Op 6 februari zal het precies één jaar geleden zijn  dat ik het laatste verhaaltje geschreven heb voor mijn oude weblog,  www.bloggen.be/kris, onder de titel “Panta rei”: het “ontroerend” verhaal van Staf Pierrepont bij wie een paar weken tevoren werd ingebroken. Dat ik daarna gestart ben met een nieuwe blog mag toeval genoemd worden, dat wil zeggen dat het niets te maken heeft met Stafke of met hetgeen hem is overkomen. Hetgeen vanzelfsprekend niet kan gezegd worden van de naam van deze blog: www.bloggen.be/pierpont!  En mag het toeval heten dat ik Stafke gisteren ontmoet heb – een jaar na datum – in het praatcafé “De verbolgen steen” in Merkegemhoek?

Ik herinnerde mij het voorval van een jaar geleden en ik begon dan ook het gesprek met de “rhetorische” vraag of de inbrekers ondertussen gevat waren. Prompt haalde Staf een brief te voorschijn die hij een paar dagen tevoren had ontvangen, van het “Parket van de Procureur des Konings”:

Mijnheer,

Ingevolge uw verklaring tot het verkrijgen van hoedanigheid van benadeelde persoon deelt mijn ambt U mee dat het dossier met referte … (diefstal in woning te … op …) voorlopig zonder gevolg werd gerangschikt gezien de dader tot op heden onbekend is gebleven.

Hierbij wordt U tevens op vertoon van deze brief toelating verleend om het dossier in te zien en er afschrift van te bekomen.

Met de meeste achting,

De Procureur des Konings,

X.

- Had je dan iets anders verwacht? vroeg ik.

- Ik? Bijlange niet, zei Staf. Jeanneke, ja, die had nog hoop dat ze haar familiejuwelen ooit zou terugzien. Maar met deze brief is al haar hoop verzwonden. Ze leek er een beetje bovenop te komen, de laatste tijd, maar nu zit ze dieper in de put dan ooit te voren. Ze slikt ‘k weet niet hoeveel medicijnen, maar dat helpt niet, man! Integendeel.

- Tja, zei ik.

- ’t Mooiste is, ging Stafke verder – ik had ondertussen een blonde Leffe besteld en ook één voor Stafke –, dat de politie geen moeite doet om de daders te pakken.

- ’t Zal dan ook niet makkelijk zijn, opperde ik.

- Onzin, zei Stafke. Ik weet precies waar ze de daders kunnen vinden, en… ik ben niet de enige die dat weet.

- Alleen de politie weet het niet, dus?

Stafke schudde het hoofd en glimlachte… veelbetekenend.

Twee kennissen, die het gesprek afgeluisterd hadden, kwamen zich met ons gesprek moeien.

- Straffeloosheid! Dat is het probleem zei de ene.

De andere begon over de schietpartij in Laken en over die hogeschool  in of rond Brussel, die naar veiliger oorden vertrokken is. Er werd geopperd dat het nu wellicht zou beteren want iemand had minister Tortelboom in een TV-interview horen verklaren dat schieten op agenten met kalashnikovs niet langer kan getolereerd worden. Waarop de vraag gesteld werd of dat dan tot op heden wél getolereerd werd. Iemand had een groene politicus, met een stoppelbaard van een week, horen schreeuwen om núltolerantie: geen enkel misdrijf zou nog getolereerd worden, zelfs niet het stelen van een handtas. Ik vroeg nog of hij zich niet van kleur vergist had, of die groene geen bruine was, want zóveel intolerantie had ik van een groene allerminst verwacht. Dan is de burgemeester van Brussel véél verdraagzamer: het neerschieten van een agent in Anderlecht doet hij af als een “fait divers” en dat is natuurlijk een rustgevende gedachte. In Wallonië wordt daar evenmin paniekerig over gedaan, want ook de Walen zijn véél verdraagzamer: dat merk je al aan het geringe aantal flitspalen op hun grondgebied.

Vroeger op school, zei die ene, dáár was nultolerantie. Toen iemand op het bord “de meester is een ezel” had geschreven en niemand wilde zeggen wie het gedaan had, moest de hele klas een week lang tijdens de speeltijd op blote knieën zitten, met de armen in de lucht. Nu worden de leraren door hun pupillen getreiterd en tot waanzin gedreven en als ze iets terugdoen komt het in de pers met foto en al, want er staat een mannetje klaar om de “agressieve leraar” te filmen. Want een leraar moet zich kunnen beheersen. Net zoals de politiemannen dat moeten kunnen. En liefst niet provoceren, en dat kunnen ze het best door zich niet te laten zien. In de wijk Kuregem in Anderlecht blijken ze dat eindelijk begrepen te hebben.

En toen bracht die andere het verhaal van een boef die op een mooie zonnige zomerdag door de politie gevat werd bij het plegen van een overval op een bejaarde dame. Wat bleek? De boef was diezelfde dag al tweemaal gearresteerd – en even later weer vrijgelaten – voor een gelijkaardig feit. Er zijn landen, zei de man die beweerde dat hij het kon weten, zoals in Noord-Afrika bijvoorbeeld, waar dergelijke misdaden bestraft worden met het afkappen van een hand en jaren verblijf in een kerker, op water en brood. Da’s nultolerantie!

- ’t Schijnt dat nultolerantie in ons land niet uitvoerbaar is, zei die ene.

- En dat onze maatschappij naar de kloten is, zei die andere weer.

En ikzelf:

- ’t Komt allemaal door de overbevolking!

- Daar is ie weer met zijn overbevolkingstheorie, zei Stafke. Mij kan ’t allemaal niet veel meer schelen. ’t Is alleen doodjammer van Jeanneke. Eén ding weet ik zeker: als er nog één bij mij durft inbreken, leg ik hem neer met mijn kalasjnikov. Snelrecht noemen ze dat!

Nu zweeg iedereen.

03-02-2010 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge