Het experiment is gebaseerd op het principe van de zogenaamde 'caustics'. Dit zijn verschijnselen die enkel maar voorkomen bij stoffen waarvan de moleculen voortdurend in beweging zijn. Bij water bijvoorbeeld, dansen de lichtvlekken zowat op de bodem van het bad waarin de vloeistof zich bevindt. Aangezien water zich continu verplaatst door het bassin heen, lijkt het wel alsof de lichtpatronen willekeurig zijn. Indien licht invalt op een vaste stof, is dit niet het geval en blijven de vlekken permanent op dezelfde plaats. 

Wanneer een lichtstraal valt op een ondoorzichtig materiaal, buigt hij af. Deze eigenschap is afhankelijk van de dichtheid en de vorm die de oppervlakte biedt. Laatstgenoemde factoren benutten de wetenschappers om de muurprojectie tot een goed einde te brengen. 

De onderzoekers maakten een zeer nauwkeurig reliëf op een plexiglas-plaat. Op een niet-gelijk verdeelde oppervlakte raken lichtbundels elkaar immers onder verschillende hoeken. Ze zetten vervolgens elk hun eigen baan voort. 

Bij een inval van een lading fotonen komen er daaruit heldere en donkere plaatsen voort. En zo werd uitendelijk de tekening geprojecteerd.