Jarenlang heb ik geen koffie gedronken omdat ik daar hartritmestoornissen van kreeg. ‘t Is te zeggen: die hartritmestoornissen, daar heb ik al sedert mijn kinderjaren last van, maar van koffie werd het allemaal veel erger. Om het aanschouwelijk voor te stellen: een normaal hartritme gaat als het getik van een klok, het mijne als het getik van morseschrift. Jaren geleden heeft een pleiade van cardiologen zich over mijn geval gebogen en de unanieme conclusie luidde: pacemaker, en in afwachting géén koffie. Ik liep toen nog halve marathons en van een pacemaker heb ik maar afgezien. Het koffiedrinken heb ik gelaten. Rigoureus. Al heeft het mij moeite gekost. Mijn gevoeligheid voor koffie nam allengs ongekende vormen aan: de geur van koffie, en op den duur alleen al de gedachte aan koffie, deden mijn hart op hol slaan. Hoe was ik plots zo overgevoelig geworden voor koffie? Door er geen meer te drinken natuurlijk…

Ik  herinnerde mij een gezegde uit de medische wereld: “similia similibus curentur”, wat erop neerkomt dat men de kwalen met hun eigen middelen moet bestrijden. En zo ben ik weer koffie beginnen drinken, beetje bij beetje, in den beginne aangelengd met water, en vervolgens de dosis geleidelijk aan opdrijvend, zodat ik nu zelf reeds als een flinke koffiedrinker mag beschouwd worden. Zover heb ik het al gebracht dat ik in staat ben om u, trouwe lezer van mijn blog,  in mijn geliefkoosde stad –  Gent voor de minder trouwe lezers – met kennis van zaken te loodsen naar de meest exquise koffiezaken van de stad. Op de Vrijdagmarkt is er een. Aan het tafeltje naast het mijne zat onze op drie na grootste Vlaamse schrijver – na Huysentruyt, Meus en Dumont – wie ik om redenen van discretie bij deze gelegenheid de naam Merlevede toedicht, Herman Merlevede, om niet helemaal onprecies te zijn. Toen ik binnenkwam zat hij er al, in zijn eentje de krant te lezen, met een koffie en een sigaret. En daarna bestelde hij nog twee keer een koffie en telkens rookte hij daarbij een sigaret. Hij zat de hele tijd maar voor zich uit te kijken, in gedachten verzonken, zo leek het. Ik probeerde zo weinig mogelijk in zijn richting te kijken, al lukte mij dat niet al te best. Wat doe je als de blikken van zo’n man de jouwe kruisen? Doen alsof je hem niet kent? Of vriendelijk goededag zeggen? Of zelfs een gesprek beginnen? Hou er echter wel rekening mee dat hij jóu niet kent… Nee, zo’n beroemdheid negeren lijkt mij nog het veiligste, na wat mij ooit overkomen is toen ik een gesprek heb willen aanknopen met een bekende politicus, tevens burgemeester van een grote Vlaamse stad en wiens naam ik hier evenmin wens te noemen – ik noem hem voor de gelegenheid Tabak.

Aan de bar waren twee mannen van middelbare leeftijd in een geanimeerd gesprek gewikkeld. Bij die ene zijn zuster hadden ze de dag tevoren ingebroken: geld en juwelen gestolen.

- Zigeuners zijn het, zei de man die duidelijk de oudste van de twee was.  We moesten al die zigeuners het land uitzetten. Maar wat doen we? Met open armen halen we ze binnen. Ze roven onze huizen leeg. En wat doen we ertegen? Niets.

- Scheer ze niet allemaal over dezelfde kam, zei de andere. ’t Zijn niet allemaal dieven. Er zijn ook eerlijke mensen bij.

- Veel zullen het er niet zijn. Ik blijf erbij: ze moeten het land uit.

- En waarom zouden de goeden het met de kwaden moeten bekopen? Zelfs voor één rechtvaardige zou Onze Lieve Heer Sodom en Gomorrha gespaard hebben!

- Lieve Heer! Met uw bijbelkennis waart gij beter thuis geweest bij de CD-ampersant-V. Staan de groenen nu voor de bescherming van het milieu of voor het binnenhalen van al dat allochtoon gespuis?  

- Wij zijn tegen alles wat het milieu bezoedelt en tegen alles wat naar racisme ruikt. En à propos: het woord “allochtoon” is in onze stad bij wet verboden!

- En ge hebt dat woord daarnet zélf uitgesproken!... En als ik het nu eens heb over een “niet-autochtoon”? Is dat toegelaten?

De groene antwoordde niet, hij maakte een beweging met de hand van “laat maar zitten”, liet zijn nog halfvolle pint staan en vertrok. Zijn compagnon kwam naast mij zitten.

- Ik weet niet wat die groenen bezielt, zei hij. Denk nu maar niet dat ik racist ben. Ik weet wel zeker dat ik dat niét ben. Maar die zigeuners zijn beroepsdieven, die niet eens beseffen dat stelen een misdaad is. En straks krijgen we er in onze stad nog honderden bij. Ze komen uit Bulgarije. Ze stelen er lustig op los. Ze sturen hun minderjarigen op ons af en dáár valt niets tegen te doen.

- Ja, zei ik, net zo min als er wat te doen valt tegen alle soorten van witwaspraktijken, fiscale ontduiking, duistere financiële constructies, monsterweddes en dergelijke.

- Zijt gij misschien óók een groene? vroeg de man.

- Als ge bedoelt of ik voor het behoud van een gezond milieu ben, dan ben ik een groene, ja.

Aan de andere tafel legde Herman Merlevede zijn krant dubbelgevouwen neer, liet een paar muntstukken achter en verliet de zaak zonder iemand verder een blik te gunnen.

- Herman Merlevede, zei ik.

- Ja, zei de “autochtoon”, die komt hier bijna dagelijks een koffie drinken, soms wel twee of drie.

Ik keek op mijn polshorloge als iemand die zich plots herinnert dat hij een dringende afspraak heeft en in één teug dronk ik driekwart van mijn koffie op.

- Dan stap ik ook maar eens op, zei ik.

Via een paar smalle straatjes wandel je in enkele minuutjes van de Vrijdagmarkt naar het Gouden Leeuwplein. Bij de Max, eertijds een goed beklant koffiehuis, zie ik amper één klant voor ’t raam zitten. Bij de Max zet ik nooit meer een voet binnen, na wat mij daar deze zomer overkomen is. Ik was toen nog erg gevoelig aan coffeïne en daarom had ik een “decafeïné” besteld en, zo mogelijk en indien dat niet teveel gevraagd was, een kannetje water. Ik kreeg een halve kop decafeïné plus een piepklein kannetje met daarin hooguit een vingerhoedje koud water. En voor dat vingerhoedje koud water werd mij dan nog een halve euro aangerekend! En ’t is ook wel vanwege die schapenstal die ze daar neergepoot hebben op het Emiel Braunplein: vroeger had je, gezeten op het terras bij de Max, een schitterend zicht op het majestueus belfort. Nu kijk je op die lelijke schapenstal…

Dan maar de Donkersteeg in, naar de Mokabon, waar je de koffie al ruikt vanop een meter of twintig. Dáár zit het stampvol, op één plaatsje na. In een hoekje aan een klein tafeltje zit een stokoud heertje en naast hem is nog een leeg stoeltje.

- Dit is de oudste koffiezaak van de stad, zegt het heertje. Ik kom hier al meer dan tachtig jaar, twee of drie keer in de week.

Hoe oud hij dan wel is? Vierennegentig! Of hij hier in de buurt woont? Bijlange niet, in Sint-Amandsberg. Of hij met de tram hierheen komt? Te voet zegt hij, drie kilometers, en hij wijst naar de wandelstok in de hoek. Telkens die drie kilometers te voet, maar terug gaat hij met de tram. Hij is leraar geweest aan de hogere textielschool in de Voskenslaan. Hij kent Gent als zijn broekzak, heeft er zowat overal gewoond. Nu woont hij dus in Sint-Amandsberg, om dichter bij zijn zoon te zijn, die er samen met zijn vrouw een krantenwinkel uitbaat. Hij woont er niet graag. Een onveilige buurt. Het krantenwinkeltje heeft al drie keer ongewenst bezoek gekregen.

- Iedere winkelier zou een pistool in huis moeten hebben, zegt hij.

- Zou dat niet gevaarlijk zijn, al die vuurwapens? vraag ik.

- ’t Zijn niet de wapens die gevaarlijk zijn, zegt hij, maar de mensen die ermee omgaan.

Heb ik op teevee niet exact hetzelfde gehoord uit de mond van een twaalfjarig meisje, ergens in Amerika? Wijze woorden toch, uit een kindermond.

De koffie in de Mokabon smaakte mij beter dan die op de Vrijdagmarkt. ’t Zal niet alleen aan de koffie gelegen hebben, maar ook aan ’t gezelschap van het oude heertje. Al was er een sober kantje: één klontje suiker, niet groter dan een kubieke centimeter en géén koekje of chocolaatje of iets dergelijks.

Ik heb mij voorgenomen voortaan alleen nog koffie te drinken bij Ikea of Albert Heijn. De koffie is er super, je kan hem naar believen verdunnen met “heet” water, en je kan er naar hartelust meerdere koppen drinken zonder bij te betalen. Overigens hoéft er niet betaald te worden bij Ikea en Heijn: de koffie is er gratis. Maar mocht u mij in de komende dagen, weken of maanden toch weer zien zitten op het terras met een koffie en een schapenstal voor mijn neus, maar zonder een piepklein kannetje water, denk dan maar: hij is dan toch niet zó rancuneus als hij zich voordoet…

24-12-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het woord van ’t jaar? “Kopspringer” wordt het, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Oftewel het werkwoord “kopspringen”: voor de stier uit Middelkerke, die beroepshalve bij een boer uit Westrozebeke is terechtgekomen, een werkwoord in de meest letterlijke betekenis van het woord. Voor een flink deel mijner trouwe lezers zal het kopspringen geen onbekend begrip zijn, al bestond er voor zover mij bekend geen woord voor. Het woord “kopspringer” is alvast niet terug te vinden in de dikke Van Dale en het lijkt in Nederland te enen male onbekend te zijn. Wel kunt u het vinden op www.vlaamswoordenboek.be. De omschrijving: een stier die dekt aan de verkeerde kant. Overigens moet ik bekennen dat ik tot vóór enkele dagen niet bevroedde dat deze vicieuze vorm van geslachtsgemeenschap ook door  dieren werd beoefend. Wat er ook van zij: de kopspringer gaat ongetwijfeld een mooie toekomst tegemoet en ‘t zou mij dus allerminst verwonderen als de titel van “woord van ’t jaar” hem zou te beurt vallen…

En toch geef ik de voorkeur aan een ander woord: “appeltrekker”. Ik heb het twee maanden geleden opgevangen aan de toog van café “Bon Ami” (zie www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2351245) in het Zeeuws-Vlaamse Schoondijke. Het woord komt in geen enkel woordenboek voor en lijkt erg streekgebonden. Wat het betekent? Ik denk dat het ongeveer dezelfde lading dekt als “beuzak”. En mocht u, waarde lezer, niet weten wat een beuzak is, vraag het maar aan om ’t even welke rechtgeaarde Gentenaar…

Denk nu echter maar niet dat ik zélf een woord wens voor te dragen voor de verkiezing tot “woord van ’t jaar”. Daarvoor is de ontgoocheling die ik drie jaar geleden heb opgelopen door het niet-genomineerd-zijn van mijn “gulpbisschop” (zie www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=980624) nog lang niet voldoende verwerkt. Het had “het woord van de eeuw” moeten worden. Het ligt nog allemaal te vers in het geheugen. De wonde is nog te pijnlijk. Wie zijn die appeltrekkers die mijn gulpbisschop niet goed genoeg vonden? Beuzakken zijn het! Op zijn minst… 

09-12-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Ik ben geboren in het jaar 280 in Myra, een klein kustdorp in Klein-Azië, gelegen ten Zuidwesten van de stad Antalya. Mijn bevalling verliep naar wens: ik herinner mij nog alles héél goed. Men noemde mij Nicolas. Ik was een wonderkind en doordrongen van de goddelijke genade. Ik weet nog dat ik één dag na mijn geboorte rechtop ging staan in mijn badje en  de handen ten hemel strekte om de heer te danken voor het leven dat mij was geschonken, en dat ik weigerde op vrijdag van mijn moeders borst te drinken omdat die dag vastendag was, en dat ik, nog kleuter zijnde, reeds de naam kende van alle hemellichamen. Toen ik negentien was werd ik tot priester gewijd en weinige jaren later tot bisschop. Ik heb talloze wonderen verricht en omdat er maar twee vereist zijn om heilig verklaard te worden, heb ik die titel dan ook ruimschoots verdiend: Sint Nicolas! Ik vermeld er hier één.

Het gaat over drie kinderen die verdwaald waren. Ze werden verleid door een pedofiele slager, die hen misbruikte en daarna doodde. De wreedaard sneed de lichamen van de kinderen aan stukken, pekelde ze in en bewaarde ze in een grote stenen ton in zijn kelder. Het toeval wilde dat ik enige tijd later voorbij het huis van de slager kwam. Ik had bijzonder scherpe zintuigen en ik rook dat er mensenvlees in dat huis aanwezig was. Ik dwong de slager mij tot bij de ingepekelde stoffelijke resten te brengen. Toen heb ik wellicht mijn grootste wonder verricht: springlevend en ongeschonden kwamen de drie kinderen uit de ton te voorschijn. Nooit heb ik kinderen een mooier geschenk kunnen geven: hun het leven terugschenken dat hun ontnomen was. Dit wonder werd mij in dank afgenomen door de Allerhoogste. Vele eeuwen na mijn dood en mijn opneming ten hemel, werd mij toegestaan om telkenjare gedurende enkele weken in november en december terug te keren naar de aarde, om er de brave kinderen te verwennen met speelgoed en lekkers. Het is de periode rond 6 december, mijn overlijdensdatum in 't jaar 343.

Ik verscheen voor 't eerst op aarde als grote heilige kindervriend  rond het jaar 1850, dat was nog de tijd vóór jullie overgrootvaders. In 't begin kon ik het werk nog alleen aan. Ik daalde neer op aarde, ergens in Spanje. Ik had daar een klein lief winterverblijf en dat is tot op heden niet anders. Waar het zich precies bevindt heb ik nooit willen verklappen: anders laten de paparazzi mij geen rust. Vanuit mijn optrekje in Spanje kwam ik met de stoomboot naar de meer noordelijke delen van Europa, via de havens van Antwerpen, Rotterdam en Amsterdam. Aanvankelijk kon ik het werk nog alleen aan. In de huizen waar de brave kinderen rustig sliepen, trad ik binnen, via vensters en deuren. In die tijd waren die meestal niet op slot: de mensen waren toen minder beducht voor inbrekers. Maar ook al waren ze op slot, het hinderde mij niet: ik had tijdens mijn leven andere katten gegeseld! Zo slaagde ik erin welhaast ieder kind iets te schenken, al was het soms niet méér dan een sinaasappel, maar dan een héél lekkere, een appeltje van oranje... uit Spanje. Ha, voor sinaasappels had ik een voorliefde. Ze herinneren mij aan een ander wonder dat ik verricht heb tijdens mijn leven. Er waren drie arme meisjes, drie zusjes, uit een doodarm gezin, die gaarne wilden trouwen, maar niet konden omdat hun vader te arm was om hun een bruid-schat mee te geven. Ik perste drie grote sinaasappels uit en vulde ze weer op met gouden muntstukken. Ik gooide de sinaasappels doorheen hun kamervenster – dat de ruit niet brak was een wonder op zichzelf. De sinaasappels kwamen terecht in één van de schoenen van elk van de meisjes, die ze te drogen hadden gezet bij de schoorsteen. De meisjes, die anders als slavinnen zouden verkocht worden, konden nu trouwen. De gevulde sinaasappel voldeed ruimschoots als bruidschat. Deze geschiedenis verklaart meteen ook mijn voorliefde voor het schoentje dat naast de schoorsteen geplaatst wordt aan de vooravond van mijn feestdag.

Ik vertelde reeds dat ik in 't begin het werk nog aankon. Maar allengs, met de toename van de bevolking in West-Europa begon het erg zwaar door te wegen. Alleen kon ik het niet meer aan. Ik ging mijn nood klagen bij Onze-Lieve-Heer. Deze kon mijn activiteit als grote kindervriend wel smaken en hij stelde een ezeltje te mijner beschikking, om de lasten te dragen, en hij gaf mij de toelating een assistent te kiezen, om mij in alles bij te staan. Ik zocht de hele wereld af. Mijn assistent diende jong en knap en lenig te zijn, vriendelijk en beleefd, sterk en beschikkend over een goed uithoudingsvermogen en vooral begiftigd met een grote intelligentie en een ijzersterk geheugen. Ik zocht in Europa, in Azië en in Amerika, maar niet één die aan mijn verwachtingen beantwoordde. Tot ik Nicodemus vond, een ebbenhouten knaap, in het Congolese binnenland. Een knappere, slimmere en vriendelijker jongen kon ik mij niet indenken. Hij werd dus mijn assistent, mijn trouwe helper en mijn raadgever in alles, mijn eerste luitenant. Ik vond Nicodemus geen geschikte naam en ik gaf hem de bijnaam Piet, naar Petrus, die de eerste luitenant van Jezus was. We waren, en zijn nog steeds, een geweldig trio: ikzelf, Piet en de ezel. Het trio vertederde Onze-Lieve-Heer en het viel dermate in de smaak bij de Allerhoogste dat hij Piet en de ezel het eeuwig leven schonk alsook de eeuwige jeugd. Als ikzelf in december weer ten hemel opstijg, trekken beiden zich telkenjare terug in ons mooi huisje in het zonnige Spanje. Piet zorgt er goed voor de ezel, zodat deze weer op krachten kan komen na de zware tochten naar de brave kinderen, tochten die niet zelden over daken gaan. Heden ten dage zijn de huizen vaak beveiligd met zeer zware sloten, waar ikzelf geen raad mee weet, zodat niets anders overblijft dan de sinterklaascadeautjes door de schoorsteen te gooien. En dat moet dus via het dak. Piet houdt zich verder het hele jaar bezig met het administratief werk. Alle gegevens verzamelen en bijhouden in het grote boek over zovele duizenden kinderen: of ze braaf zijn, of ze goed leren, welke misstappen ze hebben begaan...   

Maar de laatste jaren is zelfs voor ons drieën het werk te zwaar geworden. We hebben verscheidene hulppieten in dienst genomen. Vaak zijn het niet eens zwarte maar blanke jongetjes of meisjes die hun gezicht zwart gemaakt hebben. Dat komt door het roet van de schoorstenen waar ze doorheen moeten, zeggen ze dan. Maar dat is onzin natuurlijk: ze doen het omdat ze willen lijken op die ene echte niet te overtreffen Zwarte Piet.

Daag, jongens en meisjes. Vergeet niet jullie schoentje te zetten, met, als 't even kan, iets lekkers voor de ezel (een wortel of een raap vindt ie heerlijk).

Sinterklaas.    

03-11-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

31-10-2013 om 18:28 geschreven door kris vansteenbrugge  

Vandaag is het, dag op dag, vijf jaar geleden dat ik mijn allereerste voordracht heb gehouden tijdens een academische zitting in de aula van de Gentse universiteit. Dat was ter gelegenheid van de vijftiende lustrumviering van het Senioren Konvent Ghendt.

Dit jaar zijn we dus aan de zestiende lustrumviering toe, d.w.z. het seniorenkonvent is tachtig jaar oud. Dat moest weer gevierd worden met festiviteiten-een-hele-week-lang. Die week is gisteren ingezet met weer een academische zitting in de aula en weer mocht ik het studentenheir en een aantal “personaliteiten” van de universiteit en het stadsbestuur toespreken. De tempel der wetenschap zat afgeladen vol met enthousiaste studenten, piekfijn uitgedost met versgestreken clublint: zo’n massa gedurende een klein halfuurtje mogen toespreken is wel het ultieme genot voor een oude senior seniorum. En dan meerdere keren onderbroken te worden door een spontane golf van applaus…

Ja, ik heb mij gisteren in de hoogste hemel gevoeld. Ik was de oudste in jaren, maar ik voelde mij jong en licht als een veertje. Weg alle rugklachten, kniepijnen en hartritmestoornissen. En het werkt na, want ook vandaag voel ik mij beter dan op een doorsnee-dag. Of zou het gerstenat er voor iets tussen zitten? Zesenvijftig jaar geleden, bij de plechtige opening van het academisch jaar in deze zelfde aula was ik wellicht de jongste, pas zeventien geworden… Zes jaar later was ikzelf preses van het seniorenkonvent. Dat jaar vierden wij het zesde lustrum, het dertigjarig bestaan… Nu staat senior seniorum Niels Machtelinckx op die plaats waar ikzelf nu nog zo graag had gestaan. Of liever nog, ik zou weer schacht willen zijn: wát graag zou ik mij dan laten temmen door Melissa, de knapste schachtentemster die er rondloopt. Op dit ondermaanse…

Hoe lang lopen wij hier zélf nog rond? Hoe geteld zijn onze dagen? Onbarmhartig vreet de tijd…

29-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

De voorbije dagen weer eens naar Zeeuws-Vlaanderen getrokken. Met Maveau. En met de auto van Maveau. Zelf rij ik niet graag met de auto en dat is er zeker niet op verbeterd nadat de turbo en de distributieketting van mijn Skoda Octavia Superb het bijna tegelijkertijd begeven hebben. De auto was nochtans nog zo goed als nieuw: iets meer dan twintigduizend kilometer op de teller, maar toch al drie jaar oud en dus “buiten garantie”…  Een turbo die na minder dan 25.000 kilometer reeds aan vervanging toe is, het blijkt één keer op de duizend voor te komen. En wat de kapotte distributieketting  betreft, da’s nóg zeldzamer: één op de tienduizend. En omdat het een niets met het ander te maken heeft moet de kans dat beide euvels samen voorkomen ongeveer één op tien miljoen zijn.  Het autootje waar ik zoveel van verwacht had – “Deutsche Gründlichkeit”, weet u wel – is er dus niet eentje uit de duizend, maar eentje uit de miljoenen. Weet ú, beste lezer, wat een distributieketting is? Het feit dat ikzelf al een halve eeuw autorijd ten spijt, ík wist het niet. En wist u dat het vervangen van zo’n ketting een hele dag werk vereist? En zeggen dat ik een nieuwe fietsketting leg in amper enkele minuten… De euvels zijn nu verholpen, maar ’t heeft mij wel een pak geld gekost: “een rib uit mijn lijf”, zoals ze dat in Holland zeggen. En ik hoop nu maar dat ik met mijn “autootje uit de miljoenen” weer minstens twintigduizend kilometer kan bollen vooraleer turbo en ketting het nogmaals begeven. Op veel meer durf ik alleszins niet te hopen sinds de heer Touternitou(*), after sales manager van Skoda, mij heeft laten weten dat na onderzoek van mijn geval is gebleken dat genoemde onderdelen geen oorspronkelijke gebreken vertoonden. Net zo degelijk dus als de vervangende onderdelen waar mijn Skoda Octavia Superb op dit ogenblik mee gezegend is…

Maar genoeg nu over mijn Skoda, anders lijkt het wel op “natrappen” en dat is het natuurlijk niet. Maveau en ik hebben ons ten doel gesteld in elk van de zestien deelgemeenten van de fusiegemeente Sluis (Zeeuws-Vlaanderen telt drie fusiegemeenten: Sluis, Terneuzen en Hulst) het meest typische volkscafé uit te zoeken. Maandag was Schoondijke aan de beurt. Veel zoekwerk bleek hier niet te zijn vanwege het simpel feit dat het dorp amper één café rijk is. Bedroevend weinig voor een dorp van bijna vijftienhonderd inwoners. Amper enkele jaren geleden, zegt de baas, waren er in het dorpscentrum vier café’s en ook drie kerken. Nu is er nog één kerk, een katholieke, waar om de veertien dagen nog mis wordt gehouden: minder vaak dan in “ons Vlaanderen” dus. Ik herinner mij dat ik het café drie jaar geleden al eens bezocht heb. Vluchtig. Ik heb daarover geschreven op mijn blog d.d. 25 september 2010 (www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=914442). Daar staat ook een foto van de windmolen van Schoondijke: een prachtexemplaar. Zeeuws-Vlaanderen is rijk aan windmolens.

In het café nemen Maveau en ik plaats aan de toog. In geen tijd zijn we honderduit aan ’t praten met de baas en met de enige klant, ene Kees uit het naburige Bresjes, zijnde Zeeuws voor Breskens . We halen ons platste Westvlaams boven – bij Maveau is dat zelfs een beetje Bachten-de-Kuups getint – en wat blijkt: de baas en Kees praten net zo plat Westvlaams als wij, geen ziertje Hollands.

- Als jullie nu beschaafd Nederlands praten, vraag ik in ‘t Westvlaams, klinken jullie dán niet een beetje Hollands?

- Wij praten nooit anders dan wij nu praten, zegt de baas. Wij verloochenen nooit onze afkomst.

Buiten zijn naam heeft Kees nóg een Hollands trekje: hij rookt sjekkies. Dat ken ik van toen ik nog in een voorstad van Rotterdam woonde. Sjekkies zijn zelfgerolde sigaretten. De naam komt van het woord “shag” (sjek) dat roltabak betekent en dat in ons Vlaanderen nauwelijks bekend is. Bij ons worden weinig sjekkies gerookt. Overigens heet bij ons zo goed als niemand Kees. En waarom dat zó is? Daar heb ik het gissen naar. Kees vind ik een mooie naam en het boek “Kees de jongen” van Theo Thijssen vind ik het mooiste boek dat ik ooit gelezen heb en met die mening sta ik niet alleen: Rick De Leeuw is diezelfde mening toegedaan.

Kees gaat zijn “sjek” kopen in België, omdat die daar stukken goedkoper is, net als de autobrandstof en de alkohol. Voor de rest is alles goedkoper in Nederland. In Vlaanderen adverteert Albert Heijn met de slogan “Belgische kwaliteit, Hollandse prijzen” en dat suggereert dat de kwaliteit beter is dan in Nederland en dat de prijzen hetzelfde zijn. Geen van beide beweringen lijkt mij met de werkelijkheid overeen te stemmen.

Ondertussen heeft een jonge flink uit de kluiten gewassen, naar het korpulente toe neigende kerel aan het andere eind van de toog plaatsgenomen. Hij bestelt een Heineken. Kees vraagt of hij vandaag, maandag, een vrije dag heeft. Maar de jongeman kaatst de bal terug: dat hij vanmorgen om half zeven reeds aan de slag was, dat zijn dagtaak er nu opzit, en of Kees zelf niet hoeft te werken vandaag? Want Kees zit ongetwijfeld al minstens een paar uur op café, te oordelen naar zijn algemene staat van frisheid. Zaterdag gewerkt, zegt Kees, en dan mag er de maandag wel eens gerust worden. Ik vraag mij overigens af of Kees de pensioenleeftijd niet reeds bereikt heeft.

Maveau en ik drinken een blonde Leffe van ’t vat. Meer dan één zullen we er niet drinken. In de eerste plaats omdat wij een positieve ademtest willen vermijden en ook vanwege een vreemde nasmaak die het bier heeft. Komt van de leidingen van het vat, legt Maveau mij naderhand uit. Kees, die al enkele Heinekens op heeft, bestelt nu ook een blonde Leffe en voor de kweet-niet-hoeveelste keer steekt ie zijn uitgedoofde sjekkie weer aan.

Hoe het onderwerp sport ter sprake is gekomen weet ik niet precies. Ze zijn hier erg fier op Jan Westdorp die nog de Ronde van Frankrijk heeft gereden in de tijd van Jacques Anquetil. Jan is afkomstig uit ’s Heerenhoek, een dorp in het Zeeuwse Zuid-Beveland, komt uit een gezin van zeventien kinderen en heeft zich na zijn huwelijk definitief in Schoondijke gevestigd. En, beweert Kees, onze Jan heeft in 1961 Anquetil nog geklopt. De baas en de uit de kluiten gewassen kerel knikken heftig met het hoofd om die bewering te staven en het valt mij op dat het hun een beetje tegenvalt dat wij zo maar, zonder enige achterdocht, geloven dat hún Jan de grote Jacques Anquetil ooit eens geklopt heeft. Zopas heb ik Jan Westdorp opgezocht op ’t internet en jawel hoor: In 1961 heb ik Anquetil een keer geklopt, zegt Jan, op de schouder…

Ondertussen heeft Kees weer een Leffe besteld. Zijn sjekkie is weer uitgegaan. Je moet er aan trekken, zegt de jongeman. Wij betalen. Kees pakt nu ook zijn portemonnee en stopt hem dan weer in zijn zak. Nee, zegt hij, ‘k ga nog niet betalen, ‘k heb zaterdag gewerkt en daarom ga ‘k er straks nog één drinken.

Als we het café verlaten merken we dat er boven de uitgang een Belgische driekleur staat, met daarnaast de tekst “En daghee”. Ze zijn hier voor minstens negenennegentig procent Vlaams. We moeten dit stukje Nederland dringend weer bij Vlaanderen krijgen. Maveau en ik gaan daar werk van maken.

(*) niet te verwarren met boer Touternitou uit mijn verhaal over Tsjoep en Lala  d.d. 29 juni 2010 ((www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=818482)

18-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Met de man die als eerste minister van België negen regeringen geleid heeft, gaat het niet zo best. Dat lees ik in Het Laatste Nieuws. Het zou zelfs zo erg zijn dat hij zijn job – een zeer hoge functie in het Europees parlement – (voorlopig?) niet meer kan uitoefenen. Ik heb steeds een bijzondere waardering gehad voor de grote politicus Martens, voor de gedrevenheid waarmee hij zich te allen tijde heeft ingezet voor de mensheid. Nu definitief te moeten afhaken, al is hij dan zevenenzeventig, zou een harde dobber zijn, voor deze gedreven man, die zich een leven zonder werken ongetwijfeld moeilijk kan voorstellen. Ik heb met Wilfried te doen, want ook bij mij is het hard aangekomen toen ik, nu bijna acht jaar geleden, van de ene dag op de andere mijn werk in dienst van de mensheid, moest opgeven, vanwege… te oud. Ik had de leeftijd bereikt waarop iedere ziekenhuisarts er het bijltje – zegge het operatiemes – dient bij neer te leggen. Ik was vijfenzestig en ik voelde mij op het toppunt van mijn chirurgisch kunnen en ook nu nog heb ik het gevoel nog niets te hebben ingeboet: de ogen zijn nog goed, geen ziertje artrose in de vingers en nog geen kennis gemaakt met de heren Alzheimer en Parkinson. Zie ik een overigens knappe jonge dame met een knoert van een haviksneus, dan voel ik mijn handen nog steeds jeuken om er een mooi neusje van te maken. Ik was daar heel goed in en ik zou het nog kunnen. Ik heb die ingrepen vroeger steeds gedaan tegen “terugbetalingstarief” en nu zou ik het met veel plezier “gratis” doen. En amandeltjes verwijderen, dat moet een gezonde mens toch kunnen tot op zijn tachtigste. Vorig jaar las ik dat er in Amerika een chirurg is die op zijn honderdste nog hartoperaties uitvoert! Maar helaas, in ons land komt een chirurg na zijn vijfenzestigste geen operatiezaal meer binnen, tenzij… als patiënt.

Toen ik aan de deur gezet werd in ’t ziekenhuis waar ik werkzaam was, was er een poetsvrouw – Pauletje – die eveneens de pensioenleeftijd had bereikt maar doodgraag nog wat wilde doorwerken, als gepensioneerde, op vrijwillige basis, t.t.z. onbezoldigd. Het werd haar toegestaan. Ik had, net als Pauletje, onbezoldigd willen doorwerken, maar mij werd het niet toegestaan. In die dagen heb ik Wilfried Martens benijd, want die kon, na het bereiken van de pensioenleeftijd wél doorwerken, ten dienste van de mensheid, alleen zijn roeping volgend  en ongetwijfeld eveneens onbezoldigd. Maar daar komt dus vermoedelijk ook bij Wilfried nu een einde aan en dat moet allicht even hard aankomen als bij mij, toentertijd. Alhoewel, op mijn zevenenzeventigste had ik mij daar gemakkelijker kunnen bij neerleggen. Denk ik…    

09-10-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een paar nieuwsfeiten uit mijn regio, zijn dezer dagen ook “hot” op de nationale nieuwsmarkt. Zo is er de uitwijzing van een “uitgeprocedeerde asielzoeker”. Vooreerst kan ik mij niet voorstellen dat men in Gent ongestraft iemand mag toespreken met “jij uitgeprocedeerde asielzoeker”. Maar dit helemaal terzijde…  De uitgeprocedeerde asielzoeker waar het om gaat verblijft al een jaar of vijf in ons land, spreekt onze taal, is perfect geïntegreerd, heeft een vaste relatie en daarenboven vast werk, en dat nog wel in een knelpuntberoep. En zo iemand zou ons land moeten verlaten voor zijn land van herkomst, alwaar hem bittere armoe wacht en misschien wel de dood! Want wat wil het geval, zo lees ik in de krant? De man is vijf jaar geleden uit zijn land gevlucht omdat hij bang is voor “bloedwraak”. Iemand zou ‘s mans moeder beledigd hebben en zo iemand moet dan volgens de (ongeschreven?) wetten van dat land vermoord worden. En die moord is niet helemaal geslaagd: de belediger is er met een weliswaar zware verminking van afgekomen. Die wrekende daad, door onze asielzoeker gepleegd, dient vanzelfsprekend ook weer gewroken te worden en…  daarvoor is hij dus gevlucht. Had men niet veel ellende kunnen voorkomen door preventief op te treden en de asielzoeker nooit in ’t land binnen te laten? Ik weet het niet hoor. Maar u, beste lezer, misschien wel?

En dan die ontslagpremie van een uittredend parlementslid: enkele honderdduizenden euro’s. De man zou die premie moeten weigeren, zegt men: hij is immers rijk, heeft het geld niet nodig, is geen dag werkloos geweest en heeft nog steeds een vetbetaalde job. Maar aan wie zo spreekt stel ik de vraag: zou u zo’n pak geld weigeren, als het u aangeboden werd? Ik alvast niet. Stel dat iemand mij zegt: hier is een pak geld, een ontslagpremie waar u nog recht op hebt vanwege vierendertig jaar trouwe dienst in het OCMW-ziekenhuis. Ik zou stomverbaasd zijn, niet wetend wat mij overkomt, maar ik zou mij geen ogenblik afvragen of ik die premie wel verdien en of ik die niet beter zou weigeren. Ik zou het geld goed kunnen gebruiken en ik zou het met beide handen aannemen. Ze moeten het maar niet aanbieden, nietwaar. Het geld weigeren zou overigens heel onbeleefd zijn tegenover de milde schenker, zo meen ik te mogen stellen. Ons uittredend parlementslid hoeft dus geen blaam te krijgen; men moet maar eens komaf maken met die ontslagpremies. Da’s ook weer de preventieve aanpak.

En op de internationale markt? Het nieuws van alle dag. Overal komen mensen om in oorlogen allerlei  en door hongersnood. Het helpt, om de wereldoverbevolking tegen te gaan. Geboortebeperking zou mijn inziens een betere aanpak zijn. Ook hier weer de preventieve aanpak dus.

En om op een wat lichtvoeterige noot te eindigen…  Gisteren was ik op een feest. Eten en drinken en aangenaam gezelschap. Hapjes allerlei. En oesters. Oesters zijn zowat het summum voor de fijnproevers. Maar de fijnproevers zijn blijkbaar dun gezaaid. Geen tien procent van de aanwezigen heeft zich aan de oesters gewaagd!

30-09-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Eén van mijn trouwe lezeressen heeft gereageerd op mijn blog: Andrea. Of ’t zou iemand van ’t mannelijk geslacht moeten zijn: zo zijn er velen in Italië. Andrea  Bocelli  bijvoorbeeld, om er maar één te noemen. Toch ben ik er vrijwel zeker van dat het hier om een vrouwelijke Andrea gaat, omdat ze verlangend (smachtend bijna) uitkijkt naar mijn cursiefjes: zo smachtend drukt een man zijn verlangen zelden of nooit uit. Andrea maakt zich zorgen over het feit dat de frequentie van mijn verhaaltjes achteruit gaat. Heeft het met verminderende inspiratie te maken  of met geestelijke aftakeling, zeg maar dementie? Welnu, ik denk het niet, mijn beste Andrea. Mijn tijd wordt dezer dagen voornamelijk ingepalmd door de verbouwingswerken aan mijn nieuwe woonst. En daar komt bij dat ik gepensioneerd ben en, lieve Andrea, noem mij één gepensioneerde die tijd zat heeft. Maar misschien doe ik u wel een plezier met een vleugje commentaar op twee razend hete media-items van de laatste paar weken.

Het eerste is ‘n nationaal thema, over de hoogte van de weddes van de CEO’s. Mijns inziens mogen die weddes noch te laag noch te hoog zijn. In het eerste geval zal de CEO zijn werk niet naar behoren kunnen doen omdat hij teveel zal afgeleid zijn door het zoeken naar bijkomende middelen om de eindjes van het jaar aan elkaar te knopen. In het tweede geval zal hij teveel tijd moeten steken in het beheren van zijn geld. Zo ken ik een gefortuneerd zakenman die dermate stevig in de slappe was zit, dat het beheren en beleggen van die slappe was het grootste deel van zijn tijd in beslag neemt.

Het tweede is een buitenlands thema: de oorlog in Syrië. Moet het nu echt met gifgas? Zouden ze het daar niet netjes kunnen houden en elkander gewoon doodschieten? Dan zou Amerika niet hoeven op te treden. En… jagers gebruiken toch óók geen gifgas om de wildstand op een aanvaardbaar peil te houden! Je zou de dierenwelzijnsorganisaties nogal eens horen protesteren…  (*)

28-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Een vakantiereis met de auto naar Portugal doe je vanzelfsprekend niet in één dag. In drie etappes is het goed te doen. Zeker als men de verplaatsing kan doen met een degelijke goed onderhouden auto, een splinternieuw aanhangwagentje en, last but not least, een kei van een chauffeur. In mijn geval was dat mijn schoonbroer Hendrik – vanwege zijn onberispelijkheid noemen we hem “Brave Hendrik”.

Een eerste halte zou bijvoorbeeld de vallei van de Creuse kunnen zijn. In het “Domaine de la Jarrige” in het dorp Saint-Vaury hebben ze “chambres d’hôtes” voor een vijftiental personen. Ze hebben daar twee aimabele ezels waarmee u in geen tijd vriendschap kunt sluiten, alsook een koersfiets die verdacht veel lijkt op de fiets waarmee Briek Schotte in 1948 Gino Bartali het vuur aan de schenen gelegd heeft in de Tour de France. Bij helder weer en met een goede verrekijker kan men van hieruit een fameuze kuitenbijter uit de Tour bewonderen: de Puy de Dôme. Na twee nachten en een dagje rust tussenin trekt u daarna verder zuidwaarts.

Een tweede halte is in Genevilla, in ’t Noorden van Spanje. Niet echt Baskenland, als ik het goed begrepen heb, maar de inwoners voelen er zich wel “Baskisch”. We gaan er logeren in een B&B – “bed and breakfast” voor de achterlijken onder u – alwaar de tourist een onderkomen krijgt voor de nacht, met een ontbijt daar bovenop, hetgeen ze in Frankrijk dus een “chambre d’hôtes” noemen en in Duitsland een “Zimmer frei”. De uitbaters zijn ene Vlaamse Guy – flemish Guy, niet te verwarren met “Vlaamse gaai” – en zijn knap vrouwtje met de welluidende voornaam Maribel en de iets minder welluidende achternaam Manzabal. In Genevilla is Guy wereldberoemd en dat is hij ook een beetje in Vlaanderen. En… hoe dat gekomen is? Welnu. Guy was dit jaar, samen met zijn Maribel, de winnaar van het succesrijk spelprogramma van de TV-zender VTM “Met vier in bed”. Zelf heb ik dat programma nooit bekeken omdat ik vermoedde dat het te maken had met groepsseks en dat is iets wat niet aan mij besteed is. Maar het schijnt een soort competitie geweest te zijn tussen uitbaters van “chambres d’hôtes” ofte “bed and breakfasts”. En daar zijn Guy en Maribel dus als schitterende winnaars uitgekomen…

Genevilla is een zelfstandige gemeente met exact tweeënzestig inwoners. De gemeente wordt bestuurd door een burgemeester en twee schepenen. Het gemeentebudget voor één jaar bedraagt twintigduizend euro: niet eens genoeg om de zware kerkdeur te laten restaureren. Guy is eerste schepen  en ongetwijfeld is hij de belangrijkste persoon van het dorp, de man die het voor ’t zeggen heeft in Genevilla.

Het B&B van Guy en Maribel heet Casa Usategieta en op hun website lezen we het volgende:      

Middenin het rustige dorpscentrum van Genevilla, in het Noorden van Spanje, baten de 70-jarige Leuvenaar en levensgenieter Guy en zijn Spaanse vriendin Maribel (55) hun bed & breakfast Casa Rural Usategieta uit. Zo’n 15 jaar geleden trok Guy naar La Manga del Mar Menor om zijn broer te bezoeken. Hij werd er op slag verliefd op Maribel. De vakantieliefde van Guy en Maribel groeide uit tot een mooie relatie die nu al zo’n veertien jaar standhoudt. In hun B&B heet het koppel naar eigen zeggen zowel tortel- als reisduiven welkom. Vandaar de naam Casa Usategieta, wat letterlijk ‘het huis van de duiven’ betekent. Het gastenverblijf telt drie ruime en comfortabele kamers die je telkens naar een ander continent brengen: van Europa over Azië tot Afrika. Maar overal zetten Guy en Maribel dezelfde leuze centraal: “Mi casa es tu casa” zeggen wij altijd. Iedereen moet vanaf de eerste dag deel kunnen uitmaken van de familie, en daarna van het dorp en van de dorpsgeest”, aldus Guy.

Het klopt! We hebben ons in Casa Usategieta welkom gevoeld als reisduiven en ook wel een beetje als tortelduiven. En wat het deel uitmaken van het dorp en de dorpgeest betreft: dat lukt daar al van het eerste ogenblik, want de mensen – er zijn daar blijkbaar alleen stokoudjes en kinderen – zijn er, zoals overal elders in den vreemde – uiterst vriendelijk. Alleen de communicatie loopt wat stroef want de meesten spreken niet meer dan vier talen: Baskisch, Castiliaans, Catalaans en Galicisch…

Guy is een fijne gastheer en een gulhartige en onderhoudende prater. Als hij hoort dat ik, precies een halve eeuw geleden senior seniorum geweest ben van het Gentse studentenheir, haalt hij zijn verzameling te voorschijn: oude studentencodexen en dito liederboeken. Tot de mooiste stukken van zijn verzameling behoort een vóóroorlogse affiche met daarop een student met de historische studentenflat en de tekst: “Vlaamsche Studenten! Nu naar de Gentsche Hoogeschool. Het is uw Vlaamsche plicht!” 

Ook zijn  "Jaarboek der algemeene katholieke studentenvereeniging (Gent 1909)" doet mij watertanden. En de eigenaar van al dat moois, hij moge dan zijn studententijd al even achter de rug hebben, zijn liederen kent hij nog!

De derde etappe brengt ons naar de eindbestemming, Ribamar, een dorp aan de Portugese Zilverkust, zo’n vijftig kilometer ten Noorden van Lissabon. Er staan veel mooie splinternieuwe villa’s: op geen enkel ogenblik krijgt men de indruk dat Portugal één van de zwakste broertjes van de Europese Gemeenschap is. Wij logeren in één van die villa’s: twee verdiepingen, schitterende infrastructuur, drie slaapkamers (elk met badkamer), zwembad… Wat kan een mens nog meer verlangen? De meeste van die villa’s blijken eigendom te zijn van… Vlamingen. Voor een paar honderdduizend euro koop je hier reeds zo’n prachtexemplaar. Voor die prijs kan je in Vlaanderen niet eens een woning behoorlijk laten renoveren! De villa waar wij logeren is nog niet helemaal af. Er dient nog een palmboompje geplant aan de rand van het zwembad. Daar zijn ze nu net mee bezig. Twee stoere mannen graven een putje waarin het boompje zal geplant worden. Over dat ene putje doen ze een hele dag, hiermee alle snelheidsrecords van de Vlaamse spoorwegarbeiders en van Epidavriaanse archeologen verpulverend. Rita Pinto, onze bekoorlijke syndica werkt zich uit de naad om een internetverbinding tot stand te brengen en, waarachtig, de laatste dag van ons verblijf is de verbinding een feit. Met dank aan Rita, we vergeten jou nooit.

Na een weekje Zilverkust vatten we, uitgerust naar lichaam en ziel, de terugreis aan. Onze eerste pleisterplaats zal nu Salamanca zijn, de stad waarvan ik dacht dat ze veel met Don Quichotte te maken had, al blijk ik mij daar deerlijk in vergist te hebben. We zullen er drie dagen verblijven. Tot Salamanca is het nog geen vijfhonderd kilometer en we hebben dus ruim de tijd om nog een bezoek te brengen aan Fatima: dat kleine zijsprongetje is het beroemde Maria-bedevaartsoord wel waard. Ik heb een bijzondere waardering voor deze Maria omdat zij, voor zover ik weet, de enige Maria is die niet uitsluitend aan jonge meisjes is verschenen. Bij de drie kinderen aan wie zij verscheen in 1917 was namelijk een jongetje, Francesco! Van alle Maria’s is ze daarenboven ook de mooiste, als we ons kunnen baseren op de beelden die met duizenden in etalages staan in dit heilig oord. De echte Maria van Fatima moet volgens de drie kinderen die haar gezien hebben nog duizend maal mooier geweest zijn. Toch jammer dat al die Maria’s het vertikt hebben aan volwassenen te verschijnen: kinderen kunnen wel eens minder objectief en minder genuanceerd zijn in hun beoordeling... Er is in Fatima een enorm plein met een indrukwekkende spierwitte basiliek en een kapel, waar voortdurend intens gebeden en gezongen wordt door bedevaarders van alle slag. En ja, rond de kapel zie ik enkele jonge vrouwen op de knieën voortkruipen, om boete te doen voor hun eigen zonden of voor de zonden van de wereld en misschien om een gunst af te smeken. Maar ze dragen dikke knielappen en ik heb het gevoel dat zo’n tochtje op blóte knieën Onze-Lieve-Vrouw véél welgevalliger zou wezen. Op het Griekse eiland Tinos, waar ook een Maria-bedevaartsoord is, heb ik het vele jaren geleden wel eens ánders gezien!

Salamanca, ze mag dan weinig met Don Quichotte te maken hebben, is een wonderlijke stad. Er is een universiteit die tot de alleroudste van Europa behoort. De oude universitaire gebouwen ademen “ouderwetse” geleerdheid uit: theologie, filosofie, filologie… Van al de mooie oude gebouwen is de immense basiliek wel het meest indrukwekkend: ongetwijfeld één van de grootste kerkelijke gebouwen van de wereld, met een geschiedkundige achtergrond om vingers en tenen af te likken. Een entreekaartje kost 4 euro, hetgeen alleszins niet duur kan genoemd worden. Toch kan ik mijn krenterig kantje niet in toom houden. Ik vraag of er korting is voor senioren, en daar bedoel ik alleen mezelf mee, want mijn drie reisgenoten hebben mijn gezegende leeftijd nog lang niet bereikt. Of course, zegt de man achter het loket, senioren hoeven niet te betalen. En zonder betalen mogen we alle vier binnengaan. Een beetje gegeneerd weliswaar. Zeg nu nog dat de wereld niet aan de durvers is…

De Plaza Mayor is een enorm groot plein, omringd door hoge huizen met balkons. Op de benedenverdiepingen zijn boetieks, café’s, ijs- en tapabars. Veel volk op het plein en des te meer naarmate de klok naar het middernachtelijk uur neigt. Veel jeugdig volk vooral: tieners. In café Novelty, het oudste en beroemdste café van Salamanca, hebben ze een standbeeld – of liever een “zitbeeld” – van Jos Ghysen, of ’t zou iemand moeten zijn die als twee druppels water op Jos lijkt. Wie hier mét fototoestel binnenkomt laat zich geheid fotograferen naast de Jos. Wij maken daarop geen uitzondering. 

13-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Zopas terug van een weldoende vakantiereis van tweeëneenhalve week – de langste uit mijn nog prille leven –  doorheen Frankrijk, Spanje en Portugal, en reeds een zakelijke telefoon gekregen van een enthousiaste dame, namens Eurorisk, een “centrum voor risicobeheer en financiële planning voor ondernemers, particulieren en vrije beroepen”. Van wat er omgaat in de fiscale en financiële wereld heb ik maar weinig pap gegeten en ik kan mij dan ook vergissen als ik veronderstel dat het in de bedoeling lag om mijn vrij beroep van “dokter Vansteenbrugge” om te turnen tot “bvba dokter Vansteenbrugge”, een “bersonenvennootschap met beperkte aansprakelijkheid”. Zo’n bvba dient enkel om op een legale manier belasting te ontduiken. Ik heb daar nooit aan meegedaan en ik ben tégen dat soort “constructies”. Maar… nu bemoei ik mij met het inkomen van anderen en dat zou ik misschien niet moeten doen. Het is een socialistische visie en beoefenaars van een vrij beroep horen “uiteraard” geen socialist te zijn. In ZWARTE MELK IN DE POLITIEK, het laatste boek van Marc Eyskens – het was “gratis” bij een of ander tijdschrift – wijst de spitsvondige politicus op een essentieel verschil tussen de liberaal en de socialist: de eerste is vooral geïnteresseerd in zijn eigen inkomen, de tweede in dat van de anderen. De socialist, het lijkt de fiscus wel!

Toen de dame hoorde dat ik drieënzeventig ben, dat ik rondkom met een zelfstandigenpensioen en nog slechts sporadisch en vaak “pro deo” een consultatie verricht, bleek ze al gauw geneigd om het gesprek “af te ronden”. Jazeker, ’t leven is voor de rappen. Zo is er minstens één ziekenhuis in Vlaanderen die té gepeperde facturen durft te sturen naar patiënten. Wie zonder morren betaalt is dus “gekloot”. Wie protesteert krijgt stante pede een correctere factuur. Zoals ik dus zei: ’t leven is voor de rappen. Wat nog niet wil zeggen dat alle gepeperde rekeningen incorrect zijn. Zo lees ik in ’s lands grootste krant van heden over een man die in het Nederlandse Tilburg met een sneetje in zijn vinger naar de spoedopname van het ziekenhuis toog. Het prijskaartje bedroeg 2.284 euro en het bleek helemaal correct te zijn. Dat doet mij denken aan Jacky Toeternietoe, nu zaliger, die op geregelde tijdstippen, met een ferm stuk in zijn kraag, in de sloot sukkelde en daar bleef liggen tot een behulpzame voorbijganger hem weer op de been hielp. Maar één keer liep het mis, toen een nog behulpzamer voorbijganger de spoeddiensten opbelde. Deze namen Jacky mee naar het ziekenhuis. Toen hij zijn roes had uitgeslapen kreeg hij bezoek van een dokter die vond dat zijn neus scheef stond – Jacky had in zijn jonge jaren de edele bokssport beoefend – en dat hij nog even in het ziekenhuis diende te blijven om die neus chirurgisch recht te zetten. Toen Jacky weigerde en de dokter desondanks bleef aandringen op een operatie haalde onze vriend zijn gevreesde uppercut nog eens uit de kast, recht op de neus van de dokter, met de verklaring: “laat de úwe nu maar rechtzetten”. De factuur was gepeperd, maar aangezien Jacky geen rooie cent bezat zal de ziekenkas het wel allemaal betaald hebben, zeker…

In de krant van vandaag staat ook dat Mieke Van Hecke met pensioen gaat. Zij is zesenzestig en ze wil geen prima donna zijn die maar blijft terugkomen. Oef!

Er staat ook een interview met de advocate van de verdachte in de moord op Aurore Ruyffelaere. De verdachte blijft ontkennen dat hij de moord begaan heeft en op de vraag aan de advocate of zij de beschuldigde gelooft – een stomme vraag eigenlijk – antwoordt zij: “Geloof is iets voor de Kerk”. Ga daar mee te biechten…

En dan is er nog een belangwekkend artikel over “De doodgewone vakantie van prinses Astrid”. Tijdens haar vakantie drinkt de prinses een doodgewone cola uit een blikje. En omdat anders niemand dat zou geloven staat er zelfs een foto ter staving. En er is nog veel meer: zij draagt nog steeds dezelfde bikini van vorig jaar en haar echtgenoot draagt nog steeds dezelfde zwembroek. Armoelijders zijn het.

Maar het belangrijkste nieuws vinden we op de frontpagina en op twee volle pagina’s binnenin: “Astrid Bryan zet alle leugens recht: DEN JOHN HEEFT MIJ BEDROGEN“. Vrijwel alle kranten en tijdschriften hebben de laatste dagen en weken vol gestaan met artikelen omtrent het wereldschokkend mysterie van de spaak gelopen verhouding tussen Astrid Bryan en den John. Mysterie dus opgelost, bij deze. En weerom: oef!

Maar, beste lezer, u wil natuurlijk vernemen hoe mijn vakantiereis is verlopen. Heel goed! Dank u. In een volgend verhaal doe ik dat allemaal wel uit de doeken. Nog een beetje geduld…        

07-08-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

Vakantiestemming en een snikhete julidag op het Kazerneplein. Het plein ligt er verlaten bij. De studenten zijn terug naar ’t stil geboorteoord. Vier besnorde mannen van vrij gevorderde leeftijd zitten op een voetpad. Aan hun getaande huidskleur te oordelen zouden het Grieken kunnen zijn. Het doet me denken aan de tijd dat ik ieder jaar naar Griekenland trok op vakantie. Ze zitten rond een tafeltje – een rond tafeltje – waarop een enkele kopjes staan. Koffie of thee, vermoedelijk geen ouzo. Ze zijn in een geanimeerd gesprek, zoals we dat van Grieken gewend zijn. Maar het zijn ongetwijfeld geen Grieken, want de taal die ze spreken is allesbehalve Grieks. Niet dat ik de welluidende taal van Homeros machtig ben, maar de taal die deze heren spreken bevat al te veel schrapende keelklanken. Vanwege de geanimeerdheid van het gesprek doe ik geen moeite om een vluchtige opmerking te maken over het heerlijk zomerweer of zelfs maar om een goededag te zeggen.

Mijn aandacht wordt overigens afgeleid door een slanke jongedame die mijn richting uit komt. Ik zie haar engelachtig mooi gezicht. Voor de rest is ze gesluierd en draagt ze een kleed dat geen vierkante centimeter onbedekt laat, ofschoon het haar elegante vormen niet écht verhult. Ze is vergezeld van een vrolijk huppelend meisje van een jaar of vier, met een pop. Het kind lacht vriendelijk tegen mij. Ik zeg “hallo” en het kind zegt “hallo” terug. Een prachtige gelegenheid om met de gesluierde schoonheid een gesprek te beginnen in de zin van: “gelukgewenst met uw knappe dochter en of de grote meid al naar school gaat?” Maar de gesluierde schoonheid scheert gezwind langs, met haastige stap, mij totaal negerend, straal voor zich uitkijkend. Op die manier laat ze mij niet eens de kans haar te groeten. Hoezeer nochtans had ze mijn hart kunnen verblijden met een lieve glimlach…

In ’t midden van ’t plein zijn twee mannen met twee kleine jongetjes – vermoedelijk hun zoontjes – aan ’t voetballen. Aan hun huidskleur te oordelen zijn deze mensen waarschijnlijk de enigen op het plein met wie ik een gesprek  in onze wederzijdse moedertaal kan aanknopen. Terwijl de ene man een voorzet geeft naar een van de jongetjes, roept de andere met schrille stem: ”zbroljek zsybrinietsko dwa kourzbiniev”. Of iets in die zin… Oosteuropees, denk ik. Ik stap door…

Aan café “Au Casino” sla ik links de Jean Baptiste Windelsstraat in. Een grote grijze vogel, een ekster naar me dunkt – “vogelen” is niet mijn sterkste kant – staat op en neer te wippen aan de rand van de weg. Hij maakt een akelig krijsend geluid. Dan steekt hij gejaagd de straat over. Aan die andere kant van de weg ligt een – klaarblijkelijk –  dode vogel. Die andere vogel ligt er onbeweeglijk; kleiner dan de eerste en bruin van kleur. De grijze “ekster” buigt zich over zijn dode soortgenoot – even maar – en loopt dan gejaagd weer naar de andere kant van de straat. Soortgenoot? Het komt meer voor bij vogels dat mannetjes en wijfjes niet dezelfde kleur hebben. Of volwassen vogels en hun jongen. Is die dode vogel misschien het jong of de partner van de grote grijze ekster? Hij is er helemaal ondersteboven van. Gejaagd, angstig staat hij te springen en te krijsen: noodkreten die door merg en been snijden. En dan gebeurt wat mij zal bijblijven als het grootste drama uit de dierenwereld, dat ik met eigen ogen beleefd heb, en op een snikhete julidag… Weer steekt de uitzinnige vogel de straat over, naar zijn geliefde dode. En dáár komt hij terecht onder de wielen van een aanstormende auto. Morsdood. Totale zinsverbijstering of wanhoopsdaad?  

19-07-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In de rubriek DIALOOG en onder de titel “Daarom trekken politici zo graag naar Europa” schrijft iemand (Hedwig Lagring uit Welle) in Het Laatste Nieuws van 29 juni l.l. het volgende:

Dat Europarlementsleden zoveel geld (*) verdienen is al langer geweten. Waarom maakt men daar nu, na zo veel jaren, kabaal om? De meeste Europarlementariërs zijn trouwens uitgerangeerde politici die door hun partij naar een uitloopbaan in Europa gestuurd werden.

(*) Het exacte bedrag leert ons, in dezelfde rubriek, de heer (of mevrouw?) G. Knaepkens uit Brecht: 13.000 euro netto per maand.

Het komt mij voor dat de heer Lagring het hier - terecht! -  opneemt voor het Europarlement als zijnde een oplossing voor het probleem van de “uitgerangeerde politici”. Het gaat hier immers om een mooie toepassing van de “laterale arabesk” zijnde een methode, voorgesteld door de Amerikaanse hoogleraar Laurence J. Peter, ter behandeling van het zogenaamde “topsyndroom”. Het topsyndroom is een geheel van symptomen (zowel lichamelijke als geestelijke) dat wij aantreffen bij diegenen die hun “topniveau”, d.i. het incompetentieniveau of “Peters plateau” bereikt hebben. Voor diegenen die niet vertrouwd zijn met de theorie van Laurence J. Peter en die geen trouwe lezers zijn van mijn cursiefjes, volgt nu enige toelichting… 

De theorie gaat ervan uit dat in de hiërarchisch ingestelde maatschappij iedere “werknemer” uiteindelijk op een positie terechtkomt waar hij incompetent (of insufficiënt) is. Ware het niet zo, dan was hij ongetwijfeld naar een hogere positie gepromoveerd. Onze werknemer heeft uiteindelijk zijn (top)niveau, oftewel zijn “Peters plateau”, bereikt. Die situatie heeft kwalijke gevolgen voor zowel de onderneming als voor de werknemer zelf. Professor Peter stelt voor als oplossing voor het probleem van die kwalijke gevolgen: de laterale arabesk!

(Laat ik dat even toelichten door middel van een fragment uit een verhaal d.d. 18.10.2007. Klik hier op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=234: daar vindt u het héle verhaal).

… Hierbij wordt in de onderneming, ten behoeve van de incompetente werknemers, een geheel nieuwe afdeling gecreëerd. Mijnheer X is bijvoorbeeld een incompetente magazijnier in een groot bedrijf. Er wordt een nieuwe afdeling in ’t leven geroepen, laten we zeggen een afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven in het land. De nieuwe afdeling nu is van geen nut voor de onderneming, behalve dat ze dienst doet als afvloeiing voor incompetenten, met alle voordelen vandien. In feite gaat het hier ook om bevorderingen, zowel voor wat betreft de wedde als voor wat betreft de betiteling van de functie. Alleen: het gepresteerde zinvol werk dat nihil was blijft nihil. Volgens Peter is de laterale arabesk te verkiezen boven de percussieve sublimatie, onder meer omdat de laterale arabesk meer mogelijkheden biedt. In ons hogergenoemd voorbeeld kan de afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven in het land uitgebreid worden tot de Benelux, West-Europa en tenslotte tot de andere werelddelen. Voor ieder werelddeel kan een adviseur en een inspecteur benoemd worden, voor ieder werelddeel kan een afdelingschef aangesteld worden en boven dat alles kunnen hoofdinspecteurs geplaatst worden onder de leiding van een hoofdinspecteur-chef, dewelke dan alleen nog in rang zou overtroffen worden door “de directeur van de afdeling voor onderzoek naar de spreiding van gelijksoortige bedrijven over de hele wereld”….

Die laterale arabesk, die “geheel nieuwe afdeling”, dat Europees parlement… Wat denkt u, beste lezer? (gaarne uw gewaardeerde mening via het “reageer-knopje” onderaan).

Sta mij toe hier nog aan toe te voegen dat prof. Peter zelf voorhoudt dat de laterale arabesk, ofschoon zeer nuttig voor het bedrijf en het individu, de incompetentie niet uit de wereld helpt. De definitieve oplossing ligt in een preventieve maatregel: de creatieve irrelevante incompetentie. Maar daarvoor verwijs ik u naar “Het Peterprincipe, waarom alles altijd verkeerd gaat” door Laurence J. Peter en Raymond Hull (Eng. versie 1969; Ned. Versie 1983). Ik hoef toch niet alles voor te kauwen, nietwaar?

30-06-2013 om 00:00 geschreven door kris vansteenbrugge  

In mijn boek “Uit het schuim van de zee” (de Griekse mythologie in 136 boeiende verhalen, 404 pag., uitg. 2011) kunt u het verhaal lezen van Europa, de prinses die door de Griekse oppergod Zeus, in de gedaante van een stier, werd ontvoerd. Haar beeltenis prijkt op de nieuwste bankbiljetten van 5 euro, nl. het kopje aan de rechterkant, alsook het watermerk hetwelk u ziet onder de handtekening van Mario Draghi als u het briefje voor een lichtbron houdt.

Het beeld is afkomstig van een schilderij op een meer dan tweeduizend jaar oude Romeinse vaas (een mengvat) die zich bevindt in het Louvre in Parijs. Ook de stier is afgebeeld op de vaas.

Hierna volgt een uittreksel uit het boek:

Poseidon, de god die heerste over de zeeën, was de broer van de oppergod Zeus. Net als zijn broer was hij zeer gevoelig voor vrouwelijk schoon. Libya, een kleindochter van Zeus en Io, zoals we in het vorig verhaal gezien hebben, was een van de velen die door Poseidon bemind werden. Dat resulteerde in een tweeling: Agenor en Belos. Agenor trok vanuit zijn geboorteplaats in Egypte naar Tyrus in Kanaän, waar hij koning werd. Hij kreeg zes nakomelingen: één dochter en vijf zonen. De dochter heette Europa. En wie ontbrandde in liefde voor deze schone maagd? Zeus! Om haar te versieren had hij een ingenieus plan bedacht. Hij gaf zijn zoon Hermes de opdracht het vee van Agenor naar de zeekust van Tyrus te drijven, alwaar Europa vaak vertoefde. Hij veranderde zichzelf in een stier en begaf zich tussen het vee. Europa merkte het dier op en raakte in vervoering door de indrukwekkende gestalte, de schitterende witte vacht en de grote trouwe ogen. De stier liet zich gewillig strelen door het meisje en nodigde haar uit op zijn rug plaats te nemen. Pas was dit geschied, of hij zette het op een lopen, recht de zee in, en waar het water te diep werd begon hij te zwemmen. Europa was niet weinig geschrokken, ze schreeuwde het uit van angst en ze riep de goden ter hulp. Maar de stier had geen oren naar haar smeekbeden en in een razend tempo zwom hij alover de Middellandse Zee tot hij het eiland Kreta bereikte. Aan de zuidelijke kust van het eiland ging hij aan land, op een plaats waar nu de stad Gortyna ligt. Hier nam hij weer zijn normale gedaante aan. Onder de schaduw van een reusachtige olijfboom had hij betrekking met Europa. De boom staat daar nog: ik heb hem met eigen ogen gezien. In een nabijgelegen grot schonk Europa het leven aan een zoon, de latere koning Minos, legendarisch heerser in de machtige burcht van Knossos, en naar wie de Minoïsche cultuur zou genoemd worden. In diezelfde grot kreeg Europa nog meerdere malen het bezoek van Zeus en ze schonk hem later nog twee zonen: Rhadamanthys en Sarpedon.

Op het thuisfront in Tyrus was men ondertussen zeer bezorgd en bedroefd vanwege de verdwijning van Europa. Vader Agenor stuurde uiteindelijk zijn vijf zonen uit naar alle windstreken om hun zuster te zoeken. Hij legde hun meteen het verbod op het ouderlijk paleis nog te betreden zolang Europa niet teruggevonden was…

Het vervolg van ’t verhaal kunt u verder lezen op pag. 47-49 van het boek of door te surfen naar www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=14 en scrollen naar nr.10 “Europa en Kadmos”. U vindt er ook een tekening van Europa op de stier, door J. Bauwens.

29-06-2013 om 14:27 geschreven door kris vansteenbrugge  

Laat ik deze uiteenzetting beginnen met een niet-echt-gebeurd verhaal. Een mop eigenlijk, een “onwaar” verhaal. Voor zover ik mij kan herinneren is het nog maar de tweede keer in zo’n acht jaar schrijvelarij dat ik mij aan iets dergelijks bezondig. En ik zou het niet doen als ik er niet van overtuigd was dat het eigenlijk gaat over een situatie die uit het leven gegrepen is… Ziehier:

Ursin stond op het punt om het tijdelijke met het eeuwige te verwisselen. Zijn vrouw Martha zat bij zijn sterfbed, zijn hand in de hare.

- Martha, sprak Ursin met zwakke stem, nu ik u verlaten moet, geef mij antwoord op een vraag die mij reeds lang bezig houdt en die ik u al veel eerder had willen stellen. Wij hebben samen een mooi stel kinderen voortgebracht: vier knappe dochters met donker haar en bruine ogen, en dan… onze Romain, met zijn flaporen, zijn groene ogen en zijn vuurrode haardos. Zeg mij nu eerlijk Martha, die jongen, is die… van mij.

- Romain is van u, zei Martha, en er klonk geen aarzeling in haar stem.

- Durft ge dat zweren? Zweer het, Martha, zodat ik met een gerust gemoed en in vrede kan sterven.

Ingetogen, bijna godvruchtig, stak Martha wijs- en middenvinger van haar rechter hand omhoog:

- Ik zweer het…

Er verscheen een ontspannen glimlach op het gezicht van Ursin, zijn hoofd draaide weg naar één kant en het leek erop dat hij de geest gaf.

- … maar, voegde Martha er nog aan toe, de vier meisjes zijn van notaris Depalmenare, bij wie ik al die jaren gewerkt heb.

Dat laatste heeft Ursin ongetwijfeld niet meer gehoord. Hij was dood.

Stel dat dit een waar gebeurd verhaal was, hadden de dochters van Martha en Ursin dan, middels een DNA-test, aanspraak kunnen maken op de erfenis van notaris Depalmenare? De vraag is minder zinloos dan ze klinkt, want in een Zuidwestvlaams dorp woonde jaren geleden een steenrijke baron – omdat die écht bestaan heeft noem ik hem Touternitou, niet zijn echte naam – van wie iedereen in de streek “wist” dat er in het dorp minstens een half dozijn kinderen rondliepen die door hem buitenechtelijk waren verwekt. Hadden die kinderen aan de hand van een DNA-test, gesteld dat die toen reeds had bestaan, aanspraak kunnen maken op een deel van de onmetelijke erfenis  van baron Touternitou? De vraag komt bij mij op omdat ik zopas in de krant het verhaal lees van Delphine Boël die via een DNA-test wil bewijzen dat koning Albert wel degelijk haar biologische vader is. Delphine is weliswaar niet uit op de erfenis van de koning – al zou dat natuurlijk mooi meegenomen zijn – maar eerder op erkenning en ook wel op een vergoeding voor geleden schade. Doordat het enkele jaren geleden uitgelekt is dat ze een bastaarddochter is van koning Albert, heeft ze zich niet kunnen ontplooien als kunstenares en zit ze nu financieel aan de grond. Wie is immers geneigd om veel geld neer te tellen voor een kunstwerk in papier maché of voor de mémoires van een kind dat door de vader niet erkend wordt, een bastaardkind dus?

We duimen voor Delphine. Moge recht geschieden.  

21-06-2013 om 15:03 geschreven door kris vansteenbrugge  

Al het onderstaande komt uit de media van de laatste dagen...

Hedenavond zal het precies tweeëntwintig jaar geleden zijn dat zich in café “’t Oud Gemeentehuis” te Kaster een gruwelijk drama heeft afgespeeld. In de krant van 12 april l.l. staat te lezen:

 “Voor het hof van assisen in Bergen start maandag het proces tegen vier leden van de beruchte Waalse zigeunerclan Becker. Daniël Becker, zijn zonen Laurent en Johnny én hun neef René Claus worden beticht van de roofmoord op cafébaas André Maroy in Kaster, intussen 22 jaar geleden.

Terwijl op zaterdagavond 4 mei 1991 de helft van België voor de televisie zat voor het Eurosongfestival, speelde zich in café 't Oud Gemeentehuis van André Maroy en Elza Desmet in Kaster (Anzegem) een gruwelijk drama af. Toen de laatste kaarters de deur uit waren, ging André (69) zijn pony op stal zetten en zijn hond eten geven. Maar toen André, een voormalige slager, al te lang wegbleef, en Elza een kijkje wilde gaan nemen, stond zij oog in oog met vier kerels. Ze grepen haar vast en knevelden haar met stropdassen van André.

Intussen doorzochten de vier de hele woning en verdwenen met 175.000 toenmalige Belgische frank (ongeveer 4.375 euro), voor 1,8 miljoen frank (ongeveer 45.000 euro) aan kasbons, juwelen en... een elektrische koffiemolen.

Toen Elza zich kon losmaken, ging ze direct hulp zoeken bij haar overbuurman. Samen vonden ze in de stal achter het café André. Zijn benen waren vastgebonden met elektrische snoeren en rond zijn hoofd zat een jas. Hulp kon niet meer baten: André was gestikt.”

Ik heb André en zijn echtgenote goed gekend. Ze baatten een beenhouwerij uit  en een café. Ik ging er vaak naar de winkel en een enkele keer ben ik er ook een pint gaan drinken. In 2007, zestien jaar na de roofmoord, is men de daders op het spoor gekomen, en dat heeft, nog eens zes jaar later geleid tot een assisenproces. Ondertussen is het resultaat van het proces bekend: vrijspraak. U moet weten, beste lezer, dat de echtgenote van André een paar jaar geleden overleden is en dat vorig jaar hun enige dochter eveneens overleden is. En wie is er dan nog gebaat bij een veroordeling? En er is natuurlijk hét argument: verjaring! Men gaat toch niemand bestraffen voor een feit dat tweeënwintig jaar eerder werd gepleegd. Gerechtigheid is dus weer eens geschied en dat is goed nieuws en daar zijn wij allemaal blij om. De molen van het gerecht maalt weliswaar traag, maar rechtvaardig…

Wilfried Martens, tijdens de jaren ’80 onze katholieke eerste-minister in niet minder dan negen regeringen, leeft niet meer in zonde. En dat is natuurlijk zéér goed nieuws. Laten we het geval even onder de loep nemen. In 1998 hertrouwde de toen 61-jarige Wilfried met een jonge kabinetmedewerkster bij wie hij reeds een paar kinderen had verwekt. Van toen af leefde Wilfried in zonde omdat het nieuwe huwelijk onverenigbaar was met het feit dat hij voor God en de Kerk nog steeds getrouwd was met zijn eerste vrouw “tot de dood hen scheidt”. In 1997 kwam de scheiding met de tweede vrouw en Wilfried was meteen weer vrij van zonde. Niet voor lang echter want één jaar later trouwde Wilfried weer, ditmaal met een oude vlam. Opnieuw staat van zonde: de eerste echtgenote was nog steeds niet dood. Leven met een in staat van zonde verkerende Wilfried Martens moet niet gemakkelijk zijn voor de katholieke Vlaming. De verlossing kwam er op nieuwjaarsdag: zíj was dood (de één zijn dood is de ander zijn brood…) en Wilfried was vrij en zonder zonde. En om helemaal in orde te zijn met de wetten van de Heilige Kerk heeft Wilfried zijn huidig huwelijk met een plechtige kerkdienst laten inzegenen. Katholiek Vlaanderen herademt.    

Minder goed nieuws is hetgeen zich heeft voorgedaan ter gelegenheid van een voordracht van de sympathieke aartsbisschop Léonard. Hij kan het maar niet laten om zijn onverdraagzaamheid tegenover homosexuelen te laten blijken en discriminatoire praat te verkopen. En dat zou hij beter niet doen. Het stemt de gediscrimineerden bitter, in tijden waar bisschoppen en katholieke eerste-ministers zo zwaar het zondige pad bewandelen. Ik aarzel dan ook om het gedrag af te keuren van de meiden van Femen die zijn laatste anti-homo-speech met ontbloot bovenlijf kwamen saboteren. Maar wat gedacht van die lompe dikzak, die het feest kwam verstoren door er wild op los te stampen? Op die halfnaakte meisjes! Het schijnt te gaan om een Waalse topambtenaar, die nog wel een organisatie in het leven heeft geroepen, die ijvert voor – schrik niet – vrije meningsuiting. Van mij krijgt hij alvast de prijs van de grootste lomperik van de week, misschien wel van het jaar, en wie weet… van de eeuw. 

04-05-2013 om 15:14 geschreven door kris vansteenbrugge  

Over de driehoeksverhouding wens ik niet al te veel uit te weiden. Waarom zou ik? Er zijn miljarden pagina’s over geschreven. Ze zijn niet te tellen op de vingers van miljoenen handen, het aantal driehoeksverhoudingen die zich in de loop der eeuwen hebben gemanifesteerd. En hoe vaak zo’n verhouding is geëindigd met een gewelddadige dood? Ik durf er mij niet aan wagen. Moord. Of zelfmoord. Een enkele keer ook door een stom accident zoals dat het geval was bij één van de beroemdste driehoeksgevallen uit de geschiedenis: prins Charles/lady Di/Camilla. Ene Dodi heeft daar toen ook het bijltje bij neergelegd, zodat het hier dus in feite om een vierkantsverhouding ging en dat valt te enen male buiten het bestek van dit betoog.

Maar dan is er altijd nog Pythagoras natuurlijk, alias Pietje van ’t Hazegras. Over zijn stelling in verband met de rechthoekige driehoek hoef ik het niet eens meer te hebben, aangezien ik het daar, zoals eerder gezegd, enkele jaren geleden reeds uitgebreid over gehad heb (zie: www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=170228). Pythagoras was – voor zover u dat nog steeds niet mocht weten – een Griekse wijsgeer uit de zesde eeuw vóór Christus, die zijn eeuwige roem te danken heeft aan de fameuze stelling betreffende de rechthoekige driehoek. En zeggen dat het niet eens zeker is dat hij degene is die de stelling heeft “uitgevonden”… Hetgeen echter niets afdoet van het feit dat Pythagoras één van de allergrootste geleerden was die de mensheid ooit heeft gekend: wis- en natuurkundige en filosoof. Eén van zijn uitvindingen wil ik beslist onder uw aandacht brengen: de beker van Pythagoras.

26-04-2013 om 11:35 geschreven door kris vansteenbrugge  

Bent u een vestimentarist, een hedonist of doodgewoon een fatalist? Ik zal welwillend die vraag beantwoorden, beste lezer, als u mij zegt wat er door u heen gaat als ik u het woord “bermuda” voor de voeten gooi. Met andere woorden, zeg mij wat u denkt en ik zeg u wie u bent. U bént niet alleen omdát u denkt, u bent ook wát u denkt.

Bermuda’s, ik heb er twee of drie. Korte broeken, tot aan de knie. Men houdt ervan of men houdt er niet van. Of men staat er nogal onverschillig tegenover. Vroeger vond ik ze ronduit lelijk, maar met de jaren ben ik wat bijgedraaid.

Bermuda is een eiland (in feite een eilandengroep) in de Atlantische Oceaan, verscheidene honderden kilometer ten Oosten van Florida. Een zonnig paradijs voor de beter bedeelden onder ons. De Bermudianen zelf zijn doorgaans welgesteld, hetgeen ongetwijfeld te maken heeft met de bloeiende “financiële bedrijvigheid” op het eiland…

Ik hou het bij de Bermudadriehoek. Een gelijkzijdige driehoek in de oceaan, ter grootte van wel een miljoen vierkante kilometer. Eén van de hoekpunten is het Bermuda-eiland, een ander is gelegen aan de oostkust van Florida (laten we zeggen Miami Beach), en het derde is Puerto Rico, een eiland in de Caribische Zee, ten oosten van de Dominicaanse republiek. De zijden van deze reusachtige gelijkzijdige driehoek zijn grofweg geschat zo’n 1500 kilometer lang. In de driehoek krioelt het van zeemonsters, ufo’s, buitenaardse wezens met bovennatuurlijke krachten en meer van dat fraais. Hoe anders moet men de talloze verdwijningen verklaren van schepen en vliegtuigen die zich in dat gebied hebben voorgedaan? Of heeft het te maken met de wonderbare eigenschappen van de Bermudadriehoek, zeg maar de driehoek in ’t algemeen en de gelijkzijdige in ’t bijzonder?

Om die driehoek is het mij te doen, natuurlijk. Meer bepaald: de gelijkzijdige. Sta mij toe, beste lezer, dat ik u vooraf een veeg uit de pan geef. En dat geldt natuurlijk ook voor die zes andere lezers en die paardenkop. Ik ben smartelijk ontgoocheld omdat niemand een antwoord ingezonden heeft op mijn vraag van 7 april, de vraag over de rechthoekige driehoek en de maantjes. Kúnt u het niet, of wílt u het niet, of dúrft u het niet, of vindt u het allemaal onzin?  Hoe u het ook uitlegt, niets voor mij om er vrolijk van te worden. Om een te grote stormloop te vermijden had ik  opzettelijk verzwegen dat er onder de juiste antwoorden een reis naar de Bermuda-eilanden zou verloot worden. Het was daarenboven mijn bedoeling iemand te belonen die niet op gewin uit was, maar die het als een hele eer zou ervaren om met zijn naam op mijn blog te prijken. De kans op een Bermuda-reis is nu vanzelfsprekend verkeken. En vergeet nu maar even de rechthoekige driehoek en de maantjes…

De gelijkzijdige driehoek behoort, samen met de rechthoekige en de cirkel, tot de meest fascinerende figuren uit de vlakke meetkunde. Ik laat u alvast zien hoe u in een wip een gelijkzijdige driehoek ABC tekent, met behulp van een blad papier, een passer, een liniaal en een potlood. Teken nu in de driehoek ABC een willekeurig punt 0. Teken vanuit het punt O een loodlijn op elk van de drie zijden van de driehoek.

Ziehier mijn nieuwe (prijs)vraag. Wat is groter: een hoogtelijn van de driehoek (in ‘t rood op de tekening; in feite zijn er drie hoogtelijnen, maar ze zijn alle drie even lang) of de som van de drie loodlijnen vanuit O? Drie mogelijke antwoorden: 1°de hoogtelijn, 2° de som van de drie loodlijnen, 3° beide zijn gelijk, 4° het hangt af van wáár u het punt O hebt getekend. Plus… het bewijs alstublieft. Wat er voor een goed antwoord, naast een eervolle vermelding op mijn blog, te winnen valt, verneemt u dan wel.      

17-04-2013 om 23:33 geschreven door kris vansteenbrugge  

Wie meer dan honderdduizend euro op zijn bankrekening heeft, en weldra, als zijn bank failliet gaat, die rekening afgeroomd zal zien tot die honderdduizend euro, kan maar best niet al te lang meer leven na zijn op-pensioen-stelling: rusthuizen worden duur.

Mijn krant (HLN) ontleedt in haar weekendeditie, naar aanleiding van dit gegeven, de financiële toestand van enkele BV’s, in hoofdzaak politici. In tegenstelling tot wat u zou kunnen denken, beste lezer, valt er bij deze mensen zo goed als niets af te romen.

Zo is er de 63-jarige gewezen VRT-baas Tony Mary. Hij heeft 250.000 euro op zijn rekening. Eigenlijk niet zóveel voor zo’n grote baas. ’t Zal dan tóch waar zijn dat het bij de VRT geen vetpot is. “Dat is mijn appeltje tegen de dorst, waar ik mijn hele leven lang voor gespaard heb, en daar moeten ze afblijven” zegt Tony Mary. Tony heeft een zeer ingenieuze truc uitgedokterd om zijn geld veilig te stellen en hij wil die truc wel verklappen: hij zal het verdelen over drie banken! Op geen enkele van de drie banken zal hij meer dan honderdduizend euro deponeren, zodat er bij hem, desgevallend, niets zal af te romen vallen. Goed gevonden, en bedankt voor de tip, Tony. Hopen nu maar dat niet iedereen die techniek toepast. Wie immers zou dan opdraaien voor het failliet van de banken?

In vergelijking met Tony Mary en qua appeltje tegen de dorst staat de 54-jarige Waalse minister Didier Reynders er beter voor. Dertigduizend euro op de spaarrekening en tweehonderdduizend euro in staatsbons. Plus heel wat onroerend goed: een huis in Luik dat hij in de jaren ’80 gekocht heeft voor 50.000 euro, een huis in Ukkel dat hij vorig jaar gekocht heeft voor 700.000 euro, en een buitenverblijf van 250.000 euro, zijnde een hoeve in Vissoul.

Johan Vandelanotte is minister en professor aan de universiteit. Maar als u denkt dat hij dik in de slappe was zit hebt u het verkeerd voor. Hij beschikt ternauwernood over iets meer dan 100.000 euro en dat staat voor twee jaar vast op een termijnrekening. Niet de moeite om het over twee banken te verdelen. Een dikke appel tegen de dorst is dat nog niet. Misschien moet de 57-jarige Johan er nog een derde en nu eens een niet-onderbetaalde job bijnemen. Of wat klusjes doen, in ’t zwart. Of beter nog: CEO worden van een bank – Johan heeft daar zeker de capaciteiten voor – met een wedde van een paar miljoen. En als Johan daar de boel om zeep helpt wordt hij aan de deur gezet met een ontslagpremie van eveneens een paar miljoen. Van een appel tegen de dorst gesproken! Die hij dan weliswaar zal moeten spreiden over vele banken…

En dan is er nog Rik Daems, 54 jaar. Deze Vlaamse liberale senator is in zijn vrije tijd ook schilder en wijnhandelaar – zo leert mij wikipedia – en getrouwd met de wondermooie Waalse socialistische politica Sophie Pécriaux. 

15-04-2013 om 15:26 geschreven door kris vansteenbrugge  

Het driehoeksverhaal dat aanvankelijk als trilogie bedoeld was, dreigt te ontaarden in een quintilogie of zelfs een sextilogie. En dat ondanks het feit dat ik het hier over de stelling van Pythagoras niet eens meer hoef te hebben. Als aandachtige lezer van mijn blogs zal het u wellicht niet ontgaan zijn  –  míj was het overigens wél ontgaan – dat ik het daar enkele jaren geleden al eens over gehad heb. Of weet u dat óók niet meer? Of behoorde u toen nog niet tot de zevenkoppige schare van mijn trouwe lezers? Klik dan hier maar op www.bloggen.be/kris/archief.php?ID=170228. 

... [ goed zo, lees nu maar rustig verder ]

En zeg nu eerlijk: vindt u de stelling van Pythagoras niet boeiend? En wat vindt u van de rechthoekige driehoek en van de driehoek in ’t algemeen? Samen met de cirkel toch zeker wel de meest fascinerende figuur uit de vlakke meetkunde. Of niet?

En omdat u nu tóch in de stemming bent... Eén van de mooie opdrachten in de wiskunde is deze: teken een rechthoekige driehoek, alleen gebruikmakend van de basisattributen van de meetkundige, zijnde een passer en een liniaal. Er zijn meerdere methoden, maar deze is mijns inziens de mooiste en de snelste (het vergt hooguit een tiental seconden):

Teken met uw passer een cirkel met middelpunt O. Teken daarin met behulp van de liniaal een middellijn AB. Teken op de cirkelomtrek een willekeurig punt C en verbind dat punt met A en B door middel van een rechte lijn. De driehoek die aldus ontstaat is een rechthoekige. De hele bewerking duurt hooguit tien seconden.

Dat de driehoek wel degelijk een rechthoekige is, valt gemakkelijk te bewijzen via een hulpconstructie, nl. een straal OC, dewelke de rechthoekige driehoek verdeelt in twee gelijkbenige driehoeken (alle “benen” zijn de straal van dezelfde cirkel). Daaruit volgt dat hoek a gelijk is aan hoek a’ en dat hoek b gelijk is aan hoek b’, waaruit volgt dat a + b = a’ + b’. Aangezien de som van de hoeken van een driehoek 180° is, volgt daaruit weer dat de som van a’ en b’ de helft is van 180°, zijnde een rechte hoek.

U hadt dit bewijs, beste lezer, ook best zelf kunnen vinden. Ik heb er u echter de kans niet toe gegeven. En dat wil ik nu goed maken met een zo mogelijk nóg mooiere meetkunde-opgave, in verband met de hierboven getekende rechthoekige driehoek:

Teken twee cirkels met respectievelijk als middellijn de rechthoekszijde AC en de rechthoekszijde BC (de middelpunten M en N van de beide rechthoekszijden hebt u natuurlijk bepaald volgens de geëigende methode, d.i. met passer en liniaal). De twee cirkels vormen met de cirkel met middellijn AB twee maantjes (ingekleurd). De vraag is nu: is de som van de oppervlakten van die beide maantjes groter of kleiner dan (of misschien wel gelijk aan) de oppervlakte van de driehoek ABC? Mét bewijs.

07-04-2013 om 11:37 geschreven door kris vansteenbrugge