Eergisteren, op de trein naar Leuven, stond ik plots oog in oog met Andrea. ’t Was een tijdje geleden dat ik haar nog ontmoet had. Overigens heet zij ánders: Andrea is de naam die ik haar voor deze gelegenheid toebedeel en het waaróm zult u dadelijk merken. Ik toonde mij blij verrast haar te zien, ofschoon niet super-blij. Ik kuste haar op de wang –  één zeer vluchtig kusje – al had ik mij voorgenomen dát bij Andrea nooit meer te doen. Ik had de indruk dat ze mij haar tweede wang wou aanbieden, maar daar ben ik niet zeker van. Wat er ook van zij, het bleef bij het ene kusje.

Ach, wat heb ik dat altijd een gedoe gevonden, dat  kussen bij wijze van begroeting. Mijn ouders deden dat nooit. Zelfs een hand geven deden ze maar hoogstzelden. Door mijn vader ben ik nooit gekust. Mijn moeder gaf mij kusjes tot ik een jaar of zes was en dat vond ik weliswaar vervelend doch niet héél erg, zolang er maar niemand in de buurt was die het zag. Ik had een groottante met een snor, die ooit eens een poging gedaan heeft om mij te kussen, maar ik ben toen aan dat gevaar ontsnapt en ze heeft mij daarna nooit meer te grazen kunnen nemen. Als ze op bezoek kwam bij ons thuis, verschanste ik mij op zolder tot ze weer weg was. Gelukkig kwam ze niet vaak.

Ik was zeventien toen ik de smaak van het zoenen te pakken kreeg, maar dan écht zoenen, tongzoenen, met meisjes: pure libido! Ik heb wat afgezoend, als tiener en ook daarna nog! Maar de begroetingskus ben ik pas beginnen plegen toen ik al ver in de twintig was. Kussen met Nieuwjaar, of de bruid kussen op een trouwfeest, dat kon er nog mee door: een kus op de ene wang, een kus op de andere wang en daarna nog een derde op de eerste wang. Maar kussen bij wijze van begroeting, daar heb ik mij altijd ongemakkelijk bij gevoeld. Vooreerst zat ik met de vraag: wie moet of mag je kussen? Iemand die je voor ’t eerst ontmoet: in géén geval, dunkt me. En mag het dan al bij de tweede ontmoeting? En dan is er een andere cruciale vraag: hoeveel kussen dienen er uitgewisseld? Eén, twee, drie of zelfs vier? En hoe intiem mag je daarbij worden? Ik ken vrouwen die het wensen te houden bij een vluchtige aanraking van wang op wang, met een licht getuit van de lippen, in het ijle. Er zijn er zelfs die er in slagen te “kussen” zonder dat de aangezichten elkaar raken. Anderen ronden het gekus op beide wangen gaarne af met een – meestal vluchtig – kusje op de mond. Voor mij allemaal niet gelaten, maar er zouden regels voor moeten bestaan, zodat een mens weet waar ie aan toe is! En nog zo’n vraag: waar blijf je met je handen tijdens dat gekus: naast je lichaam, of op je rug, of pak je de gekuste maar eens stevig vast? Dat laatste is nu net wat ik met Andrea gedaan heb, een jaar of acht geleden, tijdens een receptie bij vrienden: haar eens flink vastgepakt onder het kussen. En ziehier, beste lezer, wat daartoe mijn drijfveer was: menslievendheid, niets dan pure menslievendheid! U moet weten dat Andrea allerminst moeders mooiste is: begrijpt u wat ik bedoel? En dat ze, in die hoedanigheid, op weinig “sociale interesse” kan rekenen vanwege het andere geslacht. Begrijpt u mijn drijfveer, u als begrijpende lezer? En weet u hoe dat scharminkel reageerde: ze gaf mij een duw, en wat ze zei was iets als “ga weg, profiteur”. Zou een mens niet doodvallen met zijn beste pak aan? Ik heb mij toen hard moeten bedwingen om haar niet mijn ware bedoeling kenbaar te maken, maar ik beperkte mij ertoe voor mezelf te zweren dat ze nooit ofte nimmer nog op een kusje van mij zou kunnen rekenen.

En toch heb ik Andrea dus weer gekust, eergisteren op de trein, zij het zeer “summier”. Ach, waarom ook niet? Mijn doel, acht jaar geleden, was haar eigenwaarde wat op te krikken en het lijkt er toch op dat ik daar enigszins in geslaagd ben. Bij een volgende gelegenheid mogen het er best weer twee zijn…

Ze ging gelukkig wat verderop zitten, zodat ik rustig mijn krant kon lezen. Uit die krant heb ik drie artikels onthouden: één ging over seksisme, een ander over “Woepie” Wickmayer, en een derde over een dokter die tot acht keer per dag een huisbezoek aflegde bij eenzelfde  patiënt en daarvoor iedere keer het volle tarief aanrekende, acht jaar lang. Over alle drie de artikels zou ik een beetje commentaar willen spuien, maar de kracht ontbreekt mij nu: het verder verloop van mijn reis naar Leuven en de 11 november-herdenking van gisteren stemmen mij droef te moede. Zou dat het begin van een depressie zijn? En zou ik er niet beter aan doen eens een huisbezoek aan te vragen bij “die dokter”? Als die mij er weer bovenop helpt krijgt u mijn krantencommentaar alsnog. Komende week, misschien. ’t Is ook niet uitgesloten dat mijn depressie vanzelf overgaat…

12-11-2009 om 17:07 geschreven door kris vansteenbrugge