Pierre,

Precies zes maanden geleden nam ik je mee naar de Gravensteenfeesten in Gent. Daar heb jij in de troonzaal van het Gravensteen een schitterende speech gehouden voor een massa studenten. Je hebt hen verteld hoe jijzelf met nog twee andere Laetitianen aan de basis hebt gelegen van de grootste studentengrap aller tijden, de bezetting van het Gravensteen in 1949. Het daverend applaus dat je daar te beurt viel, maakte je gelukkig en we besloten in ’t vervolg samen ieder jaar die Gravensteenfeesten bij te wonen. Nog vele jaren, hadden we gehoopt…

We waren toen al bezig met de voorbereiding van de viering van het 80-jarig bestaan van onze studentenclub. Jij was de drijvende kracht van ons feestcomité. Wat hebben wij genoten van de vele vergaderingen die wij belegd hebben! Je had zelfs al plannen voor een volgende lustrumviering. Het einde was nog lang niet in zicht…

Enkele dagen na onze voorlaatste vergadering vernam ik dat ze bij jou een fatale ziekte hadden vastgesteld. Je zou de lustrumviering niet meer kunnen bijwonen. Je was inderdaad niet lijfelijk aanwezig op de receptie en de tentoonstelling in Ronse, het galadiner, de ontvangst op het stadhuis in Oudenaarde en de modelcantus. Hoe vaak hebben we dan niet gezegd: “Wat jammer dat Pierre er niet bij is!” Maar je wás er bij Pierre. Je was aanwezig in de harten en de geesten van allen en je naam lag op ieders lippen. En als het waar is dat een mens niet dood is zolang hij leeft in het hart en de geest , van wie hem gekend, gewaardeerd en bemind hebben, dan is jou nog een lang leven beschoren!

Dank je, Pierre, dank je voor zóveel!

Het ga je goed.

26-05-2010 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge