De wetenschappers gingen verder op het probleem dat het standaardmodel niet in staat is om een antwoord te bieden op de vraag naar de aard van de donkere materie. In hun zoektocht stuitten ze op het higgsdeeltje, die theoretisch wel de mogelijkheden had om de mysterieuze materievormen te verklaren.

De elementaire deeltjes en de fundamentele natuurkrachten, die deel uitmaken van het standaardmodel, genieten een welbepaalde energiedichtheid. Die waarde is echter aanzienlijk groter dan die van de donkere materie. Alle bosonen, deeltjes die krachten representeren, hebben een veld waarvan ze de drager zijn, en ook dat van het higgs-want het higgsdeeltje is een boson-berust op dit principe. Het veld van het higgsdeeltje is een zogenaamd 'scalair veld', die niet handelt volgens een bepaalde richtingsaanwijzende vector. Krauss en Dent voorspelden nu het bestaan van een andere scalar die invloedrijk kan zijn op het Higgs-boson. Meer bepaald wordt onder extreem hoge energie een nieuw veld gevormd waarin alle fundamentele natuurkrachten huizen; deze zijn verenigd tot één geheel door de buitengewone omstandigheden. De recentelijk aangedragen scalar heeft een energiedichtheid die 0 bedraagt, maar zorgt dat het higgsveld ook kan toetreden tot de verzameling van alle natuurkrachten.Vervolgens kent het zogenaamde 'wipwap-mechanisme', dat fungeert volgens een omgekeerd evenredig systeem, het higgsveld een energetische waarde toe. Indien de energie van het ene veld toeneemt, vermindert die van het andere. Aangezien de fusie met alle fundamentele natuurkrachten over een extreem hoge hoeveelheid energie beschikt, wordt de energie van het higgsveld teruggebracht naar een waarde die exact overeenkomt met het kwantum van de donkere materie die er voorhanden is in het heelal.