Raymond,

Je had er moeten bij zijn op 10 oktober op het feest van de jubilerende West-Vlaamse artsen, dat doorging in Oostkamp. Maar het kon natuurlijk niet omdat jij zo'n anderhalf jaar geleden dit aardse tranendal verlaten hebt. Niettemin heb ik het gevoel dat jij dit nog zult opvangen, al ben je dan even onzichtbaar, onhoorbaar en ontastbaar als mijn relaas dat straks de ether zal vullen.

Zevenenveertig waren er uitgenodigd, allen met de titel van doctor in de genees-, heel- en verloskunde: vijfendertig van de lichting '65, elf van de lichting '55 en één van de lichting '45. De laatste moet al flink op weg zijn naar de honderd. Hij was er niet. Van de "jongere" lichtingen waren er naar mijn schatting zo'n twee derde op de afspraak, de meesten met partner. Twee vrouwelijke "geneesheren" waren er en dat was niet eens buiten proportie, in overweging nemend dat in onze lichting, Gent '65, er amper eentje op de vierenvijftig was van het - toen nog - zwakke geslacht. Heden ten dage is de meerderheid van de afgestudeerde artsen een vrouw en al hebben ze nu een veel grotere "bagage" dan wij toentertijd, ze zijn nu eenvoudigweg "arts" en allesbehalve "doctor in de genees-, heel- en verloskunde". En géén vrouw die zich nog "geneesheer" laat noemen. En de "Orde der Geneesheren" heet nu "Orde der Artsen".

En Claudientje, ze was er, samen met nog drie anderen van onze lichting: Marcel Marchau, Eric Devos en Hugo Provoost ("Pervosje"). Reken mij erbij, dat maakt vijf "Gentenaars". Al de anderen hadden hun wijsheid opgedaan in Leuven. Een halve eeuw geleden was Gent nog een beetje taboe in het katholieke West-Vlaanderen en wie niet in Leuven gestudeerd had werd vaak niet voor vol aanzien en met een scheef oog bekeken. Gediscrimineerd! Ik herinner me nog dat mijn buurvrouw, achtenvijftig jaar geleden, toen ik haar vertelde dat ik in Gent geneeskunde ging studeren, vroeg: "en wanneer moet ge dan naar Leuven?". Tja, de tijden veranderen. Maar Claudientje, die is nauwelijks veranderd. Eric en Hugo evenmin. En Marcel? Hij was toen al een stevig uit de kluiten gewassen knaap maar nu is zijn borstkas wel twee keer zo groot geworden: een boom van een vent, een kleerkast. En net als wij heeft hij de kaap van de vijfenzeventig al gerond. Valt het je op dat ik met jou praat alsof je niet bent heengegaan? Dat komt omdat ik er in mijn hart van overtuigd ben dat je mij hoort en verstaat. Hoe ver je ook weg bent. In de ether... Ha, in mijn weerwoord - jawel, ze hadden me weer eens gestrikt - heb ik nog eens het verhaal verteld van Marcel en de cursus van Gigi. Een geschiedenis die mij ei zo na tot dé wanhoopsdaad had gedreven, tot een dramatische ontknoping redding bracht. De zaal bulderde van 't lachen en ze bulderde des te meer naarmate mijn ellende groter werd. Maladie du voisin réconforte, nietwaar? Maar de ontknoping heb ik hun onthouden. Ze moeten maar eens mijn memoires lezen: het staat erin verteld, in geuren en kleuren.

Met mijn speech zat de sfeer er dermate goed in dat ik het niet aandurfde een "serieus onderwerp" aan te snijden. Ik had er nochtans één in gedachten. Ik stuur het jou op, via een e-mailtje:

We zijn allen ongetwijfeld dokter geworden met een edel doel voor ogen, nl. mensen genezen, mensen gelukkiger maken, levens redden. Hoeveel levens hebben we gered? En hoeveel levens hebben wij niet gered, die zonder onze tussenkomst misschien wél waren gered? In mijn geval is die "eindstand" alvast één-één, een nul-operatie dus. En of ik mensen gelukkig gemaakt heb? Met gehoorsverbeterende operaties bijvoorbeeld. Zo'n 75 procent ervan zijn geslaagd (geen slecht gemiddelde). Die zijn daar gelukkig mee geweest. Een tijdje, want geluk slijt, net als verdriet... De andere 25, wier gehoor (aan de geopereerde kant wel te verstaan) niet of nauwelijks was verbeterd, of zelfs slechter geworden en in enkele gevallen zelfs geheel uitgevallen, zijn daardoor een tijdje ongelukkig geweest. Maar die ene die aan de operatie een oorsuizen heeft overgehouden waar geen enkele medicus ter wereld hem nog kon van afhelpen, dat hem dag en nacht kwelde, waaraan hij geen ogenblik kon ontsnappen, dat zijn leven tot een hel heeft gemaakt...! Weegt het kortstondig geluk van die 75 op tegen het drama van die ene? Mocht iemand van de jubilarissen zich daarin terugvinden, laat hij dan nederig wezen.

't Was een memorabele dag, die 10^e oktober, een mooie zonnige dag. Een dag om gelukkig te zijn. Maar niemand kent mijn pijn. Omdat jij er niet meer bent. Mijn verstand zegt dat ik je nooit meer zal weerzien. Maar mijn hart weet wel beter. Als jij morgen aan mijn deur staat schenk ik jou het mooi plaket dat ik gekregen heb van de Orde. Samen hebben we zoveel beleefd, méér dan een halve eeuw geleden. Het leed gaat niet over...

Je vriend Kris.

23-10-2015 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge