Vreest o schoolgaanden want den kwaade ooghe siedet u ende ghij volendet niet  naar algeheelen genoeghe uwe plighte !

Homo-en lesbiennehaatster, discriminatrice numero uno en fulltime ongetemde feeks Mieke Van Hecke, directeur-generaal van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs (VSKO), slaat weer toe...

Nadat ze al vond dat er teveel homo's en lesbiennes en ongehuwden in haar eigen schoolnet tewerkgesteld waren, fulmineert ze nu dat er teveel leraren lager onderwijs "slechts" technisch (tso) of beroeps (bso) onderwijs gevolgd hebben. Samen zijn zij goed voor 70% van het lerarenkorps.
Van Hecke zou liever de helft van de studenten uit het algemeen onderwijs (aso) zien komen.

"Onze maatschappij heeft hoge verwachtingen van het Vlaamse onderwijs. Lesgeven staat al lang niet meer gelijk met voor de klas staan. Ouders verwachten een individuele aanpak voor hun kinderen en dat vraagt een hoge mate van professionaliteit', aldus Van Hecke in "De Morgen".
Lees : leraren uit het bso en tso bieden hier onvoldoende garanties.

Nu beweer ik niet dat leraren bso en tso een patent hebben op een goede pedagogische begeleiding. Zeker niet. Maar het is toch gvd ongelooflijk dat iemand in de positie van moederkloek Van Hecke zich het recht toe eigent om desbetreffend wel boude uitspraken te doen ?

Als christendemocraat zou zij beter meer belang hechten aan de jammerlijke vaststelling dat in Vlaanderen in het middelbaar onderwijs sociale afkomst onlosmakelijk verbonden blijkt met slaagkans en schoolachterstand
Uit onderstaande grafiek (*) blijkt bijvoorbeeld dat bij de 10% armste kinderen (linkerkolom) 50% op leeftijd reeds een schoolachterstand van 1-2 jaar heeft opgelopen, terwijl dit bij de rijkste 10% (rechterkolom) slechts 10% is.


Bij het bekijken van de grafiek hieronder (*) tenslotte, kan men werkelijk spreken van “klassenonderwijs”in Vlaanderen, in de zin dat de leerlingen op de uiteinden van de schaal van de sociale hiërarchie zich bijna exclusief in één onderwijsvorm bevinden. De kinderen uit de “rijkste” middens (rechterkolom) zitten bijna uitsluitend in het doorstromingsonderwijs (vooral in het ASO), terwijl de leerlingen uit de “armste” milieus (linkerkolom)overwegend in de richtingen van het kwalificatie-onderwijs zitten.

 
Het achterliggende objectief bij Mevrouw Van Hecke is duidelijk. Vertrekkende vanuit een uiterst rechts elitair reactionair gedachtengoed wil zij streven voor een elitair "vrij"onderwijsnet en een "algemeen" onderwijsnet waar alles in gedumpt wordt wat niet in het ultraconservatieve, katholieke corset past.
Volgens haar visie zal het plebs (lees de leraren met bso-en tso achtergrond) enkel nog les mogen geven aan het plebs (lees de leerlingen in dezelfde richtingen).

Ach, ze zullen het niet graag horen, maar het is natuurlijk zo dat de ongeletterden onderwijzen niet in de zeven katholieke basiswerken van barmhartigheid staat ingeschreven.
Net zo min als gelijkheid. Was het niet Jesus zelf die zei dat god niet gelijk was aan de mensen ?

Madre Van Hecke is ongetwijfeld zeer gefrustreerd dat zij nooit zelf god de vader kan zijn (dat komt ervan om homo-en transsexualiteit in de banvloek te plaatsen). Het is nu maar ten zeerste de vraag of ergens iemand rondloopt die deze feeks kan en wil temmen

(*) uit : PISA 2003 (Program for International Student Assessment), een vergelijkend onderzoek dat in 2003 bij 15-jarige leerlingen uit 48 landen werd uitgevoerd onder de auspiciën van de OESO
http://www.democratischeschool.org/article.php3?id_article=89

05-08-2007, 00:00 Geschreven door Peter  

In een vlaag van emotionele verbondenheid met de geschokte massa werd in de jaren 90 van de vorige eeuw beslist om een bos aan te leggen ter nagedachtenis van alle vermoorde kinderen. Directe aanleiding was uiteraard de "affaire Dutroux".
Als plaats werd gekozen voor de kale middenberm van de E19 tussen Vilvoorde en Antwerpen.

Zo gezegd, zo gedaan en duizenden jonge boompjes werden onder impuls van de groepering Helaba geplant. Bomen uit o.a. Marokko en Israël, geplant door kinderen uit die landen stonden voortaan broederlijk naast elkaar.

Na al die jaren zijn die boompjes ondertussen bomen geworden en de E19 zag er tot voor kort heel wat fleuriger uit zodat duizenden automobilisten een iets prettiger rit hadden dan voorheen.

Anno 2002 waren de files op die E19 echter dermate toegenomen dat het therapeutisch effect van de boompjes niet meer volstond om de ergernis van de steeds meer gehaast automobilisten weg te nemen.
Er werd dan maar  beslist dat een directe treinverbinding tussen Antwerpen en Zaventem broodnodig was.
Als plaats voor de aanleg van die spoorlijn werd gekozen voor.....het bestaande treintracé tussen Antwerpen en Zemst en...... de middenberm van de E19 tussen Zemst en Vilvoorde.
In een artikel in de GvA van juli 2002 lees ik (sic) : "De Vlaamse regering heeft maandag beloofd dat "de bomen van het Witte Kinderbos die een hoge symboolwaarde hebben met het nodige respect zullen worden behandeld".

Eergisteren reed ik nog eens langs die E19 (beroepshalve neem ik nu steeds de A12) en het werd meteen duidelijk wat een uitspraak van vijf jaar geleden vandaag nog waard is : ALLE boompjes tussen Vilvoorde en Zemst zijn de afgelopen weken gekapt...

OK : er zijn in een veld (ik dacht in Vilvoorde) wat bomen aangeplant ter vervanging, maar de symboliek van de verbondenheid door een aaneensluitend bos tussen Antwerpen en Brussel -toch de meest centrale as van het land- is doorbroken. Geknakt, net zoals het leven van de toendertijd vermoorde kinderen.

In hetzelfde artikel uit de GvA lees ik dat tegen 2012 38% van de verplaatsingen tussen Antwerpen en Zaventem/Brussel met de trein zou moeten gebeuren.
Wie de prijzenpolitiek van de NMBS kent, weet meteen waar het om te doen is. Treinsporen en treintickets brengen meer op dan wat witte kinderbomen en met de aanleg van het tracé kunnen ook nog wat bevriende bouwbedrijven geplezierd worden (het "projectje" is toch zo'n 372mio Euro waard).

Time is money en een kinder(bomen)leven kan kort zijn. Who cares ?

01-08-2007, 10:49 Geschreven door Peter  

23-07-2007, 16:02 Geschreven door Peter  

Eifel-Moezeltocht met de camper

Onze eerste "langere" tocht met ons huis op wielen.
Onlangs op de motorhomologie gaf iemand ons versbakken camperaars de goede raad mee ons niet te laten afschrikken door beginnersproblemen...Deze gouden raad hadden we nodig tijdens deze anderzijds toch wel fijne vakantie...

Woensdag 21/2
Aankomst net voor valavond in Simmerath/Rursee. Een fijne, kleine MH-plaats met servicestation, zonder electro. We staan er met 1 andere MH vlak aan een stuwmeer rond hetwelk we nog een wandelingetje maken. Terwijl Ingrid en ik de bami klaarmaken gaan de kids nog keien zoeken in het nabijgelegen riviertje om deze in het meer te gaan "kaatsen", net niet op het hoofd van de zwanen. De zon gaat prachtig onder, morgen beloofd een mooie dag te worden. We testen onze nieuwe TV en bekijken Perfume vooraleer we gaan slapen.
Rond 03.00u maakt Kyra ons wakker. Wat is het koud. De verwarming te laag gezet zeker ? Kyra pipi, verwarming hoger en terug onder de wol. Om 06.00 maakt Kyra ons duidelijk dat het echt te koud is op de vloer. Ik wou het nooit geloven maar inderdaad : als het gas opraakt, is dit steeds 's nachts ! In ieder geval weten we nu dat we niet bevriezen in een niet-verwarmde MH bij een buitentemperatuur van -2°.

Donderdag 22/2
Na de koude nacht hebben we toch spek met eitjes verdiend ! Rustig opkramen en op zoek naar gasflessen. De Duitse gasflessen zijn dus niet dezelfde als de onze. Ik waag het toch niet om op 1 fles verder te trekken, dus rijden we de Belgische grens over en bevoorraden ons in Butgenbach, naast de Carrefour waar je dag en nacht terecht kan (indien niet open : steek gewoon 16 euro onder de deur en bedien jezelf...)
We verliezen dus wat tijd maar toch niet zoveel als Germien ons wil doen geloven : die wou ons 100km doen rijden tot Butgenbach:
Tegen 11.00u komen we aan in Monschau, waar we ons op de MH-parking zetten. Alhoewel het mag is dit geen leuke plaats om te overnachten, namelijk midden in een bocht van de doorgaande weg. Het is wel maar 500m wandelen tot het mooie nabijgelegen historische stadje. Hoewel zeer toeristisch vinden we toch nog een bakkerij met de lokale harde koeken aan dewelke we niet kunnen weerstaan.
Na het middagmaal in de camper trekken we verder de Eifel in. Het Pulvermaar is onze bestemming, één van de vulkaanmeren in deze regio. Er zouden 2 MH-plaatsen zijn vlakbij het meer. De eerste plaats is er inderdaad, maar volkomen verlaten en in the middle of nowhere. Hier blijven we niet alleen staan. De tweede plaats, beneden aan het meer, blijkt eveneens verlaten en de voorzieningen zijn zelfs volledig afgebroken.
Wat nu ? Tja, dan maar nog wat verder trekken, naar Manderscheid waar ook 2 plaatsen zijn : één op de parking van een restaurant en één op een camping.
Ik zie het niet zo zitten om op een parking te overnachten, maar het is de eerste plaats waar we voorbijkomen, dus gaan we toch maar eens kijken. Dit blijkt een zeer idyllisch plekje te zijn, bij een riviertje met watervallen en een forellenvijver, eigenlijk midden in het bos. We blijven hier met veel plezier staan. Nog effe wandelen, aperitiefje buiten onder de rood ondergaande zon, avondmaal, filmpje, wat babbelen en rond elven in bed om....

Vrijdag 23/2

...gewekt te worden door Kyra rond een uur of zes...
Vandaag staan het wildpark in Daun en de 3-Maarenwandeling op het programma. Het wildpark blijkt ondanks de informatie die we hebben gesloten te zijn en we rijden dan maar direct door naar Schalckenmeren om onze wandeling te starten. Onderweg in Daun nog even onze banden laten bijpompen tot 4,8B. In Schalkenmeren is er geen echte parkeermogelijkheid en we zetten ons dan maar op een zo goed als lege parking voor auto's. De wandeling is prachtig, de landschappen verbluffend en Kyra heeft de tijd van haar leven bij de Dronkentoren.
Tegen een uur of vier zijn we terug bij de MH om door te rijden naar de Moezel, zo'n 50km verderop volgens Germien.
Inderdaad komen we tegen zessen aan in Ernst. De plaats bevalt ons niet echt : de vuilbakken puilen uit en ze is vlakbij de werk-en opslagplaatsen van de lokale wijnboercoöperatie gelegen. We besluiten dan maar om 15km verder te rijden naar Ediger en Ediger-Eller. Beide plaatsen blijken naast de doorgaande weg gelegen en zijn allebei volkomen verlaten. De volgende plaats is ........zo'n 10km verder. Doorrijden maar. Deze plaats blijk volledig in heraanleg te zijn en waar de MH zouden moeten staan, zijn enkel bulldozers en hopen grond en grind.
Ten einde raad besluiten we dan maar naar Ernst terug te keren. We moeten wel dringend ons grijs-en zwartwater kwijt en van de aangekondigde servicepunten op de camperplaatsen was niets te vinden. Zo was het ook al in Ernst. We doen dus  wat we eigenlijk niet willen en maken tegen onze zin de Moezel wat waterrijker.
Tegen achten komen we aan in Ernst en omdat de stress en de vermoeidheid ondertussen behoorlijk hebben toegeslagen besluiten we maar een hapje te gaan eten. De Mozella Schinkenstube ligt op 100m en blijkt van de eigenaars van de camperplaats te zijn. De typisch overvloedige Duitse maaltijd en de fles Moezelwijn maken één en ander goed en we gaan dan toch enigszins tevreden slapen. Hoewel....we staan onder de bomen en ondertussen is het beginnen te gieten.

Zaterdag 24/2

Het weer is mistroostig. Het water stroomt met bakken uit de hemel. Op het programma : een bezoek aan Cochem, een mooi stadje met een imposante burcht. We draaien ons tijdens ons bezoek tussen de druppels door maar de Moezel maakt in dit weer toch een zeer mistroostige indruk en we besluiten dan ook meteen na de middag de terugweg al aan te vatten. Althans tot in Stadtkyll, terug de Eifel in. Daar heb ik een Landalcamping met zwembad gevonden en een telefoontje bevestigt dat ze open is. Germien beslist om er helemaal mee te kappen en het wordt dus good old fashioned kaartlezen. Na wat kaartkibbelen komen we toch aan bij Landal en betalen 33 euro.We mogen ons wel een plaatsje uitkiezen. We besluiten om niet bij de andere campers te gaan staan en en zoeken ons een erg mooi plekje bij een riviertje. De kids gaan zwemmen, Ingrid en ik rusten wat uit in de camper.
Na het avondeten kijken webij een paar trappistenbiertjes naar The Illusionist, een knappe film, we praten nog wat na en kruipen onder de wol.

Zondag 25/2
Het blijft maar regenen. Als troost gaat er nog eens spek met eieren in de pan. De jongens gaan terug naar het zwembad, Ingrid, Kyra en ik verkennen de mooie camping met stijle hellingen. Tegen de middag rijden we door naar huis. We maken een tussenstop in Malmedy waar we na veel zoeken toch de MH-parking vinden die pas in het centrum zelf aangeduid staat. Wat een verschil met Duitsland : overal plasticzakken, vuil, auto's die zich kriskras voor en achter ons parkeren. Malmedy kan ons niet bekoren en we rijden al snel naar huis.
Aankomst rond 17.00u.

Het was mooi, op sommige momenten zeeeer koud, gidsen blijken zeker niet 100% accuraat, foto's van MH-plaatsen kunnen zwaar bedriegen,
electro hebben we genoeg, water is ook OK, de WC blijkt cruciaal, de Eifel blijft prachtig, de Moezel was grauw maar moet in de lente/zomer zeker aangenamer zijn, kortom : we hebben geleerd en we hebben ook één en ander om weer naar uit te kijken op een volgende trip.

28-02-2007, 14:01 Geschreven door Peter  

31-08-2006, 16:10 Geschreven door Peter  

Drie piepkleine artikeltjes in de krant de afgelopen week :

1) in Wemmel hebben de franstalige partijen een verbond gesloten voor de aankomende gemeentelijke verkiezingen (te vinden bij het regionale nieuws)

2) benoeming door gemeenteraad van nederlandsonmachtige leraars in de gemeentelijke basisschool Wemmel wordt door de provinciegoeverneur ongedaan gemaakt (eveneens bij het regionale krantennieuws)

3) Merchtem verbiedt in de gemeentelijke scholen het gebruik van de franse taal. Dit item haalde zelfs het VRT-radionieuws.

Nu wil het lot dat ik letterlijk op de grens leef van faciliteitengemeente Wemmel en het nederlandstalige Merchtem, namelijk in een dorp tussen de velden met amper 250 gezinnen, Hamme genaamd.
Het stedelijke Wemmel-centrum is om de hoek terwijl het landelijke Merchtem-centrum 7 rechte tweebaanswegkilometers van ons vandaan is.

11 jaar geleden zijn we hiernaartoe verhuisd vanuit het toen nog politiek 91% nederlandstalige Vilvoorde. Buiten wat schermutselingen met FDF militanten was de taalproblematiek ons in de praktijk bijna onbekend, vooral omdat zowel mijn echtgenote als ikzelf (volgens "de anderen) zo goed als perfect tweetalig zijn.

Omdat we uit een stad kwamen werd ons dagelijks leven voortaan automatisch eerder op het stedelijke Wemmel gericht, terwijl we administratief af en toe eens naar Merchtem moesten. Onze kinderen begonnen ook school te lopen in de gemeentelijke basisschool in Wemmel en gingen naar de plaatselijke voetbalclub. In onze vrije tijd genoten we volop van de natuur om ons heen, zo dicht bij Brussel (6km van het Koning Boudewijnstadion).

Onbewust volgden we dus de stroom stedelijke vluchtelingen die wat meer rust en levenskwaliteit zochten en vonden in de randstad rond Brussel.

Alleen trokken wij weg uit een stad met 91% geregistreerde nederlandstaligen en bleken vele van onze medevluchters uit Brussel te zijn weggetrokken, een stad met -tot spijt van wie het benijdt- de facto 80% franssprekenden (zelfs 89% geregisteerd).

En plots werden wij geconfronteerd met een aantal harde feiten : op de speelplaats van de school werd meer frans gesproken dan nederlands, de trainers in de voetbalclub waren voor een groot deel nederlandsonkundig, sommige handelaars begrepen wat we vroegen maar we kregen antwoord in het frans.

Eerst hadden we dit -tweetalig als we zijn- helemaal niet door. Zowel mijn echtgenote als ikzelf maken immers automatisch, zonder nadenken, de switch tussen nederlands en frans. Het was maar toen onze kinderen -die op die leeftijd wel een basiskennis van de 2de landstaal hadden maar niet meer dan dat- kloegen over het feit dat ze de trainer niet begrepen, dat ze met sommige kinderen op de speelplaats niet konden praten of dat een meneer hen iets had gevraagd dat ze niet begrepen, het was maar op dat moment dat we ons realiseerden dat er een probleem was.

Neen, we hebben het dus niet over echte pesterijen. Wel over onkunde of onwil om de andere te begrijpen.
In het eerste geval zou men haast geneigd zijn om de sarcastische woorden van Yves Leterme rond de intelectuele beperkingen ernstig te nemen. Onwil getuigd van een andere -kwaadaardige- natuur. 

Onder welke categorie  valt nu de benoeming door het gemeentebestuur  van 6 leerkrachten in de franstalige basisschool ? Leerkrachten die het vereiste diploma "nederlands" niet bezitten ? Is dit gebrek aan kennis van de wet ? Is dit onwil om zich te conformeren aan die wet of zijn dit pesterijen ?

Zoals mijn buurman (een van oorsprong franstalige maar min of meer tweetalige jood) zegt : de oewet is de oewet. En hier gaat het om een wet die gemaakt is om het karakter van de gemeenten rond Brussel te vrijwaren. Dit wil zeggen een wet met als doelstellingen : het bewaren van het landelijke karakter door aangepaste bouwvoorschriften, de mogelijkheid tot voorzien in onderwijs met een plaatselijk accent (sic), het voeren van lokale administratie, het instaan voor de veiligheid, rekening houdend met het lokale karakter EN het behoud van de locale cultuur, inclusief het lokale taalgebruik dat natuurlijk integraal deel uitmaakt van die cultuur.

In de rand rond Brussel -dus ook in Wemmel- werden door diverse regeringen -meestal tegen heug en meug- aan de aanwezige franstaligen faciliteiten toegekend omdat men erkende dat zij ondertussen deel uitmaakten van de levensgemeenschap rond Brussel. Niet meer, niet minder.
In de praktijk wil dit bijvoorbeeld zeggen dat er recht is om onderwijs in het frans te organiseren met inzet van leerkrachten die de oorspronkelijke taal van de gemeenschap op zijn minst machtig zijn. Vandaar de vereiste van een aanvullend diploma nederlands voor die leerkrachten. Logisch toch ?

Logisch ? Toch niet blijkbaar.

De gemeentelijke politiek in Wemmel was de afgelopen jaren afgestemd op een respectvolle samenwerking van beide taalgroepen, onder andere, voornamelijk, binnen een tweetalige zogenaamde "lijst van de burgemeester".
Die respectvolle samenwerking is dus onlangs opgezegd. Taal blijkt opeens een veel grotere cohesiekracht te bezitten dan politieke overtuiging : alle franstaligen vinden zich voor de komende gemeentelijke verkiezingen broederlijk terug op één lijst. En...deus ex machina....al zijn ze op taalvlak intelectueel beperkt, rekenen kunnen ze,  want op basis van de vorige verkiezingsuitslagen blijken de franstaligen een absolute meerderheid te zullen halen....en wordt Wemmel een de facto franstalige gemeente.

Ach, deze feiten zijn inderdaad niet meer waard dan een paar regeltjes in de regionale editie van een krant.
En uiteraard heeft de beslissing van de gemeente Merchtem om enkel nog nederlands toe te laten binnen de schoolpoorten veel meer nieuwswaarde. Zoveel zelfs dat dit een item vormde in een nieuwsmagazine van de VRT-nieuwsdienst waarin een "ervaringsdeskundige" kwam verklaren dat ze dit geen goed idee vond omdat onze kindjes niet mogen afgeschermd worden van andere culturen.

Ik denk dat deze dame zich geen zorgen hoeft te maken. Met de huidige snelheid waaraan de verfransing voortschrijdt zullen de feiten de fictie snel achterhalen en zal Merchtem algauw aan de Zenne liggen.

De franstaligen van intelectuele beperkingen verdenken zal hiertegen geen dijk opwerpen. Met holle vlaamse leeuw-retoriek rondwandelen en straatnaamborden overschilderen evenmin.

Investeren in de oorspronkelijke cultuur (de "vlaamse" culturele centra zou men ondertussen best een paar kilometer verplaatsen), toelagen geven bij aankoop van bouwgrond aan streekbewoners met respect voor de lokale taal, meer investeren in het lokale en gemeentelijke onderwijs, investeren in verplichte en zinvolle aanpassingsprogramma's (taal-en andere) voor zowel allochtone medemensen als anderstaligen, stimuleren en ondersteunen van de lokale ondernemers.

Het zijn maar enkele zaken die men zoveel beter doet aan de andere kant van de taalgrens. En waar we graag op schimpen. Maar die wel resultaat brengen.
Die resultaten mag ik dagelijks ervaren. 

Kent u die van de splinter en de balk ?

Voor wie geïnteresseerd is in de franstalige "visie" op de rand : http://www.carrefour.be/. Hilarisch, ware het niet dat één en ander echt geschreven is !.

31-08-2006, 16:09 Geschreven door Peter  

Reactie op het artikel "ik ben een Jood" van Guido Devos op : http://blog.seniorennet.be/saboteur/

Beste Guido,

Ik ben een palestijn. Ik leef aan de andere kant van de israelische muur op land dat mijn volk mogelijk ooit heeft toebehoord.

Helemaal zeker is dat laatste evenwel niet, want eeuwenlange christelijke en joodse geschiedschrijving heeft nogal wat geografisch en ander bewijsmateriaal in het vergeetboek doen belanden.

Misschien ben ik ook wel een beetje soeniet of arameeër en god weet welk ander bloed vloeit er nog door mijn aderen. Helemaal zeker weet ik ook dat niet want mijn voorvaderen zijn sinds mensenheugnis vervolgd door andere volkeren,  en lang voordat die anderen het woord uitvonden kenden zij reeds hun diaspora.

Ik ben ook een israeliër want ik woonde daar waar de staat israël zichzelf als onafhankelijk heeft  uitgeroepen in 1948. Omdat ik toen vluchtte voor de bommenregen van mijn arabische "broeders" heb ik mijn geboortegrond nooit meer teruggezien.

Na de oorlog mocht ik israel immers niet meer binnen en ging ik noodgewongen in Oost Jeruzalem wonen.

In 1967 breekt er opnieuw oorlog uit en israel eigent zich nu, naast hele delen van de arabische buurlanden ook het oostelijke deel van de heilige stad toe. Als palestijn krijg ik echter geen israelisch paspoort en ik sla op de vlucht voor het aanhoudende geweld tegen mijn broeders.

Zonder huis, zonder nationaliteit, zonder werk kom ik terecht in shabra, een vluchtelingenkamp. Daar had ik het ook niet makkelijk. Ik behoor namelijk tot de 10% christenen die er onder de palestijnen zijn. De meeste andere bewoners beschouwden mij en mijn familie dan ook niet als arabier, maar ik mocht ook geen israeli zijn.

In 1982 maakte ik andermaal kennis met de verbondenheid van israel en een aantal van mijn christelijke broeders. Ik woonde toen in  nog steesds shaba, een aantal van mijn kinderen in shatilla.

Door israel gesteunde libanese christelijke milities slachtten mijn ouders, mijn vrouw en 3 van mijn 5 kinderen af in een poging tot “etnische zuivering”.

Ik had niet de kans om mijn andere wang aan te bieden, het gifgas werkte te snel.

In het begin had ik nog vertrouwen dat er gerechtigheid zou geschieden. De internationale media hadden veel aandacht voor de slachtpartij en de verenigde naties bemoeiden zich ermee. Zes van de libanese daders werden opgepakt. Zij zijn vandaag, bijna 25 jaar na de feiten, nog steeds niet veroordeeld.

De toenmalige israëlische militaire verantwoordelijken werden zelfs naderhand beloond en één van hen werd zelfs de leider van de staat israël.

Ik vond nieuwe levensvreugde en werk bij mijn palestijnse oom die, samen met 3 miljoen andere palestijnen na 1948 in de staat israel was blijven wonen. Na een paar weken sloot israël de toegang tot hun staat af voor palestijnen die niet inwonend waren. Ik was mijn job kwijt.

Met mijn moeizaam bijeen gespaarde centen trok ik met mijn 2 overlevende kinderen naar beirout, voor een nieuwe toekomst.

Daar woonde ik de afgelopen 10 jaar in relatieve vrede. Mijn zoon die ondertussen in europa arts was geworden, hielp mee met de wederopbouw van de stad die grotendeels verwoest was door een burgeroorlog die duizenden mensen het leven kostte.

Mijn dochter was politiek actief en sloot zich aan bij een gematigde libanese politieke partij

Vorige week is mijn dochter omgekomen. Zij werd door israelische soldaten in haar huis gevonden, verkracht en doodgemarteld als vermeend lid van hezbollah.

Mijn zoon is omstreeks diezelfde tijd omgekomen bij een israelisch bombardement. Hij was met zijn wagen onderweg naar huis, na 3 dagen en nachten onafgebroken gewonden te hebben verzorgd in zijn ziekenhuis. Elke wagen was een potentieel doelwit, zo hadden de israelis via strooibriefjes gemeld. Die had hij, druk werkend in het ziekenhuis, echter niet gelezen.

Ik ben Palestijn.

U merkt het, ik schrijf dit voor de eerste keer met een hoofdletter.
Palestijnen hebben echter geen officieel erkend land. De Palestijnse president is wel in theorie de baas over de Gaza-strook en over acht steden en dorpen op de Westelijke Jordaanoever, die samen de Palestijnse Nationale Autoriteit vormen.

Hij heeft echter enkel inspraak over onderwijs, belastingen, gezondheidszorg, toerisme en welzijn. Alle andere elementaire rechten vallen onder israelisch gezag.

Net zoals bij de joden in israel woont slechts een klein deel van de palestijnen in de PNA.

Wie zijn zij dan, die Palestijnen? Het meest simpele antwoord is: elke mens die zich Palestijn voelt. Met Jordaans of Israëlisch paspoort, inwoner van Israël, de Westelijke Jordaanoever, de PNA of een ander land of gebied, vluchteling of niet.

Ik zelf heb niets of niemand meer om voor te leven, tenzij die broeders die zich ook Palestijn voelen.
En ik heb zonet een vliegtuigticket geboekt voor een vlucht naar de US.

Geen nood, ik ben een vredelievend man gebleven, ook al gelooft niemand dat, na wat ik meegemaakt heb.

17-08-2006, 00:52 Geschreven door Peter  

11-08-2006, 12:51 Geschreven door Peter  

U las al eerder dat schrijver dezes een paar vakantiedagen aan de Belgische Kust doorbracht.

Dat Belgische klopt echter niet helemaal.
Allereerst moet ik vaststellen dat het taalgebruik in de kuststrook tussen Nieuwpoort en De Panne uiterst divers is.

Een niet-professionele volksraadpleging (naar analogie met de natianale pers) levert mij volgende percentages op betreffende het taalgebruik van de passanten :

1. Zuid-Frans (Frans Frans) : 30%
2. Duits : 30%
3. Noord-Nederlands (Hollands) : 10%
4. Andere (Kroatisch, Pools, Engels, Westvlaams) : 10%
5. Belgisch (Frans en Nederlands) : 10%

Ook het beeld  van de winkels is niet echt Belgisch meer. Diema's boerenbrood, Pain De France, het klinkt niet geweldig Belgisch. En de Franse obers in onze stam-cocktailbar de Oasis in De Panne voelen zich hier echt wel thuis. Over de grote winkelketens die -net zoals overal elders ten lande- het winkelstraatbeeld bepalen wil ik het al helemaal niet hebben, evnmin als de woonoppervlakte van het gemiddelde appartement die eerder aan de woonomstandigheden van onze Noorderburen doet denken.

Gelukkig wordt de Belgische kust gered door onze Zuiderburen, de inwoners van "Le Nord, Pas de Calais".
Ghyvelde, Leffrinckoucke, Koudekerque, Teteghem, Loon, Brouckerque, Zuydcoote....geef toe : dit klinkt toch echt wel Belgisch-Nederlands ? (ik vermijd met uw goedvinden bewust "Vlaams")
En toch zijn we de grens over en rijden we langs de A16 naar Boulogne-Sur-Mer.
En komen we terecht in een andere wereld.

Boulogne zelf  is een stad met 45.000 inwoners. Naar Belgische normen dus reeds behoorlijk uit de kluiten gewassen, naar Franse normen een "patelin".  
Ik was nog nooit in deze regio en groot was mijn verbazing toen ik uit mijn wagen stapte die we netjes (gratis !)gestald hadden op de parking bij Nausicaa : niet de typische "Belgische Kust"-geur van wafels en mosselen/friet kwam mij tegemoet waaien, maar een voluptueuze wolk van ziltheid. Zo intens echt en natuurlijk is deze geurgolf dat ik haast moet kokhalzen. Mijn hersenen kunnen de associatie van zee en zilt immers na 1 week Belgische Kust niet meteen thuisbrengen.
Ik merk meteen wat ik nog meer mis : de steriele pseudo-littorale-stijl hoogbouwvilla's. Hier : appartementsblokken van een verdieping of vier hoog. Niets grandeur, niets aanpassing aan buitenlandse touristen. Wie hier wil logeren moet wel Frans zijn.

Over ons bezoek aan Nausicaa kan ik kort zijn : mooie aquaria maar te weinig naar de hedendaagse Sealife en Aquatopia- normen en te veel weliswaar interessante maar slechts in het Frans en Engels vermelde didactische teksten. Wanneer we er voor de vijftiende keer op gewezen worden dat het redden van de oceanen ONZE verantwoordelijkheid is, houden we het voor bekeken. Waarom worden wij immers persoonlijk aangesproken en de beleidsmakers niet ?

We besluiten om het beton van de A16 te vermijden en  kiezen voor de volgens de Guide Michelin "scenic route" D940 die ons via Cap Gris en Blanc Nez naar Calais moet brengen, waar we nog even willen gaan kijken naar de Eurotunnel.

Waar we in Boulogne nog enige aanknopingspunten vonden met onze Belgische Kust, worden we nu helemaal in het verleden gecatapulteerd :

Onze hongerige magen doen ons besluiten om halt te houden in het eerste dorpje na Boulogne : Wimereux.
De "Brasserie de la Mairie" zit tjokvol, er wordt Frans gesproken en we bespeuren 1 tafeltje van 4 dat net wordt afgeruimd. Onze keuze is snel genoeg gemaakt. 12 Euro voor een menu met voorgerecht (avocado met tonijn), hoofdgerecht (plaatselijke mosselen of rogvleugel) en een nagerecht (een maagonvriendelijke chocolat-puurmousse) : het is niet meer van deze tijd. En het is nog "etelijk" ook.

Na de overdaad wagen we ons aan een wandeling in Wimereux.
Ook hier : niks geen winkelboulevards met buitenlandse winkelketens maar lokale kleinhandel.
Geen brede, pseudo-groene straten met woonkazernes maar barokke rijhuizen uit ver ver ver vervlogen tijden, geschilderd in helblauw, helgeel, helroze, helgroen....
De eigenaars zijn duidelijk fier op hun "cottages". Langs een kanaal komen we aan de kustlijn.
Ook hier een grote verrassing : uiteraard een wandelpromenade (in het Belgisch-Nederlands : den dijk), maar dan één waar een aanval van nostalgie niet te vermijden valt. Geen muur van appartemeneten maar ook hier echte rijhuizen met maximaal vier verdiepingen, geen caféterrassen die de plaats in hebben genomen van het zand en de duinen, geen luidruchtige casino's, geen dranghekkens met daarachter springkastelen, avonturencircuits, gekke fietsen....

Neen : puur simpelweg : de zee. Zonder scrupules, onverbiddellijk de aandacht trekkend en zilt. Geen hagelwit dagelijks gereinind strand maar "naturel" mét zeewier, aangespoelde mosselen, schopjes en emmertjes en zandkastelen.

En, vreemd genoeg :  strandcabines zijn er hier ook, maar dan daar waar ze thuishoren : niet in of op de natuur (het strand) maar op de infrastructuur (de dijk). En de plaatselijke zestiger -inclusief wijnbuik, locale krant en sigaar- zit hier, lekker uit de zon, met uitzicht op de zee, het strand en de voorbijslenterende locale femme-fatales te genieten.

De tijd gaat hier trager. Traag. Vakantietraag.

We laten Wimereux achter ons en vinden gelijkaardige taferelen in Ambleteuse, Audreselles en Audingen.
Onderweg stoppen we bij een strandje. Ook hier overvalt de zilte lucht ons. Ik krijg een flash-back wanneer ik kinderen en volwassenen met hele emmertjes mosselen en kreukeltjes naar de auto zie stappen. Dat deed ik als kind van 9-10 jaar ook, samen met mijn ouders op de golbrekers in Oostende. toen kon dat nog. Nu is het misschien niet verboden maar op zijn minst ten zeerste afgeraden om gezondheidsredenen.

Ik zei : we stoppen bij een strandje. Dat wil zeggen : je hebt het strand van zo'n 100m breed en 2km lang met daarachter een hoger gelegen duinengordel zonder enig bouwwerk, daarachter de bescheiden en smalle D940 en daarachter honderden hectaren landbouwgrond met her en der verspreid enkele herenboerderijen als enige economische activiteit. Geen lintbebouwing, geen prikkeldraad of "villa's" in de duinen.  Puur natuur, zover het oog reikt. Iedere 10km kom je bij een beperkte dorpskern met enige plaatselijke B&B activiteit. That's it.

Vanop Cap Gris Nez is het 28 km kanaalvaren (of -zwemmen) tot aan de White Cliffs of Dover. Door de uitgestrektheid van het landschap lijkt het slechts een zevenmijlsstap te zijn.

Cap Blanc Nez is de thuishaven voor liefhebbers van afstandsbestuurde modelvliegtuigen. Maar stelt u zich hierbij vooral niet de lawaaierige en stinkende motorvliegtuigjes voor die je in Belgische boerenvelden aantreft.
Neen : het gaat hier om motorloze glijders die, in haast volmaakte symbiose met de zeewind en de zeemeeuwen, op aangeven van hun stuurman, hoog boven het span van het kanaal, geluidsloos de grenzen van de thermiek opzoeken, tussen de wolken met elke schakering blauw die ik ken.

Ze dragen mijn gedachten mee, die glijders en die meeuwen, herinneringen aan de kust zoals die moet zijn. Ver weg van de Belgische lelijkheid.

09-08-2006, 12:17 Geschreven door Peter  

Vorige zaterdag vertrokken we voor een paar dagen naar zee.
Het was al een paar keer fout gelopen, maar deze keer stond het vast : onze vlieger -pas gewassen en aardig wat bleker dan toen ik er decennia geleden als jongen mee speelde- moest mee.

Was het het vooruitzicht op de zeewind die onze gedachten versluierde, in ieder geval : eenmaal alles ter plaatse uitgepakt bleek het tuig nog in de wasmand thuis te liggen. Hoe erg mag je daar als volwassene over ontgoocheld zijn ?

Mijn vrouwtje, attent als steeds, besliste tijdens een wandeling over de dijk dat we dan maar een vlieger moesten kopen. Zij had een tijdje geleden toch ook haar felbegeerde knalgele badeend gekregen ?
Zo gezegd zo gedaan, aan shops op de dijk geen gebrek maar....wat ik me uit mijn jeugd herinner, blijkt vandaag niet meer het prerogaat "vlieger" te kunnen krijgen.

Voor we het goed en wel wisten hadden we dan ook een wedstrijdklaar wit-zwart toestel met een vuurrode banzai-zon gekocht, inclusief nauwkeurige besturing via 2 (twee !) handgrepen en nylonkoorden (neen meneer, wasdraad wordt niet meer gebruikt).

Wedstrijden met kites (spreek uit kaits) nemen tegenwoordig een hoge vlucht zo blijkt uit de affiches op het uitstalraam van de winkel en de uitleg van de winkeldochter.
Wat kan nu toch de bedoeling zijn van zo'n wedstrijd vraag je je dan af...toch niet om het snelst -ik zie me al achter een vlieger aandraven- of om het hoogst ?
"Ach wel nee, het gaat erom de vlieger zo mooi mogelijke bokkesprongen te laten maken." verklaarde ons de winkelspecialiste.

Nu goed, wedstrijden hoeven niet zo meteen voor mij maar als een kind zo blij wil je dan wel snel gaan oefenen.

Twee lange dagen lang hadden we windstilte.

Maar vandaag, vandaag waait het !
Een mooi strak windje vanop zee blaast onze zeldzame haren overeind, en in gedachten zie ik mijn doek aan touwtjes al fladderen op de adem van de onzichtbare godheid.

Maar, ach god, zie ik daar een mensenmassa kinderen op het strand, allemaal aan het vliegeren en plots besluipt het schaamrood mijn wangen. Plots zie ik mezelf staan tussen al die bengels, terwijl ik eigenlijk thuishoor op een terrasje, verscholen achter een massa ijsbollen of een joekel van een pannenkoek.

Dat kan je toch niet maken, bedenk ik bij mezelf. En ik zie me al naar huis terugkeren, een vlieger rijker en een illusie armer.
Want aan mijn kinderen is de vlieger ook niet besteed. Die zijn aan het reuzekaiten, met doeken van wel 8 vierkante meter waaraan een karretje hangt waarmee ze aan een duizelingwekkende snelheid ongecontroleerd over het strand suizen.
Ik mag er niet aan denken dat zij me bezig zouden zien met mijn nietig doekje.

Mijn mooie wit-zwart rode vlieger ligt sinds deze ochtend thuis in de garage. Het kijkt wat meewarig naar mijn afgebleekte exemplaar dat geen tweede jeugd mocht beleven. Misschien het begin van een verzameling of -sterker nog- van een museum...dat past alvast beter bij mijn leeftijd...

Wie weet durf ik ooit stiekem nog wel eens een proefvlucht wagen. Maar de betonnen muur langs de kustlijn houdt alle wind weg uit het binnenland.

Tja, alle excuses zijn goed om geen kind meer te zijn.

02-08-2006, 00:00 Geschreven door Peter  

Deze middag vernamen we -zoals gewoonlijk gelijktijdig en zonder inhoudelijk variatie- via de gesproken media dat het Belgisch Leger door een rechtbank werd veroordeeld wegens oneerlijke concurrentie.

Een commercieel helikopterbedrijf heeft tegen "den ABL" een proces ingespannen omdat vier maanden geleden (wat heeft het gerecht snel gewerkt deze keer) een aantal Agusta helikopters organentransporten hebben uitgevoerd. Oneerlijke concurrentie dus.

Een paar vraagjes toch :

* Hoe vaak is dit gebeurd ?
* Had het bedrijf op dat moment onmiddellijk zelf helikopters ter beschikking ?
* Tegen welke prijs is deze missie door het Belgisch Leger uitgevoerd ? Gratis ? Marktprijs ?
* Is het Belgisch Leger van plan om dergelijke opdrachten in de toekomst nog uit te voeren ?
* Zo ja : tegen welke voorwaarden ?

Een paar onschuldige vraagjes toch die één en ander zouden verduidelijken en nuanceren.

Ik was zelf jaren geleden ook direct betrokken bij het transport van organen. Ik heb vaak genoeg de ambulances begeleid tot bij het vliegtuig omdat zij echt op de allerlaatste seconde aankwamen. De patiënt lag meestal reeds op de operatietafel wanneer het orgaan nog moest vertrekken. Dit is dus een business waarin minuten, seconden van groot belang zijn en levens kunnen redden of kosten.

Ik hoop dan ook van harte dat het betrokken helikopterbedrijf de komende maanden geen enkele keer te weinig helikopters zal hebben en -erger nog- geen enkele keer prioriteit zal geven aan een beter betaalde opdracht.
In dat geval wint platte commercie het weer van humanitaire waarden en heeft de betrokken rechter simpelweg bloed aan zijn handen. Maar dat zal hem waarschijnlijk worst wezen want het heerschap is immers "handelsrechter" en voor handelszaken gelden blijkbaar andere wetten en principes dan voor mensenrechten.

28-07-2006, 18:58 Geschreven door Peter  

Wanneer we 's ochtends in de spiegel kijken zien we onszelf. Omdat we onszelf geleerd hebben dat dit spiegelbeeld de realiteit is. Nochtans is het slechts een afbeelding van de werkelijkheid. Een projectie die te verklaren valt door allerlei regels uit de fysicales.

Met de stoere William-Lawson-Schotten uit de bekende reclamespots hebben we het wat moeilijker : er wordt een verhaaltje verteld over een product en men wil ons doen geloven dat Dash écht witter wast dan andere producten. We willen dit wel als waarheid aannemen maar vermoeden toch dat er enige "mise-en-scène" heeft plaatsgevonden. 

Van Johnny Depp weten we met zekerheid dat hij er "in real life" niet uitziet als een piraat en we vinden het ook niet erg dat er in Mission Impossible nogal wat doden vallen, want we weten dat dit  fantasie is : we hebben onze hersenen erop getraind om te vatten dat dit niet de werkelijkheid is.


Een foto doet echter om één of andere reden hetzelfde met ons als ons spiegelbeeld : we gaan er van uit dat een foto de werkelijkheid weergeeft : de dames-met-C-cup in de Che : ze zijn echt.

De kinderen op de foto's van Jill Greenberg (+Canada 1967) ZIJN echt. De tranen en de pijn in de ogen van de kinderen raken ons. En hier begint het conflict.
Pijn bij kinderen roept bij volwassenen -zeker in België- beelden op van mishandeling met levenslange trauma's tot gevolg.
Uit lectuur en intervieuws blijkt dat het oproepen van zulke beelden en het doen nadenken over kinderleed ook de intenties waren van de artieste Jill Greenberg.

Alleen heeft zij haar talent als studiofotografe gebruikt om dit te bereiken en heeft ze niet -om maar één optie te noemen- de straten van Beirout afgedweild om getormenteerde kinderen op de gevoelige plaat vast te leggen. Keuze genoeg  overigens aan locaties en slachtoffers.

Neen, zij heeft het aangedurfd om deze kinderen in de studio een lolly aan te bieden om deze even later terug af te nemen en uiteraard zetten deze kleuters het dan op een schreien dat horen en zien vergaan.
Iedere dag, iedere minuut, iedere seconde doen opvoeders overal ter wereld hetzelfde met kinderen : belonen en straffen en overal zijn de reacties van de kinderen hetzelfde : tranen met tuiten.

Alleen : in dit geval was het doel kunst en niet opvoeding. Althans niet de opvoeding van de kinderen.

Heiligt het doel dan de middelen ? Surely not. Maar het is wel pijnlijk om vast te stellen dat de reactie van een kind, slachtoffer van één of andere oorlog, in niets verschilt van de reactie van de door Greenberg gefotografeerde kinderen. Ze schreeuwen, wenen, krijsen.

De oorzaken zijn echter zo verschillend dat het getuigd van een totaal gebrek aan mentaal evenwicht en inzicht om Mevrouw Greenberg af te schilderen als kindermishandelaarster, verkrachter of -erger nog- als vrouwelijke Hitler. Allemaal koosnaampjes die op Amerikaanse internetsites en discussiefora veelvuldig gebruikt worden.

De gevolgen voor de "gebruikte" kinderen zijn immers ook totaal uiteenlopend.
Niemand van ons herinnert zich immers nog dat onze ouders of iemand anders ons ooit een lolly hebben afgepakt, maar vraag maar eens aan je ouders of grootouders of zij zich nog hun ervaringen als kind tijdens Wereldoorlog 2 herinneren....reken maar dat ze hun trauma's na al die jaren nog altijd graag kwijt willen...

Kijk, als de foto's van Jill Greenberg voldoende commotie teweeg brengen om zelfs maar 1 beleidsvoerder waar dan ook ter wereld tot nadenken aan te zetten, zodat heel misschien er 1 oorlogskind minder in tranen moet uitbarsten omdat zijn vader, moeder, zus of broer werden gedood bij een bomabardement, dan ben ik bereid om mijn eigen kinderen in de set-up van Mevrouw Greenberg als model te laten gebruiken.

Ze krijgen achteraf wel een dubbele portie snoep om het leed te verzachten.


Hieronder een "lesje" realiteit over lijdende kinderen :

Meer foto's van Jill Greenberg op : http://www.paulkopeikingallery.com/artists/greenberg/index0.htm#

27-07-2006, 00:00 Geschreven door Peter  

Een faits divers, vandaag 25/07 met uitgestreken gezicht en zonder nuancering voorgelezen door de VRT-nieuwslezer van dienst :
"Israel en Mrs Rice vinden het gebruik van clusterbommen bij  gerichte acties tegen terroristen in Libanon verantwoord."

Kwestie van rendement, om er zeker van te zijn dat ALLE potentiële ex-, huidige of toekomstige terroristen dood zijn. Dus ook 80-jarigen, tieners, kleuters....




Wikipedia :

Een clusterbom is grote bom gevuld met zo'n 150 kleine granaten, ook wel submunitie genoemd. De grote bom spat in de lucht uit elkaar en verspeidt de granaten over een groot gebied. Maar die granaten gaan niet allemaal af. Schattingen over het percentage submunitie dat niet explodeert, lopen uiteen van maximaal vier procent (door de fabrikant) tot tien of twaalf procent en zelfs meer (door het VN-mijnencoördinatiecentrum in Kosovo). Een groot aantal blijft liggen totdat ze worden aangeraakt door een willekeurige voorbijganger. Dit kan een ploegende boer zijn of een spelend kind.

De granaten van een clusterbom hebben de vorm van een colablikje en zijn gifgeel van kleur, en daarmee erg aantrekkelijk voor kinderen om op te pakken, met alle gevolgen van dien. Het wapen kan geen onderscheid maken tussen burgers en militairen en maakt zelfs lang nadat de bombardementen hebben plaatsgevonden vele slachtoffers. De submunitie van clusterbommen heeft daarom dezelfde desastreuze werking als antipersoonsmijnen.

België voerde op 19 februari 2006 als eerste land een gedeeltelijk verbod op clusterbommen in.

26-07-2006, 01:44 Geschreven door Peter  

24-07-2006, 16:14 Geschreven door Peter  

Welkom  op deze blog, reizende lezer

Op zich is het merkwaardig dat u hier bent.
Immers, ik maak geen promotie, heb geen personeel, geen prijzen, geen producten.

Wat zoekt u hier dan, wat hoopt u te vinden ?

U bent immers terecht gekomen op een blog die er in de eerste plaats gekomen is uit eigenbelang. Laat me dat meteen maar toegeven.

Wil u met mij op deze blog in discussie of dialoog treden ?
Wist u dat 80% van onze dagelijkse gesprekken bestaat uit puur sociale communicatie à la "het is warm hé" en "goede morgen, alles OK ?" ?
Gaat u maar even na hoe vaak u vandaag alleen al die 2 zinnetjes of gelijkaardige hebt gebruikt.

Wanneer dit minder dan 80% van uw gespreksduur was, behoort u waarschijnlijk tot een groep mensen die door anderen in het beste geval saai en in de meeste gevallen vreemd genoemd wordt.
Of u behoort tot een strenge kloosterorde en bent helemaal teruggeplooid tot een dialoog met god.

Zo ver wil ik het niet drijven. En wees gerust : u bent meer dan welkom in mijn oase van stilte.
Maar ga geen dialoog aan met mij, oordeel niet en ga niet over tot veroordelen of vooroordelen.

Ook niet mocht u zichzelf toevallig tegenkomen op deze blog.
Letterlijk dan. Want misschien was of bent u ook wel één van de puntjes die samen mijn levenslijn vormen. 
En dan is de kans reëel dat ik het met u niet altijd eens was of misschien juist dat we samen wel iets formidabels heb beleefd.

Deze blog bestaat enkel uit die stille momentopnamen en  reflecties over wat was, is en misschien nooit komen gaat. Het is in geen enkel geval een eindoordeel over iets of iemand.
Want, zoekend als ik ben, heb ik het einde nog niet gevonden. Mijn laatste punt en komma zijn nog niet gezet.

Laaf u dus volop in mijn oase, aan mijn woorden en waarden indien u dat wenst. Maar laat mij na uw komst opnieuw alleen achter met mijn gedachten. Ik heb deze plaats zelf hard nodig om orde in de chaos te brengen, om chaos in de orde te brengen, mijn eigen weltschmerz te beleven.

Heb ik in u de kiem van het denken en dialogeren geplant, verontschuldig mij hiervoor want u loopt voortaan het risico saai en vreemd genoemd te worden
Ga dan op zoek, vind een eigen plek, maak desnoods een eigen blog. Laat me weten waar je je pleisterplaats hebt gevonden, ik kom zeker op bezoek.
Maar vorm niet samen met mij of anderen een karavaan. Want een karavaan vraagt organisatie, leiders, planning.

En hoewel ik er alles aan zal doen opdat u kan zeggen en schrijven wat u wil, zelfs al ben ik het niet mee eens, hier, op deze plek eis ik het recht op om alleen te zijn en te blijven met mijn woorden.

Zelfreflectie en zelfbevraging liggen immers aan de basis van het vrije onderzoek.

Peter

24-07-2006, 00:00 Geschreven door Peter