Mijn ervaringen als dokter-stagiair in het districtsziekenhuis van Oradea, Roemeniƫ
20-09-2008
Laatste dag-SMURD-jes
Hoi,
mijn laatste dag loopt op zijn eind. Mijn laatste dag hier welteverstaan:)... Na een keertje uitslapen tot 9u, zet Marius me rond 10u af bij de brandweerkazerne. Dr Borcea is van wacht en komt me, na de paspoortcontrole aan de ingang, oppikken. Hij is gastvrij en vriendelijk, maar heeft het heel druk en de recente verbeteringen en verbouwingen maken het er niet beter op.
Het duurt niet lang of de SMURD-o-foon gaat: zonder dat ik of Lumi, de VPK vandaag, weet wat het probleem is, of waar we naartoe gaan, vertrekken we. Onderweg blijkt dat we naar Tinka gaan, een klein dorpje, 36km buiten Oradea. We rijden een van de first-respondervoertuigen tegemoet. Zij hebben een kind van 13 bij zich, met recidiverende flauwtes. Na een vreselijke rit over de Roemeense 'autosnelweg' en een paar hachelijke voorbij-steekmomenten, zien we in de verte de andere ziekenwagen afkomen. Midden op straat verbedden we de patiente en terwijl Dr Borcea de ptt ondervraagt, maak ik een infuusje klaar. Afgezien van de flauwtes en wat uitslag op buik en ledematen, mankeert het meisje niets, maar toch moet ik een infuus prikken en geven we cortisonen IV. Hierna vertrekken we naar het Childrens hospital, het kinderziekenhuis van Oradea. Voor de eerste keer zie ik ook eens een andere spoed: pas vernieuwde spoedgevallen, gespecialiseerd in kinderen. Wanneer je binnenkomt, kom je bij de grote inschrijfbalie terecht, maar vlak daarachter, zonder een afscheiding, begint de spoed, bestaamde uit 1 grote rea-kamer, waar onze ptt terechtkomt, en verschillende bedden, afgescheiden door gordijntjes... Na dit ritje gaan we terug naar de kazerne, maar het duurt niet lang voor we vertrekken voor een VKO, wederom een goede 10 km buiten Oradea. De oproep luidt: voetganger aangereden door auto en bij aankomst en een eerste blik op het voertuig, lijkt het inderdaad serieus als de voetganger dit veroorzaakt heeft...
Het blijkt echter een kleine kop-staartaanrijding. De ene ptt heeft wat neklast: hij wordt gemonitord en ik prik een IV-lijn. De ander heeft wat thoracale last en hiervoor roept Dr Borcea zowaar een tweede ziekenwagen op.
Vlak hierna vertrekken de politie-agenten met loeiende sirenes richting Oradea. Een tiental min later blijkt dat zij de tweede ziekenwagen gewoon gaan halen zijn, waardoor die toch sneller ter plaatse is. Ik vind het allemaal wat overshooting, maar blijkbaar is dit de normale gang van zaken. De patient blijkt goed Engels te spreken en hij blijkt in Belgie aan de zee geweest te zijn vorig jaar. Ach, de wereld is klein...
Aangekomen in het ziekenhuis, vertrekken we onmiddellijk terug, voor een VKO tussen 3 voertuigen, eveneens een aantal km buiten Oradea. Daar aangekomen echter, wil de patiente niet mee en Dr Borcea laat haar dan ook ter plaatse na grondig onderzoek.
Terug op de brandweerkazerne besluit ik rond 19u door te gaan, maar de SMURD-o-foon beslist daar anders over. Ik trek snel mijn kleren terug over de andere aan en vertrek nog mee. Er is een ongeval gebeurd en het bevrijdingsvoertuig van de SMURD gaat mee. Er is een aanrijding gebeurd tussen twee voertuigen. Er zijn twee slachtoffers: twwe rondlopende en 1 in het voertuig, klagend van rugpijn en pijn aan het bekken. Ondanks het per-total zijn van de wagen, de ster in de vooruit en de aanweigheid van het descarcerare-voertuig, knipt men de patiente er niet uit, maar legt men zo de KED aan en trekt men de patiente er zo uit... Ook hier komen twee andere ziekenwagens ter plaatse en we vervoeren naar ons eigen ziekenhuis...
Na deze drukke, edoch saaiere dag, sluit ik mijn twee weken Roemenie af. Morgen een lange trip voor de boeg, dus weinig te vertellen...
Ik heb weer veel gezien, veel mogen doen.
Hetgeen me het meest heeft verbaasd: Vorig jaar was is geshockeerd door wat ik zag: insteriliteit, chaos, blaassondes die over de grond sleepten, miserie, armoede... Dit jaar was ik geshockeerd over het feit dat ik hier al aan gewend was...Ik begin het normaal te vinden dat een maagsonde draineert in een colafles. Ik kan er stillaan mee leven dat mensen sterven door gebrek aan middelen en 'het is nu zo-houding'.
En zo kom ik logischerwijs tot de volgende conlusie: Als ik al na de korte periode van 1 maand+2weken gewend raak aan de manier van leven en werken met patienten hier, aan de geneeskunde hier, wie ben ik dan -of wie zijn wij dan- om het vreemd te vinden dat niemand zich vragen stelt, als zij al heel hun leven op die manier werken?
Vandaag zijn we weer van wacht met het departement. Er staat echter een groot OK op het programma: tijdens een 8-uur durende operatie, zullen me de slokdarm verwijderen van een ptt met slokdarmkanker en de maag gebruiken als vervangstuk. Ik zou een hele technische uitleg kunnen geven, maar die bespaar ik jullie. Feit is dat het een indrukwekkend staaltje chirurgie was, waarbij Dr Duse onafgebroken 8 uur opereerde, met Dr Balaj en Dr Calin die afwisselden...
Na 8 uur ging ik terug naar de spoed, aangezien we van wacht waren. Het is daar zeer rustig, en afgezien van een paar snijwondjes is er niets te zien.
Er komt nog een patient binnen met een uitgebreid lipcarcinoom -lipkanker-, waarbij een groot stuk ontstoken en afgestorven is. Gruwelijk zicht, sterk aan het bloeden en zeer waarschijnlijk onbehandelbaar gezien de gevorderde status...
Verder ligt er in de rea-kamer -de afgelegen, reserve-kamer-, een oudere patient met een hersenbloeding. Zij wordt echter vervoerd naar een andere ziekenhuis, echter niet door de SMURD zoals ik zou verwachten -gezien de beademing, spuitpomp etc- maar door een prive-ziekenwagen met een oude, afgeleefde ziekenwagen. Buiten in de kou, verbedden we de patient en ik ballonneer tot ze binnenin wordt aangesloten op de beademing. Duidelijk is dat ze palliatief wordt behandeld: ze is niet meer gemonitord, heeft massaal veel bloed in de maagsonde, echter zonder dat er een therapie wordt ingesteld...Het zal haar laatste ambulancerit worden vermoed ik...
Ondertussen zijn de twee Engelse studenten terug op de spoed, net als een aantal nachten geleden. Ze vragen honderuit over geneeskunde in Belgie, over lonen etc. Als ik vraag waarom iemand uit Londen in godsnaam naar Oradea, een kleine, slecht gerangschikte universiteit komt, komt de waarheid boven: hij was niet goed genoeg gerangschikt om ergens in Londen te kunnen beginnen... Eerder noodzaak dan echt toerisme dus...
Na een lange dag, weer blij met mijn zetel/bedje...
Dr Calin, Dr Balaj, Carmen, wachtend in sala 1 op de rest van het team
Een patient, wachtend op de gang op een van de geweldige comfortabele brancards
Twee van de brancardiers in actie
Brancardiers fungeren vaak als omloop-VPK op OK, om dingen aan te geven, dingen in de buik te gieten... Ze zijn gewoon 'mannen van de straat', zonder vooropleiding en doen zeer uiteenlopende zaken die het werk van de rest veek gemakkelijker maakt: -transport ptt -positioneren en verleggen ptt -scheren ptt -omloop spelen -etcetc
Foto's van mijn bezoekje aan de brandweerkazerne en de SMURD. Morgen ga ik nog eens en probeer ik nog meer foto's te trekken, maar die zal je dus pas te zien krijgen wanneer ik terug ben.
de Dodge-MUG-wagen die vanaf oktober in werking moet gaan overdag aan het ziekenhuis
het first-responder-voertuig
de reserve-Krafter, gedoneerd door de stad Oradea
de twee voertuigen in gebruik, in rotatie
de uitrusting: Corpulse monitor met modules, Oxylog 2000, twee spuitpompen
Op interventie aan het neurologie-ziekenhuis
Aan de gasfabriek voor zuurstof. Pittig detail: in het gebouw tussen de gasflessen, buiten, overal werd hier gerookt...
Dr Szabo, de oudere MUG-arts, van Hongaarse afkomst, met een voorliefde voor witte magie en mediatie en duistere nevenhandeltjes waar zijn vrouz niets van mag weten, vandaar dat hij dagelijks overhuis moet om zijn post na te kijken...
Vandaag ga ik eindelijk een dagje mee met SMURD. Ik sta op tijd op en kom Dr Duse nog net tegen. Hij begint zowaar een persoonlijke babbel ver zijn zoontje van 8 dat graag paardrijdt in Baile Felix, dat hij maar een paar dagen per week kan zien omdat hij teveel werkt enz... Echt een heel vriendelijk en toegewijd man, die heel erg veel voor zijn patienten overheeft.
Ik haast me snel nog even langs het winkeltje en besluit an toch even langs de spoed zelf te wandelen. Het zu nl stom zijn om de SMURD te mislopen door naar de kazerne te wandelen terwijl hij net binnenkomt... Ik heb juist gegokt want de SMURD brengt net een polytrauma binnen. Dr Borcea is van wacht dus alles is proper in orde: twee lijnen, vacuummatras, halskraag, valium, fentanyl...Op het kwartier dat ik sta te wachten, komt er e cardioloog een echo van het hart maken om tamponade uit te sluiten en een radioloog om een echo van de buk te maken, geheel volgens traumaprotocol... Naast de net binnengebrachte patient ligt een ander polytrauma met bilateraal open onderbeenfractuur.
Het is echter tijd om terug naar de kazerne te gaan en ik krijg op de kazerne een zeer uitgebreide uitleg over het nieuwe prehospitaalsysteem in Oradea dat men begint te ontwikkelen. Kort samengevat hoe het vanaf oktober zou moeten zijn:
-in de provincie Bihor rijden 9 ziekenwagens rond, ongeveer uitgerust zoals de SMURD, maar met twee pompieri, die een opleiding tot ambulancier hebben gekregen, Zij mogen geen lijn steken, geen medicatie geven, geen tubes steken, enkel de basis, dus vergelijkbaar met de ambulanciers in Belgie. Indien het serieuzer is, of indien de oproep van het begin serieus is, komt de SMURD hen tegemoet. Alle ziekenwagens -alle 9- zijn uitgerust met monitoring met telemetrie: zij kunnen de gegevens van de monitor, ook EKG, doorsturen naar het ziekenhuis, naar een arts.Zo hoeft deze niet steeds tp te komen of weet hij op voorhand al hie ernstig de situatie is... Dit systeem is nog niet operationeel, maar de modules hiervoor zijn al aanwezig. Door de spreiding is de volledige provincie gedekt door first-responders, ter plaatse binnen de 15 a 20 minuten...
-in de brandweerkazerne staat permanent een SMURD-ziekenwagen, uitgerust met spuitpompen, aspiratie, corpulsmonitoring, beademing..., bemand met 1 pompieri en 1 VPK, met uitgebreide standing orders -aangevuld indien telefonisch contact-, mogelijkheid tot intuberen, medicatie geven etc. Indien het te serieus, kunnen ze de arts ter plaatse laten komen. S nachts verblijft ook de arts op de kazerne, zoals dus nu het geval permanent is.
-op spoed zal overdag de arts gewoon meehelpen op spoed. Zo kan hij de nu al overbelaste spoed mee runnen en dus efficienter ingezet worden. Bij een oproep vertrekken hij, een VPK en een chauffeur vanop de spoed met een gloednieuwe Dodge-jeep als MUGauto, met exact hetzelfde materiaal als de SMURD, maar uiteraard geen plaats voor de patient. Indien de interventie meevalt, kan de arts gewoon terugrijden, indien het ernstiger is, gaat de arts mee met de patient...
Momenteel staan er volgende nieuwe wagens op de brandweerkazerne: -MUG-Dodge-auto -VW transporter: first-responder-voertuig, uitgerust zoals SMURD, bijna identiek, inclusief telemetrie, medicatie, etc -2 VW krafter, 1 betaald door stad Oradea, 1 betaald door provincie als reserve voertuig, in rotatie met andere SMURD-voertuig -1 Mercedes sprinter, betaald door ministerie, in gebruik vandaag als SMURD.
Ik vind dit persoonlijk zeer indrukwekkend: hypermoderne wagens, uitgerust met topniveau materiaal, goed dekking first-response, mogelijkheid tot upgrading van een interventie met artsen en downgrading dankzij een VPK met standing-orders...Dit opgeteld met de gemoderniseerde spoed, doet mijn tenen tintelen van enthousiasme. Nu de link nog met het rest van de hulpverleningsketen, maar als je mijn beschrijving leest van 1 jaar geleden en je leest ze nu, is er duidelijk een immense vooruitgang. Indrukwekkend en iets waar wij alleen maar van kunnen dromen...
Terwijl Dr Borcea alles uitlegt, krijgen we echtereen klini-oproep:we moeten een patient naar de prive-CT brengen. Bij aankomst terug op de spoed blijkt de patient met het polytrauma dat daarstraks al geagiteerd, geintubeerd. Met fentanyl houden ze hem nog net onder de tube, maar nog voor we hem verbedden, moeten we fenta bijgeven om hem voldoende te laten slapen. Wanneer hij volledig op onze brancard en in onze ziekenwagen gereden is, en we eigelijk vertrekken, begint hij terug te vechten...Ik geef hem nog wat fenta en zal tijdens tijdens de volledige rit blijven doen. Ik merk ook dat de twe IV lijnen die steken, vlak naast elkaar steken, waarvan 1 dus niet loopt. Op CT aangekomen moeten we nog even wachten en ik moet de overige fenta geven om het voldoende te laten slapen. Bovendien raakt de zuurstof van oze beademing meer en meer op. Wanneer we eindelijk naar binnen kunnen, loop ik snel naar buiten naar de wagen om etomidate - een anestheticum- op te trekken en geef hem hiervan -meer mag niet van de dokter- 1cc... Hiermee blijfthij slapen tot de volledige CT gebeurd is en al ballonnerend gaan we terug naar buiten. Omdat we op dat moment maar 1 lijn hadden en de patient voortdurend geagiteerder werd door de gebrekkige sedatie, besluit ik een tweede, brede lijn bij te sluiten en route -tijdens het rijden- zodat we toch zeker een lijn hebben als we de andere verliezen... We rijden met het resultaat - bilaterale longcontusie, hersenoedeem en bekkenfractuur- terug naar de spoed en leveren de patient, na bijna een volledige ampul etomidate, terug af bij de urgentiste ginder.
De plaats waar we de CT maakten is het spitalul pelican, een prive-initiatief van een aantal dokters, gehuisvest in een eerder klein gebouw -waarnaast ze een nieuwe grote privekliniek aan het bouwen zijn, met moderne onderzoekstoestellen, CT, radiologie, consultaties allerhande, medische analyse, patientenvervoer... Ik zou het bijna een medische multinational willen noemen, aangezien ze geneeskunde echt als een supermarkt aanbieden overal op affiches, op hun eigen wagens. Het centrum is echter prive en dus duurder en dus niet voor iedereen beschikbaar...
Na dit ritje bestellen we pizza, maar zoals dat op de spoed en de MUG altijd gaat, worden we weggeroepen voor een urgentie vlak na de bestelling, de pizza zal dus nog even moeten wachten. We moeten naar een klein dorpje, net buite Oradea, voor een vermoedelijk herseninfarct. Marin, de verpleegkundige, vertelt me onderweg dat er protocols bestaan, waarbij ngl de oproep een ander team wordt gestuurd. Wij ijn een Terapie Intensiva Mobile, TIM, de hoogste categorie, die wordt uitgezonden bij: Verkeersongevallen, rea's, infarcten, werkongevallen, branden etc. Vaak zijn deze oproepen fout of volgt men het protocol niet, maar zo staat het op papier. Op een bepaald moment rijden we voorbij een kiezelweggetje waar het blijkbaar te doen is. Een oude vrouw staat naar ons te wuiven. We gaan met ons materiaal het huisje binnen en treffen een oude man op de grond aan, licht schokkend. Na monitoring en klinisch onderzoek, besluiten we dat het inderdaad om een klein herseninfarctje gaat. Terwijl de brandweerman en Marin de brancard nemen, prik ik een IV lijn -met glucose, toch niet echt standaard voor neurologische problematiek- en we vertrekken naar het neurologisch ziekenhuis. We gaan dus niet naar de spoed, maar naar het ziekenhuis, recht tegenover de psychiatrie driehonderd meter verderop.
Het neuro-ziekenhuis heeft een andere directie, is dus volledig onafhankelijk van het ziekenhuis waar ik werk en is vreselijk qua structuur. Ik durf geen foto's te trekken, maar we moeten de brancard binnendragen en tientallen trapipen op en af dragen voor we voor een klein kamertje staan, dat de spoedopvang moet voorstellen. Geen zuurstof, geen monitror, enkel een onderzoekstafel en een bureau... De patient wordt snel onderzocht en er wordt beslist hem op de ATI te leggen.
Ik moet me hier echter niet veel bij voorstellen, want ze hebben daarzelfs geen beademingstoestellen. Blijkbaar intuberen ze regelmatig mensen, maar die moeten dan spontaan blijven ademen. Lukt dat niet, bellen ze SMURD en balloneren ze tot die er is. Duurt dat een uur, dan duurt dat een uur...Vaak worden ook op de spoed patienten afgeleverd die totaal gedecompenseerd zijn, omdat men niet weet hoe men deze moet aanpakken... Het gebouw zelf is echt vooroorlogs en antiek, met grote wenteltrappen, hoge ramen en zuilen. Ik had graag foto's genomen om het verschil met het spitalul judetean te laten zien-daar tegen is mijn ziekenhuis nog hypermodern-. Ik begin te beseffen dat ik nog veel meer van de geneeskunde in Roemenie moet zien...
Hierna rijden we ineens door naar de spoed, omdat we terug en beademde patient naar CT moeten brengen. Wanneer we op CT aankomen, moeten we echter nog even wachten en iedereen stapt uit om een sigaretje te roken. Pas even later besef ik dat niemand naar de beademde patient omkijkt en die dus nog alleen in de ziekenwagen ligt...Het nadeel van het afneembaar scherm van de monitor is dat ze het te gemakkelijk nemen. Je kan de patient volgen, hoewel jij buiten staat e de patient nog binnen ligt...
Uiteindelijk kunnen we de CT toch nemen en de patien blijkt een massieve hersenbloeding te hebben, met verschuiving van de middenlijn. De patient heeft dan ook weinig tot geen kans op overleven, laat staan in welke staat...
Na een rustig dagje (toch mijn eerste lijn 'op straat' kunnen steken...) keer ik terug naar het ziekenhuis. Morgen zijn we immers terug van wacht...
Ik wandel tegen 10u naar de brandweerkazerne, aangezien Dr Duse geregeld heeft dat ik met de SMURD meekan. Daar aangekomen blijkt de SMURD echter net op interventie te zijn. Na even wachten komt die er toch aan en nog voor ik iets kan uitleggen, springt Dr Szabo -de oudere dokter- uit de ziekenwagen en duwt mij er bij in. Blijkbaar komen ze hem enkel afzetten na de nachtshift, want met loeiende sirenes scheuren we terug naar het Spital, waar ik dus net vandaan kom. Daar aangekomen na nogal een dolle rit, zegt Dr Borcea, het diensthoofd van de spoed en vandaag van wacht voor de SMURD, dat er geen plaats is aangezien er een brandweerman-stagiair meerijdt. Hij nodigt me echter uit mee op de spoed te volgen en morgen gewoon wel met de SMURD mee te rijden.
Op de spoed zelf is het behoorlijk rustig. Wanneer ik binnenkom ligt er nog net een patient met een hartprobleem, maar verder is het leeg. Even later komt er een andere man binnen, met pijn op de borst. Hij heeft een hartritme van tegen de 220 en zijn bloeddruk is dalende. Hij moet dringend een infuus hebben, wat ik snel plaats en hij krijgt zuurstof en een ECG. Hij blijkt een snel ritme te hebben dat snel geshockt moet worden. Alles wordt klaargelegd om eventueel te intuberen en te reanimeren, de senior-nurse vande rea-kamer wordt erbij gehaald en met doet de patient zachtjes is slaap, zodat hij wel slaapt, maar nog wel zelfstandig ademt. Nadat hij helemaal weg is, shocken ze eenmaal met 150 joule en zijn ritmestoornis is opgelost. Naderhand moet er nog een bloedgasje geprikt worden. Ik begin het vertrouwen blijkbaar toch wat te winnen van de verpleging vandaag, want wanneer het hen niet direct lukt, mag ik ook eens proberen en gelukkig voor mij, slaag ik erin de arterie te vinden...
Even later komt de volgende patient binnen: de man heeft maar 1 been en heeft met een groot mes in zijn buik gestoken om zelfmoord te plegen. De man ik stabiel, maar heeft slechts 1 lijn en gezien de vermoedelijke diepte van het letsel -buikinhoud in de diepte zichtbaar, hoewel maar een snee van +/- 5 cm, plaats ik een brede lijn bij. De chirurg komt even kijken, vraagt een dringende echo en de radioloog stelt vast dat er geen massieve bloeding te vinden is. Hij wordt even later naar OK gebracht om de buik verder te exploreren...
Afgezien een VIP-bezoek aan de reakamer -de moeder van de burgemeester wordt binnengebracht met een vermoeden van herseninfarct, waardoor elke specialist in huis en elk technisch onderzoek uit de kast gehaald wordt om zeker niets over het hoofd te zien...- is er weinig te beleven... Het dagje kabbelt nog verder en ik bezoek s avonds met Marius nog een patient die hij met een hersenschudding op de dienst neurochirurgie heeft opgenomen. Op de afdeling merk ik dat ons departement eigelijk nog een van de beste is qua huisvesting voor de patienten. Ik zie onze patient in de kamer liggen, op een veldbedje, vlak voor de koelkast. Een andere patient ligt in een zeteltje en met zijn benen op een stoel te slapen, bij gebrek aan bedden.
We worden verder op de gang tegengehouden door een familielid van een andere patient. Ze begrijpt niet goed waarom de patient op de dienst neurochirurgie terechtgekomen is, enkel met buikpijn. Blijkt dat de brancardiers de patient op de verkeerde afdeling afgeleverd hebben en men stelt zich dan ook verder geen vragen.
De voet die jullie eerder al zagen, maar een weekje later...
OPGEPAST, GEVOELIGE BEELDEN
OPGEPAST GEVOELIGE BEELDEN
De voet is dus nog niet geamputeerd, ten minste niet chirurgisch. Er is een bijna spontane amputatie opgetreden van de eerste twee tenen. Waar ooit de dikke teen zat, gaapt nu een groot zwart gat. Aangezien de zenuwuiteinden echter vernietigd zijn, heeft de patient hier echter weinig tot geen last van.
Foto's genomen met uitdrukkelijke toestemming van de patient...
Vandaag is ons departement van wacht. Bovendien is Drs Anton beneden aan het werk. De dag verloopt zeer rustig, voor mij althans. Ik kan een hechtingke doen, een paar infusen plaatsen, een Ok'tje bijwonen... In de rea-zaal ligt een man, waarvan men niet goed weet wat hij nu precies heeft. Hij heeft een snelle pols, slechte zuurstofsaturatie, zeer lage bloeddruk. Zijn bloedgasanalyse laat zien dat hij zuur is, maar door te hyperventileren probeert te compenseren. De Pathfast toont sterk verhoogde D-dimeren, troponines en CK's, wat op longembool of hartinfarct kan leiden.
Men start het ene medicament na het andere op -digoxine, adrenaline, bicarbonaat, dopamine, glucose-, maar zijn toestand raakt er niet beter op. Hij begint moeilijker en moeilijk te ademen, en wanneer hij nog verslechtert moet hij geintubeerd worden. Uiteindelijk denk met aan een vergiftiging met ethyleenglycol, gezien zijn onverklaarde zure toestand, en we brengen hem naar de ATI.
Daar aangekomen vraag ik even naar de toestand van het gasgangreen, maar de patient blijkt overleden sinds zondagochtend...
We zien verder nog veel verkeersongevallen -brancards staan in een rij aan te schuiven... Op de UPU-majore zien we een patient met een groot hartinfarct. Men start thrombolyse op - een medicament dat het bloed sterk verdunt en klonters oplost- en brengt hem naar ATI
En paar uur later komt een ziekenwagenbrancard echter de rea-kamer binnengereden. Een patient is obstructief aan het ademen, is comateus en moet dringend naar CT vanop ATI.Het is de patient met het infarct en vermoedelijk heeft hij door het medicament een hersenbloeding gedaan - een veel geziene complicatie. Ik houd de luchweg open op de klassieke manier -kinlift, hyperextensie, terwijl men alles klaarmaakt voor de intubatie. Men geeft Thiopental en Valium en terwijl de patient zelf nog ademt, moet ik intuberen. Terwijl ik de laryngoscoop plaats, begint de patient nog te hoesten, wat de intubatie er niet op vergemakkelijkt. Ik visualiseert de stembanden echter en op het moment dat die opengaan, vraag ik om de geleider te verwijderen en kan ik tube opschuiven. Ik ausculteer en hoor enkel rechts ademgeruis. Ik zie ook direct dat de tube in cm te diep zit. Ik trek de tube terug zodat die ipv in de rechter luchtwegtak, in de hoofdluchtweg zit en zo kunnen we hem verder goed ventileren.
Omdat de patient niet volledig in slaap gedaan is, ademt hij nog zelfstandig en laat men de tube gewoon steken, zonder ballon of beademingstoestel en men vervoert de patient zo naar CT. Even later is de CT gemaakt en kan de patient terug naar ATI,nog steeds zelfstandig ademend -vechtend tegen de tube is een mooiere uitdrukking.
Op zich voorlopig een eerder rustige wacht, maar toch weer op spoed n tube kunnen steken die deze keer wat moeilijker was, weer iets bijgeleerd dus.