Het is bijna zo ver! Tijd dus om nog wat extra info op jullie los te laten. Wim en Brenda zijn momenteel aan het Gardameer, Jo en Katrien zijn ook al onderweg met de eigen auto. Op onze nationale feestdag vertrekken Kristof en ik richting Turijn. Kwestie van de boel daar al een beetje te verkennen... Vrijdagmorgen moet de rest van de bende heel vroeg uit de veren. Een troost wij wachten jullie rond 10 uur op met een lekkere cappuccino of een caffè macchiato in Torino. Jawel want op dag 1 bezoeken we Turijn : het de bedoeling om daar op de middag iets warms te gaan eten op een terrasje. Rond 16.00 uur gaan we richting Mango; vanaf 17.00 uur kunnen we onze vakantieboerderij innemen. Ondertussen doen Bart en Linda boodschappen en zo kunnen we ons eerste maal veroberen op ons terras (er wordt nog niet gekookt).
Staan verder nog op het programma : - Vespatours : met twee op één vespa - Een uitstapje naar de kust - Een wijnproeverij - De steden en dorpjes in de buurt verkennen - Uiteraard van ons eigen zwembad genieten en lekker lui zijn!
De details volgen nog....
Voila, nu moet ik mijn valis gaan pakken : ik zie jullie vrijdag?
Tips : 1 Neem liever een reiszak mee dan een grote harde valies (stapelt makkelijker in onze minibus) 2 Op het vliegtuig geen vloeistoffen in de handbagage 3 Laat al uw zorgen thuis, neem zeker uw lach mee 4 Doe regelmatig een proper onderbroekse aan
Eten en drinken is onlosmakelijk verbonden met een leuke vakantie : naast het weer en de accomodatie is het voedsel een heel belangrijke factor in het beoordelen van een al dan niet geslaagde vakantie. En daarom zal er deze vakantie een culinaire inspanning (of ontspanning) gevraagd worden van jullie allen : in de huidige planning voorzien we (buiten de eerste avond) drie dagen dat we "thuis" zullen eten, en dus ons eigen potje zullen moeten koken. En we weten dat iedereen staat te popelen om zich in de keuken te bewijzen, dus worden er drie "kookploegen" gevormd, die één dag de rest van het gezelschap van hun culinaire kunsten moeten overtuigen, of in andere woorden gezegd "er een potje van moeten maken". Na rijpe beraadslaging van de jury zijn volgende keukenprinsen en prinsessen samengevoegd : gert - kristof - hilde - marc katrien - jo - sabine - vera - ria linda - bart - wim - brenda Er kan natuurlijk bezwaar gemaakt worden tegen deze indeling, maar dan wel schriftelijk ten laatste 1 maand voor vertrek.
Als je Italië doorkruist, zal het je zeker niet verwonderen dat olijfolie een prominente plaats in de keuken inneemt. Overal maken de olijfbomen, met daaronder de netten om de afgevallen olijven op te vangen, deel uit van het landschap. Enkel in Piëmonte en Lombardije worden er geen olijven gekweekt. Pas na 5 jaar dragen de bomen vruchten. Na 20 jaar, soms pas na 50 jaar, kan er ten volle geoogst worden. De pluk begint in november. De olijven voor de extravergine olie worden nog met de hand geplukt. De olijven voor de andere soorten worden met stokken uit de bomen geslagen. Daarna gaan ze naar de perserij (il frantoio), waar ze geplet worden tussen molenstenen. Daarna komt de olijvenpulp op matten terecht en gaan ze door een hydraulische pers. De olijven worden in verschillende stadia geoogst (groen - bruin - zwart) en dan geperst. Vroeger waren de olijfpersen minder krachtig. Daarom moest men dezelfde pulp verschillende malen persen en er kokend water over gieten om alle olie uit de olijven te krijgen. Daarom was olie van koude persing ook een echte delicatesse. Nu de persen veel krachtiger geworden zijn, wordt alle olie "koud" geperst, zodat dit niet echt een kwaliteitsmerk meer is. Nu kijkt men naar de zuurtegraad. Hoe lager die is, hoe beter de kwaliteit van de olijfolie.
Typisch voor het zo geprezen Middellandse-zeedieet is inderdaad het gebruik van olijfolie. Vermits olijfolie meer dan 70 % onverzadigde vetzuren bevat, heeft het gebruik ervan een positieve invloed op het cholesterol in ons bloed. Daardoor vermindert het ook de kans op hart- en vaatziekten. Olijfolie is beter bestand tegen verhitting dan boter. Daarom is het altijd nuttig van wat olijfolie bij de boter te doen, omdat het vlees of de vis dan minder vlug aanbakt. Een eetlepel olijfolie komt overeen met 50 gr boter.
Welke soort olijfolie je ook kiest, ook hier geldt : je krijgt waar voor je geld. Als je olijfolie wilt van goede kwaliteit moet je ermee rekening houden dat die niet goedkoop is.
De verschillende soorten olijfolie op de markt zijn de volgende : Olio d'oliva extra vergine : olie met max. 1 % zuurtegraad. Om deze olie te bekomen moeten de olijven zo vlug mogelijk koud geperst worden. Men gebruikt enkel met de hand geplukte onrijpe onbeschadigde olijven. Vandaar de hoge prijs voor deze olie. Vermits hitte de eiwitten in deze olie aantast, gebruik je hem beter voor koude bereidingen. Olio vergine di oliva : Olie met max. 2 % zuurtegraad. Hiervoor gebruikt men rijpere olijven. Vermits de opbrengst groter is, is deze olie ook iets goedkoper dan de extravergine. Je kan hem gebruiken voor niet te warme bereidingen, maar ook voor koude sauzen. Olio d'oliva : De eenvoudigste olie, die verkregen wordt door warme persing of van olijven van mindere kwaliteit. Deze olie is zeer geschikt om in te maken (tomaten, olijven, pesto), maar ook om in te bakken, vermits deze olie alle eigenschappen behoudt bij verwarming.
Aan olijfolie worden heel vaak allerlei smaken toegevoegd : Olio al tartufo : olie met truffels Olio all'aglio : olie met knoflook Olio al rosmarino : olie met rozemarijn Olio al basilico : olie met basilicum De olie met kruiden kan je ook zelf maken. Je doet enkele takjes van het kruid in een flesje olijfolie en laat dit enkele dagen intrekken. Bewaar de olijfolie op een koele, donkere plaats. Gemiddeld blijft de olie 1,5 jaar goed. Daarna wordt ze snel ranzig.
Je zou koffie eigenlijk wel de nationale drank van Italië kunnen noemen.
Maar er is natuurlijk niet alleen de espresso of de cappuccino. Om wat wegwijs te raken in de Italiaanse koffiewereld zijn er hier enkele van de talloze soorten die je kan bestellen :
Caffé amaro : koffie zonder suiker Caffé americano : een grote kop koffie met een dubbele hoeveelheid water. Als je graag een koffie hebt, zoals wij die hier drinken, dan bestel je best dit aan de bar. Caffé con panna : een espresso met slagroom. Caffé corretto : zwarte koffie met een scheutje sterke drank, meestal grappa. Caffé decaffeinato : cafeïnevrije koffie, ook wel caffé Hag genoemd. Caffé doppio : espresso met een dubbele hoeveelheid koffie en water. Deze koffie is dus net zo straf als de espresso, alleen wat groter. Caffé espresso : een klein kopje sterke koffie uit een kleine tas, die voor de helft gevuld wordt. Caffé espresso romano : een espresso met een schijfje citroen of een citroenschilletje erbij. Caffé freddo : ijskoffie, die reeds gesuikerd is. Caffé lungo : koffie met een beetje meer water dan espresso, ook wel : caffé alto Caffé macchiato : Koffie met een wolkje melk. Caffé ristretto : sterke zwarte koffie, waarbij het kopje maar voor 1/3 gevuld is. Caffelatte : Koffie met veel melk. Dit is de koffie die de Italianen 's morgens bij het ontbijt drinken. Cappuccino : Koffie met een schuimlaag van melk, ook wel : Cappuccio. De Italianen drinken deze koffie eigenlijk alleen in de voormiddag. Als je dus in de namiddag een cappuccino bestelt, zal de barman je vragend aankijken en al helemaal als je er ook nog slagroom bij wilt. De cappuccino bestaat uit 3 gelijke delen espresso, melk en schuim. De melk wordt opgeschuimd met het stoompijpje van de espressomachine. Cappuccino chiaro : cappuccino met meer melk dan normaal. Cappuccino scuro : cappuccino met wat minder melk dan normaal. Espresso affogato : espresso op roomijs. Espresso mocha : in een grote tas doet men 1/3 espresso, 1/3 ongesuikerde cacao en 1/3 opgeschuimde melk. Granita al caffé : espresso met in stukjes gemalen ijs. Latte macchiato : koffie verkeerd, een glas warme melk met slechts een tikkeltje koffie.
Zo zie je maar dat er zeker voor elk wat wils is als je een koffie wil in Italië.
Elke maaltijd die je afsluit met een sabayon, heeft iets van een feestmaaltijd. Waar komt de naam 'zabaione' of 'zabaglione' vandaan? Een van de beroemdste nagerechten uit Turijn hebben we te danken aan de francescaner monnik Pasquale de Baylon, geboren in 1540. Biografen beweren dat de monnik reeds gestorven was, maar tijdens een misviering, op het moment van de consecratie van de hostie en de kelk, zou hij zijn ogen geopend hebben om het brood en de wijn te aanschouwen en zo zijn ultieme liefde voor het goddelijk sacrament te bewijzen.
Baylon was ook een goede kok en aan de boetelingen die bij hem kwamen klagen over de schaarse 'levendigheid' van hun echtgenotes gaf hij de raad, een recept klaar te maken met wijn en eieren op basis 1 + 2 + 2 +1. Zo ontstond deze lekkernij : 1 eierdooier en 2 lepels suiker klop je tot de eierdooier bijna wit is. Voeg er dan 2 eierschelpen Marsala en 1 eierschelp met water bij. Klop dit op een zacht vuurtje, of au bain marie, tot de sabayon stevig is. Blijf van het vuur weg kloppen tot hij koud is.
Pasquale de Baylon werd heilig verklaard in 1690 en werd San Bayon genoemd. In 1722 werd hij patroonheilige van de koks. Op 17 mei is zijn feestdag. Een portret van San Bayon hangt in de kerk Monte dei Capuccini in Turijn. In Turijn werd zijn gerecht in de dialekt sanbayon genoemd. Vandaar de Italiaanse naam zabaione.
Waarom is de Italiaanse vlag wat ze is ? De historische betekenis dateert van 1794. Op dat moment vocht Bologna een strijd uit met de Pauselijke Staten. Wit en rood waren de kleuren van de stad Bologna, en het groen stond voor de kleur van de hoop. Sinds 1946 geeft de republiek Italië ook een symbolische betekenis aan de kleuren. Het wit stelt de sneeuw voor op de hoge alpentoppen van het noorden. Het rood staat voor het vuur van de vulkanen in het zuiden en het groen stelt de weidse grasvlakten van Lombardije voor.
Dertien vrienden op reis. Beter nog, dertien vrienden en vriendinnen op reis. Het lijkt wel de aankondiging van een nieuw televisieprogramma. Een nieuw format, bedacht door ongetwijfeld bijzonder inventieve, woestijnvissende programmamakers. Of een variante op een bestaand programma. Peking Express, maar dan omgedoopt tot de Italiaanse variant Roma Express. Of wij zouden kunnen variëren op Temptation Island. Maar een snelle kritische blik leert mij dat het gemiddelde IQ binnen de groep te hoog ligt om tot een dergelijk niveau te kunnen nederdalen. Want wie binnen onze groep zou oneliners kunnen debiteren als talk to the hand because the face dont wanna hear it anymore? In alle eerlijkheid durf ik op deze vraag negatief te antwoorden.
Maar ik dwaal af. Dertien vrienden en vriendinnen gaan op reis. Naar Italië. Dat was het vertrekpunt. Het is een gewone vaststelling. Maar wat betekent reizen eigenlijk? Wat is de betekenis van dat woordje vakantie? Deze beide woorden worden zo vaak gebruikt. Maar geven wij allen dezelfde betekenis aan die simpele, eenvoudige woorden? Ter ontleding van deze woorden heb ik de enige neutrale, taalkundige scheidsrechter ter hand genomen, zijnde den dikken Vandale. Reizen wordt hierin omschreven als reizen ondernemen, m.n. vreemde landen bezoeken om kennis op te doen of voor genoegen. Maar deze verklaring lijkt mij te wetenschappelijk. Deze letterkundige vivisectie laat mij verweesd achter. Want hieruit zou moeten blijken dat reizen in eigen land niet kan. Hieruit zou moeten blijken dat wij verplicht naar den vreemden moeten trekken om van reizen gewag te kunnen maken. Ik zou eerder een andere verklaring gebruiken. Ik zou kiezen voor een triumviraat van woorden. Ik zou reizen gelijkstellen met ontdekken, verrassen en verwonderen. Dat is het wezen van reizen. Dat is het eigenlijke kenmerk. Althans volgens mijn bescheiden mening. Met deze definitie kunnen wij reizen naar de kust van België. Of kunnen wij reizen naar dat dorpje met de mooiste naam, Schellebelle. Dan hoeven wij voor deze reizen niet dat denigrerende woord uitstapje te gebruiken maar kunnen wij met trots verkondigen naar Ieper gereisd te hebben. Of naar het nog corridorvrije Zoniënwoud.
Met die definitie zullen wij ook reizen naar Italië. Dat meen ik toch. Dat veronderstel ik toch. Mijn vertrouwen in de organisatoren is hiervoor voldoende groot. Want Italië zullen wij ontdekken. Althans een deeltje ervan. Met de Vespa, te voet of met de wagen. Italië zal ons verrassen. Met heerlijke gerechten. Met prachtige landschappen. Italië zal ons verwonderen. Via het gezapige, aangename, verlokkelijke, Italiaanse joie de vivre. Wanneer ik mij dit realiseer, denk ik plots aan dat programma op Eén. Ik kan niet om die ene format heen. Het leven zoals het is: Zonnekinderen. Want delen wij niet dat zelfde, gelijkaardige enthousiasme?
Dertien zonnekinderen op reis. Dat lijkt mij het begin van een nu al geslaagde vakantie. Zonder cameras maar met eenzelfde ingesteldheid.
De kleur van deze koffie deed de Italianen blijkbaar denken aan de bruine pij van een kapucijner monnik. De kapucijnen zijn een tak van de franciscanen. Hun doel was/is een strenge navolging van Christus, apostolisch werk en verbondenheid met de kosmos. Een kapucijn is in het Italiaans een cappucino.
De Fiat 500 (ook cinquecento, topolino, rugzakje of bolleke) werd in 1936 geïntroduceerd door FIAT en is een van de kleinste auto's die in massa is geproduceerd. Dit type bleef in productie tot 1975 en er werden bijna 125.000 exemplaren gemaakt.
Op 4 juli 1957 werden de eerste exemplaren van de Fiat 500 Nuova in Turijn aan het publiek getoond. Een stoet autootjes, elke Fiat 500 met een schoonheidskoningin aan boord, reed de fabriek uit. Tegelijkertijd reed in Rome een vergelijkbare stoet naar het Sint-Pieterplein.
De 500 Nuova is legendarisch geworden, hoewel de verkopen moeizaam op gang kwamen. De 500 Nuova werd tot 1975 geproduceerd. Er zijn bijna 3,5 miljoen exemplaren van gemaakt. De 500 Nuova wordt ook wel een rugzakje genoemd.
Exact 50 jaar na de lancering van de Fiat 500 Nuova kwam een retroversie van de Fiat 500 uit.
In 1889 bezochten de Italiaanse koning Umberto I en zijn vrouw koningin Margherita de stad Napels. Daar maakte Raffaele Esposito drie pizzas voor het koninklijk echtpaar: eentje met kaas en basilicum, eentje met tomaten en basilicum en eentje alle drie deze ingrediënten. Koningin Margherita was weg van de smaak van de derde pizza en later noemde Raffaele deze pizza naar de koningin van Italië
Om ook boven het louter informatieve te stijgen, krijgt ons aller vriend Wim Backx in onze blog alle ruimte die hij nodig heeft om zijn literaire Italiaanse bedenkingen te formuleren. Het genoegen is geheel en al aan ons.
Bart en Gert
Of ik iets wou schrijven over Italië? Ter vermaak van onze reizende medegezellen. Dat was de vraag. Een simpele vraag. Zo leek het mij althans. In den beginne is alles eenvoudig. Vraag het maar aan Adam en Eva. Maar als ik een beetje verder doordenk (iets wat Adam duidelijk achterwege liet bij het eten van de appel), moet ik vaststellen dat dit een bijzonder lastige opdracht was.
Want wat kan ik vertellen over Italië? Wat kan ik jullie nog onderrichten? Wat kan ik vertellen dat nog niet door jullie steeds werkzame en nooit versagende breinen is opgenomen en verwerkt? Had ik aan de Klaagmuur in het oude Jeruzalem gestaan, ik had er mij tegenaan geworpen. Daar zou ik mij tot de Allerhoogste hebben gericht. Om mij verlichting te schenken. Maar bovenal om mij inspiratie te geven. Want Hij moet toch wel iets kunnen vertellen over Italië. Over dat land, waar Zijn plaatsvervangende vertegenwoordiger op aarde vertoeft. Maar ik ben niet in Jeruzalem. Mijn gebeden zullen bijgevolg niet verhoord worden. Ik moet dus bij mezelf te rade gaan.
Aan wat denken wij bij het woordje Italië? Ik kan het niet verhelpen, maar ik denk onmiddellijk aan spaghetti. Aan die verschillende soorten pasta: penne, spirelli, tagliatelli, gnocchi, farfalle, conchiglie, tortellini, ravioli, fusilli, Over mogelijke bereidingswijzen dien ik u door te verwijzen. Ik ben kookonbekwaam. Maar ongetwijfeld zullen jullie hét ideale recept terugvinden in die uitgebreide verzameling aan kookboeken over de Italiaanse kookkunst. Al dan niet geschreven door een leek, een liefhebber, een kenner of een kok.
Maar er is niet enkel de Italiaanse keuken. Ik denk aan de vele kunstschilders, die ons doorheen de culturele geschiedenis zoveel moois hebben geschonken. Ik denk vooreerst aan Michelangelo, onlosmakelijk verbonden met de Sixtijnse kapel. Ik denk aan Titiaan. Aan Leonardo da Vinci, aan Caravaggio. Ik herinner mij Rafaël en Giotto.
Maar niet alleen de schilderkunst heeft Italië naam gegeven. Ook andere cultuurvormen hebben Italië op de wereldkaart gezet. Namen borrelen spontaan in mij op. Alberto Giacometti. Modigliani. Marcello Mastroianni. Sophia Loren. Federico Fellini. Eros Ramazotti. Zucchero. Luciano Pavarotti. Luigi Pirandello. Alberto Moravia. Dante Alighieri. Umberto Eco. Dino Baggio. Paolo Mandini. Francesco Totti. Paolo Bettini. Mario Cipollini. Fausto Coppi.
Ik mag niet voorbijgaan aan de Italiaanse mode. Want wordt Italië niet wereldwijd beschouwd als de bakermat van de mode? Heeft Italië ons niet die gevierde modeontwerpers geschonken? Giorgio Armani, Roberto Cavalli, Dolce & Gabbana, Miuccia Prada, Gianni Versace,
Maar Italië heft ook zijn kleine kantjes. Zwarte, donkere randjes. Dan denk ik meteen aan de maffia. Aan de verstrengeling tussen die criminele, financiële en politieke milieus. Ik denk aan afrekeningen. Ik denk aan het opgestapelde vuilnis in Napels. Ik denk aan de Siciliaanse Cosa Nostra. Aan de Napolitaanse Camorra. Ik denk aan de omerta.
Jammer genoeg denk ik ook aan Silvio Berlusconi. Of hoe ik automatisch terechtkom bij deze Italiaanse premier als ik aan de maffia denk. Ik denk aan zijn monopolie in de media. Ik denk aan zijn verschillende misdrijven, waarvoor hij in beroep, na een door zijn regering ingediende verjarings- en immuniteitswet, steeds werd vrijgesproken. Ik denk aan zijn controversiële uitspraken. Ik denk aan zijn misprijzen voor de linkse kiezer, die hij geestelijk gehandicapt en klootzakken noemt. Ik denk aan mijn persoonlijke walging voor dit creatuur en aan mijn onvermogen tot het begrijpen waarom de Italianen deze man steeds maar weer tot premier verkiezen.
Zoals u ziet, ik heb veel nagedacht. Maar toch blijft die ene vraag door mijn hoofd spoken. Waarom gaan wij naar Italië? Ongetwijfeld omwille van alle bovenliggende gedachtes. Maar slechts één ding, drijft mij werkelijk naar Italië. En dat ene ding is het mooiste, dat Italië geschonken heeft aan de wereld. Ik ga naar dat landje om te proeven van dat ene ding. Om mij te laten onderdompelen in la dolce vita. Om te genieten van dat leuke, aangename, warme, Italiaanse levensritme.
de Slow Food beweging zet zich af tegen de zogenaamde fastfood en beoogt de culturele of traditionele keuken te behouden en daarmee ook het oorspronkelijk gebruik van gewassen, zaden, dieren en landbouwgebruiken van een regio. De beweging is opgezet door Carlo Petrini in Italië, maar heeft ondertussen meer dan 80.000 leden in 50 landen. Slow Food wordt wel eens beschreven als de "culinaire vleugel" van de anti-globalisten of de "eco-gastronomische fractie" van de ecologische beweging.
Critici van de organisatie vinden haar elitair, aangezien goedkopere methoden van voedselproductie en bereiding verguisd worden. Slow Food bestrijdt dit echter aangezien zij van mening is dat lokaal geproduceerd voedsel uiteindelijk goedkoper is, als ook de kosten van transport en allerlei chemische bestrijdingsmiddelen worden doorberekend in de prijs. Hiermee plaatst de organisatie zich tussen de anti-globalisten, milieuorganisaties als Greenpeace en groene partijen, die zich verzetten tegen monocultuur en genetisch gemodificeerde gewassen GMOs.
De Nederlandse tak van de organisatie is a-politiek en zet zich in voor diverse traditionele, hoogwaardige producten van kleine producenten (boeren, vissers, slagers, tuinders, enz). Zonder steun dreigen zulke producten te verdwijnen in het commercieel geweld van grote voedselproducenten en supermarktketens. Door middel van gezamenlijke maaltijden, proeverijen en educatieve projecten probeert Slow Food consumenten, koks en (detail)handel te interesseren voor de unieke smaak van deze producten.
Het internationale symbool van Slow Food is de slak.
(Rode) eekhoorns hebben de truffels op hun menu staan; ze zijn belangrijk voor de verspreiding ervan; de passage van de sporen door hun maagdarmkanaal verbetert zelfs de kiemkracht. Ook varkens en wilde zwijnen zijn dol op truffels en worden dan ook gebruikt bij het zoeken naar truffels. Ook honden worden hiervoor getraind. Vooral de lagotto romagnolo is hier erg bedreven in.
Op zaterdag 1 december 2007 werd een witte truffel voor een recordprijs van 330.000 dollar (225.000 euro) verkocht. De veiling vond plaats in Florence (Toscane) en was in Londen en Macau via een videoconferentie te volgen. Het was in de laatstgenoemde Chinese stad dat een koper voor de grote truffel werd gevonden. De identiteit van de koper werd niet vrijgegeven.
De truffel werd vrijdag gevonden in de buurt van Pisa. De lekkernij woog 1,497 kg, zo verklaarde de gelukkige vinder Cristiano Savini. "Ik kreeg krankzinnig hoge sommen aangeboden, bedragen van bijna 100.000 euro, maar ik wilde dat deze truffel verkocht zou worden op een veiling, zodat het bedrag naar een goed doel kan gaan."
In vergelijking met andere regio's van Italië is Piemonte toeristisch nog niet erg ontwikkeld. De belangrijkste toeristische gebieden zijn in het noorden aan het Lago Maggiore en in de Langhe waar men van wijn en truffels kan genieten. Het hoofdseizoen begint met de truffeloogst in oktober.
Belangrijkste attractie van de provincie zijn de ongerepte bergdalen. Het Valle Po vanwege de bron van de Po en het prachtige uitzicht op de Monviso, wat ook voor het Valle Varaita geldt. De drie dalen nabij Cuneo, Valle Maira, Valle Grana en Valle Stura bieden talloze wandelmogelijkheden. Hier is het goed mogelijk om met de auto tot hoog in het gebergte door te dringen. In dit gebied liggen ook de Santuari, oftewel heiligdommen, van San Magno (Valle Grana) en Sant'Anna di Vinadio. Op de laagvlakte liggen een aantal bezienswaardige steden. De belangrijkste zijn de historische stad Saluzzo, Fossano en de hoofdstad Cuneo. In de heuvelachtige streken Monferrato en Langhe beschikken de steden Alba en Bra over mooie stadskernen.
Piemonte is rijk aan kunst- en cultuurschatten. Beroemd zijn de barokke gebouwen van Turijn Palazzo Reale, Palazzo Madama en de kerk San Lorenzo. In de buitenwijk Stupinigi staat het lustslot Palazzo di Caccia. In de late Renaissance ontstond de Sacro Monte (heilige berg) van Varallo. Uit de Middeleeuwen zijn nog de abdij van Staffarda en de burcht van Manta bewaard gebleven, evenals het in Romaanse stijl gebouwde klooster San Giulio op een eiland in het Lago d'Orta. In het Lago Maggiore vormen de Borromese eilanden de grootste attractie en dan met name het barokke eilandpaleis Isola Bella.
Alba is een stad en gemeente in het zuiden van de Italiaanse regio Piëmont, in de provincie Cuneo. De stad ligt op de rechter oever van de rivier de Tanaro en wordt omgeven door heuvels die bedekt zijn met wijngaarden. Waarschijnlijk is Alba van Keltische of Ligurische oorsprong. De Romeinen doopten de stad in 89 voor Christus Alba Pompeia.
Het centrum van Alba wordt gedomineerd door vijf 14e-eeuwse torens; enkele behoorden ooit toe aan de nobele families van de stad. Andere bezienswaardigheden in de stad zijn de bakstenen kathedraal uit de 15e eeuw, de 13de-eeuwse kerk San Domenico en het recentelijk gerestaureerde Palazzo Comunale.
Alba is bekend om haar witte truffels. Ieder jaar wordt er in de stad een truffelbeurs gehouden. In de stad is ook het hoofdkantoor van Ferrero gevestigd, bekend van producten als Nutella, Mon Chéri en Ferrero Rocher.
Bra
De stad ligt op een heuvel hoog boven de rivier Tanaro. Het gebied werd al lang voor de jaartelling bevolkt. In de tweede eeuw voor Christus werd door de Romeinen op enkele kilometers van Bra de stad Pollentia gesticht (het huidige Pollenzo). Deze plaats lag op het punt waar de belangrijke wegen Emilia Scauri en Via Fulvia bijeen kwamen. Uit deze periode resteren alleen nog de ruïnes van een amfitheater bij Pollenzo. Pas in de twaalfde eeuw werd Bra een zelfstandige gemeente.
Tegenwoordig is Bra een belangrijk industrieel en agrarisch centrum in de streek Roero. In het monumentale centrum voert de Barokstijl de boventoon zoals bij het Palazzo Comunale en de kerk Sant'Andrea. Een ander belangrijk gebouw is het laatgotischePalazzo Traversa. In Pollenzo, dat ook deel uit maakt van de gemeente Bra, staat de kerk San Vittore uit de 19de eeuw. Deze is 's avonds op een bijzonder fraaie manier verlicht.
Op culinair gebied speelt de stad een belangrijke rol. In Bra wordt onder andere de worst Salsiccia di Bra gemaakt en een kaassoort die de naam van de stad draagt. Iedere twee jaar wordt in de stad de kaasmanifestatie Cheese gehouden. Deze wordt georganiseerd door de internationale beweging Slow Food die haar hoofdvestiging in Bra heeft.
Asti
Asti is een stad gelegen in de Noord-Italiaanse regio Piëmont. De stad is vooral bekend door de wijn Barbera die op de heuvels rondom Asti verbouwd wordt. Het historische centrum is goed geconserveerd. Het belangrijkste monument is de bijna duizend jaar oude bakstenen Duomo.
Ieder jaar wordt op de derde dinsdag van september de Palio gehouden; dit is samen met die van de Toscaanse stad Siena die belangrijkste historische paardenrace van Italië.
De geschiedenis van Piemonte begint met de val van hetRomeinse Rijk toen de Romeinen zich uit het gebied terugtrokken. Bij de grote volksverhuizing werd het vruchtbare gebied meermaals door rondtrekkende volken geplunderd.
In de loop der tijd onderwierp het Huis van Savoye de markiezaten van Piemonte. Frankrijk en het huis van Habsburg hebben veel om het gebied gestreden.
In 1718 verenigden de Savoyaarden Piemonte en Sardinië en de Habsburgse keizer schonk hen de koningstitel (Koninkrijk Sardinië). Na de bezetting door Napoleon in 1798 kwamen de Oostenrijkers aan de macht. Zij maakten het gebied tot marionettenstaat met Klemens von Metternich aan het hoofd. Vanaf 1847 werden de opstanden tegen de Oostenrijkers talrijker en in 1859 wisten de Piemontezen en de Fransen hen verpletterend te verslaan in de slag bij Solferino. Minister-president Cavour nam de leiding in de strijd om onafhankelijkheid en eenheid van Italië.
In 1946 werd in Italië de republiek uitgeroepen en het huis van Savoye kwam dus niet meer aan de macht. Tot voor kort was het hen zelfs verboden zich op Italiaanse grond te begeven. In 1969 vonden in Turijn bloedige arbeidersopstanden plaats en daaruit ontstond de terreurgroep de Rode Brigades. Tot in de jaren '80 werden door deze groep politieke aanslagen gepleegd. Sinds 1992 is er een nieuwe onafhankelijkheidsbeweging, de Lega Nord, met Piemonte als centrum. De Lega Nord streeft naar afscheiding van Noord-Italië van het arme Zuid-Italië.
We verblijven dus in Cascina 47 , het ligt op loopafstand van het dorpje San Donato (Mango) in het zuidelijk deel van Piemonte op een hoogte van ongeveer 600 meter.
De glooiende heuvels van de Langhe e Roero bieden een fascinerend panorama met de Alpen op de achtergrond. De streek kenmerkt zich vooral door de vele zeer oude dorpjes waar de bewoners vooral leven van de wijn en hazelnoten. De beroemde Italiaanse wijnen zoals de Barolo en Barbaresco worden hier geproduceerd. Het spreekt voor zich dat de Piemontese keuken eveneens voortreffelijk is.
Het dorpje San Donato is te bereiken via de verharde weg (1,5 km) en via een voetpad (1 km) dat achter het terrein langs loopt. In San Donato vindt je naast de onvermijdelijke kerk, een tabacchi (een kleine supermarkt waar ze ook vers brood verkopen) en een restaurant/bar.
Het heuvelachtige gebied kent een zeer wisselend landschap. De vele wijnvelden en hazelnotenplantages liggen verscholen tussen ruige bossen en open velden. Wilde bomen, struiken en planten staan van het vroege voorjaar tot de winter in bloei. Natuurliefhebbers zullen verder versteld staan van de vele vogels en vlinders. Wie wat verder het dal in loopt moet niet verbaasd zijn een ree, zwijn of vos op zijn pad te vinden. Dit is ook het gebied waar in het najaar de 'witte truffel' van Alba wordt gevonden.
We hadden een idee. Op stap gaan met een groep vrienden. Niet zomaar wat eten en drinken, nee, het mocht een tijdje duren. En het mocht zelfs in het buitenland zijn. En omdat city-trips in het verleden toch goed meegevallen waren, durfden we nu plannen te maken voor een weekuitstap. En na wikken en wegen, zou het Italie worden, meer bepaald Piemonte, wat letterlijk "aan de voet van de berg" betekent. Het is het land van de wijn, truffels en kastelen en boeiende landschappen. We zullen deze streek ontdekken en proeven. Geniet ervan en laat de Italiaanse elegantie en stijl tot u komen.
Baylon was ook een goede kok en aan de boetelingen die bij hem kwamen klagen over de schaarse 'levendigheid' van hun echtgenotes gaf hij de raad, een recept klaar te maken met wijn en eieren op basis 1 + 2 + 2 +1.
Katrien "op zijn vogels" 
Bart, Marc, Kristof, drie dorstigen 
Ria bij man op schoot 
Linda in goed gezelschap 
Hilde fris en vrolijk
