Eén van mijn trouwe lezeressen heeft gereageerd op mijn blog: Andrea. Of ’t zou iemand van ’t mannelijk geslacht moeten zijn: zo zijn er velen in Italië. Andrea  Bocelli  bijvoorbeeld, om er maar één te noemen. Toch ben ik er vrijwel zeker van dat het hier om een vrouwelijke Andrea gaat, omdat ze verlangend (smachtend bijna) uitkijkt naar mijn cursiefjes: zo smachtend drukt een man zijn verlangen zelden of nooit uit. Andrea maakt zich zorgen over het feit dat de frequentie van mijn verhaaltjes achteruit gaat. Heeft het met verminderende inspiratie te maken  of met geestelijke aftakeling, zeg maar dementie? Welnu, ik denk het niet, mijn beste Andrea. Mijn tijd wordt dezer dagen voornamelijk ingepalmd door de verbouwingswerken aan mijn nieuwe woonst. En daar komt bij dat ik gepensioneerd ben en, lieve Andrea, noem mij één gepensioneerde die tijd zat heeft. Maar misschien doe ik u wel een plezier met een vleugje commentaar op twee razend hete media-items van de laatste paar weken.

Het eerste is ‘n nationaal thema, over de hoogte van de weddes van de CEO’s. Mijns inziens mogen die weddes noch te laag noch te hoog zijn. In het eerste geval zal de CEO zijn werk niet naar behoren kunnen doen omdat hij teveel zal afgeleid zijn door het zoeken naar bijkomende middelen om de eindjes van het jaar aan elkaar te knopen. In het tweede geval zal hij teveel tijd moeten steken in het beheren van zijn geld. Zo ken ik een gefortuneerd zakenman die dermate stevig in de slappe was zit, dat het beheren en beleggen van die slappe was het grootste deel van zijn tijd in beslag neemt.

Het tweede is een buitenlands thema: de oorlog in Syrië. Moet het nu echt met gifgas? Zouden ze het daar niet netjes kunnen houden en elkander gewoon doodschieten? Dan zou Amerika niet hoeven op te treden. En… jagers gebruiken toch óók geen gifgas om de wildstand op een aanvaardbaar peil te houden! Je zou de dierenwelzijnsorganisaties nogal eens horen protesteren…  (*)

28-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge