2 mei 2011, het is een dag als een andere... opstaan, kleine naar school doen, gaan werken.... tot plots dat éne smsje, die mijn wereld op zijn kop zette... Het is een sms van een jeugdliefde van mij, wie ik 16 jaar niet zag, sporadisch was er weer contact via facebook maar dat bleef heel beperkt. Hij woonde niet meer in mijn stad, had een heel ander leven dan ik daardoor is alles verwaterd in het verleden. Maar die dag was hij op bezoek bij zijn familie... ik was benieuwd naar hem en hij naar mij... het was een zonnige dag en we spraken af na het werk op een terrasje in 't stad om wat bij te praten... ik was nerveus, wist niet goed hoe ik me moest gedragen, wat moest ik zeggen, wat ging hij zeggen? Zou hij veel verandert zijn? Allemaal vragen die bij me opdoken, maar waar ik het antwoord niet op wist. Ik zag hem komen in de spiegeling van de ramen aan de overkant, mijn hart ging sneller slaan... dat moment, die minuut heeft mijn hele leven verandert... de blik in elkaars ogen, het terugzien was zo... ik kan het moeilijk omschrijven, ik wist diep vanbinnen dat het fout was, want ik ben nog getrouwd, maar het voelt zo vertrouwd hem terugzien, net alsof al die jaren ertussen nooit bestaan hebben. Hij vertelde me dat moment dat hij hier efkes was om dan naar een andere provincie te gaan wonen en binnen een paar maanden zou hij een verre reis maken voor onbepaalde tijd... Ik wist toen al dat het afscheid pijn ging doen, maar toch wilde ik hem terugzien, wilde ik praten met hem, weten wat er allemaal in zijn leven gebeurd was... we namen afscheid, heel de avond moest ik denken aan het terugzien, ik kon het niet loslaten... ik smste om te vragen of we elkaar nog konden terugzien, we spraken af de dag erop om naar zee te gaan... we hebben uren gewandeld, gepraat, gelachen... dat moment vertelde hij me 't gene wat ik eigenlijk niet wou horen... hij was al 17 jaar verslaafd geweest aan heroïne... en nu... ik was stapelverliefd op hem, maar tevens doodsbang... ik heb niemand in mijn nabije omgeving die daarmee te kampen heeft, voor mij is dat de ver van mijn bedshow... maar nu word ik zelf verliefd op iemand die dat gedaan heeft... wat zijn de gevolgen daarvan? Is hij er volledig vanaf? Hoeveel kans dat hij zal hervallen? Ik ben doodsbang. Bang voor mijn gevoelens, bang voor de gevolgen, want ik weet ik wil hem niet kwijt... Ik heb de sleutel van mijn hart gegeven en die neem je niet zomaar terug. Ook al zegt mijn verstand van pas op, je weet niet met wat je bezig bent... en terecht ik weet het niet, het is een stap in het ongewisse dat ik maak... maar ik heb het ervoor over... We hebben zalige weken gehad, dan kwam het moment van afscheid nemen... hij gaat geen verre reis maken, hij gaat binnen in een ontwenningskliniek, ik vraag me dan af, hij is er vanaf waarom gaat hij nog binnen... dat begrijp ik niet... maar het zal wel zijn redenen hebben en dat begrijp ik ook, ikzelf ben een verstokte roker, ik heb ooit 2 jaar gestopt, toch ben ik herbegonnen en dat is maar een sigaret, wat op zich ook heel verslavend werkt, dus begrijp ik langs de ene kant wel waarom hij het moet doen en aan de andere kant begrijp ik het niet, maar dat zal zijn omdat ik die wereld niet gewend bent. Ik had in mijn omgeving al over hem gepraat, tegen dichte familie, vrienden... overal bots ik op hetzelfde verwijt, dat ik gek ben, dat ik niet weet waaraan ik begin, dat ik alles ga kwijt geraken... maar dat is lastig, ik zou nu eigenlijk steun nodig hebben van de mensen rondom mij, maar die begrijpen me niet... ze maken me gek, ik heb het gevoel dat ik helemaal alleen sta, 't is ik tegen de rest van de wereld... dat doet pijn, het onbegrip van de mensen rondom je... ik weet het is voor mijn bestwil. Ze hadden natuurlijk liever gehad dat ik verliefd werd op iemand anders, op ne zogezegde mister perfect, maar voor mij is hij mister perfect... ik zie geen verslaafde... ik zie hem... die man die me doet glimlachen, die naar me luistert, tegen wie ik kan praten, die me mezelf laat zijn... als wij een glas teveel op hebben, dan mag dat, dat is maatschappelijk aanvaardbaar, maar drugs zijn niet toegelaten, maar eigenlijk is een verslaafde het slachtoffer van zijn eigen verslaving... ik praat dat zeker niet goed, maar als niemand in hen gelooft, hoe kunnen ze er dan ooit vanaf geraken? Hij is nu al een paar weken binnen in die ontwenningskliniek of hoe moet je het noemen, je mag niet bellen, niet schrijven, geen bezoek tijdens de opstartfase... dat werkt zo frustrerend die stilte... ik zou gewoon eens willen weten hoe het met hem gaat... of hij mij ook zoveel mist als ik hem... kunnen praten tegen hem over al 't gene ik hier buiten meemaak.... is om gek van te worden... Ik verlang naar de eerste keer dat ik hem terughoor... 'k hoop dat het niet zo veraf meer is dat moment... kon ik maar eens praten met iemand wie 't zelfde meegemaakt heeft...
