 Hans Kilian - ik schrijf de naam nog eens: Hans Kilian - schrijft al lang en publiceerde heel wat, maar is niet bekend.
Ten onrechte?
Dat hangt van je maatstaven af.
Wij vinden hem best wel lezenswaardig. Als Murakami bestsellers mag afleveren, mag Kilian dat ook.
Een verkeerde vergelijking?
Minder dan je denkt.
Momenteel lees ik zowel een bundel van Murakami als Een gat in de tijd van Kilian, en ze hebben overeenkomsten: kalme verhalen, niet gericht op spectaculaire gebeurtenissen of actie, wel op het aparte in het dagelijkse.
Het is niet zonder reden, vermoed ik, dat Kilian in zijn bundel de termen "handpalmverhaal" en "haibun" laat vallen.
Een handpalmverhaal is een Japanse verhaalvorm waarbij de verhalen kort genoeg zijn om op je handpalm te passen.
De "haibun" is een korte dichtvorm, vergelijkbaar met de "haiku".
En het zijn vooral de korte vormen die Kilian beoefent: gedichten, korte verhalen, af en toe iets in de richting van een novelle, zelfs aforismen. Die laatste zwerven rond op internet.
Dus, ja, er zijn overeenkomsten tussen Murakami en Kilian, maar de laatste komt wel uit een andere hoek. Hij schreef al spul dat hij zonder meer fantastische literatuur noemt, wat bij Murakami - ondanks zijn reputatie - minder het geval is.
Terwijl Murakami vooral zijn eigen variant van magisch-realisme schrijft, vinden we bij Kilian soms de symbolische groteske (De man zonder hoofd), Maar er zit ook heel wat humor in zijn verhalen en wrange commentaren.
De bundel "Een gat in de tijd" is erg gevarieerd. De lezer moet ontdekken of Kilian satire, gewoon humor, een realistisch tafereeltje, bedenkingen en mijmeringen of nog wat anders neerpent.
Soms lijken we autobiografische stukjes aan te treffen, maar men moet altijd voorzichtig zijn met het idee "autobiografisch". Nogal wat lezers - of muziekbeluisteraars - hebben soms gelijk als ze autobiografische elementen herkennen, maar ze trekken de lijn vaak te ver door: de auteur kan zich laten inspireren door ware voorvallen, al of niet zelf beleefd, maar dat betekent nog niet dat hij een autobiografie schrijft en het over zichzelf heeft.
Dus, ja, Kilian schrijft. Ja, sommige van zijn personages schrijven ook. Maar zijn hun belevenissen, hun gedrag en hun gevoelswereld identiek aan die van Kilian? Dat is onzeker.
De autobiografische achtergrond reikt de schrijver materiaal aan om zijn verhaal te stofferen en levensechter te maken. Of: hoe je teen stoten aan een tafelpoot je helpt beschreven wat het is als je door zelfdestructieve neigingen een baksteen op je voet gooit.
Korte stukjes na elkaar, dat is als een boemeltrein die van het ene stationnetje naar het andere trekt. Er is telkens een halte. Maar de stationnetjes worden er niet lelijker door. Ze blijven in al hun rust in het platteland liggen, en er met een sneltrein doorvliegen zou ze onzichtbaar maken.
Bundels hoeven niet in één ruk te worden uitgelezen, al kan het wel. Maar dat doet de stukjes zelf soms onrecht aan. En, eerlijk gezegd, dit is toch meer iets om in alle rust te lezen, dan hijgend als een thriller naar het einde te stomen.
Wij hebben één proefexemplaar in de aanbieding voor 10 euro excl. verzendkosten. Wie belangstelling heeft, mag mailen naar peter.motte@skynet.be
Wacht niet, want op is op.
"Een gat in de tijd", Hans Kilian, 2016, Barneveld, Uitgeverij Boekenbent, www.shop.boekenbent.com, paperback, 248 p's, 21 x 13,5 cm, isbn 97-894-6203-909-4, 17,95 euro
zaterdag, 20 - zondag, 21 februari 2016
22-02-2016, 17:53 geschreven door Peter Motte 
|
