Al het onderstaande komt uit de media van de laatste dagen...

Hedenavond zal het precies tweeëntwintig jaar geleden zijn dat zich in café “’t Oud Gemeentehuis” te Kaster een gruwelijk drama heeft afgespeeld. In de krant van 12 april l.l. staat te lezen:

 “Voor het hof van assisen in Bergen start maandag het proces tegen vier leden van de beruchte Waalse zigeunerclan Becker. Daniël Becker, zijn zonen Laurent en Johnny én hun neef René Claus worden beticht van de roofmoord op cafébaas André Maroy in Kaster, intussen 22 jaar geleden.

Terwijl op zaterdagavond 4 mei 1991 de helft van België voor de televisie zat voor het Eurosongfestival, speelde zich in café 't Oud Gemeentehuis van André Maroy en Elza Desmet in Kaster (Anzegem) een gruwelijk drama af. Toen de laatste kaarters de deur uit waren, ging André (69) zijn pony op stal zetten en zijn hond eten geven. Maar toen André, een voormalige slager, al te lang wegbleef, en Elza een kijkje wilde gaan nemen, stond zij oog in oog met vier kerels. Ze grepen haar vast en knevelden haar met stropdassen van André.

Intussen doorzochten de vier de hele woning en verdwenen met 175.000 toenmalige Belgische frank (ongeveer 4.375 euro), voor 1,8 miljoen frank (ongeveer 45.000 euro) aan kasbons, juwelen en... een elektrische koffiemolen.

Toen Elza zich kon losmaken, ging ze direct hulp zoeken bij haar overbuurman. Samen vonden ze in de stal achter het café André. Zijn benen waren vastgebonden met elektrische snoeren en rond zijn hoofd zat een jas. Hulp kon niet meer baten: André was gestikt.”

Ik heb André en zijn echtgenote goed gekend. Ze baatten een beenhouwerij uit  en een café. Ik ging er vaak naar de winkel en een enkele keer ben ik er ook een pint gaan drinken. In 2007, zestien jaar na de roofmoord, is men de daders op het spoor gekomen, en dat heeft, nog eens zes jaar later geleid tot een assisenproces. Ondertussen is het resultaat van het proces bekend: vrijspraak. U moet weten, beste lezer, dat de echtgenote van André een paar jaar geleden overleden is en dat vorig jaar hun enige dochter eveneens overleden is. En wie is er dan nog gebaat bij een veroordeling? En er is natuurlijk hét argument: verjaring! Men gaat toch niemand bestraffen voor een feit dat tweeënwintig jaar eerder werd gepleegd. Gerechtigheid is dus weer eens geschied en dat is goed nieuws en daar zijn wij allemaal blij om. De molen van het gerecht maalt weliswaar traag, maar rechtvaardig…

Wilfried Martens, tijdens de jaren ’80 onze katholieke eerste-minister in niet minder dan negen regeringen, leeft niet meer in zonde. En dat is natuurlijk zéér goed nieuws. Laten we het geval even onder de loep nemen. In 1998 hertrouwde de toen 61-jarige Wilfried met een jonge kabinetmedewerkster bij wie hij reeds een paar kinderen had verwekt. Van toen af leefde Wilfried in zonde omdat het nieuwe huwelijk onverenigbaar was met het feit dat hij voor God en de Kerk nog steeds getrouwd was met zijn eerste vrouw “tot de dood hen scheidt”. In 1997 kwam de scheiding met de tweede vrouw en Wilfried was meteen weer vrij van zonde. Niet voor lang echter want één jaar later trouwde Wilfried weer, ditmaal met een oude vlam. Opnieuw staat van zonde: de eerste echtgenote was nog steeds niet dood. Leven met een in staat van zonde verkerende Wilfried Martens moet niet gemakkelijk zijn voor de katholieke Vlaming. De verlossing kwam er op nieuwjaarsdag: zíj was dood (de één zijn dood is de ander zijn brood…) en Wilfried was vrij en zonder zonde. En om helemaal in orde te zijn met de wetten van de Heilige Kerk heeft Wilfried zijn huidig huwelijk met een plechtige kerkdienst laten inzegenen. Katholiek Vlaanderen herademt.    

Minder goed nieuws is hetgeen zich heeft voorgedaan ter gelegenheid van een voordracht van de sympathieke aartsbisschop Léonard. Hij kan het maar niet laten om zijn onverdraagzaamheid tegenover homosexuelen te laten blijken en discriminatoire praat te verkopen. En dat zou hij beter niet doen. Het stemt de gediscrimineerden bitter, in tijden waar bisschoppen en katholieke eerste-ministers zo zwaar het zondige pad bewandelen. Ik aarzel dan ook om het gedrag af te keuren van de meiden van Femen die zijn laatste anti-homo-speech met ontbloot bovenlijf kwamen saboteren. Maar wat gedacht van die lompe dikzak, die het feest kwam verstoren door er wild op los te stampen? Op die halfnaakte meisjes! Het schijnt te gaan om een Waalse topambtenaar, die nog wel een organisatie in het leven heeft geroepen, die ijvert voor – schrik niet – vrije meningsuiting. Van mij krijgt hij alvast de prijs van de grootste lomperik van de week, misschien wel van het jaar, en wie weet… van de eeuw. 

04-05-2013 om 15:14 geschreven door kris vansteenbrugge