vandaag zijn me een aantal bijzondere zaken voor het eerst overkomen. Het begon deze middag, toen ik aankwam op de bibliotheek. Voor de eerste keer niemand bekend gezien, zo erg zelfs dat ik mij genoodzaakt zag te beginnen werken. Gelukkig kwam er al snel een vriendin op het toneel, waar ik iets later iets mee ben gaan drinken. Maar niet voor ik haar uit de nood had geholpen met haar computerslot. Je kent dat wel: een soort dun fietsslot om een laptop mee vast te leggen. Het was een slot met cijfercombinatie, en zulke sloten vergen altijd wat extra studie.
Toen we terug aan de slag gingen (op aandringen van de vriendin in kwestie), kwam ik een andere vriendin, voor het gemak C. (op request van de persoon zelf gebruikte ik haar halve initiaal ) genoemd. Voor de eerste keer moest ik zowaar aandringen om mee iets te gaan drinken. Meestal gaan de mensen meteen mee, maar bij haar moest ik nu toch even de druk verhogen.
Toen zij naar de les moest, ben ik terug naar de bibliotheek gegaan om er een groepswerk te starten. Voor de eerste keer werkte ik er tot ná vier uur! Ook voor het eerst kreeg ik van iemand, een zekere F., zonder omwegen gelijk op een door mij geopperd punt. Ik hoef jullie niet te vertellen dat het een grote shock voor mij was, gezien al mijn vrienden (uitgezonderd een zekere J.) en vriendinnen bijna automatisch partij kiezen tégen mij.
Om de dag te beëindigen heb ik voor het eerst openbaar vervoer naar huis (eerst een tram, dan de bus) genomen waarbij ik ben overgestapt. Niet heel bijzonder, maar wel op deze dag, natuurlijk (het cumuleert)!
zoals jullie al weten studeer ik, als alles goed gaat, dit jaar in juni af. Aldus vind ik het tijd voor een petite histoire uit het begin van mijn studiecarrière.
De professoren vonden het toen nodig om regelmatig een aantal, of zelfs veel, bladzijden uit hun cursus te laten vallen. Dit voornamelijk wegens tijdsgebrek. Uiteraard waren wij als studenten heel opgetogen omdat we de bladen konden wegschrappen. De methode hiervoor verschilde van student tot student. Sommigen doorstreepten het paginanummer: bijvoorbeeld 55, anderen zetten een kleine "0" voor het paginanummer, nog anderen zetten een fijne streep over hun ganse bladzijde.
Ikzelf hield er een iets "enthousiastere" methode op na. Ik zette zodanig veel strepen op mijn blad, dat de inhoud bijna niet meer te lezen was. Op zo'n manier dat men er met wat fantasie een abstracte kunst in kon zien. Deze methode kostte echter heel wat inkt, en al snel nam ik er een aparte pen voor. Niet veel later kreeg die pen een papiertje opgekleefd met daarop het opschrift DE SCHRAPPER. Bovendien had ik net vrij dure pen met een koker gekregen, waarbij de koker al snel ging dienen als aparte houder voor DE SCHRAPPER. Uiteindelijk raakte de eerste pen leeg, en moest ik een nieuwe zoeken (5 pennen geprobeerd! ), waar ik dan nog het lipje van moest afbreken om ze in de koker te krijgen.
Jullie kunnen je wel voorstellen dat DE SCHRAPPER snel een begrip werd onder de vrienden. Hierdoor werd het schrappen nóg leuker! Maar vooral wanneer ik té enthousiast werd in mijn schrappen, en 4 à 5 bladzijden te ver pas doorhad dat ik al lang moest gestopt zijn, was de hilariteit groot. Zeker omdat ik mijn bladen bijna niet meer kon lezen.
Nu is DE SCHRAPPER op rust, gezien we vooral eigen nota's moeten maken, maar ik hoop hem ooit door te kunnen geven aan mijn kinderen. Wat is er geworden van de eerste pen, hoor ik jullie al vragen. Deze werd vernietigd door een vriendin (M.) die er echt niet meer tegenkon, en zich móést uitwerken op die pen. It was viscious! Maar ze heeft nooit aan DE SCHRAPPER in functie kunnen raken.
Zo, dit was een kleine vertelling, waar er nog aan zullen worden toegevoegd. Ik hoop dat jullie het konden smaken, en zeg jullie:
vandaag eindigt het jachtseizoen met, zoals elk jaar, een "duivenweekend". Tijdens dit weekend worden de jagers door de landbouwers uitgenodigd om het teveel aan duiven te verdelgen, om de oogst te garanderen.
De vogelbeschermingsorganisaties staan hier zeer sceptisch tegenover, en zouden deze actie dan ook willen afschaffen, of minstens drastisch inperken. Zij halen hiervoor volgende argumenten aan: het is geen weidelijk (i.e. behoorlijk, ethisch) jagen meer, het is overbodig gezien de duiven wegtrekken, er bestaan middelen om ze te verjagen zónder neer te schieten en het is voor het eigen voordeel (de opbrengst van de neergeschoten vogels).
Hier moet men echter volgende argumenten tegen inbrengen: 1) Het is geen weidelijke jacht. Dit is een juiste waarneming, maar doet hier niet ter zake: er moet een onderscheid gemaakt worden tussen de "jacht" en de "verdelging". Daar waar de jacht het bijgekomen wild "afroomt" om het evenwicht in de natuur te bewaren en overlast (zowel voor de omwondenden als voor de dieren zelf) te voorkomen, heeft de verdelging tot doel het teveel aan specifiek in de wet bepaalde (vogel)soorten op te ruimen. Het is een feit dat de duivenpopulatie de laatste jaren exponentieel is gestegen. Hiervoor zijn tal van oorzaken te vinden: het tekort aan natuurlijke vijanden (deze soorten zijn reeds jaren geleden verdwenen en kunnen nu maar zeer moeilijk worden geherintroduceerd), de zachte winters tot vorig jaar (waardoor er het hele jaar voldoende voedsel was te vinden, en er dus nog 1 à 2 nesten per koppel konden bijkomen), etc.
Al deze duiven voeden zich met het graan etc. dat binnenkort net boven de grond zal uitkomen (en dus niet met het zaaigoed zoals dat nu onder de grond zit), wat enorme economische schade toebrengt aan de sector die in een "goed jaar" reeds in financiële moeilijkheden zit.
2) Het is overbodig gezien de duiven wegtrekken. Een aantal duivensoorten trekt inderdaad na een tijd weg, maar zal intussen toch nog voldoende schade kunnen aanrichten. Daarenboven blijft een heel deel ter plaatse, gezien er toch voldoende voedsel te vinden is. Deze noemt men "cultuurvolgers". Zij passen zich aan aan de mogelijkheden die de mens (ongewild) schept. Door te zaaien creëert de landbouwer een enorme voedselbank waar de duiven massaal op afkomen, gezien het een gemakkelijke voedingsbron is.
3) Er bestaan middelen om ze louter te verjagen. Dit is inderdaad zo, maar het zijn middelen die ofwel duur in aankoop zijn, of zeer onderhoudsintensief. Zo zal men de apparatuur regelmatig moeten herschikken om gewenning te voorkomen. Ook zullen de dieren wel afgeschrikt worden, maar telkens terugkeren, en evenzeer schade aanrichten vanaf het ogenblik dat de apparatuur slecht werkt, of anderszins niet functioneert.
4) Het is voor het eigen voordeel. Dit is onjuist. Verdelgde duiven moeten onmiddellijk aan het OCMW worden overgedragen, op basis van een oude wet, die toen nog de verdeling onder de armen als doelstelling had. Heden ten dage is dit uiteraard volledig achterhaald, maar de wet blijft de wet.
Kortom, deze verdelgingsweekends zijn een noodzaak geworden in een periode waarin de jagers vrijwel alle roofdieren moeten vervangen, en dit op ethische wijze trachten te vervullen. Men heeft nog steeds het beeld van de negentiende eeuwse schietgrage bourgeois voor zich, terwijl de facto de overgrote meerderheid van de jagers milieubewuste personen zijn geworden die met kennis van zaken handelen.
) genoemd.
), waar ik dan nog het lipje van moest afbreken om ze in de koker te krijgen.
