Onderweg

"Een zwemmer zwemt, hij zwemt in zee, hij zwemt weg van het land.
Hij neemt bepaalde beelden met zich mee van wat hij achterliet op het land..."

Ik ben aangekomen in de abdij van Fontenay. Tussen twee zuilen van de kloostergang ben ik gaan zitten. Aan de overkant van de binnentuin zie ik eenzelfde zuilengalerij. Het is hier stil, alleen de wind ruist en een beekje kabbelt in de verte.
De abdij van Fontenay is ontroerend mooi. De bouw ervan is begonnen in 1139. Eeuwen geschiedenis liggen er versteend. De kracht van de soberheid, het ritme van de vormen... Is dat wat me hier naartoe bracht?

Vier dagen zijn er ondertussen voorbij. Alleen met de wind en het ritme van de pedalen. Terwijl mijn benen ronddraaien, komt mij het beeld voor de geest van boeddhistische monniken die hun mantra prevelen. Monotoon en schijnbaar betekenisloos. Wat heb ik toch met monniken?
Vlak boven mij bevindt zich de slaapzaal. "Volgens de regel van Benedictus moesten ze in één ruimte slapen. Op de grond lagen stromatrassen, alleen gescheiden door lage houten schotten." Ik heb vannacht in een comfortabel bed geslapen en had vanmorgen een ontbijtbuffet...

Tussen Charleville-Mézières en Reims heb ik een deel gevolgd van de Route van Rimbaud en Verlaine. In het hotelletje waar ik sliep, staan op de muren verzen van Rimbaud geschilderd, zoals

Le Dormeur du Val
C'est un trou de verdure où chante une rivière
Accrochant follement aux herbes des haillons
D'argent; où le soleil de la montagne fière
Luit: c' est un petit val qui mousse de rayons.

Frankrijk is een mooi land. Tussen Reims en Troyes zijn de wegen lang en glooiend. Graanvelden en druivenranken wisselen elkaar af. De champagne ligt te wachten in de kelders...
De zon brandt op mijn huid en de wind waait in het nadeel. Meestal waait de wind van voren, dat schijnt een natuurwet te zijn bij het fietsen. Ik probeer het ritme erin te houden, als een metronoom.
"Achter iedere berg die ik over kom, ligt er een andere berg in zicht. Nooit wordt er meer dan een tip van de sluier opgelicht..."  Boudewijn is nooit ver weg....

" ik heb nog twee paar schoenen in Berlijn ...."

Ineens hoor ik het signaal van mijn GSM. Een bericht van Eddy. "Elisa is geboren op 9/11"... Eddy vergist zich van datum, een beroerde opa. Ik ben met hem ontroerd en wens Elisa voorspoed en geluk op haar levenspad.

"....als hij maar geen voetballer wordt...."

Ik wandel verder in de abdij en lees een citaat van de Heilige Bernardus:
"Men leert meer over de dingen in de bossen en de natuur dan in de boeken; de bomen en de rotsen zullen je dingen leren die je nergens anders te weten komt." ( Epist. CVI)

Tijd om terug te keren naar Montbard, kijken of mijn wasgoed droog is, morgen gaat de tocht verder...

"Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind......"

Onderweg...... en weer thuis

Woensdagmorgen. Ik bevind me in het hartje van de Morvan. Het is grijs en het regent. Een zachte regen die niet van plan is om het vlug op te geven.
Mijn regenjas en voetbeschermers zullen van pas komen. Overtollige bagage zorgt voor hoofdbrekens bij de voorbereiding van de reis. Maar als het materiaal goed dienst doet, ben ik blij als een kind.
Alleen reizen is een beetje speciaal. Je hebt veel tijd om te denken, in stilte praat ik tegen mezelf. Het gesprek gaat dikwijls over praktische dingen: waar zal ik drinken vinden, heb ik voldoende mondvoorraad, hoe voelen de benen...

Dialogeren en organiseren: zit alles op de juiste plaats in de rugzak?
Het inpakken 's morgens is een ritueel: de zonnebril wordt bevestigd op het stuur, de kaarten zitten binnen handbereik, het achterlicht achteraan de tas... ik kan vertrekken!

Er hangen witte nevelslierten tussen de heuvels. De mist is hardnekkig. Ik rijd in de richting van Avallon en mijn gedachten dwalen naar de titel van een boek: 'Nevelen van Avalon'. "In de tijd van het heilige eiland Avalon begonnen de poorten tussen de werelden in nevelen te verdwijnen" (..) Morgaine, halfzus van koning Arthur spreekt: "het grote geheim is dat we iedere dag weer een nieuwe wereld creëren door wat we denken. (..) de waarheid heeft vele gezichten en is als de oude weg naar Avalon..." Terug nu naar deze weg: ik bevind me in Frankrijk en ben op weg naar de Franse stad Avallon.

Enkele kilometers voor Avallon ligt Vézelay. Het is een mijlpaal voor pelgrims, onderweg naar Santiago de Compostella. De prachtige basiliek van Vézelay ligt op een heuvel. Ze is toegewijd aan Maria-Magdalena. De architectuur is sober met een zuiver ritme van lijnen en bogen.

M. Rostropovich vond het de ideale plek om er in 1991 tijdens een koude nacht de cellosuites van J.S. Bach te spelen. "In het strakke ritme van de architectuur ervaar ik een sterke overeenkomst met het ritme van de muziek van Bach." zegt hij. De twee Cd’s zijn een bijzondere muziekervaring, een virtuoos bespeelde cello in een lege basiliek...
Twee jaar geleden was ik hier voor het eerst. Nu loop ik opnieuw de heuvel op, langs de winkeltjes en terrasjes. Het is er druk en ik begin te denken aan Scherpenheuvel.
Ik kom in de kerk en zie een bordje met de volgende tekst:

"De pelgrim besluit om zijn vertrouwde omgeving te verlaten. Hij begint een vermoeiende reis, in contemplatie en gebed, dikwijls ook boetedoening. Hij volgt de 'sanctuaire' weg op zoek naar zichzelf. Dikwijls beleeft hij de essentiële ervaring van de ontmoeting met God."

Ik ben nu 7 dagen onderweg en volg verder noordwaarts een mooi fietspad langs het Canal du Nivernais. Het kanaal loopt parallel met de rivier de Yonne. Op sommige plaatsen staan beide met elkaar in verbinding, heel schilderachtig.

Langs het kanaal staan rijen bomen, afgewisseld met landerijen. Af en toe is er een steile rotsformatie. De bruggetjes zijn klein en amper geschikt voor een auto. Er zijn regelmatig sluizen met op de oever telkens een klein huisje, ik vermoed van de voormalige sluiswachter. In plaats van de sasmeester zie ik nu de schippers zelf aan de zwengel draaien. Deze schippers varen voor hun plezier. Hun passagiers kijken vriendelijk en wuiven naar de fietser die hen voorbij rijdt.

Ik fiets in de richting van de stad Auxerre. Na zeven dagen toeven in Frankrijk krijgt ook mijn innerlijke conversatie een frans tintje... 'le vent est plutôt favorable'... mooi!... Ik denk weer terug aan gisterenavond aan tafel: "Tout se passe bien, monsieur?".... "Bonne continuation!"..... mijn eten smaakt nog lekkerder... Aan tafel links van mij hoor ik: "Dit lijkt wel een oliebol!"...... dan toch maar liever het Frans: "Le vent est plutôt favorable"....."bonne continuation!".

In Auxerre besluit ik om de volgende dag de trein te nemen naar het noorden, daarna is het nog een dag door België fietsen en dan ben ik terug op de verjaardag van Jules.

Met de fiets op het Franse spoorwegnet is een aanrader, vooral in de treinen van de Bourgogne. De TGV of de Thalys is een ander verhaal....

In elk geval wacht mij een nieuw avontuur, met de fiets door Parijs! Ik zal aankomen in la Gare de Bercy en vind aansluiting naar het noorden in la Gare du Nord. Gelukkig met voldoende tijd voor de 'transfer'...

La gard du Nord is een smeltkroes. Ik bevind me in een wriemelende mensenzee. Mensen komen en gaan. Waarheen? Waar vandaan? Een Afrikaanse vrouw staat te wachten bij twee koffers en een grote zak. Ze draagt een baby op haar rug. Ik vraag of ik een foto mag nemen. Het mag. Ze glimlacht: "You're welcome". Mooi toch: "You're welcome".

Ik ga op zoek naar een toilet. Ik kijk in het rond en zie honderden bordjes, elk met een boodschap. Borden met letters, met symbolen of met beide. Voor 'toilet' is het: twee poppetjes, een mannetje en een vrouwtje, en een pijl schuin naar onder.

Het toilet is op een lager niveau! De roltrap is een volgende hindernis. Wat doe ik met de fiets? "Mesdames et messieurs, om redenen van veiligheid, laat geen onbewaakte bagage achter" klinkt het door de luidsprekers.... Wat een afstand mag ik afleggen, gelukkig heb ik tijd genoeg.

De rit van morgen gaat van Maubeuge naar huis en is 200 km, ik zal stevig mogen doortrappen! Maar de benen zijn goed en "le vent est plutôt favorable". Het wordt een blij weerzien, maar de Jules.... die is ondertussen in slaap gevallen!

Het trajact – 973 km met de fiets:

dag 1     Merksplas - Anseremme

dag 2     Anseremme - Charleville-Mézières

dag 3     Charleville-Mézières - Reims (trein)

Reims - Troyes

dag 4     Troyes - Montbard

dag 5     Montbard - Fontenay

Fontenay - Montbard

dag 6     Montbard - Chateau Chinon

dag 7     Chateau Chinon - Vézelay - Auxerre

dag 8     Auxerre - Paris (trein)

Paris -    Maubeuge (trein)

dag 9     Maubeuge - Merksplas

15-07-2013 om 18:01 geschreven door Peter Maerien  

Reisbericht vanuit de Provence

Het is zaterdag 29 juni. Wij zijn ondertussen al bijna twee weken van huis weg, de tijd vliegt. Ik heb al een paar mooie fietstochten kunnen maken, de streek is zonder meer prachtig.  Gisteren ben ik, op aanraden van Gerard, naar de ‘ancien village’  van Bras d’ Asse gereden, ongeveer 50 km ten oosten van onze camping.

Toen Louis hier nog was zijn we vorige week samen al eens gaan zoeken naar die plek, maar zonder resultaat. De exacte naam van het dorp was ik blijkbaar vergeten en we kwamen terecht in ‘les Ganas’ een gehucht van Ongles, er verbleven overwegend Parisiens. ‘Maar’, zei een oudere bewoonster,  ‘hier in de buurt is er ook een gehucht waar Belgen wonen, vraag het maar eens in het café in het dorp’…

Bij een volgend tochtje belandden we rond de middag op het terras in Ongles.  ‘Oui, il y a des Belges, ils habitant  à la Rouvière, ils viennent tout de suite pour boire leur aperitif.’  We ontmoetten er enkele Vlamingen waarvan er één gites verhuurt, de anderen waren familie en een vriend. We hadden nog niet gevonden wat we zochten, maar de man met de gites kende nog een andere ‘kolonie’ Belgen en die was niet in ‘Ganas’, maar in: ’Bradas’…..

Onderzoek op de kaart  bracht  meer klaarheid: een eind verder naar het oosten, in de vallei van de Asse, ligt het dorpje ‘Bras d’ Asse’ en een smal weggetje leidt naar de ‘ancien village’, op de Michelin-kaart aangeduid met het symbool voor ‘ruïne’.  Deze keer geen twijfel meer, dat was de plek.  Waar het geheugen begint te falen, kan een toevallige ontmoeting en wat speurzin nog tot resultaat leiden..

Gisteren dus vertrokken naar Bras d’ Asse. Eerst de vallei van de Durance over en dan langs een mooi plateau met koren-, salie- en lavendelvelden steil afgedaald naar  St Julien d’Asse.

Ik volg de vallei en kijk links naar omhoog. Op de kam is er een ruïne,  en rechts… daar is een gracht, ik was er bijna in gesukkeld… Na een steile klim kom ik aan in het dorpje. Op een groot terras staan twee  lange tafels. Ze worden afgeruimd van het middagmaal. Het ruikt er nog lekker. Ik zie een vrouw naast een grote pan de laatste restjes paëlla bijeen scheppen. Ik word voorgesteld aan Marc : ‘Ah, nog nen toerist die eens komt kijken, of komt ge naar hier voor te werken?’…   Ondanks z’n cynisme is hij niet onvriendelijk en hij vraagt me wat ik wil drinken. Ik neem een glas water en ga zitten. Zoals bij elk beginnend gesprek wordt er wat afgetast, maar na enkele minuten weet ik waar het om draait: ‘de meeste mensen zijn lui en de Belgische staat zal failliet gaan’… ‘ in België worden alleen de profiteurs  beloond’… ‘maar met Frankrijk is het nog erger gesteld’…. ‘Je klinkt verbitterd’ zeg ik en hij beaamt.  ‘Voor een project als dit zijn er drie dingen nodig: geld, bereidheid tot werken en de bereidheid tot samenwerken’....  Marc heeft de balans opgemaakt, onvoldoende over heel de lijn…

Na een tijdje verdwijnen de ergernis en de scherpe kantjes en ik word uitgenodigd om eens rond te gaan kijken in de gebouwen en de tuin. Op het ogenblik van m’n bezoek verblijft er een groep van gehandicapten uit Mechelen. In de half gerestaureerde kapel hangt het vol met tekeningen en schilderwerkjes van de gasten. Een vrouw toont me fier wat ze heeft gemaakt, ik maak een paar foto’s en ze glu

Het is tijd om terug te keren naar de camping. Ik kies ervoor om weer over het plateau te gaan, maar dan moet ik wel steil omhoog vanuit de vallei, een uitdaging die ik niet kan laten liggen. Ik word boven beloond met een prachtig uitzicht over het dorpje Entrevennes en de omgeving. De huisjes zijn tegen de heuvel geplakt, ik besluit om er eens te gaan kijken. De kerk ligt, zoals wel vaker, helemaal boven in het dorp. Ik vraag een oude man de weg, hij begint te vertellen en nodigt me uit om een glas te komen drinken in zijn huis.

Monsieur Robert Maestracci is 84 jaar en woont in een ruim huis. In de gang zitten twee katten en verderop zie ik nog een derde. Entrevennes is niet alleen een pittoresk Provençaals dorpje, maar het heeft ook een bijzondere geografische ligging. Mijnheer Robert begint met mondjesmaat  te vertellen over zijn opzoekingswerk, rustig, gedecideerd en zonder een zweem van de passie die er toch lijkt te zijn.  Ik raak geïntrigeerd door zijn verhaal en we arriveren samen in zijn studiekamer. Allerlei metingen en geometrische constructies op topografische kaarten tonen het bijzondere van de plek en het verband dat er is met andere historische, sacrale of in geologisch opzicht bijzondere plaatsen. De Da Vinci code is niet ver weg en mijnheer Robert verwijst er ook naar. Zo is er de bergpas over de montagne de Lure, ‘le Pas de Graille’.  Graille is het Provençaalse woord voor raaf, de geografie vertoont de vorm van… een vogel en het woord graille is verwant met… ‘de graal’….. Niet alles kan ik goed verstaan, maar monsieur Robert laat me het boek zien dat hij erover heeft geschreven….. uitgegeven in 1989 en met een inleidend woord van ene mr Lincoln. In de inhoudstafel zie ik astrologische termen en begrippen uit de mythologie…‘het boek is helaas nergens meer te verkrijgen’…

Op het bureau zie ik de foto van zijn overleden vrouw, mijnheer Robert kijkt even opzij, ik raad zijn gedachten. Sinds september bereddert hij zichzelf. Veel tijd om te studeren is er niet meer over: de was, de plas, het koken, de zorg voor het huis. Maar de pc staat aan en een email mag ik wel sturen.  Ik neem afscheid van een minzaam man. Buiten wacht mijn fiets, een bezoek aan de kerk is er niet meer van gekomen. Ik zet mijn terugweg verder richting Forcalquier en krijg de wind pal van voren. Ik stop even en stuur Marleen een berichtje: ‘ben een beetje en retard, tot straks’.

Dit was ik bijna vergeten: op de heenweg heb ik een kort bezoek gebracht aan de Romeinse  ‘site d’Alaunium’.  Reizigers op  weg van Apt naar Sisteron hielden er halt om te rusten en zich te bevoorraden. Toen al en ook later kreeg de plek een religieuze betekenis. De kapel die er nu nog staat, is toegewijd aan de ‘Notre Dame des Anges’.

Bijlagen:
studie entrevennes 1 klein.jpg (58.6 KB)   
studie entrevennes 2 klein.jpg (50.6 KB)   
via domitia 2 klein.jpg (30.8 KB)   
via domitia 3 klein.jpg (89.9 KB)