekort gaat hij me bomen leren zagen om m'n techniek te verbeteren. Hij wil me echt zoveel leren, echt heel fijn. Eén dezer dagen gaan we ook schieten, waar ik erg goed in ben (echt), niet op diertjes ofzo maar hoe het precies in z'n werk zal gaan weet ik nog niet. Binnekort mag ik ook helpen met fencing (zou echt niet weten of er een nederlands woord voor bestaat, maar is dus hekken maken rond de paddocks en/of bestaande hekken verbeteren). Dit zijn dus normaal jobs voor de jongens, maar aangezien ik zo'n goed 'farm' meisje ben, mag ik dus ook buiten werken.
Nog iets wat Noah nog niet mocht doen is met de pick up rijden terwijl Paul ernaast zit. Is zeer oude pick up, zeer koppig en moeilijk om mee te rijden maar het is gelukt (was na 2 maand alleen vergeten wat die 3 petalen betekenen:) Klinkt raar, maar zulke kleine dingen geven je gewoon vertrouwen dat hij je vertrouwt.
Ik geniet er gewoon zo van, buiten zijn, hard werken, 's avonds thuis komen helemaal afgepeierd en dan genieten van een fris pint en een douche nadien. Het enige 'nadeel' is wel dat m'n lijfje echt bont en blauw ziet met een 100 kleine en grote schrammen. Heb zelfs al enkele mooie littekens..:)
Dit is echt wat ik ooit wil doen, hoe deze mensen leven is echt.. zo zita:) kan het niet goed omschrijven, maar alles is zo chaotisch en zoveel dingen tegelijkertijd (cottages, farmwork en de toeristentours) en toch loopt alles wel ok. Misschien leer ik hier wel genoeg om ooit m'n eigen boerderijtje in Portugal te beginnen met vanalles en nog wat... What dreams may come.
En dan op naar de 2e job...... datgene dat ik mezelf half en half beloofd had dat ik niet zou doen: restaurant work!! Was echt wel vreemd want het was dezelfde dag dat Paul me vertelde dat ik betaald zou worden. Waren 's ochtends niet klaargeraakt met de huizen te kuisen en waren dit dus s avonds aan het doen tot Katja belde.. om te zeggen dat ik een sollicitatie had om 18u in het restaurant hier 500m verder. Natuurlijk stress alom bij dit dropje, maar eens ik daar was was deze helemaal verdwenen. Is echt prachtige locatie, met stunning view over de bay en ongelooflijk fijne mensen. Stokes Bar and Grill heet het. Heb die avond dus al een tafel bediend en de meeste uitleg gekregen. Blijkbaar hadden Katja en Paul gezegd dat ik één van de beste 'backpackers' ben van de laatste Jaren:) en had ik de job dus al voor ik goed en wel binnenstapte. Na een uurtje uitleg over alles zijn we dus op het terras gaan zitten met paar flessen wijn en zaten we praten over vanalles en nog wat. De 1e januari begin ik dus om 18u aan 20 dollar per uur... Normaal zou het voor 7 dagen per week zijn, maar daar is Paul niet mee akkoord omdat ik dan na een week dood zou zijn. Begrijp wel wat hij bedoeld, je moet echt alert zijn met de toeristen en als ik 8u voor hem werk overdag en dan s avonds van 18u tot (ongeveer 3u).
De plek lijkt echt wat op het hh, betere locatie natuurlijk, maar qua werk mentaliteit etc is het echt wel vrij gelijkaardig. Alles is wel vrij basic, geen kassa bijvoorbeeld maar good old papers to write your order down. Zou ook in de keuken mogen staan. Het basis idee is dat de bazin meer avonden vrij heeft (3 kinderen en farm thuis) en dat ik dan 'het commando' over de zaal zou krijgen. Voelde echt ook goed als ik daar was, verhaaltjes over klanten uitwisselen, weten waarover je spreekt. Laat ons hopen dat alles goed gaat en ik niet teveel breek natuurlijk, hoewel dat nog zelden gebeurd. Ik hou jullie op de hoogte.
Maandagnacht ben ik dan op Marron (rivierkreeften) en yabbies (kleine rivierkreeftjes) hunting geweest met Noah. Ongeveer 10km verder is er een kreek waar je ze in overvloed vindt. Maar, om er te geraken moet je bijna een vertikale heuvel afglijden (in het donker, en als ik donker zeg bedoel ik dus geen hand voor ogen zien, wel mooie sterrenhemel) en dan tot aan je middel het water in en met de pillamp schijnen maar. Als een grote marron je te pakken krijgt kan je een vinger verliezen, daarom heeft dit slim meisje Noah het catch work laten doen en heb ik de zak gedragen. Heb wel enkele yabbies gevangen. Maar dan de terugweg... Noah was op z'n slippers (ik niet hoor, dikke jeans aan en bottinnen) en is deze natuurlijk kwijt gespeeld onderweg (zeer moeilijk begaanbare kreek, erg veel rotsen onder water en dan ook maar 1 pillamp left die ook bijna plat was) en bij het zoeken naar zijn slippers ben ik dan ook m' n bril (die namelijk kapot is, beentje afgebroken en de plakband waarmee ik het terug aaneen geplakt had was niet waterbestendig). Stel je het moeilijkst begaanbare bos voor waar je ooit in hebt gewandeld en vermenigvuldig dat maal 100 en dan ben je er bijna. Waren rond middernacht thuis, doorweekt, helemaal geschaafd overal en met maar 1 bruikbare Marron voor Paul.... De rest hebben we die avond gekookt (jaja, ik heb de genadeslag gegeven voor het koken, very nice (feel like i can handle everything now:))), maar een dezer dagen moeten we dus terug. Alles ok zolang we genoeg batterijen mee hebben en Noah deftige schoenen draagt.
Lieve vriendjes, moet ervandoor, skypen met Koraalvisje en dan bedwaarts!!!! want morgen is het dus Kerstavond en wordt lange dag (veel te bereiden).
Wss schrijf ik niets meer voor Kerst (en miss Nieuwjaar) dus hierbij wens ik iedereen een Gelukkig Kerstfeest en een zeer Gelukkig Nieuwjaar. Ik ben helemaal niet in de Kerstsfeer maar miss (warm weer??) verandert dat morgen wel rond de kerstboom met de kadootjes:)
Wens jullie allemaal het beste en meer van die clichédingen:) Kus Zita Balita (zo noemt Katja me, iedereen moet hier een bijnaam hebben, haar papa noemt me ook wel Cheeta...)
Piep, het is hier bijna elf uur s avonds, poppy s verjaardagsfeestje bijna achter de rug. Samen met Nathalie alle eten gekookt vandaag, en viel dus blijkbaar in de smaak. Nu aan het genieten van een cointreau (welverdiend) en wat rust. Wel leuke ervaring geweest. Als je wil bellen (gewoon doen marjolein!!:)) is dit maar weer is het nieuwe nr: 0061885592183. Ik vermoed dat dit tot zondag of maandag zal zijn. Morgen ga ik met Nathalie sowiso naar de pub, fun maken en vooral veel pintjes drinken en dansen. Tot gauw!!! XXXX
