Met een beetje schaamrood op de wangen heb ik na een half jaar beseft dat er eigenlijk nog geen einde aan de blog geschreven is. We zijn intussen al 6 maand terug in Belgenland en nu ik bezig ben met mijn fotoboek besefte ik dat ik eigenlijk nog een afsluitstukje moet schrijven. De laatste weken verliepen eigenlijk zonder problemen. Nog wel een paar discussies met Josephat gehad maar dat was naar het einde toe een dagelijkse bezigheid. Op het einde hebben we nog een afscheidsfeestje georganiseerd met een frisdrankje voor de kindjes en dat was allesinds mijn moeilijkste moment in die 3 maand. Afscheid nemen van de kindjes. Ik kan het je verzekeren, als ze je met 20 kinderen aan het knuffelen zijn tot je bijna omvalt dan krijg je toch een krop in de keel. Maar goed, dat weet je op voorhand als je aan zoiets begint dat er een moment van afscheid zal komen. Ook het afscheid van de medevrijwilligers was zwaar omdat je eigenlijk weet dat je elkaar niet rap zal terugzien. Maar na een half jaar moet ik wel zeggen dat ik nog zeker maandelijks contact heb met Paulina (Chili) en Simone (Duitsland) dus hopelijk blijft dit het geval. Voor de rest zijn we eigenlijk zonder veel problemen thuis geraakt. Met de bus naar Dar-es-Salaam was natuurlijk weer een ruige rit maar we zijn er toch levend geraakt dus dat was het belangrijkste. In Dar-es-Salaam nog kennis gemaakt met Rasta Richie, een rastaman die schilderijen verkocht die tegen ons gebabbeld heeft en waarmee we twee dagen samen vertoeft hebben. Wel nog plezant maar op het einde wisten we niet of hij nu eigenlijk geld verlangde van ons of het puur uit vriendelijkheid was. Wel het goedkoopste restaurantje gevonden ooit: 75 cent voor een maaltijd. Niet slecht denk ik dan. Eens we de vlieger nr huis namen hadden we een raar gevoel. Eigenlijk wilden we nog niet nr België terugkeren. We hebben ons daar soms doodverveeld en serieus gevloekt op de mentaliteit maar eigenlijk was het echt een fantastische ervaring geweest. Het was een beetje langs twee kanten. Misschien hadden we iets te snel beslist om vroeger naar huis te komen maar langs de andere kant hebben we hierdoor wel de Kilimanjaro kunnen beklimmen wat toch wel iets onvergetelijks is. Het aanpassen in België verliep eigenlijk wel redelijk vlot (met dank aan mijn vrienden die mij opgewacht hebben en mij direct weer aan het belgisch leven voorgesteld hebben :-).
Ik wil iedereen die ons gesteund heeft nog eens van harte bedanken want ik kom met een goed gevoel terug uit Tanzania. Ik heb het gevoel dat we daar toch iets kunnen doen hebben voor de kinderen en hoop dat de volgende vrijwilligers ons werk kunnen blijven verderzetten. Met het geld dat jullie geschonken hebben konden we onder andere kleren kopen, eten kopen, deuren maken, een groot stuk land bewerken, tafels en banken maken voor in het klaslokaal, ... Allemaal dingen die het de kinderen aangenamer maakt om te leven.
Voor ons was het een fantaschtische ervaring en ik dank jullie voor jullie interesse en om deze blog te volgen.
Wat ze zeggen is niet gelogen: eens je nr Afrika gaat wil je zeker terug. Ik ga zeker nog terug!!
